Een diepe zucht verliet Gabriëll zijn keelgat. Hier had hij eigenlijk totaal geen zin in. Het was namelijk school. Hij had het goed gehad op de academie, maar omdat hij afgestudeerd was vond zijn vader het nodig om hem nu naar een gewone school te sturen om deze keer zijn magie te trainen. Ugh, en Gabe wist ook maar al te goed dat zijn moeder hier zat. De moeder die te bang was om op hem af te stappen. o maar snel genoeg zal hij recht voor haar neus gaan staan en haar dwingen met hem te spreken, deze keer niet meer stiekem vanuit een schaduw vanaf een afstandje staan toe te kijken hoe hij zich kapot trainde. Ja dat deed die echt. Zijn vader had hem een strikte opvoeding gegeven. En daar ging het namelijk allemaal op respect en discipline, het was niet alleen thuis dat hij zijn vader had gezien maar ook op de academie aangezien hij dat nu allemaal draaiend hield sinds de vorige eigenaar gestorven was aan een ziekte dat nog steeds onbekend was. Maar Gabe vond dat het gewoon door ouderdom kwam, die man was namelijk al zeer oud.
Hier stond Gabriëll nu. Op het platform met zijn koffers, en aangezien hij nog geen zin had om naar zijn kamer te gaan laat staan de school zelf besloot Gabe om maar wat rond te kijken. Al snel na enige tijd gewoon rond te hebben gedwaald zag hij een krot, ja zo kon je het wel noemen. Een bredere grijns verscheen op zijn gezicht toen hij iemand naar binnen zag gaan. Ach wat plezier maken kan toch geen kwaad? Hij zette zijn koffers ergens waar ze niet gezien konden worden en ging dan ook het krot binnen. Oppeens stond hij vlak achter haar 'is dit wel een veilige plaats voor jouw?' en juist toen ze zich omdraaide verdween hij in de schaduwen en kwam wat verderop op de trap tevoorschijn. 'Ik denk het niet 'sprak hij op zijn normale charmante toon en met een geamuseerde grijns.

(voor rani)

Normale, brave leerlingen zouden nu in een klaslokaal zijn, waar ze hoorden. Maar juffrouw LaFee rekende zichzelf niet tot de normale populatie. Zij was een buitenbeentje, anders dan de gemiddelde mens. haar brein functioneerde anders en dat verklaarde haar soms vreemde daden. Haar tas had ze op haar bed gegooid voor de blondine haar raam opende en eruit klom. Ze had dit al zo vaak gedaan dat ze de weg over de daken en richels met haar ogen dicht kon afleggen. ook haar bestemming wist ze al, ze ging naar een plaats waar slechts weinigen haar zouden durven volgen, het krot.

Het krot, een heerlijk rustig duister plaatsje waar slechts weinigen zich aan waagden. Rhine vond het een van de leukste plekjes op het schoolterrein. Langzaam sloop ze naar binnen, de muffe geur opsnuivend. haar voetstappen weerklonken in het stille spookachtige gebouw. Nog niet lang was Rhine binnen of ze hoorde het gekraak van de oude deur. 'is dit wel een veilige plaats voor jou?' De stem kwam van vlak achter haar, meteen draaide Rhine zich om waardoor haar blonde lokken rond zwierde. Er was niemand, alleszins niet achter haar. De jongen - want ja degene die was opgedoken was overduidelijk mannelijk, of de dame had een heel zware stem - verdwenen. Dat trucje verwarde de blondine even maar algauw herstelde ze zichzelf. Ze zou zich niet nog eens laten verassen.  'Ik denk het niet haar blik schoot naar de nieuwe bron van het geluid. Haar blik bleef hangen op de roodharige jongen die haar grijnzend stond aan te staren. Een gevaarlijke grijns sierde Rhines lippen voor ook zij oplostte en achter hem tevoorschijn kwam. haar lippen bracht ze vlak langs zijn oor. "Oh ik denk van wel, maar hoe zit het met jou? Er zitten hier veel gevaarlijke dingen hoor...zo in de duisternis" Haar stem had mysterieus en geamuseerd geklonken. Meteen stond het blonde meisje voor hem, haar hoofd een tikje schuin. Ze onderzocht de vreemdeling, bestudeerde hem onbeschaamd. Hij deed haar aan iets denken...maar aan wat? Hij kwam haar bekend voor en toch ook weer niet. haar hersenen kraakten over het raadsel dat deze roodharige jongen voorstelde. Haar slanke vinger ging omhoog recht anar zijn borst, waar ze hem een tikje gaf. "wie ben jij...vuurtoren?" Vroeg ze voor haar blauwe ogen zich in zijn groene exemplaren boorden. haar vinger ging weer terug, haar hoofd ging weer recht, haar blik bleef behoedzaam voor ze zich van hem weg draaide en de trap af huppelde.

Kleding, maar dan wel zonder de bril

Zijn smaragd groene ogen hadden het krot eerst van buiten goed bestudeerd. Het zag er echt een gezellige plek uit. Not really. Maar dat was juist het leuke eraan. Daar gingen namelijk af en toe wel eens kinderen binnen gewoon om eens stoer te doen of vanwege een weddenschap. En wat is leuker dan een kind bang te maken die het dan meteen in zijn broek zou doen van de angst? Geweldig toch? Nee Gabe is zeker geen lieverdje, dat zeker niet. Al was hij bij zijn vader wel degene die braaf doet wat er van hem verwacht werd. maar hier is zijn vader er niet die iedere minuut wel eens op zijn vingers keek of hij het perfect genoeg deed. Dus nu kon hij doen wat hij zelf wilt doen, zonder de woedende blik van zijn vader te moeten kunnen doorstaan. En als hij dat niet doorstond dan dat eragon natuurlijk dat zijn zoon zwak was. En Gabe heeft zich nu meerdere malen bewezen dat hij dat zeker niet was. En dat moest die dus iedere dag doen. Hij was het meisje gevolgt het krot in en bleef de hele tijd in de schaduwen, dat zou hij wel van zijn nog niet ontmoete moeder hebben gekregen. Hij was dan vlak achter haar verschenen en gevraagd of dit wel veilig was voor haar, daarna was hij op de trap verschenen toen ze zich juist had willen omdraaien. "Oh ik denk van wel, maar hoe zit het met jou? Er zitten hier veel gevaarlijke dingen hoor...zo in de duisternis" hoorde Gabe vlak bij zijn oor. zijn grijns werd breder. Interessant 'ik zou hier niet zijn als ik het aan kon dear' sprak hij sceptisch en kijkt haar deze keer recht doordringend aan. Ze duwde met haar vinger tegen zijn borstkas. Kort kneep hij zijn ogen even tot spleetjes. . "wie ben jij...vuurtoren?" Even trok hij een wenkbrauw op bij zijn bijnaam. "wel ik denk niet dat ik me nog moet voorstellen als je al een bijnaam voor me hebt gevonden' sprak hij sarcastisch en bleef gewoon zitten terwijl zij naar beneden huppelde' maar omdat ik er geen voor jouw heb kun je wel je naam aan mij vertellen.' antwoorde hij koeltjes en licht geamuseerd.

het krot was geweldig, iedere keer dat rhine er was viel er wel een avontuur te beleven. Dat was nu ook het geval, deze jongen zou voor haar avontuur zorgen. Wat voor avontuur wist Rhine niet, dat zou nog een tijdje een mysterie blijven. 'ik zou hier niet zijn als ik het aan kon dear' sprak hij sceptisch en kijkt haar deze keer recht doordringend aan.  Een zacht gegrinnik ontsnapte aan haar lippen. 'Oh geloof me ik heb genoeg macho's gezien die dachten dat ze de verschrikkingen van het krot wel aankonden.' Sprak de blondine op een uitdagende toon onderbouwd met lichte spot. Mannen dachten altijd dat ze oh zo stoer waren, dat ze oh zo dapper en onoverwinnelijk waren. De meeste van dat soort kereltjes hielden het hier geen drie seconden vol. Rhine had het al zo vaak gezien en gehoord, jongens die gillend  om hun moeder eht gebouw uit stormden. rhine kwam er maar neit achter waarom deze jongen haar zo bekend voorkwam, waarom zijn ogen haar leken te beroeren. ze had die ogen eerder gezien dat wist ze zeker. haar bijnaam voor hem leverde haar een opgetrokken wenkbrauw van zijn kant op. Een grijns speelde om haar lippen. "wel ik denk niet dat ik me nog moet voorstellen als je al een bijnaam voor me hebt gevonden' sprak hij sarcastisch. al huppelend haalde de blondine haar schouders op. "Ook goed Vuurtorentje, blijf maar mysterieus doen dan." Sprak Rhine op vrolijke toon.  maar omdat ik er geen voor jouw heb kun je wel je naam aan mij vertellen.' Wist hij ahar koel en lichtelijk geamuseerd te vertellen. Op haar ene hak draaide Rhine zich weer naar hem toe, licht omhoog kijkend door het door de traptreden veroorzaakte hoogte verschil. Een klein kniksje werd gemaakt. "De naam is LaFee, maar jij mlag Rhine zeggen vuurtorentje" Bracht de blondine er met een grijns van oor tot oor uit. haar ogen waren even op dezijne gericht voor ze zich weer van hem wegdraaide en het krot wat verder ging verkennen.
Rhine had neit gedacht dat ze vandaag gezelschap zou krijgen, zeker niet op dit uur. Wat deed de jongen hier? Was hij ahar gevolgd? Was hij een soort geheim hulpje van leraren? Of erger van Savador. "Hoor jij eigenlijk niet in de klas te zitten? Zoals ieder normale tiener.' Kwam er op geamuseerde toon uit.

Gabe was nooit de type geweest dat meteen deed wat er van hem werd verwacht, o wacht, bij een persoon deed die dat wel. Maar alleen bij hem. Niemand anders zou hem iets kunnen bevelen zonder dat Gabriëll er een weerwoord of commentaar op heeft, en je zult zien dat hij niet meteen doet wat er hem werd gevraagd. O nee, hij neemt gewoon zijn tijd erover, zijn leven zijn keuze. Hij vond het niet nodig om nu al naar de school gaan, zijn vader was er nu namenlijk toch niet om erop toe te zien dat hij ook werkelijk meteen zich in de school zou gaan vestigen. No way. Gabe had een meisje het krot in gevolgt, iets aan haar zorgde er gewoon voor dat hij haar gevolgd was. En omdat ze in een vuil eng kort zaten kon hij het niet laten door haar even kort te plagen, al had hij wel verwacht dat ze niet een meid was die snel ergens van zou schrikken. Misschien was dat de reden waarom hij haar gevolgd was.  'Oh geloof me ik heb genoeg macho's gezien die dachten dat ze de verschrikkingen van het krot wel aankonden.' Hierop begon hij gewoon te lachen. Het zou misschien lijken op uitlachen maar dat was niet zo. "Wie zegt er dat ik een macho ben, en trouwens ik ben niet een van die jongens' antwoorde hij nadat hij weer wat rustig was geworden. Bleef simpelweg gewoon op die trap zitten, nam niet de moeite om recht te staan. meteen kreeg hij een bijnaam, al deed hem dat niks. Wat kon het hem schelen wat anderen hem noemde?  "Ook goed Vuurtorentje, blijf maar mysterieus doen dan." Sprak ze op vrolijke toon. "Zal ik doen" antwoorde hij koeltjes. al was het meer tegen zichzelf dan dat het tegen de blonde was gericht.  "De naam is LaFee, maar jij mlag Rhine zeggen vuurtorentje" Sceptisch keek hij haar aan. "Rhine...aangenaam kennismaking" Sprak hij op een charmante toon en kijkt haar grijnzend aan. Kort rekte hij zich uit waarbij zijn rug even kort kraakte. Ugh, waarom had hij die litteken van zijn vader moeten overkrijgen, het had zo'n momenten dat het hem echt martelde van de pijn. Zijn vader leek het veel makkelijker te kunnen weerstaan.  "Hoor jij eigenlijk niet in de klas te zitten? Zoals ieder normale tiener.' Kwam er op geamuseerde toon uit. Even keek hij haar doordringend aan zonder te knipperen met zijn ogen en schiet dan voor een tweede keer luid in de lach" wat denk je wel niet van mij" Sprak hij spottend en keek haar ook zo aan' zie ik er uit alsof ik een nerdje ben die mooi deftig in de les ga zitten luisteren naar het gezever van de leerkrachten? Nu beledig je me Rhine "sprak hij en keek ook even alsof hij beledigt was. Niet dat het echt zo was, maar Gabe kon goed genoeg acteren. "Hoor jij niet in de les te zitten? Ik ben nieuw ik heb nog geen lessenrooster dus dat hou ik ook zo lang mogenlijjk, maar jij hebt dat wel" Gabriëll was al weer vlak achter haar komen te staan zijn lippen vlak bij haar oor zijn woorden haast fluisterend overbrengen.

Rhine wist niet waarom, maar ze mocht deze jongen nu al. Hij amuseerde haar, dat vond ze leuk, geamuseerd worden. Hij was als een aapje met trombones, die de hele tijd met zijn armpjes bewoog; irritant en schattig tegelijkertijd. En toch bleef ergens iets in haar hoofd knagen. Ze wilde het raadsel oplossen, hij was het raadsel. Ze wilde hem uitpluizen, weten wie hij was, waarom hij haar zo bekend voorkwam. Om haar woorden moest hij lachen, zijn lach was zo aanstekelijk dat ook Rhine zacht grinnikte, een geamuseerde twinkeling was in haar ogen te bespeuren. "Wie zegt er dat ik een macho ben, en trouwens ik ben niet een van die jongens' antwoordde hij nadat hij weer wat rustig was geworden. Met half samengeknepen ogen keek Rhine de roodharige jongen aan. “Wat voor andere reden zou je anders hebben om hier te komen dan je eigen moed te testen?” het kwam er behoedzaam uit. Rhine was van nature nogal wantrouwend en ergens misschien ook een beetje mensenschuw. Rhine vertrouwde niet gauw iemand, zag iedereen als een potentieel gevaar of prooi. "Zal ik doen" antwoordde hij koeltjes op haar luchtige opmerking. “Goed, dan los ik het raadseltje van jou bestaan wel alleen op” sprak de blondine met een mysterieuze gevaarlijke grijns. Uiteraard moest Rhine zich uitbundig voorstellen, met buiging en al. Dat vond ze prettig, ze maakte graag een gedenkwaardige entree. "Rhine...aangenaam kennismaking" Sprak hij op een charmante toon en kijkt haar grijnzend aan. “Eens gelijk vuurtorentje” Sprak de blondine al even charmant. Rhine was net een kameleon als het op emoties aankwam, ze kon van het ene uiterste naar het andere springen, van springerig en blij naar wantrouwend. Zo had haar verleden haar gemaakt ; emotioneel instabiel. Ze hield hem scherp in de gaten. Bespeurde ze daar nu een blik van pijn? Ze was niet zeker, het was lastig te zien nu hij een eindje bij haar vandaan zat. Weer vulde zijn bulderende gelach het krakkemikkige pand. " wat denk je wel niet van mij" Sprak hij spottend en keek haar ook zo aan' zie ik er uit alsof ik een nerdje ben die mooi deftig in de les ga zitten luisteren naar het gezever van de leerkrachten? Nu beledig je me Rhine "sprak hij en keek ook even alsof hij beledigt was. Gemaakt onschuldig keek ze hem aan, met een grijns van oor tot oor. “vreemd, die woorden hoor ik wel vaker.” Sprak de blondine als antwoord op zijn woorden. Ja Rhine beledigde wel vaker mensen met haar scherpe tong. Nee een nerd vond ze hem niet daarvoor was hij veel te….interessant. "Hoor jij niet in de les te zitten? Ik ben nieuw ik heb nog geen lessenrooster dus dat hou ik ook zo lang mogenlijjk, maar jij hebt dat wel" Wederom stond hij achter haar, wederom had hij haar weten te verassen. Met een glimlach op haar gelaat draaide Rhine zich langzaam om. Haar blauwe ogen staarde in dezijne. “Ik maak mijn eigen lessenrooster Vuurtorentje, niemand schrijft mij de regels voor.” Ze sprak het zacht, kalm, met een tikje verleiding erin.