Madeline verzorgen

Norwood kwam bij zijn lokaal aan. Hij legde haar op het bureau neer en hij had veel van zijn energie al gebruikt. Hij keek haar aan en hoopte dat ze niet alnog zou sterven. Hij liep even de kassen binnen en pakte een plant. Deze plant deed hij met verschillende ingredienten in een bekerglas. Hij wist nog wel hoe hij een drankje moest maken dat de persoon wat meer kracht geeft. Maar aangezien Madeline zo zwak was zou het niet zo heel erg veel effect hebben. Ze zou daardoor wel wat bloed kunnen aanmaken in de tijd dat het werkt. Hij hield haar hand vast en keek haar aan. "Het komt goed..." zei hij zachtjes. Hij merkte de Fenix die binnen was gekomen en glimlachtte er naar.

Madeline opende half haar groene ogen en keek Norwood aan. ''Ben jij niet gewond?'' vroeg ze zacht. Een kleine glimlach speelde om Madeline`s lippen toen Norwood haar zei dat alles goed ging komen. Ze sloot even haar ogen maar opende ze daarna weer. Als ze nu in slaap viel zat er een kans in dat ze nooit meer wakker zou worden.

Norwood keek haar aan. "Nee dat ben ik niet" zei hij. Hij keek haar aan. "Wees niet bang ik ben bij je. Savador zorgt voor...." hij stopte. Hij liep even naar de kassen. Savador gewond? Hij hoorde de bomen in de kas er over praten. "Hey Fenix ga terug naar het veld Savador is gewond en vergiftigd." zei hij en deed de deur open. Hij keek naar Madeline. "Voel je niet schuldig...je wist niet dat ze zo waren..." zei hij. Hij keek naar Madeline. Hij boog zich voorover en gaf haar een kleine kus op haar lippen. Hij ging toen op de stoel naast haar zitten. "Rust maar wat..." zei hij.

''Gelukkig'' mompelde Madeline toen Norwood zei dat hij niet gewond was. Haar hand ging even naar de plek waar ze gewond was. Het mes had dwars door haar heen gezeten. ''Ik ken Diva'' zei ze ineens zacht. ''Ik ken haar van lang geleden'' vervolgde Madeline. Plots voelde ze Norwood`s lippen op de hare. ''Ik mag niet rusten. Niet zolang ik er niet zeker van ben dan nog wakker te worden'' zei ze.

"Je bent buiten levensgevaar..." zei hij en keek haar aan. "Ik ben bij je en houd het hier in de gaten." zei hij. Hij stond naast haar en keek haar aan. Hij onderzocht de wond en het zag er uit dat het goed genezen was. Hij voelde zich even licht in de hoofd door dat hij veel energie kwijt was maar negeerde het.

Madeline zei niets meer tegen Norwood. Als hij zei dat ze buiten levens gevaar was, dan moest ze daarop vertrouwen. Madeline sloot haar ogen en niet lang daarna viel ze in slaap. Haar bortskas ging kalm op en neer in een rustige ademhaling. Haar hoofd zakte wat opzij.

Savador was aangekomen op de Academy, en klopte eerst driemaal op de deur van Norwood's lokaal voordat hij binnenkwam. Hij zag er gehavend uit; zijn bovenkleding was van zijn lijf gescheurd, zijn gezicht zat vol asvegen en zijn broek zat onder het bloed. Maar daarbij waren zijn wonden genezen en had hij al zijn krachten weer teruggekregen. Savador keek Norwood niet aan en liep direct door naar het bureau, waar Madeline lag. 'Hoe is het met haar?' vroeg hij aan Norwood, zonder zijn blik van haar af te scheuren. Hij streek even met zijn hand over haar voorhoofd en was opgelucht om te zien dat ze nog ademde.

Madeline werd wakker van Savador die over haar voorhoofd streek. Ze opende half haar ogen en keek hem even vaag aan alsof ze niet wist wie hij was. Daarna herkende ze hem weer als Master Savador, leraar vuur magie op de Starshine Academy. Hij zag er niet al te best uit maar Madeline kon geen wonden ontdekken. Ze keek even opzij naar Norwood. Opeens schoot haar iets te binnen. ''Wat is er eigenlijk met Kale gebeurdt?'' vroeg ze zachtjes.

Savador keek emotieloos op Madeline neer. Hij sloeg zijn ogen neer toen hij haar vraag hoorde; hij was Kale helemaal vergeten. 'Die ligt daar nog. Bij de ruïnes,' antwoordde hij kortaf. Eigenlijk wilde hij niet teruggaan om hem te gaan halen. Hij was erachter gekomen dat hij Kale niet echt mocht. Maar als Madeline het hem beval had Savador weinig keus.

(Ben een paar minuten weg. Moet even een boodschap halen)

''Die komt vanzelf wel terug dan'' mompelde Madeline terwijl ze haar blik even afwende. Ze voelde zich schuldig over Kale. Hij was degene die het het zwaarst te verduren had gekregen met die verleidingsspreuk. Madeline hoopte dat hij was uitgewerkt als Kale weer terug kwam. Het was immers een erg krachtige spreuk geweest. Madeline durfde zelfs te wedden dat zelfs Savador er niet aan ontsnapt zou zijn als Diva de spreuk op hem had gebruikt. Het klopte gewoon niet. Diva had veel meer kracht in zich dan een meisje van haar leeftijd hoorde te hebben. Zelfs Celedë was niet zo krachtig. Madeline keek weer naar Savador. ''Hoe komt het dat jij er zo gehavend uitziet?'' vroeg ze zachtjes.

Savador schrok lichtelijk van die vraag en ontweek haar blik. 'Diva... doorboorde me,' zei hij uiteindelijk, en hij keek Madeline peinzend aan. 'Niet vlak daarna verloor Rose de controle en zette alles in brand. De feniks van Rose heelde me en Diva gaf me al haar levenskracht; zonder hen was ik nu dood geweest.' Savador slikte even en streek met zijn vingertoppen over de plek op zijn bleke borst waar de diepe wond had gezeten. Hij keek Madeline weer aan. 'Diva is okè. Ze ging Celedë zoeken,' ging hij zacht verder. 'Waar Rose nu is weet ik niet.' Savador's blik ging even naar Norwood, en toen weer terug naar Madeline. Hij aarzelde of hij hen zou vertellen over de vloek van Celedë en Diva. Uiteindelijk besloot hij het toch wel te doen en haalde een paar keer diep adem voordat hij sprak. 'Diva en Celedë lijden onder een vloek. Wanneer hun krachten opraken of hun levensenergie aan iemand schenken worden ze langzaam bedekt met kristal, die hen uiteindelijk doodt. Op hun dertigste sterven ze zowiezo. Ik heb het meegemaakt toen ik weer bij bewustzijn was en Diva me haar levensenergie schonk.' Savador begon steeds zachter te praten en moest moeite doen om niet te gaan fluisteren. 'Zoals ik al zei is ze okè nu; ze heeft haar energie uit de natuur binnen handbereik gehaald. Hoe het er met Celedë voor staat weet ik niet.' Hij zweeg en keek niet naar Madeline of Norwood om hun reactie te zien.

Norwood keek op toen Savador binnen kwam. "Haar toestand is stabiel..." zei hij. Hij zag hoe ze wakker werd door zijn aanraking. Liggen. "Ligt Kale daar nog." vroeg Norwood. Hij sprak een spreuk mompelend uit en langzaam werden zijn ogen fel. Een van de enten kreeg dit ook. Hij had nu de controle over de ent en liep naar master Kale. Voorzichtig pakte hij Kale op. Hij liep naar de Academy en de andere ent volgde hem. Langzaam liep Norwood naar het raam en deed deze open. Hij pakte Kale van de hand van de ent en legde deze op de grond. Hij keek naar de andere. "Heeft Celede of Diva nu wel genoeg levenskracht over...?" vroeg hij. De enten zijn altijd bereid om wat af te staan.

Madeline wist niet precies wat ze hierop moest reageren. Ze had over zo`n soort vloek gelezen. Een van de meest pijnlijke vloeken die er waren. Ze bleven generaties lang bestaan tot een bloedverwant van de vervloeker de vloek ongedaan maakte. ''Arme Diva, arme Celedë. Ze zullen hoe dan ook beide sterven. Het ergste is dat ze het allebei weten en er niets tegen kunnen doen dan het zo lang mogelijk uit te stellen'' zei Madeline zachtjes. Ze keek even naar hoe de enten Kale brachten. Hij was kennelijk nog steeds buiten bewustzijn. ''Ik vraag me af waar ze nu zijn'' zei Madeline doelend op Diva en Celedë.

Savador zag Norwood een spreuk uitspreken. Hij liep naar het raam en deed deze open om Kale van de hand van de ent te pakken. Norwood legde Kale op de grond en keek hem en Madeline aan. Savador ontweek zijn blik en zweeg. Hij vouwde zijn armen over zijn blote borst en leunde met gesloten ogen tegen het bureau aan. 'Diva heeft haar krachten uit de bomen en het niet-verbrande gras binnen handbereik gehaald,' herhaalde hij nors. 'Wat Celedë betreft...' Savador opende zijn gelige ogen en keek Norwood strak aan. 'Die zal er wel slechter aan toe zijn. Diva is nu ongetwijfeld naar haar op zoek of bij haar.' Hij hoorde Madeline spreken en knikte instemmend. 'Niets tegen te doen, inderdaad. Ik hoop dat Diva niet zo stom is dat ze weer haar levensenergie verspild. Ze kan Celedë er misschien mee redden, maar dan zal zij sterven.'

Ineens stond Diva in de deuropening. Waarom ze naar de leraren toe was gegaan wist ze niet. Ze had hen aangevallen, spreuken op hen uitgesproken. Ze had er zelfs twee willen doden. Maar daarbij, ze had er van een ook het leven gered. Diva`s blik ging kort naar Master Savador en toen weer in het algemeen. Ze sloot heel even haar ogen voor ze haar felblauwe kijkers weer opende. ''Het is Celedë. Ik kan hier niet meer redden. Zelfs al zou ik mezelf opofferen, het kristal is te ver gegroeid om zelf weg te krijgen. Ik heb echt hulp nodig. Zo niet, dan sterft Celedë'' zei ze zacht. Niet dat het veel verschil zou maken als we haar zouden redden. Ze gaat hoe dan ook toch dood dacht ze erachteraan.

"De enten kunnen hun levenskracht schenken." zei hij resoluut. "Ze offeren zich vaak op voor anderen..." zei hij. Hij keek de twee aan. Hij liep naar Madeline en keek haar even in de ogen. "Hoe heet die vloek?" vroeg hij. Hij keek naar Savador en daarna keek hij rond. Ineens stond Diva in de deuropening. Hij keek naar haar. "Hoe halen we dat kristal weg..en waar is ze.." vroeg hij.

Savador luisterde fronsend naar Norwood, en er speelde een klein grijnsje op zijn gezicht. Die enten waren reusachtig, daar zou inderdaad meer dan genoeg levenskracht in zitten. Hij keek op toen Diva in de deuropening stond, en hij zag dat ze even naar hem keek. 'Als jij er maar voor zorgt dat je je ent verplaatst naar de plek waar Celedë is, kan Celedë het kristal verdrijven door de levenskracht van de ent in haar op te nemen,' zei Savador toen hij zich weer tot Norwood richtte. Zijn blik ging weer terug naar Diva. 'Kan Celedë ook kracht opnemen, zoals jij?' vroeg hij zacht. Hij ging uit van wel, sinds ze zussen waren en ze beide getroffen waren door dezelfde vloek.

Madeline keek op toen ze de stem van Diva hoorde. Ze ging overeind zitten en bleef even in die positie zitten. Daarna keek ze naar Diva. Ineens voelde ze veel verdriet als ze naar Diva keek. Madeline kon zich niet eens voorstellen hoe het zou zijn om te leven in de wetenschap dat je nog maar veertien jaar te leven had in Diva`s geval. Tenminste als je al je levenskracht voor die tijd zou behouden. Ze keek op toen ze Norwood hoorde. ''Ik weet het niet meer. Het is lang geleden dat ik erover las. Dat was nog in mijn jaren toen ik hier zelf als leerlinge zat'' zei ze.

Diva keek naar Master Norwood. ''Het kristal is een levend ding. Het groeit en kruipt als het aanvoelt dat de zwake of zieke, in dit geval Celedë, op sterven ligt. Of zodra we ons dertigste levensjaar bereikt hebben. Maar het voelt dus ook aan of de persoon in kwestie zijn of haar krachten terug krijgt. Als dat gebeurdt verdwijnt het naar waar het vandaan kwam'' vertelde ze. ''Ze is nu op de etage van Shadra'' zei Diva er meteen achteraan. Ze keek Master Savador aan en schudde lichtjes haar hoofd. ''Mijn kennis van spreuken is veel gevorderder dan die van Celedë'' zei ze zacht.

Savador nam zijn geërgerde houding aan en keek op Diva neer. 'Je wilt zeggen dat Celedë geen kracht kan opnemen?' vroeg hij met opeen geklemde kaken. 'Als dat het geval is, is het met haar gedaan.' Savador slaakte even een zucht en veegde een paar zweetdruppels van zijn gezicht. Hij vroeg zich eigenlijk sterk af waarom ze zoveel moeite voor de twee zusjes deden - maar de gedachte dat Diva zijn leven had gered bleef in zijn achterhoofd steken.

"Maar de enten kunnen het in haar stoppen..." zei hij en keek naar de ent. Deze knikte instemmend. Hij zei wat in een oude taal en Norwood knikte. Breng haar naar buiten en wij komen er aan. Hij sprong op de schouder van de ent en liep samen met de ent naar het raam van de Shadra etage.

''Maar ik kan wel als soort geleider dienen zodat via mij de kracht wordt doorgegeven aan Celedë'' zei Diva die weer opkeek. Ze keek Master Savador recht aan en die geergerde blik joeg haar een klein beetje angst aan. Waarom was ze nu ineens bang voor hem. Bij de ruines in de vuurcirkel had ze geen greintje angst getoont. Maar nu, zoals hij nu op haar neerkeek voelde Diva zich ongemakkelijk in zijn gezelschap.

'Madeline stond op van het bureau. ''Kom op dan. We moeten bij Celedë zijn voor het kristal haar dood'' zei ze. Madeline liep naar de uitgang en steunde even tegen de deurpost. Ze greep naar de plek waar ze gewond was geweest. Daarna liep ze direct verder. Richting de etage van Shadra.

'Dan doen we dat,' antwoordde Savador op Diva. Hij zag dat Norwood op de schouder van de ent sprong en de ent liep weg. Madeline stond op en ging ook op weg naar de Shadra etage. Savador volgde hen en bleef in de deuropening even staan om over zijn schouder een blik op Diva te werpen voordat hij ook het lokaal verliet.

PROFILE MAGICIAN

» Wond verzorgen
» Madeline....how are you doing?
» Madeline!
» Madeline?
» Madeline. Waar zit je?

Madeline verzorgen

Madeline verzorgen

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen