Nostalgia || Zeph <3

do you know what you're running from?

Zijn morgen was begonnen in een waas. Wakker geworden in een bed wat niet het zijne was. Op een etage die hij niet kende. Naast een meisje wiens naam hem gisteravond ontschoten was, met mooie uitwaaierende haren waarvan hij de kleur reeds vergeten was. Het gevoel wat ze hem echter had gegeven was nog lang niet vergeten. Zijn haren gingen overeind staan toen hij zich de klemmende greep van het kind herinnerde, de manier waarop ze zijn naam had uitgeschreeuwd. Vannacht was prettig geweest, realiseerde de witharige jongen zich.
Hij had zijn kleding verzameld en een douche genomen op dezelfde etage die hij niet kende. Ze had zijn arm nog vastgegrepen, het meisje, maar hij had haar losgeschud. Meisjes waren leuk, maar ze deden hem teveel aan zichzelf denken. Ze waren aanhankelijk, ze waren de ontvangers, ze waren makkelijk te vormen. Bij een meisje was hij de beeldhouwer, bij een jongen was Taint de klei. Zelf had de jongen nooit nagedacht over wat hij prettiger vond.

Nu verkenden zijn voeten nieuwe grond, staarden zijn ogen naar andere mensen. Niet hongerig. Zeg, hij mocht een hypersexueel persoon zijn, maar meerdere keren per dag met verschillende personen, nee. Niet in deze omgeving. Thuis had hij het er nog op gewaagd, misschien, maar hier? Nee, zo gek was hij niet. Hij hield zijn soort van onbekendheid liever nog even als schild om zich heen. In zijn ervaring werd het steeds moeilijker om mensen te vinden zodra je een naam opbouwde. Dus bleef hij op de achtergrond, deed hij het met wat hij in zijn schoot geworpen kreeg. Letterlijk.
In plaats van zijn blik naar de grond te richten, staarde hij recht voor zich uit. Het was grappig om te zien hoe mensen alleen maar voor zich keken, niet om zich heen. Soms voelde het machtig, kijken naar mensen die alleen maar naar de grond staarden. Alsof ze hem niet wilden aankijken, bang voor zijn blik He’d be a fool to believe that feeling though. Mensen waren niet bang van hem. Hij was eerder bang van hen dan zij van hem, gokte hij. Maar hij hield van de angst.

In een menigte van mogelijkheden sprong er een in zijn gezichtsveld. Een mogelijkheid die, om eerlijk te zijn, nog nooit een mogelijkheid was geweest. Met een schok stopte Taint’s bewegen. De mensen achter hem gromden iets wat leek op “what de fuck, loop door.” Maar de jongen gaf er niet om. Die houding, die manier van lopen. De zwarte haren die zo om het hoofd van de jongen vielen. Zephyr, herinnerde hij de jongen zijn naam. De verboden Zephyr. De mooie Zephyr.
Een scheve grijns verscheen op zijn verveelde gezicht. Met twee passen was hij vlak achter de jongen. Taint’s onmenselijk sterke armen sloegen om het lichaam van de zwartharige heen. Zijn hoofd legde hij op de schouder van de jongen, grijsgroene ogen sprankelend van verboden plezier. ‘What’cha doing here,’ fluisterde hij in de ander zijn oren, zijn stem gekleurd door nieuwsgierigheid. Mensen rond hen liepen door, besteedden weinig aandacht aan de witharige jongen die net de zwartharige had vastgegrepen. ‘Whore?’

You are the fugitive
But you don't know what you're running from
You cant kid us
And you couldn't trick anyone

Words: 517
Tagged: Zephster.
Notes: Hurr.

Hij was hier nog ruim een week en tot nu toe was alles redelijk verlopen. Een echt oordeel kon hij er nog niet over vellen, maar één ding was zeker: niks in zijn verleden kon hier aan tippen. Hij mocht in principe gaan en staan waar hij wilde, er volgenden wel consequenties als hij niet kwam opdagen – maar die konden niet op tegen de oude maatregelen die werden genomen als hij “spijbelde”. Zij het zo dat hij nu wel een typisch figuur was dat altijd zou komen opdagen, durfde geen les te missen en vond ze eigenlijk ook best wel leuk. Hij was nieuwsgierig, was opzoek naar nieuwe kennis waar hij zo lang op had moeten leggen. De blokkades waren eindelijk weg.
Althans dat had hij gedacht.
De waarheid die snel genoeg boven zou komen drijven was erger dan hij ooit had kunnen verwachten, niemand had het kunnen voorzien en als dat wel zo was geweest dan had hij gelijk rechtsomkeert gemaakt. Dan was hij nooit naar deze school gekomen, de school die zijn uitvlucht had geleken. Die zijn vrijheid had betekend, vrijheid waar hij hard voor had gewerkt – op een manier die hij verachtte. Enkel als hij er al aan moest denken moest hij al een hand voor zijn mond houden en zichzelf dwingen alles binnen te houden, de realisatie was pas laat gekomen van de zondes die hij had begaan; maar nu hij er eenmaal was, liet hij zich ook gelden.

Tot nog toe was hij goed op weg om de titel eerste-klas-nerd te bemachtigen; zo had hij alles altijd keurig in orde en werkte hij soms zelfs al vooruit – voor zover dat ging. Dit kwam enkel en alleen door het feit dat hij wanhopig opzoek was naar een afleidding, het verleden was nog te dichtbij en dat maakte de herinneringen te vers, te levendig. Hij wilde het vergeten en uit zijn gedachtes verbannen, maar dat was enkel mogelijk op twee manieren: of op een manier waardoor hij voor altijd mentale schade op zou lopen, of door het langzaam weg te laten slijten.
Er was niet voor nodig om ervoor te zorgen dat de jongen optie twee pakte, hoewel hij wel even had getwijfeld over de eerste. Dit bleek het achteraf niet waard te zijn in zijn ogen, omdat hij dan ook informatie zou verliezen die wellicht belangrijk zou zijn: zoals de lijst aan namen – mensen – die hij moest vermijden wilde hij dit bestaan voortzetten en niet gedwongen terugvallen op zijn oude leventje.
Uit het feit dat hij dingen wilde verdringen, het liefste alles, valt wel af te leidden dat dat vorige leven niet zo’n succes was geweest. Verre van zelfs. Mensen in zijn omgeving hadden fouten gemaakt, hij had fouten gemaakt. Alles was een grote fout geweest. Of hijzelf een fout was geweest wist hij niet, de herinnering die het verste terug ging was die van een vrouw die moest huilen om de een of andere reden. Ze zong en glimlachte, maar toch huilde ze. Het beeld was verwarrend geweest en hij was sociaal nooit ver genoeg ontwikkeld om echt te kunnen achterhalen wat het betekende, maar het was de enige herinnering die hij prettig vond – dus hield hij die bij zich als uitzondering, koesterde hem bijna.

Twee armen die om zijn middel gleden, hem – haast onmenselijk – stevig vastpakten. Iemand duwde zichzelf tegen hem aan, een kin die zich op zijn schouder plaatste en het geluid van een stem wat daarop volgde. “What’cha doing here,” de warme adem van de ander die zijn oor binnendrong zorgde voor een rilling die over zijn ruggengraat klom, zorgde ervoor dat hij verstijfde, “Whore?” Pas na het horen van dat woord drong het hem binnen, zijn ogen werden wat groter maar voor de rest gaf hij geen kik.
Na een paar tellen opende hij zijn mond: ’Last time I checked you weren’t allowed to touch me. Hell, you weren’t even allowed to look at me.’ Hierna volgde er een korte stilte, waarna hij uiteindelijk langzaam zijn blik liet afglijden naar schouder en naar de ander keek. ’Correct me if I’m wrong, but if I recall it was because filthy bastards like you would ruin someone as pure as me.’ Hij durfde te geloven dat hij de woorden die hij zojuist had gesproken nog irritanter vond dan de ander. De ander waarvan hij de naam nooit had gekend maar enkel kende als zoon-van. Echter kon hij de woorden die hij zojuist niet uitstaan omdat ze niet klopten, er was niks puurs aan hem en toch werd het hem altijd verteld. Beweerde men dat het te zien was in zijn ogen; zijn blik. Voor zover hij wist kon hij enkel en alleen fel kijken in het begin en daarna begon het acteren. Niks anders.
Niks puurs, het was allemaal nep.

_{WORDS: 798 /\ TAGGED: Taintuu ~ /\ NOTES: En daar ben ik met mijn lelijke sheetloze post. Don't judge me for it. En let al helemaal niet op spelfouten, kijk naar de tijd alsjeblieft.}

do you know what you're running from?

Hij genoot van het gevoel van een warm lichaam in zijn armen. Onder zijn arm kon hij nog net een hartslag voelen, vaag, weggestopt onder kleding die de jongen het liefst van de ander zijn lijf zou rukken. Veel te ingewikkeld, die kleren.
Zijn armen drukten het lichaam van de ander stevig tegen hem aan, stevig en onvoorzichtig. Het maakte Taint geen bal uit of de ander wel adem kon halen of niet. Niet zijn probleem. Hij wilde de ander gewoon zo dicht mogelijk tegen hem aan klemmen en niet meer loslaten. De warmte voelen die het lichaam uitstraalde. De jongen was zijn prijs nu. Geen ontkomen meer aan.
Het danste in zijn ogen. Vlammen die er normaal niet brandden leken te ontsteken, glinsteringen die niet thuishoorden in de doodse moeraskleur van zijn irissen. Een glans van leven. Taint had weer eens wat gevonden wat zijn interesse opwekte, hem wegsleurde uit het monotone ritme dat doorgaans zijn leven was.

Zeph’s reactie deed hem grinniken. Het was de waarheid. Het was de jonge Taint verboden om ook maar een blik te werpen op het bordeel waarin de helft van zijn familie geregeld in verdween. Niet dat de jongen zich ooit aan die regels gehouden had. Voor Taint was dat huis met de geurige oliën en mysterieuze mannen en vrouwen een soort nirwana geweest.
Hij klemde zijn ene arm nog stevig om de jongen heen, met zijn andere hand speelde hij met een lok zwart haar van de jongen. Hij draaide het om zijn vinger, grinnikte opnieuw. ‘Ah well, last time I checked, you weren’t allowed to wear clothes.’ Zijn vingers lieten Zephyr’s haar los, trokken een lijn van onder zijn oor naar zijn hals. ‘So we’re even, ain’t we?’
Dit was Erd niet, dit was niet het gebied van zijn overgrootvader. Dit was een school. Hier had niemand uit zijn verleden macht en de jongen die hij in zijn armen klemde al helemaal niet. En dat was iets wat Taint maar al te goed besefte.

De jongen zijn blauwe ogen ontmoetten Taint’s grijsgroene. Hij gaf echter weinig om oogkleuren. Het gezicht van de jongen bestudeerde hij echter wel langdurig. Niet dat hij het nooit eerder had gezien. Integendeel. Maar nog nooit van zo dichtbij, zonder glas of gaas of een ander soort omheining die hem van de jongen scheidde. De grijns op zijn gezicht verbreedde.
Taint knipperde even tegen Zephyr’s volgende woorden, alsof hij niet kon geloven dat híj beledigd werd. In werkelijkheid genoot hij ervan, zij het in stilte. Daarna trok hij zijn grove woordenboek weer open. ‘Like the whore of the father of said bastard is pure.’ Wees hij de jongen op een nogal gigantisch detail.
De reden dat Taint niet in het huis had mogen komen was waarschijnlijk wel iets in die trant. Niet om de puurheid van de prostituees en andere inwoners te beschermen, meer om hun gezondheid te beschermen. De jongen was het levende bewijs dat er niets zo slecht samenging als hyperseksualiteit en een onmenselijk grote spierkracht.

Zijn hand raakte los van Zephyr’s hals en zijn arm klemde hij weer om de jongen heen. Taint onderdrukte de neiging om zijn neus in de schouder van de jongen te drukken met zijn brandende nieuwsgierigheid. ‘But really, tell me. Why aren’t you on your knees right now?’ Hij had niet het idee dat zijn vader zijn favorietje zomaar zou laten gaan. Zeker niet naar dezelfde school die zijn onwettige zoon ook bezocht.

You are the fugitive
But you don't know what you're running from
You cant kid us
And you couldn't trick anyone

Words: 582
Tagged: Zephster.
Notes: I AM SO JUDGING YOU._NoIamnot

_{Hij wilde verdrinken.
Verdrinken in een nieuw leven zonder iets speciaals, de doorsnee knul zijn die als toekomst een saaie kantoorbaan kreeg. Niks speciaals, geen spanning of actie – niks. Hij wilde verdrinken in de dagelijkse sleur die zoveel mensen hadden, maar het werd hem verboden. Iets trok hem altijd weer terug naar het wateroppervlak. Zorgde ervoor dat hij weer boven water kwam en als automatisme één maal goed naar adem hapte. Zijn luchtpijp pijn deed, zijn longen pijn deed; alles deed pijn.
Nu deed alles ook letterlijk pijn omdat de jongen hem te stevig omklemde met zijn armen, maar een kik zou hij er niet op geven. Hij was erger gewend. Je mocht de littekens dan niet kunnen zien, omdat die er niet waren aan de buitenkant. Het littekenweefsel was altijd binnen gebleven, diepgeworteld in zijn lichaam en verspreid over al zijn organen. Een herinnering aan zijn zondige leven, een leven waar hij niet voor had willen kiezen – maar hij had het toch gedaan en daar ging het om. Het recht om te huilen over wat er was gebeurt had hij niet, want het was zijn eigen schuld geweest. Niet dat hij er om zou huilen, of het nou mocht of niet, dat ging niet meer. Hij was gebroken op mentaal gebied: de emoties waren uit hem gewrongen, hardhandig en de personen die het deden ervan verzekerd dat ze nooit meer terug zouden komen. Dat enkel die bepaalde blik op zijn gelaat zou blijven, die glans in zijn ogen: de glans die ze altijd mee moest lokken. Een glans die hij haatte.

Langzaam balde hij zijn handen tot vuisten, drukte zijn nagels in zijn huid en deed dit zo hard dat zijn knokkels wit kleurden. Hij kon niks, niet nu. Er waren teveel mensen; hij moest wachtten totdat iedereen weg was, dan kon hij zijn mond pas echt goed opentrekken. Speel het safe, wacht rustig af en je zult beloond worden: want geduld is immers een schone zaak.
De opmerking van de ander maakte het er niet beter op. ”Ah well, last time I checked, you weren’t allowed to wear clothes. So we’re even, ain’t we?” Hij zweeg een paar tellen, eigenlijk wilde hij niets zeggen; zwijgen is goud, maar geld stinkt. En als hij dat goud wilde hebben dan zou hij ervoor zorgen dat de ander het gevoel kreeg dat hij alles kon maken, dat hij hem kon zien en behandelen als hetgeen wat hij eerst was geweest: een simpel lust object. Maar dat wilde hij niet, dat weigerde hij toe te staan. Hij was nu al zover gekomen, hij zou nu niet alles laten verpesten door een klein arrogant joch, oké zo klein was de ander niet: maar het idee was duidelijk. ’No, we’re not. Because if I remember things correctly: I still wore more clothes than you did or even had.’ Hij wilde dit nog steeds niet: elkaar de grond in boren, maar hij kon niet anders. Als hij zou proberen om de ander weg te duwen, of iets dergelijks, zou er verzet komen en dan zou alles en iedereen ze opmerken. Nu waren het enkel de mensen die ze vreemd aankeken omdat ze stilstonden in de gang, maar dat kon hem vrij weinig schelen.

“Like the whore of the father of said bastard is pure,” wees de ander hem op de werkelijkheid. De realiteit die vroeger gold en die hij wilde verdringen. Langzaam wendde hij zijn blik af, keek naar de grond. ’At least I didn’t have to sleep outside,’ pas nadat hij die woorden had uitgesproken wist hij hoe gemakkelijk ze wel niet te verdraaien waren, dan had hij nu wel al mentale voorbereiding op de woorden die gingen komen – maar het was alsnog niet fijn. Die mentale klappen die hij kreeg van de ander, je mocht het dan niet aan hem zien; maar het deed hem weldegelijk pijn, meer dan je zou verwachtten.
Zwijgend bleef hij staren naar de grond, hoopte dat alles en iedereen zo snel mogelijk zou verdwijnen. Hij probeerde de ander te negeren, het feit dat hij aan hem zat – hem wilde herinneren aan zijn plek in deze wereld, dat hij die ladder nooit op zou kunnen klimmen. Eigenlijk had hij het nu wel gedaan en had hij gedacht dat het vanaf dat punt alleen nog maar bergopwaarts zou gaan, maar hij was te optimistisch geweest: een fout die hij niet nog eens zou maken. Een fout die hij zichzelf niet permitteren, het zou het kleine beetje aan stabiliteit wat hij had verpulveren. Het zou met de grond gelijk gemaakt worden en wat er daarna zou gebeuren wist hij niet, maar hij voelde er geen behoefte voor om dat uit te vinden.

Opnieuw moest de ander hem weer herinneren aan dingen waar hij niet aan wilde denken, doorbrak grof weg zijn gedachtestroom: “But really, tell me: why aren’t you on your knees right now?” Hij sloeg zijn ogen ten hemel en bracht zijn kin een beetje omhoog, het leek net alsof hij iemand daarboven vroeg om hulp: vroeg om dit te laten stoppen, niets was minder waar. Pas toen hij zijn blik liet zakken en zag dat de gang eindelijk leeg was deed hij wat: langzaam bracht hij zijn handen omhoog en pakte de armen van de jongen vast, duwde ze naar onder zodat hij bevrijd werd uit zijn greep. Eenmaal vrij draaide hij zich om naar de ander, keek hem aan – waarna hij een hand omhoog bracht en een duim en wijsvinger op zijn beiden wangen plaatste, pakte zijn gezicht gewoon vast en stevig ook. Hij bracht zijn mond dichter bij de zijne, bleef hem strak aankijken. ’Are you really that stupid, you little twat?’ Zijn blik was fel, zijn blauwe ogen schenen vuur te schieten – alsof hij dacht dat hij de ander weg kon vagen met wat goed geluk, enkel en alleen met die blik. ’While you were rolling around in the dirt, I made money – loads of money. Your grandfather is just a big as fool as you are; he paid me, enough so I could buy me own damn rights. I’m nobody’s property and I never will be again, except for my own – you get that?’ Hierna liet hij de ander los uit zijn greep en ging hij weer rechtstaan. ’If you’ll excuse me now: I’m expected in class now.’ Hij draaide zich al om, wachtte niet eens op een reactie van de ander: hij wilde gewoon weg, zo ver mogelijk verwijderd zijn van de ander als mogelijk was.

WORDS: 1082 || TAGGED: Taint ze bitch <3
NOTES: Niet mijn beste werk, hij is een beetje all over the place. Sorry ^^'
En ik ben te lui om een sjiek plaatje te maken XD}

Het was een bezit. Hij was een bezit. De jongen die hij tegen zich aanklemde als de overlevende van een schipbreuk zich aan een reddingsboei vastklampt was een bezit. Zo was hij het gewend, zo was het altijd geweest. Hij had geen eigen wil, geen rechten. Elk lid van Taint’s familie zou het joch kunnen rond commanderen. Iedereen behalve hijzelf.
In zijn ouderlijk huis was het niet vreemd geweest om een bordeel te bezitten – het was zelfs een noodzaak. De helft van zijn familie kon zijn of haar echtgenoot niet uitstaan en de andere helft was getrouwd met die helft, dus feitelijk bezocht iedereen het gebouw wel eens.
Als Taint er over nadacht, was hij de enige in zijn gehele familie die nooit het gebouw binnen was gegaan. Vanbinnen lachte hij bij die realisatie. Hij, de zonde van de familie, nog nooit in het huis der zonden geweest. De ironie.

Hij trok zijn wenkbrauw op. ‘I had clothes. I wore them.’ verbeterde hij de jongen, schijnbaar kalm en vanbinnen licht geïrriteerd. Het joch had duidelijk een verkeerd beeld van hem. Nee, hij was geen wettig kind. Nee, hij had geen rechten. Hij had echter wel bezit gehad, een kamer en zelfs een soort van immuniteit binnen het huishouden. Alles wat werd gedaan door de bastaard bleef geheim, want de bastaard zelf had een geheim moeten blijven. In zekere zin had Taint alles kunnen maken in zijn ouderlijk huis, zonder dat er consequenties aan vastzaten, behalve een straf. En straf – straf was waar Taint het eigenlijk allemaal voor deed.
Op de een of andere manier wist Zephyr hem zowel blij als geïrriteerd te krijgen. Bij Taint was dat een slechte combinatie. Nu was elke emotionele combinatie bij Taint een slechte combinatie. Weet je wat, breidt dat maar uit naar emoties. Als hij geen emoties had gehad, dan zou de jongen geen herrieschopper zijn. Dan zou hij nog gewoon op Erd zitten, opgesloten in zijn kamertje, eenzaam en geheim en allesbehalve gevaarlijk.

Emoties waren echter iets menselijks en wat je ook zei, Taint was een mens. Hij zat dus niet opgesloten in een kamertje, afgezonderd van de wereld. Hij stond in de gang, met zijn armen rond een jongen wiens lichaam hij kende zonder ook maar te weten hoe hij van zijn achternaam heette. Inmiddels had hij een mening gevormd: hij wist niet wanneer hij zijn mond moest houden. Het was waar dat Taint niet bijster veel gaf om zijn afkomst, maar de jongen had een duidelijk verkeerde opvatting over hem en hij hielp hem maar bijster graag ruw uit de droom.
‘I had a room, you know,’ begon hij vrolijk, ‘A private room and a bathroom and access to every room in the house as long as I kept my mouth shut.’ Dacht de jongen werkelijk dat hij het beter had gehad, of was dit alleen maar een manier om hem uit de tent te lokken? Want als dat zo was, werkte het prima.

Hij ergerde zich aan het feit dat Zephyr geen emotie vertoonde. Eerlijk is eerlijk, de jongen had verwacht dat Zeph misschien geschrokken zou kijken, of gekwetst. In plaats daarvan kreeg hij alleen een neutrale uitdrukking. Op die manier vond Taint er persoonlijk ook weinig aan – tegelijkertijd maakte hij het zijn missie om weer emoties op dat mooie gezichtje te laten verschijnen. Positief of negatief, dat maakte hem weinig uit. Als die vervelende neutrale uitdrukking maar van zijn gezicht verdween, vond Taint alles best.
Toen de ander het initiatief nam om zich te bevrijden uit zijn armen, liet hij het toe. Hij zou hem tegen kunnen houden – vond de reactie echter veel te leuk. Ook toen de jongen zijn wangen tegen zijn tanden drukte vond hij een manier om te grijnzen. Oh, als hij toch eens wist hoe hij hiervan genoot, dan zou de zwartharige jongen het waarschijnlijk heel snel achterwege laten.
Ondanks dat hij weinig onder de indruk leek, was hij stiekem teleurgesteld. Ergens had hij gehoopt dat hij de jongen nog in zijn macht kon hebben. Misschien had zijn vader hem wel naar school gestuurd omdat alleen fysiek contact hem verveelde. Taint wist dat sommige van de prostituees ook filosofeerden met hun klanten – of dat was wat hij van de meeste bedienden hoorde. Zijn woorden lieten echter niets van die teleurstelling merken. ‘Well ain’t that cute.’ spatte hij de jongen achterna, zich bijna verlaten voelend. ‘But your plan has a major flaw.’

Hij zette een stap achter Zephyr aan, greep zijn schouder vast. ‘Loose lips sink ships.’

_{Hij had gedacht dat hij eindelijk vrij was, dat dit een nieuwe start was; de start van een nieuw leven. Dat hij langzamerhand alles achter zich kon laten en het een beetje kon verdringen, vooral de laatste herinneringen – die het verst waren – waren de ergste. Zij het wel zo dat het zijn eigen schuld was, maar als hij eenmaal een plan had dan zou hij het ook volbrengen. Zo had hij eindelijk een oplossing gevonden, een manier waarop hij kon ontsnappen van die plek. Ontsnappen op een manier waarop niemand hem iets kon maken, dat hij niet aangeraakt kon worden – figuurlijk gezien natuurlijk.
Toch was dit alles maar een valse gedachte geweest: hij zou het nooit achter zich kunnen laten. Zijn verleden zou er altijd zijn, het zou hem opjagen, iedere seconde; het zou er altijd zijn. Diep in zijn systeem: handelingen, reacties, visies; alles was af te leidden naar zijn verleden. Het antwoord op alle waarom vragen zouden situaties zijn geweest uit zijn verleden. Het was onmogelijk om het te wissen en om te denken dat het mogelijk was, was gewoon treurig. Zielig en wanhopig. Het was te mooi om waar te zijn en optimistische gedachtes zoals dat zouden vroeg of laat vervagen nadat je een harde klap had gekregen die je de realiteit kon noemen.
Zo had het ook als een harde klap van ijskoude wind gevoeld, die prikkelde op zijn huid, wanneer hij tot de realisatie kwam dat een bepaald persoon hier was. Hij werd gestraft voor zijn optimisme, zijn onrealistische droom.

”I had clothes. I wore them.”
’I never said you didn’t have any clothes, you moron. To think that I didn’t had any proves that you are the one with a wrong vision of the other. I simply had more.’ Als de ander nu niet uitkeek zou hij hem echt nog eens wat aandoen, natuurlijk niks met ernstige gevolgen: daartoe was hij niet instaat. De dingen die hij anderen aandeed konden hooguit beschouwd worden als plagerijtjes en in het ergste geval pesterijtjes, maar er kwam nooit echt fysiek of mentaal letsel bij kijken. Het was zonde, omdat hij hiertoe wel instaat was en het nu gewoon werd verspild. Dat beweerde men althans.
Het feit dat hij enkel en alleen goed overweg kon met zijn magie zodat hij in het begin wanhopig tijd had kunnen rekken was beschamend. Er was een soort regeling die ergens inhield dat je moest laten zien wat je allemaal kon en in het begin had hij verwacht dat hoe beter hij was, hoe intimiderender hij over zou komen. Had hij er even naast gezeten. Vieze mensen kickten erop, om het maar iets minder platte manier te zeggen. Ergens was het wel knap: die mensen konden zo zien hoe lenig je ongeveer moest zijn enkel aan de manier waarop je liep. Als je dat doorhebt probeer je het aan te passen, maar hij was daar niet zo goed in – jammer maar helaas.
Toch bleef het een moeilijke keuze: mensen die hem bekeken puur om te oordelen of hij aan de eisen zou voldoen, of in de situatie geplaatst te worden waarin hij een konijn was die de derde vorm van instinct uitvoerde, verstijven, terwijl een wolf met waterige tanden zijn prooi bekeek en met een ongeduldige glim in zijn ogen afwachtend naar hem keek.

Hij moest zich inhouden om niet een van zijn mondhoeken op te trekken bij het horen van de volgende woorden: ”I had a room, you know. A private room and a bathroom and access to every room in the house as long as I kept my mouth shut.”De ander moest wel beledigd zijn, het maakte hem niet uit hoe hij keek of op welke toon hij het bracht: het feit dat hij gecorrigeerd werd was genoeg. ’Congratulations, but may I kindly remember you the fact that I practically had a whole house. And more importantly, I had something you could never have – no matter how much you tried. People loved me and they still do, they all do. It doesn’t matter in what way… It’s still more love than you got.’ Het was dan wel zo dat hij geen rechten had over zichzelf, over zijn lichaam. Maar hij mocht alles zeggen wat hij wilde, mocht een mening hebben – niet dat hier veel naar geluisterd werd, maar het ging om het idee.

Het kon hem niet schelen hoe de ander keek, wat zijn houding was. Eigenlijk kon alles omtrent de jongen hem vrij weinig schelen, de rol van interessant persoon was maar tijdelijk en voor hij het wist zou hij van hem af zijn. Hij hoefde maar lang genoeg saai te zijn en de ander zou hem dan vast en zeker vergeten omdat hij niks te bieden had. Dan zouden al die belachelijke illusies en ideeën vast snel verdwijnen uit het hoofd van de ander.
Met dat optimistische was hij ook weggelopen, maar opnieuw werd hij weer gestraft voor zijn optimisme.
”Well ain’t that cute, but your plan has a major flaw,” gewoon negeren, de ander deed het enkel om zijn aandacht te trekken zodat hij nog wat langer plezier zou kunnen hebben – maar hij zou hier niet in meegaan, “Loose lips sink ships.” Pas nu voelde hij de hand van ander op zijn schouder, voelde deze onvoorstelbaar zwaar aan. Hij bleef stilstaan, keek met grote ogen voor zich uit. De hand begon te brandden. Een voet stond verder naar voren naar de ander. Nu pas realiseerde hij zich. De achterste voet wilde alweer van de grond komen, enkel de tenen waren nog op de grond. Hij was nog steeds niet vrij.
Hij draaide zich om, sloeg tegelijkertijd de hand van de ander van zijn schouder af wanneer hij draaide. ’You wouldn’t dare,’ siste hij zachtjes, ’Besides what’s in it for you?’ Opnieuw een realisatie, maar een positieve. Eentje die ervoor kon zorgen dat hij dingen in zijn voordeel kon draaien. ’You won’t gain anything from it. The chance that they will see you in another light is simply too small, they will smile at first but it won’t be long before old habits will return.’ Hij zweeg, keek naar de grond. Hij wist wat hij moest zeggen, maar hij wilde het niet zeggen. Toch was het risico te groot, veel te groot. Hij had geen keus. Hij had nooit een keus gehad.
’Besides, if you really are that stupid to tell them about me… You will lose your only chance with... Me.’
Hij had de ander niet aan kunnen kijken tijdens het spreken van die woorden, pas nadat ze over zijn lippen waren gekomen kon hij weer opkijken – maar een reactie pijlen deed hij niet. Dat wilde hij niet.

WORDS: 1111 || TAGGED: Taint
NOTES: Sorry voor het lange wachten. But that word count though.}

PROFILE MAGICIAN