Just relax.

Celedë liep met kalme passen door de geheime tuin heen. De lange witte rok die ze droeg zwierde langs haar benen. Het was veelte warm vandaag om iets te doen. Gelukkig had ze nu twee uur achter elkaar geen les en kon ze mooi hier even zijn. Celedë was graag in de geheime tuin. Het was er altijd rustig en je kon de oude magie echt voelen. Gek genoeg bloeide er altijd bloemen in de tuin, zelfs in de winter. Ze liep kalm over het kleine bruggetje heen. Ze bleef even stilstaan om in het water te kijken. Het was zo helder vandaag dat je de bijzondere vissen in het water kon zien zwemmen. Celedë glimlachte even lichtjes toen er een vis van haar schrok en gauw ervandoor schoot. Misschien zag zij er voor die vissen wel als een heel eng groot monster uit. Celedë zou zich dan ook doodschrikken als ze zo'n vis was geweest. Grappig eigenlijk dat ze vroeger bang was om ze aan te raken. Ze waren haar veelste glibberig. Ze hield er nog steeds niet van maar vond ze nu niet meer zo eng. Diva was een stuk stoerder toen de tijd. Die durfde alles. Een nieuwe kleine glimlach verscheen op haar gezicht als Celedë aan vroeger dacht. Maar deze was een stuk droeviger. Het verleden kon ze misschien maar beter laten rusten. Celedë liep verder over het bruggetje naar de grote dikke boom in het midden van de tuin. Aan een lage maar stevige tak hing een schommel. Of die er altijd al had gehangen was moeilijk te zeggen. Hij was er vrij oud uit maar Celedë kon zich niet goed herinneren of hij er altijd al had gehangen. Voorzichtig ging ze erop zitten. Ze was niet zwaar dus de schommel hield haar wel. Ze speelde een beetje afwezig met een lok haar terwijl ze lichtjes heen en weer schommelde, diep in gedachte verzonken.

Antony had veel in te halen maar vandaag wou hij niet meer. Nee, hij wou eindelijk de tuine gaan bezoeken aangezien hij dat nog nooit had gedaan hier op de academie. Het was zo lang geleden dat hij hier had rond gewandeld en nu eindelijk was hij terug. Eindelijk weer bij degene waarmee hij het beste kon praten. Oke, Savador namen we er maar bij maar ja. Er moest toch altijd een boosdoener zijn. Antony zette zijn eerste passen in de tuin en werd een beetje overdonderd door het aanzicht hier. Alles in deze tuin was perfect geen enkel dood ding, alles leefde hier en werd duidelijk met liefde verzorgd. Na een tijd kwam de jongen met de witgekleurde haren bij het water aan en staarde naar zijn evenbeeld. Vandaag had hij een simpel rood hemd aangetrokken en een zwarte broek. Zijn zwaard droeg hij nog steeds elke dag bij zich, hij had het gekregen van zijn familie en ging nooit weg zonder. Kort dacht hij aan Celedë en een glimlach verscheen op zijn gezicht. De tijd dat hij weg was kon hij haar niet schrijven omdat hij niet mocht, hij had haar al gezien tijdens de les, en daar kon hij haar niet zo innig begroeten als hij wou jammer genoeg. Tja, leraren. Rustig wandelde hij verder over de simpele stenen brug, die uiteindelijk toch zo sterk was als marmer. Hij keek weer naar boven en keek naar enkele bomen en op een boom trof hij een gedaante aan. Celedë! Eindelijk hij had haar gevonden.

Celedë Had Antony nog niet gezien. Haar blik was op haar schoot gericht waar nu haar handen op lagen. Ze was te diep in gedachte verzonken om door te hebben dat ze niet alleen was in de tuin. Haar gedachte gingen naar vroeger. Naar Diva en zijzelf. Naar alles wat ze uithaalde toen ze nog jong waren. Maar ook naar hun vader. Celedë herinnerde zich nog wel een keer dat ze samen met Diva was totdat Diva had gezegd dat hun vader eraan kwam. Ze had Celedë weggestuurt naar haar eigen kamer. Waarom wist ze niet. Aan de deur was Celedë even staan luisteren. Diva had toen gelogen en had tegen hun vader gezegd dat Celedë paardrijden was. Maar toen ze Diva had horen gillen was Celedë ervandoor gerend. Rechtstreeks naar haar eigen kamer. Daar had ze de deur op slot gedaan al was het gegil van Diva haar altijd bijgebleven. Ze had Diva gevraagd naar wat er gebeurd was maar Diva had nooit willen antwoorden op die vraag. Celedë's glimlach was compleet verdwenen. Ze had nooit echt beseft hoeveel Diva haar altijd beschermd had voor hun vader.

Antony staarde een lange tijd naar Celedë, in de tijd dat hij weg was geweest was ze nog mooier geworden dan ze al was. Kort sloeg zijn hart over, nu pas besefte hij dat hij zonder haar niet meer verder kon gaan in zijn leven. Dit was iets wat hij vroeger had moeten inzien. Rustig wandelde hij naar haar toe en bleef op enkele centimeters van haar staan. De jongen plaatste zijn hand op haar schouder en sloot voor kort zijn ogen. Verschijdene oude herinneringen kwamen in hem op, van hem en haar vroeger voor de academie. Hun eerste dagen hier op de academie, het weerzien. Echt alles. 'Celedë,' Fluisterde hij zelfvoldaan, dolgelukkig omdat ze eindelijk weer bij elkaar konden zijn, zonder al die kleine akkefietjes van de afgelopen maanden.

Celedë keek met een ruk op toen iemand een hand op haar schouder legde. Haar ogen schenen even fel, feller dan anders. Maar toen ze zag dat het Antony was verminderde de felheid en glimlachte ze licht. ''Antony'' zei ze zachtjes. Ze stond op van de schommel en omhelsde hem. Ze had hem in de les al eens omhelsd maar toen had ze hem veelste snel weer los moeten laten. Nu bleef ze hem vasthouden. Haar vingers gingen even kort door de onderste plukken van zijn witte haar. Ze wou hem weer helemaal in zich opnemen. Ze rook zijn vertrouwde geur weer. Of zijn aftershave. Hoe dan ook het hoorde bij hem. ''Het is heerlijk om je weer te zien'' zei ze zachtjes in zijn oor. Haar ogen hield ze gesloten.

Antony keek recht in de ogen van Celedë en glimlachte eventjes naar haar. Toen ze opstond van de schommels en hem omhelsde plaatste hij zijn ene arm om haar heen en zijn hand plaatste hij in de hare van het meisje. Ditmaal liet hij haar niet los, hij wilde haar niet meer los laten. Toen hij haar vingers door de onderste plukken, die ook het witst waren van al voelde gaan liep er een rilling over zijn rug. Maar het was een aangename rilling, eentje die hij al lang niet meer had gevoeld. ''Het is heerlijk om je weer te zien.'' Fluisterde zijn geliefde weer. Deze woorden deden hem meer dan genoegen, de greep om haar zij verstevigde weer. 'Gelijk heb je Celedë, je weet niet hoe veel pijn het me deed om niet bij jou te kunnen zijn.' Zei hij tegen haar en streek zachtjes door haar gitzwarte haren. Hier had hij lang genoeg op moeten wachten en eindelijk waren de twee weer herenigd.

Celedë bleef nog even zo staan met Antony. Tot ze uiteindelijk naar achteren week om hem aan te kunnen kijken. Toch bleven haar armen om zijn schouders liggen. ''Beloof je me om niet meer zomaar te verdwijnen?'' vroeg ze zachtjes. Ze wist niet of ze dat nog wel een tweede keer aan kon. Ze legde haar vingertoppen even licht op zijn wang en glimlachte weer naar hem. Ze was zo blij hem weer terug te hebben. Eigenlijk voelde ze de drang om haar lippen zachtjes op de zijne te drukken maar ze wou nog even naar hem blijven kijken. Ze moest hem nog even goed bekijken, alsof hij elk moment weer kon verdwijnen. Alsof ze elk moment weer wakker kon worden in haar bed in de wetenschap dat Antony er niet was.

Antony sloot voor enkele seconden zijn ogen en voelde zijn hart enkele secinden sneller slaan dan gepland. Uiteindelijk nam ze een afstand van hem maar liet haar handen op de zelfde plaats. Ook zijn ene arm lag nu op haar heup, en zachtjes ging zijn andere hand daar ook naar toe. ''Beloof je me om niet meer zomaar te verdwijnen?'' Kort keek Antony naar de grond en voelde een schuldgevoel opborellen. 'Het spijt me Celedë, ik zal niet meer weg gaan, nooit meer. Maar het was of vertrekken naar Shadra, of hier blijven en jou misschien kwijtspelen door Zelkor.' De laatste woorden kwamen er uit als gefluister. Zelkor had hem verteld dat hij haar zou vermoorden net voor zijn vertrek. Bang was hij vertrokken naar huis en vertelde zij ouders alles, die hadden Zelkor opgedragen om te vertrekken. Zijn blik vond zijn weg weer naar die van Celedë en bleef haar in de ogen aankijken. Rustig streek hij met zijn hand langs haar heupen naar haar gezicht toe. Ze was bloedmooi, zo elegant, gewoon alles in een persoon. Alles naar wat hij zo hard verlangde. 'Ik hou van je Celedë.' Zei hij tegen haar en streek zachtjes over haar wang.

Celedë bleef Antony aankijken toen hij zijn verontschuldiging maakte. Ze wou hem eigenlijk zeggen dat hij zich nergens zorgen om had moeten maken. Zij kon zichzelf wel redden en ze had altijd Diva, Haji en Solomon nog achter zich staan als ze het echt niet alleen kon. Dat waren drie verschillende magie soorten en nog wat spierkracht. Zelfs Zelkor had daar niet tegenop gekund. Maar ze bleef zwijgen. Ze glimlachte flauwtjes en legde haar hand op de zijne. Haar vingers gleden naar beneden en omklemde licht zijn pols. ''Ik hou ook van jou Antony'' zei ze zachtjes. Ze trok hem aan zijn pols dichter tegen haar aan door zijn voor haar naar achteren en voor hem naar voren te trekken. Daarna kuste ze hem zachtjes op zijn lippen. Haar andere hand bleef om zijn nek liggen. De hand die zijn pols omklemde liet los en die legde ze op zijn wang.

Antony keek haar nog steeds recht in de ogen aan en voelde haar vingers zich om zijn pols heensluiten. 'Ik hou ook van jou Antony.' De woorden deden hem goed, omdat hij ze al zo'n lange tijd niet had kunnen horen van haar. Opeens werd hij zachtjes naar haar toe getrokken en voelde hij haar volmaakte lippen zich tegen de zijne aandrukken. Toen zijn pols werd losgelaten legde hij zijn ene hand op haar heup en de andere plaatste hij in haar nek. Het vuur in hem was weer helemaal opgewakkerd. Kort dacht hij aan de woorden van zijn ouders toen hij daar was. 'Celedë is een goed meisje, hou haar bij je zolang je kunt. Ze houd echt van je zoon, als je meerderjarig was mocht je zo met haar trouwen van ons. We zien haar toch al als familie.' Woorden die hem deden blozen als ze gezegd werden. De twee stonden nu al een tijd te zoenen met elkaar, opeens uit het niets gleed er een traan over zijn wang. Geen van verdriet of pijn, maar van blijdschap. De tijd dat hij pas doorhad dat hij gevoelens voor Celedë had waren deze nog pril geweest. Maar nu, nu leek zijn hart gewoon te kloppen voor haar en voor geen enkel ander.

Celedë week uiteindelijk als eerste terug naar achteren en opende haar ogen weer. Ze besefte dat het de eerste keer was dat ze Antony op zo'n manier had gezoend. Op een manier van echt houden van. Eerst stelde het nog niet zo veel voor, maar de gevoelens die nu bij haar losgemaakt waren lieten een explosie van gevoelens achter. Misschien was dit wat ze noemde 'vlinders in de buik hebben'. Celedë zag plots Antony's traan die al halverwege op zijn wang lag. Voorzichtig streek ze met haar duim langs zijn wang. Ze glimlachte flauwtjes. Nu pas merkte ze dat haar hart minstens drie keer sneller dan normaal sloeg. Nu wist ze echt zeker wat ze voor Antony voelde.

Antony voelde haar hand langs zijn wang strijken en keek haar rustig aan. Het leek wel of alles anders was, op een goede manier welliswaar. Zijn ouders hadden gezegd dat ze hun zegen gaven zodra hij achttien werd. Nu de lef nog vinden. 'Celedë,' Prevelde hij zacht tegen haar hij ging naast haar staan en legde zijn arm rustig om haar heen. 'Jij bent degene waar ik mijn leven mee wil delen.' Voegde hij er aan toe en streek rustig over haar zij. De blauwe ogen straalde veel meer uit dan geluk, het straalde oprechte liefde uit. Een gevoel dat hij niet kon weg moffelen, nee dit was zichtbaar voor iedereen die hem door en door kende. En zijn moeder had hem er over aangesproken. 'Weetje, volgens mijn moeder ben jij het perfecte meisje voor me.' Zei hij tegen haar en glimlachte zachtjes.

Celedë keek Antony recht aan toen hij haar naam zachtjes zei. Ze glimlachte nadat ze de rest van zijn woorden had gehoord. ''Jij ook voor mij Antony'' zei ze zachtjes. Ze wou de rest van haar leven ook met hem delen. Ze voelde blosjes op haar wangen gloeien toen Antony haar vertelde wat zijn moeder hem had gezegd. Ze keek even naar de grond. ''Over je moeder gesproken. Diva wou graag binnekort eens langskomen. We hebben jou familie al zo lang niet gesproken. Vind je dat goed?'' vroeg Celedë zachtjes aan hem. Zij wou de ouders van Antony trouwens ook weer zien. Het was inderdaad een behoorlijke tijd geleden dat ze hen had gesproken. En ze was wel benieuwd hoe het met hen ging. Celedë was altijd welkom geweest bij Antony's familie.

Een zachte glimlach was er te zien op zijn gezicht. Haar zou hij trouwen en niemand anders, Celedë was alles voor hem, meer dan alles zelfs. Toen ze de blosjes op haar wangen kreeg grinnikte hij even en hij bracht zijn hand naar haar wang en zachtjes streek hij daar over. ''Over je moeder gesproken. Diva wou graag binnekort eens langskomen. We hebben jou familie al zo lang niet gesproken. Vind je dat goed?'' Langskomen bij hun? Zijn moeder zou het leuk vinden, en zijn vader stond al te popelen om de familie Lenore weer te zien. Het was immers al langgeleden. 'Tuurlijk vind ik dat goed, moet je alleen aan Diva vragen wanneer juist en dan kunnen we gaan.' Antony glimlachte en drukte een zachte kus op haar voorhoofd. 'Je kan niet geloven hoe hard ik je gemist heb.'

Celedë knikte even. ''Ik zal het haar vragen'' zei ze zacht. Maar nu nog niet. Nu wou ze bij Antony blijven. ''Ik heb jou ook ontzettend gemist'' zei ze zachtjes tegen hem. Ze sloeg haar armen opnieuw om zijn nek en kuste hem nogmaals op zijn mond. Na een tijdje liet ze hem weer los. Haar handen gleden weg en bleven in zijn nek hangen. ''Weet je, voor dat ik je hier zag in de tuin moest ik een beetje terug denken aan vroeger'' zei ze zachtjes maar stopte daarna met praten. Merendeel omdat ze niet goed meer wist waar ze verder over moest praten.

Antony sloot zijn ogen toen hij een kus kreeg van haar, toen ze hem weer los liet gleden haar armen tot aan zijn nek en daar bleven ze hangen zoals eerst. ''Weet je, voor dat ik je hier zag in de tuin moest ik een beetje terug denken aan vroeger.'' Vroeger? 'De goede tijden of de andere?' Vroeg hij droogjes aan haar en legde zijn handen weer op haar heupen en streek daar zachtjes over. De minder goede tijden had hij ook meegemaakt jammer genoeg, daar had hij ook een cruciale rol in gespeeld bij zijn familie dan toch. Kort keek hij weg en zuchte even, die tijd wou hij achter zich laten. Hij moest zich alleen richten op de toekomst en op het heden, samen met Celedë. Ooit zouden zij twee gaan trouwen en kinderen hebben, dan zouden zij wel eens ergere dingen kunnen meemaken dan zijn ouders met hem en zijn broers.

PROFILE MAGICIAN

» Relax
» Relax a little bit
» Relax and listen.
» relax and enjoy
» Time to Relax [Open]

Just relax.

Just relax.

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen