The Halloweenparty

RULES AREN'T MY THING
so let's have a little fun

Words 816
Mood Amused, sneaky
Notes Well, surprise. The Sneaky Halloween Party of the year. Presented to you by Roakes.
Meant for Iedereen die wil. Liefst niet te veel.
Misschien is het zelf leuk als er later nog een leerkracht komt om de fun te verstoren.
Maar nog niet nu. Laat ze nog wat fun hebben *smeekt*

Al een tijdje liep ik rond met het idee nu het bijna Halloween was: een Halloweenparty. Geen leerkrachten, geen regels. Enkel leerlingen. Alleen: hoe kreeg ik dat voor elkaar? Niet iedereen had een gsm en als ik een affiche zou ophangen zouden de leerkrachten die zien en zouden ze de pret komen verstoren als het feest nog niet bezig was. ROAKES DUST WAT HEEFT DIT TE BETEKENEN! HET IS MIDDERNACHT EN JE ZIT AL DEZE LEERLINGEN WAKKER TE HOUDEN MET EEN FEEST! STRAFWERK! STRAFSTUDIE! Ik hoorde ze het al roepen, het zou niet de eerste keer geweest zijn dat ik een dergelijke tirade hoorde. Alleen had ik dit nog nooit gedaan, en dat was een extra reden om eraan te beginnen.
Ik had een kostuum mee van op Razen. Vroeger was ik met Halloween altijd al snoep gaan vragen aan de deuren. Het bleef leuk, hoe oud ik ook was. Al was het niet elk jaar op dezelfde manier en was het elk jaar volgens de duidelijk opgelegde regels. Het was met school en ze hadden een uur saaie regels gezegd, waarbij ik zat te dromen. Had ik tenminste een excuus als ik ze brak: ik wist ze niet eens. Niet dat ik ze niet zou gebroken hebben als ik ze wel zou weten.
Ik zat in een les als me een idee te binnen schoot. Een briefje met alle informatie die ik doorgaf, waar duidelijk opstond dat de leerkrachten het niet mochten weten of dat het anders niet doorging. En dat de nerds het ook niet mochten weten. Die zouden meteen naar het schoolhoofd stappen, hun bril wat meer op hun neus duwen en braafjes klikken zodat zij in de problemen kwam voor ze het ook maar gestart had. Ze keek even op. De leerkracht was druk met vertellen en ik zat achteraan. Tijd om een briefje te schrijven.
'Halloween party. 31 oktober, 21:00 tot een stuk in de nacht, het krot in Oak's Field. Kom verkleed. Toon dit briefje niet aan nerds en leerkrachten! Zeg het door. Xoxo' Meer moest niet. Mijn naam zette ik er wijselijk ook niet bij – als er geklikt werd, kon ik alleszins nog niet in de problemen komen. Ik plooide het briefje op en gaf het subtiel door aan mijn buur, die het las, knikte en glimlachte. 'I'll be there.' fluisterde die. Ik glimlachte terug en probeerde mijn aandacht terug op de les te zetten, wat niet lukte, want in mijn hoofd zat ik al op het feestje..

Het was een paar weken geleden dat ik het briefje had geschreven. En nu stond ik in Oak's Field. Het was 17 uur en ik stond in één van de snoepwinkeltjes die ik één van de vorige dagen had bezocht. 'Een grote bestelling,' had ik gezegd. 'Halloween?' Ik had geknikt en had het briefje over de toonbank geschoven. En vandaag stond ik er terug. Hij herkende me al. Zou ik ook doen als iemand zo veel bij mij zou kopen. Het was echt veel. Maar het zou snel op zijn. 'Hulp nodig met dragen?' vroeg de man achter de toonbank, die zelf niet bepaald dun was. Had vast aan zijn eigen snoep gezeten. 'Nee, ik draag het wel zelf.'
Ik schoof de zakken in mijn tas en sleepte die naar het krot. Ik had een klein plekje gevonden waar ik planken had overgezet. Er stonden flessen vol drank in. Ik had er geen alcohol bijgezet, voornamelijk frisdrank. Anders zou er nog gevochten of zo worden, en ik wou het liefst leuk houden. Goed, ik klink als een nerd. Ik klink niet als mezelf. Maar ik heb echt geen zin in dronkenlappen die dit krot nog harder een krot lieten worden door erin te kotsen.
20 uur 45. Ik had mijn duiveltjeskostuum al aan – een rood jurkje, zwarte kousen en ballerina's, hoorntjes, een staart en een drietand om mensen mee te prikken als ze irritant deden. Of leerkrachten als ze besloten binnen te stormen. Het was nog best hard en ik denk wel dat je er iemand knock-out mee kon slaan. Ik kon proberen.
Goed, dat laat ik even achterwege. Ik keek even rond in de ruimte die vast ooit de woonkamer was. Ik had er wat lage kartonnen tafeltjes gezet waar grote kommen met snoep en drinken lagen. Aan de half kapotte deur lag ook een grote kom. Ik had aan een speaker kunnen komen – geen groot ding, maar het was iets – en had daar mijn mp3 op aangesloten, waar ik wat coole muziek had opgezet. Ik was bezig met de laatste details als ik de klok hoorde. 21 uur. Geen 5 minuten later hoorde ik het kraken van planken. 'Happy Halloween!' riep ik. 'Neem wat snoep of drink wat, ik zet zo de muziek op.' Nadat de muziek aanstond keek ik weer naar hoeveel mensen er al waren. Nog niet veel, maar dat kwam hopelijk nog.
Let the fun begin.

The Halloweenparty A-pumpkin-gif_zpse10f485c

Snoepjes, waar waren die honingsnoepjes gebleven? Ze lagen niet in haar kamer of in de badkamer en dat was toch het laatste moment dat Romance het zakje met de snoepjes in haar handen had gehad. Een korte harde hoest was te horen en Romance verliet haar kamer om nu verder op de rest van de etage te zoeken waar ze ze misschien had neergelegd en was vergeten voordat de volle hoestbui op zou komen. De snoepjes waren zacht en zouden haar keel balanceren zodat ze vanavond geen last zou hebben van de hoest die een keer in de twee jaar bij haar terugkwam. Het was niet eens zo erge hoest, maar ze werd er zo moe van en behalve warme thee en haar snoepjes zou niets werken. In een vliegensvlugge vaart riep ze naar de andere leerlingen of ze wisten waar ze het zakje had gelaten, maar de meeste keken haar slechts aan alsof ze haar niet kenden. Dat zou ze later wel uitzoeken, nu SNOEPJES!!
Na een kwartier zoeken vond ze het rode zakje op een logische plek, een plek die ze zo standaard vond dat ze altijd vergat om daar eerst te kijken, in haarzelf aannemend dat ze of daar niet lagen of dat ze daar allang had gekeken. Wat dus blijkbaar niet zo was. Want je zou verwachten dat ze meteen op de tafel zou kijken, op dezelfde tafel waar ze haar borstel had neergelegd nadat ze uit de badkamer was gekomen om de nu geverfde haren door te borstelen totdat haar waterval aan lokken weer zijdezacht voelde. Het kleine gele ronde snoepje naar binnen gooiend, draaide Romance zich weer om naar de spiegel om haar make up bij te werken voordat ze straks het masker eroverheen zou moeten binden.
Niet veel later trok Romance haar kostuum aan en zette het masker vast voordat ze een rondje draaide voor de spiegel. Ja, ze zag er goed uit en er zouden maar weinig mensen zijn die haar vanavond zouden kunnen herkennen. Als er tenminste ook wat mensen naartoe kwamen. Na het briefje die twee weken geleden werd doorgegeven, had ze niets meer gehoord. Ook niet van andere personen op haar etage of ze wel of niet naar het feest gingen. Haar vervoer voor de avond was ook geregeld en de magische vleugels begonnen al licht te bewegen. Voordat Romance hen echter kon laten gaan, ruimde ze de spullen op haar bed op. Als je uitging dan moest je wanneer je terugkwam meteen je bed in kunnen duiken. Dat was een vereiste en eerder dan dat kon ze nooit weggaan. Gauw greep ze nog de ketting waarvan ze het elfje onder haar bustier verborg en liet daarna de vleugeltjes haar naar het Krot dragen.
Het was gelukkig al later in de avond en bovendien was het na het diner meestal al donker in de herfst dus Romance hoefde zich geen zorgen te maken dat ze door iemand zou worden gezien zo hoog in de lucht. Vlak voor de ingang kwam ze weer op de grond terecht en zacht liep Romance naar binnen. Ze hoorde al wel enkele mensen praten, maar er waren er nog niet veel aanwezig. Ah, in ieder geval was ze niet de eerste. ‘Happy Halloween.’ Glimlachte Romance terug naar het duiveltje voor haar.

~ Le dress and hair
~ De verborgen ketting

“Wow, hoe heb je je make-up zo realistisch gekregen!?” hadden haar medestudenten gevraagd. Met ogen vol bewondering hadden ze hun ogen op haar gezicht gefixeerd, proberend het bleke meisje van haar zogenaamde ‘geheime formule’ te beroven. “Je huid is zó wit! En die kringen onder je ogen zijn net echte wallen!” Wat ongemakkelijk had het witharige meisje een stap naar achteren gedaan en had ze als reactie “Veel oefenen,” gegeven, toegespeeld met een flauwe, zwakke glimlach. Dat had de hele zaak nog wat ongeloofwaardiger gemaakt. Gelukkig waren haar belagers niet al te vasthoudend geweest, want na die opmerking hadden ze Earia weer met rust gelaten en hadden ze hun vertrek gemaakt. Goddank. De bleke, melkwitte huid die ze zo adembenemend hadden gevonden was slechts haar eigen, natuurlijke huidskleur. En de donkere, dikke ringen onder haar ogen waren niks meer dan haar vermoeidheid wegens slaapgebrek. Het maakte het wat vervelender om zo een dag door te komen, maar het was een goedkope oplossing geweest voor het meisje haar kostuum. En het was toch beter dan niks?

Tijdens haar tocht trok Earia de zwarte kap wat verder over haar hoofd heen en ritste ze haar vest nog wat verder dicht. Bij elke stap die ze zette rinkelde zacthjes de glazen lantaarn, die ze om haar riem gebonden had. Op de maat van haar stappen tikte het voorwerp, wat een zacht, subtiel, wit licht afgaf tegen haar heup.
Het was een simpel kostuum wat ze aan had getrokken, samengesteld uit kleding wat ze zo in haar kast had hangen, maar het totaalplaatje was acceptabel geweest. Of tenminste, daar hóópte ze op. Daar was ze ook lang niet meer zo zeker over, toen ze enkele van haar vrouwelijke medestudenten voorbij zag lopen. Gehuld in jurkjes van zijden, hun bustes voor een groot deel ontbloot en omhoog gedrukt. Sommige droegen zelfs maskers, of hadden kattenoortjes opgezet en waren gehuld in bijna niks meer dan wat Earia enkel kon omschrijven als lingerie. Al met al, het had het witharige meisje behoorlijk verward. Halloween ging er toch juist om dat je er een beetje eng uitzag? Waarom waren de meeste meiden dan juist zo sexy en bloot verkleed gegaan? Nerveus trok het meisje haar kap nog wat verder over haar hoofd heen. Als ze maar niet naar het verkeerde feest was gegaan.

Aangekomen in het krot stapte Earia na een ander meisje het bouwval binnen. Een andere feestganger, die eerder verkleed leek te zijn voor een gemaskeerd bal, dan voor een Halloweenfeest. Maar wie was zíj om daar een oordeel over te geven? Dit was immers haar eerste Halloweenfeest. Wellicht dat ze er zelf totaal naast zat en had ze er totaal naast geschoten met haar eigen kostuum.
Met het gevoel dat ze nu al een beetje buiten de rest viel, trad het meisje verder de kamer binnen. “Happy Halloween,” voegde haar stemgeluid zich toe aan de rest.

Spirit Guide:

“Pardon meneer,” de man achter de balie keek op van zijn boekje en bood haar een vriendelijke glimlach. “Heeft u misschien rode contactlenzen?” vroeg ze, waarna ze hem een glimlach teruggaf. Ongeveer een weekje geleden had ze besloten haar pilgebruik wat te minderen. In plaats van 2 pillen per dag nam ze er nu 1 en de verandering was positief geweest. Hayden kon alleen maar hopen dat het zo zou blijven. Met een verminderde dosis was de kans op een uitbarsting groter, maar doordat ze niet volledig gestopt was zou ze zichzelf toch nog wat beter kunnen inhouden. Misschien kon ze zelf wegwandelen voordat ze té kwaad was. Gelukkig had nog niemand iets gedaan om haar kwaad te maken en ze hoopte dat dit vanavond ook zo bleef. “Hier,” zei de man die een geplastificeerd blad naar boven haalde. “Dit zijn alle gekleurde contactlenzen die we hebben, niet schadelijk voor de gezondheid uiteraard.”[/b] Hayden knikte en bekeek ze even snel, vrijwel meteen had ze haar keuze gemaakt. Ze ging voor een felle, maar toch dieprode kleur rood. Ze leken hongerig voor bloed, pijn en een zekere macht die je zou hebben als je je lichaam voed met het bloed van stervelingen. Perfect. “Deze zou ik graag willen.” Zei ze, wijzend naar haar keuze. De man zei dat hij zou kijken of hij ze nog in voorraad waren en na een kleine vijf minuten kwam hij terug met een doosje contactlenzen. “Heel erg bedankt.” Zei ze nadat ze betaald had. Ze stopte de contactlenzen in het tasje van haar andere spullen en verliet de winkel.

Ze bekeek zichzelf nog eens in de spiegel terwijl ze haar cape rechttrok zodat hij mooi over haar schouders viel. Haar gezicht alleen was al een hele verandering. Haar huid was niet helemaal spierwit en doods, maar het kon ermee door. Haar huid leek perfect, maar vanuit haar haargrens waren subtiele ‘barstjes’ in de huid te zien. Haar lippen hadden dezelfde kleur als haar ogen, fel en dieprood. Rond haar ogen was er duidelijk ameke-up te zien, iets wat ze normaal nooit gebruikte. En om het af te maken kwamen er twee realistisch uitziende vampiertanden tevoorschijn als ze lachte. Hoewel de grootste verandering haar haarkleur was. Ze wou dat het rode eruit sprong, en haar donkere haarkleur belemmerde dat, dus had ze haar haren blond-wittig gemaakt. Het zag er raar uit als je haar met bruin haar gewend was, maar verkeerd was het niet. Onder haar zwarte cape die een dieprode voering had, droeg ze een zwarte jurk, de jurk reikte tot aan de grond en was simpel, maar sjiek. Tevreden glimlachte ze naar haar spiegelbeeld, ze was een totaal ander mens en dat was wel eens leuk. Ze trok de kap van haar cape over haar hoofd, draaide zich weg van de spiegel en liep de deur uit. Voorzichtig natuurlijk, want eigenlijk mocht je het gebouw niet meer verlaten rond deze tijd. Ze moest inwendig een beetje lachen. Dit was de eerste keer dat ze de regels zou breken en ergens was dat wel leuk. Hoe ze nu zo voorzichtig door de gangen liep, leerkrachten ontwijkend. Tja, voor een muts als Hayden die bijna nooit iets verkeerd deed was dit best spannend.
De locatie was goed gekozen, in het donker zag het krot er namelijk eerder uit als een spookhuis dan een huis waar ook gewoon mensen gewoond hadden. Samen met enkele andere mensen liep ze naar binnen. Achter zich waren er drie mensen vrolijk aan het praten terwijl ze liepen. Misschien was ze zelf ook beter met iemand gekomen, maar daar was het nu te laat voor. Ze rechte haar rug, grotendeels omdat het bij haar look hoorde. Een trotse, slimme en bloeddorstige vampier. Dat laatste op een gecontroleerde manier. Bij het betreden van de kamer waar het feest doorging deed Hayden al haar voorgangers na en begroette ze de menigte met een “Happy Halloween!” Ze keek even rond en haar ogen bleven hangen bij een meisje met een cool kostuum, maar wat het was wist ze niet. Ze had een bleke huid, lang wit haar en ze had ook een glazen lantaarn. Even stond ze daar, na te denken over wat het meisje moest zijn, waarna ze op het meisje afliep en haar begroette. “Hey, ik ben Hayden.” Zei ze, een brede glimlach op haar gezicht die de tanden liet zien. “Ik wou even zeggen dat ik je kostuum echt cool vind, maar vroeg me eigenlijk af wat het is.”

>> Dress 'nd cape
>> Hair 'nd make-up

Nina was precies op het goede moment terug gekomen op SSA. Ze kon haast geen beter moment uitkiezen, Halloween. Ja haar dag begon niet beter op SSA. Haar ontzettende leuke aanvaring met mister Pedoador himself. Echt een geweldig schokkend begin van haar komst hier. Maar dat mocht deze avond de pret niet deren. Nina was na haar ontmoeting terug gegaan naar haar etage. God wat had ze het allemaal gemist. Het een en ander was wat veranderd maar verder was het nog steeds het zelfde. Het was echter een teleurstelling dat haar bed weggegeven was aan een ander. Maar daar in tegen had ze een nog beter bed terug gekregen. Nina liet al haar spullen vallen op het bed en liep naar het ruime vensterbank. Ze pakte een kussen van het bed en nestelde zich op het vensterbank. Het was niet heel druk, de school was weer begonnen na een vakantie en Nina zal ook weer moeten wennen aan het meedraaien. Ze had een behoorlijke achterstand opgelopen door haar maanden lange vertrek. Maar ze was terug, en ze was dankbaar. Ze staarde uit het raam naar het terrein van SSA. Trok haar benen op en sloeg haar armen erom heen. Legde haar hoofd op haar knieën en genoot van de rust die nu nog op de etage hing.

Na een korte wandeling door school merkte ze al snel dat er niks was geregeld wat Halloween betreft. Ze had niet anders verwacht. Dit was nou niet echt iets wat je van meneer Pedovador had kunnen verwachten. Hij was al eng genoeg, geen Halloween kostuum zou ooit aan hem kunnen tippen. Zelfs al zou hij zelf een poging wagen was het nog niet enger dan zijn eigen voorkomen. Man wat walgde Nina van die man en dan bleek er ook nog eens niets te zijn. Ze had het geweldig gevonden om op de eerste dag een lekker los te gaan op een feest. Iet was teleurgesteld keerde Nina terug naar de etage. Waar het inmiddels al wat drukker werd en ze herkend door een enkel. Ze miste Wren nu al. Ze hadden samen zo iets gaafs kunne bedenken. Ze zouden met ze tweeën los gaan en in de problemen komen en het zou het allemaal waard zijn. In het voorbijgaan van wat Razianen hoorde Nina een iets leuks. “Een Halloweenfeest? Wat leuk!” Nina grijnsde breed. De meisje die het erover hadden keken haar wat schuchter aan. “Wees gerust hoor ik zal echt niet naar die loser van een schoolhoofd stappen hoor. Waar is het?” ‘Negen uur, Het Krot..’ “Thanks ik weet genoeg!” Nina huppelde iets te vrolijk terug naar haar kamer. Dit werd te gek!

Na een flinke douche en veel getut achter een spiegel liep Nina de trappen af om zich richting het krot te begeven. Ze had om haar middel een riempje gebonden met een klein flesje eraan. Als er een of ander mietje het feest had verzonnen had ze in ieder geval nog een oppepmiddel. Sterke drank. Nina had zich gewaagd in een jurkje, wat voor Nina gewoon was, was het voor andere wellicht ongewoon kort. Haar kousen stopte ver onder haar rok op haar boven been. Twee rode strikjes op de kousen paste perfect bij de rode pumps die Nina aan had getrokken en het rode bovenlijfje. Nina had haar haar deels opgestoken en de zwarte glanzende krullen vielen sierlijk over haar schouder heen. Boven op haar hoofd had ze een hoedje vast gemaakt waar een netje voor haar ogen hing. Haar lippen waren donker rood gestift en haar ogen had ze voorzien van een spinnenwebachtig make-upje. Al met al had het nog veel erger gekund. En dit was een van de dingen die ze snel bij elkaar kon zoeken. Vol zelfverzekerde passen trippelde Nina naar het krot. Dit ging een leuk avondje worden, ze wist het zeker. Hoe dichterbij Nina kwam hoe harder ze de muziek kon horen. Ze hoorde al een aantal stemmen die elkaar vrolijk ‘Happy Halloween’ wenste. Nina duwde de deuren open in het Krot en betrat de menigte die er al was. “Happy Halloweeen” kirde ze overdreven enthousiast. Ze greep het flesje om haar middel en nam een teug van het goedje erin. Moed in drinken was vast geen overbodige luxe.

Le dress en Le hair
Le make-up

Na even haar spullen bij elkaar gezocht te hebben begon ze aan datgene voor wat de avond haar zou brengen. Het was immers Halloween, en wat was Halloween zonder een feestje? Een grijns ontstond op haar gezicht en zonder kostuum met haar zwarte kleren en zwarte make-up zag ze er haast duivels uit. Natuurlijk ging ze echt niet zo, hoe ontraditioneel zeg. Halloween was voor enge dingen, geen duivelse dingen. Al zou ze daar niet tegenop zien. Want duivelse dingen paste ook wel bij haar, waarschijnlijk gecreëerd door haar jaren op Shadra. Vrolijk zette ze een van haar favoriete liedjes op, pakte een simpele klem en stak haar haar op, waarna ze met haar make-up overnieuw begon. Het was een simpele make-up, maar het kon ermee door en het paste bij het kostuum. Ze had trouwens gewoon voor wat makkelijks gekozen en had voor deze keer haar haren bruin met een blonde onderlaag geverfd. Je weet wel, dat perfecte blond dat mooi bij wit en goud stond.

Ze maande zichzelf wat stiller en begon met haar haren, iets waarvan ze trots was. Gewoon simpel los, maar toch zo dat het anders zat als haar normale krullerige maar toch steile look. Vrolijk deed ze na het doen van haar haren het kostuum aan en checkte voor de laatste keer alles voor ze haar kamer uitliep en de deur achter zich sloot. Ze had nu op zich een nogal vrolijke indruk, en aan de gezichten te zien van leerlingen die ze tegenkwam of betrapte zag ze er voor hun anders uit dan ze gewend waren. Haar zwarte ogen gleden over het terrein en keek of er iemand achter haar aan liep. Niet dat dit het geval was, maar je wist maar nooit of een leraar achter je aan zou lopen, en dan het hele feest verpestte. En ze had gevraagd, haast gesmeekt of Lie ook kwam. Na het natuurlijk overhalen doormiddel van een grote fles vodka. Dat werkte altijd, en een grijns lag op haar gezicht welke groter werd namaten ze in de buurt van het krot kwam. De muziek was vrij hard en was buiten te horen, evenals de mensen welke elkaar een fijne Halloween wenste. Ik duwde de deur open en riep vrolijk ‘Happy Halloween’ en liep vrolijk naar een van de meiden –roakes-. “ Well hello, ‘devil’. “ grinnikte ik en schonk haar een glimlach.

Costume and other things ;;;:

Ook Liam had het briefje gekregen in de klas. Hij was wat verrast toen hij het briefje had gelezen. Op zijn beurt had hij het ook weer doorgegeven. Dat weekend was hij terug gegaan naar Alba zijn boot. Hij had daar nog wat werk te doen dat afgemaakt moest worden. Natuurlijk had hij daar ’s avonds weer aan de drank gezeten met de anderen. Laat in de avond raakte ze in een melige bui. Liam vertelde Izou, Thatch en Marco over het Halloween feest dat er stiekem op school gehouden werd. Hij wist dat hij geen kostuum had en wie kon hij beter vragen dan Izou die zelf kleding maakte? De vraag was alleen wat zou het worden. Natuurlijk begonnen ze ideeën af te vuren als een gek. De meeste waren gekke of gênante pakjes. ”I don’t want to show much skin, you know.” Liam had nog steeds moeite met andere zijn littekens te laten zien. Na de marteling die hij weken geleden gehad had waren alleen zijn nek, gezicht en handen gespaard gebleven. De littekens waren een heel stuk minder zichtbaar. Ook waren ze niet meer opgezwollen, maar Liam bleef er moeite mee hebben. Als de mannen meer begonnen te grappen kregen Izou en Thatch een idee. Ze smirkte evil naar Liam toe en sloten een weddenschap. Als hij zou verliezen zou hij in een Maid pak naar het feest moeten gaan. Natuurlijk verloor hij de weddenschap en hij vond Izou iets te blij om zijn pak te maken. Geen zin om alleen zo te gaan was hij toen hij terug was op school naar Shou gegaan. Hij had hem verteld van het feest en dat hij besloten had om er heen te gaan. Onschuldig sloot hij een weddenschap af met Shou over dat hij het zelfde zou gaan als hem als hij zou winnen. Natuurlijk had hij niet verteld wat zijn pak was. Alleen dat Izou het ging maken. Zonder vals te spelen en geheel eerlijk won Liam de weddenschap. Tot irritatie van Shou had Liam al die tijd geheim gehouden wat zijn pak nu was. Ook de anderen hadden niks losgelaten.
Het was de avond van het feest en Liam kwam met een brede “onschuldige” glimlach de kamer van Shou binnen. Nadat hij Shou eindelijk zijn pak had laten zien was die er natuurlijk absoluut niet blij mee. Het was een compleet maid pak met kousen, schoenen en hoofdstukje. Na wat omgepraat en een half gevecht had hij Shou in het pak gekregen. Hij had Izou gevragen de rist op een lastige plek te doen zodat Shou het niet snel uit kon doen. Nadat Shou het pak aan had kleden hij zichzelf ook snel om. Eigenlijk wilde hij niks met zijn haren doen, maar Shou liet hem om zijn beurt geen keuzen. Zijn haren zaten normaalgesproken alle kanten op en redelijk slordig. Zelf had hij het geduld en de spullen er niet voor om ze fatsoenlijk te doen, maar Shou had dat wel waardoor zijn haren nu een keer netjes zaten. Met make-up had hij de littekens op zijn armen en benen vermomt en was er best tevreden over met dat je ze niet meer kon zien.

Beide slopen ze het gebouw uit in hun pakken en maakte hun weg naar Oak’s field. Het krot wist hij wel te vinden sinds hij dat een interessant gebouw vond en er al een paar keer geweest was. Met Shou mee slepend die weer tegen aan het stribbelen was, omdat ze nu buiten zijn kamer waren, liep hij met hem door naar het krot. “Kom op Shou doe niet zo lastig. Je hebt eerlijk verloren.” Hij bleef hem mee sleuren naar het krot toe. In een zijstraatje vlak bij het krot bleef hij even staan en keek Shou rustig aan. “Het is niet zo gênant. We zijn beide in jurken dus je bent niet alleen. Nou kom.” Hij pakte Shou bij zijn schouders vast en begon hem voor zich uit duwend verder naar het krot te werken. Bij de deur gaf hij een nog wat sterker duwtje zodat Shou niet nog eens de deurpost vast kon pakken en duwde hem naar binnen toe.

Nadat ze alle bij binnen waren riep Liam vrolijk. “Happy Halloween.” Alsof hij niet net Shou als een kat aan een tuigje mee had lopen slepen. Hij had een brede glimlach op zijn gezicht en keek Shou snel even aan met een blik van ‘waag het niet er tussen uit te peren’ en liep verder naar binnen. Hij zag dat er alleen nog maar meiden waren en dat er een paar met elkaar al aan het praten waren. Een paar hadden zich eng verkleed. De een had zich meer uitgedost dan de andere en nu hij naar zijn eigen kostuum keek voelde het toch wel vreemd. Doordat Izou het gemaakt had zat de jurk gewoon goed en zag het er niet uit alsof ze een vrouwenjurk gekocht hadden en aangetrokken hadden. Ook was de jurk losser gemaakt waardoor zijn spieren er niet zo geheel goed door heen kwamen en daardoor het er iets minder mannelijk er uit zag. Zijn kleding zag er nu naar zijn smaak iets te professioneel uit. Hij wierp een blik naar Shou toe met hoe die het deed in de jurk tussen de mensen. “Niet zo erg toch?” en gaf zelf een zenuwachtig lachje. Damn wat kon hij nu wel wat alcohol gebruiken. Zijn ogen zochten de tafels langs maar kwam er al snel achter dat het een alcoholvrij feestje was. Had toch maar meer van zijn eigen drank mee moeten nemen, dacht hij. De jurk die hij aan had zaten wat zakken in en in eentje had hij een heupfles in gedaan met sterke drank. Hij haalde het er uit en nam er snel een slok van waarna hij het snel weer weg stak. Hij wilde niet dat Shou het af zou pakken en er ook van zou drinken sinds hij nu niet echt zin had in een dronken Shou in een jurk. Ze moesten tenslotte ook nog terug naar binnen zien te sluipen ergens op de avond.

Liams costuum:

~X~ Beginpost is wat groter, maar ik zal waarschijnlijk kleiner posten later. Dit is afgesproken met Anii

~X~

Shou zat rustig op school, dagen zonder hem waren wat minder leuk vond shou eerlijk. Hij wislde niet dat liam daar zat en hij maar vast op de school. Ach… hij was ook nog geen 18 en Liam natuurlijk weer wel. Al keek Shou er nu wel erg naar uit om 18 te worden… Hij rekte zich even gigantisch uit en sliep vervolgens boven zijn huiswerk tot Liam hem wakker maakte. Hij wreef in zijn ogen en ze bespraken het idee dat Liam had. Hij vond het een leuk idee en wilde het ook wel doen. “Your on!” Het was een weddenschap waarvan hij dacht dat die wel zou gaan winnen. Hij zorgde ervoor dat ze allebei in oaks field hadden ze een middag bij ene kinderdag verblijf, zo moesten ze een middag met de kinderen doormaken en dan moesten de kinderen kiezen wie ze leuker vonden… Shou vond dat liam vals had gespeeld, hij was er niet blij mee. “Then what Is that suit!? “ Hij had er nooit antwoord op gekregen.
Na een middag lang oefenen was hij onder de douch geweest en keek even kort rond… wat had hij vanavond? Hij kon het niet meer herinneren. Dat had hij heel veel de laatste tijd. Hij herinnerde zich niet wie wie was, hij had nog steeds een kleine stitch pleister van de hechtingen op zijn hoofd, het zat op een randje van zijn voorhoofd. Geheugenverlies… iets wat shou niet prettig vond, hij was opnieuw verdwaald geweest, opnieuw alles kwijt gemaakte huiswerkt snapte hij zelf niet eens meer. Hij had een boxer aan en liep door zijn kamer heen met een handdoek over zijn nek heen. “Liam?” vroeg hij rustig, toch had de jongen die grijns niet vertrouwd. Had het niks gevonden en zo had hij nog gelijk ook. “LIKE HELL I WILL WEAR THAT!” schreeuwde hij naar hem. Liam kwam al dichterbij maar like hell hij ging in DAT rondlopen! Hij rende door de kamer heen, op het bed, van het bed. Liam proberen op te sluiten in de kast, maar toch, toch na heel wat gestribbel en gekibbel had Liam hem in die pak gehesen. Daar stond hij dan… in een complete maid costuum. Hij had dingen om zijn polsen heen, een sierlijke dingetje om zijn nek wat speelsheid moest tonen. Een hoofdbandje wat frummelen… kousen tot over zijn knieën, bruine stoffen laarzen met een kleine hak die tot net onder zijn knie kwam. Zwarte jurkje, witte pluffe randjes, een grote strik rond zijn maag. En hoe hij er ook bij wilde komen… hij kwam er maar niet bij, hij kwam maar niet bij die rits om het uit te doen, hij kwam aast niet bij de strik om deze los te doen. Okay… als ze binnen bleven.. geen probleem… “Fine! But IM doing YOUR hair!” Riep hij uit revanche en ging dan ook lekker aan de slag tot het goed stond. “Pfuu” En stak zijn tong naar hem uit.

“O-Outside?” Klonk hij nog en paniekte een beetje, niet naar buiten niet zo niet! Njet! Never! Nope! Welke taal moest hij het nog gaan zeggen?! Welke NEE zou liam nou gaan verstaan?! Hij werd aan zijn pols mee getrokken en doordat hij kleine hakjes had was het lastig grip houden, zou stond hij tegen te hangen terwijl liam hem dus gewoon meetrok. “Yeah! But you are fine even if you walk almost naked on the ship! This about this eah?! Your walking straight in a party IN A FEMALE COSTUME!” Hij probeerde liam ermee op een andere been te zetten. Moest dit nu? Waarom? Hij wilde niet! Zijn schouder werd vastgepakt en had het alleen maar moeilijker om vooruit tegen te stribbelen. Deurpost… moet lukken! Een harde duw kreeg hij en miste de deurpost. Shou stond nu echt vol tanden. “Happy halloween!” Hoorde hij liam roepen… wat happy… happy HELLoween misschien… “ hai…” Wie waren deze mensen allemaal? Sommige zagen er ook eng uit… moest dit? Hij wilde nu wel weer weg… Hij zag heo liam wegliep en begon toch wat nerveus aan de jurk te frummelen. Bij wat fris stond hij en pakte een simpel iets. Maar opdrinken deed hij niet. Liam deed wat raar met zijn jurk… misschien zat het wel niet lekker… misschien zat het niet goed voor liam…”If your dress doesnt fit we can go back?” Probeerde hij, hij wilde er eigenlijk wel uit… zelfs in een blote barst lopen was nog wel goed voor hem… maakte nu zelfs niet uit dat hun zijn rug zouden zien… hij schoot als een speer overeind en keek liam aan. “…” Ergens was hij gigantisch geschrokken… zag je zijn rug? Zag je die markerings?! “Liam? Does this one has a open back?!” Vroeg hij doordringend. Hij wilde het weten en weten zou hij het krijgen. Hij negeerde de andere een beetje doordat hij hun simpel weg niet meer herinnerden. Door de haarband zag je het wel vaag zitten die pleister… maar het zou altijd erger kunnen, want als je een detail letter was zag je vele littekens bij zijn vriendje.
Shou bleef een beetje op de achtergrond van het feest, hij had er geen behoefte aan om in de middelpunt te zijn, ook al was hij dat wel met de jurk die hij aanhad… Vrolijk… homaar…

OCC: " I will get you Liam D<"
// Hihi still find it funny x3

Pakje:

De verschillende kleuren water stromen al draaiend met het water mee de afvoer van de wasbak in. Pruik? Wie draagt er nu een pruik als je de dode boel ook kunt verven? Mijn eens zo paars-zwarte haren zijn nu parelwit geworden, mij haast een engelachtige halo schenkend. Ik snuif sardonisch bij die gedachte. Engelachtig ik? Natuurlijk. Not. Al zou ik van aarde naar de hel en naar de hemel gaan, dan nog niet. Met vermoeide ogen staar ik naar mijn evenbeeld in de spiegel, emotieloos. Niet slecht maar ook niet zo mooi als ik gewend ben. Anderen, op het 'feestje', zullen hoe dan ook voor me vallen, of ik nu kaal ben of niet. Met die gedachte en een suikerige glimlach op mijn lippen verlaat ik de aftands betegelde badkamer.

Ik trek de deur van mijn kast open en begin op mijn dode gemak door mijn massa aan sjaals, truien en onderbroeken heen te graven.Tegen de tijd dat ik mijn kostuum, wat niet echt een kostuum was, maar meer iets wat ik op het laatste momentje bij elkaar had gesmeten, had gevonden lag mijn halve kamer onder de 'was'. Met opgetrokken wenkbrauw houd ik het 'kostuum' op ooghoogte voor me, nog steeds onzeker over wat het moet gaan voorstellen.. Het is dan dat ik vanuit mijn ooghoeken een dikke kralen ketting zie hangen. De scharnieren klikken op dat moment ineen en ik weet wat mijn kostuum gaat voorstellen. Ik wist niet echt of anderen het zouden begrijpen, maar een Taoistische Monnik was verre weg geen slecht idee. Met dat ik mijn kleding aantrek kan ik het niet helpen dan een grinnik op mijn gelaat te hebben. De manier waarop ik de uitnodiging voor dit feest had verkregen was niet wat je zegt normaal. Of vriendelijk.

Het was enige tijd geleden dat ik door de hallen van school heen liep en het rumoer onder de leerlingen mij ten oren kwam. Ze spraken over een feest en... Wat voor een feest? Ik wist van niets. Natuurlijk zou dit voor mij niet verbazingwekkend mogen zijn. Vele van mijn medestudenten hadden het ten slotte niet zo zeer op mij. Toch, een feestje? Zonder mij? No way. Ik loop enkele hoeken om tot ik een jongen, enkele jaren jonger dan mij, bij zijn kluisje zie staan, een verkreukt papiertje in zijn handen. Hij was volgens vele wat je noemt populair, wist ik. Echter wist ik ook dat de jongen enigszins bang voor mij was, hetgeen wat ik nu tegen hem zou gebruiken. Ik grijns lichtjes als ik naar hem toe loop en hem op zijn schouders tik. De jongen heeft bijna nog geen tijd zich om te draaien of ik heb hem tegen het kluisje achter hem gedrukt. ''Hey kleine,'' zeg ik met een uiterst zoete stem. Ogen zo groot als koplampen staren mij aan en ik wist gewoon dat de jongen bang was. Ik snuif al grijnzend, alvorens ik mijn gezicht in iets meer liefs school en zachtjes een hand langs zijn gezicht strijk. ''Sshhht,'' sus ik zachtjes. ''Je hoeft niet bang te zijn. Ik wil alleen maar even wat vragen over een feestje?'' De jongen relaxed duidelijk zichtbaar en de donkere grijns op mijn gezicht wederkeert en ik sla de jongen hard in zijn maag. De jongen dreigt op de grond te vallen, maar niet voor ik het verfomfaaide briefje uit zijn handen hebt gepakt. ''Dankjewel he?'' zeg ik grijnzend alvorens ik mij een weg baan naar mijn slaapkamer. Uitnodiging in hand.

Aangekleed en wel werp ik een blik op de klok. Het was al enige tijd na negen en dus hoogtijd om mijn entree maar eens te maken. Voordat ik overigens door de deur storm in het noorden, maak ik nog een korte stop in het westen namelijk bij de kapstok. Ik kies mijn meest simpele schoudertas uit en sla deze om mijn lichaam heen vooraleer ik de kamer verlaat. De gangen zijn op slechts enkele organismen na volledig uitgestorven wat er voor zorgt dat mijn passen des te meer hoorbaar zijn in de galmende gangen. Toch verloopt mijn korte tocht van mijn kamer tot aan een pilaar dichtbij de uitgang soepel. Bij die pilaar stokt mijn adem in mijn keel nadat mijn gehoor een lage stem heeft vernomen. Een lage stem toebehorende aan een van mijn minst geliefde leraren. Een leraar die mij, ondanks mijn 'super' kostuum', zal herkennen en zal straffen zonder daar reden toe te hebben. Hoge nood om hem te vermijden dus. Gelukkig voor mij, verlaat de desbetreffende leraar het gebouw na een kwartier wat mij een groen licht geeft om verder te gaan. Ik bevind me na een handje vol minuten al halverwege mijn wandeling richting het krot, de plek waar alles zou plaatsvinden. Zelf ben ik er nog nooit geweest maar de verhalen die de ronde doen maken het plaatje van Halloween in ieder geval af. Ik bang? Nee, niet voor zoiets triviaals als wat roddels en bijgeloof. Het is dan ook niet dat ik verstelt of teleurgesteld ben wanneer ik het krot voor mijn ogen zie opdoemen. Het enige wat me opvalt is dat het groter is als verwacht en dat er vroeger vast rijkeluis in gewoond moeten hebben, psh.

Halverwege de 'oprijlaan' (meer een paar sporadische stenen hier en daar) word ik geforceerd tot een halt. Mijn slanke vingers schieten naar mijn linkeroog waar een intens brandend gevoel mijn zicht ontnomen heeft. Het kost wat oogvocht en een kort pijnlijk geluidje om de kleur lens weer op de juiste plek te krijgen. Geagiteerd knipper ik een aantal keren als check en loop de rest van de 'oprijlaan' af, gaandeweg scheldwoorden prevelend. De vraag of ik niet beter weg had kunnen blijven komt meewaaien met de wind waardoor mijn hersenen aan het kraken worden gezet. Halloween heeft nooit veel voor me betekent, waarom zou je je beperken tot één dag waarop je mensen kunt 'trick or treaten'. Onder het mum van voor alles moet een eerste keer zijn omwikkel ik mijn hand om de deurknop en draai ik deze vlug om, zodat ik geen kans meer heb om me te bedenken. Mijn nu blauwe ogen staren rond in de ruimte van ongemakkelijk staande mensen, ze bijna allemaal een blik waardig gunnend voor ik op een sarcastische toon ''vrolijk Pasen'' mompel. Na deze woorden gemompeld te hebben onderzoek ik de ruimte voor bekende gezichten, die na een korte analyse ontbreken. Dat viel wel te verwachten aangezien lessen voor mij meer een kers zijn als een toetje. Extra. Na kort het verfijnde gezicht van een meisje met witte haren onderzocht te hebben keer ik mijn aandacht naar de twee jongens in jurken. ''Als we het over eng hebben..'' grinnik ik vrolijk, hun jurkjes kort bewonderend. Vanuit fluffy jurkjes worden mijn ogen getrokken door de meest prachtige vormen, kleuren en smaken.. snoep. Dit is waar de schoudertas van pas gaat komen bedenk ik me sardonisch. Waarom communiceren als er zoveel snoep ligt, gewoon te wachten om opgegeten te worden. Why let them wait? Grijpgrage handjes verschijnen uit mijn mouwen richting het goddelijke snoep glijdend. Nog voordat mijn handen het doel bereikt hebben voelen ze stof en daar doorheen een onderrug. Mijn handen nemen meer tijd als nodig is om zich terug te trekken profiterend van het moment. Of het lang genoeg was om op te vallen interesseert me niet, had zij/hij maar beter moeten uitkijken waar zij/hij ging staan met haar/zijn achterwerk. ''Ik probeerde je niet te bevoelen als dit is wat je denkt..'' Prevel ik bij voorbaat al, mijn gezicht glad getrokken tot een grote emotieloze massa.

Cosplay: Click
Dit bericht wordt mede mogelijk gemaakt door Ryann Mckelling met al haar moeilijke woorden. xD Enjoy ~
Keep your hands where I can see them Nightyyyyy o.o

words; 1259 | notes; <3

♥!

Dominic had uiteraard gehoord van het feestje dat eraan kwam. Een excuus voor idioten om nog idioter gedrag te vertonen en daarbij ook nog eens ladderzat te worden. Toch had hij de datum onthouden, aangezien de jongen al vermoedde dat hij er nog eens wat aan zou kunnen hebben. En nu zat hij alleen in de woonkamer van de Shadraanse afdeling. Verveeld gleed er een zucht over zijn lippen. ''Bored.'' Wanneer Dominic zich verveelde zou je hem beter uit de weg gaan, iets wat weinig mensen wisten. Jammer voor hen, goed voor Dominic. Met een zacht geluidje van irritatie kwam hij overeind uit de zachte leren bank en streek door zijn warrige haren. Het kapsel begon te lang te worden, het werd duidelijk tijd om de kapper weer eens op te zoeken. Bruinzwarte haren vielen sluik voor zijn ogen, met een zeer lichte slag erin. Het was vergelijkbaar met een golvende rivier van zachte haren. Toch irriteerde het hem. Dat was een bijeffect van saaiheid, hij ergerde zich praktisch aan ALLES.

Gekleed in een nauwsluitende donkere spijkerbroek en een witte riem met klassiek wit overhemd vertrok hij. Aan zijn riem hing een metalen flesje me daarin een drankje voor noodgevallen. Zijn overhemd hing net iets verder open dan normaal,daarmee glimpsen van een marmeren huid onthullend. Op de gang had hij het geluk een verdwaalde feestganger tegen het lijf te lopen. ''Hé! Wat moet dat daar?'' riep Dominic uit. De ander stopte, met grote ogen omkijkend naar het geluid. Mooi zo, hij had een kostuumpje aan. Dominic wist dat hij er officieel uit zag, als een leraar haast. Nouja, stagiair dan. Een trillend antwoord kwam eindelijk uit het joch. Iets over halloween, feest, verkleed. Tuurlijk. ''Het is verboden om Halloween te vieren....'' siste hij duister. even bleef het stil, voordat hij het bevel gaf: ''Uittrekken.'' Doodsimpel, met een handgebaar. Hij nam de gele wat-was-het-eigenlijk in ontvangst en stuurde de doodsbange eerstejaars weg. Zo, hij had een kostuum.. Algauw ontdekte Dominic dat het een soort vogeltje voor moest stellen.. Geweldig. Hij zou echter niet klagen, deze avond diende enkel om zijn gedachten te verzetten. En een idiote outfit als deze kon hij heus wel aan. Met in zijn hand de kleune bijpassende knuffel die hij ook ingenomen had stapte hij de nacht in. Met snelle passen verplaatste Dominic zich naar het aftandse huis waarin de party vast al in volle gang was.
Achter zijn haren verscholen, bedekt met felgele donsachtige stof, was hij haast onherkenbaar. Binnenkomend trok hij wel even wat blikken, maar hij gaf niemand aandacht. Nog niet. Eerst stevende hij af op de glazen. Hij schonk wat cola in en mengde een scheut uit zijn eigen prive voorraadje door de bruine drank. Dominic dronk kalm aan van zijn mix, tot hij een aanraking registreerde. Dodelijk kalm draaide hij zich om, een sinister lachje op zijn lippen. Wie o wie waagde zich in de buurt van de levensgevaarlijke eend?

''Ik probeerde je niet te bevoelen als dit is wat je denkt..'' klinkt het uit de mond van een onverschillig figuur. Gekleed in een vaag samenraapseltje van loshangende kleding, witte haren en ogen die zijn blik meteen aantrekken. Zo neon blauw, dat moest wel onnatuurlijk zijn. ''Oh, dat is teleurstellend, mijn hele droom valt uiteen.'' antwoorde hij, met zijn sarcastische, maar toch uitnodigende stem. Een slok drank komt even tussendoor. ''Wat probeerde je dan, sneeuwwitje, mijn kostuum te stelen?'' Zijn donkere haren vallen opzij en onthullen twee doodserieuze ogen, die de ander uitdagend aanstaren.

Kostuuum des badassness: http://www.zerochan.net/376692

LET'S GET THIS PARTY STARTED
for real now

Words 496
Mood Partymood
Notes Pretty derpy post. AT LEAST I TRIED.
Ook best laat. Sorry.
And don't worry about the boringness now... I have plans

Meant for Nu liefst niet te veel mensen meer of het word een beetje te druk

De mensen stroomden langzaam toe op het feestje. Ik spotte wel een paar mensen wiens kostuum nog oké was, maar bij de meerderheid moest ik toch even mijn wenkbrauwen fronsen. Bij het merendeel van de meisjes zat er amper een metertje stof om hun lichaam. Ook passeerden twee dudes met een jurk de revue en een eend. Nou ja, ze hadden zich toch verkleed, het was beter dan gewoon als zichzelf te komen.
Ik leunde relaxed tegen de muur waar de speakers aanstonden. Het was niet bepaald een stevige muur dus ik leunde niet te hard. Ik keek even naar de kleine menigte die er al stond. Ik had al een paar mensen gezien die kleine flesjes met waarschijnlijk alcohol erin mee hadden genomen en er een slokje van namen. Stom idee om de drank achterwege te laten, want bij het zien van die kleine flesjes begon ik er zelf ook wel zin in te krijgen.
Ik haalde mijn tas van achter de speaker. Ik had nog genoeg geld om enkele pakken te kopen. Keuze gemaakt: ik ging er zo om lopen. Nadat ik even een kort praatje had gemaakt met een paar mensen. Als ik het feestje even opwarmde, zouden ze zich in die 10 minuutjes die ik weg zou zijn wel zelf amuseren.
Boven het geroezemoes klonken vrolijke stemmen die 'happy halloween' door de massa riepen. Een bruinharig meisje kwam op me afstappen. 'Well hello, ‘devil’.' klonk het grinnikend uit haar mond, waarna ze me een glimlach schonk. Zij had een pakje aan met legerprint en een pet. 'Hi there,' antwoordde ik terwijl ik terugglimlachte.
Zenuwachtig liet ik mijn blik links en rechts glijden. Ik begon echt zin te krijgen om nu iets te drinken. Als ik er niet over zou gaan, wat was dan het probleem? Iedereen zou ook wel iets losser worden als er wat alcohol bijkwam. Het had alleen maar voordelen. Als ze te veel dronken, was dat hun eigen verantwoordelijkheid.
'Umm, ik ben even weg.' mompelde ik tegen het meisje terwijl ik mijn portefeuille nam en tussen de mensen naar buiten glipte. Er was hier ergens een nachtwinkel in de buurt, toch? Ik sjokte even langs de verschillende winkels toen ik er eindelijk aankwam. Waar stond die drank? Gehaast stapte ik langs de rijen. Eindelijk, daar. Ik greep 2 grote pakken bier en schoof ze op de toonbank. 'Feestje?' hoorde ik van achter de kassa. Ik grijnsde. 'Yep, Halloween.' Hij knikte even terwijl hij de prijs zei. Nadat ik betaald had, draaide ik me om en voor ik de deur toe liet vallen, hoorde ik: 'Veel plezier nog!'
Ik haastte me weer naar het krot, waar ik de nog koude flesjes op een tafeltje uitstalde en zelf eentje nam. Enkele mensen merkten het op en liepen naar de tafel waar ik aan stond. Ik stak een flesje uit naar de persoon die aan kwam lopen. 'Hi, neem maar eentje,' zei ik tegen die terwijl ik een korte blik wierp op de fles. [b]'Happy Halloween trouwens.'

[/b]

Waar de meeste mensen direct naar iets te drinken en te eten graaide bij binnenkomst, bleef Earia wat meer aan de zijkant staan. Zo had ze een mooier overzicht om de kleding van anderen te bestuderen en bewonderen. Sommige waren werkelijk prachtig en buitengewoon uitgedacht in de uitwerking en waren een echt kunstwerk om te aanschouwen. Details die verzorgt waren met een passie en tot in de puntjes kloppend waren. Bij andere kostuums… was dat misschien wat minder aanwezig, naar Earia haar smaak. “Niet álles kan in de smaak vallen bij iemand,” dacht ze terwijl ze een ongemakkelijke blik afwendde van een meisje wat bijna naakt leek te zijn. Dat soort kostuums waren op een heel ander niveau angstaanjagend te noemen… Of misschien was het witharige meisje gewoon veel te preuts. Misschien waren dat soort vertoningen heel normaal op feesten als dit.

Met wijsvinger en duim zachtjes tegen haar kin gedrukt bestudeerde het bleke meisje aandachtig de feestgangers die zich lieten zien. Bij het horen van een begroeting werd Earia echter uit haar trance getrokken. Haar koude ogen, die normaal gesproken direct iemands gezicht opzochten tijdens een begroeting, gleden nu vluchtig over het volledige figuur heen wat zich bij haar had gevoegd. Nieuwsgierig ontdekte het meisje in een vlug oogopslag het kostuum van haar nieuwe gesprekspartner, die zich voorgesteld had als Hayden. Donkere gewaden als jurk en mantel, bloedrode ogen, bleke huid die dicht in de buurt van haar eigen huidskleur kwam en scherpe, hoekige tanden die ontbloot werden bij het meisje haar glimlach. Een opsomming die als antwoord een ‘vampier’ maakte. Niks geen hoge hakken, dikke make-up op of decolleté wat tot haar tenen kwam. Een opgeluchte glimlach draaide om haar lippen en danste in haar ogen. Een blik die eigenlijk vrij tegenstrijdig viel ten opzichten van haar angstaanjagende kostuum.
Haar blik nu wél op het gezicht van het meisje gericht, draaide Earia zich wat meer haar kant op. “Dankje, Hayden.” En haar glimlach werd alleen maar stralender. “Mijn naam is Earia, aangenaam,” stelde ze zichzelf op haar beurt voor. En dan nu gericht op het meisje haar vraag. Ze had een vraag als deze kunnen verwachten. Het gekozen kostuum was immers van een personage uit een boek wat slechts maar een handjevol aan mensen gelezen had.
“Het is een figuur uit een boek wat ik een paar jaar geleden gelezen heb. Een zielencollecteur, die de planeten afstruint opzoek naar verdwaalde zielen, om ze mee te brengen naar het hiernamaals. Het is man noch vrouw en eeuwen oud. Eenzaam lokt het de verdwaalde zielen van de mensen mee met een lantaarn. De zielen, die zich laten zien als vlinders, worden aangetrokken door het licht en fladderen dan voor de rest van de tocht mee, tot ze vrij gelaten worden in het hiernamaals,” rondde ze haar uitleg af. Eigenlijk klonk het ergens best stom, als ze het zo hardop uitlegde. De glimlach die eerst zo stralend op haar gezicht had gestaan, kromp zo plots wat meer in één, tot een ongemakkelijk gebaar.

Om haar eigen, ongemakkelijke gevoel weg te kunnen jagen, besloot Earia om het gesprek wat te schuifelen en over te laten gaan op het kostuum van haar gesprekspartner. “Jouw outfit is wel een stuk duidelijker dan dat van mij. Klassieke vampier, zoals in de oude boeken, niet?” De vriendelijkheid in haar glimlach kwam met wat meer zekerheden langzaam weer tevoorschijn, als een schuw kind. “Het rood van je ogen komt echt sprekend over.” Even staarde het meisje wat dieper in het bloedrood, wat bijna hypnotiserend terug leek te staren. Een outfit als dat, sloeg het kloffie wat zij aan had wel behoorlijk in het niets.

PROFILE MAGICIAN