Opsluiting

Met een wee gevoel in zijn maag liep Savador richting de waterval. Hij voelde zich absoluut niet op zijn gemak om twee redenen: de waterval die in al zijn brute neerstortende waterglorie naderde en Marcus die hij aan de ketens waarmee Deshas hem had vastgebonden benauwd met zich meetrok. Hij liet een flinke afstand tussen hem en zijn oom in, in de hoop dat hij zich zo min mogelijk bewust was van zijn aanwezigheid. Al zat die man vastgebonden door middel van ketens die, behalve hem in toom houden, ook zijn magie belemmerde, hij was nog altijd behoorlijk op zijn hoede wanneer hij in de buurt was. Helemaal achteraan dwong Saethion in zijn grote slangengedaante Marcus met een nijdig gesis vooruit, zodat hij ook geen dingen kon uithalen achter Savadors rug om. Savador zelf bleef echter strak voor zich uitkijken. Hij had zich ook nog niet één keer naar hem omgedraaid. Hij hoefde hem niet meer te zien of te horen. Hij wilde het ook niet. Dat had Marcus immers al genoeg gedaan in zijn talloze nachtmerries.

Marcus had de hele weg gezwegen en was meegelopen met Savador. Maar zijn blik was strak op zijn neefje gericht. Alsof hij dwars door hem heen wou kijken, zijn ogen in hem wou branden. Zijn blik was des duivels. Toen de waterval in zicht kwam begreep Marcus waar Savador hem wou opsluiten. ''Je kunt me opsluiten zolang als je wilt Savador. Ik zal je altijd blijven achtervolgen. Je doet het zelf, je nachtmerries. Ik zal er altijd in voorkomen en er is niets wat je daaraan kunt veranderen'' zei hij zacht maar dreigend. Marcus zou zich echt niet laten tegenhouden door zo'n stomme opsluiting. Hij zou wel een manier vinden om vrij te komen.

Savador slikte even moeilijk toen de waterval in de verte al opdoemde en het ruisende water hem koude rillingen bezorgde. Hij voelde Marcus' ogen gewoon in zijn rug brandden en besefte dat hij zich opeens behoorlijk kwetsbaar voelde. Hij moest hem nu vast en zeker nog meer haten. Vurig hoopte hij dat na deze opsluiting Deshas al snel met een oplossing zou komen en alles voorbij was. Nooit meer zou hij dan nog last van zijn oom hebben. Alleen in zijn nachtmerries zou hij nog worden geteisterd, maar zelfs slapeloze en bizarre nachten waarin hij in het angstzweet wakker werd had hij nog altijd veel liever dan zijn levende oom in het hier en nu. Savador schrok zich wezenloos toen Marcus opeens tot hem sprak. Zijn dreigende zachte stem, zoals hij hem kende uit zijn nachtmerries en haast vergeten herinneringen, lieten zijn hart uit beklemmende angst op hol slaan. Hij kneep zijn ogen dicht en legde zijn handen over zijn oren. 'Stil,' smeekte hij zacht. 'Wees alsjeblieft stil!' Savador bedaarde zichzelf om te kalmeren. Zijn hartslag werd kalmer, maar nog lang niet zo kalm als bij een gemiddeld mens. Als dit allemaal niets uit zou halen, zou hij nooit meer van zijn oom afkomen. Met zachte drang trok Savador Marcus mee toen hij het rotsachtige pad dat vlak langs de waterval omhoog liep naderde.

Marcus versnelde zijn pas en met een paar grote stappen stnd hij vlak achter Savador. ''Anders wat?'' vroeg hij haast fluisterend en op suikerzoete toon. ''Ga je je slang op me afsturen?'' vroeg hij met lichte spot. ''Ik kom wel uit deze gevangenis, wacht maar af.'' Met die woorden eindigde Marcus en nam zwijgend weer wat afstand. Dankzij die ketenen kon hij geen magie gebruiken dus moest hij zich een beetje gedeisd houden. Hij was nu kwetsbaar. Maar dat moest hij Savador niet laten merken. Als hij deed alsof hij sterk in zijn schoenen stond dan zou Savador hem niet kunnen breken.

Mizore had via geroezemoes van de leerlingen gehoord dat haar vaders geest weer terug was. Toen ze het hoorde kon ze het niet geloven. Ze had overal naar Savador gezocht. Tijdens zoeken kwam ze er achter dat Savador Marcus naar de waterval bracht. Toen ze het hoorde kon ze het niet geloven. Savador die naar een plek met veel water gaat met die man?! Ze was zo snel als ze kon naar de waterval gerent en zag Savador al op een afstand lopen. Haar ogen waren van woede al lichtblauw geworden. Ze hield haar pas in toen ze langs Marcus was. 'Hoe durf jij het lef te hebben je nog op deze wereld te bevinden' sprak ze kalm maar streng tegen haar vader. Ze bleef hem aankijken met haar lichtblauwe ogen en haar haren veranderde langzaam in ijsvorm. Ze keek even vlug naar Savador hoe het met hem ging maar zij nog niks tegen hem. Ze wilde persee eerst antwoord van haar freselijke vader hebben.

Met beverige bewegingen had Savador zijn handen van zijn oren gehaald. Hij wilde ze er direct weer overheen leggen toen zijn hart weer zo snel tekeer ging dat het een paar slagen oversloeg bij het horen van Marcus' stem vlak achter hem. Een lichte steek ging er doorheen. Dat voelde niet goed. Savador bleef als versteend stilstaan terwijl Marcus op een suikerzoete toon zijn vertrouwen en onbevrezingen wist te teisteren. Koude rillingen gingen door zijn lijf en leken zijn botten tot in het diepste merg te bevriezen. Zijn ruggengraat voelde aan alsof het haast van ijs was. Pas toen Marcus een moment later, wat eeuwen leek te duren, weer wat afstand van hem nam, voelde hij alles binnenin beetje bij beetje weer ontdooien. Savador zette met knikkende knieën weer een aantal kleine, beverige stappen vooruit. De angst zat er nog goed in, want zijn gebruikelijke recht door zee manier van lopen was nu nergens in zijn pas te herkennen. Hij probeerde er hoe dan ook wat snelheid achter te zetten. Hoe sneller dit was gebeurd, hoe sneller hij van zijn oom af was. Opnieuw overviel een beklemmend angstig gevoel hem toen hij Mizore's stem plotseling hoorde. Hij draaide zich in een ruk om en zag haar vlak bij Marcus staan. Wilde ze soms dood? Ze had haar ijsvorm aangenomen en ze zag er nogal woedend uit. Maar dat nam niet het feit weg dat ze Marcus niet kwaad moest maken. 'Ga weg!' bedaarde Savador op een smekende toon. Hij probeerde het wat streng te laten klinken, wat door zijn nerveusiteit totaal mislukte. 'Het komt goed, hij kan nergens heen. Maar lok hem nu niet uit!' Savador gaf een kleine ruk aan de ketens om Marcus bij zijn dochter weg te krijgen voordat hij haar mogelijk iets aan kon doen.

(Mizore, vreselijk is met een 'v', niet met een 'f')

Marcus grijnsde kil toen hij Savadors angst zag. Mooi, laat hem maar bang zijn dacht hij vals. Hij keek met een ruk om toen hij een bekende stem hoorde. Toen Marcus Mizore zag boorde zijn kille ogen zich recht in de hare. Nadat hij haar woorden hoorde was duidelijk te zien dat hij woede en minachting binnen hield. Toen Savador aan de ketens trok bleven zijn voeten staan waar hij stond. Hij trok ruw zijn ketens terug en bleef Mizore aankijken. ''Hoe durf jij om zo tegen mij te spreken. Respectloos vervloekt kreng'' siste hij met ingehouden razernij. Zijn handen trilde licht en hij had de neiging haar te wurgen. Hij balde zijn handen tot vuisten in de hoop het trillen iets tegen te houden maar het hielp niet.

( ow, sorry)

Mizore hoorde de woorden van Savador maar luisterde er niet naar. Ze zag hoe Marcus bleef staan toen Savador hem bij haar weg probeerde te trekken, maar dat hij, zoals gewoonlijk, koppig als iets bleef staan. 'uit jou mond zou ik die woorden maar als een compliment opvatten.' en ze keek hem met een angstloze blik aan. 'Ik ben waarschijnlijk sterker als jou, dus ik zou je maar gedeisd houden.' Tijdens dat ze dat zij veranderde haar handen ook in ijs. Haar rechter hand veranderde ze in een groot ijs zwaard en hield het al aanvals klaar naast haar. 'Wat moet je hier. Waarom ben je eigenlijk hier.' Ze wilde haar ogen niet van Marcus halen omdat ze anders bang was aangevallen te worden ondanks dat ze wilde weten hoe het nu met Savador ging.

Savador had ongemakkelijk zijn blik afgewend toen Marcus al tegen Mizore begon te sissen. Uit ervaring wist hij dat het daarna niet meer lang zou duren tot hij helemaal in woede uitbarstte. En hij was te angstig om zijn nicht daarvoor te beschermen. Hij werd uit zijn diepe gedachten gehaald toen Marcus een ferme ruk aan de ketens gaf, waardoor hij bijna achterover viel in het gras. Savador sloeg er geen acht op en bleef beverig staan, zijn blik strak op de grond onder zijn schoenen gericht. Hij hoorde Mizore fel terugreageren op haar vader. Grote woorden, maar hij vroeg zich af of ze ook net zo groot was als in kracht. Hij schatte Marcus sterker in dan Mizore, zowel fysiek als geestelijk. Maar dat kon ook komen doordat hij in zijn ogen één grote bron van ellende voor hem vormde, die met een simpele vingerknip al zijn moed kon laten wegvloeien. Savador draaide zijn hoofd wat schichtig een stuk opzij, zodat hij Mizore vanover zijn schouder kon aankijken. 'Schat je krachten niet te hoog in, dwaas,' siste hij zacht. Het maakt hem zenuwachtig dat ze elkaar stonden uit te lokken. Dat kon nooit goedkomen. Zo voorzichtig mogelijk begon Savador weer vooruit te lopen en hield de ketens vast, in de hoop dat Marcus hem wel moest volgen.

Marcus keek Mizore strak aan. Daarna lachte hij. Hard en spottend. ''Jij denkt werkelijk dat je mij aan kunt Mizore?'' vroeg hij daarna kil. Hij trok de ketens weer ruw terug toen Savador hem wou dwingen verder te lopen. Hij kraakte zijn nek en keek Mizore weer aan. ''Goed dan. Als jij jezelf zonodig sterker vind bewijs dat dan maar eens waardeloos stuk vuil'' zei hij tegen haar. Direct na die woorden gaf hij nog een flinke ruk aan de ketenen om ze uit Savadors handen te trekken. Daarna gaf hij Mizore een knietje en legde zijn ketenen van achter om haar nek. Zonder genade kruiste hij ze en trok ze strak aan om haar te wurgen. Terwijl hij dat deed tilde hij haar aan haar nek op zodat ze nu alleen nog op het puntje van haar tenen stond.

Mizore zag hoe de reddings poging van Savador mislukte. Ze had haar blik nog steeds niet van Marcus afgewend tijdens het praten. 'Wa...' Was het eengste wat ze terug kon zeggen omdat ze een knietje in haar maag greeg. Ze viel plat op de grond en toen ze haar ogen opende werd de ketting van Marcus net door hem om haar nek gedraait. Ze hapte haar laatste adem naar binnen net voordat de kettingen helemaal strak stonden en de probeerde met haar ijshand de ketens langs haar nek wat losser te krijgen. Ze keek Marcus fel aan en voor ze het wist hing ze in de lucht. Ze kon nog net met haar tenen bij de grond. Ze sloot haar ogen en koncentreerde zich. Haar andere ijshand die in een mes was veranders werd een stuk grotere zodat ze zeker Marcus flink kon raken. Ze opende haar ogen keek Marcus aan. Ze legde haar meshand op zijn nek en maakte een flinke snee naar beneden toe zodat hij een arm niet meer goed kon gebruiken. Via haar lichaam lied ze een ijsstraal over de kettings gaan zodat ze bevroren. Met een flinke ruk met haar hand raakte de kettingen om haar nek los en viel ze als een slappe pop op de grond. Ze ging op haar knieën zitten en snakte naar adem. Altijd zijn snelheid vergeten. Dat deed ik vroeger dat doe ik nu ook. Misschien is het in al die jaren niet veranderd. Met die gedachte gang keek ze ademsnakkent Marcus weer aan. 'Er zijn geen woorden voor jou smerig of akelig genoeg voor jou.' Ze stond wat trillerig op en bleef hem aan staren. Hij moest de eerste volgende stap zetten dan pas kon ze een goede volgende stap zetten.

Savador moest gehaast een aantal passen achteruit zetten om zijn evenwicht te behouden toen Marcus weer een flinke ruk aan de ketens gaf. Hij bleef met zijn rug naar de twee toegekeerd staan, want hij wist dat het op vechten uitliep. Dat kon hij al merken en horen nadat de ketens uit zijn handen werden gerukt. Voorzichtig draaide hij zijn hoofd om zodat hij het tafereel vanover zijn schouder kon bekijken. Zijn gebalde vuisten begonnen hevig te trillen toen hij zag hoe zijn oom Mizore haast met de ketens wurgde. Hoe kon hij het maken haar dat aan te doen! Savador voelde woede opkomen, maar durfde het gewoon niet te uiten. Niet hier en niet nu, waar Marcus bij was. Dan kreeg hij zijn woede tien keer terug. Hij was opgelucht te zien dat Mizore met behulp van haar ijskrachten wist vrij te komen. Savador snelde naar haar toe en hielp haar overeind te blijven staan, Marcus geen blik waardig gunnend. Bang om een tegenreactie te krijgen. 'Kom,' zei hij zacht terwijl hij haar mee probeerde te trekken. Ze moest hier niet verder mee gaan. Hij wilde niet dat ze zichzelf de dood invocht, en Marcus kon daar geheid voor zorgen. Met beverige passen loodste Savador zijn nicht bij Marcus vandaan. Althans, hij deed een poging tot.

Doordat Mizore de ketenen bevroren had kon Marcus ze nu zonder problemen de ketenen lostrekken. Hierdoor werd meteen de magie verbroken zodat hij zijn krachten terug voelde vloeien. Hij ontspande zich compleet terwijl hij zich liet overspoelen door dat gevoel. De boeien met de gebroken ketenen zaten nog wel om zijn polsen maar ze waren waardeloos en Marcus had er eerlijk gezegd ook geen last van. Hij keek naar Mizore. ''Dan zijn we het over èèn ding eens. Dat vind ik namelijk ook van jou'' zei hij kalm maar met minachting tegen haar. ''Maar toch moet ik je bedanken voor het bevrijden en terug geven van mijn krachten'' zei hij daarna kil grijnzend. Meer aandacht aan haar besteedde hij niet. Hij keek naar Savador. ''En nu jij'' vervolgde hij. ''En dit keer is er geen Heer der Duisternis om je te beschermen Savador'' zei hij. Hij balde zijn hand tot een vuist waardoor een muur van steen uit de aarde omhoogkwam en Savador tegen een boom smeet. Marcus greep Savador bij zijn pols en smeet hem op zijn rug tegen de grond. Hij schoof met zijn voet over de grond waardoor stenen handen uit de grond kwamen en Savadors nek, polsen en enkels vast zette. Om hem heen maakte Marcus vier stenen muren die boven hem uit torende. Hij maakte nog een gigantisch stenen bak en schepte daar water mee op. Met zwarte magie maakte hij een onmenselijke sprong op een van de muren. ''Nog een laatste woord voor je sterft?'' vroeg hij. Met zijn hand kantelde hij de bak wat waardoor er een klein laagje op de bodem lag.

Savador had zijn rug naar Marcus toegekeerd. De ketens had hij laten liggen en hij had nu alleen Mizore nog vast. Het kon hem nu even niets schelen dat de opsluiting van zijn oom mislukt was. Dat kwam later wel. Hij moest nu eerst zichzelf en zijn nicht in veiligheid brengen, zo snel mogelijk. Hij sloot even verslagen zijn ogen toen hij Marcus' woorden hoorde. Mizore had onbewust de onmogelijkheid verbroken van zijn gebruik van magie door de ketens te breken. Maar ze had het niet kunnen weten. Hij nam het haar ook niet kwalijk. Savadors ogen schoten van schrik weer open toen hij zijn oom weer op hem hoorde richten. Onopvallend probeerde hij zijn pas te versnellen, maar werd gehinderd door een grote stenen muur, waardoor hij hard tegen een boom werd gesmeten. Tijdens de klap werd de lucht uit zijn longen geperst. Hij viel slap aan de voet van de boom neer. Tijd om op te staan had hij niet, want hij voelde Marcus' krachtige hand om zijn pols, en het volgende moment werd hij gewelddadig op zijn rug gesmeten. De nieuwe ingezogen lucht werd opnieuw uit zijn longen geperst, maar dat was nog niet het ergste. Savador probeerde zich met alle kracht los te wurmen uit de greep van de stenen handen, die zich strak om zijn nek, enkels en polsen sloten. Alles wat hij ook probeerde, het haalde niets uit. Hij voelde zijn hart in zijn keel roffelen toen hij de vier hoge muren om hem heen uit de grond op zag rijzen. Hij zat nu als een rat in de val. En het werd er alleen nog maar erger op toen hij de reusachtige bak met water zag. Savador wist niet hoe snel zijn hart nu tekeer ging. Bovennatuurlijk snel. Hij kneep zijn ogen stijf dicht toen Marcus de bak water een beetje liet kantelen. 'Alsjeblieft, doe dit niet!' barstte hij jammerend uit. 'Zeg me wat ik moet doen, en ik doe het voor je, maar laat me hieruit!' Savador dwong zichzelf zijn tranen in te houden. Hij toonde nu zwakheid, maar meer zwakheid in de vorm van tranen wilde hij niet aan zijn oom tonen.

Deshas was in zijn kamer het terrein een beetje aan het bekijken met zijn alles ziende blik spreuk. Maar goed dat hij het had gedaan. Nu zag hij de problemen bij de waterval. Deshas werd Marcus ondertussen een beetje zat. Die man was niet stuk te krijgen. Nu werd het tijd om zich er persoonlijk mee te bemoeien. Zodoende was hij nu dus naar de waterval gevlogen. Hij raasde door de lucht en tackelde Marcus van de muur af waar hij stond. Hij drukte hem vblak tegen de grond aan. ''Nu ben ik jou echt zat weet je dat'' siste hij tegen de man en sloeg hem met een vuist in zijn gezicht. Plots besefte Deshas dat als hij Marcus vast had, Marcus de bak water niet meer recht kon houden omdat zijn concentratie weg was. Met een grote bal aan zwarte magie liet hij de muren exploderen en stroomde al het water eruit. Deshas rende door de moderige plassen op Savador af. Hij liet zijn handen paars/blauw gloeien en los zijn stenen boeien los. ''Alles goed met je?'' vroeg hij gejaagd. Hij wierp even een vluchtige blik op Marcus. Hij liet Savador meer even voor wat hij was. Zolang hij nog ademde was alles goed. ''Wat vind je van een deal? Shadraanse stijl uiteraard?'' vroeg hij aan Marcus.

Marcus was zo gegrepen op zijn wraak dat hij Deshas pas te laat zag aankomen. Hij knalde tegen de grond aan. Met die klap werd ditmaal ook bij hem alle lucht uit zijn longen geslagen. Hij kreunde zachtjes een verwensing naar Deshas. Toen hij hem sloeg vloog zijn hoofd opzij en proefde hij de ijzeren smaak van bloed in zijn mond. Toen Deshas van hem af ging, ging Marcus voorzichtig op zijn knieen zitten om te kijken of hij niks gebroken had. Hij spugde wat bloed uit. Door zijn val was zijn concentratie verdwenen en had hij inderdaad de bak water over Savador heen laten kieperen. Hij keek op naar Deshas toen die weer tot hem sprak. ''Een deal? Ik luister'' zei hij kalm tegen Deshas. Ondertussen kwam hij, met een hand tegen zijn pijnlijke ribben gedrukt, weer overeind. Hij bleef Deshas hierbij aankijken. Bang dat, als hij zijn blik zal afwenden, Deshas hem plots zou aanvallen.

Mizore stond nog trillerig bij te komen van haar wurging. Doordat ze zo weinig lucht had gekregen was ze helemaal wazig in haar hoofd geworden. Blijkbaar had ze sneller moeten zijn met zich los te wurmen uit zijn greep. Ze probeerde haar duizelige blik op Marcus en Savador te richten maar het was een groot dansfeest van Marcussen en Savadors voor haar gezicht. Ze zag hoe Savador de dupe van Marcus werd en ze ving nog een glimp op van Deshas. Ze zette een stap in de richting van Marcus in aanvals houding, maar daarna werd alles wazig en wit voor haar gezicht. Ze was bewusteloos geraakt en lag nu op de grond. Haar ijsvorm verdween langzaam.

Savador bleef angstig naar Marcus opkijken, en wist even niet wat hem overkwam toen Deshas hem uit het niets te hulp schoot. Met beverige bewegingen draaide hij zijn hoofd wat opzij toen Marcus tegen de grond gesmeten en afgeranseld werd. Aan de klagende geluiden besefte hij met schrik dat de bak water niet meer stabiel was. Savador probeerde zich klein te maken toen hij de gigantische hoeveelheid van watergeweld op hem neer zag storten, maar zijn benen en armen kwamen door de stenen boeien niet in beweging. Hij kneep zijn ogen stijfdicht toen hij op het punt stond zijn ergste angst te ondergaan. Met alle geweld en ellende stortte het water zich als een reusachtige gloedgolf over hem heen. Het spatte in zijn gezicht, over zijn kleren, en Savador kon alleen maar doods voor zich uitstaren toen het even later voorbij leek te zijn. Hij hoorde het vage geluid van opspattend water naderen. Gehaaste voetstappen in waterplassen. De stenen boeien werden van zijn lichaam losgemaakt, waarna hij Deshas' stem van ver weg leek te horen. Geshockeerd als hij was reageerde Savador niet. Hij kwam met een zwaar belemmerend gevoel in zijn hoofd en een hand voor zijn mond geslagen overeind en bibberde kruipend naar een hoekje toe. Daar kon Savador zich niet meer bedwingen en liet al zijn maaginhoud naar boven komen. Pas toen het voorbij was en hij het braakgevoel kwijt was, liet Savador zich onderuit gezakt tegen een muur rusten. Hij voelde zich koud en doorweekt. Na al die tijd, zelfs na hele periodes studie bij de Heer der Duisternis zelf, kon hij zijn angsten voor water en Marcus nog steeds niet overtreffen.

Deshas grijnsde inwendig toen Marcus toehapte. Hij wist wel dat iemand als Marcus met de typisch ouderwetse Shadraanse eer, niet zou weigeren. Dit toonde hij niet aan de buitenkant. Zijn houding en blik waren alert en ontspannen tegelijk. Als hij nu gespannen zou doen zou Marcus er misschien niet meer intrappen. Deshas keek even om toen hij Savador hoorde braken. Nou ja, later zou hij zich wel om hem bekommeren. Toch liep Deshas wel naar Savador toe. Hij trok zijn warme rode jas uit en sloeg die Savador om zijn schouders zodat hij een beetje op kon warmen en niet ziek zou worden. ''Doe maar rustig aan'' mompelde hij tegen Savador. Daarna stond hij weer op en liep een paar passen richting Marcus. ''Wat dacht je van een gevecht. Jij en ik tegen elkaar zonder magie. Enkel fysiek zodat elk gelijke kansen heeft. Als ik win, dan is je ziel van mij. Als jij wint zullen wij je met rust laten en kun je gaan en staan waar je wilt'' zei Deshas. Hij zweeg even om zijn woorden door te laten dringen. ''Graag of helemaal niet'' vervolgde hij er rustig achteraan. Maar zijn hart roffelde tegen zijn borstkas. Als hij dit nu verpestte kreeg hij misschien nooit meer de kans om Marcus te grazen te nemen. Dit moest gewoon in een keer goed gaan.

Marcus keek toen hoe Deshas Savador hielp. Hij vond het net goed dat hij moest braken. Al was het niet precies de wraak die hij in gedachte had, dit was een mooi voorproefje ervan vond hij. Maar het deed wel iets met Marcus om te zien dat Deshas oprecht bezorgd was om Savador. Marcus had telkens alleen gedacht omdat Savador zijn opvolger was en hem daarom nog nodig had. Maar kennelijk zag Deshas Savador echt als vriend. Het deed van binnen iets met Marcus al wou hij dit niet toegeven. Zijn afwezige blik werd vervangen door een alerte toen Deshas weer tot hem sprak. Hij besefte dat hij even was weggedroomd want Marcus had niet eens doorgehad dat Deshas weer was opgestaan. ''Klinkt een beetje magertjes vind je niet? Ik bedoel, we praten hier wel over mijn ziel. Die vind ik meer waard dan een beetje vrijheid zonder garantie dat je je woord houd. Dus als jij wint, krijg je mijn ziel, dat is goed. Maar als ik win...'' begon Marcus zacht en liep op Deshas af. ''Dan wil ik dat jij Savador afzet als je opvolger en mij aanstelt. En ik wil dit met een bloedeed bevestigd hebben'' zei Marcus. Hij keek Deshas strak in zijn ogen. Hoewel Marcus behoorlijk lang was moest hij, nu hij vlak voor Deshas stond, toch nog een beetje opkijken. Deshas was net een paar centimeter langer. ''Eenmaal...'' begon hij zacht met uitgestoken hand.

Savador had zijn lege blik op de grond gericht. Vanuit zijn ooghoeken zag hij iemand op hem afkomen. Als een klein bang musje dook hij in elkaar, angstig om de gedachte dat Marcus nog niet klaar met hem was, en schrok hij even toen er iets over hem heen werd gelegd. Met opluchting zag hij dat Deshas het was, die hem zijn jas schonk. Zijn handen beefden toen hij de jas beter over zijn schouders trok. Hij staarde met een dwazige blik naar zijn vriend op, mompelde iets van een zacht bedankje. Terwijl Deshas en Marcus een deal maakten, staarde Savador weer afwezig voor zich uit, alsof hij van de wereld was. Marcus' voorstel echter, deed zijn oren spitsen. Zonder enige twijfel sprong hij overeind, moest zich even vastgrijpen aan de muur doordat hij vergeten was dat hij zich nog kotsmisselijk voelde, en snelde in een sukkelpasje naar het tweetal toe. 'Niet mee instemmen!' riep hij hees terwijl hij Marcus' hand wegsloeg. Savador keek Deshas zwaar hijgend en met een panische blik aan, alsof hij net ontsnapt was uit een gekkenhuis. Nooit van zijn leven dat hij deze kans van roem en rijkdom afstond aan een man zoals zijn oom. Het lag aan zijn voeten. Nog maar één stap verwijderd en hij geloofde de totale macht te hebben. Het steeg Savador al te hoog naar zijn bol, maar Marcus als Heer der Duisternis, dat werd een ware hel.

Deshas keek Marcus bedenkelijk aan. Hij had gehoopt dat Marcus iets stommer was geweest. Jammer genoeg een misrekening. Deshas keek met een ruk om naar Savador toen hij zich tussen hen in mengde. Deshas legde kalm zijn hand op de schouder van Savador. Vertrouw me hierop Savador. Ik weet wat ik doe stuurde hij hem in gedachte door. Daarna greep hij naar zijn dolk en vervolgens met zijn vrije hand naar Marcus' pols. Hij maakte een snee in de handpalm van Marcus en daarna in zijn eigen handpalm. Hij drukte Marcus stevig de hand en kneep die haast fijn. ''Deal'' zei hij dreigend zacht. Na dat ene woord dat voor nu alles op het spel zette viel er een druppel gemend bloed in het gras. Het had een diep donkerrode kleur. Het rood van Marcus' en het zwart van Deshas' bloed door elkaar heen. Daarna liet Deshas Marcus los en tackelde hem direct tegen de vlakte.

Marcus keek kil en dreigend naar Savador toen hij tussen beide sprong. Niet nu. Niet op het moment dat hij eens een keer de macht kon krijgen. Het kwam onverwachts toen Deshas een snee in zijn handpalm maakte en hem zo'n stevige handdruk gaf dat Marcus besefte dat dit niet makkelijk zou worden. Deshas was natuurlijk een goed zwaardvechter en boogschutter. Die man had zware training na training gedaan. Natuurlijk was hij sterk! Nee, dit zou een zware tegenstander worden. Maar Marcus kon er zelf ook wat van. Hij was geen slap mietje. Hij klapte dubbel en voelde daarna de ijzig harde grond in zijn rug terwijl hij naar adem snakte. Als hij geen meitje was, dan was het nu tijd om dat te laten zien. Hij sprong weer overeind en sloeg Deshas met een vuist in zijn maag. Daarna greep hij hem bij zijn nek en liet zich achterover vallen zodat Deshas over zijn schouder zou vliegen en een smak tegen de grond zou maken.

Deshas wachtte gespannen op Marcus tegen reactie. Hij kon Savador nog net opzij duwen zodat hij niet in het gevecht verstrikt zou raken maar kreeg daardoor wel Marcus' vuist in zijn maag. Hij klapte kokhalzend dubbel waarna hij een sterke greep rond zijn nek voelde. Hij beet zijn tanden pijnlijk op elkaar toen hij op de grond knalde. Hij zat met zijn nek nog steeds in die arm klem. Daarom zocht hij in Marcus' nek het drukpunt op en drukte hard. Het lukte hem zijn los maken. Hij sprong overeind en trok Marcus aan zijn kraag weer op zijn benen. Hij sloeg hem met zijn vuist in zijn gezicht en drukte hem ruw en hard tegen een boomstam aan waarna hij hem een knietje in zijn onderbuik gaf.

Savador kalmeerde wat toen hij Deshas' geruststellende woorden in zijn gedachte hoorde. Het hielp hem zichzelf wat gerust te stellen. Als Deshas wist wat hij deed, dan was dat ook zo. Toch keek hij met lichte afgunst toe hoe Deshas het bloedeed maakte en zijn zwarte bloed zich met dat van Marcus mengde. Hij zette een beverige stap achteruit toen het gevecht klaarblijkelijk begon. Hij was er alsnog in verstrikt geraakt als Deshas hem geen duw had gegeven. Savador viel plat achterover in het gras en besloot er te blijven liggen. Als hij overeind stond had hij net het gevoel alsof zijn maag flink in de knoop zat. Vanaf de grond vervolgde hij het toekijken van het verdere gevecht. Even leek het erop dat Marcus de leiding had in het gevecht, al leek dat maar schijn zodra Deshas het lukte hem te overmeesteren. Savador zat door zijn ervaring met water van daarnet nog goed in verwarring en kon alleen maar hopen en afwachten.

PROFILE MAGICIAN