Haar ogen schoten over de regels heen en probeerde het in zich op te nemen. Ze kon het niet helpen; ze was bang. Deze nieuwe plek leek zo niet vertrouwd met haar oude woonplaats. Ze had nog geen mensen aangesproken, zou er ook nooit van komen. Ze sloeg de bladzijde om en zuchtte even. Wat had ze erg gehoopt dat een nieuwe omgeving haar goed zou doen. Ze wilde gaan geloven dat de vreemdeling hier niet kon komen, maar wat had het voor zin? Hij had haar zomaar uitgekozen, gewoon omdat hij zin had om iemand te hebben. Hij moest -of erg eenzaam zijn -of hij was gewoon gestoord geweest. Feit bleef dat ze niemand meer vertrouwde en geen gesprekken aan durfde te knopen.
Ze koude wind rukte aan haar haren en sjaal, maar ze kon er tegen. Had ze niet talloze sneeuwstormen meegemaakt op Cassia. Dat was dan toch altijd iets waar ze van genoten had; de ongereptheid van het klimaat. Ze dacht alleen maar aan thuis, hoe gevaarlijk het daar ook leek.
Ze sloeg haar boek dicht en keek uit over het water. Deze plek stelde haar nog het meest op haar gemak. In de winter zou ze kunnen gaan schaatsen, dan zou ze pas echt in haar element zijn. Ze had niet het idee dat ze hier ooit vrienden zou maken, wie wilde er nu met zo'n stille kikker omgaan?

(open)

Drake was nu al een klein tijdje op Starshine. Hij had enkele lessen gehad die hem bevielen maar evengoed kon nog moeilijk wennen. Met rustige passen liep hij over het grasveld, alles was zo snel veranderd in zo'n korte tijd. Hij liep in diepe gedachten, de wind speelde met zijn zwarte en vettige haar. Hij hoorde nog de bijna huilende woorden van zijn moeder Vyndi. -Ik dacht dat je dood was tot... je voor mijn neus stond- Hij zuchtte hoofdschuddend. Ze had hem als dood achtergelaten bij zijn vader. Hij was liever dood geweest in plaats van dit miserabele leven. Hij was gelukkig geweest, had eindelijk liefde gevonden bij iemand op zijn vorige school. Nu moest hij weer naar een andere school war hij niemand kon. Als klein kind had hij thuis gewoon bij zijn vader en oom. Na al die jaren lang.. zijn oom was gewoon echt niet lief voor hem geweest toen hij klein was. Hij was wel blij dat hij daar weg was maar liever was hij op St.Montgomery gebleven. Boven hem vloog een kleine schaduw van een vuur draakje. Het was zijn huisdier Mushu, een ondeugend maar lief draakje. Hij keek er even naar en glimlachte lichtjes. In het water zag hij zijn spiegelbeeld, het was vreemd om daar zo nu naar te kijken. Hij had halflang zwart piekend haar, een rood-zwart jack aan en een bleke huid. Zijn lichaam was stevig maar tegelijkertijd ook slank. Zijn bruine ogen hadden duizenden uitdrukkingen maar stonden nu bijna altijd neutraal, enkel een beetje chaggie. Als hij boos was kon je ze bijna zien vlammen, naar zijn magie. Het vuur in zijn hart ziel en nieren, was hij in deze nieuwe wereld een Fire Magican. Hij keek uit over het meer, condens kwam uit zijn mond in kleine wolkjes. Hij zag iemand zitten tegen de bosrand aan, een meisje helemaal alleen. Drake glimlachte even en haalde zijn neus kort op. Hopelijk werd hij niet verkouden. Drake besloot wat meer mensen te leren kennen dus stapte hij op haar af.

'''Mushu!'' Riep hij naar het dier dat nu naar benden keek, hij maakte een bocht in zijn vlucht en zag al snel wat Drake wilde. Mushu ging op de vreemdeling af en landde baldadig voor haar voeten, sloeg met zijn staart en er kwam rook uit zijn neus. De groene oogjes keken scherp naar de vreemdeling. Drake kwam wat sneller aan lopen. ''Ik wilde dat je naar mij toe kwam, niet haar zou laten schrikken.'' sprak hij streng zijn draakje toe. ''Sorry voor Mushu, hij is nog niet zo oud dus heeft soms nogal moeite met luisteren.'' Mushu stak zijn tong naar hem uit en Sprong op Drake zijn schouder. 'Jij wilde naar haar toe, dus ik ging alvast vooruit.' Drake draaide met zijn ogen, pakte Mushu op en keek het dier aan. ''Ga jij maar eekhoorntjes bang maken, dan kan ik even kennismaken met haar.'' zei hij met een geïrriteerde blik. Hij gooide Mushu de lucht in die zich in een boom vast liet haken. Drake wendde zich op het meisje.

Door het eentonige geklots van het water, de wind die haar tamelijk om de oren floot en het boek wat niet echt een boeiend hoofdstuk leverde, soesde ze een beetje in. Ze had haar kin en neus in haar sjaal verstopt en haar ogen zakte een beetje dicht.
Haar commando tot wakker worden lande als een kanon voor haar voeten. Van schrik en vanwege haar gewoonte waarmee ze alles wantrouwde, vloog ze overeind en hield trillend het grote boek boven haar hoofd, klaar om dat beest op zijn hoofd te meppen, mocht het haar willen aanvallen. Het was een draak, nouja, draakje. Toch kon ze er niets aan doen. Bovendien keek het beest venijnig uit zijn ogen en er kwam rook uit zijn neusgaten.
'Mushu!' klonk een stem. Ze keek heel even snel naar waar dat vandaan kwam. De jongeman die het geroepen had kwam algauw dichterbij. 'Ik wilde dat je naar mij toe kwam, niet haar zou laten schrikken.' sprak hij het beest streng toe. Aha, dus die salamander was van hem? Kennelijk niet in toom te houden, maar ze liet haar boek maar zakken. Nu hield ze het tegen zich aangedrukt, als een soort schild. Haar mond en neus waren erachter verborgen. 'Sorry voor Mushu, hij is nog niet zo oud dus heeft soms nogal moeite met luisteren.' Ze keek hem vanachter het boek alleen maar aan. 'Jij wilde naar haar toe, dus ik ging alvast vooruit.' Dus zo zat dat. Wat wilde meneer dan zo graag? 'Ga jij maar eekhoorntjes bang maken, dan kan ik even kennismaken met haar.' Hij gooide het draakje de lucht in. Verlegen bleef Jackie staan waar ze stond en wierp hem af en toe een snelle blik toe.
Ze durfde niets uit te halen. Zo ging dat nu eenmaal bij haar; ze was te bang, te wantrouwig en te eenzaam om contact te maken met mensen. Dus bleef ze maar staan, haar boek tegen zich aangeklemd, een beetje schuifelend met haar voet.

~

Drake keek naar het meisje dat schijnbaar iet wat bang was. Hij fronste lichtjes en voelde de wind door zijn haar strijken, ze leek erg onschuldig. Haar ogen leken verhalen te vertellen waarvan hij geen weet had, hetzelfde gold voor hem. Haar krullende haar die ook door de wind werd bespeeld, een sjaal rond haar nek. Ze kon niet erg oud zijn, dat zag Drake zo. Hij streek met zijn vingers wat haar voor zijn bruine ogen weg. Hij besloot even niets meer te zeggen, even te zwijgen. Zijn blik gleed langs het spiegelende wateroppervlak. Ergens in de verte hoorde hij een wolf huilen, zag de vogels door de lucht scheren. Zijn blik keek jaloers naar de luchtvaarders. Ooit ver terug in een leven waarvan hij enkel nog dromen had.. hij kon er enkel naar reiken.. hij had ook kunnen vliegen. Vliegen, dat was voor hem het echte gevoel van vrij zijn. Zo vrij dat zelfs de zwaartekracht je niet tegen hield. Vogels waren slimme beestjes en hij vond het prachtig om naar ze te kijken, kraaien musjes en soms in het bijzonder een arend. De machtige roofvogels die het luchtruim onveilig maakte voor kleine vogeltjes. Het rimpelen van het water in de wind, de diepte en het donker van het onwetende. Hij hield niet zo van diepe zeen, meren of rivieren. In de lucht kon je vaak zien wat je op de hielen zat, in het water.. niet. Enkel duisternis om je heen dat je kon aanjagen als een sluipmoordenaar. Hij vond zwemmen leuk, zolang hij kon zien wat er onder hem lag, dat er geen grote wezens zwommen die hem schade konden aanbrengen.Hij slaakte een diepe zucht en glimlachte licht.

''Maak je geen zorgen. Ik doe jou en niemand anders kwaad.'' Hij had een harde en een zachte kant, kon een gentleman zijn en een tiran. Tegenover meisjes was hij bijna altijd wel aardig. Jongens, wat oppervlakkiger, of je moest 'goedgekeurd' zijn. Hij kon opschieten met jongen waarmee je lol kon trappen en die geen onzin uit kraamde. Hij keek naar het meisje met zijn bruine ogen, vriendelijk en onderzoekend. ''Mijn naam is Drake, Drake Burned.'' zei hij op langzaam en gemakkelijke toon. Hij snoof en deed zijn jack wat beter rond zijn schouder, het was fris hier. opeens viel het boek op wat ze aan het lezen was. ''Interessant?'' vroeg hij kortaf.

Zijn blik had iets raars, iets wat ze kende maar niet kon plaatsen. Had iemand uit haar stam niet ook zo gekeken? Ze wist het niet. En ook kon ze zijn ruwe uiterlijk niet plaatsen. Moest ze hier nu juist niet bang voor zijn? De jongen die haar had verkracht was klein en tenger geweest waaruit zij weer had geleerd dat uiterlijk misleidend is.
''Maak je geen zorgen. Ik doe jou en niemand anders kwaad.'' Alsof hij een soort masker afzette. Ze keek iets verder op en haar gezicht kwam wat meer tevoorschijn. ''Mijn naam is Drake, Drake Burned.'' Aha...vandaar zijn huisdier? Zo zacht dat ze zichzelf bijna niet eens verstond kwam haar naam eruit. 'Jackie....'
Ze werd meteen rood na die uitspraak en verborg haar gezicht weer in haar boek. ''Interessant?'' vroeg hij kortaf. Haar bruine ogen flitsen een paar seconden naar het voorwerp waarachter ze zich schuilhield. Op haar beurt knikte ze en besloot toen om het om te draaien zodat hij de titel kon lezen. Misschien wat vreemd maar ze bedoelde het goed. Poolindianen stond er op het leren kaft. Het zo'n beetje het enige wat haar nog aan thuis deed denken. Ze behoorde tot zo'n stam en was er trots op, maar net zoals alle stammen en volkeren had ook de hare zijn regels. Jackie was onteerd door deze brute daad en zou haar eer pas terugkrijgen als ze durfde op te staan tegen het wezen wat haar eer ontnomen had.

~

Drake keek met een rustige blik naar het jonge meisje dat vlak bij hem zat. Hij hield zich kalm, enkel de natuur maakte wat geluiden, tussen hun hield de stilte stand. Hij keek uit over het grote meer, bergen in de verte en de horizon daar achter. Drake kon zo ver kijken als het oog reikte, liet zijn blik daarmee dwalen. Terwijl hij daar met zijn handen in zijn zakken stond, liet hij de rustige wind door zijn zwarte haren strijken. Opeens hoorde hij geluid bij haar vandaan,omdat hij zich enkele seconden geleden voorgesteld. 'Jackie....' mompelde ze zacht. Drake liet een klein glimlachje zien. Ze was erg verlegen, sprak liever niet. Drake vond dat eigenlijk wel prima, sommige mensen spraken te veel. Jackie.. de naam doorklonk in zijn gedachten, leuke naam.. dacht hij. Hij had geen idee gehad van wat haar naam zou kunnen zijn, nog minder waar ze vandaan kwam. Ze zag dat het boek waar ze zich achter verschool opzettelijk bijna al haar aandacht had. 'Poolindianen' droeg de naam van het boek. Dat was een boek wat hij nooit zou lezen, in geen enkele mogelijkheid. Hij kreeg namelijk al de kriebels aan de gedachte van de winter.. de kou en sneeuw. Hij keek alleen wel nieuwsgierig. Waarom wilde ze het zo graag lezen? ''Lijkt.. lijkt het op waar je vandaan komt?'' was een wilde gok. Liever kwam hij niet uit een gebied met kou en water, zijn tegenpolen en hij hield kou het liefste uit de buurt, winter was zijn minst favoriete seizoen. Liever zat hij dan lekker binnen met chocolademelk dicht bij het haardvuur. Vroeger als kind vond hij het altijd leuk om met de vlammetjes in het haardvuur te spelen. Die vlammetjes die in de warmte van het vuur leefde wanneer het brandde. Met een stokje stookte hij het dan vaak op en gooide hij er papiertjes en huisspulletjes in. Soms een potlood, een theedoek, zelfs een keer een boek van zijn vader die hij saai vond. Hij vond het geweldig om te zien hoe dat vuur aan de spullen smulde alsof het voedsel was. Zijn vader was wel erg boos geworden, hij had zich opgesloten in zijn kamer zodat hij geen pijn gedaan zou worden. Vaak als zijn oom 'dingen' van hem had gevraagd, boos was geweest, zijn vader boos op hem was geworden.. dan was zijn kamer de plek waar hij zich terug kon trekken. Huilend op bed door angst en verdriet, zich vast klampend aan het bedeltje van de ketting aan zijn nek. Hij pakte het even vast, nog steeds hing het rond zijn hals, nog steeds gaf het hem een bepaalde bescherming. Later ontdekte hij dat hij het ooit van zijn moeder had gekregen, de enige die ooit van hem had gehouden zonder dat hij er ooit wat voor had moeten doen.

De jongen keek weer naar Jackie, ze leek zo onschuldig. Hij verzette zijn voet en voelde het grind onder zijn schoenen. Hij keek er met een glimlach naar. Drake bukte en pakte een steentje op. De blik van de bruine ogen gleden toen over het wateroppervlak. Hij ging met zijn arm naar achter en gooide de ronde steen toen soepel weg, ketsend over het water heen. Telkens als de steen het water raakte, spatte er water op. Het kwam enkele meters ver en Drake keek er voldaan naar, tevreden. Hij had het geleerd van de oude man waarbij hij ook zijn draken studie had gevolgd op Razen. ''Wil je het ook leren?'' vroeg hij voorzichtig.

Langzaam begon bij haar het gevoel van een licht vertrouwen te groeien. Deze jongen deed nogal groot en hard aan de buitenkant, maar hij deed zijn best om haar angst niet aan te wakkeren. Voorzichtig durfde ze haar gezicht uit haar sjaal te halen en hem wat meer aan te kijken. ''Lijkt.. lijkt het op waar je vandaan komt?'' vroeg hij haar. Ze knikte. 'Ik...ik hoor bij ze...De Sioux...' Hoemeer verlangde ze naar huis. Maar het was niet veilig, er zaten daar nog meer onaangename wezens. Jackie had ze ooit gezien; grote, blauwe mensen leken het met vreemde tekeningen op hun huid en ogen rood als bloed. Wat haar aangevallen had was niet zo'n wezen geweest, maar destemeer gewetenlozer.
Drake begon steentjes over het water te keilen. Toen ze nog heel klein was geweest, had haar vader het wel gedaan, maar toen ze naar de ijsvlakten trokken, was daar geen mogelijkheid meer toe geweest. ''Wil je het ook leren?'' vroeg Drake voorzichtig. Ze keek hem aan, aarzelde even, maar knikte toen, legde haar boek op de steen waar ze gezeten had. Voorzichtig liep ze naar de rand van het meer, haar sjaal om haar hals wapperend achter zich aan. Ze keek hem nog steeds verlegen aan en sloeg regelmatig haar blik naar beneden.
Ze pakte een steentje op, maar had geen idee wat de bedoeling was. Ze had wel iets gehoord over zo plat mogelijk, maar ze snapte er verder niets van. Omdat ze niet echt durfde gaf ze het ding dus maar een zwieper waarna hij met een plomp in het water terecht kwam. Verontschuldigend haalde ze haar schouders op en keek nukkig naar de kringen in het water.

Drake keek uit over het meer met een warme glimlach. Hij voelde zich hier nu al thuis, de mensen de sfeer en alle leuke dingen. Altijd zou hij trouw blijven aan de plek waar hij vandaan kwam, maar hij kon hier wel.. een nieuw leven opbouwen. Misschien zelfs een beter leven dan hij hiervoor had. Hij wilde gewoon zijn verleden vergeten, doorgaan met het heden. Het kon hem niets meer schelen wat ze van hem dachten. Hij had vele maskers maar het was ook belangrijk om jezelf te wezen. Misschien kon hij zichzelf wezen, bij haar? Drake slikte. De enige waar hij ooit zichzelf bij had kunnen wezen was Hayden. Ze was de enige die wist van zijn geheim, de eerste tegen wie hij het ooit had durven zeggen. Hij besloot dat hij haar eerst beter wilde leren kennen, het was soms gevaarlijk om jezelf gelijk al helemaal bloot te geven.  'Ik...ik hoor bij ze...De Sioux...'  Drake keek haar onderzoekend aan, snoof even en wreef langs zijn neus. ''Wat is dat?'' vroeg hij nieuwsgierig. Hij draaide zich om, hoorde het grind onder zijn voeten en voelde de wind langs zijn wang strijken.

Even later zag hij haar. Het boek werd op de grond gelegd, Drake glimlachte. Ze stond op en Drake zag haar lopen, zijn ogen geduldig en licht geamuseerd. De sjaal rond haar nek wapperde in de wind, Drake keek er even naar en knikte. Hij zag de verlegen blik, hij bleef rustig staan, wachtend op haar volgende acties. Het steentje werd opgeraapt en ze gooide het, alleen ging het waarscheinlijk niet zoals ze had gepland. Met een harde plons viel het voorwerp in het water. Drake keek naar de kringen die in het water ontstonden, maar lachte niet. Hij bleef er even naar kijken, kalm en wachtend tot de laatste kringen weg ebde. Hij keek met een glimlach naar Jackie. ''Het is inderdaad niet makkenlijk. Niet erg, oefening baard kunst.'' Hij stapte een enkele stap naar haar toe, en pakte een steentje. Hij ging gebogen staan, keek Jackie aan. ''Gooi onderhands, los en niet te krampachtig. Laat je steentje als het ware over het water vliegen.'' sprak hij kalm. Met een korte krachtige beweging liet hij nog een steentje over het water gaan. ''Of, je laat ze.. muziek maken.'' zei Drake lachend. Hij pakte een hand vol kleine steentjes, en gooide ze allemaal in het water. Het geluid van de vallende stenen in het water gaf heel even een leuk geluid. Drake keek tevreden.