“Kyle, waar zijn al je koffers? We moeten nu gaan, straks komen we nog te laat!” Ratelde zijn moeder door met een onrustig stemmetje terwijl ze het pakketje voor in de shuttle verder afmaakte. “Dit is alles.” Antwoordde Kyle, waarop zijn moeder haar handen in de lucht gooide en verder ging over dat hij veel te weinig mee had en dat als hij eenmaal daar was, hij niet zomaar even naar huis kon. Zijn moeder was altijd zo geweest, op de laatste momenten moest ze zelf nog altijd wat kleine, onnodige dingetjes regelen en zat ze te zeuren dat de rest niks in orde had, of het niet goed in orde had. Ach, ze was een lieve vrouw, met misschien hier en daar een beetje OCD, dat vond Kyle tenminste. Toen hij zag dat ze eindelijk haar schoenen aandeed en haar handtas pakte stond hij op en pakte hij zijn weekendtas. “Let’s go.” Zei hij met zijn nonchalante stem, waarna hij de deur openzwaaide en naar buiten liep, gevolgd door zijn vader en uiteindelijk zijn moeder.
Eenmaal bij het lanceringplatform aangekomen liep zijn moeder met alle haast voorop, zijn vader volgde de vrouw bijna op de voet en Kyle zelf slenterde er in een rustig pasje ook achteraan. Het was zeker nog een tiental minuten tot hij de shuttle op kon, en zo ver moesten ze niet meer wandelen. “Zo,” zei zijn moeder toen ze uiteindelijk rustig stilstond. Ze had het er moeilijk mee, dat was duidelijk te zien. Ze was al erg spraakzaam van zichzelf, maar dan begon ze nog meer te praten. Veel meer uit te leggen, vooral onzin. “Mam,” zei hij, voordat ze almaar zou beginnen aan dat oneindige gepraat. “Het komt wel goed, ik ga gewoon naar school, het is niet alsof ik voor altijd weg blijf.” Meteen hierna gaf hij haar een geruststellende knuffel. Ze knikte, zei nog dat hij het goed moest doen en duwde hem toen een klein tasje in de handen. Gevuld met allerlei lekkernijen voor tijdens de reis, typisch iets voor zijn moeder. Ze was altijd zo attent. Hij gaf haar nog een knuffel, als bedankje en omdat hij wist dat ze het nu wel kon gebruiken. “Oh, ik moet ervandoor.” Zei hij waarna hij zijn vader nog een knuffel gaf en wegliep.

De vlucht was redelijks nel verlopen. Hij had ingeschat dat het veel langer zou lijken, maar hij had het grootste deel van de tijd kunnen slapen. Uit het tasje, wat nu toch wel van pas kwam, haalde hij een toffee. Erg handig tegen dat rare gevoel wat je wel eens hebt als je landt. Kauwend op de zijn snoepje keek hij rond, het waren voornamelijk kinderen die in de shuttle zaten, maar ook volwassenen en ouderen waren aanwezig. De shuttle ging van Kovomaka namelijk ook nog naar een andere planeet. De bekende stem van de stewardess, die aan het begin van de vlucht een hele uitleg had gedaan, kondigde aan dat de shuttle geland was. Kyle klikte zijn riem los, stond op en rekte zich uit, waarna hij zich aansloot bij de rij mensen en zo de shuttle uit kwam lopen. Hij haalde een hand door zijn warrige haar en geeuwde, shuttlereizen waren altijd vermoeiend. Nou ja, niet fysiek vermoeiend, maar je werd er wel moe van. “Kyle Morgan.” Zei hij tegen de man die iedereen zijn bagage aangaf. De man begon te zoeken en zuchtte even later. “Sorry jongen, ik vind je bagage niet.” God, dat moest hij net hebben. Zonder iets te zeggen begon hij zelf te zoeken. Even later zat hij half in de bagageruimte, op zoek naar zijn bagage. Zonder succes. Zuchtend kwam hij de de ruimte weer uit gekropen, om zijn shirt hierna even recht te trekken. “Je kunt proberen contact op te nemen met de klantenservice, dit komt wel eens vaker voor hoor.” Kyle knikte, bedankte de man alsnog en liep toen weg, met als enigste in zijn handen een tasje gevuld met eten. Hoewel het tasje er wat minder mannelijk uit zag. Euh, ja, daar dacht zijn moeder dan weer niet over na.

*Pour Faye*

228 words Met haar hoofd naar achter leunend liep ze te kreunen. Opgeblazen wangen en een blauw gezicht, zo zag ze er meestal uit als ze in een vervoermiddel zat. Motionsickness. Happy liep de hele tijd aan haar oor te trekken en te zeuren, maar het enige waar ze nu aan kon denken was de pijn in haar buik die de hele tijde drong naar overgeven, maar weer net niet. "Happy" Kreunde ze uiteindelijk zacht, maar viel weer naar achter. Toen de shuttle dan eindelijk tot stilstand kwam kon ze nog niet bewegen, dat zal nog wel even duren. Ze zag lichtjes dat Happy zijn vleugeltjes liet verschijnen en haar en haar bagage optilde om mee te gaan vliegen. Daar werd ze niet ziek van, Happy is no transportation. Eindelijk kwam ze weer wat bij, kon ze ook haar koffers ophalen. Toen Happy haar neerzette ging ze gewoon verder alsof er niets gebeurt was. "Allright Happy, let's get our bags done" Zei ze, meestal praatte ze Engels, maar ze kon ook nog Nederlands en Japans. Toen ze haar koffers had viel haar iets op, en jongen die wegliep zónder iets, alleen een soort van sip gezicht. Faye liep er naar toe alsof ze hem al jaren kende en sloeg hem vriendelijk op zijn rug. "Oi, oi didn't forgot something??" Vroeg ze nieuwsgierig met haar ogen wijzend naar zijn lege handen. tagged: kyle notes: lol idek code: sophia

Sorry voor kortheid maar ik post kinda uhm nooit lang xD

Can't help it, dragon slayers have motion sickness.:

HAPPY IS KAWAII DESU COULDNT RESIST NOT TO PUT IN A SPOILER:

Spoiler: