Langzaam stopte de grote motoren met draaien. De hele weg had Noëla verveeld uit het raam zitten staren, haar ogen verborgen achter een grote designers zonnebril. Aan de buitenkant kon je niet zien hoe blij Noëla was om weer naar SSA terug te keren, maar aan de binnenkant maakte ze vreugdesprongetjes . Niemand kon zich inbeelden hoe blij deze jonge vrouw was om weg te gaan bij de fotograaf waar ze de afgelopen maanden mee had moeten samenwerken. Het idee aan hem alleen al bezorgde haar koude rillingen. Noëla was echt bang voor de man geweest, maar nooit had ze haar plichten als model verzaakt. Ze had geleerd dat plicht iets was dat je niet aan de kant mocht schuiven, hoeveel tegenslag je ook had, mensen rekende op je, dus moest je altijd je uiterste best doen.
Langzaam kwam ze uit de zacht leren stoel van de luxe privé jet – blijkbaar kon die walgelijke man van een fotograaf toch ook nog iets goeds doen – modeleren had zo zijn voordelen. Noëla had nooit gedacht dat haar leven deze weg zou afslaan, nooit had ze verwacht dat ze in zulke mooie kleren zou mogen rond paraderen, dat ze op zoveel verschillende planeten zou mogen komen. En dat allemaal door die ene middag. Door die ene ongelukkige val. Door dat ene diefje. Een bescheiden lach speelde om haar lippen. Die herinnering deed haar goed.
Daar stond ze dan, midden op het lanceringplatform, omsingeld door een zestal reiskoffers, allemaal bomvol kleren, schoenen en broodnodige dingen. Even ging Noëla met haar slanke vingers door haar rode lokken. Hoe moest ze dit in godsnaam nu weer naar haar kamer krijgen? God, dit ging dus nog een hele klus worden. Even gleden haar blauwe kijkers naar haar voeten die gehuld waren in zwarte open hoge hakken. Ze had echt beter een ander paar kunnen aandoen want nu ze nog fijn met al die koffers mocht gaan zeulen zou deze dag vast en zeker zeer pijnlijk worden voor haar arme voetjes. Maar wat moest dat moest. Dus dapper begon Noëla met de koffers te zeulen. Een dappere poging voor een slank gebouwd figuurtje dat niet echt gewend was aan dit soort arbeid.
Noëla zag na een poos het kasteel van Star Shine al opdoemen. Een zwakke glimlach van opluchting speelde om haar lippen. Mooi ze was er bijna, nog een stukje. Met positieve gedachten vulde het meisje haar hoofd. Nog een stukje en ze kon lekker op haar oude kamer op het stoffige kleine bed gaan liggen. Haar glimlach verdween meteen. Ze had nooit echt van dat kleine kamertje gehouden. Zeker niet nu ze gewend was geraakt aan hotels en grote bedden vol met kussens. Maar ach, misschien was dat kamertje wel de prijs die ze moest betalen voor rust, en dat was een prijs die ze graag betaalde.
Alles leek goed te gaan, nog een stukje, een klein stukje en ze was er, tot het noodlot moest toeslaan in de vorm van een putje in de weg. Haar hoge naaldhak bleef steken en met een smak belandde Noëla op de grond. Een branderige pijn ging door haar knieën en handen heen. Met een knakje kwam Noëla tot de ontdekking dat haar mooie nieuwe schoen nu dus mooi naar de vaantjes was. Met enige moeite hees ze zichzelf op har achterwerk en trok ook haar andere schoen uit. Fijn, kon ze op blote voeten verder gaan. Met een zucht keek ze naar haar geschaafde knieën en handen, een schaafwonde was echt een ramp voor een model.

(open voor wie wil )

Het was weer een gewone dag zoals altijd, Fwinn had het zware gevoel dat hij in eenzelfde sleur begon te raken. Hij keek met zijn lege blik naar buiten en luisterde aandachtig naar de stem van de docent die wat wist uit te leggen over de literatuur van tegenwoordig. Hij zuchtte even toen de docent vertelde dat de klas weer mocht gaan en zwijgzaam stond hij op. Hij pakte zijn tas en een student achter hem gaf hem doelbewust en ferme tik met zijn schouder en Fwinn negeerde het en keek even met een lege blik weg. ’Kijk uit je doppen!’ sprak hij heftig toe. Fwinn had die opmerking al zien aan komen. ‘oh nee wacht, dat kun je niet…’ mompelde hij geruisloos achter de woorden aan. Oh nee, wacht. Dat kun je niet… sprak de jongen half in een schatterlach. Fwinn rolde met zijn ogen en liep langs hem heen de gang op. Hij had langzaam geleerd de school te oriënteren en een aantal leerlingen gingen begripvol opzij, terwijl anderen weer eens doelbewust bleven staan om hem even te kleineren. Fwinn zijn ogen staarde voor zich uit en vlak bij de uitgang ging het anders dan hij had verwacht. Ineens werd hij ruw bij zijn schouders gegrepen en richting buiten geduwd. Fwinn, die dit niet zag aankomen viel bijna half over zijn worsteling om balans te houden. Hij kwam moeizaam weer recht. ’Zomaar mijn lunchgeld stelen!’ kwam de verwoede beschuldiging. ‘Maar….’ Sprak Fwinn met een verontwaardiging in zijn stem. ’Niets te maar!’ sprak de kerel met een stevige duw en Fwinn rolde over het gras en merkte nu dat hij in de open ruimte stond. De wind om hem heen begon gelijk te reageren op deze anticipatie en Fwinn kwam moeizaam overeind. De jongen was niet alleen en met zijn vieren gingen ze om hem heen staan. Fwinn maakte doelbewust zoveel luchtdruk om hem heen dat de lucht spontaan materie ging vormen, een lichte illusie, want het bleef gewoon een gigantische druk die niets bevatte als verschillende atomen. Een eerste vuistslag ging naar hem en de materie werd op dat punt gebroken en brokkelde uit elkaar in glas om na een paar centimeter te verdwijnen en Fwinn weer direct het gat op te vullen. Met zijn vieren probeerde ze hem te bereiken, maar Fwinn hield koppig stand tegen de vuistslagen die hem wilde pijnen, wilde klein maken op een letterlijke wijze. Fwinn merkte niet dat ondertussen iemand in de verte gevallen was en langzaam weer omhoog kwam. Een van de jongens keek opzij. ’Zeg is dat niet het vriendinnetje van deze kerel…’ sprak de een. De andere keken op. ‘Lightning?’ sprak Fwinn vragend. ’Moet je haar zien met haar koffers, een viertal. En die hakken zullen ook niet veel meerdoen…’ sprak een ander. Fwinn zijn ogen verwijdde zich en hij keek ineens furieus. ’Zeg, schoothondje van het hoofdmeester…’ sprak de een. ’Hoe zou ze het vinden als ze met mij het bed… maar zijn zin kon hij niet afmaken. Een snijdende windvlaag schoot langs hem heen om een ferme snee in zijn wang achter te laten. Met pijnlijke kreeg zette hij een paar stappen opzij. ‘I don’t know who you are talking about. But you better keep your filthy hands of her, you bloody moron…’ sprak hij dreigend in het Shadraans en de groep wilde hem tegelijk benaderen maar een krachtige windvlaag blies ze krachtig weg. Fwinn zijn ogen keken dreigend een willekeurig punt in en hij beet zijn kaken furieus op elkaar. Hij had een klein vermoeden wie ze het over hadden. Lightning droeg bij lange na geen lange hakken en koffers deden hem maar bij een persoon leiden die echt bevriend met hem was. En ergens hoopte hij vurig dat zij het was, die hij vermoedde. De jongens stonden moeizaam op en dropen langzaam en mopperend af. Fwinn wist nog ongeveer waar het pad was door het geratel dat de koffers gaven over het ruwe pad. Hij liep er zo naar toe dat hij een paar meter voor haar het pad op kwam lopen. Hij draaide zijn rug naar het geluid toe en keek even naar de lucht. Toen het geluid naast hem kwam kreeg hij een klein glimlachje. ‘Weer terug?’ vroeg zijn stem zachtjes aan haar en hij keek niet opzij. ‘Of heb ik de verkeerde persoon voor me?’ sprak hij zachtjes en draaide zijn hoofd naar waar de persoon vermoedelijk moest staan en hoopte vurig dat het Noëla was.

Wat verliep haar dag toch heerlijk.
Dus niet.
Waarom lag het lanceringsplatform niet dichter bij de school? Waarom had ze niemand gevraagd haar te komen ophalen? Nu had ze echt wel spijt van haar keuze om Fwinn niet in te lichten over haar terugkomst, ze wilde hem verassen, waarom had ze dat in godsnaam gewild?! Nu kon ze lekker alleen naar de school ploeteren, en had ze dus meer dan tijd genoeg om nog wat verder te piekeren. Ze wilde helemaal niet piekeren, ze wilde niet denken aan de fotograaf waar ze nu eindelijk verlost van was. Ze wilde niet aan de maanden denken waarvan  ze mijlenver verwijderd had gezeten van Fwinn. Die maanden hadden Noëla getekend, hadden haar weer in een schelp laten kruipen, de schelp waar ze zich vroeger ook in verscholen had. Fwinn was degene geweest die de schelp had opengebroken, die ervoor gezorgd had dat ze vaker het woord durfde te nemen, ervoor gezorgd had dat Noëla het aandurfde om model te zijn.  Maar nu dankzij Michiel, of Meneer Thorn zoals hij wilde dat ze hem noemde, was alles veranderd. Vele dagen had Noëla zich verscholen, had ze gevoeld hoe stille tranen zich over haar kaken verspreidden.  Zacht schudde ze haar hoofd, ze mocht er niet aan denken, ze wilde er niet aan denken.
De val was pijnlijk geweest, maar erg gewond was ze niet, alleen haar knieën en handen waren licht geschaafd. God wat was ze blij dat ze weer op Starshine was, hier maakte het niet veel uit dat haar lichaam beschadigd was door een paar oppervlakkige schaafwonden.  Nee, híer maakte het niet uit, hier niet.
Noëla stond nog maar net op haar – nu blote – voeten toen ze stemmen hoorde. Een groep jongens die een eindje van haar verwijderd stonden trokken haar aandacht.  Waren ze nu aan het vechten? Oh god waarom moesten jongens toch altijd zo ongelofelijk barbaars kunnen doen? Toen Noëla nog een stukje dichterbij kwam zag ze dat het een heel groepje tegen een jongen was.  Ze draaide met haar ogen, dat was wel het laagste van het laagste. Maar de jongen vocht terug, met magie wel is waar maar toch vond Noëla het ongelofelijk moedig en stiekem ook een beetje sexy, zo’n man die voor zichzelf opkwam, ja dat kon ze wel waarderen, dat deed haar denken aan Fwinn.  En toen ze de kwade stem van de jongen onderschepte viel haar mond haast open. Het was Fwinn! Oh god, hij was hier, een paar meter van haar verwijderd en zij had het zo laat pas door gehad.  Haar schoenen vielen op de grond, haar koffers werden achtergelaten, op blote voeten liep ze naar hem toe. Ook hij bewoog naar haar toe, dus was het slechts een kleine moeite voor Noëla om de afstand te overbruggen. Vlak voor hem hield ze halt. Keek hem breed glimlachend aan.
God wat was hij mooi.
Ze wilde net knikken toen hij vroeg of ze weer terug was, tot ze zijn volgende vraag hoorde. Ergens kwetste die haar. Herkende hij haar niet meer? Zo hard was ze toch niet veranderd? Oké ze had nieuwe kleren, haar haren waren wat gegroeid en waarschijnlijk was haar gezicht wat smaller geworden, maar ze was echt niet onherkenbaar.  Meteen was haar blije stemming verdwenen, als sneeuw voor de zon, als een briefje van 500 dat iemand op straat had laten liggen.  “He…herken je me niet meer?” Vroeg ze op een gekwetste toon, niet doorhebbend dat haar beste en oudste vriend blind was geworden.
Nee dit kon ze er echt niet bijhebben, was hij haar echt vergeten? Had ze zo weinig voor hem betekend dat hij haar al vergeten was na een paar maanden? Ergens wilde Noëla nu echt in tranen uitbarsten, maar ze hield zich sterk, ze wilde haar waardigheid behouden, en ze wilde echt niet dat haar mascara zou uitlopen en ze als een wasbeer aankwam op school.

Woede, frurstratie en angst namen de overhand en zijn magie nam er het volle genot van en speelde daarom met de haren van Fwinn om aan te geven dat de wind langzaam opzette. In verdediging zitten was nooit iets voor Fwinn, maar sinds dat hij blind was had vluchten geen zin meer. Je kon niet ontsnappen aan iets wanneer je de omgeving niet snel genoeg kon gebruiken. En daarom was verdediging het beste. De groep van vier jongens haalde uit naar hem maar stootte iedere keer weer op een ondoordringbare laag aan moleculen die zich handen samengeperst en weer loskoppelde om zich daarna op eenzelfde plek weer te verstevigen. Fwinn hield zijn armen klaar om iedere slagen die erdoorheen kwamen op te vangen. Tot een van hun besloot over de jongedame te praten die er aan kwam. Fwinn wist voldoende en de woede rees nog verder. Zijn haren sloegen nog wilder en zijn ogen stonden niet meer leeg maar vol haat. Een windvlaag maakte zonder dat Fwinn een spier veroerde een ferme snee in de wang van de jongen. Met een licht pijnlijke kreet zette hij een stap naar achteren. ‘Who’s next…’ sprak hij dreigend laag in Shadraanse ondertoon. De jongens dropen af en Fwinn zijn ogen gingen richting het geluid van een paar schoenen die vallen en met een voorzichtige pas liep hij naar dat geluid toe en liep het pad op. Hij bleef staan en ze ging recht voor hem staan. Tenminste hij voelde haar aanwezigheid daar en hij had een klein glimlachje toen hij vroeg of ze er weer was. De vraag kwam verkeerd bij Noëla aan en hij merkte gelijk dat de sfeer veranderd was en slikte zachtjes. Hij had ineens geen glimlach. Haar vraag deed hem even opgelucht ademhalen. Gelukkig wist hij precies hoe hij met Noëla in die situatie om moest gaan. Hij zette een stap naar voren en schoof zijn voet toen iets verder en stootte met zijn tenen zachtjes tegen die van haar. Ze stond recht voor hem. Hij kwam enorm dichtbij en legde een hand op haar schouder terwijl hij langzaam deze naar haar rug liet glijden en met een zwijgzame houding nam hij haar in een warme omhelzing. ‘Ik heb je gemist…’ sprak hij zachtjes en legde zijn hoofd tegen die van haar en sloot zijn ogen. ‘Ik….’ Fwinn was ergens licht geschrokken dat Noëla terug was, gezien het feit dat hij had verwacht dat ze wel bij die andere fotograaf bleef. Ze deed haar werk als model zo verdomde graag en de kans om bij een ander aan werk te blijven was nu vele malen groter al wist ze dat zelf niet. ‘Misschien ben ik niet helemaal eerlijk geweest, Noëla…’ sprak hij toen en wendde zijn hoofd wat schuin weg en liet haar toen los om wat afstand op te bouwen. Zijn hand ging weer op haar schouder en gleed langs haar nek naar haar wang. Haar huid dat altijd zo glad geweest was had nog steeds dezelfde zachtheid. ‘Je overplaatsing….’ Sprak hij toen ineens. ‘Is mijn schuld…’ sprak hij met een zachte stem en probeerde haar zo recht mogelijk aan te kijken. ‘Ik….’ Sprak hij en keek toen opzij. ‘Ben niet meer werkzaam bij Fashionable*…’ sprak hij zachtjes en keek toen even opzij. Hij wist niet goed hoe hij het moest vertellen, maar nu ze terug was kon hij maar beter open kaart spelen. ‘Ik ben…’ sprak hij zachtjes. ‘Niet meer in staat iets te zien, Noëla…’ sprak hij toen met een klein stemmetje waar een lichte trilling in zat. ‘Vandaar vroeg ik voor de zekerheid of jij het was. Je stem maakt je zo herkenbaar op het moment en ik herken hem uit duizenden en zal dat nooit vergeten…’ sprak hij toen en keek toen weer haar richting in. ‘Ik wilde niet dat je je teveel zorgen zou maken…’ waren zijn woorden en hij liep weer naar haar toe om haar weer eens stevig te omarmen. ‘En, was hij een beetje lief voor je geweest, die vervanger?’ sprak hij toen zachtjes.

Fwinn stond voor Noëla en keek haar zo recht mogelijk aan. Hij had haar nog niet verteld dat hij blind was en dat was moeilijk voor hem. Hij kon goed liegen en dingen verzwijgen ging hem ook super af. Maar hij deed het niet graag tegen Noëla. Het deed zijn hart pijn om het nu dan toch te moeten vertellen. Hij stelde zijn vraag en merkte gelijk aan haar reactie dat het haar pijnigde. Hij zuchtte even en omhelsde haar om aan te geven dat hij blij was haar weer te ‘zien’. Hij had haar echt gemist en dat zei hij oprecht tegen haar. En toen hij haar weer los liet besloot hij dat het misschien beter was om open kaart te spelen.
 
Zijn uitleg was niet tactisch gezien hij niet duidelijk was in zijn woorden. Hij zei enkel dat het zijn schuld was en dat ze daardoor beter naar een andere fotograaf had kunnen gaan. Hij wist dat ze hier kwaad om kon worden. Hij wist donders goed hoeveel ze om hem gaf en hoe graag ze bij hem was. Juist de overplaatsing, dat gevolg was van zijn eigen stomme acties, zorgde er voor dat ze er niet bij hem kon zijn. En dat was ook duidelijk hoorbaar in de afkeer in haar stem toen ze vroeg waarom hij gestopt was. Fwinn zuchtte even en bekende toen dat hij blind was geworden. De grootste reden waarom hij gestopt was. Hij knikte even zacht toen ze het hees herhaalde. Hij keek op toen ze het gesmoorde kreetje maakte en wilde naar haar toe lopen. En hij merkte dat ze tegen hem aan liep en hem omhelsde. Hij legde zijn arm op haar rug en de andere op haar achterhoofd. Hij voelde hoe ze zijn shirt vastgreep en hij glimlachte zachtjes. Het geborgen en veilige gevoel dat ze hem nu gaf had hij in tijden niet meer gevoeld. Hij streek over haar achterhoofd. ‘Dat moet tijd afwijzen. De doktoren hier zeggen dat door de klap op mijn achterhoofd zich vocht ontwikkeld heeft in mijn hersenpan en daardoor druk opgebouwd heeft op mijn zichtzenuwen. De vraag is of deze druk af zal nemen, en of dat het geen permanente schade op heeft geleverd…’ legde hij uit. Fwinn zuchtte even en legde zijn armen om haar heen. ‘Het is niet zeker…’ sprak hij kalm. ‘Ik hoorde ze zeggen dat ik 25% kans had op herstel…’ sprak hij en bleef haar omhelzen. ‘Ik hoop het, Noëla. Ik wil weer met jou shoots houden zoals ik altijd gedaan heb. Ik wil weer het bos in en jou in actie vastleggen en je in de meest geweldige poses vereeuwigen…’ sprak hij met een lichte traan die over zijn wang stroomde. Fwinn wist dat Noëla hier was maar niet met haar koffers dus hij twijfelde. ‘En je verblijf hier? Is die tijdelijk?’ vroeg hij toen ineens.
 

In dezelfde omhelzing vroeg hij ook naar haar vervangende fotograaf en of hij wat lief voor haar was geweest. Hij voelde haar verstijven, de grip op zijn shirt verstevigde en ze leek haar ogen dicht te knijpen. De hapering in die wees op een aarzeling zei dat hij aardig was geweest. Maar haar hele lichaamstaal zei dat hij haar gekwetst had op waarschijnlijk meerdere fronten. Fwinn verstevigde zijn grip op haar en glimlachte. ‘Mooi…’ sprak hij zachtjes om het voelbare pijnlijke onderwerp nog even uit te stellen voor Noëla. Hij gunde haar beter wat tijd om dit te vertellen en ging bewust niet forcerend er naar zoeken. Met een kalme houding bracht hij wat afstand tussen hun in en glimlachte lichtjes. ‘Ik ben blij dat je weer terug bent…’ sprak hij met een warme stem.

De blijdschap die als duizend zonnen in Noëla brandde was onmogelijk te beschrijven. Ze had zo naar Fwinn verlangt, zo naar hem gehunkert, ze gesnakt naar zijn veiligheid, zijn vriendelijkheid. Fwinn was de enige vriend die ze had, de enige echte vriend. Natuurlijk waren er altijd mensen die zich voordeden als vrienden, gewoon omdat Noëla modellen werk deed, maar dat soort vrienden wist Noëla snel te herkennen en kordaat maar vriendelijk af te wimpelen. Noêla wilde geen namaak, ze wilde echte vriendschap maar helaas was zoiets schaars, bijzonder, iets dat je moest koesteren.
Zijn woorden doofden alle zonnen met ijskoud water. Hij had haar weggestuurd? Hij had haar weg gewild? Noëla wilde gillen, wilde naar hem schreeuwen, woede en verdriet wisselde zich af in haar binneste. Ze snapte het niet, wat had ze verkeerd gedaan dat ze afgedankt moest worden? Had het met een ander meisje te maken? Had hij een knapper meisje gevonden? Die gedachten riepen nog meer emoties op. “Heb je me weggestuurd omwille van haar? Is zij nu je model?!” Woede en afgunst sijpelde door in Noëla’s stem, ze wist dat hij wist dat ze Lightning bedoelde. Noêla mocht het meisje niet, ze had Fwinn ingepalmd, van haar afgenomen. Noëla had altijd al geweten dat dat meisje voor problemen zou zorgen, daar was al helemaal van overtuigd geweest toen ze het mens op Fwinns kamer had aangetroffen. Noëla herinnerde zich het nog als de dag van gisteren. Ze wist nog hoe gebroken en gekweld ze zich had gevoeld, hoe de gedachte om weg te lopen haar gedachten zelfs even hadden overtuigd.
Toen de ontknoping kwam, werd alles ineens duidelijk. Het was niet haar fout geweest, zelfs die trien had er niet achter gezeten, het lag gewoon aan het simpele feit dat Fwinn niet meer in staat was om als fotograaf te functioneren, hij was blind. Meteen voelde ze zich schuldig, ze had hem voor niets beschuldigd en uitgejouwd, hij had niets verkeerds gedaan, hij had het gedaan om haar blij te maken, zodat ze model zijn niet had moeten opgeven, natuurlijk kon Fwinn niet weten dat hij door haar weg te sturen net alles veel erger had gemaakt, dat hij haar zoveel pijn en verdriet had gedaan, grotendeels onrechtstreeks weliswaar, maar dan nog, het was gebeurd.
Ze klemde zich tegen hem aan, verborg zich in zijn warmte en genegenheid. Ze voelde zich veilig bij hem, ze voelde zich thuis bij hem. Noëla had sinds de dood van haar ouders nooit meer echt een thuis gehad, tot ze Fwinn was tegen gekomen, hij had haar een huis gegeven, hij had haar alles gegeven.
Zijn omhelzing was fijn, troostend iets waar ze de afgelopen maanden al naar gehunkerd had. Ze had hem zo graag willen bellen, zo graag zijn stem willen horen, maar er was altijd wel iets geweest dat haar had tegengehouden, als het Michiel niet was geweest dan was zijzelf eht geweest die simpelweg niet durfde te bellen. Waarom? Omdat ze gewoon wilde dat hij zich geen zorgen maakte, dat hij in de waan was dat alles super met haar ging.
Hij legde uit dat de kans relatief klein was dat hij weer zou herstellen. Noëla voelde een steek door haar hart, streelde troostend door zijn glanzende haren. “He…..het komt wel goed….alles komt goed…ik beloof het….je wordt weer beter en dan wordt alles weer als vroeger…ja….zoals vroeger…ij tweetjes…” Ze praatte zacht, liet haar hoofd op zijn schouder rusten. Ze probeerde zichzelf harder te overtuigen dan dat ze hem probeerde te overtuigen. Ze zag de stille traan die uit zijn blinde oog droop. Met een zachte streek van haar smalle verfijnde hand veegde ze hem weg. “Niet huilen Fwinnie, ik zorg dat alles goed komt.” Sprak ze met een flauwe glimlach een poging om de sfeer wat op te krikken.
Dat lukte haar aardig tot hij naar haar begon te vragen, naar de tijd dat ze van hem gescheiden was. Noëla wilde er niet aan denken, ze kon er niet over praten, maar tegen hem liegen ging haar ook al zo slecht af. Even was ze bang geweest dat hij haar grove leugen zou doorzien, maar als hij dat al gedaan had dan liet hij dat niet merken.  Daar was ze blij om, zo verdomd blij. “Ik ben zoveel blijer dat ik terug ben” Sprak ze met een vermoeide zucht, even tegen hem aanleunend voor ze hem langzaam met lichte tegenzin losliet. “Waarom vielen die jongens je net lastig?” vroeg Noëla ten slotte met een opgetrokken wenkbrauw. Ja dat wilde ze nu echt toch wel eens weten.

Fwinn zijn houding overlapte haar, hij was groter en boog daarom iets over haar heen in de omhelzing. Hij deed geen moeite om anders over te komen, nee hij wist dat het Noëla vast ergens prettig gevoel gaf om deze geborgenheid te hebben. Fwinn was ook blij haar weer terug in zijn omgeving te hebben. Net zoals hij haar leven zinloos had gemaakt was zijn leven ook meer nut gaan krijgen door haar. Op het eerst was haar karakter soms storend voor hem maar juist die storing zorgde voor dat hij uit die dagelijkse sleur werd gehaald. Hij zweeg even en in de omhelzing vertelde hij dat hij de schuldige was die haar had doen laten overplaatsen.
Haar reactie was te verwachten, ze was doodsbang geweest dat iemand haar plaats zou innemen en dan wordt ze ineens aan de kant gezet. Ze zou niet voor niets gaan denken dat hij haar vervangen had, en Fwinn voelde hoe ze zich loswrong uit zijn grip en hij liet haar los. Hij hoorde haar vraag en glimlachte enkel. Hij vond het ergens prettig en veilig om te zien hoe jaloers ze ingesteld was. Het was een teken voor hem dat ze hem niet kwijt wilde en dat begreep Fwinn donders goed. Hij legde zijn armen over elkaar en schudde even zijn hoofd. ‘Noëla…’ begon hij toen hij ging uitleggen. Noëla was een prachtige meid, zowel uiterlijk als innerlijk was het voor Fwinn een schoonheid zelfde. Lightning was misschien ook mooi, had ook een karakter waar Fwinn naar kon kijken, maar ergens had Noëla bepaalde zaken over zich hangen een bepaalde sfeer om haar dat Fwinn steeds weer terug naar haar leidde. Daarbij opgeteld was Fwinn’s koppige aard misschien sterk maar zijn loyaliteit jegens haar walste daar over heen. Hij had haar niet weggestuurd voor zijn eigen belang, het was uit haar belang. Ze moest zich minder zorgen baren over hem en gelukkig zijn. Modellen werk was iets waar ze voor leefde, hij gunde haar een vervolg er in waar hij niet verder kon. Hij gaf haar een zet na op het punt dat hij in hun vlucht zijn vleugels niet meer kon gebruiken zodat ze zelf verder kon vliegen. Echter is er iets gebeurd waardoor ze weer naast hem op de grond stond en het verbaasde hem, hij vroeg zich af waarom. Zwijgzaam omhelsde hij haar weer toen ze zich tegen hem aandrukte en hij kon een traan niet onderdrukken. Het was als de zoute zeewater dat zich met verdriet gevuld had om zijn blindheid en het zoete water dat zijn vreugde voor haar terugkomst uitte, brak water. Hij zweeg even en voelde haar zachte aanraking door zijn haren en huiverde even. Hij sloot zijn ogen. ‘Al komt het niet goed…’ sprak hij zachtjes tegen Noëla en liet zijn handen naar haar zij glijden. ‘Al wordt het niet meer als vroeger…’ sprak hij toen met een zacht stemmetje en warme glimlach. Hij zakte wat door zijn knieën en tilde haar zonder al te veel moeite in haar zij omhoog tilde en omhoog keek. Het was een houding die niet veel mensen zomaar aannamen omdat het zowaar een koppel-like beeld gaf waarin de man op romatische wijze de dame omhoog hield. ‘Noëla, het is altijd al ons tweetjes geweest en daar heeft deze blindheid niets aan veranderd… ‘ sprak hij met gemeende toon. Hij glimlachte en liet haar weer zakken in een omhelzing. Hij vroeg naar haar verleden en haar hele lichaamstaal veranderde voelbaar voor hem. Het was dus niet een goede fotograaf geweest, en er hing meer achter. En Fwinn kennende bleef het niet bij het feit ze weer terug was en alles weer lovely dovely kon zijn. En ze in orde was. Die kerel heeft iets geflikt, sprak zijn hoofd en hij zou het uitvinden, al moest het achter Noëla’s rug om. Niemand kwam aan haar, niemand krenkte een haar van haar.
Het gesprek werd naar zijn zijde gegooid. Hij zuchtte even. Waarom? Ja waarom? ‘Ik heb je toch ooit verteld dat ik zocht naar de man met de slangenogen…’ sprak hij. Fwinn wist niet meer of hij dit al tegen Noëla had gezegd of niet dus haar reactie zou er op wijzen. ‘Ik heb hem gevonden, ik heb hem het pakket afgeleverd….’ Sprak hij kalm. ‘En hij blijkt mijn vader te zijn. Noëla het schoolhoofd hier is mijn vader en hij blijkt niet geliefd te zijn. En als je als leerling niet de grote schaap aankan dan probeer je hem maar te krenken door zijn kinderen aan te vallen.’ Sprak hij kalm. ‘Ik ben makkelijker doelwit door mijn blindheid en daarbij denken ze door mij te krengen mijn vader te raken…’ sprak hij. ‘Maar in feite geeft die zak niets om me en is dat gewenste effect ook niet te bereiken…’ sprak hij toen. ‘Ik ben een makkelijk doelwit, en de zwakkere doelwitten worden door de leeuwen altijd als eerste uitgekozen…’ sprak hij toen. Hij legde zijn hand op haar achterhoofd, en grinnikte. ‘Maar buiten kunnen ze me weinig doen. Windmagie is overal waar lucht is en een aanval hier veroorzaakt nauwelijks schade…’ sprak hij kalm en ademde rustig in en uit om Noëla’s geur die altijd een zoete toon had tot zich te nemen.

Hij was groter dan haar, zelfs als ze haar hakken nog had aangehad was hij groter geweest, of het moesten echt erg grote hakken geweest zijn. Noëla vond het niet erg, integendeel zelfs. Stiekem vond ze het zalig dat hij groter was, dat ze zich helemaal kon laten omvatten door zijn armen, dat ze zich echt veilig kon voelen in zijn buurt. In zijn armen. Alleen het nieuws dat hij haar bracht verwoestte het gevoel van veiligheid. Hij had haar weggestuurd. Die openbaring bracht een orkaan aan emoties naar boven. Haar vragen lieten alleen maar een glimlach op zijn gelaat groeien. Waarom glimlachte hij in godsnaam? Er was niets grappigs aan deze catastrofe!
Zijn armen werden gekruist, zijn hoofd schudde heen en weer, haar naam weerklonk. Nu zou een wereldberoemde Fwinn uitleg komen, die had ze al wel vaker gehad. Hij had al vaker dingen meoten uitleggen, dingen die Noëla boos hadden gemaakt. Noëla was niet altijd het makkelijkste persoon om mee samen te wonen, maar dat was geen enkel model, toch? Zijn uitleg verklaarde zoveel, meteen vloog ze weer naar hem toe, zocht een toevlucht in zijn armen en wilde hem tegelijkertijd troosten. Zo werkte haar relatie met hem, hij was haar steunpaal en zij probeerde de zijne te zijn. Ze veegde teder de traan weg die over zijn wang was gerold. Ze zag hem niet vaak huilen anderen verwachtten het ook niet van hem. Fwinn leek altijd zo stoer, alsof hij de hele wereld op zijn schouders kon dragen.
Zijn woorden voelden als ijs dat in haar nek werd gegoten. Hij geloofde niet in een goede afloop. Eigenlijk had ze eht wel kunnen verwachten. Zij was degene met de optimistische gedachten over hem, hij leek niet zo zeker te zijn over geluk op zijn pad. Des te meer reden om hem te overtuigen en op te vrolijken. Zijn hand op haar zij zorgde ervoor dat ze geen woorden uit haar mond kreeg. Zijn aanraking voelde vertrouwd en warm en toch, toch hadden aanrakingen een bitter kantje gekregen voor Noëla. Ze deed haar best niet te huiveren, het was Fwinn, ze kon hem vertrouwen, hij was geweldig. Ze werd opgetild. Zijn woorden waren zo tegenstrijdig met zijn glimlach. Zijn woorden klonken negatief maar in Noëla’s hoofd had zich al een positieve draai aan het hele gebeuren gevormd. “Je hebt gelijk, alles gaat alleen maar beter worden.” Sprak ze met een glimlach op haar gelaat. Zijn laatste woorden lieten een warme rilling over haar heen gaan. Ja zij tweetjes, alleen zij, geen andere mensen, zeker geen vrouwen, alleen zij, zoals vroeger, ze hoefde Fwinn met niemand te delen, hij was van haar. Haar blote voeten raakte de grond weer. Ze kleefde niet meer tegen hem aan maar had wel zijn handen vstgegrepen toen hij haar had neergezet. Ze hield ze vast, aaide ze door cirkelbewegingen met haar duimen te maken.
Noëla staarde hem met grote ogen aan, die enge man was zijn vader? Oh godjes, godjes, godjes. NOëla wist niet wat ze moest zeggen hoe ze hem het beste kon steunen. Zijn woorden maakten haar ergens boos, Noëla had een hekel aan lafaards. “Leeuwen kunnen zich ook branden…” Sprak ze op een duister toontje, haar handen werden iets warmer door de woede die in haar huisde. Niemand deed haar Fwinn pijn. “Ik laat je ze geen pijn meer doen Fwinn, dat beloof ik.” Sprak ze zacht. Ineens voelde Noëla iets nats op zich, en opnieuw, en opnieuw. Donkere wolken hadden zich boven hen gevormd langzaam begon het te onweren en weerklonken er donderslagen. Noëla deed onmiddellijk een stap dichter naar Fwinn toe, ze was bang voor onweer en het water was koud, zeker nu ze op blote voeten stond.

En daar volgde inderdaad een van zijn bekende Fwinn-toespraken. Hij had vaker met Noëla meningsverschillen en standaard sloeg hij zijn handen over elkaar en schudde zijn hoofd terwijl hij haar naam uitsprak. Het nam haar aandacht en hij kon rustig uitleggen wat hij bedoelde. Hij legde uit waarom hij haar had weggestuurd en hij bleef glimlachen. Hij was zwijgzaam toen ze weer in zijn armen kwam en hij omhelsde haar terug. Ze zei dat ze wilde alles weer goed kwam en terug zoals het vroeger was. Hij liet zijn handen glijden naar haar zei en legde misschien op een gemene manier uit dat ze zoiezo bij elkaar bleven. Hij begon negatief maar maakte de klap van het positieve krachtiger er mee. Hij zweeg toen hij haar weer neerzette en voelde hoe ze zijn handen pakte. De zachte strelingen van haar duimen deden hem zijn ogen sluiten en genieten van het gevoel. Hij legde uit waarom die kerels hem aangevallen had en zwijgzaam keek hij haar aan. 'Misschien wel...' sprak hij kalm toen hij de hint begreep. Hij had die uitspraak niet verwacht van Noëla. En al helemaal niet gezien hij haar kende als een verlegen maar toch krachtige dame. Het duistere ondertoon ontging hem dan ook niet en ergens was hij blij met die verandering van Noëla. Als ze voor zichzelf op durfde te komen was dat alleen maar positief vond Fwinn. Ineens voelde Fwinn een druppel op zijn neus en keek naar de richting waar haar koffer stond. Hij liep even terwijl hij zijn handen wat laag hield en pakte het handvat. Naar school lopen ging te lang duren, ze waren dan zeik nat. Fwinn zette de koffer voor Noëla en pakte haar hand terwijl hij de koffer mee aanraakte. In een snelle beweging schoten de twee weg uit het niets en waren ze op Noëla's kamer kamer geteleporteerd. Fwinn wist nog de locatie maar moest voor zichzelf iets langer doen vanwege zijn blindheid. Hij sloot zijn ogen en concentreerde zich. Het duurde langer dan gewend en het begon ineens snel te stortregenen. Hij opende zijn ogen en verdween in het niets en belandde naast Noëla op haar kamer en kwam langzaam overeind. Zijn shirt voelde zo plakkerig dat hij hem haast direct uit deed. Het gespierde lichaam dat hier en daar bedekt was met donkere vlekken die bijeffecten waren van de spreuk waren goed zichtbaar, maar ergens ontsierde het zijn lichaam niet en leken meer op subtiele tattoages die het egale huidskleur hier en daar verbrak. Zwijgzaam legde hij de shirt op de grond en zocht toen met zijn handen om zich heen. Een zachte warme huid deed hem stoppen en hij glimlachte. 'Je bent heel aangekomen?' vroeg hij vriendelijk en glimlachte naar Noëla.

Fwinn was altijd al goed geweest met praatjes, nog een van de redenen waarom Noëla zo graag bij hem in de buurt was, hij vulde haar aan op de plaatsen waar zij tekort schoot en omgekeerd. Oké soms was zijn scherpe tong vreselijk irritant, maar je keek over iemands ruwe kantjes heen eenmaal als je om die persoon ging geven, en dat deed Noëla. Ze omhelsde hem. Hem omhelzen had haar altijd al een gevoel van veiligheid gegeven. Een knuffel, een omhelzing het kon zo goed doen maar Noëla vond het lastig om erom te vragen, Fwinn was verreweg de enige persoon die ze uit zichzelf een knuffel zou geven.
Ze voelde woede jegens de mensen die Fwinn kleineerden, die hem grepen voor de daden van zijn vader. zwijgzaam keek hij haar aan. 'Misschien wel...' sprak hij kalm toen hij de hint begreep. Misschien was haar uitspraak niet echt iets wat je zou verwachten van een verlegen meisje zoals Noëla. Maar als je om iemand gaf was niets teveel. Noëla wist dat haar verlegenheid haar altijd parten zou spelen maar als hij haar nodig had, als ze hem moest beschermen, hield niets haar tegen. En haar tijd zonder hem had haar misschien enigszins verhard. Ze had zich moeten redden zonder hem.
Natte druppels vielen uit de hemel, maakte haar haren helemaal nat waardoor ze zeker wist dat het zo meteen alle kanten op zou staan als het begon te drogen. Misschien was zijn blindheid in dat geval wel een geluk, hij zou haar niet kunnen zien wanneer haar kapsel alle kanten op stond. Ja, ergens was dat een heuse opluchting voor her modebewuste meisje. Ze zag hoe Fwinn naar haar koffer liep en deze vast nam. Noëla maakte zich al klaar om op blote voeten samen met hem door de regen naar het schoolgebouw te gaan. Alleen had hij andere plannen, haar hand – oh jongens dat voelde goed - en koffer werden vastgegrepen. In een flits waren ze bij haar kamer, waar Noëla meteen even steun zocht tegen de muur. Ze had zich al vaker door Fwinn laten teleporteren maar toch iedere keer werd ze er een beetje draaierig van. Een moment later stond Fwinn ook in haar kamer. Ze keek zwijgend en glimlachend naar hem. Fwinn. God nu drong pas echt tot Noëla door hoe hard ze hem gemist had. Natuurlijk zette ze grote ogen op toen hij besloot zijn shirt uit te doen. Oké ze had hem al vaker zonder shirt gezien, maar dan nog, nu was hij hier, in haar kamer zijn wimpers en haren vol glanzende regendruppels. Een beeld dat adembenemend was. De vlekken op zijn huid, ze wist dat ze door zijn magie verschenen, ze had ze altijd al mooi gevonden, ze had ze altijd al eens willen aanraken, de zachte donkere huid willen strelen. Maar nooit had ze gedurft en nog steeds, durfde ze niet. Het was gewoon lastig voor haar. Ze wilde echt wel grag dicht bij hem gaan zitten en zelf zijn hand vastgrijpen enzo maar ze kon het gewoon niet. Daarom vervloekte ze haar verlegenheid, het zat altijd in de weg. Hij kwam dichter naar haar toe toen hij zijn shirt op de grond hd gelegd. Toen zijn huid contact maakte met de hare had ze het ineens snikheet, ookal was ze door en door nat. Maar ja zij kon moeilijk haar kleren gaan uitzwieren dat zou gewoon een heel verkeerd beeld geven, niet dat zij dat beeld erg vond, maar toch, het kon niet, ze mocht niet, ze was een vriendin, ja gewoon vrienden, ze zat in de vriendenzone, niets aan te doen. 'Je bent heel aangekomen?' vroeg hij vriendelijk en glimlachte naar Noëla. “Uhu…” Wist ze er stamelend uit te brengen. Nu ze zo lang niet in zijn aanwezigheid was geweest moest ze gewoon weer even wennen, alle zenuwachtige trekjes onder controle krijgen. “Enneuh…is er nog iets interessants gebeurd in mijn afwezigheid?” Vroeg ze met een zwak lachje.

Noëla had niet durven dromen dat Fwinn het eerste zou zijn wat ze bij haar terugkomst zou mogen aanschouwen. Natuurlijk was ze blij om hem weer te zien. Zijn foute keuzes werden hem dan ook snel vergeven. Hij had het gedaan voor haar bestwil, hij had niet kunnen weten wat voor verschrikking haar te wachten had gestaan. Misschien hoefde hij het ook wel nooit te weten, misschien moest het haar kleine geheim blijven. Nog nooit eerder had ze een geheim voor hem gehad, het zou beslist ook niet makkelijk worden om er nu wel een voor hem te hebben.
Toen de regen als een op hol geslagen tuinslang uit de lucht begon te gutsen werd noëla naar haar kamer geflitst. Net snel genoeg om de ergste waterschade te beperken, Fwinn was een ander verhaal. Hij leek op zijn zachtst gezegd een verzopen zee egel. Het had haar niet mogen verbazen dat hij zijn shirt uitdeed. Het had haar niet zoveel moeten kunnen schelen. Maar toch, het deed haar heel veel. Na hem zo lang niet meer gezien te hebben was de aanblik van zijn blote bovenlijf haar haast teveel. Haar knieën begonnen te knikken, ze voelde zich licht in haar hoofd. Zo snel als ze kon keerde Noëla haar blik van hem af. Ze moest haar op hol geslagen hart kalmeren en dat zou beslist niet gebeuren als ze naar hem zou blijven staren. Helaas was haar blik afwenden niet erg effectief toen hij doodleuk besloot haar nog een knuffel te geven. Haar adem hield ze in. Waarom gebeurde dit? Waarom reageerde ze zo op hem? Het was Fwinn maar, haar goede vriend Fwinn, vriend. Niets meer. Gewoon een vriend. Daar moest ze zichzelf aan blijven herinneren. Het maakte niet uit dat haar vochtige shirt tegen haar huid plakte, koud had de rode furie het niet. Daar zorgde hij wel voor.
Ergens was het een opluchting toen hij de omhelzing beëindigde, anderzijds was het een marteling. Haar vraag werd niet beantwoord met de grappige verhalen waar ze op gehoopt had, nee wat Fwinn haar vertelde was alles behalve vrolijk te noemen. Zijn woorden maakte haar verdrietig, zijn humeur had al zolang ze hem kende een effect op het hare gehad. Wanneer hij verdrietig was, was Noëla dat ook, wanneer hij gelukkig was, was zij dat ook. “Dat vond ik inderdaad leuk ja…” Mompelde ze zachtjes. Ze vond het nog steeds leuk, maar ze zou het niet doen, niet zolang hij niet haar fotograaf was. Hem kon ze vertrouwen, die vreemden niet. Pas toen hij het volgende onderwerp aansloeg borrelde er ook een tikje woede en jaloezie in het jonge model op. Zij. Noëla wist precies over wie hij het had, zij was degene die ervoor gezorgd had dat ze hem moest delen. Nee Noêla mocht de bliksemflits niet echt.
Hij huilde, hij huilde haast nooit. Noëla kende hem zo goed en zelfs zij kon de keren dat hij gehuild had op een hand tellen. Na een lichte aarzeling ging ze weer naar Fwinn toe, haar blauwe ogen bewust focussend op zijn gezicht. Langzaam veegde ze zijn tranen weg met haar zachte slanke vingers, voor ze zijn handen op haar wangen legde. “Het komt goed ik beloof het, die donderflits zit fout, ze is niet goed wijs…ze..” Even hield Noëla halt ze wist als ze door zou gaan dat ze zich boos zou maken en het meisje alleen maar een hoop zou verwijten. Daar was later nog tijd voor. Nu moest ze er zijn voor hem. “ze verdient je niet, je bent zoveel meer dan zij kan zien. “ Fluisterde ze met een leive glimlach. Ze was er voor hem, ze zou er altijd voor hem zijn dat was haar doel. Hij had haar tenslotte gered. Langzaam leidde ze de nog gedeeltelijk natte jongeman naar haar kleine bedje. Sloeg ze het wollen deken om zijn schouders en kroop ze tegen hem aan. Net zoals ze vroeger had gedaan. De dag dat ze hem achtervolgt had. De dag dat hij haar zijn dunne deken had afgestaan, de dag dat hij zijn armen om haar had heen geslaan om haar warm te houden.

Fwinn had Noëla net op tijd naar haar kamer geflitst zodat ze niet totaal doorweekt zou zijn op het moment dat ze aanwezig zou zijn. Fwinn zelf was echter niet te redden en was kletsnat op zijn kamer terecht gekomen. Hij keek even met een beduusde blik rond, het was een lege boel maar de spullen die ze had lagen er nog, Noëla was namelijk nooit van de school uitgeschreven geweest. Met een kalme handeling trok hij zijn shirt uit en glimlachte terwijl hij Noëla daarna ineens zag omdraaien. Hij glimlachte enkel en gaf haar een warme omhelzing. Haar zo dicht bij hebben deed hem altijd goed, maar hij had nooit echt doorgehad wat het precies betekende voor de jonge blinde fotograaf. Hij was immers stom genoeg om nog te weinig te weten wat precies liefde inhield. Dat leerde je door opvoeding, iets wat hij nooit had gehad. Hij had geen moeder figuur gehad die hem had geplaagd met meisjes op school, noch een vaderfiguur die hem had verteld hoe liefde in elkaar stak. Hij was een blanco blaadje dat zichzelf kreukte om textuur en vorm te krijgen en daarin maakte het soms foute kreuken. Zwijgzaam liet hij haar los toen ze vroeg of er iets interessants was gebeurd. Fwinn was eerlijk, hoe vervelend het ook was. Hij kon op een zeker punt ook zijn tranen niet bedwingen. Hij was doodsbang Lightning kwijt te raken. Of was het de aandacht die Lightning gaf? Hij wist het zelf amper. Hij keek op toen twee handen op zijn wangen kwam en keek recht in de ogen van Noëla, bij toeval wist hij ze te vinden, maar het bleef een zwart beeld voor hem. Ze streek zijn tranen weg en sprak hem sussend terug. ‘Ma…’ hij wilde protesteren maar stopte abrupt. Misschien had Noëla wel gelijk en zuchtend sloot hij zijn ogen terwijl ze hem naar achteren duwde. Fwinn voelde een bed tegen zijn onderbeen duwen en viel er in terwijl hij rustig zat. Niet veel later kreeg hij een warme kleed om zich heen wat hem ongetwijfeld hielp te drogen, alsmede warm te blijven. Hij voelde het bed wat inzakken en merkte dat Noëla haar hoofd tegen zijn schouder aanlegde. Hij duwde haar kort weg om het kleed om haar heen te slaan en zijn armen om haar heen te slaan en zijn ogen te sluiten terwijl hij zijn hoofd tegen die van haar legde. ‘Ik heb je gemist, Noëla…’ sprak hij zachtjes. ‘Ik heb jou gemist, en dit…’ sprak hij toen. ‘Ik had je nooit mogen wegsturen, zonder jou kan ik gewoon niet verder komen dan….dan met jou…’ maakte hij het een beetje simpel af. Hij glimlachte en gaf toen een klein kusje op haar voorhoofd en bleef tegen haar aanliggen en genoot van haar warme uitstraling als Raziaan.

Haar band met Fwinn was altijd al uitzonderlijk geweest als een wilde bloem op een dood veldje. Puurheid waar je het niet zou verwachten. Ja er waren zoveel dingen om hun vriendschap mee te vergelijken maar geen een ding vond Noëla goed genoeg, geen voorwerp was goed genoeg om Fwinn mee te vergelijken. Ze was echt blij om hem te zien, om hem weer dicht bij zich te hebben, misschien was ze zelfs iets te blij om hem weer te zien maar naar die gedachte wilde ze niet luisteren.
Ze merkte hoe bang hij was om die walgelijke donderflits te verliezen. Als goede vriendin troostte Noëla hem uiteraard maar ze zou liegen als ze zei dat ze rouwig was over het verliezen van miss Lightning ferras. Noëla had het nooit onder kasten geschoven dat ze het meisje niet had gemogen. Noëla beschouwde haar als een indringer, iemand die ongewenst haar wereld was binnengedrongen, oké zo zag ze eigenlijk ieder meisje dat te dicht bij Fwinn kwam, maar donderflits was bij uitstek de ergste.
Noëla kon het niet laten om zich moederlijk tegenover hem op te stellen. De moederlijkheid kwam in vlagen maar was wel degelijk aanwezig. Ze wilde hem beschermen, ervoor zorgen dat hij gelukkig was. Het maakte haar niet uit dat haar favoriete donsdeken nat zou worden, zolang hij het maar warm had. Al gauw had ze haar hoofd op zijn schouder gelegd, dat werd even weggeduwd zodat ook Noëla’s slanke lijfje bedekt werd door het zachte deken. Ze zorgden voor elkaar, dat hadden ze altijd al gedaan, van de dacht dat ze elkaar ontmoet hadden.
“Ik heb jou ook gemist” waren de fluisterzachte woorden die uit haar mond ontsnapten. ‘Meer dan je ooit zult weten’ voegde ze er in gedachten aan toe. Met zijn woorden was Noëla het eens, ja hij had haar nooit mogen wegsturen. Hij had er geen idee van hoe erg die beslissing haar had geschaad. Hij kon niets weten over de duistere dingen die in zijn afwezigheid gebeurd waren. Ze voelde zijn warme zachte lippen op haar hoofd, zijn kleine blijk van genegenheid was al genoeg om een stralende glimlach op haar lippen te toveren. “Maakt niet uit, ik heb je al vergeven.” Sprak de rode furie op een plagende toon voor ze haar hoofd op zijn schoot legde. Zoals een klein kind zou doen bij zijn ouders.
Ja Noëla had hem vergeven, maar vergeten zou ze nooit. Ze wist dat ze er nog dromen over zou hebben, dat ze ’s nachts wakker zou worden. Die gedachte boezemde haar angst in. Ze wilde geen herhaling van de feiten in haar onderbewust zijn. Ze wilde het vergeten, ze wilde het zo graag vergeten. Noëla kneep haar ogen stijf dicht , krulde zich meer op tot een bolletje wenste in stilte dat de beelden voor altijd weg zouden blijven.

Fwinn was inderdaad angstig, maar had zich er ergens bij neergelegd dat het einde van de relatie met Lightning al lang in zicht was. Niet letterlijk in dit geval, maar een en al figuurlijke zin. Fwinn had zijn ogen even gesloten en stond van haar af met zijn rug. Hij voelde iets langs hem heen glippen en haar handen tegen zijn wangen deden hem waterig glimlachen. Ze was er altijd voor hem geweest vanaf de eerste dag, en dat was andersom net zo geweest. Het was enkel Fwinn die niet doorhad wat het belang voor Noëla nou daadwerkelijk was. Maar wat wilde je als je niet opgegroeid was als normaal kind en niet wist hoe of wat liefde nu precies was. Hij had geen vaderfiguur die met hem roddelde over vrouwen, en al had hij zijn vader aan zijn zijde, was het ook niet eens een type die het zou doen. En ook niet zijn moeder die plagend tegen hem zei dat hij een vriendinnetje had. Fwinn had nooit een jeugd gehad en wist veel eigenlijk nog niet in te schatten. Zo ook wat er met Noëla en hem speelde. Het was voor Noëla misschien allang duidelijk, maar Fwinn was nog steeds afstandelijk als het om dat ene gevoel ging. Misschien was Lightning enkel een ontkenning een vlucht geweest wat hij voelde voor Noëla. Echt bewust was Fwinn zich dus absoluut niet over zijn gevoelens.
 

Fwinn kreeg een warme deken over zich heen, maar liet zich niet alleen genieten van de warmte. Hij sloeg zijn arm met deken om haar heen en Noëla legde haar hoofd tegen zijn schouder. Hij bekende dat hij haar gemist had en dat was een en al waarheid. Toen bleek dat ze het terug zei wist Fwinn even niets te zeggen. Hij besloot zijn excuses aan te bieden en glimlachte daarna toen ze zei dat ze hem vergeven had. Fwinn voelde aan de luchtdruk dat het inmiddels laat begon te worden. Om de bui nog net een tikje erger te maken werd het een donder en flits moment. Het waren luide klappen en het ging er heftig aan toe buiten. Hij legde zijn hand op haar schouder en glimlachte. ‘Zal ik anders vannacht hier bij je blijven?’ sprak hij zachtjes. ‘Ik heb geen behoefte alleen op mijn kamer te liggen…’ sprak hij met een zachte en kalme stem. En ergens had hij het gevoel dat Noëla het wel leuk zou vinden als hij weer even bij haar zou blijven voorlopig.