Figure you out | Hélène

"People never change
They seem to stay the same
They wear different clothes
But play the same games"

Zijn ribbenkast ging op en neer. Op en neer, op en weer neer. Zijn rustige ademhaling gaf aan dat de man sliep. Hij lag half onder de lakens, half niet. Een duidelijke wildslaper. De zon scheen door de half dichtgetrokken gordijnen en de vogels zongen luid, maar het enige wat Thomasso uit zijn slaap zou halen was de wekker. Toen het rinkelende geluid van het apparaat zijn oorschelpen binnendrong, schrok hij in een keer wakker. Hij schoot rechtop, wat leidde tot duizelingen en een ongecontroleerd gemep naar de wekker, die zijn helse geluid bleef maken. Toen zijn grote hand het apparaat vond, zette hij het geval snel uit en hield hij beide handen voor zijn gezicht. ‘Ugh.’ verzuchtte hij zachtjes, beseffend dat het tijd was om op te staan.
Het eerste wat hij deed was zich uitrekken. Nog half in bed en half rechtop zittend strekte hij elke spier die hij kon strekken. Er ging een rilling door zijn lichaam die de haren op zijn armen rechtop deed staan. Met een been schoof hij de lakens van zich af, bleef daarna even stilzitten. Wat was zijn plan voor vanochtend? Tot een uur of een had hij nog geen dienst en vandaag had hij geen afspraken gepland staan. Een hele ochtend voor hem alleen. Thomasso begon het maar vast als een luxe te beschouwen, wetende dat hij waarschijnlijk naar een volgende kon fluiten. Dokter en psycholoog spelen betekende lange uren en veel werk. Niet dat hij het erg vond, maar van een vrije ochtend kon de man ook genieten.
Met een zucht werkte hij zichzelf uit bed en strompelde hij in zijn pyjama, bestaand uit een oud shirt en een onderbroek, naar de douches. Hij had geluk dat zijn kamer een privébadkamertje had, dat hij niet naar de algemene badruimtes had hoeven lopen. Want dan was hij gewoon in zijn pyjama daar naartoe gestrompeld, geloof me. Thomasso had geen enkele reden om zich te schamen voor zijn lichaam. Het was voor anderen misschien wel ongemakkelijk geweest.

Na een korte douche die zijn gedachten had opgehelderd en de laatste restjes slaap uit zijn systeem had gewerkt begon hij te plannen. Het was nu rond achten, dus als hij voor negen uur zijn ontbijt binnen had dan zou hij drie á vier uur hebben om zelf dingen te doen. Dingen die moesten waren onder andere het halen van toiletspullen in Oak’s Field, het langsgaan bij een paar leraren die hij gisteren niet in zijn planning had kunnen proppen en hij wilde eigenlijk ook nog een eind gaan hardlopen. Op zijn weg naar buiten gaf hij Hannibal wat te eten en een aai, opende daarna de deur om de gang op te stappen, op weg naar de eetzaal.
Eenmaal aangekomen in de drukke zaal vol leerlingen en een paar stagiaires regelde Thomasso snel een ontbijtje voor zichzelf. Hij laadde zijn dienblad vol met een grote kop thee, een bord gevuld met croissants, jam en wat boter en een appel. Wel gezond blijven. Hij draaide zijn rug naar het ontbijtbuffet en scande de grote zaal. Zijn oog viel op een tafel wat afgelegen van de rest. Er zat maar een ander persoon aan die tafel en zij leek weinig op een leerling. Mooi, kon Thom een beetje socializen. Met zijn volle dienblad liep de man in de richting van de tafel, handig de leerlingen ontwijkend.
Hij ging tegenover de dame zitten, van wie hij nu concludeerde dat ze waarschijnlijk geen leraar zou zijn. Daar was ze wat te jong voor. Vrolijk lachend keek hij de roodharige aan. ‘Buongiorno, belleza.’ groette hij haar opgewekt in zijn moedertaal. ‘Je zat zo alleen, ik dacht, laat ik je verblijden met mijn gezelschap.’

voor Hélène.

Het kloppen van haar hart was het bas ritme van de muziek die de natuur voor haar maakte om op te lopen. Ze had haar eigenwijze rode lokken opgebonden in een staart zodat het haar niet in de weg zou gaan zitten. Een zwarte effen sportbroek van zachte soepele stof en een donkergroene tank top waardoor haar vurige haar nog feller afstak tegen haar witte huid dan het al deed. Zo rende een jonge vrouw over het schoolterrein. Ze had zojuist het bos achter zich gelaten waar ze zelf haar parkour moeilijker had gemaakt door het oneffen terrein. Maar nu rende ze weer over het grasveld waardoor haar hartslag weer langzaam tot rust kwam. Hélène stopte pas met rennen toen haar maag luid begon te protesteren. Ze had die ochtend voordat ze was begonnen met rennen enkel een appel gegeten. En blijkbaar was het tijd om nu een goed ontbijt naar binnen te werken.

Ze had zich even kort opgefrist maar liep nog steeds met haar sportieve kleding aan de grote zaal binnen. Mensen zouden ook niet anders verwachten van een stagiaire voor gym. Dat was één van de weinige dingen die ze niet gelogen had toen ze op de academie kwam solliciteren. Ze hield van sport. Het was de perfecte manier om haar gedachten even compleet van zich af te zetten. Maar nu ze de grote zaal inliep kwamen alle gedachten die ze net opzij had kunnen duwen weer terug. Ze vroeg zich af hoe het de rest zou vergaan. Ze dacht voornamelijk aan Juli, haar beste vriendin. Juli had, samen met de andere leiders van hun ''bende'' besloten dat Hélène een tijdje weg moest van Razen na het ongeluk wat ze had veroorzaakt. Een paar vervalste papieren en mooie leugens later en nu zat ze hier. Een tweeëntwintig jarige vrouw die loog dat ze twee jaar ouder was met een moordenaars verleden waar ze alleen bij de Suasama haar gelijke zou kennen die zich voor moest doen als stagiaire gym. Het was apart gelopen in die paar weken. Maar ja, het leven kon soms vreemd lopen.

Hélène zette haar dienblad op een verder lege tafel en ging eraan zitten om in stilte te ontbijten. Lang zat ze niet alleen. Al vrij snel kwam er iemand tegenover haar zitten. Hij zag er te oud uit om een leerling te zijn. Maar ze herkende hem ook niet als leraar. Hij sprak haar toe in een taal dat ze als dialect van Gren herkende maar verder niet verstond. Aan de manier waarop hij het zei had het als begroeting geklonken. 'Goedemorgen. Jou heb ik nog niet eerder gezien. Nieuw hier?' vroeg ze aan hem. Ze vond het vreselijk om net te doen alsof ze altijd vrolijk en aardig was, maar alles om haar ware zelf te verbergen. Hélène benutte de paar seconde stilte om de jongeman voor haar eens beter te kunnen bekijken. Haar felle amberkleurige irissen scande snel over hem heen voor een eerste indruk, maar bleven daarna hangen bij zijn ogen.

"People never change
They seem to stay the same
They wear different clothes
But play the same games"

Hoewel Thomasso dol was op uitslapen, was de man een echt ochtendmens. Het gevoel van een wereld die langzaam weer op gang kwam, als een machine die weer soepel begon te lopen gaf hem energie. Toen hij nog thuis woonde stond zijn moeder altijd vroeg op, om dan een uur later Thom wakker te maken, die op zijn beurt een half uurtje later Emilia wakker maakte. Iedereen had aangegeven taken ’s ochtends en in die routine was weinig tijd om rotzooi te schoppen. De systematische aanpak was waarom Thomasso van ochtenden hield. Het had hem een gevoel van zekerheid gegeven, wat hij in zijn huidige leven nog wel eens miste. En zelfs nu kon je merken dat de man nog steeds graag dingen vooruit plande, aangezien zijn ochtend al volledig vol zat met activiteiten.
Hij had echter wel het brein om dan een half uurtje voor zijn ontbijt uit te trekken. Hij had lang niet zoveel tijd nodig, maar Thom vond altijd wel iemand om mee te praten. Zoals nu. Zijn helderblauwe ogen bestudeerden de dame voor hem. Rode haren in een staart, gekleed in sportieve kleding, een blanke huid en naar Thom’s mening prachtige amberkleurige ogen. Ze deed hem ergens denken aan zijn moeder, hoewel hij niet precies kon uitspreken hoe. Haar uitstraling, waarschijnlijk, want de vrouw tegenover hem leek verder amper op de brunette die zijn moeder was. De enige gelijkenis was dat vastberaden gevoel wat de man bij zowel deze vrouw als bij zijn moeder kreeg. Alsof ze niets wilden opgeven. Hij kon dat gevoel wel vertrouwen, was zijn ervaring.
Ze groette hem terug. Of hij nieuw was? ‘Ja,’ lachte Thom vrolijk, blij dat ze hem niet negeerde. Niet iedereen zat altijd op een gesprek te wachten, was zijn ervaring. ‘Ik ben de nieuwe doktersassistent.’ Hij richtte zijn aandacht even op zijn thee en croissant, maar na een hap genomen te hebben keerde zijn aandacht weer naar de roodharige terug. ‘Hoewel ik waarschijnlijk meer een psychiater wordt. Psychiater in opleiding, eigenlijk.’
Hoewel zijn assistent-zijn hier als stage telde voor het medische deel van zijn opleiding, hield Thom er rekening mee dat hij waarschijnlijk meer met mensen zou praten dan dat hij wonden zou verzorgen. Dat was mooi, want voor zijn psychiatrische hulp kreeg hij wel betaald. Stagelopen deed je vrijwillig en aangezien er behoorlijk wat schulden over waren van Thom’s studie, vond hij het maar wat fijn dat hij bij kon werken. ‘En jij,’ begon hij weer, weigerend dit gesprek dood te laten lopen. ‘Jij bent een stagaire. Te jong om leraar te zijn en te oud om leerling te zijn. En aangezien ik je niet in mijn dossiers heb gezien mag ik aannemen dat je hier ook nieuw bent?’ Hij nam weer een hap van zijn croissant besmeerd met jam. ‘Ik ben Thomasso, trouwens. Thomasso Cavallo.’ Dokter Cavallo, meneer Cavallo, Thom, Thomasso, Thomas, het maakte hem weinig uit hoe men hem noemde. Zolang ze hem maar aanspraken met iets op wat zijn naam leek.

Sorry dat hij wat korter is

Waarom ze in was gegaan op het gesprek dat de jongen met haar probeerde te voeren wist Hélène niet zeker. Misschien als dekmantel, om te laten zien aan de buitenwereld dat ze wel degelijk normaal functioneerde en gewoon een normale jonge vrouw was die een opleiding tot gymdocent volgde en daarom hier was gekomen om stage te lopen. Misschien was ze de eenzaamheid zat. Ze kende erg weinig andere stagiaires en nog minder leraren. Zelfs leerlingen had ze nog amper contact mee gehad. Het was uitzonderlijk dat iemand háár aansprak. Vooral omdat ze haar best deed niet op te vallen, wat nogal moeizaam ging aangezien haar opvallende haarkleur. Hélène had erover getwijfeld om haar vurige rode lokken te verven voordat ze naar de academie zou gaan maar had het gewoon niet kunnen doen. Die rode kleur, dat was een deel van haar. Ze kon het niet over haar hart verkrijgen om dat deel van haar leven te verbergen onder een kalme bruine kleur.

Hélène richtte haar gedachten weer op de jongen toen hij verder vertelde. Zo kwam ze over hem te weten dat hij de nieuwe doktersassistent was. Even later voegde hij daar de informatie aan toe dat hij waarschijnlijk de psychiatrie in ging later. Fijn, een psychiater, één van de laatste personen die ze hier had gehoopt tegen te komen. Dat nam echter niet weg dat de jongen een opgewekte en vrolijke houding had. Maar daar kwam het. Het moment dat ze zichzelf voor moest stellen en informatie over zichzelf prijs moest geven. Ze kreeg nu al weer hoofdpijn toen Hélène zichzelf er voor de duizendste keer eraan herinnerde om absoluut niet naar alle eerlijkheid te antwoorden. Als laatste stelde hij zichzelf voor als Thomasso Cavallo. ‘Hélène de l’Espoir. Inderdaad een stagiaire. Gym, om precies te zijn,’ stelde ze zichzelf voor terwijl ze haar hand over de tafel uitstak naar Thomasso als teken van begroeting. Hierdoor waren echter wel haar tatoeages te zien. Op de rug van haar hand natuurlijk het zonnen symbool, maar nu ze haar hand half gekeerd hield om die van Thomasso te kunnen schudden was een tweede tatoeage zichtbaar geworden. Hij liep over haar pols en spelde het woord ‘’Vixen’’ in sierlijk getatoeëerde runnen. De bijnaam die ze bijna haar hele leven lang al bij zich droeg.

‘Zo nieuw ben ik niet meer. Ik moet mijn dossier nog steeds afgeven bij de ziekenzaal,’ zei ze daarna met een verontschuldigende glimlach. Om heel eerlijk te zijn lag het dossier nog steeds op haar kamer omdat ze het ding extra goed door wilde lezen om er absoluut zeker van te zijn dat alle banden die haar terug konden leiden naar Solar gewist waren. Haar instructies waren duidelijk geweest. Als het aan haar gelegen had, dan had ze dat masker al lang geleden afgeworpen. Maar zolang ze er mensen mee beschermde was het van noodzaak om te liegen over zichzelf. Dat betekende niet dat ze geen leuk gesprek met Thomasso kon hebben. En een leuk gesprek was precies waar Hélène nu aan toe was.

"People never change
They seem to stay the same
They wear different clothes
But play the same games"

Hij speelde wat met het stukje croissant in zijn hand. Thomasso’s lange vingers waren vrijwel altijd in beweging. Het maakte niet uit wat er in zijn handen lag. Was het een mes, een stuk hout, een potlood of een stukje brood, zoals nu, zijn vingers draaiden er handig mee. Het hielp de man om zich te concentreren op zijn werk. Normaal concentreerde hij zich door zachtjes te neuriën, of door ritmes te tikken met zijn voet, maar tijdens een gesprek ging dat moeilijk. Na een tijdje verveelde het brood hem echter en doopte hij het een beetje in de aardbeienjam op zijn bord, waarna hij het in zijn mond stak. Opgevoed met roggebrood en groffe kaas was jam voor de man nog steeds een luxe die hij niet aan zich voorbij zou laten gaan, maakte niet uit wat de gelegenheid was.
Thom liet zijn ogen geen enkele keer van het gezicht van zijn gezelschap glijden, alsof hij door het gezicht van de vrouw naar haar gedachten probeerde te kijken. In zekere zin zou hij dat ook zeker kunnen, maar dat deed hij niet. Hij wilde liever haar woorden dan haar gedachten horen. Die waren vaak vriendelijker, was zijn ervaring.
Uit haar woorden begreep hij dat haar naam Hélène was, ze inderdaad een stagaire was en dat haar vak gym was. Hij knikte, zijn ogen nog steeds niet laten afdwalend van haar bleke gezicht en amberen ogen. ‘Dat verklaart de sportkleding.’ reageerde hij droogjes. Haar hand was hetgene wat zijn ogen deed afwijken van Hélène’s gezicht, naar de hand toe. Zijn ogen gleden kort over de zon op de rug van haar hand, daarna naar de runen op haar pols. De man kon het woord niet lezen, maar ondanks dat vond hij het er prachtig uitzien. Zelf had hij geen tatoeages en was hij ook niet van plan om er ooit een te laten zetten, maar dat betekende niet dat hij ze lelijk vond op andere mensen. En deze dame droeg de tekeningen op haar huid prachtig.
Hij schudde haar uitgestoken hand met zijn schone hand, zijn grote hand verborg haar kleine hand bijna. ‘Aangenaam, Hélène.’ lachte hij, gemeend. Hij vond het werkelijk prettig om mensen te leren kennen van zijn eigen leeftijd. Ondanks zijn drukke schema gevuld met leerlingen had Thom niet echt het gevoel dat hij hier veel mensen kende. Mensen van zijn eigen leeftijd, mensen waarmee hij kon praten over andere dingen dan problemen.
Haar dossier had ze zelf. Professioneel zou Thom het wat vreemd moeten vinden dat een medisch document in de handen van de patiënt was, maar hij was op dit moment professioneel noch achterdochtig. De man was veel te blij een gesprekspartner van zijn eigen leeftijd gevonden te hebben. Bovendien had hij zichzelf half om half beloofd om mensen minder te analyseren na August’s uitbarsting op de dag van zijn aankomst. ‘Geen probleem hoor, ik heb het niet echt nodig.’ zei hij schouderophalend. ‘Tenzij,’ vervolgde hij met een lichte grijns, ‘Je stiekem een psychopaat bent. Hoewel ik betwijfel dat een mooie dame als jij een moord zou kunnen plegen.’ Dat was een leugen, hij had onschuldiger gezichten gezien met meer bloed op hun handen dan iemand ooit zou kunnen vermoeden.
‘Maar goed, Hélène, heb je het naar je zin hier, of kan je niet wachten tot je stageperiode weer over is?’ Thom besloot op te houden over het dossier. Dat kwam later wel.

Op Hélène’s gelaat verscheen een glimlach na Thomasso’s droge opmerking. Qua humor zaten ze in elk geval op één lijn. Ze voelde even later hoe zijn hand de hare omsloot. Hij had grote handen, maar ja, de meeste mannen hadden grotere handen dan zij. Onopvallend volgde Hélène Thomasso’s blik naar beneden, naar haar pols. Gelukkig was het symbool van Solar buiten Razen weinig bekend en als hij al runnen kon lezen dan kon ze gewoon vertellen dat Vixen haar bijnaam was. En dat zou niet eens gelogen zijn. Maar iets verzinnen over de tatoeages bleek uiteindelijk niet eens nodig aangezien Thomasso er niets over zei. In plaats daarvan vroeg hij haar of ze nieuw was omdat ze haar dossier niet op de ziekenzaal had liggen. Ze moest dat ding er echt naar toe brengen. Vooral nu de nieuwe schooldokter en deze kerel er waren. Het leken haar twee aanwezige en nieuwsgierige types. Ze kon maar het beste niet te veel aandacht van hen trekken.

Een nieuwe grijns verscheen op Hélène’s gezicht. ‘Kijk maar uit. Schijn bedriegt. Straks heb ik onder m’n bed een grote doos met alle teennagels van mijn slachtoffers,’ grinnikte ze. Oké, teennagels waren wat overdreven. Om niet te zeggen smerig. Maar Hélène had heel wat op haar geweten. Dat was één ding wat zeker was.
Ze keek weer op naar Thomasso toen hij een nieuwe vraag aan haar stelde en daarmee aangaf dat het onderwerp over haar dossier ten einde was. Gelukkig maar. ‘Ik heb het hier best naar m’n zin. Al kunnen sommige leerlingen hier echt veel meer beweging gebruiken dan de school ze aanbied. Maar ja, wat doe je ertegen,’ antwoordde ze hem schouderophalend. ‘En jij dan? Bevalt het een beetje voor zover je de hectiek van de school hebt meegemaakt of zie ik je over een week weer gillend naar de shuttles rennen om naar huis te gaan? Tussen ons gezegd, zo’n actie zou ik best begrijpen. Er lopen best wel wat vreemde lui hier rond,’ zei ze grappend.

(Beetje kort, sorry)

"People never change
They seem to stay the same
They wear different clothes
But play the same games"

De rust die uitging van hun gesprek was in contrast met de drukke eetzaal. Constant liepen leerlingen af en aan. Soms keken ze dan naar de twee volwassenen, met elkaar in gesprek over dingen die hun jonge hoofden niet wilden of hoefden te begrijpen, soms deden ze dat niet en dan dachten ze over hun eigen toekomst. Over toetsen en huiswerk en vrienden en dat ene meisje wat ze mee wilden vragen naar de disco morgenavond. Kinderdingen die Thomasso al lang ontgroeid zou zijn als hij die gedachten ooit had gedacht. Maar de man was ze ontgroeid zonder ze ooit te denken, want in zijn kleine dorp was er weinig wat op een school leek en waren er minder kinderen dan er paarden waren geweest.
Het bleek echter nergens uit zijn gedrag dat hij de drukte niet gewend was. Zijn eerste weken in de stad hadden hem meer dan genoeg over grote menigtes en moderne mensen geleerd. Je hoofd naar beneden, met je eigen zaken bezig in het paleis van je eigen hoofd. Er was niemand op straat die een praatje wilden maken over het weer en als ze dat al wilden, dan was het waarschijnlijk omdat ze iets probeerden te verkopen. Een beeld van mensen zoals Thomasso het nog nooit had gezien, een beeld dat zijn blik op mensen misschien veranderde, maar niet drastisch. Hij kon nog net zo makkelijk als vroeger een gesprek aanknopen, als hij het echt graag wilde. Zoals nu dus.

Zijn hartelijke, warme zomerlach rolde soepeltjes uit zijn keel toen ze opmerkte dat ze best de teennagels van slachtoffers onder haar bed kon bewaren. ‘Dan ben ik niet de persoon om mee te praten.’ glimlachte hij. ‘Ik peuter makkelijk geheimen uit mensen. Het is een soort van mijn werk.’ Zijn croissant was inmiddels gereduceerd tot een paar goudbruine kruimels in een klein dotje jam. Afwezig nam hij een slok van de slappe thee die hij gepakt had, besluitend morgen gewoon zelf thee te zetten. Of koffie. Thee vond hij echter lekkerder. Minder bitter enzo.
Hélène gaf aan dat ze het best naar haar zin had hier. Thom knikte. ‘Die heb je op iedere school wel, denk ik zo.’ reageerde hij luchtig. ‘Er zijn vast ook een paar hele goede.’ Positief was iets wat je wel bij Thomasso kon zeggen, ja. Niet oneindig, maar het glas was meestal wel halfvol bij de man. Een gewoonte die hij van zijn moeder had overgenomen.
Weer klonk zijn lach door de gesprekken van leerlingen heen, niet zozeer hard maar wel diep. ‘Helaas heb je daar nog gelijk in ook. Ik heb er al veel te veel gezien.’ Even staarde hij naar beneden, naar zijn lege bord en halflege kop thee. ‘Maar ik heb vrij tot twaalven, dus laten we dat maar achterwege laten.’ Beleefd probeerde hij het onderwerp “zijn werk” af te sluiten, vond het ongemakkelijk om erover te praten. ‘En jij? Heeft de schone roodharige een drukke dag, of kan je nog even met me blijven praten?’ Hij moest er natuurlijk rekening mee houden dat ook Hélène een schema zou hebben, werk te doen had. Daar wilde hij haar niet bij ophouden. Zou hij zich alleen maar schuldig over voelen.

Ondanks dat Hélène vanuit het oogpunt van een ander alleen maar aandacht leek te hebben voor het gesprek wat ze met Thomasso voerde, bleef ze alles om haar heen in de gaten houden. Er was geen beweging van geen enkele leerling die haar ontging. Reflex kon je het noemen. Overgehouden aan het onopvallend rondlopen in de stad zonder dat iemand door had wie je werkelijk was en ook net zo snel weer weg zijn voordat je iets had kunnen doen waardoor je later door iemand herinnert zou worden. Geen bevredigend leven, maar niet opvallen was belangrijk in een gemeenschap die door de buitenwereld als sekte zou worden bestempeld. Niets was minder waar. Solar was geen sekte. Hoogstens maar een klein deel van de Raziaanse onderwereld en dan nog niet eens het gevaarlijkste deel. Dat nam niet weg dat haar leden wel gevaarlijk konden zijn zoals niet alleen Hélène, maar ook flink wat van haar ''collega's'' een voorbeeld van waren.

Toen Thomasso reactie gaf op het grapje dat Hélène eerder gemaakt had verscheen er een glimlach op haar gezicht. Het was echter een geforceerde. Als hij maar niet dacht dat ze zich zo makkelijk liet uitpluizen. De glimlach vervaagde weer en het gesprek werd voortgezet. Simpel en eenvoudig over de alledaagse dingen op school en de gebruikelijke dingen die je als stagiaire tegen kwam. Hélène knikte op de woorden van Thomasso over de leerlingen en wat betrof hun fysieke gestel. 'Er zijn een aantal fanatiekelingen hier, dat zeker. Wat dat betreft verschilt Starshine maar weinig met een niet magische school. Waar je ze ook plaatst, leerlingen zijn bijna overal in sommige opzichten hetzelfde,' stemde ze met hem in. Dat gezegd te hebben nam het gesprek een nieuwe wending toen Thomasso haar vertelde dat hij de ochtend vrij had en Hélène vroeg hoe haar rooster eruit zag. Tja, om eerlijk te zijn, sinds de laatste lerares gymnastiek vertrokken was met de noorderzon had Hélène bar weinig te doen. 'Mijn ochtenden zijn ook vrij leeg de laatste tijd aangezien er maar geen vaste docent voor gym kan worden gevonden,' gaf ze daarom ook eerlijk toe. De middagen gebruikte ze tegenwoordig om zelf te studeren en haar eigen vaardigheden te verbeteren. Dat gezegd te hebben trok Hélène het elastiek uit haar rode lokken en liet de krullen als een vurige waterval over haar schouders naar beneden vallen. Ze streek een paar kleinere plukjes uit haar gezichtsveld en keek Thomasso weer aan. 'Had je graag nog meer willen kletsen dan? Ik kan je verzekeren dat ik echt niet zoveel interessants te vertellen heb,' grijnsde ze lichtjes terwijl ze het elastiekje om haar pols schoof.

Thomasso

Zijn geest was een entiteit die vierentwintig zeven werkte. Voor Thomasso was mensen observeren hetzelfde als ademhalen: hij kon het niet stopzetten. Als hij het probeerde, dan vocht zijn geest ertegen, tot hij toegaf. Hij kon net zo min zichzelf verstikken als hij zijn geest uit kon zetten.
Tot zijn spijt moest de man ook toegeven dat hij het haatte. Zijn ogen zagen alles, zijn oren hoorde elke ondertoon en elke verandering van cadens. Geheimen waren dingen die Thom slechts zelf kon houden, terwijl er niemand was die de psychiater tot nu toe voor de gek had kunnen houden. Het voelde verstikkend, de verantwoordelijkheid van de waarheid die ongevraagd op zijn schouders gelegd was.
Hij kon het gewoon niet negeren, het onrustige gevoel wat hij bij de jonge vrouw tegenover hem speelde. Thom had zijn best gedaan, echt. Hij was hier niet om de levens van mensen uit te pluizen – in elk geval niet het hare. Maar hij deed het toch en hij brak er zijn hoofd over.
Er was iets vreemds aan haar, iets wat zowel waar als onwaar leek in zijn hoofd. Ze was net zo geconcentreerd als hij, leek het wel. Zowel op hem als op de omgeving, zoals hij in zijn ooghoeken de rest van de eetzaal bestudeerde, maar zijn pupillen op Hélène gericht hield. Het maakte hem licht nerveus, de realisatie dat de roodharige de waarheid niet sprak.
Hij was echter niet van plan om zijn bevindingen te laten zien. Hij kon nog steeds een normaal gesprek voeren, toch? Het waren niet zijn zaken dus hij hoefde er niet over te beginnen. Pas als het hem dwars zou zitten zou hij haar erop aanspreken, besloot hij vlug. Dat maakte dit gesprek waarschijnlijk een stuk makkelijker. Nu was het gewoon een zaak van zijn mond houden en proberen zijn aandacht te focussen op de grote lijnen en niet op de kleine niet kloppende dingen.

Ze had een mooie lach, al pikte zijn ogen op dat de lach niet doorliep tot haar ogen. Jammer, besloot Thom, want hij had haar graag echt zien lachen. En nu zijn ogen het opgepikt hadden konden ze het niet meer laten gaan. Haar woorden klonken als waarheden, maar haar gezicht zei iets anders. Thom wilde er niet naar kijken, maar moest wel. Het eeuwige dilemma waarmee de psychiater mee zat kwam weer om de hoek kijken: wanneer ging hij onbewust te ver met zijn observaties?
Hij viel even stil na haar opmerking, nog te zeer in strijd met zijn eigen gedachten. Het was de eerste stilte die tussen hen gevallen was en hij kwam van zijn kant, besefte Thomasso. Hij besloot hem op te vullen. ‘Fanatiekelingen heb je overal, ja.’ ging hij met haar akkoord. ‘Ik heb er laatst een paar gehad die maar al te fanatiek waren met gym.’ De blauwe plekken, de verzwikte enkels, dat was dagelijks werk. Vervelend werk. Hélène had het ook vervelend, dat er geen vaste gymdocent was. Wat rot voor d’r, bedacht hij zich medelijdend, blij dat hij August had. Hoe chagrijnig de man ook was, hij was een prima mentor en leerde Thom een hoop.
‘Natuurlijk zou ik verder met je willen praten.’ reageerde hij quasi-verbaasd. ‘Hoe ontmoet ik anders mensen, door naar ze te kijken?’ Hij wilde best verder met haar praten, dat was waar, maar dan wel eerlijk. Aan zijn stem was de twijfel echter niet te merken, die was gewoon even opgewekt en vrolijk als eerst. ‘Ik vind je ontzettend interessant.’ gaf hij eerlijk toe, vastbesloten dit gesprek goed te laten verlopen. ‘En als jij niets meer weet, dan beantwoord ik de vragen wel.’

PROFILE MAGICIAN