Art Lesson 2 ~ Graffiti spuiten

Telkens wanneer hij een stap zette en de leren tas die hij bij zich had tegen zijn heup beukte, klonk het geluid van metaal dat tegen elkaar opbotste. Een lichte glimlach lag om zijn lippen heen terwijl hij het dopje van de veldfles schroefde en een slok nam. Er was nu toch niemand in de buurt en daarbij was het niet te zien dat er sterke drank in zat. De man had de veldfles vrijwel altijd bij zich, maar dronk er alleen uit als hij wist dat er niet al te veel leerlingen in de buurt waren. De kans was groot dat ze dan vragen zouden gaan stellen over wat er in zat en dat wilde hij het liefst geheim houden, his dirty little secret. Wat het materiaal in zijn tas betrof: Beau had het geweldige idee gehad om eens echt een praktijk les te houden. Eentje waarin je alleen in het begin wat uitleg gaf en waar de leerlingen voor de rest hun gang konden gaan. Zijn vorig les had een klein stukje praktijk gehad en dat was nog best goed gekomen, dus een vooral praktische les zou ook moeten lukken, toch? Als het uit de hand liep kon hij iedereen nog altijd terug naar het kasteel sturen om verder te gaan met theorie, maar hij dacht niet dat dat echt nodig zou zijn. Praktijkles was sowieso een heel stuk leuker dan theorie, dus de leerlingen in het begin even waarschuwen zou wel voldoende zijn.
De man had de deelnemende leerlingen een klein briefje gestuurd waar de plaats en tijd voor de komende les en de waarschuwing dat ze zeker gaan al te goede kleren moesten aantrekken, op stond. Als hij eerlijk moest zijn, had hij het gevoel dat ze geen een van allemaal uit de les zouden komen zonder wat graffiti op hun kleren. Niet dat je er makkelijk mee kon morsen of iets dergelijks, maar hij was zelf ook jong geweest en het gebeurde altijd wel dat hij en zijn vrienden na verloop van tijd op elkaar begonnen te spuiten als de muur vol stond. Natuurlijk zorgden ervoor dat ze niet in elkaars gezicht spoten aangezien het spul best giftig kon zijn als je het in je mond kreeg. Oh well, zolang hij niemand naar de ziekenzaal moest gaan brengen door vergiftiging was alles best. Zelf had hij een wit shirt en een jeans met hier en daar een shirt in aangetrokken. Het waren niet zijn beste kleren waardoor het niet echt een probleem was moesten ze kleurrijk versiert worden.

Het duurde niet lang voordat hij het schoolgebouw en haar terrein achter zich gelaten had en zich naar Oaks field begaf. Het kleine gebouw dat hij speciaal voor de les gekocht had, stond net buiten het dorpje waardoor ze rustig hun gang konden gaan zonder gestoord te worden. Beau hoopte toch dat niemand hen zou komen storen, het zou maar erg zijn moesten ze heel de les moeten opblazen omdat iemand het niet vond kunnen dat ze graffiti aan het spuiten waren. Als dat zou gebeuren, moest hij iets anders gaan zoeken om de les mee op te vullen en hij had niet direct een plan b klaar staan. De leerlingen zouden het waarschijnlijk niet echt kunnen waarderen moest hij ineens theorie gaan geven terwijl hij een leuke praktijkles beloofd had, dus moest hij maar hopen dat de zeurende mensen zo ver mogelijk uit hun buurt bleven zodat ze hun gang konden gaan zonder dat iemand er opmerkingen over had.
Met een plof belandde de leren tas op de grond waarna hij voor de laatste keer een slok van de veldfles nam voordat hij deze in de tas stak en in de plaats de metalen spuitbussen tevoorschijn haalde. De man had verschillende kleuren met zich meegenomen: rood, geel, blauw, roze, zwart, groen en zelfs zilver. Van de meeste tinten waren er dan weer verschillende variaties waardoor er toch bijna twintig bussen beschikbaar waren. Hij had ze meegenomen van thuis –met wat protesten van zijn vrienden omdat ze dan nieuwe moesten gaan kopen-. De bussen werden bijna achteloos op de grond gelegd waarna hij waar fatsoenlijk ging rechtop staan en zijn handen in zijn zij zette, wachtend op de leerlingen.

Alleen voor de ingeschreven leerlingen:
- Roakes
- Lucy
- Aleister
- Kriss
- en natuurlijk Razina als ze erbij wil zijn ^^

Kraskraskras. Rats. Ze scheurde het blaadje genadeloos uit haar tekenblok. Lelijk. Mislukt. Waar haar vader misschien nog sussend gezegd had dat het mooi was -''want ze had immers haar best gedaan''- besefte Lucy dondersgoed waar haar werk tekort schoot. En dit pruttige gedroedel.. Daar kon ze nauwelijks iets goeds van opnoemen. Dat had iedereen vast wel eens, dat je een prachtig idee in je hoofd had, maar de uitwerking gewoon niet lukte. Zo frustrerend, het plaatje in je hoofd kon je niet realiseren en daarmee was alles wat je probeerde teleurstellend.

Ze verfrommelde het papier en stond op, luidruchtig en overdreven gapend, om zich daarna dramatisch uit te rekken. ''Huwaaaaa..'' klonk het, een geluid dat geen enkele betekenis had, maar als gapende uitroep werd gebruikt. Het was tijd om naar Oaks Field te gaan. Lucy trok gauw een zwarte sweater aan over haar donkerblauwe shirt. De trui was iets te strak, ze had namelijk het oudste exemplaar genomen dat ze kon vinden. En terwijl Lucy gegroeid was, was de trui juist gekrompen in de was, dubbel winst dus. Maar de mouwen en lengte van de zwarte trui vielen uiteindelijk nog wel mee, na wat oprekken. Het probleem zat meer bij haar vrouwelijke vormen, oftewel borsten, boobies of hoe je het ook wilde labellen. Daar zat de stof nogal strak, wat Lucy een ongemakkelijk gevoel gaf. Ze was niet erg zelfverzekerd als het op haar uiterlijk aankwam, wat dit nogal lastig maakte. Maar ze wilde geen van haar nieuwe kleren viesmaken, dus moest ze het hier maar mee doen. Ze trok oude sneakers aan, greep nog even haar dunne zwarte handschoentjes en vertrok.
---------

Lucy sprong van de koets en trok haar capuchon over haar hoofd. Enkele plukken van haar korte haren piepten toch de schaduwen uit, maar dat gaf niet. Ze trok een sprintje, plots vol energie. Aangekomen bij haar bestemming, een oud verlaten huis, rende ze recht op de muur af en ramde vol haar vuist tegen de stenen. De stenen leken wel mee te veren, om daarna weer in normale staat vast te staan. Aardmagie, hé. Lucy draaide zich om, zocht de docent. Ze zwaaide naar hem. Met een grijns die haar hele gezicht op een kwajongensachtige manier deed oplichten. ''Hey, Beau.'' klonk het vriendschappelijk. ''Wanneer beginnen we met spuiten?'' Neehoor, dat was helemaal geen subtiele verwijzing naar drugs- een verwijzing die een kind van haar leeftijd niet zo sardonisch zou moeten maken. Ach, feit bleef: Ze had zin in deze les. Al kon ze het niet echt als les zien en Beau niet echt als leraar. Het was daarvoor te vrij, te creatief.

_{Aleister was met zijn uil op zijn opgeheven onderarm een wandeling aan het maken toen een vogeltje wild flapperend aan kwam; een briefje om zijn pootje. Zijn uil had duidelijk laten weten dat ze vond dat niemand anders dan zij waardig was Aleister brieven te brengen en Aleister had gelachen en haar over haar zachte veren geaaid. Hij stuurde het vogeltje met een aai over zijn bol weer terug naar zijn eigenaar en rolde het briefje open. Erin stond vermeld dat de Kunstles (zijn eerstvolgende les) in Oak’s Field plaats zou vinden. Iets erbuiten, om precies te zijn. Hij herkende de straatnaam. Op het moment was hij aan het genieten van een tussenuur, en in een spontane opwelling had hij besloten om naar zijn volgende les te wandelen. Aangezien hij nog meer dan genoeg tijd had, keerde hij eerst terug naar het kasteel om het advies onderaan het briefje op te volgen.

In een zwarte spijkerbroek, zwarte v-hals met daaroverheen een leren jack en stevige zwarte enkellaarzen vertrok hij naar het kasteel. Zijn uil had hem tot aan zijn slaapkamer vergezeld, en was toen weg gevlogen om te jagen, of dingen te doen die postuilen overdag deden. Zijn zilverpaarse haar dat hij in een hoge staart bij elkaar hield werd beschenen door een waterig maar warm zonnetje. Het was behoorlijk prettig weer voor het jaar. Hij kon de restjes sneeuw bijna zien smelten terwijl hij over één van de velen paden naar Oak’s Field liep. Zijn wandeling was prettiger dan hij verwacht had. Terwijl hij over de drukke winkelstraten liep, werd de afstand tussen de gebouwen steeds groter en waren er steeds minder mensen op straat. Uiteindelijk was Aleister de enige die over een brede straat gemaakt van kiezelstenen liep. Hij kwam hier niet echt vaak, dus keek hij goed rond zodat hij dit straatje en het straatje hierna zou onthouden. Kon altijd handig zijn.

Hij kwam als tweede aan bij het oude huis. De docent, Master Beau stond bij een leren tas waarvan de inhoud slordig op de grond uitgestalt was. Verschillende kleuren graffiti bussen stonden te wachten tot ze gebruikt konden worden. Bij één van de muren stond een meisje die een iets te strak zwart shirtje aan had en haar capuchon over haar hoofd getrokken had. Ze had een brede grijns op haar gezicht die duidelijk aangaf dat zij wel zin in deze les had. Aleister observeerde de twee in de halve seconde die hij nodig had om op een gepaste afstand, maar nog wel binnen gehoorbereik te komen. ”Master Beau,” begroette hij de docent beleefd. Zijn heldere ogen dwaalde toen af naar het meisje. Plukken haar kwamen onder haar capuchon uit. ”Hé,” begroette Aleister haar. Hij had haar nog nooit gezien. Misschien wel, maar ze was hem nog nooit zodanig opgevallen dat hij de moeite had genomen haar naar haar naam te vragen. Nu deed hij dat ook niet, omdat hij het gevoel had dat hij er snel genoeg achter zou komen. Aleister’s vestigde zijn blik vervolgens op de spuitbussen. Hij was blij dat hij deze enigszins oude v-hals aangedaan had en dat hij in zwart gekleed was. Dan vielen de verfvlekken, die ongetwijfeld op zijn kleding zouden verschijnen als ze eenmaal met het spuitwerk begonnen, minder op.}

Kledingstukken lagen overal over haar bed verspreid. Alles lag overhoop en ook nog eens op een onopgemaakt bed. Een zooitje dus. Een paar mede studenten klakte iriterend hun tong. “Wat nou Ellis!” katte Kriss naar het meisje die met haar vuist in haar zij toestond te kijken en vervolgens met een opgetrokken neus achter haar vriendinnen aan liep om naar hun eigen les te gaan. Stomme koeien mompelde Kriss in zichzelf. Het was niet voor niets dat haar bed er zo bij lag. Ze was hard op zoek geweest naar de juiste kleding. Het moest oud zijn en gelukkig had ze die gevonden. Een strak wit shirt met lange mouwen en een velrode tuinbroek. En eronder een paar oude sneakers waar ze al vaker mee gekliederd had, te zien aan de vele verfspatters en vet vlekken op de stof van de niet meer zo witte schoenen. De perfecte kleding voor haar volgende les. Kunst – Graffiti spuiten. Ze had er zin in. Ten eerste omdat het een praktijk les was. Ten tweede omdat het een kunst les was. Met andere woorden je kon geheel vrij en creatieverig doen. Het was niet eens haar eerste keer met een spuitbus vol kleurige verf. Nee, ze had het vaak genoeg gedaan. Stiekem natuurlijk, na een hoop gezeur en gesmeek van haar ex, toen nog haar vriendje. Ze wilde het eerst eigenlijk niet, maar het gaf toch wel een soort kick. Spanning. Iets doen wat niet mag. Of ze er nou zo een ster is was viel nog te bezien. Maar het was leuk dus waarom zou ze zich dan niet inschrijven?

Nadat ze al haar kleding weer terug had gesmeten in haar gigantische reiskoffer, rolde ze haar, tot haar ellebogen, op en knopte haar korte haar bij elkaar. In een losse, speelse knot. Vervolgens haalde ze een groene schoudertas te voorschijn die ze met wat spullen vulde. Dingen die ze misschien nodig mocht hebben. Na een paar keer graffiti gespoten te hebben, wist ze wel wat handig was om mee te nemen. Ze had een doos plastic handschoentjes uit de ziekenzaal gejat, van die witte dokters handschoenen. Ze gooide ook wat van haar eigen oude verfbussen, die nog niet helemaal leeg waren, in de tas. Als laatste nam ze nog een gigantische zak glitters en een aantal mondkapjes mee. De glitters om lekker interessant te doen met haar kunstwerk en de mondkapjes omdat het zo’n vreselijk rotlucht gaf. Even keek ze vlug op haar horloge en zag dat het al tijd was. Vlug trok ze een dikke oude roze trui aan en rende met de schoudertas, die bij elk stap tegen haar heup aan klapte, haar afdeling uit.

Een pril beginnend voorjaarszonnetje scheen neer op haar glanzende korte roodbruine haar, bij elkaar gehouden door een elastiekje en een paar speldjes. Ze schoof een losgelaten lok achter haar oor en zwaaide al naar haar mede studente en leraar vanuit de verte. In haar hand had ze een briefje met de plaats en tijd voor de les en zo te zien was ze precies op tijd. “Hoi!” zei ze vrolijk toen ze op gehoorafstand kwam. “Kriss is present,” zuchte ze tegen de leraar, zo na de wandeling van het schoolgebouw tot Oak’s field. Haar schoudertas liet ze met een plof bij de leraar op de grond zakken. “Ik heb zelf ook nog wat spuitbussen, als dat mag,” klinkend haalde ze de metalen bussen tevoorschijn en zette ze bij de andere verzameling. Vervolgens haalde vast een mondkapje en een paar handschoentjes voor haarzelf uit de tas, die ze meteen weer op de grond liet vallen. Ze had het behoorlijk warm gekregen doordat ze er flink de pas in had gehouden. Met het nodige gezwoeg trok ze haar roze trui over haar hoofd uit. En terwijl ze haar mondkapje om haar nek hing en haar handschoentjes aan wrikte wachtte ze op de eerste tekenen dat de les begonnen was.

Art Lesson 2 ~ Graffiti spuiten Tumblr_mu9mn2idfl1qioyqpo2_500

RULES ARE JUST WORDS
i won't be listening to them

Words 640
Mood Okay
Notes Laat ><

Als ik wakker werd, herinnerde ik het me. Het fantastische gevoel van uitgeslapen zijn. Ik was gisteren nergens heengegaan - nablijven tot lekker laat, fantastisch, not - en werd daarna in het oog gehouden door een groepje leerkrachten om zeker te zijn dat ik niet in het midden van de nacht weg glipte om nog wat te gaan drinken. Toen leek het echt rot - ik bedoel, het was maandagavond, een verschrikkelijke dag, en om dat wat minder erg te laten lijken, mocht ik toch eens weggaan? Maar nu in de ochtend, leek het wel eens leuk om volledig uit te slapen. Was wel eens leuk voor de verandering, maar dit was toch wel eenmalig.
Ik ging rechtop zitten, rekte me uit en sprong uit bed. Ik wandelde naar de badkamer en sprong snel even onder de douche terwijl ik nadacht over welke lessen er vandaag op het programma stonden. Kunst, herinnerde ik me. Graffiti spuiten. Ik onderdrukte de glimlach op mijn gezicht niet, graffiti was awesome. Op Razen had ik het al eens gedaan. Het was verboden, maar wat kon dat mij schelen? Regels waren gewoon zinnen. Ik was niet zo'n persoon die ze klakkeloos volgde. Ik wou doen waar ik zin in had, niet wat een paar woordjes me opdroegen.
Ik trok de kleren aan die ik blijkbaar klaar had gelegd - een gescheurde jeansbroek die ooit mooi blauw was, maar nu afgeschenen was door de zon waardoor het een lichtblauw kleurtje met wit naar het midden toe had en een los oranje shirt waar ooit een opdruk opstond, die nu onleesbaar was. Boven mijn dikke sokken deed ik een paar stevige donkerbruine, bijna zwarte laarzen met gespen. Ze hadden hun beste tijd gehad - het ooit sterke leer zat nu vol barsten en het ijzer van de gespen begon al bijna te breken. Deze kleren waren dus ideaal als ik me wou uitleven met graffiti, hoefde ik me geen zorgen te maken als ze onder de verf kwamen te zitten.
Omdat ik wist dat graffiti nogal vermoeiend kon zijn, at ik lekker veel in de kantine. Een broodje, een granenreep en een grote beker koffie. Scheutje melk erbij, twee suikerklontjes - perfect. De hitte brandde op mijn tong, maar het deerde me niet, zo was hij perfect. In enkele happen werkte ik het broodje naar binnen en vertrok dan naar Oak's Field met de reep en de beker koffie. Een snack kocht ik daar nog wel snel voor ik me aanwezig meldde bij de les.
Ik was nog maar halfweg als de koffie en de reep op waren. Ik hoefde nu niet meer traag te stappen omdat mijn koffie anders overal op de grond zou liggen, maar nu kon ik beginnen op een sneller tempo. Niet dat het me kon schelen of ik op tijd was of niet, maar er was gewoon amper iets beter dan rennen. De wind door mijn haren, het landschap dat langs me voorbij vloog.. Fantastisch.
Ik hield snel even halt bij een klein winkeltje, waar ik twee bessenmuffins in een doosje en een fles frisdrank kocht. SAAAI! De verleiding naar een flesje bier was groot, maar de leerkracht zou die afnemen. Je bent minderjarig! Alcohol is slecht voor je! Mij kon het niks schelen, maar hen wel. Nu zou het zonde van m'n geld zijn,dus ik zou hier na de les wel terugkomen. Kon ik het onderweg naar de Academy opdrinken.
Met het doosje en de fles in mijn handen kwam ik aan bij het gebouw. Vierde. Er waren al twee meisjes in een jongen. Snel wendde ik me even tot de leerkracht. 'Roakes Dust mag op aanwezig gezet worden.' zei ik met een nauwelijks merkbaar lachje op mijn gezicht, waarna ik tegen de muur leunde. Moesten er nog mensen komen? Hopelijk niet, ik wou beginnen... En ik hield niet van wachten.

Deze keer moest hij iets langer wachten totdat de eerste leerling arriveerde, maar ze moesten dan ook helemaal naar de juiste locatie lopen en de meesten hadden waarschijnlijk niet echt zin om vroeger te vertrekken. Allemaal geen probleem, hij had op die leeftijd ook nooit zin in gehad om extra vroeg bij een les aan te komen. Het liefst zelfs net iets te laat, gewoon om te zien hoe de leraar daarop zou reageren. De entree van het roodharige meisje was een entree waar hij zelf nooit echt opgekomen zou zijn. Beau zette een stapje opzij toen ze recht naar een van de muren naar het huis leek te sprinten en vollop met haar vuist ertegenaan ramde. Het feit dat ze haar hand zo zou kunnen bezeren, deed hem niet echt iets. Als zij het nodig vond om ergens tegenaan te slaan, moest ze dat maar doen en de consequenties ook zelf dragen. Dat de muur ineens leek mee te geven waardoor ze weinig tot geen schade opliep, verraste hem dan weer wel. Ze beheerste dus aardmagie, leuk om te weten. Zolang ze maar niet teveel met de aarde en de muren ging spelen tijdens de les tenminste. De manier waarop ze hem daarna aansprak, zorgde ervoor dat hij voor een kort moment zijn wenkbrauw optrok. Voor zover hij wist, was het de bedoeling dat ze toch minstens Master voor zijn naam zetten, toch? Beau besloot om er maar niet op te reageren, had niet echt zin in een discussie of iets dergelijks op dit moment. “Van zodra de rest gearriveerd is kunnen we beginnen.” De woorden waren net gesproken, of de volgende leerling kwam er al aan. Deze keer werd hij wel begroet zoals zou moeten en even knikte hij voordat de jongen zich tot het meisje wende. Namen, hij had een blad gekregen met namen op, maar er waren zoveel leerlingen waarvan hij de naam moest onthouden. Terwijl ze wachtten op de rest, brak de man zijn hoofd over namen. Er waren maar vier leerlingen ingeschreven, dus zo moeilijk kon het toch niet zijn om ze boven te halen.

Beau werd uit zijn gedachten gehaald door beweging in de verte en voor een kort moment kneep hij zijn ogen tot spleetjes. Dat moest de derde leerling wel zijn, ze kwam toch recht op hun af. Vanaf het moment dat het meisje bij hen aan was gekomen en haar naam had genoemd, ging het lichtje branden. Als dat Kriss was, zou het andere roodharige meisje Lucy moeten heten. Over de naam van de ander moest hij even nadenken, maar het duurde niet lang voordat ook diens naam terug kwam bovendrijven, Aleister. Mooi, dan moesten ze dus alleen nog op Roakes wachten. Beau sloeg zijn armen over elkaar nadat hij een gebaar met zijn hand had gemaakt dat het meisje haar spuitbussen best mocht bovenhalen. Het mondkapje en handschoenen die ze bovenhaalde, zorgde ervoor dat hij kort met zijn ogen draaide, er voor zorgend dat Kriss het wel niet zag. Zo’n mondkapje was altijd voor mensen geweest die dachten dat graffiti erg schadelijk was voor de gezondheid. Ok, er kwamen wel stoffen vrij die er misschien voor zouden kunnen zorgen dat je een hoestbui kreeg, maar veel meer zou het normaal niet kunnen veroorzaken. In de jarne dat hij al graffiti spoot, had Beau toch nog geen schade ondervonden. Maar goed, als zij zoveel bescherming wilde hebben, moest zij het weten.

De laatste leerling liet ook niet zo lang op zich wachten en na een korte begroeting klapte Beau een keer in zijn handen om de aandacht te trekken. “Goed, ik denk dat we er allemaal wel zijn. Het is de bedoeling dat heel het huis een nieuwe make-over krijgt. Ieder van jullie krijgt een muur tot zijn beschikking waar je mee mag doen wat je wilt, zolang er maar serieus aan gewerkt wordt. Gewoon een stokmannetje is niet genoeg. Een stokmannetje met een goede achtergrond is al beter, al denk ik dat jullie ook wel weten dat je daar niet erg veel punten voor kan krijgen. Ik heb voor jullie al een voorbeeld gemaakt, een voorbeeld waar ik wel meer dan een uur aan gezeten heb moet ik toegeven, dus zo gedetailleerd moet het ook weer al niet zijn.” Het huis had vijf muren, een van de redenen waarom hij het gekocht had. Daardoor had hij zichzelf ook een muur kunnen toe-eigenen. Een stukje van de tekening was al zichtbaar geweest en nu hij aan de kant ging, werd de rest ook zichtbaar. “Hulp mag altijd gevraagd worden. Ik verwacht niet dat iedereen een geheel kunstwerk op de muur gezet krijgt, het enige wat ik vraag is om je best te doen. Ik ken genoeg technieken die jullie kunnen helpen, gewoon je mond opentrekken en ik kom ze allemaal met plezier uitleggen. Als jullie willen, zouden jullie verder kunnen werken in het weekend als het niet af raakt, maar dan moet je wel iets aan mij laten weten.” Zijn bruine kijkers gleden over de leerlingen heen om te kijken of ze het begrepen hadden. “Ow nog een ding. Als je het zo nodig vind om op elkaar te spuiten of iets dergelijks, spuit dan op de kleding en niet op het gezicht. Ik wil niemand naar de ziekenboeg moeten vergezellen, capiche?” Nee, hij zette ze niet aan om op elkaar te spuiten, maar verbood het tegelijkertijd ook niet echt. Het enige dat hij wilde, was dat ze er toch iets van probeerden te maken.

“Van zodra de rest gearriveerd is kunnen we beginnen.” Lucy grinnikte zachtjes en knikte. Ze draaide zich naar het krottenhuis toe en schopte wat tegen de losliggende kiezels op de grond, zich afvragend wat ze in godsnaam zou gaan maken. Iets groots en indrukwekkends, dat zeker. Haar naam? Dat was een beetje afgezaagd, maar wel simpel. Een tekstje met een tekening? Nee, ze zou een onderwaterwereld maken, van die gekke vissen met allerlei mutaties en honderd ogen. Ja, en dan haar naam in de vorm van bubbels. Zou dat kunnen? Geen idee. Ze wist niets van graffiti, behalve dat de schoonmakers altijd een hoop moeite moesten doen om de zooi te verwijderen.
Of misschien.. Misschien.. Lucy draaide een half rondje om haar as en peinsde nog eens verder. De tweede leerling die aankwam begon met een beleefde begroeting, hielenlikker. ”Hé.” klonk het dan. Lucy bevrijdde haar haren van de verstikkende capuchon en schudde even met haar hoofd om de lokken in het rond te laten dansen. ''Bonjour,'' klonk haar groet en Lucy vervloekte inwendig haar moedertaal. Alles wat je zei klonk zo... zo lief en levendig. Nog twee meiden arriveerden, de ene zo te zien paniekerig om haar tere keeltje en de ander met eten en drinken, waarnaar Lucy een ietwat afgunstige blik wierp. Had zij ook moeten doen, snacks meebrengen. Dom. Nouja, zoals haar moeder zou zeggen: Lunch overslaan maakte je slank. Niet dat Lucy zich daar echt druk om hoefde te maken, maar haar moeder was veel te gericht op zichzelf om daar ook maar aan te denken.

Een huis met vijf muren, tuurlijk joh. Zet hen maar weer bij een mutant-huis wat zich niet aan de normale regels voor huizen kon houden. Lucy grinnikte lichtjes en bekeek met een half oog wat Beau gecreeërd had. Boeie- wat hij maakte kon haar niets schelen. Nee, ze zou zelf iets veel beters maken, let maar op! Lucy mocht dan wel een grote mond hebben, ze was ook gemotiveerd genoeg om haar best te doen, al was het dan niet omdat de leraar het zei. Die vroeg namelijk wel dat ze hun best moesten doen, maar wat zou hij eraan doen? Je een onvoldoende geven? Voor kunst? Kunst was onzin, je kon niet zeggen wat kunst was. Een vijfjarige maakte iets en het was gekrabbel, een oude man maakte het en het was kunst. En als een aapje het maakte was het weer een wonder.
''Ik ken genoeg technieken die jullie kunnen helpen, gewoon je mond opentrekken en ik kom ze allemaal met plezier uitleggen.” Hulp? Hah. Zij had geen hulp nodig hoor. Waarmee? Met de dop van de spuitbus krijgen? Suuure. “Ow nog een ding.'' Blablabla. Serieus, wat kon er zo moeilijk zijn? Lucy luisterde al niet meer naar het gezeur. Lucy stapte gauw naar de spuitbussen en koos met lukrake bewegingen drie gevallen uit. Dat zou vast wel genoeg zijn. Wit had ze, zwart had ze. Dan kwam je al een heel end. En dan ook nog een random kleurtje, namelijk magenta. Beautiful. Lucy ging wijdbeens voor de grootste muur staan en haalde diep adem. ''Claim,'' klonk het kordaat van de jongedame.
Ze pakte de zwarte spuitbus, schudde het als een cocktailshaker, trok dan triomfantelijk de dop eraf. Dit proces volgde bij de witte bus en de roze bus. Alleen wilde die laatste er niet af. Argh.. Ze trok zo hard ze kon, draaide een beetje, trok weer. Schold. Trok. Draaide. Wreef met haar handen tegen elkaar omdat het best zeer deed om zo hard te trekken. Was dit een straf van het lot omdat ze had gedacht dat hulp vragen onzin was? Probeerde het dan nog één keer en jahoor. Daar lukte het al. In your face, karma.

Lucy ging wonder boven wonder niet zomaar lukraak aan de slag, nee. Ze pakte een papiertje en schetste even wat ze zo ongeveer wilde bereiken. Ze was begonnen me het idee van een vis, maar in haar schets kwam ze op iets heel anders uit. Prima. Met de magenta verf begon ze de vorm van een hoofd uiteen te zetten, daar zou ze dan later de details met wit en zwart overheen dumpen. Prachtig, die felle vloekende kleur op de donkere bakstenen. Lucy probeerde kalm te blijven spuiten, wetende dat ze anders uit zou schieten, maar haar enthousiasme groeide en maakte beheersing steeds lastiger. Hetgeen wat haar nu in de hand hield was het feit dat ze een doel had. Namelijk de mooiste, vetste tekening maken. Het zou de miezerige tekeningetjes van alle anderen wegblazen, het zou ervoor zorgen dat dit krot niet meer gesloopt werd, zo geweldig zou het worden- dat was misschien overdreven, maar zeiden mensen niet altijd dat je zo hoog mogelijk moest mikken? En dat was precies wat ze deed. Letterlijk ook, omdat Lucy wanhopig probeerde hoger te reiken. ''Meneer, heeft U misschien een ladder?'' vroeg ze dan, ondertussen zorgvuldig verder spuitend.

[Le drawing van me: https://2img.net/h/i1302.photobucket.com/albums/ag133/MightyCape/awake_zps28851783.jpg Wat Lucy gaat maken c:]

IT ONLY TAKES ONE SONG
to bring up millions of feelings

Words 961
Mood Frustrated
Notes Mweh

Master Beau klapte even in zijn handen met als doel de aandacht van het groepje leerlingen dat er stond en begon uit te leggen. 'Goed, ik denk dat we er allemaal wel zijn. Het is de bedoeling dat heel het huis een nieuwe make-over krijgt. Ieder van jullie krijgt een muur tot zijn beschikking waar je mee mag doen wat je wilt, zolang er maar serieus aan gewerkt wordt. Gewoon een stokmannetje is niet genoeg. Een stokmannetje met een goede achtergrond is al beter, al denk ik dat jullie ook wel weten dat je daar niet erg veel punten voor kan krijgen. Ik heb voor jullie al een voorbeeld gemaakt, een voorbeeld waar ik wel meer dan een uur aan gezeten heb moet ik toegeven, dus zo gedetailleerd moet het ook weer al niet zijn.'
Beau ging opzij om zijn tekening te tonen. Ik liet er even mijn ogen over glijden. Niet slecht. 'Hulp mag altijd gevraagd worden. Ik verwacht niet dat iedereen een geheel kunstwerk op de muur gezet krijgt, het enige wat ik vraag is om je best te doen. Ik ken genoeg technieken die jullie kunnen helpen, gewoon je mond opentrekken en ik kom ze allemaal met plezier uitleggen. Als jullie willen, zouden jullie verder kunnen werken in het weekend als het niet af raakt, maar dan moet je wel iets aan mij laten weten.'
Ik knikte even. 'Ow nog een ding. Als je het zo nodig vind om op elkaar te spuiten of iets dergelijks, spuit dan op de kleding en niet op het gezicht. Ik wil niemand naar de ziekenboeg moeten vergezellen, capiche?' Sure, whatever.
Vaagjes hoorde ik in de achtergrond het ene meisje 'Claim' zeggen. Ik draaide me even om. Ze stond bij een muur. Serieus? Ging ze nu echt een muur claimen? Ik trok mijn wenkbrauwen even op. Er waren genoeg muren, dus dat was echt onnodig geweest. Maar goed, zij moest weten als ze besloot zich te gedragen als een klein kind.
Ik liep naar de muur naast haar en zette de doos met de muffins op de grond. Het flesje frisdrank draaide ik open en zette ik aan mijn lippen. Ik had nog geen idee voor een ontwerp en ik zou niet gewoon iets maken. De tekening die op de muur zou verschijnen zou iets zijn waar mensen van op zouden kijken. Ik was misschien niet de creatiefste als het om tekenen ging, maar toch zou het me lukken een meesterwerk te maken.
Waar was ik dan wel goed in?
Plots schoot het me te binnen: muziek. Ik zou iets kunnen baseren op mijn muziek! Ik controleerde even mijn tas. Normaal zat m'n mp3-speler er altijd in, samen met een paar oortjes. Verwoed grabbelde ik in de tas, tot ik ze er triomfantelijk uittrok. Ha! Dit zou fantástisch worden.
Ik schakelde de mp3-speler aan en duwde de oortjes in mijn oren. Snel scrollde ik door de lijst met liedjes. Stonden er opnames van mijn liedjes tussen? Misschien in één van die andere lijsten.. Oh, daar. Er stonden er een stuk of 7 liedjes op. Ik drukte het eerste aan en de muziek begon te spelen. Best onzuiver, maar ik herkende het vertrouwde geluid van mijn gitaar en mijn stem erachter maar al te goed, net zoals ik het liedje herkende.
Mijn gedachten gleden naar een warme middag op Razen. Ik zat op een rots tussen een paar plukken droog gras. Onder mijn ogen waren sporen zwarte, uitgelopen make-up te zien. De tranen waren gedroogd. Had ik gehuild? Ik huilde amper. Mijn vingers waren aan een paar snaren aan het plukken tot ik de melodie gevonden had en toen ik die gevonden had, kwamen de woorden uit mijn mond. Het ging over mijn vader en mijn broer. De tekst was bijna onverstaanbaar door de snikken tussen de woorden.
Resoluut klikte ik op volgende. Niet dit liedje, niet nu.
Of zou het juist een mooie tekening opleveren, als ik er alle emotie die ik me herinnerde van toen in stak?
Ik drukte het liedje weer open en schakelde 'repeat' in. Daarna liep ik naar de bussen graffiti op de grond. Blauw. Rood. Zwart. Lichtgrijs. Dat waren genoeg kleuren voor nu.
In het liedje begon de tekst net als ik de lichtgrijze fles schudde. Ik trok de dop eraf en begon te spuiten. Rechte lijnen vormden een grote diagonaal staande rechthoek. Hij was niet perfect maar dat was de bedoeling. De lichtgrijze fles gooide ik op de grond en wisselde ik voor de blauwe. Schudden, dop eraf trekken, spuiten. Druppelvormige blauwe vormen vormden zich bovenop de witte achtergrond. Met het lichtgrijs voegde ik in de randjes kleine lichtpuntjes toe zodat ze echter leken.
Daarna de rode. Half afwezig spoot ik de letters over de achtergrond, de fles dicht tegen de muur zodat er veel verf op één plek zat en de letters uitliepen. Tears. Fears. Screams. Ik keek van een afstandje. Nee, dit was niet goed. Allesbehalve. Werk voor een klein kind, verdomme. Was dit wat ik gemaakt had?
Ik trok verwoed mijn oortjes uit en gooide de mp3-speler op de grond. Het was een stevig ding en kon tegen de schok. De rode fles die ik nog in mijn handen had gebruikte ik om een grote streep door de tekening te trekken. Zo waardeloos was het.
Gefrustreerd gaf ik een mep tegen de muur. Het deed pijn aan mijn knokkels maar ik verdiende de pijn. Zo'n misbaksel van een tekening. Was dit wat ik verwachtte van een meesterwerk? Het kwam niet eens in de buurt.
Ik raapte de spuitbussen op, gooide ze waar ze stonden en stapte dan naar de leerkracht. Nors keek ik hem aan en mompelde: 'Kan ik opnieuw beginnen op een manier?' Ik staarde naar beneden. Wat was dit beschamend, zeg..

PROFILE MAGICIAN

» One little lesson.
» My first lesson
» first lesson
» The first lesson.
» Lesson 1.

Art Lesson 2 ~ Graffiti spuiten

Art Lesson 2 ~ Graffiti spuiten

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen