Met een achteloos gebaar van haar arm liet Eres de bezem door het lokaal vliegen om de troep op te ruimen die de leerlingen die net het lokaal verlaten hadden op te ruimen. Zelf zette ze de stoelen en tafels recht die schots en scheef waren achtergelaten. Ze vroeg zich af of er wel leerlingen waren die erbij nadachten dat zij na de les de troep die zij gemaakt hadden weer mocht opruimen. In elk geval kwam het niet bij hen op om het zelf te doen, dat was één ding wat zeker was. Met een lichte zucht begon Eres aan het opruimen van alle muziek instrumenten. Sommige studenten bespeelde niet eens een instrument. Was het dat echt zo moeilijk om die dingen dan gewoon te laten liggen of staan op hun standaard. Eres hield heel veel van lesgeven, dat was het punt niet. Ze vond alleen het opruimen na afloop een wat minder leuk klusje.

Een snelle blik op haar bureau vertelde haar dat ze zo even moest kijken wat er voor nu op het schema stond. Ze had een bijles als ze het zich goed kon herinneren. Die vond ze altijd veel fijner, dat waren over het algemeen minder leerlingen, die maakte automatisch ook minder rommel. Eres zette net de laatste gitaar terug op de standaard en keek op het briefje. Inderdaad een bijles. Song of Illusion, samen met Lie. Had ze die niet al eens ontmoet? Ja toch? Hoe dan ook, ze moest het lokaal maar eens klaarmaken. Het was jammer dat het middag was. Deze spreuk was het beste te oefenen tijdens de schemering. Maar ja, je kon niet alles hebben. Om dat effect toch een beetje na te bootsen deed Eres alle gordijnen op een kiertje zodat er maar een paar straaltjes licht naar binnen kwamen. Ze had niet het laatste gordijn bijna helemaal dicht getrokken toen ze achter zich de deur van het lokaal open hoorde gaan.

-

Eres had zich niet eens om hoeven draaien om te weten dat de persoon die net binnen was gekomen Lie was. Het was een logische aanname dat niemand behalve hij op dit tijdstip hier zou zijn aangezien hij voor een bijles kwam. Maar toen hij begon te spreken werden haar conclusies bevestigd. ‘Welkom meneer Laufeyson. Fijn u weer te zien,’ zei ze terwijl ze hem over haar schouder een glimlach toewierp. Ze gebaarde Lie om plaats te nemen aan een van de tafels terwijl ze naar de deur liep en die weer sloot om het licht van de gang buiten te houden. In het klaslokaal hing nu een soort schemersfeer. Niet zo goed als echte schemer natuurlijk, maar het kon ermee door. ‘Goed, laten we dan maar beginnen niet?’ zei ze al was het meer een conclusie dan een vraag. ‘De spreuk die je vandaag gaat leren heet Song of Illusion. Je leert om illusies op te roepen en te gebruiken. Ik begin de les vandaag met een demonstratie. Daarna krijg je een beetje basistheorie om de spreuk goed uit te kunnen voeren en ten slotte mag je het zelf proberen,’ legde Eres het lesprogramma uit aan Lie. Vervolgens iep ze terug naar haar bureau waar haar viool al klaar lag. Eres sloot haar ogen en concentreerde zich waarna de viool zachtjes begon op te lichten. Toen begon ze met spelen. Zachte klanken van een klassiek muziekstuk vulden het lokaal. Er verschenen hoge sta kandelaars met brandende kaarsen in het lokaal. De muren leken zich te verhogen en te verbreden. Het plafon werd koepelvormig. De tafels en stoelen verdwenen en de tafel waar Lie aan zat werd een grote buffet tafel gevuld met de heerlijkste dingen. Binnen een paar minuten was het klaslokaal veranderd in een feestelijke balzaal waar zelfs de klanken van de viool een echo achterlieten. Eres liet langzaam de laatste klank wegsterven en de illusie ging in rook op waarna het lokaal er weer net zo uitzag als eerst.

‘Goed. Wat ik net liet zien is wat je uiteindelijk met deze spreuk zou kunnen doen. Nu laat ik je niet zoiets groots als een balzaal maken want dat vergt erg veel concentratie en nog meer oefening. We beginnen met iets simpels. Jouw opdracht is om straks heel sterk aan de voorwerp te denken. Ze de vorm en de kleur voor je alsof hij al op je tafel staat. Dan ga je, door middel van de spreuk, proberen dat voorwerp te realiseren. De woorden die bij deze spreuk horen zijn Ilu Ibata. Oefen de klank en de uitspraak want als je de woorden al fout zegt dan kan je de rest van de spreuk ook we vergeten. Je mag beginnen,’ vertelde Eres en gebaarde Lie dat hij de eerste opdrachten mocht gaan uitvoeren.

-