Met een ruk kwam hij overeind. Bezweet en lijkbleek. Hij was ontwaakt uit een nachtmerrie. Een vreselijke droom die hem al enkele dagen achtervolgde. Mineko had het idee dat het een van de voorspellende dromen was, wat betekende dat er iets slechts te gebeuren stond. Dat verergerde zijn stress en slapeloosheid enkel. Omdat hij Mizuki niet ongerust wilde maken sprak hij er niet te vaak over, maar Mineko wist dat het gevoel van bezorgdheid en angst dat hem plaagde een reden had. Een ernstige reden. Wat het was, daar zou hij enkel achterkomen als het tijd was. Dan zouden alle puzzelstukjes van zijn nachtmerrie ook op z’n plek vallen en begreep hij pas wat hij gezien had. Dan zou het te laat zijn om er nog iets aan te doen. Daarom probeerde hij Mizuki zo veel mogelijk op veilige plekken te ontmoeten, waar de kans dat haar iets overkwam kleiner was. Ze moest beschermd worden, zijn lieveling. Haar zachte karamelbruine haren, haar prachtige ogen, de lach die ze op haar gezicht kreeg als ze aan iets leuks dacht. Hij zou niet toestaan dat haar iets overkwam. Hij zou bij haar blijven zolang hij kon, om haar te helpen. Dat ging goed. Hij zorgde voor zijn schat, had de dromen alweer afgedaan als onzinnige beelden, veroorzaakt door stress voor school.

Tot vanacht. Vanacht had hij zijn zusje gezien. Ze had gehuild, haar nietsziende ogen waren vochtig. En de kamer waarin ze zich bevond was hun oude kamer. Thuis. Miku had om hulp gesmeekt in zijn droom. Dus nadat hij met een schok wakker werd wist hij dat hij het moest gaan controleren. Miku was op Starshine. Dat was ze tot eergisteren in elk geval, toen had hij haar nog gezien. Maar- Hij moest het zeker weten. Mineko stond op en pakte een paar sokken. Hij ging de gang op. Gekleed in zijn pyjama, met zijn lievelingsvest, donkergroen van kleur, eroverheen. Miku’s kamer zat niet ver weg, al was ze wel in een speciale aangepaste kamer terecht gekomen in verband met haar blindheid.

Haar kamerdeur was open. Haar bed was leeg. Ze was weg. Boeken en schriften waren nog gewoon achter gebleven, kleren lagen kriskras over de vloer verspreid. Daarna was alles heel vlug gegaan. Mineko wist het zonder twijfel, Miku was in gevaar. Ze was verdrietig, ze had pijn. Ze had hulp nodig. Zo snel mogelijk. Mineko pakte een stukje raffelig papier uit zijn schooltas en schreef erop: 
''Mizuki, lieverd, mijn zusje zit zwaar in de problemen. Ik ben naar Gren om haar te helpen, maar zal zo gauw ik kan terug zijn! Maak je alsjeblieft geen zorgen. Mineko.''

Dit briefje legde hij op zijn lege bed, bij gebrek aan tijd. Mineko is toen snel de school verlaten, maar zonder zijn medeweten is een hulpje van zijn vader in zijn kamer geweest, om daar zijn korte briefje te vervangen door een andere brief, gevuld met haat en gemene woorden. Zo was de afsluiting van Starshine compleet, zo nam zijn vader het heft in handen en maakte het zo'n beetje uit met Mineko's vriendin. In een bíjna perfect gekopieerd handschrift, dat wel.

Dagen en nachten waren voorbij gevlogen voordat hij terug kon. Miku was door hun vader ontvoerd, die in een manische bui had besloten dat zijn dochter naar een normale school zou gaan, goedschiks danwel kwaadschiks. En toen Mineko aangetroffen werd op Gren was ook hij onmiddelijk meegenomen in dit plan. Hij had geprobeerd Mizuki via brieven te bereiken maar ze werden allemaal onderschept. Na weken volgzaam mee te werken was er dan de kans. Door met zijn verzwakte zusje de krachten te bundelen wisten ze de bewaking te overdonderen en een rijtuig te bemachtigen. Via omzwervingen waren ze aangekomen op Starshine, een plek die voor Mineko meer als thuis voelde dan bij zijn ouders.

Hij was terug, had enkel de tijd genomen om zeker te maken dat Miku veilig en wel op haar plekje belandde, voordat hij op zoek ging naar nog een zéér belangrijk persoon. Hij hoopte haar op haar kamertje te vinden. Met in zijn handen een glazen potje, gevuld met slechts één priegelig dingetje, ging hij zo snel mogelijk naar Mizuki's kamer.

Hij klopte aan, wachtte af. Zodra hij Mizuki zag namen verlangens het over en hij leunde naar voren om haar op de mond te kussen. Hij had haar zo erg gemist.  

[Sorry Anne'tje, mijn bestand flipte hem 2 keer en daarna werd ik helemaal gek, dus hij is vooral in het middenstuk een beetje slecht :Volgende wordt hopelijk beter.]

Een dagboek, kaarsrecht opengevouwen op het bed. Er was nog niet lang in geschreven, want de inkt was nog niet goed genoeg gedroogt. En het zou nu eenmaal een ramp zijn als er vlekken aan de andere ongeschreven bladzijde zouden hangen. Bah, bij deze gedachte zou je al haast huiveren. In het mooie handschrift in het dagboek was geschreven:

Dear diary,

Alles is de laatste tijd zo anders, ik ben nu al een paar maanden weer thuis maar het lijkt wel alsof alles hier niet meer leuk is en ik weer verlang naar de dagen in Starshine Academy. Ik ga deze avond nog mijn spullen nemen om dan weer te vertrekken naar mijn oude school, waar ik weer elke dag lekkers mag bakken voor mijn liefste Jake, ik mis hem zo. Ik vind het zo erg van me dat ik hem heb achtergelaten. Ik moet het goedmaken en wel snel ook.

Veel liefs,
Mizuki

Eenmaal de inkt gedroogd was, deden twee fijne handen het boek dicht en ging dit in haar hutkoffer die keurig was ingepakt met alles dat het meisje genaamd Mizuki nodig had. Met een glimlach bij de gedachte aan Jake begon ze weer helemaal te stralen. Die jongen had haar zo beschermd de laatste keer dat ze bij hem was toen ze die brief had ontvangen van Mineko. Die brief had haar zo gekwetst en zij maar denken dat hij de ware was. Blijkbaar dus mooi niet, maar gelukkig was er Jake nog, die zou haar beschermen, ja vast wel.
Ze zat in kleermakerszit op haar bed, ze keek naar haar moeder die nog even binnenkwam om te laten weten dat alles weer prima met haar was. Haar vader had zich er ondertussen ook weer bijgelegd dat ze naar die ordinaire school zou vertrekken. Met een glimlach keek Mizuki naar haar moeder “Zodra er iets is, laat het dan alstjeblieft weten.” Haar moeder knikte als bevestiging, Mizuki had haar medicijnen toegedient via haar cakejes waarvan je de smaak van de bittere medicijnen niet zou proeven. Dus voor ze het wist, was ze weer helemaal kerngezond.

Ondertussen was Mizuki al een paar dagen op SSA, had ze haar kamer fleurig ingericht met alle kinderlijke dingetjes vol detail wat je je maar kon inbeelden. Ook had ze een paar zelfgemaakte vlinders tegen de muur gespijkerd. Een dromerige glimlach zweefde op haar gezicht, haar kamer was perfect. Even keek ze er nog dromerig naar en ging ze vervolgens op haar bed zitten, haar dagboek openslaand. Ze begon te schrijven tot er op een gegeven moment op de deur werd geklopt. Haar hartje sprong op en meteen schoof ze voorzichtig van het bed af, om niet al te veel kreuken te maken op het deken, nog steeds met haar dagboek in haar handen. Ze deed de deur open en er stond een jongen met groene haren voor haar deur, die haar meteen pardoes op haar mond kuste. Haar ogen verwijdden zich en meteen begon haar hoofd een roze kleur te krijgen. Met enige moeite duwde ze de jongen Mineko van zich af en ze sloeg hem met haar dagboek. “Wat doe jij hier?!” schreeuwde ze met een geschrokken piepstemmetje, met tranen in haar ogen wendde ze haar blik van hem af. “Van alle mensen op deze school had ik gehoopt dat jij niet diegene was die had aangeklopt. Besef je wel wat je me hebt aangedaan?!” haar wenkbrauwen fronsten en kleine rimpeltjes verschenen in haar voorhoofd. Ze hield het dagboek tegen haar borst geklemd met haar beide handen terwijl ze met haar voetjes heen en weer schuifelden over de vloer, niet echt goed wetend of ze de deur nu moest dichtslaan voor zijn neus of ze zijn woorden moest horen.

(yay, vrij goede post al zeg ik het zelf! Waar dagboeken al niet goed voor zijn )

Hij kon deze weg met zijn ogen dicht lopen, zo ingebakken zat het. Zijn lievelingsplek op heel SSA. Mineko kreeg het er helemaal warm van. Hij was doodop, maar van de gedachte van zijn bestemming kreeg hij weer energie genoeg om in hoog tempo door te lopen. Mizuki's kamer, haar deur, hier had hij meermaals staan wachten met een blozende kop, de stuntelaar die hij was. Mooie herinneringen. 

Hoe zou het met haar gaan? Hoe veel tijd er precies voorbij was gegaan sinds hun laatste ontmoeting, wist hij niet. Tussen 1 en 2 maanden in, voor zover hij wist. In die tijd kon er veel veranderen. Zijn gevoelens voor Mizuki waren echter rotsvast. Hij zou haar weer zien nu, de stappen in de gang waren al te horen. Een verlangende lach gleed over zijn gelaat.
De deur zwaaide open en als vanouds stond ze daar. Hij kon zich niet bedwingen. Hij moest haar zachte lippen op de zijne voelen. Algauw merkte Mineko echter dat het niet echt van harte ging, hij werd weggeduwd. Was er iets mis? Een hard voorwerp ramde in op zijn schouder. Ja dus. Verschrikt keek hij haar aan. De groene lokken waren iets langer dan voorheen en hingen losjes over zijn voorhoofd. Maar daartussen waren zijn diep-emerald kleurige irissen te zien, en de emotie die zijn ogen nu uitstraalden was niet bepaald gelukkig. 
“Wat doe jij hier?!” klonk het, op de manier waarop alleen Mizuki kwaad kon schreeuwen, maar toch zacht bleef. “Van alle mensen op deze school had ik gehoopt dat jij niet diegene was die had aangeklopt. Besef je wel wat je me hebt aangedaan?!” Hij slikte, de pijnlijke plek op zijn arm was vergeten door de shock.
''M-Mizuki...'' fluisterde hij haar naam zachtjes, overstromend van angst en verwarring. ''Ik heb je zo gemist..'' Hij staarde haar aan met zijn grote groene ogen, probeerde te ontdekken wat er precies mis was. Het glazen potje dat hij in zijn handen geklemd hield als een reddingsboei gloeide zachtjes en goud. Het gaf een klein beetje warmte af, dat was echter niet genoeg om de kille angst in zijn hart te smelten. Want het voelde alsof er iets mis was, heel erg mis. ''Alsjeblieft, niet huilen, lieverd.'' smeekte hij haar. ''Ik- wat is er aan de hand? Ik had een briefje achtergelaten en..'' Oh, nee, zijn hele droom van hoe hij en Mizuki weer herenigd zouden worden viel in duigen, spatte in scherven op de grond. ''Ik verlangde al- al weken om je te zien.. Stuur me alsjeblieft niet weg.''

Mizuki had nog maar net de deur opengedaan van haar kamer waarop geklopt werd en meteen werd ze in een hartstochtelijke kus meegenomen waar ze geen woorden voor kon vinden. Natuurlijk kende ze de lippen, de persoon die hier achter zat, het detail van zijn lippen die hij voelde op de hare en de tederheid met hoe hij het deed. Maar dit wilde hij niet! En met haar dagboek in haar hand deed ze een poging hem te slaan op het hoofd, maar ze raakte toch al de schouder, dat was al een heel goed begin. “Wat doe jij hier?!” schreeuwde ze er met haar zachte stem uit, hopend dat dit  allemaal maar een droom was, maar de kus was zo echt dat ze helemaal niet aan het dromen was. Dit was de echte harde wereld, niet eentje van in haar dromen waarin ze alles kon laten verschijnen wat ze wilde. Oh wat hoopte ze vurig dat Jake nu hier was... ” Besef je wel wat je me hebt aangedaan?!”. “Mizuki..” kwam er uit de mond van Mineko, het had een angstige toon, met een kleine sprankel van verwarring.

Ze wendde haar blik af, wilde niet naar die mooie ogen van Mineko zien, nee, dat kon ze niet. Want dan zou ze alles wat ze samen hadden gedaan terug beleven en totaal instorten. Nu moest ze zich sterk houden, voor zichzelf. ''Ik heb je zo gemist..'' zei hij en natuurlijk had ze daar een weerwoord tegen “Ik jou niet.” Op een ietwat botte manier kwamen die drie woorden er uit. Tranen stroomden zachtjes over haar wangen, hun weg vindend naar de grond waar de druppeltjes geluidloos uit elkaar spatten. ''Alsjeblieft, niet huilen, lieverd.'' smeekte hij haar. ''Ik- wat is er aan de hand? Ik had een briefje achtergelaten en..'' Ze keek hem aan, als ogen konden doden, dan was hij het allang geweest op dit moment. Ze zweeg, verwachtte dat hij nog iets ging zeggen, dus ze hield nog haar mond, gewoon afwachtend voor de paar minuten die ze hem nog gaf.

''Ik verlangde al- al weken om je te zien.. Stuur me alsjeblieft niet weg.'' Smeekte hij haar, maar dat had ze niet door. Het feit dat hij zei dat hij al weken erop hoopte, bracht haar ertoe om de deur helemaal open te doen, hem binnen te laten en dan de twee brieven met een ruw gebaar op tafel te leggen, maar nog steeds lagen ze kaarsrecht op het vierkant tafeltje. Ze zette zich neer en zei dan: “Ik heb twee brieven van je ontvangen, eentje waarin je me dumpte en de andere was een slijmbrief. Je speelt met mijn gevoelens Mineko en nog geen klein beetje ook. Besef je wel wat je me aan het aandoen bent? IK denk het niet als ik het zo bekijk.” Voor een korte periode haalde ze een beetje adem, om dan weer verder te preken. “Je verward me. Het lijkt het beste dat we elkaar niet meer zien.” Zei ze zachtjes. "En je verlangde vast al weken om me nog wat dieper in de put te duwen, niet? En noem me geen lieverd alstjeblieft, dat recht heb je niet meer na die eerste brief." In die tijd dat ze bij haar thuis had gezeten, was ze opgegroeid, had ze geleerd om niet zo dramatisch te doen, misschien had dit zijn vruchten wel afgeworpen. Ze stond recht om uit haar blikken doos een brownie te nemen, kaarsrecht perfect in een vierkantje gesneden, dat je zo recht in je mond kon stoppen. Maar iedereen die Mizuki kende wist dat ze er altijd lange tijd over deed om dit op te krijgen. Weer ging ze op de stoel zitten, om dan vervolgens op haar cakeje te nibbelen. Haar grote betraande ogen concentreerden zich op het cakeje, vurig hopend dat dit alles nog steeds een droom was.

(mweh, moet echt weer in Mizuki komen, mijn posts zijn anders met haar nu )
(600 woorden, hopelijk kan je er wat mee)

Hij sprak onzeker. Het gesprek met Mizuki deed hem denken aan een mijnenveld. Er waren onzichtbare bommen geplaatst op plekken die hij niet kende. Onderwerpen en uitspraken waren opeens beladen geworden en zouden wellicht zijn lieve meisje tot ontploffen brengen. Waarom? Oh god, hij had echt geen idee. En nu speelde hij noodgedwongen mijnenveger. Nooit zijn meest favoriete spelletje geweest, gewoon omdat hij het moeilijk vond. En met haar praten was nu nog lastiger, omdat hij niets liever wilde dan haar in zijn armen houden, liefkozen, dichtbij elkaar zijn. Dat kon niet, dat mocht niet. Dan zou ze weer slaan, ze wilde het niet. ze wilde hem niet.

Ze had hem niet gemist. Niet. Gemist. Waar de twee elkaar voor de achtbaan aan gebeurtenissen nauwelijks twee dagen konden missen, zei ze nu keihard hem niet gemist te hebben. Na weken. Wat was er gebeurd, waar was het misgegaan? Was dit wel zijn lieve Mizuki, die hij zo goed dacht te kennen?

Mizuki was aan het huilen. Hij hoopte heus wel dat zijn lieve schat hem gemist had, maar zo dramatisch en huilend en gekwetst had hij haar zachte gezicht niet voorgesteld wanneer hij haar weer zag. nee, hij had op zijn minst toch wel gehoopt op een vlaagje vreugde, liefde in haar prachtige warmrode ogen.

Alles wat er in haar ogen stond was moordneiging. Blikken die konden doden- je kent het wel. Het deed pijn om naar haar te kijken op deze manier, van haar was hij enkel warmte gewend, geen ijskoude haat.

De deur vloog open en Mizuki vertrok naar binnen. Even stond Mineko stil, mocht hij- zou hij de drempel overschreiden? Hij moest haar zien, het uitpraten. Het zou wel weer goed komen. Hun relatie was sterk, wel bestand tegen een beetje drama. Toch?

Op tafel lagen twee opgevouwen blaadjes als soldaten kaarsrecht naast elkaar. Wat was er aan de hand? “Ik heb twee brieven van je ontvangen, eentje waarin je me dumpte en de andere was een slijmbrief. Je speelt met mijn gevoelens Mineko en nog geen klein beetje ook. Besef je wel wat je me aan het aandoen bent? IK denk het niet als ik het zo bekijk.”

Wacht- wat? Dit ging allemaal veelste snel. ‘D-dumpte? I-ik?’ stamelde hij ongelovig, ondertussen verwoed zijn hoofd schuddend. Nee, nee, nee. Dit meende je niet.

Zijn handen graaiden naar de brieven, openden ze. De emerald kleurige ogen waren waterig en wijd open gesperd terwijl ze over de regels vlogen. Op het eerste gezicht leken de brieven op elkaar. Hetzelfde soort papier, dezelfde inkt. Dat was, zo wist Mineko, omdat ze beiden met materiaal van zijn vader geschreven waren. Hetzelfde handschrift, tot je heel goed keek naar de puntjes op de i. Dat was, zo besefte de jongeman na een korte verwarring, omdat zijn vader niet alleen een meesterlijke rechter was, maar ook een uitstekend handschrift expert, die blijkbaar dus ook het vervalsen onder de knie had.

Het klonk misschien ongeloofwaardig, dat een vader namens zijn zoon een brief zou sturen aan het meisje wat die lief had, om het uit te maken. Maar het was gebeurd. Het was gewoon gebeurd.

“Je verward me. Het lijkt het beste dat we elkaar niet meer zien. En je verlangde vast al weken om me nog wat dieper in de put te duwen, niet? En noem me geen lieverd alstjeblieft, dat recht heb je niet meer na die eerste brief." Zijn lip trilde, een teken dat ook Mineko op het punt van huilen stond. Hij slikte de zoute tranen echter weg. ‘Dit is niet mijn brief. Nee.’ Hij schoof de uitmaak-brief over de tafel naar haar toe. ‘Kijk naar de i’s..’ instrueerde hij haar smekend. De tweede brief, vol liefde en warmte, was bevlekt met tranen die hij tijdens het verblijf bij zijn vader gehuild had. ‘Kijk ernaar. Alsjeblieft, Mizuki..’ Het kon niet over zijn. ‘Ik kan niet zonder je. Ik- Het kan niet.’

Daar stond hij dan, een gebroken jongen, o zo verward. Na de ontsnapping aan alle drama met zijn vader was nu dit de druppel die wederom de emmer deed overlopen en tranen welden op in zijn ooghoeken. ‘Alsjeblieft..’ klonk het schor en zwaar geemotioneerd. ‘Doe me dit niet aan.’

[;w; so sad]

Van alle jongens op de planeet, was hij net diegene die ze hier niet had verwacht. Ze had vurig gehoopt dat Jake had aangeklopt, ze hem zou terug verwelkomen en dat ze een diner zouden doen samen bij kaarslicht. Maar dat zou er vandaag niet inzitten, nee ze had onverwacht en tevens ongewild. Ze wilde Mineko hier totaal niet, hij moest weggaan, haar met rust laten. Hij speelde het gevaarlijk, met elk woord zou hij iets verkeerd zeggen en haar laten opblazen. Het zou maar beter zijn als hij haar helemaal niet meer aanraakte deze avond. Want ze wilde de walging niet meer voelen in haar lichaam. Het werd haar eigenlijk allemaal te veel. Al deze frustratie moest weg maar wilde op de een of andere manier helemaal niet wegebben. De frustratie bleef en daar was ze absoluut niet tevreden over, het leek alsof ze het verleden niet kon loslaten vanwege de woorden die in die brief stonden, ze deden pijn en het had haar droomwereldje aan scherven geslagen met een bijl.

Ze had hem totaal niet gemist, ze kon zijn aanwezigheid hier missen als kiespijn, net een rotte tand die rijp was om er uit getrokken te worden, maar er alles aan deed om nog eventjes te blijven in zijn vertrouwelijke omgeving. Ze wilde niet meer dat hij hier was, dat hij de benen nam en niet meer in haar zicht kwam.

Het meisje met de bruine haren huilde, wendde haar blik af, zichzelf afschermend voor nog meer pijn die ze niet meer wilde. De ogen van Mineko brachten te veel herinneringen naar boven die ze nu het liefste had willen vergeten. De jongen zei haar niet te huilen, maar het woordje lieverd wilde ze er niet achter horen, dat recht had hij niet meer na die brief die hij had gestuurd. Ze legde de brieven op tafel nadat hij had gezegd dat hij maar één briefje had gestuurd. Hij loog, hij had  er twee gestuurd, een dumpbrief, de andere een soort van slijmbrief alsof er niets aan de hand was. Dat kwetste haar het meest, gewoon het feit dat die brief liet uitblijken dat er precies helemaal niets aan de hand was.
Mineko bekeek de brieven, opende ze en las ze. Het detail van hoe de  ogen razendsnel over de regels vlogen, zijn emeraldkleurige vertrouwde ogen die ze nu zag als complete vreemden. “Je verward me. Het lijkt het beste dat we elkaar niet meer zien. En je verlangde vast al weken om me nog wat dieper in de put te duwen, niet? En noem me geen lieverd alstjeblieft, dat recht heb je niet meer na die eerste brief." Zei ze zachtjes, kijkend naar hoe zijn lip trilde, niet echt wetend wat er hiermee bedoeld werd. ‘Dit is niet mijn brief. Nee.’ Hij schoof de uitmaak-brief over de tafel naar haar toe. ‘Kijk naar de i’s..’ instrueerde hij haar smekend. Ze keek hem geschrokken aan, nam trillend de brieven van hem aan. De tijd nam ze om de I’s te bekijken, ze zag inderdaad een verschil, ook het papier, het ene had kleine ribbeltjes omdat er vast druppels op waren gekomen en het andere was perfect zonder kreukjes. En hem kennende zou hij wel degelijk gehuild hebben bij het schrijven van een “ik dump je”-brief. “Maar... Wie?” stamelde ze zachtjes, haar ogen vol tranen, beseffende dat ze een grote fout had gemaakt. “alstjeblieft” klonk zijn stem. “doe me dit niet aan.”
“Het spijt me” zei ze zachtjes “De dag dat ik die brief had gekregen waarin je me liet zitten, ben ik naar een vriend van me gerend, heb ik daar uitgehuild en steun gezocht. Hij gaf me alles wat ik nodig had en zelfs meer. Ik werd verliefd op hem en de gevoelens kwamen van twee kanten. I-ik... Het spijt me...” zei ze zachtjes, hem niet meer aankijkend, puur vanwege de schaamte omdat ze een enorme fout had begaan...

(het gaat snel vooruit xd)
(en inderdaad, pwetty sad ;-; )

Alles was zo goed geweest, vroeger. Hij had opeens veel meer begrip voor de mensen die in het verleden bleven hangen. Mensen die zeiden; Vroeger was alles beter. Hij snapte het bijna. Mineko was een kalme jongen, optimistisch en sereen van aard. Maar hij was wel emotioneel gevoelig, iets waarbij meiden vaak meenden dat hij een alien was in plaats van een puber jongen. Hij had te veel kennis van romantiek en relaties, van pure echte liefde, in plaats van lust. Lust was wat je voelde voor iemand die prachtig was van buiten, op het eerste gezicht. Liefde was wat je voelde voor iemand die je niet meer missen kon. Het was warm als een knapperend haardvuurtje, het was aangenaam als een kopje dampende thee na een heerlijke herfstwandeling. Met het gevoel liefde was Mineko bekend, terwijl lust bij hem slechts als secundair verlangen opkwam als hij een meisje vond waarvan hij zo intens hield dat hij haar zachte lippen haast niet meer missen kon.

Maar wanneer dat gevoel van liefde niet wederzijds was, wanneer de ander zei: Ik niet van jou. Dan brak dat iets. Iets wat de meeste poeeten het hart noemden, was dat wat hij nu ervaarde? Een gebroken hart? Was dat de verlatenheid, de leegheid? Het besef dat het nu voorbij was, als het aan je partner lag? Dat je elkaar nooit meer zou zien, als het aan haar lag? Dat was pijn, verscheurdheid, angst en verwardheid. Een warboel aan gevoelens, als een bord kleverige spaghetti vormde je brein.

Hij moest er iets aan doen. Een soort hoopvol gevoel nam hem nu over. Hij zou het gewoon aan haar uitleggen, hoe het gegaan was, hoe het allemaal razendsnel gebeurd was en hoe zijn vader hem erin geluisd had. Ja. Dan zou ze hem kunnen vergeven, konden ze weer samen zijn, dan was er niets gebroken. Ja. Hoop gaf hem kracht, de kracht om haar te smeken om nog eens goed te kijken. Want de meestervervalser had een steekje laten vallen, een fout gemaakt. Een fatale fout. Zijn redding. Dus hij schoof de brieven naar haar toe, zachtjes over de gladde tafel. Het cremekleurige perkament was zijn redding, zijn bewijs. Want Mizuki was alle vertrouwen in hem verloren, maar met dit bewijs kon hij haar laten zien dat hij het niet geweest was.

“Maar... Wie?” Mineko knipperde met zijn waterige ogen, zie je wel. Het kwam allemaal goed. ‘Hidaeki, de man die ik eens mijn vader noemde..’ klonk het geemotioneerd. Hij slikte, wetend dat dit een beslissend moment was voor hem. Dit was zijn kans. ‘Hij had Miku op laten halen, haar opgesloten en ik- ik ben ook gepakt toen ik haar helpen wilde. Blijkbaar heeft hij met zijn zieke geest besloten om te verpesten wat ik het meeste lief had. Haat me niet, ik zou dit soort woorden nooit aan jou kunnen richten.’ Mineko rechtte zijn schouders, richtte zijn ogen op haar, vol hoop en smeekbedes. “Alsjeblieft” klonk zijn stem. “doe me dit niet aan.”

Het was- het was tevergeefs. Hij zag het in haar ogen. Ze was niet omgeslagen, ze was nog steeds niet de zijne. “Het spijt me. De dag dat ik die brief had gekregen waarin je me liet zitten, ben ik naar een vriend van me gerend, heb ik daar uitgehuild en steun gezocht. Hij gaf me alles wat ik nodig had en zelfs meer. Ik werd verliefd op hem en de gevoelens kwamen van twee kanten. I-ik... Het spijt me...” Spijt? Wat had hij aan spijt als dit betekende wat- dat... Als dit betekende dat zij van een ander hield had hij niets aan spijt. Spijt was niet degene waarvan hij hield, van haar hield hij. En nu was ze zomaar opeens weg. Niet fysiek, maar mentaal was het meisje mijlenver van hem verwijderd. Mizuki was op de dag van zijn zogenaamde dumpen naar een ander toe gegaan. En was verliefd geworden. Zomaar. In een dag? Betekende hij dan werkelijk zo verschrikkelijk weinig voor haar? Dat ze in een dag al een nieuwe liefde gevonden had? Had die jongen haar gekust terwijl ze nog een paar laatste tranen om Mineko huilde? Was ze daarna gewoon verder gegaan? Hij was sprakeloos. Woede om haar verraad. Verdriet om de betekenis van haar woorden. Haat jegens de jongen die zijn Mizuki ingepakt had.

Zijn ogen waren gevuld met tranen, deze keer was hij het die zich niet kon bedwingen, terwijl de bittere tranen over zijn wangen liepen. ‘En wij dan? Betekenen wij zo weinig, dat je in een dag alweer verder ging?’ De jongen draaide zich om, hangende schouders, verkrampt van woede en verdriet, verscheurd tussen honderden dingen die hij zeggen wilde. MIneko kwam aan bij de deur en pakte het glazen potje dat daar stond op. Hij zocht Mizuki weer op, zijn natte wangen waren bedekt met traag stromende druppels van puur verdriet. ‘H-hier. Dit kwam ik je brengen..’ fluisterde hij dan, een verslagen gevoel nam hem over. Hij zette op tafel een glazen potje neer, het geluid van glas op hout vulde zijn oren. In het potje gloeide een gouden licht.

Het leek een kaarsje of iets dergelijks, maar als je beter keek zag je dat het een teer bloemetje was, fragiel en puur goud gekleurd, met enkele zilverwitte accenten. Het was geen beeldje, het was een levende plant. De aarde zat nog om de worteltjes heen. Toch gaf het een zacht gloeiend licht af, wat zelfs een beetje warm leek te zijn. Mineko zuchtte en beet op zijn zachtroze lip, niet goed wetend wat hij nu doen moest. Liep hij die deur uit, dan was het voorbij. Bleef hij, dan wist hij niet wat er gebeuren zou. In die twijfel stond hij doodstil, starend naar de bloem.

Het was maar een soepje. Werkelijk alles liep mis en dan ook wel meteen nu, op het moment dat ze eindelijk wat rust had gevonden in haar kamer. Maar hier stond ze dan weer, stijf van de stress puur vanwege het feit van wie er in de kamer stond. Het autistische meisje wist niet meer wat ze moest doen, wat ze goed deed of fout deed. Het was voorbij tussen de twee personen die over elkaar stonden. Maar toch was het gevoel van liefde er nog bij haar, al had ze er in het prille begin geen naam aan kunnen geven. Ze had werkelijk geen idee wat het was, maar dat had Mineko haar allemaal met hand en tand uitgelegd en ze geloofde zijn woorden. Dus dit gevoel dat ze meemaakte vanbinnen was liefde. Net een soort van haardvuur dat haar helemaal vanbinnen warm maakte en blij. Maar alles was voorbij, behalve de liefde die ze nog koesterde voor hem, maar ze moest die aan de kant schuiven voor de andere gevoelens die ze had voor Jake. De jongen die haar had gesteund toen ze de brief kreeg waarin Mineko haar duidelijk maakte dat alles voorbij was. Gedaan, finito, zomaar opeens. Ze was verdrietig, huilde dagen aan een stuk tot zij en Jake een koppel waren. Het gebeurde allemaal zo snel dat ze er zelf eigenlijk niet meer aan uit kon...

Mizuki voelde pijn, jegens voor hem en voor haarzelf. Spijt hoe dat alles gelopen was in de afgelopen maanden. Het gevoel maakte haar misselijk.
Ze moest de brieven nogmaals lezen, alle details doornemen. En toen besefte ze het, al het vertrouwen in zijn woorden verscheen weer, ze voelde aan het ribbelige perkament waar ooit tranen waren op gevallen, de letters die anders geaccentueerd werden en gewoon het gevoel waarmee het werd geschreven werd allemaal duidelijk. “Maar... Wie?” stamelde ze, geen idee wie die derde persoon was die deze crue woorden had opgeschreven, met de zekerheid dat deze zouden aankomen, haar zouden pijn doen. . ‘Hidaeki, de man die ik eens mijn vader noemde..’ Haar ogen werden groot, waarom zou een vader zoiets doen? Vast om zijn zoon te beschermen van onheil, een gelukte poging, jammer genoeg...
Hij had Miku op laten halen, haar opgesloten en ik- ik ben ook gepakt toen ik haar helpen wilde. Blijkbaar heeft hij met zijn zieke geest besloten om te verpesten wat ik het meeste lief had. Haat me niet, ik zou dit soort woorden nooit aan jou kunnen richten.’ Mineko rechtte zijn schouders, richtte zijn ogen op haar, net hetgene wat Mizuki ook deed, haar ogen op hem gericht. Ze zou de knoop moeten doorhakken een dezer momenten. “Alsjeblieft” klonk zijn stem. “doe me dit niet aan.”

Ze wist het niet, wat ze moest doen en laten. Nu stond ze voor de onvermijdelijke keuze tussen Jake en Mineko, beiden hadden ze een plek in haar hart verovert. Het zou sowieso een moeilijke keuze worden, dat wist ze nu al. “Het spijt me. De dag dat ik die brief had gekregen waarin je me liet zitten, ben ik naar een vriend van me gerend, heb ik daar uitgehuild en steun gezocht. Hij gaf me alles wat ik nodig had en zelfs meer. Ik werd verliefd op hem en de gevoelens kwamen van twee kanten. I-ik... Het spijt me...” mompelde ze, zelf stonden de tranen in haar ogen bij deze harde woorden. Het was allemaal zo snel gegaan. Het waren weken die voorbij waren gegaan voor ze bedacht om verder te gaan met haar leven, met de gedachte dat ze Mineko nooit meer zou zien. ‘En wij dan? Betekenen wij zo weinig, dat je in een dag alweer verder ging?’
‘H-hier. Dit kwam ik je brengen..’ fluisterde hij terwijl hij een lichtgevend potje op de tafel zette. Er zat een prachtige lichtgevende bloem in. Het was werkelijk prachtig. Ze wendde haar blik af “Ik... Het was geen dag, Jake was mijn beste vriend. Ik ging gewoon naar hem toe voor steun en... Ik... Kreeg de steun die ik nodig had. Er gingen weken voorbij, ik dacht elke dag aan je, huilde op en dag 1478 tranendruppels die langs mijn kaken naar beneden gingen. Ik had besloten een wandeling te maken, buiten, om eventjes van de drukte weg te zijn. Ik kwam Jake tegen, we besloten een grot te verkennen... En toen voelde ik de eerste tekens van verliefdheid. Ik voelde me een verraadster...” zei ze zachtjes terwijl er tranen over haar wangen gingen, elke traan vond al snel zijn weg naar de tapijten vloer. “Ik ben een monster...” mompelde ze er nog achteraan voor ze haar armen rond Mineko’s middel wikkelde. “I-ik... Ik ben nooit gestopt met van... j-je te houden... Ik d-dacht dat ik gewoon v-verder moest. A-althans dat zei mijn lichaam toch...”
Toen keek ze hem aan en ging ze verder met haar uitleg, hopend dat hij het zou begrijpen “I-ik moet een keuze maken...”

(822 words, ahw, dem torture )

Mineko kon het nauwelijks bevatten. Als een zieke grap- zo ervaarde hij het. Alleen was het niets voor Mizuki om tegen hem te liegen, hem voor de gek te houden. Tenminste: Niet met tranen in haar ogen. Als Mizuki hem plaagde had ze altijd die zekere twinkeling in haar bruine ogen, haar mondhoeken naar boven gericht, heel subtiel, maar hij zou het zo uit kunnen tekenen als hij een papier en potlood had. Zo goed kende hij haar zachte gelaatstrekken. Het meisje van zijn dromen had woorden gesproken die zelfs in zijn nachtmerries niet voor kwamen, zo onmogelijk had hij ze geacht.
Ze kon dit niet doen. Nee. Dat kon toch niet zomaar? Was het dan allemaal waardeloos voor haar? Alles wat er geweest was en nog kon zijn tussen hen?
“Het spijt me. De dag dat ik die brief had gekregen waarin je me liet zitten, ben ik naar een vriend van me gerend, heb ik daar uitgehuild en steun gezocht. Hij gaf me alles wat ik nodig had en zelfs meer. Ik werd verliefd op hem en de gevoelens kwamen van twee kanten. I-ik... Het spijt me...” Spijt. Weer die woorden die hij niet horen wilde. Een vriend van haar. Een vriend die haar gestolen had. Een dief. Haar hart had hij gestolen. En Mineko kon het niet geloven. Het was zo oneerlijk. Waren de afgelopen weken nog niet zwaar genoeg geweest voor hem? Moest het lot hem nog eens tarten?
‘H-hier. Dit kwam ik je brengen..’ Het was een poging om herinneringen terug te brengen. Gevoelens terug te brengen. Kon ze die zogenaamde vriend niet gewoon vergeten? Konden ze niet gewoon verder gaan waar ze waren gebleven.
“Ik... Het was geen dag, Jake was mijn beste vriend. Ik ging gewoon naar hem toe voor steun en... Ik... Kreeg de steun die ik nodig had. Er gingen weken voorbij, ik dacht elke dag aan je, huilde op een dag 1478 tranendruppels die langs mijn kaken naar beneden gingen. Ik had besloten een wandeling te maken, buiten, om eventjes van de drukte weg te zijn. Ik kwam Jake tegen, we besloten een grot te verkennen... En toen voelde ik de eerste tekens van verliefdheid. Ik voelde me een verraadster...” De tranen die ze huilde deden hem pijn, maar het was een gemengd gevoel. Want als ze voor hem huilde. Betekende dat dat niet dat er nog hoop was? Ze voelde nog iets. Iets, hij was niet geheel verdwenen voor haar. “Ik ben een monster...” Hij schudde zijn gebogen hoofd. Nee, het was niet haar schuld. Ze was nog steeds zijn lieve Mizuki. Zijn lieve meisje. Ze was geen monster en zou dat ook nooit zijn. Ze moest hém alleen vergeten, die Jake. Jake- ze moest hem vergeten. Mizuki was van hem. “I-ik... Ik ben nooit gestopt met van... j-je te houden... Ik d-dacht dat ik gewoon v-verder moest. A-althans dat zei mijn lichaam toch...” Zijn handen grepen haar vast, trokken haar dichterbij. De omhelzing voedde enkel zijn vastberadenheid. Het was een grap, een foutje van Mizuki. Hij vergaf haar, natuurlijk, nadat ze de zogenaamde relatie met Jake afgesloten had. Daarna konden ze weer samen zijn. Mizuki en Mineko. Ze waren voor elkaar gemaakt, kon zijn meisje dat niet zien? Had Jake haar visie zo erg vertroebeld?
“I-ik moet een keuze maken...” Hij zuchtte en streek een lok van haar zachte haren weg. Drukte een zachte liefdevolle kus op haar voorhoofd en liet het meisje los uit de omhelzing, zodat hij haar aan kon kijken. Wel nam hij haar hand in de zijne en keek haar smekend aan. ''Denk goed na. Herriner je je het nog?'' sprak hij zachtjes. ''De keer dat ik voor je kookte? De eerste keer dat we elkaar ontmoeten en je dacht dat ik een leidinggevende was?'' Hij glimlachte kleintjes. ''Toen je Miku leerde kennen? Of de keer dat ik in slaap was gevallen, onder het maken van een verrassing voor je? Herinner je het je? Toen we dansten, samen? Hier.. precies in deze kamer.'' Hij neuriede zachtjes de beginnoten, de melodie bleef zachtjes doortrillen door een staaltje luchtmagie die hij aan het oefenen was. Hierdoor kon hij zonder speakers toch geluid afspelen. Het vereiste een hoop concentratie, maar de klank was alsof het live gespeeld werd. Algauw voegde zijn zachte stem dus de tekst toe. Hij was erg geemotioneerd, wat de kwaliteit van zijn zang niet echt vebeterde, maar wel een zeer duidelijk gevoel over bracht. ''Stay with me, baby stay with me, tonight don't leave me alone. Walk with me, come and walk with me, to the edge of all we've ever known.''
Hij slikte een brok van emotie weg. ''When the time comes, baby don't run, just kiss me slowly.'' waren de laatste woorden die hij eruit wist te krijgen, eerder een fluistering dan een gezongen tekst.
[Het liedje wat hij zingt, waarop ze ook een keer gedanst hebben: https://www.youtube.com/watch?v=wCFmawMZCz8]

Mizuki had nooit echt de gewoonte gehad om te liegen, ook had ze dit nooit meegekregen van haar ouders. Liegen was een no-go in haar familie, niemand had ooit het lef gehad om het te doen. Dus waarom zou ze liegen? Ze wilde helemaal niet liegen tegen Mineko, ze kon het niet, ze wilde het niet. Ze wist immers zelf ook wel dat Mineko elk detail in haar gezicht kende, wanneer ze een subtiele twinkeling in haar ogen had en ook hoe haar mondhoeken naar boven wijsden. Maar niet deze keer, het was geen grap, de tranen in haar ogen spraken werkelijk boekdelen. Hij zou het onderhand moeten doorhebben, kleine Mizuki zou niet tegen hem liegen, niet op zo’n cruciaal momentje.
“Het spijt me. De dag dat ik die brief had gekregen waarin je me liet zitten, ben ik naar een vriend van me gerend, heb ik daar uitgehuild en steun gezocht. Hij gaf me alles wat ik nodig had en zelfs meer. Ik werd verliefd op hem en de gevoelens kwamen van twee kanten. I-ik... Het spijt me...” zei ze, de spijt die ze voelde was ondraaglijk, ze kon de jongen amper aankijken. Zo beschaamd dat ze was, ze voelde zich een verraadster, eentje die niet hoorde om te kiezen, iemand die alleen hoorde te zijn, geen liefde hoorde te mogen meemaken. Ze voelde zich zo rot om alles wat er gebeurde. ‘H-hier. Dit kwam ik je brengen..’ zei Mineko die een gloeiend potje naast haar zette, met een prachtige bloem er in. Het was werkelijk prachtig, het deed haar denken aan de prachtige tijd die ze samen hadden gehad. De tijd die ze natuurlijk terugwilde, maar ze kon niet kiezen. Ze wist echt niet hoe ze ooit zou moeten beslissen zonder de andere partij pijn te doen. “Ik... Het was geen dag, Jake was mijn beste vriend. Ik ging gewoon naar hem toe voor steun en... Ik... Kreeg de steun die ik nodig had. Er gingen weken voorbij, ik dacht elke dag aan je, huilde op een dag 1478 tranendruppels die langs mijn kaken naar beneden gingen. Ik had besloten een wandeling te maken, buiten, om eventjes van de drukte weg te zijn. Ik kwam Jake tegen, we besloten een grot te verkennen... En toen voelde ik de eerste tekens van verliefdheid. Ik voelde me een verraadster...” Zo voelde ze zich nog steeds, een grote nul die de liefde niet hoorde mee te maken, iemand die beter voor de rest van haar leven alleen bleef met een hoop katten, een oude vrijster. Ze huilde, tranen biggelden naar beneden, ze leek net een enorme waterval te produceren die bij elke seconde erger en erger werd. . “Ik ben een monster...”
Mizuki had niet gezien wat de jongen deed, ze was te druk bezig met te huilen over al de dingen die ze verkeerd deed. “I-ik... Ik ben nooit gestopt met van... j-je te houden... Ik d-dacht dat ik gewoon v-verder moest. A-althans dat zei mijn lichaam toch...” Zijn handen grepen haar vast, trokken haar dichterbij. Voor de eerste keer in een tijd voelde ze zich weer veilig, tranen maakten Mineko’s shirt rijkelijk doorweekt, maar ze besefte het niet, ze sloeg alleen haar armen stevig om hem heen, alsof ze hem nooit meer wilde loslaten. “I-ik moet een keuze maken...” zei ze en ze hoorde de zucht die Mineko slaakte, hoe hij een lok haar voor haar gezicht wegdeed, hoe hij dan ook een liefdevolle kus op haar voorhoofd drukte. Het voelde net als vroeger...
Mineko liet haar los, liet haar hem aankijken, maar nam wel haar hand vast en keek op een manier die ze niet goed kon identificeren. Wat was hij van plan? ''Denk goed na. Herriner je je het nog?'' sprak hij zachtjes. ''De keer dat ik voor je kookte? De eerste keer dat we elkaar ontmoeten en je dacht dat ik een leidinggevende was?'' Hij glimlachte kleintjes. ''Toen je Miku leerde kennen? Of de keer dat ik in slaap was gevallen, onder het maken van een verrassing voor je? Herinner je het je? Toen we dansten, samen? Hier.. precies in deze kamer.''
Mizuki knikte, ze herinnerde zich alles en toen begon Mineko te zingen, ze luisterde, ging zitten op haar bed en genoot van zijn prachtige zachte stem die toch elk woord met kracht in haar hersenen een beeld nalieten. ''Stay with me, baby stay with me, tonight don't leave me alone. Walk with me, come and walk with me, to the edge of all we've ever known.'' Zong hij, haar ogen keken hem twijfelend aan. Niet echt wetend wat ze moest doen. ''When the time comes, baby don't run, just kiss me slowly.'' Deze woorden waren niet minder dan alleen maar een fluistering. Het moment tussen haar en Mineko werd verbroken door een luid gebonk op de gesloten deur. Haar ogen werden groot en ze slaakte een klein gilletje van schrik, ze kon immers niet zo goed tegen luide plotse geluiden, daar beginnen haar oren alleen maar van pijn te doen. Een briefje verscheen op de vloer, met een handschrift dat ze maar al te goed kende. Snel sprong ze van haar bed en nam ze de brief vast. Vervolgens begon ze de brief van Jake te lezen.
Haar ogen keken vol ongeloof naar elk woord dat er op het papier ruw was opgeschreven. H-hij had een ander waar hij wilde voor gaan... Dat concludeerde ze toch uit de woorden en de manier waarop hij het had geschreven, zo snel mogelijk, dat hij er vanaf was. “H-hij heeft een ander...” mompelde ze zachtjes, ze wist er geen enkel woord meer uit te krijgen, het enigste wat ze deed was de brief verkreuken in haar linkerhand en deze tot as te laten vergaan. Met gesloten ogen begon ze te zingen.

( https://www.youtube.com/watch?v=RM8OX4Wyl6Q with English translation )
(971 woordjes, hopelijk goed genoeg en melle bracht me op het idee om dit te doen )

Haar tranen waren zo verwarrend. Hij wist niet wat het moest betekenen. Huilde ze omdat ze hem zou verlaten? Huilde ze omdat ze hem had gemist? Waren de druppels bedoeld als afscheidsgroet? Hij wist het niet en waar Mineko normaal gesproken heus niet alles hoefde te begrijpen was het nu uitermate vervelend, aangezien het redelijk cruciaal was om te begrijpen wat er gebeurde. Als ze hem zou dumpen.. Als ze hem achterliet.. Dan liep hij liever nu weg.

Maar hoop in zijn hart, die hij in de weken van de hel bij zijn vader had opgebouwd liet zich niet zomaar wegspoelen door een beetje drama en wat tranen, dus Mineko bleef. Hij probeerde Mizuki te laten herinneren wat het betekende, hij en zij, samen. Het betekende liedjes, eten, knuffels en gelach. Vredige stilte en gezellige gesprekken. Dat had het voor hem betekend, wat was hij voor haar geweest? Herinnerde ze het zich niet meer?

Ze moest zich het herinneren, dat kon gewoon niet anders. Anders was het voorbij en dan... Wat bleef er dan over? Voor hem? Leegte? Niets dan leegte. Een gat zou achterblijven in zijn lichaam. Mizuki stond op, haastte zich naar de deur. Hij wist van haar gevoelige gehoor, ze wist kleine geluiden makkelijk te onderscheiden, dus waarschijnlijk had ze iets gehoord, iemand die aanklopte misschien? Nee, het bleek een briefje te zijn. Mineko wist niet goed wat hij moest doen. Bleef dus enkel een beetje ongemakkelijk staan, afwachtend. “H-hij heeft een ander...” Hij. Jake. Haar zogenaamde vriend. De dief. Had een ander. Het was alsof het allemaal zo was gepland. Mineko kwam terug, Jake ging 'weg'. Maar waarom voelde hij dan geen euforisch victorie gevoel? Omdat Mizuki duidelijk gekwetst was. Ze verbrandde de brief, zwarte as vloog door de tocht in de kamer een stukje door de lucht, voordat het naar de grond dwarrelde.
Mizuki hoefde niet meer te kiezen tussen hem of Jake. Nouja, Jake wilde in ieder geval niet meer met haar verder, zo had Mizuki gestameld. Maar ze had nog niet voor hem gekozen. Hij was nog steeds een verloren boei, drijvend op een eindeloze zee. Zijn armen bungelden langs zijn lijf, hij wilde haar vasthouden, maar durfde haar niet te benaderen. Ze keek zo verdrietig, zo verloren, zoals ook hij zich voelde. Hij voelde zich nog meer dan ooit met haar verbonden. Hij zette een stapje. Hij schuifelde. Naar haar toe. Haar zachte stem liet woorden door de lucht drijven, de letterlijke betekenis kende hij niet, maar de gevoelens raakten hem werkelijk. Zijn armen sloegen zich om haar heen en losjes omhelsde hij haar. Hij wilde haar steunen, maar wist niet of ze die steun wilde. Als Mizuki dat verlangde kon ze zich gemakkelijk losmaken en terug trekken. Dan zou hij weg zijn.

Maar als ze zijn omhelzing accepteerde, dan zou hij blijven en ervoor zorgen dat het tussen hun zou werken.

Ik huilde, tranen gleden in overvloed over mijn wangen. Het bleef maar komen en leek niet te stoppen. Het waren tranen van gemis, verwarring en schaamte. Vooral dat laatste voelde ik door mijn hele lichaam. Het waren alleszins de symptomen ervan toch, dat had ik in een boek gelezen toen ik klein was. Ik moest alle emoties vanbuiten leren zodat ik ze zelf kon toepassen en aanvoelen wanneer het nodig was. Zo deden ze het toch bij mensen zoals ik, mensen met autisme. Leer ze de dingen aan en ze zouden prima kunnen functioneren, maar toch leek er iets mis te zijn met me, want sociaal was ik zeker niet sterk en ik deed werkelijk alles fout. De jongen voor me, Mineko, heb ik enorm gekwetst door met Jake te gaan toen hij een probleem had met zijn vader waarvan ik niets afwist. Hij zou me geen tweede kans moeten geven, nee dat verdiende ik niet.

Mineko bleef, na alles wat ik hem had aangedaan, het leek wel alsof hij me echt alles zou vergeven, dat ik een tweede kans verdiende. Al bleef ik stug volhouden dat ik deze niet verdiende, nee, hij verdiende echt werkelijk beter dan dit. Misschien dat hij beter was weggebleven, want ik durfde nauwelijks nog naar hem te kijken.

Ik herinnerde me alles wat ik en Mineko samen hadden gedaan, alle positieve dingen, alle troostmomentjes, de gebakjes die ik voor hem maakte en hoe hij deze met smaak at. Ik stond op en haastte me naar de deur toen ik zag hoe er een briefje onder de deur geduwd werd. Verrast begon ik deze te lezen, maar mijn gezicht stond al snel op onweren, huilen en alles door elkaar. Het maakte me gek hoe mijn lichaam alles tegelijkertijd voelde en ik er maar geen naam op kon plakken wat ik degelijk voelde. “H-hij heeft een ander...” stamelde ik, niet echt goed beseffend dat ik hier gewoon werd bedrogen, dat ik niet goed genoeg was voor die gluiperd. Maar kennelijk was het ook zo en stond ik hier nu, verbrandde de brief die als as, de tocht naar de vloer maakte. Ik hoefde de brief niet verder te lezen, dat had werkelijk geen nut. Verdrietig en verloren, zo voelde ik me nu. Ik verdiende Mineko helemaal niet na wat ik hem had aangedaan en dat moest ik hem ook maar eens zeggen. Mijn mond ging open, ik wilde iets zeggen tot opeens Mineko zijn armen spreidde. Zachtjes beet ik op mijn onderlip en weer begonnen de tranen te stromen, ik viel voorover, recht in zijn armen vlak voor hij zijn armen om me heen sloeg. “I-ik verdien j-je helemaal n-niet...” kwam er nog stotterend uit mijn mond terwijl ik ook nog eens snikgeluidjes begon te maken. “N-... N-na alles w-wat ik je heb a-aanged-daan...”

Natuurlijk hield ik nog van hem en wilde ik die tweede kans grijpen. Maar ik was te eerlijk en zei dat hij te goed voor me was, dat hij beter verdiende dan mij. Natuurlijk hoopte ik nog altijd stiekem dat hij het me vergeefde...

(véél te laat sorry )

Tranen. Zo veel verdriet. Haar betraande gezicht maakte het voor hem erger en wellicht was dat andersom ook het geval. De twee bleven gevangen in negativiteit, opgesloten in een tranendal. Eruit komen was lastig, zeker nu er ook nog zo'n heerlijk berichtje van Mizuki's nieuwe vriend binnen kwam, perfect getimed. Alsof er iemand daarboven op een wolk zat te chillen en plotseling besloot dat het zo nog niet genoeg dramatiek was. Nee, de almachtige man wilde meer soap-taferelen en driehoekjes. Moet kunnen.
Mineko was geen vast gelover, geen devote aanhanger van een religie. Maar zoals zovelen had hij meer dan genoeg bijgelovige assumpties die hij onbewust maakte. En zeker op een moment als deze, waarop alles tegenzat, leek een geloof in zo'n God wel makkelijk. Die had t veroorzaakt en kon je beschuldigen. Of die had het gezien en kon je helpen na een halfslachtig gebed. Wie weet.
Het meisje in zijn armen leek een heel ander mens dan hij kende. Ze huilde, was werkelijk kapot. Die Jake, die gast die haar had gejat en verleidt.. Die had haar nu laten zitten. Ze was niet meer de zijne, ze was bezoedeld door de omhelzingen en liefkozingen van een ander. Hoe hij daar precies over dacht wist Mineko niet helemaal, maar veel tijd om dat eens te bepalen kreeg hij niet. Ze huilde, was van streek. En zelfs als ze nu een zekere vorm van verraad op hun relatie gepleegd bleef ze wel een plek in zijn hart behouden. Hij streek geruststellend over haar rug heen. Geen romantisch, verleidelijk gebaar. Enkel vriendschappelijk, omdat dat hem nu het veiligste leek. “I-ik verdien j-je helemaal n-niet... N-... N-na alles w-wat ik je heb a-aanged-daan...”

Ohdear. ''Shh, sshh. Het komt allemaal wel goed. Ga eerst even zitten. We- Rustig blijven.'' Het waren nietszeggende woorden, maar eigenlijk was dit sowieso te lastig om uit te praten. Mineko loodsde haar voorzichtig mee naar een tafel, liet haar daar weer los en nam zelf plaats op een stoel. Hij zakte ineen als een pudding, zijn hoofd op zijn handen steunend. ''Oh. Ohh, Mizuki, wat moeten we nou?'' verzuchtte hij. ''Het is zo'n warboel in mijn hoofd.''

[Herpaderpa.. ]