Al dagen lang liep Zihn rondjes, rondjes zonder enig doel. Ook had ze al dagen lang niet geslapen, want slapen voor haar is moeilijk. Ze moet en zou ten alle tijden over al het overzicht van hebben. Gevaar ligt overigens in een klein hoekje. Het meisje met haren zo blond als de zon begaf zich buiten. Een bruine sjaal om haar hals gewikkeld was voldoende, zo koud is het niet. De wolken daar in tegen laten een ander gebaar zien, donkere dikke stapel wolken lieten het lijken als of het schemerde. Er stond een stevige wind. Een wind van uit het oosten. Het strikje boven op het hoofd van het meisje wapperde dan ook de richting op van het oosten.

Ze dwaalde wat rond toen ze de Ruïnes zag, haar eerste instinkt was om daar weg te blijven. Maar zo koppig als ze is besloot ze haar instinkt te negeren en een kijkje te nemen. Hevig om haar heen te kijken, gevaar kan over al schuilen. Zeker op zo'n dicht begroeide plek als deze. Het meisje liep stevig door, stil staan is nou niet echt bepaald haar hobby. Altijd haast en het meest van de tijd in paniek. Er is maar 1 iemand die haar echt kan kalmeren en dat is haar broer, Assah.

Aangekomen bij een poort, naja poort. Meer een afgebrokkeld stuk hout dat ooit een poort was. Keek ze omhoog. De poort alleen al gaf haar de rillingen maar ze vervolgde haar 'reis'. Ze klom door een gat in de poort en kwam op een vervallen binnen plaatsje. Waar zo te zien ooit een grote fontein was. Het was over duidelijk een markplein. In haar verbeelding kon ze de kraampjes en de 100-den mensen al zien bewegen als mieren bij een stukje chips. Bij die gedachten schudden ze haar hoofd en keek ze paniekerig om zich heen. Mensen betekenen chaos, chaos betekend gevaar. Gevaar betekend paniek. Ze draaide zich om en bedacht zich dat ze nu nog terug kon. Terwijl ze terug liep naar het gat in de poort was er er een grote knal te horen. Zihn gilde en kroop in elkaar.

Ze opende haar ogen en keek op. Ze keek naar de poort en zag dat haar uitweg geblokkeerd was door een groot stuk steen. Ze stond op en even brak er paniek bij het meisje uit. Ze rende naar het stuk steen dat haar uitweg blokkeerde en begon er aan te trekken. Natuurlijk zonder succes. Het meisje zuchte diep en besloot paniekerig om een andere uit weg te vinden.

-Woehoe mijn eerste post en niet eens met Rosa >.<' -

Celia bevond zich ook in de ruïnes. In de korte tijd dat ze op deze school zat had ze al gemerkt dat ze zich hier echt thuis voelde. Misschien kwam het omdat de ruïnes haar zo ontzettend deden denken aan Ark wat eigenlijk ook een grote ruïne was. En Ark was iets wat Celia nog wel het meest als thuis beschouwde.
Daarom spendeerde ze hier heel veel tijd. Inmiddels kende ze elke overwoekerde steen, elke rots en elk vervallen gangetje. Toen de knal kwam wist Celia dan ook meteen waar die vandaan kwam. Ieder ander zou tijdenlang hebben rondgedwaald omdat, door de echo, het geluid overal vandaan had kunnen komen. Maar Celia wist bijna zeker dat het bij de westelijke poort vandaan moest komen. Met getrokken zwaard rende Celia op de bron van het geluid af. Ze had haar zwaard in haar handen gehad omdat ze hier aan het trainen was voordat ze de knal had gehoord. Een andere reden was omdat ze naast de knal ook een gil gehoord had. Ze vond het erg onwaarschijnlijk dat er echt gevaar dreigde, maar je wist het nooit zeker.

Celia rende zonder al te veel lawaai te maken door de gangen. Haar gif groene ogen stonden strak gericht op de weg voor haar. Ze verminderde pas vaart toen ze in de gang aankwam die direct grensde aan het open pleintje waar zich de westelijke poort bevond. Celia stopte en keek om het hoekje om te zien wie daar een gil had geslaakt. Ze zag een meisje met blond haar. Ze was zichtbaar jonger dan Celia en ruim twee koppen kleiner. Maar dat waren veel mensen in vergelijking met Celia. Vervolgens gleden haar ogen naar de poort. De poort was geblokkeerd door een groot rotsblok. Celia kwam uit haar schuilplaats tevoorschijn zodat ze in het volle zicht van het meisje stond. 'Wat heb je gedaan?' vroeg ze met de ijzige ondertoon die haar stem altijd bevatte, doelend op het grote rotsblok. Celia's gif groene ogen doorboorde het meisje haast terwijl ze haar zonder te knipperen aanstaarde. De punt van haar zwaard had ze naar de grond gericht om niet al te aanvallend over te komen en te laten zien dat ze niet wilde vechten.

Zihn Draaide zich om bij de woorden van wat klonk een meisje. Ze keek recht in de gif groene ogen van het meisje en meteen begon haar hartslag sneller te kloppen. Haar ogen dwaalde af naar het zwaard dat met de punt naar de grond gewezen stond. Zihn keek links van zich en daarna rechts. Ze kwam tot de conclusie dat ze met ze 2e waren. Het leek eeuwen in het hoofd van Zihn dat ze daar stond.
Ze keek met grote ogen en zei ze haastig 'Ik, ik deed niets. Ik wil hier weg, ik ga nu weg. Jij wilt mij pijn doen. Ik.. moet.'

Zihn keek weer links en rechts van zich, en zag dat de enige uitweg langs het meisje was. Oo, had ze Assah nu maar bij zich. Niet dat hij veel kon doen. Maar hij geeft het gevoel van veiligheid aan haar. Assah was niet alleen haar broer, maar ook haar beschermer. Hij was haar rots in de branding. Wat zou Assah op dit moment doen? Zou hij rennen? Praten? Gedachten vlogen door haar hoofd. constante choas was te vinden in haar hoofd.

Ze sloop naar de fontein en keek het meisje nog eens aan. En ze mompelde 'Hurry hurry, I need to go.' Ze keek naar de vloer en weer naar het meisje. Ze keek naar de toren die als neergestort ''pronkstuk'' op het plein stond, en ze keek weer naar het meisje. Ze keek op nieuw naar de poort en naar het stuk steen, en weer naar het meisje. In haar blik was duidelijk te zien dat ze hopeloos een andere uit weg zocht. Er moest een andere uit weg zijn. Als er iets is wat Zihn heeft geleerd is dat er altijd meerdere uitwegen zijn, ze is immers al genoeg gevlucht voor iets. En heeft altijd meerdere uitwegen gevonden. Bijvoorbeeld die ene keer dat ze achter volgt werd door een Groenteboer. Zihn had die dag honger, en ze (Assah en zihn) woonde bij een oud stel met weinig geld. Ze keek om zich heen, pakte die appel en liep langzaam weg. Al snel hoorde ze de groenteboer zeggen 'Dat word dan 1,50 puffion jonge dame.' Op dat moment nam ze de benen, met de groenteman achter haar aan. Beland in een steeg had ze al snel de 2 uitwegen gevonden. Over een hek en langs de groenteboer. Natuurlijk nam ze het hek.

Naar zo'n uitweg was ze op dit moment ook aan het zoeken. Haar ogen gleden over de vervallen muren en ze zag een gat. Groot genoeg om door heen te passen. Zonder twijfel rende ze vanaf de fontein naar het gat. De oosten wind had alleen iets anders in gedachten. Zihn haar haarband ontknoopte en de wind nam hem mee, de wind blies het lint richting het meisje met de gifgroene ogen. Zihn stopte met rennen en keek naar het lint. Ze moest en zal eerst het lint terug krijgen, er zaten te veel herinneringen aan.

Celia zag de angst weerspiegelt in de ogen van het meisje voor haar toen diens blik naar haar zwaard ging. Ze zou zelfs zweren dat ze het kloppen kon horen van een hart dat in paniek was. Het meisje voor haar leek nu net een bang hert dat angstig probeerde te ontkomen aan de scherpen klauwen van de wolf die haar in het nauw had gedreven. Alleen maakte dit hert een kleine vergissing...deze wolvin was namelijk niet uit op de geur van vers bloed. Niet vandaag althans.
Celia besefte zich plots dat het meisje sprak. Nou ja, meer stamelde. Ze leek er heilig van overtuigd dat Celia hier was om haar pijn te doen. Ze bleef dan ook maar met haar hoofd draaien om een uitweg te zoeken. De enige die er was, was langs Celia. Dat wist zijzelf donders goed en na een tijdje bleek dat het meisje dat ook door begon te krijgen.
Celia daarentegen deed helemaal niks. Ze stond stil, niet eens gespannen. Als het meisje langs haar wilde vluchten dan zou Celia haar niet tegen houden. Ze keek haar dan ook enkel na toen het meisje het op een rennen zetten om te proberen door een gat in de muur te vluchten.
Toen stak er ineens een sterke windvlaag op. Eentje die het haarlint uit het haar van het meisje los trok en Celia's kant op blies. Celia stak haar zwaard uit zodat het haarlint ertegen aan woei en erachter bleef hangen. Celia haalde haar zwaard terug en pakte het lint. Vervolgens liep ze naar het meisje dat was gestopt met rennen zodra ze zag dat ze haar lint was verloren. Een meter voor haar stopte Celia. Ze hief haar zwaard op en stak hem terug in de schede die op haar rug hing. Het geluid van een droge klik kon haar vertellen dat het zwaard goed op zijn plek zat. Daarna pakte Celia de hand van het meisje en legde het lint erin terwijl ze de vingers eromheen sloot. Terwijl ze dit deed bleven haar gif groene ogen het meisje aankijken zonder ook maar één keer te knipperen.
'Ik wil je geen pijn doen,' sprak Celia enkel waarna ze zich omdraaien en richting de gang liep waar ze in eerste instantie vandaan was gekomen. Ze keek over haar schouder nog even naar het meisje. 'Als ik jou was zou ik hier weg gaan. Deze ruïnes kunnen onvoorspelbaar zijn en de volgende ben jij het die daaronder ligt,' zei ze kalm met een simpele hoofdknik in de richting van het stuk gesteente dat de weg had versperd.