Razen stond altijd al op een minder tactisch punt ten opzichte van SSA. Er was vaak een weg die via een andere planeet leidde voor je het algemene magieplaneetje kon bereiken waar SSA op stond. Het duurde hem daarom ook 1 dag vanwege het feit dat Miles woonde op een plaats woonde wat gedurende elf maanden net aan het tegenovergestelde kant van Razen lag dan het gedeelte dat op de school gericht stond. Het was een tijd terug dat hij zijn enige sociale contacten terug had verloren, ze waren weggegaan en hij had de details er nog niet eens van gehoord. Het is ook sinds toen dat zijn vader werd gearresteerd en zijn leven omgegooid werd. Miles heeft een tijdje nog op Razen gebleven maar ze vonden het belangrijk dat hij nog steeds educatie kreeg en daardoor stuurde ze met een volledige vergoeding van de kosten hem naar StarShine Academy om hem daar te laten studeren. Miles had er geen bezwaar tegen gehad, het ergste zal enkel om bij vele verschillende mensen te komen en niet weten hoe ze konden reageren. Hij zou ze terugslaan wanneer ze hem ook maar met een vinger durfde te krengen. Hij was niet bang om terug te happen of toe te slaan. Zijn vader had hem hard gemaakt en ergens best kil en het was niet de makkelijkste persoon in de omgang.

Zijn ogen waren gesloten, de gouden ogen die sommige meiden al  vanaf het eerste blik niet meer konden ontwijken waren verborgen onder een fragiel laagje huid en ze bleven gesloten. De persoon lag met zijn hoofd tegen de zijwand van de shuttle en als hij zijn ogen zou openen zou hij over een mooi wolkendek kijken. Het duurde nog een paar uur voordat ze de academy zouden bereiken. Het was vrij rustig in de shuttle, gezien het van een lange rit kwam, maar dat was het niet geweest. Miles heeft in krappe momenten gezeten in dezelfde shuttle, maar was blij dat de meeste er uit waren. Het gros van de personen waren leerlingen en hier en daar een volwassenen die leek op een stagiaire of mogelijke sollicitant voor een docentenrol. Miles had ze allemaal al bestudeerd. De man rechtsachter had tevens vuurmagie, en was de gehele rit achterin gezeten. Het meisje naast hem had muziek op en tikte af en toe mee. Vermoedelijk kon ze goed drummen want ze had een paar drumsticks. Miles lag rustig te slapen, maar was in een lichte fase, hij kon niet in een diepere komen. Het was zaterdag vandaag en het was tegen de middag. Ze hadden bewust gekozen voor de vrijdag, sinds het een dag kostte om te reizen en daardoor hij in de middag aankwam. Zo had hij een hele dag om zijn omgeving te verkennen en te verkennen voor hij zich maandag al direct kon storten op zijn studie. Hij stroomde in het vijfde jaar in.

Met luid kabaal en een harde schok kwam het gevaarte tot stilstand. Miles opende loom zijn ogen en keek op. Hij stond moeizaam op en liep naar de voorkant van de shuttle om daar rustig zijn bagage uit het daarvoor bestemde laadruim te halen. Hij had twee koffers en tilde ze met gemak op. Hij liep wat van de shuttle af en zette zijn koffers neer. Hij legde zijn handen op zijn heupen en schoof ze wat naar achteren. Zijn hoofd boog zich naar achteren en hij boog zijn rug even terwijl hij zijn steun hield aan zijn onderrug. Hij kraakte even zijn nek en rekte zich uit terwijl er een tweede shuttle lande. ‘Soso, here we are.’ Sprak hij met een sceptische toon en keek even rond. Het was vrij verlaten op het platform en al snel schoot zijn blik rond op zoek naar wat bewegwijzering maar niets te vinden. Met een zucht pakte hij zijn koffers op en liep naar een van de bankjes. Hij was abrupt uit zijn slaap gehaald en hij ging even bijtanken op de bankjes. Hij was voorover gebogen en stak een van zijn sigaretjes op om er en hijs van te nemen. Hij blies de rook door zijn neus uit. Hij had zijn ogen gesloten. Ineens werd het licht dat door zijn oogleden ging minder, wat hem attendeerde dat iemand voor hem moest staan. Toen hij zijn ogen opende keek hij recht naar een vermoedelijke tweeling. Hij wreef in zijn ogen. ‘Vrij apart, ik ben aan het hallucineren op de eerste dag al…’ sprak hij met een zucht en nam nog een trekje terwijl hij de rook weer uitblies. Hij keek weer naar wat hij dacht dat een waanbeeld was, maar het werd steeds geloofwaardiger. Na een paar minuten keek hij met stomme verbazing naar de tweeling. ‘Hoshi? Hisuki?’ sprak hij toen vragend en keek de tweeling met een kleine twinkeling in zijn ogen aan. ‘Dat is een tijd terug…’ sprak hij en glimlachte kalm.

Miles zat rustig op het platform en had zijn sigaret opgestoken. Hoshi was altijd er tegen geweest en had meerdere malen zijn sigaret uit zijn mond genomen en platgetrapt. Met zwijgzame houding had hij zijn ogen gesloten. Een paar voetstappen deed hem opkijken en je zag even de verbazing in zijn ogen. Hij wist de sigaret nog net vast te houden in zijn mond die half open ging. ‘Hoshi? Hisuki?’ sprak hij haast verbaasd. Ze waren wel de laatste die hij hier had verwacht. Hij glimlachte en sprak dat het een tijdje terug was. Hisuki ging er als eerste op in en ging naast hem zitten. ‘Ja, dat meen ik…’ sprak hij met een kleine glimlach. Hij glimlachte niet vaak, maar met de tweeling lukte hem dat toch weer wel. Zwijgzaam keek hij de andere kant in toen Hoshi naast hem kwam zitten. Hij had het beter niet kunnen doen wat zijn sigaret, die nog niet half weg was, werd uit zijn mond gegrepen en weggegooid waarna er toevallig nog iemand opstapte. Hij blies de rook uit en grinnikte. ‘Jullie zijn geen steek veranderd…’ sprak hij terwijl hij wat achterover leunde en tegen de muur leunde met zijn rug, wat achter het bankje stond. Hij keek even naar de lucht. ‘Dus…’ sprak hij toen met een warme stem tegen de twee. ‘4 jaar en dan elkaar weer tegen komen. Ik had het nooit verwacht, maar ik ben er niet minder blij mee..’ sprak hij met een glimlach en keek opzij naar Hisuki. ‘Nog veel geschreven?’ sprak hij toen met een tevreden glimlach en draaide zich daarna naar Hoshi. ‘En jij nog veel getekend?’ sprak hij toen en grinnikte. Hij wist hoe de tweeling tegenover hem stond. Tenminste, soms leken ze te vechten om zijn aandacht en daarom probeerde hij op het moment het gelijk te verdelen. Hij had het enkel opgemerkt, maar de rede kon hij er niet achter plakken. Daarbij had hij soms een ongemakkelijk gevoel bij de twee, en desondanks hij nog wel eens droomde over vreemde gebeurtenissen wist hij niet zijn vinger meer op de details te leggen wat er gebeurd was. Het was allemaal verwrongen herinneringen van een moment dat hij liever kwijt was. En de herinneringen van Hoshi en Hisuki waren ook niet de kraak helderste meer. Het was sinds dat zijn vader veroodeeld was dat hij geknapt was en veel had willen vergeten. Hij glimlachte licht en keek toen voor zich uit. ‘Wat toevallig dat we op dezelfde school zijn beland, vinden jullie niet?’ sprak hij toen met een licht gegrinnik en keek toen even opzij toen Hoshi hem in zijn zij porde. ‘Zeg jongedame…’ sprak hij en porde haar terug. ‘Ik ben echt ja…’ sprak hij en knipoogde.