Axel stond op en rekte zich uit. Hij had vannacht eigenlijk in een boom willen slapen, met zicht op de maan, maar toen het opeens begon te regenen en begon te onweren, vond hij het niet echt een goed idee meer. Als een boom tegen hem zou vallen, dan had hij een probleem. Of als een boom met hem zou vallen, dan had hij ook een probleem. Nou ja, dan ging hij deze nacht maar. In een jongenszaal slapen was echt verschrikkelijk. Ze begonnen van ’s avonds tot ’s morgens met allemaal dingen naar elkaar te gooien of ze spoten deodorant naar elkaar. Axel had best wel humor, maar dat soort humor vond hij kinderachtig. Hij was dan ook achttien en die jongens waren vijftien of zo. Hij zuchtte. Hij ging vandaag dus echt niet naar de les. Eigenlijk ging hij nooit naar de les. In een van die dagen dat hij niet naar de les was gegaan, was hij Quana tegengekomen. Een aardige, mooie, onzekere meid, waarmee hij wel had kunnen lachen en hij had zichzelf flink bevuild door in een modderpoel te vallen, maar goed. Dat was dat. Hij haalde zijn hand door zijn lange, piekerige haar en begon toen de trap af te lopen. Hij had een zwarte trui aan met capuchon en een spijkerbroek. Hij had zijn bekende mantel aan, die tot aan zijn enkels kwam. Hij had zo goed en zo kwaad als het kon zijn mantel een beetje frisser gemaakt. Hij had de modder eraf gehaald, wat hem deels gelukt was. Nou ja, een prachtige verschijning was nu ook niet bepaald waarop hij zat te hopen, alhoewel hij het fijner zou vinden als hij de vorige keer niet uitgleed in een modderpoel, alhoewel hij wel lekker gelachen had. Een van de meest plezierige momenten in zijn leven.

De zon stond nog niet eens helemaal bovenaan de hemel, wat betekende dat hij redelijk vroeg was. Hij had dan ook geen zin om langer te blijven liggen. Ten eerste omdat een van die jongens opeens begon te ruften, ten tweede omdat hij zijn plekje in zijn favoriete boom mistte, met uitzicht op de lucht en zijn prachtige – wat filosofisch toch van hem – wolken en ten derde omdat hij het gewoon niet gewend was om op zo’n zaal te liggen. Hij gebruikte de zaal alleen om zijn kleren op te bergen, voor de rest niks. Hij keek op zijn denkbeeldige rooster, terwijl hij al wist dat hij een les in vuurmagie had. Hij had geen zin om zijn tijd te verdoen in het binnenzitten in zo’n bloedheet lokaal, waar je alleen maar uit het raam kon kijken en uitzicht had op het meer. Nou, nee, dankje, hij zat liever ààn het meer dan dat hij ernaar moest kijken. Axel klom in een boom en ging toen liggen, met zijn handen onder zijn hoofd en zijn blik gericht op oneindig, naar de lucht kijkend en zijn gedachten een beetje ordenend.

Iedereen welkom!

- Kijito moet ook weer tot leven komen :3 Ik ben de topics met haar kwijt D: -

Lalala, lala! Ze hoorde hen niet.. Lala! Kijito klemde haar handen tegen haar oren en rende haast weg van de WaterMagicians etage. Die meisjes hadden simpelweg geen humor, als ze het leuk vonden om haar kleding overal te verstoppen, Houdini te pesten en haar boeken naar haar hoofd gooien.. Ze voelde zich alleen, ze voelde zich verlaten.. En ze moest al haar kleding maar gaan zoeken. Het gejoel van de oudere meisjes achter haar negeerde ze, door in haar hoofd te neuriën. Misschien zou het helpen.. ? Wie weet. Buiten was er meer rust, zolang iedereen binnen bleef. Misschien dat ze dat zwarte jurkje van haar nog een keer terug zou vinden. Dat had ze aan willen doen naar het Halloweenfeest, maar toen was het verdwenen. Ze had geen idee waar het was, maar het zou vast wel ergens zijn. De meisjes hadden immers geroepen dat ze wat van haar gestolen kleding buiten gedumpt hadden en dat ze het in etappes terug zouden geven. Nou maar hopen dat ze de waarheid spraken.
Er was een boom vlakbij. Kijito keek snel een klein beetje omhoog, te moe om echt goed haar hoofd op te tillen. Daar hing iets zwarts.. was dat haar jurk? Ze vergat helemaal het feit dat het een jas was die aan een 18-jarige gast met felrood haar zat. Had zij even geluk dat water sterker behoorde te zijn dan vuur, mocht het op een ruzie uitlopen. Al zou zij dan wel wegrennen; ze hield niet van ruzie, ze had al zoveel ruzie meegemaakt..
Kijito begon de boom in te klimmen, wat haar prima lukte met haar losse jeans en t-shirt. Ze had wel vaker in bomen geklommen, weg van de wereld, dichterbij de hemel. Misschien wel dichterbij haar jurk. Al snel bereikte ze de tak waarop het ding zou liggen. Ze wilde haar hand uitsteken naar een punt van de jas toen ze ineens het rode haar zag. Haar ogen verwijdden zich instantly en ze trok haar hand terug als had ze zich gebrand. Door de plotselinge beweging kwam er een gilletje over haar lippen toen ze om begon te hellen en zich vast moest klemmen om niet om te vallen, hoewel ze haar handen los begon te voelen glijden en op de één of andere manier wist ze vrij zeker dat haar benen haar schamele gewicht niet zouden kunnen dragen. De laatste tijd at ze minder, maar dat wilde niet zeggen dat haar zwakke spieren haar zouden kunnen dragen.. Toch niet haar jurk, dus, was de conclusie die haar nu een val gebracht had. Dom kind dat ze was.

- Hoi :3 -

De rust was erg goed te voelen. Hij sloot zijn ogen en genoot er even van, voor zover het nog kon. Straks was het pauze en kwamen allemaal van die eerstejaars naar hem wijzen. ‘Kijk, daar ligt een man in de boom,’ zouden ze dan zeggen. Hij was nou niet bepaald dol op kinderen, ook al zei hij het zelf. Hij keek naar de lucht en voelde zichzelf loom worden, toen hij opeens iets hoorde. Tussen de bladeren door spiekte hij naar het meisje dat daar op de grond stond. Oh, gewoon een eerstejaars. Hij draaide zich weer om en liet zijn blik naar de hemel zakken, terwijl hij zin had in een ijsje. Hij had er in zijn mantel wel een. Hij had altijd een ijsje in zijn mantel. Hij pakte een blauwachtig ijsje uit zijn zak van zijn mantel en begon te likken aan het ijsje. Zijn ijsje viel bijna uit zijn handen toen hij een gil hoorde. Hij draaide zich gelijk op zijn buik en zag daar iemand bungelen. Hij moest moeite doen om een lach te onderdrukken. Tja, nieuwsgierige mensen moesten betalen. En bij dit meisje was het met een val. Hij zette zijn tanden in zijn ijsje – dat was echt koud! – en rolde zich op zijn buik, waarna hij zijn hand naar haar uitstak. Hij was te ver af. Hij kroop zelf nog een stukje naar voren, zodat hij zijn hand om haar pols kon sluiten. Nu kon het trekken beginnen. Met al zijn kracht trok hij het meisje op. Gek genoeg ging het makkelijk, omdat ze zelfs heel licht leek te wegen. Dat maakte hem best wel onrustig. Hij had gehoord dat sommige meisjes echt diep konden gaan om hun lijn te behouden, terwijl ze meestal niet eens dik waren en gewoon onzeker waren.

‘Dat zou een hevige val zijn geweest, mocht deze roodharige gast er niet liggen,’ zei hij droog, waarna hij even grinnikte. ‘Was je de natuur aan het verkennen in een boom? Dat kan gevaarlijk zijn,’ zei hij nogmaals droog, waarna hij in kleermakershouding ging zitten. Niet veel anderen deden hem dat na, aangezien de breedte nou weer niet zoveel was voor een kleermakerszit, maar Axel deed het gewoon. Hij keek het meisje rustig aan, herkende haar niet. Had haar dan ook nooit gezien, of zo. Maar misschien als ze haar naam zou zeggen, dat er wel belletjes gingen rinkelen bij hem. ‘Ik weet dat rood opvalt, maar om dan naar boven te klimmen? Je moet wel een erge grote fan van me zijn,’ zei hij en hij keek haar daarbij even met een flauwe glimlach aan. Soms was zijn humor echt zo flauw, dat hij het zelf flauw vond, omdat het gewoon flauwer dan flauw was. Oké, dit was ook flauw, zo flauw denken. Genoeg over flauw, opletten! Hij richtte zijn blik op het meisje en zette zijn elleboog op zijn been, met zijn kin gesteund op zijn hand en zijn groenige ogen kijkend naar het meisje.

- Ik was helemaal vergeten dat Roxas en Axel vrienden waren xD -

De wereld zag er ondersteboven bijna begrijpelijker uit dan gewoon 'zoals het hoorde', constateerde Kijito in het enige niet paniekerige plekje in haar brein, dat op het laatste moment voor de val nog helder dacht. Waarom was ze ook alweer zo hoog geklommen? Haar haren hingen vreemd naar beneden, dansten een beetje iedere keer dat ze meer grip verloor door de zwaartekracht die onverbiddelijk aan haar trok. Misschien moest ze toch minder eten..? Haar benen klemde ze om de tak heen, net als de vijf vingers van haar ene hand, die helemaal wit geworden waren van de inspanning die ze moesten leveren. Haar andere hand kon niet tegen de gravitatiekracht op en had losgelaten, zweefde nu half in de lucht langs haar lichaam. Damn it. Oké, dit was geen happy ending. De laatste keer dat ze gevallen was, was het goed gekomen.. meer dan goed zelfs. De steen die in de weg had gelegen had haar flink pijn kunnen doen, maar Roxas had haar pols gepakt en haar gered van een tandenvermorzelende val op het stenen oppervlak onder haar. Ze kon nog steeds niet geloven dat hij ook van haar gehouden had, nog steeds.. Haar hart voelde als een vlinder iedere keer dat hij in de buurt kwam. Was dat verkeerd? Haar gedachtes begonnen langs haar korte, elf-jarige leven te flitsen op het moment dat een hand zich om haar pols sloot en zo de druk die haar vingers uitoefenden op de boomstam onnodig maakten. Kijito inhaleerde diep van de nieuwe plotselinge schok die ze te incasseren kreeg, hoewel ze dankbaar was dat deze er was geweest. Nu zat ze op de tak, met haar handen eromheen geklemd, bang om weer te vallen. Haar hoofd duizelde en haar blauwe ogen waren groot, bijna niet begrijpend hoe de wereld er ooit zou uit had kunnen zien. Een redelijk zware stem, vooral in vergelijking met de hare, liet haar blik focussen op iets roods bij haar in de buurt; een persoon. Verdwaasd knikte ze. 'Bedankt..' kreeg ze over haar lippen, een standaardwoordje wat wel bij deze situatie leek te passen. Ze snapte niet hoe de gast het voor elkaar kreeg om zo gevaarlijk op de tak te zitten, waar ze dan ook iets over opmerkte. 'Val je er niet vanaf?' vroeg ze voorzichtig. Zij was allang omver gedonderd, had ze net bewezen. Hoe moest ze dit trouwens weer uit gaan leggen? Haar wangen kleurden rood. 'Nou.. ehm.. Het is zo..' Ach wat, ze was hier zo slecht in! 'Eigenlijk zag ik je jas aan voor een zwart stuk kleding van me,' gaf ze toe. Nu werden haar wangen nog roder. 'Tja, je ziet kleding niet zo vaak in een boom, maar ze stelen bijna alles van mij wat los en vast zit. Ik weet nooit waar ik het terug zal vinden,' legde ze half stotterend uit. Deze schaamte liet haar wel de schrik van net een beetje vergeten. Maar ze was geen fan van hem, dacht ze. Tenminste, dan zou ze zijn naam toch moeten kennen? O ja.. voorstellen. Misschien wel heel erg slim, niet? 'Ik ben Kijito Chozi,' stelde ze zichzelf voor, haar tweede naam voor het gemak weglatend. Ergens kwam hij haar wel bekend voor, vooral vanwege het ijsje in zijn hand en zijn felrode haar. Alsof ze hem al een keer 'gezien' had in een beschrijving. Maar ze kon het zich niet goed herinneren. Misschien..

De roodharige jongen begon te lachen, het bulderde bijna zelfs. ‘Je bent leuk,’ zei hij en hij keek haar even glimlachend aan. ‘Nee hoor, er is heel wat nodig om mij hiervan af te krijgen,’ verzekerde hij het voor hem nog onbekende meisje. Ach ja, misschien was ze er wel echt bezorgd om, wat hij trouwens best gek zou vinden. Hij was dan wel een gemakkelijke jongen en kon snel vrienden maken, maar hij zou het erg raar vinden als mensen al meteen om hem gaven, wat hij trouwens ook nooit verwachtte. Hij keek rustig naar het meisje. ‘Ach, die mensen op jou zaal hebben niks beters te doen, zeker?’ vroeg hij zich hardop geërgerd af. ‘Altijd maar de eerstejaars pesten. Trek je er niet te veel van aan. Of zeg dat als ze het nog een keer doen, ik op ze afkom om ze levend te flamberen. Ik heb wel zin in een lekker stukje mensenvlees,’ zei hij en hij klapte zijn tanden twee keer op elkaar om dat te bevestigen, maar in zijn ogen twinkelde de pretlichtjes al. Bij haar naam kreeg hij een brede glimlach. ‘Hééééé!’ zei hij en hij rekte zijn ‘hé’ nogal uit. ‘Dan moet jij vast de vriendin van mijn goede vriend Roxas zijn! Wat toevallig dat ik je nu pas ontmoet!’ zei hij en hij had fonkelende ogen toen hij zijn hand uitstak, haar hand greep en die hevig heen en weer schudde, maar ook weer niet te hevig. ‘Ik ben Axel,’ zei hij en hij grijnsde breed. ‘Misschien dat je ooit over me gehoord hebt van Roxas? Ik zou het zo vreselijk vinden als hij niks over mij vertelt,’ zei Axel en om dat even te benadrukken, trok hij een pruillipje, ook al meende hij er weer eens geen ene zier van.

Met zijn kin gesteund op zijn hand en zijn elleboog gesteund op zijn been, keek hij Kijito aan. ‘Hij was nogal onzeker,’ zei hij lachend, hierbij per ongeluk zijn mond voorbijpratend. Hij merkte dit nu pas en besloot het deel van het advies geven aan Roxas buiten te sluiten. Hij wou die jongen niet in verlegenheid brengen, maar hij had zijn mond nu wel mooi voorbijgepraat aan Kijito. ‘Nou ja, ik heb in ieder geval te veel gezegd, maar je kunt er van op aan dat die jongen heel veel van je houdt,’ zei hij en hij keek Kijito daarbij voor een keer in zijn leven heel serieus aan. Hij had bijna nooit serieuze momenten, echt nooit. Hij keek naar Kijito en liet zich toen achterover zakken, met zijn armen weer in dezelfde positie als eerst: achter zijn hoofd geslagen. Hij glimlachte naar Kijito. ‘Ik vind mijn enkeljas eigenlijk ook wel op een jurk lijken,’ zei hij en hij keek eerst heel erg serieus, maar toen brak de lach weer door. ‘Geneer je er in elk geval niet voor meid, ik ben geen boeman,’ zei hij en hij glimlachte daarbij. ‘Alhoewel je me ’s nachts wel niet wilt tegenkomen,’ zei hij en hij keek daarbij even duister, maar ook deze blik verwisselde zich algauw weer voor een brede lach. ‘En hoe gaat het met je?’ vroeg hij en hij keek haar aan.

Hij verzekerde haar ervan dat hij niet zou vallen, wat haar wat opgeluchter deed kijken. Tenminste één iemand die stabiel zat! Stel je voor dat hij er zelfs vanaf zou vallen.. Dat zou voor haar niets goed betekenen; het hield immers in dat een stabieler iemand de grond zou raken. Waarom zij dan niet? Kijito streek zenuwachtig haar haren achter haar haarband. Hij maakte een opmerking over de mensen op haar zaal, waar Kijito alleen maar op kon knikken. 'Ik denk dat ze zich vervelen, ja. Maar ze mogen me ook niet, denk ik.' Laag zelfvertrouwen plus groepsintimidatie kon nooit iets goeds worden. Flamberen? Klonk niet erg aardig. Kijito slikte toen hij met zijn tanden klapperde, hoopte dat het een grapje was. 'Nou.. Dat verdienen ze toch ook weer niet?' vond ze. 'Ze stelen alleen maar mijn spullen. Voor de rest zijn ze vast wel aardig,' hoopte ze hem over te halen de kinderen niet op te eten, voordat ze zich besefte dat het een grapje was. Maar voor ze dat kon zeggen stak hij zijn hand uit en stootte een langgerekte toon uit. Verbaasd knikte ze. 'Ja, inderdaad. Ken je Roxas..?' Roxas had nooit zoveel verteld over zijn vrienden. Af en toe wel eens wat, maar zo goed was haar geheugen nu ook weer niet.. Plus dat ze naar Roxas keek en niet helemaal lette op wat hij zei, soms. Tot de jongen zich voorstelde. '..Axel?' herhaalde Kijito. 'Oh! Axel!' Ze herinnerde zich een vage beschrijving over de goede vriend van Roxas. 'Ja, Roxas heeft het over je gehad, wees maar niet bang,' bevestigde ze met een lichte glimlach. Hij was aardig! En hij had nog geen enkele poging gedaan om iets van haar af te pakken. Dat moest wel een positief teken zijn! Onzeker? Kijito kreeg een bredere glimlach om haar lippen. 'Dat had ik wel aan hem gemerkt.. Maar daar had ik ook last van,' gaf ze toe, zich nog herinnerend hoe Jadira nog naar Roxas toe was gegaan om met hem te praten, terwijl zij bang in de overtuiging leefde dat hij haar nooit meer wilde zien, maar dan ook echt nooit meer. Gelukkig was dat goed gekomen.. Hij hield van haar.. dat was fijn om te horen. Even keek ze ontzettend dromerig, wat ze goed kon met haar grote, blauwe ogen. ''s Avonds ben ik ook nooit onderweg,' zei ze opgelucht. Daarna gaf ze antwoord op zijn vraag. 'Het gaat wel.. Oké, op zich. Denk ik. En met jou?' Zekere antwoorden geven had ze nooit gekund. Er waren ook zoveel twijfelachtige dingen die in een seconde of minder om konden slaan. Haar blik gleed even naar de grond, die toch wel erg ver weg was. 'Het is wel hoog,' slikte ze onzeker, in de hoop het daarna te vergeten, wat niet echt lukte. Straks zou ze nog vallen.. Nou ja, ze bleef maar zo stil mogelijk zitten. Water zou haar alleen niet echt helpen. 'Jammer dat mijn magie me niet gaat helpen als ik val,' zei ze hardop.

Axel glimlachte even. Het was hem al opgevallen dat Kijito veel dingen te serieus nam en daarbij ook nog eens onzeker was. Nou ja, hij had ook af en toe kanten die hij haatte. Hij accepteerde Kijito wel. Ze was een leuk meisje om mee te praten. ‘Alhoewel ik wel bijna niks meer van die blondharige mafkees heb gehoord,’ zei Axel en hij keek even naar de tak, terwijl hij met zijn duim en wijsvinger langs zijn kin streek. ‘Nou ja, hij zou wel weer wat aan het doen zijn waardoor hij geen tijd heeft om met zijn geweldige, roodharige vriend te praten,’ zei hij en een brede glimlach sierde zijn gezicht, waarmee ook gelijk zijn zorgen over Roxas weggingen. Die zou wel weer verschijnen als hij dat wou. ‘Met mij gaat het super! Met mij gaat het elke dag wel super!’ zei hij en hij keek glimlachend en vol overtuiging naar Kijito. Het was ook gewoon zo. Dat hij niet in bijzijn met Quana of met Roxas was, deed in elk geval niks aan zijn humeur. Of met Mizore, of met een van die andere mensen die hij al ontmoet had in zijn spijbeldagen. ‘Nee hoor. Het lijkt hoog,’ zei hij. Hijzelf had nooit last gehad van de hoogte. ‘Ik kan mijn vuurmagie gebruiken als een vuurwolkje om je op te vangen, zonder je pijn te doen,’ beweerde hij en hij zette verplaatste zijn benen over de tak. ‘Let op,’ zei hij en hij liet zich vallen. Met zijn twee handen maakte hij inderdaad een roodachtige wolk, die hem handig opving. ‘Goed, nu moet ik weer naar boven komen!’ riep hij lachend naar Kijito, waarna hij zijn handen richtte op de grond en vuur liet komen. Hij vloog echter te hoog en botste met zijn hoofd tegen de tak, waarna hij weer terug viel op de tak, die onder zijn gewicht gevaarlijk hard kraakte. Axel liet zijn blik even naar de tak gaan, maar vermoedde dat het nu wel stil zou blijven staan. Hij gooide een been over de tak, zodat hij zijn ene been aan de rechterkant had en de andere aan de linkerkant. Hij leunde een beetje naar voren en drukte even op de tak, om te zien of die stabiel genoeg was. ‘Niks mis mee,’ zei hij tevreden en hij keek naar Kijito. ‘Zekerheid genoeg?’ vroeg hij toen lachend, aangezien ze nogal onzeker leek te zijn over de stabiliteit van de tak.

Rustig keek Axel naar beneden. De hoogte zou, voor iemand die hier niet zo vaak kwam boven, best wel hoog zijn. Alleen had hij er bagger weinig last van. Als hij viel en hij viel verkeerd, was het over . Met dat was hij zo klaar mee, alhoewel er leerlingen waren die dat gek noemden. Nou ja, wat zij gek noemden, noemde hij normaal. Hij liet zijn brede lach zijn die alleen hij kon. Hier had hij trouwens ook gezeten met Quana. Aardige meid, beetje onzeker over haar huid – wat ze niet hoefde te zijn – en verder wel oké. Hij had haar laatst nog zien langs wandelen. Ze had hem vrolijk gedag gezegd, waarop hij dan weer als een malloot begon te zwaaien, zodat de tak had gekraakt onder zijn gewicht. Nee, zijn vaste stekkie was verwoest dankzij een omvallende boom tijdens de donder. Oh ja, daar was Quana juist bij, haha! Hij keek voor zich uit naar Kijito. ‘Dus je verveelt je in elk geval nog niet?’ vroeg hij en hij stak lachend zijn duim op. ‘Weet je, ik ben eigenlijk best blij als ik hier weg kan. Ik zal de mensen hier wel gaan missen, maar dan kan ik wel eindelijk verder met mijn leven. Misschien word ik wel stagiaire,’ zei hij nadenkend en hij grinnikte even. Hij zag zichzelf echt al lopen in zo’n net pak. Het zou wel leuk zijn. Nou ja, deels dan. Hij had nooit zoveel lessen gevolgd, dus kende hij ook zeer weinig van de lessen. Of hij ging stront scheppen in de dierentuin, dat was ook nog een optie. Meer een wanhopige, maar hij zag zichzelf daar al wel staan. En als hij Roxas tegenkwam, nam hij Roxas ook mee. Hé, was dit Mizores laatste jaar niet? Dan waren ze samen afgestudeerd. Als hij het haalde, tenminste. Vorig jaar was hij ook gezakt omdat hij te weinig lessen had gevolgd en bagger weinig aan zijn huiswerk deed. Nou ja, dit jaar zou hij slagen. Hij keek even naar Kijito. ‘Geloof me, jij bent na een paar jaar het hier ook wel beu,’ zei hij en hij grinnikte even, waarna hij zich een beetje gemakkelijker neerzette op de boom en zijn ogen even sloot. Een koel briesje ging langs zijn wang. Het opende zijn ogen weer, zodat hij Kijito rustig kon aankijken. Misschien zou ze nog wat zeggen en stuff.

- Inspiratie boost met Axel! -