Het puntje van zijn tong stak naar buiten terwijl hij even met zijn vleugels klapte om te zien of ze nog werkten. Nate had al een tijdje niet meer gevlogen waardoor hij het terug gewoon moest worden om zijn vleugels te laten bewegen. Net zoals hijzelf waren de twee witte dingen op zijn rug niet erg groot, hadden maar een spanwijdte van een halve meter. Het was dus goed dat de jongen redelijk licht was, anders had hij zichzelf nooit in de lucht kunnen houden. Een lichte frons was in zijn voorhoofd verschenen en even keek hij om zich heen of er niet teveel mensen aanwezig waren voordat hij een paar stappen achteruit zette zodat hij een kleine aanloop kon nemen. Nog geen twee seconden later hing de jongen in de lucht terwijl hij verwoed met zijn vleugels klapte zodat hij ook effectief zou blijven hangen. De eerste keer liep het mis en met een smak belande hij op de grond. Een pijnscheut trok door zijn been heen, maar dat liet hem niet ontmoedigen om verder te gaan. Zijn tanden zonken weg in zijn onderlip toen de steken in zijn enkel erger werden vanaf het moment dat hij er gewicht opzette. Voor de tweede keer begon hij te klapperen met de witte dingen en weer schoot hij de lucht in. Deze keer kreeg hij het voor elkaar om een tijdje in de lucht te blijven hangen en zelfs een stukje vooruit te vliegen, maar daarna moest hij weer landen aangezien hij anders weer neer zou storten. Nate landde op zijn voeten, maar de pijn in zijn voet zorgde ervoor dat hij niet lang kon blijven rechtstaan en na een tijdje toch op zijn achterwerk belandde. Voor een kort moment prikten er tranen achter zijn ogen door de pijn terwijl hij zijn broek omplooide en met zijn vingers over zijn enkel ging. Zijn enkel was al niet gebroken, waarschijnlijk alleen maar verstuikt. Het enige wat je daaraan kon doen was ijs leggen, maar daar had hij op dit moment de tijd gewoon niet voor. Het duurde dan ook niet lang voordat hij de tranen teruggedrongen had en terug begon met het oefenen om terug fatsoenlijk te kunnen vliegen.

Na een tijdje lukte het en zijn mondhoeken krulden om in een grijns terwijl hij een salto in de lucht maakte. De wind waaide door zijn haren waardoor deze er nog warriger bij kwamen te liggen dan normaal. Vrolijk zweefde hij daarna gewoon wat door de lucht terwijl een vrolijk lachje over zijn lippen rolde. Het was toch even geleden dat hij nog zoveel plezier had gehad en hij genoot er met volle teugen van. Een sterke windvlaag zorgde er echter voor dat dat plezier snel over was. Hij had geen controle meer over waar hij naartoe ging en toen de wind was gaan liggen stortte hij voor de zoveelste keer naar beneden. “Kijk uit!” Nate had het meisje net iets te laat gezien, had dan ook veel te laat geroepen waardoor ze amper kon reageren en hij met een smak tegen haar aan vloog. Kreunend bleef hij even liggen, totdat hij merkte dat hij op het meisje lag en met een rood hoofd krabbelde hij overeind om daarna terug om te vallen omdat hij net iets teveel gewicht op zijn rechtervoet gezet had. “S…sorry.” De rode gloed op zijn wangen werd niet minder erg toen er alleen maar gestotter uit zijn mond kwam, dus hield hij voor de rest zijn mond maar en richtte zijn blauwe kijkers op zijn voeten.

De parelmoeren glans die over haar vleugels lag schitterde in het zonlicht al werd dit effect versterkt door de druppels water, opgevangen uit de lucht, die op de veren lagen. De vleugels waren minstens de lichaamslengte van de draagster en konden haar dus makkelijk door het luchtruim dragen. Twee blauwe irissen, nog lichter dan ijs, keken strak op het luchtruim voor zich. De eigenaresse van de vleugels had de volledige controle over de situatie, dat zag je zo. Ze wiebelde niet, maar vloog in een rechte, constante lijn. Na een paar minuten begon ze langzaam te dalen. Zodra haar voeten de grond raakte gingen de bewegingen van het meisje vloeiend verder. Haar benen namen de de snelheid over zonder ook maar één misstap te maken. Haar vleugels klapte zich weer in en verdwenen.

Dal'sk gooide haar tas wat beter over haar schouder en liep met opgeheven hoofd verder. Haar blik stond neutraal, zoals de meeste tijd. Over het algemeen, als je zo iemand zag lopen, dan dacht je meteen hoe vreselijk arrogant sommige mensen konden zijn. Maar dan trok je bij Dal'sk een vooroordeel. Ja, ze zag eruit alsof ze arrogant was en zichzelf altijd boven andere mensen beschouwde. Maar echt weinig mensen deden de moeite om op haar af te stappen en te proberen eens niet naar de uiterlijk te kijken. Het had ervoor gezorgd dat Dal'sk wat afstandelijk was geworden. En met haar ''talent'' om nergens omheen te kunnen praten maar altijd direct tegen mensen te zijn, droeg ze er ook niet veel aan bij om dat beeld te veranderen. Verder dan één gesprek kwam het meestal niet.

De woorden ''kijk uit!'' werden veel te laat geroepen. Uitkijken had op dat moment al geen zin meer. Dal'sk draaide zich met een ruk om, om daarna meteen achterover gegooid te worden. Toen ze haar ogen weer opende lag er een jongen bovenop haar. Ze bleef hem met dezelfde neutrale blik aankijken als waarmee ze nog een paar seconde geleden de weg voor haar had bekeken. Zonder dat ze hem aansporing hoefde te geven ging hij vrijwel direct van haar af om meteen weer achterover te vallen. Dal'sk stond rustig weer op en trok haar kleding recht. 'Je bewegingen zijn ongecontroleerd en chaotisch. Een val was onvermijdelijk,' sprak ze als reactie op zijn verontschuldigingen. Zo werkte Dal'sk's brein nou eenmaal. Ze analyseerde een situatie, stelde het probleem vast en isoleerde dat. Ten slotte kwam de oplossing, al wilde weinig mensen daarnaar luisteren aangezien ze haar directe woorden meestal als bot beschouwde en al waren weggelopen.

Desalniettemin greep Dal'sk de jongen stevig bij zijn pols en trok hem in een vloeiende beweging overeind. Elke actie doordacht, gecontroleerd en goed uitgevoerd. 'Roep in het vervolg eerder je waarschuwing,' zei Dal'sk vervolgens iets zachter. Hoewel het nog steeds niet vriendelijk klonk was het haar manier om te zeggen dat ze niet boos op de jongen was.

''Ik heb al lang niet meer gevlogen'', dat was zijn excuses voor de ongecontroleerde bewegingen die je met het beste fatsoen nog niet eens vliegen mocht noemen. Niettemin zag de jongen er vrij jong uit en mocht Dal'sk niet van iedereen verwachten dat ze een vliegopleiding zoals de hare hadden gehad. Op haar vaders verzoek volgde Dal'sk vanaf het moment dat ze haar vleugels kon laten verschijnen, lessen om goed te kunnen vliegen. En niet zomaar goed, maar ronduit perfect. Dat was het uiteindelijke streven. Uren van trainingen onder het toeziend oog van haar vader, uitvinder en directeur van een bedrijf op Puffoon dat allerlei handige hulpmiddelen ontwierp voor magiërs met vleugels. Maar ook voor hen die niet konden vliegen al was die apparatuur erg prijzig en niet zomaar voor iedereen.

Met de gedachte in haar achterhoofd dat er weinig was wat de jongen had kunnen doen, trok Dal'sk hem overeind en zei hem op haar eigen aparte manier dat ze niet boos op hem was vanwege het voorval van zoeven. Wat haar daarna nog wel het meest verbaasde was dat de jongen niet eens boos op haar was. Sterker nog, hij lachte haar zelfs toe. Dal'sk had hem net vreselijk afgekat en was gewoonweg grof tegen hem geweest en hij stond hier naar haar te glimlachen? Van haar paar seconden verwarring scheen de jongen gebruik te maken door zichzelf aan haar voor te stellen. Dal'sk herstelde zichzelf. 'Dalenska Nikoleavna. Zeg maar Dal'sk,' stelde ze zichzelf voor. Ondanks dat Dal'sk een vrij rijke en beroemde vader had was het opvallend dat ze haar naam niet met de verwachte trots uitsprak. Eerder terughoudend. De manier waarop ze had gezegd dat Nate haar met Dal'sk mocht aanspreken had ook eerder als een bevel dan als een suggestie geklonken. Het was een actie die de houding en het karakter wat ze tot nu toe getoond had compleet tegen sprak. Lange tijd om erover na te denken was Dal'sk niet gegund aangezien een nieuwe vraag op haar werd afgevuurd. 'Ik ben van origine van Puffoon, dat is correct. Maar ik beheers ook de technieken van de Cassiaanse watermagie,' bevestigde ze zijn vraag. De stilte die daarna volgde was een onuitgesproken vraag aan Nate om over zichzelf te vertellen. Het kwam niet vaak voor dat Dal'sk langer dan vijf minuten met iemand sprak, dit kon of een hele nieuwe ervaring worden of één die ze zo snel mogelijk uit haar geheugen wilde wissen.