Het leek geen haast te hebben hier. Witte lokken zweefden rond haar hoofd, leken gewichtloos de zwaartekracht te negeren. Haar witte wimpers knipperden loom, haar lila ogen staarden naar de dansende lichtstralen, gebroken door het water. Ze zat op de bodem, in staat om onder te blijven door het gebrek aan lucht in haar longen. Haar vingers gleden over de bodem, klemden zich van frustratie tot vuisten. Hoewel er water in haar lichaam liep, liep de kalmte van het water niet mee haar aderen in. De frustratie verdween niet.
Haar witte wenkbrauwen kropen samen in een frons, die lijnen in haar gezicht tekenden. Ernstige lijnen, boze lijnen. Ze zouden weer verdwijnen als ze haar gezicht ontspande, maar de gevoelens: ernst, verwarring, boosheid, die zouden niet weggaan. Ze sloot haar ogen, besloot dat het op de lange termijn niet uit zou maken. Het kwam toch wel weer goed. Er kwam toch wel een keer iets ergers langs, wat dit in het niets deed verdwijnen. Dan zou dit allemaal kinderlijk gedoe lijken.
Ze bleef zitten, haar armen om haar knieën gevouwen, veilig in de rust van het water en het donker van haar oogleden. Tot de stilte verbroken werd, dan. Haar lila ogen vlogen open, haar hoofd draaide naar waar de plons vandaan was gekomen. Want dat had de stilte veroorzaakt; iemand was haar koninkrijk van stilte binnengedrongen door het water te betreden. Kwaad keek ze naar de gestalte, nu nog omgeven van het wit van luchtbellen. Bree keek van onderen naar de bewegingen van de jongen. Daar was ze nu wel achter gekomen, dat het een jongen was. Anders had hij wel een badpak gedragen, niet?

Even dacht ze dat ze aan zijn aandacht kon ontsnappen, als ze maar heel stil bleef zitten. Ze hoefde niet omhoog voor lucht, dat was praktisch. Bovendien leek de jonge man te druk met zichzelf om- ah, nee, laat maar zitten, hij hield halt. Ze staarde naar de jongen, zowel brutaal als verveeld. In zijn bewegingen herkende ze het signaal naar boven te komen. Met tegenzin gebaarde ze een akkoord-signaal, waarna ze zich zachtjes van de bodem af zette.
Met haar gezicht naar het plafond gericht kwam ze boven, haar haren naar achteren geveegd door het water. Ze hoestte een paar keer flink, waarna haar kieuwen een liter water of twee uitstootten. Een diepe teug adem nemen was het volgende wat ze deed, waarna de gaten in haar nek zich bijna meteen sloten. Aubree gaf zichzelf even een momentje om haar adem weer normaal te laten gaan, waarna ze nors naar de ander keek. ‘Wat?’ vroeg ze zacht.