Dit is het begin van het verhaal. Het begin van een jongen genaamd Kaori. Tuurlijk leeft hij al langer, is hij niet nu pas geboren. Maar officieel zal hier zijn avontuur op een school genaamd Starshine Academy beginnen. Een jonge, depressieve jongeman. Ziet het leven niet meer zitten, snapt niet hoe andere er plezier in kunnen hebben. Te bang om er daadwerkelijk een einde aan te maken, loopt hij door. Hij vervolgt zijn weg, ondanks zijn drang om te vluchten. Weg. Weg van alles en iedereen. God, wat zou het makkelijk zijn. Een rode knop, je hoeft maar één keer te drukken en poef. Alles was weg, je bestaan was verdwenen. Geen pijn, en verder niets. Zwart. Leegte. Je was gewoon weg. Bestond die knop maar, maar helaas. Die was er niets. Er bestond niet zoiets als een magische knop zodat alles zwart zou worden en het leven zou eindigen. De enige manier om er een einde aan te maken was zelfmoord, maar te bang om dat daadwerkelijk te plegen ging Kaori maar gewoon door. Als iemand anders er nou gewoon een einde aan kon maken voor hem.. Dat zou geweldig zijn. Als Kaori hier zelf om zou vragen, zou de persoon als nog een grote straf krijgen. Moorden was strafbaar, maakte niet uit wat de reden was. Het mocht niet, en logisch. Soms lag Kaori 's avonds in bed, hopend dat er iemand zou binnen wandelen, een hekel aan hem zou hebben en er voor hem een einde aan zou maken. Natuurlijk wist ook hij, dat als dat moment echt een keer zou gebeuren, ook hij in paniek zou schieten. De angst voor wat er na het leven zou komen was groot, en om eerlijk te zien was Kaori niet heel nieuwsgierig. Wat als je na het leven nog verder zou moeten? Wat als je voor eeuwig geconfronteerd werd met pijn en verdriet? Die sprong was te groot om te wagen. Dus hij ging verder. En verder.. En verder..

Sukkel dat hij was. Gewoon woedend de klas uit lopen was tot daar aan toe, maar dan ook nog eens je vergeten was gewoon stom! Zo warm was het in deze tijd van het jaar niet, dus klappertanden was verzekerd als je je jas zou vergeten en gewoon naar buiten loopt. Toen hij net buiten was viel het nog wel mee, waardoor Kaori de illusie had gekregen dat hij het zonder jas wel zou redden. Zijn woede hield hem immers warm, soort van. Echter na een tiental minuten begon het toch wel kouder en kouder te worden. Niet lekker meer, dat was het. Terug keren naar het gebouw was geen optie, één van de leraren zou hem vast herkennen en dan zat hij in de problemen. De les verstoren was dan ook geen heel goed gedrag. Dus bleef hij doorlopen, af en toe zette hij het op een hol. Op die manier bleef hij tenminste nog ietwat warm. Uiteindelijk belandde hij in het dorpje, waar hij zo nu en dan zich verschool in een warm winkeltje. Na verloop van tijd werd hij er dan weer uit geslingerd aangezien hij niets kocht. Hij was gewend dat hij op heel veel plaatsen niet welkom was, maar elke keer bleef het toch wel een tegenvaller dat hij voor de zoveelste keer uit een winkel werd gezet. Als hij dan net buiten was ging het nog wel, maar na zo'n 5 minuten drong de kou toch weer door zijn kleren heen en begon het trillen weer helemaal opnieuw.  

En zo eindige hij dus in dit verlaten krot. Het was welles waar ietwat warmer dan buiten in de gure wind die constant langs je heen scheerde, maar het was nog steeds niet lekker warm zeg maar. Het huis was onbewoond, behekst als hij de verhalen van verschillende leerlingen moest geloven. Kaori geloofde echter niet in het boven natuurlijke. Geesten, aliën, nah. Die bestonden allemaal niet. Dat was wel het minste waar hij zich zorgen over maakte op het moment. Waar hij zich echt zorgen over maakte, was dat er geen verwarming was in dit krot. Zo koud als het was had Kaori zich genesteld in een hoek van het huis, benen opgetrokken en armen eromheen geslagen in een poging zich iet wat te verwarmen, voor zo ver dat kon. Hele dikke kleding had hij ook nog eens niet aan, dus dat werkte ook niet bepaald mee. De kou begon zich langzamerhand weer door zijn kleding heen te dringen, en vrat aan zijn huid. Klauwend met zijn nagels in zijn arm, deed de jongen zijn best om het weer te doorstaan. Terug gaan de school was uitgesloten daar in tegen. Dat zou verlies zijn, ernstig verlies. Kaori wilde niet verliezen, hij weigerde dat. Ooit zou hij zijn weg terug moeten maken, maar dat was niet nu. Hij zou de kou door staan, hij moest en hij zou. Kleine druppeltjes bloed druppelden van zijn arm af waar zijn nagels in geklauwd waren. Het was niet ernstig, het waren maar minuscule druppeltjes, het stroomde niet eens. Toch werd zijn broek bedrukt met hele kleine, bloedrode stippeltjes. Niet ernstigs, niets ernstigs.