Yaëra was in een opgewekte bui vandaag, en dat was ook duidelijk te merken. Ze was heel de dag al aan het 'stuiteren' geweest, totdat ze op de zenuwen van anderen ging werken. Gelukkig was de hyperheid al wat de kop in gedrukt en liep ze nu vrolijk in zichzelf hummend naar de wasruimtes om zichzelf even op te frissen. Dat vond ze wel fijn, zo aan het einde van de dag.

Het meisje wandelde naar een kast, haalde er een groene handdoek uit, en ging daarna naar een wasbak met een spiegel erboven. Een tijdlang staarde ze haar spiegelbeeld aan. Groenblauwe ogen, sneeuwwitte huid, vuurrood haar. Ze was best wel eng, vond ze. Hoe kon het nog enger? Dat moest toch mogelijk zijn. Yaëra trok even aan haar wangen, tuitte haar lippen als een vis en bewoog haar hoofd grommend heen en weer. Ja, dat was pas goed eng! Een monster! Giechelend liet ze haar wangen weer los, waar nu grote rode plekken op zaten. Hè bah, dat was echt stom en lelijk. Yaëra opende de kraan, vouwde een kommetje van haar handen en goot er wat koud water in, waarna ze het in haar gezicht plensde. Met een handdoek droogde ze haar gelaat weer af en keek opnieuw in de spiegel. Tijd om te gaan wassen.

Nadat ze zich gewassen had, kleedde ze zich weer aan, frummelde de kleine vlechtjes uit haar rode haren en legde de elastiekjes op de wasbakrand. Ook de handdoek werd weggelegd. Daarna viste ze een haarborstel uit haar tas en begon haar haren te borstelen. Zacht zingend deed ze haar werk en kamde de klitten eruit, wat best wel een tijdje zou gaan duren.

En dat gezang werd luid. Luider. Luidst. LUIDST.

Yaëra stopte met haar haar kammen, want ze was ermee klaar, hield de borstel als een microfoon voor haar mond, zoals ze ooit eens had gezien op de rare elektronische kast (die ze overigens doodeng vond, hoe kan er nu geluid en beeld uit zo'n vreemde doos komen?) van een rijk vriendinnetje op haar planeet, en ging verder met zingen. Op zich was het niet zo heel erg slecht. Maar het was nu ook niet bepaald erg mooi. Het was een liedje in het Grenaans, ter plekke bedacht en ontzettend onsamenhangend. De zinnen vormden een hoop onzin. Ze danste voor de spiegel, draaide een rondje, keek naar de wasbak alsof het publiek was, en wiebelde uitdagend met haar wenkbrauwen. Nog steeds bazelde het meisje vrolijk verder, en besloot toen een grote uithaal te doen, als een operazangeres. Ze hief haar armen boven haar hoofd, gooide haar hoofd achterover en gilde:
'WhiiiYEAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAH!' De mussen zouden van het dak vallen als ze dat gehoord hadden, zó vals was het. Schor en ontzettend pijnlijk aan je oren. Het veroorzaakte een verschrikkelijk luide echo door de wasruimtes (waardoor het afschuwelijke geluid zo'n vijf keer weerkaatst werd), en niet veel later kwam er een tweede schreeuwsalvo, nog erger als de eerste: 'WHOHOOOOOOOOOOOOOHOHOHOHOHOOOOOO!' En weer een luide echo. Rekening houden met de anderen deed ze op dit moment niet.
Yaëra schudde wild met haar hoofd, beende heen en weer voor de spiegel en maakte toen een nette buiging, waarbij ze met haar hoofd tegen de wasbak sloeg.
'Danku, danku allemaal. Het was een eer om voor u te zingen.' Ze glimlachte als een echt zangtalent, legde de borstel terug op de rand van de wasbak en wreef over haar hoofd. Dat werd een eibult.

Mijn eerste topic hiero, het is open. Reageer als je wilt reageren

Alois stond voor de deur van de wasruimtes. hij wist nou niet of er een speciale meisjes was ruimte was of een jongens wasruimte. hij keek op de deur mag zag ook geen plaatje die daar op kon aanwijzend. Twijfelend keek die om zich heen. Hij hoorde wel een Meisje stem uit de ‘badkamer’. Hij deed voorzichtig de deur open.”eeehm…weet je of er ook een jongens badkamer is?” hij zag het meisje buigen voor de spiegel en grinnikte even. Hij vond het wel grappig hoe ze stond met een borstel in haar hand. Hij liep rustig verder en keek een beetje rond. Hij had geen idee over wat die moest zeggen. Hij keek naar de bekleding . “ehm ik ben alois trancy.” Hij sprak het een beetje twijfellend uit. Hij zuchte even en ging toen op de vloer zitten.”ik heb je nog nooit eerder gezien ben je soms nieuw op ssa?”hij glimlachte en even en zuchte toen weer. Hij stond weer op en ging toen rondjes lopen. Hij verveelde zich dood maar wachte rustig af tot het meisje iets zei.hij kamde zijn haar en door het felle licht leek z'n haar wel heel erg om goud. hij keek langs het meisje heen in de spiegel. hij zag dat er allemaal plukjes nog neit recht was gekamt. hij zuchte "was me butler claude hier maar" mompelde hij zachtjes.hij kamde z'n haar veder en bestudeerde het meisje aandachtig.

Ze voelde nogmaals aan haar hoofd. Geen bloed, gelukkig. Maar wel een fikse klap. Yaëra mompelde iets onverstaanbaars en realiseerde zich toen pas dat er iemand anders de wasruimtes binnen was gelopen.
'Whuuuhiisjeta!' was haar eerste reactie, want het was een jongen. Een jongen in de meisjeswasruimtes? Haar ogen werden groot van schrik, en vervolgens kneep ze ze onheilspellend tot spleetjes. Jongens hoorden niet in meisjeswasruimtes. Jongens hoorden in hun éigen wasruimte.
'Jij hebt toch niet zitten gluren, hè?' Yaëra stapte iets dreigend op de jongen af en priemde haar vinger in zijn richting. 'Nee toch?' Want als dat wel zo zou zijn, zou ze héél boos worden. Tsja, het waren dan wel jongens, maar die moesten wel manieren leren!
Wantrouwend bekeek ze de jongen van top tot teen, snoof een beetje hooghartig, draaide zich toen op haar hakken om en beende weer naar de wasbak. Ze raapte de borstel weer op en hield via de spiegel de jongen in de gaten, die inmiddels op de grond was gaan zitten.
'De jongenswasruimtes zitten hiernaast,' antwoordde ze onverschillig terwijl ze haar haar verder borstelde.

Jee, hij was niet erg in een babbel-stemming. Aha, hij heette dus Alois. Nee, die kende ze niet. Of in ieder geval niet zo goed.
'Ik ben Yaëra Marethyl,' zei ze al op een iets vriendelijkere toon. Het meisje hield op met haar haren fatsoeneren en probeerde op de wasbak te gaan zitten (de grond vond ze een beetje smerig), die kraakte onder haar gewicht. Hmm, dat ging niet helemaal goed. Met een boogje sprong ze er weer vanaf en ging voor de jongen staan.
'Ja, ik ben nieuw,' zei ze grijnzend. Ze was hier inderdaad nog niet erg lang.
Yaëra glimlachte eventjes, en sprak toen verbaasd: 'Heb jij een butler? Ben jij zo rijk dan? Enneh, heb je mijn gezang gehoord? Het was mooi toch? Ja hè?'