Cel?

Ferost was naar de waterval gegaan. Hij had gehoopt Celebrian hier te vinden. Hij was verward. Hij wist niet goed meer wat hij moest doen. Hij had de rust, stilte en kalmte van Celebrian nodig. ''Cel, ben je hier?'' riep Ferost terwijl hij rond keek. Hij hoopte ieder moment haar lange gestalte te kunnen zien ergens. Toen dit niet het geval was ging Ferost op een steen zitten.

Amelie kerfde haar naam in een boom die bij de waterval stond. Ze deed dat graag omdat ze dan , dat beweerde ze toch , de bomen kon horen schreeuwen van de pijn. "Cel , ben je hier?" Hoorde ze en liep naar de geluidsbron. "Waarom schreeuw je zo ? Ik kan de bomen niet meer horen..." Zei ze op een vriendelijke toon een hurkte bij de jongen. Ze hield haar hoofd een beetje scheef en keek met haar appelrode ogen in die van de jongen. "Scheelt er wat?" Vroeg ze en knikte aandachtig. "Neem de tijd" Zei ze droog en ging zitten , wachtend op een antwoord.

Ferost keek om toen hij een andere stem hoorde die niet van Celebrian was. Hij keek haar even een paar tellen zwijgend aan. Ineens vertrok zijn gezicht tot een verbeten blik. Hij wende zijn blik van het meisje. ''Ik zou niet hoeven schreeuwen als de bomen niet zo schreeuwde van de pijn. Ik kan mezelf niet meer horen denken en dat gegil is hartverscheurend'' zei hij bot tegen haar. Ferost was niet snel iemand die meteen al een hekel had aan anderen, maar als ze de natuur opzettelijk pijn deden hoefde het voor hem al niet meer. Hij keek het meisje ook niet meer aan, dat weigerde hij. ''Niks dat jou aangaat'' zei hij enkel bars. Hij zou met Celebrian praten en daarna was hij weg hier. Maar het lukte hem niet het gekreun en geroep om hulp van de bomen te negeren. Hij stond op en liep naar de boom toen waar het meisje in gekerfd had. ''Usijali, wao itabidi kufanya hakuna maumivu zaidi'' mompelde hij zachtjes tegen de boom terwijl hij even zacht over de stam streek terwijl zijn hand oplichtte en de stam genas.

Amelie keek toe hoe de jongen de boom gerust stelde en hem genas. Ze hoorde een vredelijke stilte en keek naar zijn kwade blik. Amelie kreeg meteen een drang om sorry te zeggen maar hield zich in. Het was inderdaad erg voor de bomen , en daar ad ze nog niet bij stil gestaan. Ze keek naar hem en voelde een druk van onconfortabelheid. Ze voelde dat hij haar niet moest hebben. Ze stapte rustig door de oude twijgjes en afgevallen bladeren die op de grond lagen. Ze liep verder en ging met haar hand over een boomstam. "Sorry voor daar net..." Zei ze geforseerd. Ze probeerde zo geloofwaardig over te komen maar het lukte haar niet vanwege de niet zo fijne situatie. "Het... spijt me echt..." en ze keek naar de grond die uiteraard onder haar lag.

Ferost' donkergroene ogen keken het meisje even aan toen ze zei dat het haar speet. ''Het is al goed'' mompelde hij terwijl hij weer naar de stam keek. De boom bedankte hem. ''Maar, zou je het niet meer willen doen? De bomen hebben daar echt pijn van. Het voelt voor hen zoals het voor jou zou voelen als iemand een mes in je huid steekt'' zei hij daarna zachtjes. Iets in zijn blik was veranderd. Er lag meer zachtheid in zijn blik nu. Hij was nog steeds afstandelijk van het meisje maar niet langer kil tegen haar. ''Hoe heet je?'' vroeg hij daarna plotseling en scheurde zijn blik los van de boom om het meisje aan te kijken. Ze kwam van Nova, hij kon de licht magie voelen. Een zachte zomerbries liet de bladeren van de bomen ritselen, al klonk het voor Ferost als fluisteren. Duizenden zachte stemmen die zachtjes tegen hem fluisterde. Hem alles vertelde. Hem al hun geheimen toevertrouwde.

PROFILE MAGICIAN