Felicia was midden in de nacht naar het bos gegaan, en dat terwijl ze eigenlijk al in bed moest zitten. Nouja ze had geen slaap, en ze keek dan kort naar het schoolgebouw. Ze snoof even diep, waarna ze dan gewoon verder liep. Ze dwaalde wat doelloos rond in het bos, en telkens liep ze dieper het bos in. Haar rug had een vreemd brandmerk, nouja eigenlijk was het de vloek die ze mee droeg. Het vreemdste was dat het op haar hart gevestigd was, maar agh dat was allemaal door haar neef. Hij had de ergste vloek op haar uitgesproken, en zij moest hierdoor lijden. Ja, ze kon haar magie verliezen, maar ook haar leven. Ze zucht dan ook even zachtjes, waarna ze dan even in het rond keek. Algauw deed ze haar topje gewoon uit, en ze stond daar in haar korter topje dat enkel haar boezem verborgen hield. Het leek een bh, maar dat was het niet. Doelloos liep ze weer verder, en haar blik was dan ook naar de grond gericht. Nu had ze geen pijn, maar als ze magie meerdere malen zou gaan gebruiken zou het pas branden. Ze sloeg met haar vuist in een boom, en ze bleef dan ergens op een open veldje staan diep in het bos. Haar blik was gericht op de hemel, en het kon haar niet schelen dat het hier gevaarlijk was tijdens de nacht. Ook had deze meid vreemde gevoelens die ze maar niet kon onderscheiden, en ze zucht dan ook even diep.

Savador beende zwijgend door het duistere bos. Normaal zou haast niemand zich moederziel alleen 's nachts in dit bos begeven zonder een keer een blik over de schouder te werpen. Hij voelde zich echter op zijn gemak, want zijn houding was losjes en ontspannen alsof hij hier gewoon op klaarlichte dag liep. Bovendien voelde hij de energie in zich bruisen nu het nacht was. Een perfect moment voor Shadranen om zich buiten te wagen. Toch was hij eigenlijk meer op patrouille om Shadranen en andere ongehoorzame leerlingen die hij mogelijk kon betrappen op een nachtelijk uitje, terug hun bedden in te schoppen. Terwijl hij de vage schaduwen die langs de boomstammen schoten en het geheimzinnige geritsel uit struikgewas negeerde, liet Savador Saethion hem volgen door middel van golvende bewegingen met zijn wijsvinger te maken. Ook was het topje van die vinger met vuurmagie opgelicht zodat de slang beter zijn weg kon vinden. Want ondanks dat slangen slecht konden zien en horen, waren Saethions hoor- en zichtzin optimaal. Hij kronkelde alsof een slangenbezweerder hem dansend uit een mand liet oprichten in een rap tempo over de bosgrond, de vinger van zijn baas achterna.

Savador hield plotseling halt en liet het minuscule vonkje op zijn wijsvinger doven. Saethion kapte abrupt zijn kronkelende bewegingen af en lag als bevroren onbeweeglijk stil. Hij had iets gehoord, en het kwam links van het bospad vandaan. Zo stil als hij kon dwaalde Savador van het pad af en werkte zich stappend over boomwortels en takken opzij buigend een weg. Uiteindelijk kwam hij bij de rand van een open plek uit, waar hij - zoals hij al vermoedde - een leerling zag staan. Een meisje dat hij in de duisternis niet kon herkennen, maar die hoe dan ook wel als lokaas op deze ontblootte plek voor hongerige bosdieren stond. Savador kwam vanachter een boom vandaan en liep geruisloos op de nachtwandelaar af. Saethion kwam hem al net zo stil achterna gegleden. Toen Savador vlak achter het meisje stond, greep hij haar onverwachts bij haar schouders beet en draaide haar met haar gezicht ruw naar zich toe. 'Jij hoort in je bed te liggen!' siste hij woedend terwijl hij een met vuur verlichte hand vlak onder haar neus hield, zodat hij haar gezicht kon zien. Een gezicht dat hij nog niet kende. Kennelijk een nieuweling dus. 'Het bos is een gevaarlijke plek, vooral 's nachts. Daar hoort geen enkele leerling zich op dit tijdstip te begeven, en vooral geen mokkel als jij!' sneerde hij half fluisterend verder. Hoe kon ze zo naïef zijn! Alsof ze er van uit ging dat ze ondanks de nachtdieren op rooftocht toch wel veilig zou zijn. Het maakte hem woedend. Saethion kroop via Savadors been omhoog en ging om zijn hals hangen. Hij liet zijn vuur verlichte hand wat zakken zodat het meisje niet verblind zou worden door het felle licht. 'Heb je een reden dat je hier bent en niet in je bed?' vroeg Savador op een wat kalmere, maar nog steeds een strenge toon terwijl hij lichtelijk een wenkbrauw ophaalde.

Nog steeds keek Felicia naar de hemel, en nog steeds kon haar niets schelen. Ze deed een haarlok uit haar gezicht, en ze merkte niet op dat er iemand op haar afkwam. Nouja ze lette er niet eens op, maar dan plots voelde ze iets haar schouders vastgrijpen. Nog voor ze zich kon los maken werd ze ruw met haar gezicht naar hem gekeerd. Ze hoorde zijn woorden dan ook, en ze negeerde die woorden dan ook gewoon. Toen er een vlam voor haar gezicht was keek ze hem met grote ogen aan, en algauw voelde ze die haat opkomen. "JIJ!!!" Riep ze dan ook woedend uit, en ze herkende zijn ogen maar al te goed. Door hem was ze vervloekt, en dat was ze nog niet vergeten. Met hem wilde ze al die tijden afrekenen, en het kon haar niet schelen als ze weer in coma zou belanden. Ze hoorde zijn andere woorden, en ze spuugde dan ook in zijn gezicht. "Kan mij niet schelen dat dit bos gevaarlijk is, ik heb wel erger meegemaakt." Zei ze dan boos tegen hem, en ze duwde hem dan ook van haar af. "De reden dat ik hier ben Savador is om een plan te verzinnen voor datgeen wat JIJ me hebt aangedaan. Dankzij jou kan ik niet veel magie meer gebruiken omdat jij mij vervloekt hebt, en nu wil ik mijn wraak nemen waar ik zolang op gewacht heb." Zei ze dan ook spottend tegen hem, en ze spuugde weer in zijn gezicht. Ze stond klaar om aan te vallen, en toch had ze tranen in de ogen door die herinneringen aan vroeger. Aan dingen die ze liever niet wilde herinneren, maar dankzij hem weer als beelden voor haar ogen kwamen. Ja, ze had lang gewacht op haar wraak, en ook was ze nog maar een jaar uit haar coma ontwaakt. Ze haatte de man voor haar zo erg sinds die dag, en hij zou de pijn voelen die zij heeft moeten doorstaan. Daar was ze wel héél zeker van, en ze liet dan een zwarte bal op hem afkomen.

Savador staarde kwaad op het meisje neer. Hij keek er van op dat ze het durfde een woedende toon tegen hem aan te slaan. En hem nog met jij aanspreken ook. Het was de druppel toen ze hem vervolgens in zijn gezicht spuugde. 'Jij kreng!' bracht hij er op een zachte en ongelovige toon uit terwijl hij met de rug van zijn hand het speeksel van zijn wang veegde. Zijn stem beefde van woede. Het was waanzin dat hij in zijn gezicht werd gespuwd. Ze moest er wel een hele goede reden voor hebben dat bij hem te flikken. Hij fronste even. Waar gingen zijn gedachtes heen? Het kon hem eigenlijk weinig schelen of ze nu een sterke reden had of niet, niemand spuugde hem in zijn gezicht. Hij wankelde achteruit toen ze hem van haar vandaan duwde. Brutaal nest! Het werd Savador pas duidelijk waarom ze zo kwaad op hem was toen hij de rest van haar woorden hoorde. Hoe langer ze doorraasde, hoe meer zijn gezicht betrok. Hij kon moeilijk geloven dat zij na al die jaren weer voor hem stond. Hij had Felicia enkel niet herkend. Zijn reactie duurde ditmaal langer toen hij voor de tweede keer in zijn gezicht werd gespuugd. Savador veegde het opnieuw met een ruwe beweging weg en sprong tegelijkertijd opzij om de zwarte bal die op hem afgeschoten werd te ontwijken. In een fractie van een seconde verscheen hij achter Felicia en hield haar in een stevige greep tegen hem aangedrukt, waarbij hij een hand om haar mond had geklemd om te voorkomen dat ze opnieuw zou gaan schreeuwen. Zijn andere hand had de vorm aangenomen van een witgeschubde slangenkop. De opengesperde bek had zich om Felicia's keel gesloten en de giftanden prikten zacht in haar huid zodat, als ze zich zou bewegen, ze zichzelf zou verwonden. 'Stilte!' siste Savador hees in haar oor. 'Wil je de nachtbeesten soms hierheen lokken met je geschreeuw? Ik had het niet gedaan als ik niet werd gedwongen. Dat weet jij en dat weet ik! Wees niet boos op mij maar op hem. Kennelijk heeft die vloek dat breintje van je onder je blonde hersenpan ook aangetast.' Hij plaatste een hand onder haar kin en richtte zo ruw haar hoofd naar hem op zodat hij haar aan kon kijken. 'Jij behoort in een eindeloze slaap te verkeren waarin je niet meer wakker wordt. Daar hoopte ik op, want ik wist dat dit stond te gebeuren! Je bent een verwaand ding, weet je dat? Ben je eindelijk wakker is het nog niet goed!' Savador had zijn mond dicht bij Felicia's oor gebracht. Zijn woorden die kwaad en bars begonnen, eindigden in een dreigend gefluister. Hij haatte haar net zo goed voor de haat die ze voor hem voelde, want bovenal had hij niets anders kunnen doen dan toen te gehoorzamen.

Felicia keek hem nog steeds woedend aan, maar dan nog had ze tranen in de ogen. Ze werd opeens vastgegrepen, en ze snoof dan ook even diep. Los komen kon dus niet, aangezien ze wat tegen haar nek voelde. Haar ogen sloot ze dan ook even, omdat ze niet kon bewegen. Daarna voelde ze plots dat hij haar gezicht ruw naar hem toe draaide, en ze keek hem recht in de ogen aan. "Je kon het ook tegen werken Savador." Zei ze dan tegen hem, en ze voelde hoe er een traan over haar wang gleed. Ze beet op haar onderlip, en ze luisterde dan verder naar zijn woorden. Even voelde ze de woede erger worden, en toch bleef ze zo stil mogelijk nu. Ze slikte dan ook een paar keer, en ze sloot weer haar ogen. "Hoe kan ik nu nog weten dat jij het niet wilde? Ik ben een deel van mijn geheugen kwijt doordat ik in een coma was beland." Zei ze dan tegen hem met een trillende stem, en ze probeerde zich dan ook los te maken van uit zijn grip. Al kon dat natuurlijk niet door zijn hand rondom haar keel, en ze sloot dan ook alweer de ogen. Haar hart klopte als een gek, en alweer zag ze die beelden van haar jongere tijd van toen ze misbruikt was. Nooit had iemand dat geweten, en ja ze had toen een hele goede band gehad met hem. Ze wilde hem dan recht in de ogen aankijken, maar op dat moment voelde ze iets langs haar nek snijden. Het kon haar niet schelen dat ze nu gewond was of niet, en dan besloot ze maar om weer stil te blijven staan. De haat tegenover haar oom was ook heel erg, en dankzij hem had ze jaren haat gevoeld voor Savador. Even was ze wel verward, ondanks het feit dat ze niet echt veel meer wist. Enkel dat ze vervloekt was, en ook nog eens misbruikt.

Savador perste zijn lippen woest op elkaar toen hij Felicia's woorden hoorde. Het leek hem niets te doen zodra hij een traan over haar wang zag glijden. 'Nee, dat kon ik niet!' viel hij woedend tegen haar uit. Ondanks zijn grote woede, hield hij zijn stem zo zacht mogelijk gedempt. Hij voelde er niet veel voor om de nachtdieren door hun ruziënde stemmen aan te trekken. 'Dan werd ik gedood! En mijn leven was en is me nog steeds te lief om het voor iemand behalve mijn vrouw op te offeren.' Savador liet zijn grip op Felicia verslappen toen hij merkte dat ze probeerde los te komen. Uiteindelijk liet hij haar los. Hij hield echter nog wel een niet al te lange afstand tussen hen open, om op tijd te kunnen reageren wanneer ze weer zou schreeuwen of een poging waagde van hem weg te vluchten. Zijn hand nam zijn menselijke vorm weer aan. Hij liet het met vuurmagie weer wat oplichten zodat ze elkaar toch nog een beetje van de duisternis konden onderscheiden. Hij keek Felicia met een wat rustigere blik aan toen ze haar woorden vervolgde. 'En hoe kon ik nu weten wat ik er tegen had kunnen doen?' vroeg hij kalm op zijn beurt. 'Ik was jong en weerloos. Wat zou jij hebben gedaan?' Savador hoorde Saethion, die nog om zijn hals hing, zacht sissen. Hij negeerde de vraag om aandacht en bleef Felicia met een verwarde blik aanstaren.

Felicia hoorde zijn woorden, en ze keek dan naar een bepaald punt. Het kon haar niet schelen van wat er kon gebeuren met haar, en ze merkte dan ook dat zijn grip verzwakte. "Je had hem kunnen vervloeken inplaats van aan mij." Zei ze dan zacht tegen hem, aangezien ze geen zin had in die nachtdieren. Na een tijdje was ze los, en ze kraakte haar nek dan ook even kort. Haar blik keek hem dit keer recht in de ogen aan, en ze snoof dan ook even diep. Daarna keerde ze hem de rug toe, en ze ademde heel even diep in. De haat en woede was er nog wel, maar ze besloot dit keer niet te gaan schreeuwen. "Ik zou onze oom in de plaats hebben vervloekt." Zei ze dan kort tegen hem, en ze veegde ruw haar ogen droog. Ze was een héél klein beetje gekalmeerd, maar nog niet helemaal. Algauw balde ze haar vuisten dan ook even, en ze voelde opeens een gevoel van verwarring opkomen. Haar blik ging weer kort naar hem, en ze snoof dit keer nog dieper dan eerst. "Als je me toch liever dood wilt, waarom hou jij je nog in? Jij hebt niet hetgeen meegemaakt met onze oom wat ik heb meegemaakt." Snauwde ze dan naar hem, en ze ging wel een paar passen van hem vandaan. Ze keek hem dit keer weer strakker aan, waarna ze hem dan kort bekeek.

Savador hield zich roerloos stil, zijn blik nog altijd strak op Felicia gevestigd. Ze begreep het niet. Zoals iedereen uit zijn jeugd begreep ze hem niet. 'En dan? Wat zou je dan hebben gedaan? Dom, dom kind. Hem vervloeken zou hem niet hebben gedood! Daarom heb ik gewacht tot hij voor mij terugkwam, toen ik bereid was en het moment daar was!' reageerde hij bot. Achter zich hoorde hij geruis van bladeren. Even later het klapwiekende geluid van geschrokken vogels die uit de boomtoppen opvlogen. 'Je zou me eigenlijk dankbaar moeten zijn. Ik heb hem immers gedood.' Hij zweeg eerst een aantal minuten voor hij op Felicia antwoordde. 'Wie zegt dat ik je liever dood dan levend zie?' vroeg Savador zacht. Zijn woorden die volgden waren uit woede iets luider. 'Jij bent degene met een grote haat, niet ik! Mijn haat voor jou is enkel ontstaan doordat je me aanziet voor een of andere smerige ziekte.' Hij deed een kleine stap naar voren terwijl hij nonchalant zijn armen spreidde. 'Denk je dat wat hij mij heeft aangedaan lang niet zo erg was als bij jou?' vroeg hij haast lacherig. 'Je weet bij lange na niet wat hij met me deed. Hij kwam vaak genoeg aan onze deur, en iedere keer was het weer raak. Zijn jouw ouders tot pure krankzinnigheid gedreven door hem waardoor ze in een psychiatrische inrichting belandden? Ben jij door hem vernederd nadat je van een lange dag op school waar je al net zo erg vernederd en gepest werd thuiskwam? Heb jij iedere hoek van je huis gezien en tijdens het verstoppen voor zijn vuisten stoffige plaatsen ontdekt waarvan je eerst niet eens wist dat ze er waren, doordat hij je door de hele ruimte sloeg? Ik denk van niet.' Savador liet zijn armen hangen. Aan zijn trillerige bewegingen was duidelijk te zien dat hij zich weer over die nare situaties van vroeger op stond te winden. Het maakte hem kwaad dat Felicia dacht dat wat hun oom hem allemaal aandeed maar kleinigheidjes waren. Dingen die je niet levenslang zouden bijblijven. Dat punt had ze totaal mis, dacht hij woedend. Ruim veertig jaar later schrok Savador nog steeds vaak genoeg wakker als hij weer eens werd geteisterd door een nachtmerrie over zijn jeugdproblemen. Kon zijn oom hem niet levend treiteren, dan ging het wel verder in zijn dromen.

Felicia keek naar hem, en ze keek dan weer weg van hem. Bij het horen van vogels keek ze vaag naar de hemel, maar dan richt ze zich weer op haar neef. Ze hoorde dan ook zijn woorden, en ze wist even niet wat zeggen. Dan keek ze naar de grond toen ze zijn vraag hoorde, en ze beet dan ook even op haar onderlip. Bij de volgende woorden die ze hoorde over wat hij hem had aangedaan schrok ze dan ook, aangezien ze dat nooit geweten had. "Het spijt me Savador dat wist ik niet, ik bedoel ik werd op sexueel vlak misbruikt. Ik had geen idee wat hij allemaal met jou had gedaan." Zei ze dan ook tegen hem, en ze trilde dan ook even kort. Ze kreeg weer die beelden voor haar neus, en ze kneep dan ook haar ogen dicht. Zij was bijna zwanger geweest van haar oom, en zelfs haar eigen ouders hadden het nooit doorgehad. Nee, die dachten natuurlijk dat zij en hun oom beste maatjes waren, en dat van Savador kwam dan ook aan als een verassing. Ze had het echt nooit geweten, aangezien ze nooit meer naar familie ging. Laat staan dat ze zich nog andere dingen wist, maargoed ze had ook nog eens jaren in een coma gelegen. Daarna richt ze haar blik weer op hem, en ze liep dan naar hem toe. "Het spijt me Savador, ik...." Voor de rest maakte ze dan ook haar zin niet af, en ze keek dan naar de grond. "Hoe was vroeger onze band eigenlijk? Ik bedoel voordat je mij moest vervloeken? Ik herinner me daar niets meer van." Zei ze dan zacht tegen hem, en ze keek hem dan ook niet aan.

Savador bleef Felicia zwijgend aankijken, zijn voorhoofd nog steeds wat gefronst. Er verscheen een onthutste blik in zijn ogen toen hij hoorde wat ze werd aangedaan. Ondanks alles wat hun oom bij hem geflikt had, vond hij het ook een erge daad. Wat een vuile smeerlap. Even voelde hij iets van spijt, want misschien had het overgekomen dat zijn nare ervaringen met zijn oom twee keer zoveel en twee keer zo erg waren. Hij deed echter geen poging om zijn excuses aan te bieden of om Felicia op haar gemak te stellen. Hij bleef haar alleen aanstaren met een blik alsof hij het nauwelijks geloofde. De angst en wanhoop was letterlijk van haar lichaamshouding af te lezen. Dat was niet moeilijk te zien. Hij herstelde zich alweer snel bij het horen van haar plotselinge vraag. 'Ik ook niet,' gaf Savador eerlijk toe. 'Al denk ik dat we geen ergste rivalen waren. Daar voelde ik me te schuldig voor toen ik gedwongen werd die vloek over je uit te spreken.' Om zich maar een houding te geven, streek hij Saethion met bevende bewegingen van zijn hand over zijn kop.

Felicia bleef naar de grond kijken, en een tijdje was het wel stil tussen beide. Al bij al was ze nu wel wat gekalmeerd, nouja aan haar houding te merken was ze dit keer niet woedend. Ze zucht dan ook even diep, waarna ze dan even in het rond keek. Daarna hoorde ze zijn woorden, en ze keek hem dan aan in de ogen. "Het was niet mijn bedoeling om de schuld op jou te steken, aangezien ik gewoon niet wist dat je gedwongen werd. Ik bedoel ik heb je denk ik vroeger al altijd als een goede vriend aan gezien, maar door wat onze oom gedaan heeft was het blijkbaar omgezet naar haat en woede." Zei ze dan tegen hem, en ze zucht alweer even kort. Ze had echt geen idee van hoe ze nu moest reageren, en ze keek dan naar een bepaald punt in hun omgeving. Ze vroeg zich eigenlijk af of er niets op de loer was, maargoed het kon haar eerlijk gezegd niet schelen. Daarna keek ze kort naar de hemel, en ze balde haar vuist dan ook weer even. "Kan je die vloek niet ongedaan maken? Ik kan zo niet verder leven als een weerloos wezen hé." Zei ze dan al vragend tegen hem, maar het laatste zei ze eerder erg zacht. Natuurlijk was het wel hoorbaar voor hem, en ze keek hem dan ook met een vragende blik aan. In de hoop dat hij de vloek ongedaan kon maken, aangezien ze anders nooit mee kon doen met de lessen die hier gegeven werden.

Savador liet de lange stilte die volgde voor wat het was. Alleen de eenzame roep van een uil, hier en daar wat geritsel van bladeren door een zachte bries en het zachte gesis van Saethion voorkwam dat er een totale doodse stilte heersde. Felicia leek in ieder geval al een heel stuk gekalmeerder te zijn dan voorheen. Dat was op z'n minst al een kleine vooruitgang voor hun stroeve reünie. 'Lieftallige oom heeft nog wel meer banden tussen familieleden verwoest,' reageerde hij nijdig, al was het dan niet op Felicia bedoeld. 'In ieder geval moeten we ons zo min mogelijk wijten aan zijn daden. Dat zou hij enkel gewild hebben. Laten we opnieuw beginnen in plaats van in het verleden te blijven hangen en ons toegeven aan die doorgedraaide psychopaat,' stelde Savador even later zacht voor. Hij ontweek Felicia's blik toen ze hem vroeg of hij de vloek niet ongedaan kon maken. 'Ik zou niet weten hoe. Het is ook al zo lang geleden en ik denk dat alleen hij de tegenbezwering wist. Die schoft heeft het met een voldane grijns mee zijn graf ingenomen, ongetwijfeld!' Hij merkte weer dat hij woedend werd, en hij moest moeite doen om de enorme energie aan vuurmagie die hij in zijn al door vuur opgelichte hand voelde, niet uit te laten barsten tot een steekvlam. Savador keek Felicia nog steeds niet aan, maar richtte zijn ongemakkelijke blik in plaats daarvan op Saethion.

Felicia keek dan ook naar hem, en ze hoorde dan zijn woorden. Ze knikte dan ook even kort naar hem, waarna ze dan weer naar de grond keek. "Ik vind het best dat we opnieuw beginnen." Zei ze dan ook zacht tegen hem, en ze hoorde dan zijn antwoord op haar vraag die ze gesteld had. "Was er maar iemand die me van die vloek kon helpen, aangezien ik geen praktijk oefeningen kan doen zonder aan de gevolgen te denken. Je weet dat het een dodelijke vloek is toch?" Vroeg ze dan aan hem, en toch keek ze nog steeds naar de grond. Hoe kon ze nu die vloek verbreken? Ze was ten einde raad, en ze keek dan naar de slang die bij hem zat. Algauw merkte ze wel dat Savador weer woedend werd, waarna ze dan zonder er echt bij nadacht hem knuffelde. "Het spijt me van daarnet." Zei ze dan tegen hem, en ze sloot heel even kort.

Savador deed alsof hij druk bezig was Saethions schubben op ieder klein vuiltje na te kijken. Met een half oor luisterde hij naar Felicia's woorden. Toegeven was niet zijn ding. Om vanuit zichzelf voor te stellen opnieuw te beginnen ook niet. Ondanks alles vond hij dat hij haar opnieuw een kans moest geven, als zij het hem ook gunde. Hij liet zijn opluchting niet blijken toen ze hem inderdaad een nieuwe kans gaf. 'Wat in ieder geval zeker is, is dat de vloek van pure Shadraanse bodem is. We zouden eens een kijkje in de bibliotheek moeten nemen of het aan een iemand vragen die sterk gewijd is in de zwarte magie,' zei Savador zacht. Hij had zelf al een aantal personen in zijn hoofd, en hij dacht dat Felicia in haar korte tijd hier er ook wel een aantal op kon noemen. Hij keek geschrokken op toen ze hem opeens vasthield en zich verontschuldigde. Met Felicia aan zijn borst zocht Savador de pikdonkere omgeving met zijn licht oplichtende gouden ogen af. Zonder reden eigenlijk, of meer om te controleren of niemand het had gezien. 'Het is al goed,' zei hij zacht. Hij probeerde zich voorzichtig uit Felicia's greep los te maken. Hij moest er niet aan denken als hij zo betrapt werd door Diva en ze foute dingen ging denken. Grote kans dat ze het hem dan niet meer kon vergeven. 'Kom, ik breng je naar je bed. Dit is geen plek om 's nachts te zijn voor een leerling,' bood Savador zacht aan. Zijn ogen speurden opnieuw het donkere bos af, maar dit keer om enig gevaar voor hen beide te ontdekken dan een boze Diva.

Felicia keek naar hem bij het horen van zijn woorden, en ze sloot even kort de ogen. "Ik hoop maar dat we iets vinden in de bibliotheek, maar over wie zou je het dan hebben?" Vroeg ze dan aan hem, en zoals verwacht was ze vele vriendelijker tegen hem geworden. Dit ondanks dat ze hem begreep, en ook dat hij het niet bedoelde om haar te vervloeken. Ze merkte dat hij los kwam uit haar grip, maar ze besefte dan ook dat ze hem net geknuffeld had. Ze schudde dan ook even het hoofd, en ze richt zich dan op hem. "Sorry ik dacht even niet na." Zei ze dan ook oprecht, waarna ze dan kort in het rond keek. Daarna hoorde ze zijn woorden, en ze keek hem aan. "Ok dan euhm Savador, hoe moet ik je noemen als er leerlingen zijn? Ik bedoel deze school is nog steeds nieuw voor me." Zei ze dan tegen hem, en ze keek hem dan weer even in de ogen aan. Al heb ik wel iemand leuk ontmoet, nouja leuk hij was tenminste iemand naar mijn smaak. Dacht ze dan ook even kort, en ze grinnikte even onhoorbaar. Daarna richt ze haar blik weer op de omgeving, om zeker te zijn dat ze alleen waren. Nouja angst had ze niet, en dus daar maakte ze zich geen zorgen om.

Savador staarde Felicia door het duister aan. Hij had het met vuur gecreërde licht in zijn hand gedoofd. Ondanks de totale duisternis was er een kleine glimlach op zijn bleke gelaat te onderscheiden. 'Vast wel,' suste hij Felicia geruststellend toe toen ze hoopte dat er iets over haar vloek in de bibliotheek te vinden was. Even leek hij iets van een zachte grinnik te laten horen zodra hij haar directe vraag daarna hoorde. 'Je zult hem ongetwijfeld wel kennen. Zo niet, dan kun je jezelf geen echte Shadraan noemen,' draaide hij er op een geamuseerde toon omheen. Saethion liet een zacht aandringend gesis hoorde, ten teken dat hij naar zijn vertrouwde plek op de vensterbank in het hoofdkantoor wilde gaan. Savador draaide zich om en trok Felicia zacht aan haar arm mee. Hij vond het te gevaarlijk hier op een open plek midden in het bos te staan. Zo dicht waren ze al niet bij het veilige bospad. 'Laten we even een kleine wandeling maken,' stelde hij op een gedempte toon voor. Terwijl hij vlak naast haar bleef lopen, gaf hij glimlachend antwoord op haar laatste vraag. 'Gelieve spreek je me in lessen en in het bijzijn van mede-leerlingen aan met Master of Master Savador. En wees gerust, je kent je weg hier snel genoeg.' Savador liet zich onder het praten terug naar het pad leiden door de stand van de maan.

Felicia merkte dat het licht verdwenen was, en ze richt zich dan op hem. Om eerlijk te zijn wilde ze zo snel mogelijk dat die vloek verdween, maargoed ze zou het afwachten. Zijn woorden deden haar even grinniken, aangezien ze hem zeker kende. Dat deed haar denken aan hun eerste onmoeting, en ze keek dan even naar de hemel. "Oh je bedoelt die knappe man dus." Zei ze dan ook droogjes, maar ook grinnikte ze alweer. Ze merkte dan plots dat hij haar bij de arm vastnam, en ze volgde hem dan ook gewoon. Nouja ze zou niet gaan tegenstribbelen, aangezien ze geen woede aanvallen van hem wilde. Daarna keek ze recht voor zich, om toch nog uit te kijken waar ze liepen. "Euhm ok is goed." Zei ze dan op zijn voorstel, maar toch wist ze niet waarom hij wilde wandelen. Hij was namelijk degene die gezegd had dat ze naar bed moest, maar agh slaap had ze nu niet. Kalm liep ze naast hem, en ze keek hem dan aan als hij op haar vraag antwoorde. "Ok dan zal ik dan zal ik dat doen, en de weg naar die leuke kerkers ken ik ondertussen nu al. Alleen de lokalen zijn voor mij een raadsel, maar ik zal wel eens een keertje rond gaan wandelen om alles in mijn achterhoofd te kunnen planten." Vertelde ze dan ook rustig tegen hem, en ze keek dan even naar hem. Ze had eigenlijk niet door gehad dat ze zo ver van het pad had gestaan, maarja ze was dan ook doelloos rond gaan wandelen.

Savador liep met stevige maar stille passen door, maar wel zo dat Felicia hem nog wel bij zou kunnen houden. Hij bleef even abrupt stilstaan toen ze Deshas schijnbaar al leek te kennen. 'Ik denk dat we allebei vast dezelfde persoon bedoelen, ja,' zei hij maar half fluisterend als antwoord omdat hij niet veel anders op haar reactie wist te zeggen. Savador zette loom zijn looppas weer in en streek ondertussen over Saethions lange lijf. Op een bepaald punt bij een omgevallen boomstam bleef hij stilstaan en keek hij even om zich heen. Sinds hij hier werkte, kende hij iedere plek in het bos onderhand al uit zijn hoofd, zelfs 's nachts. Hij sloeg rechtsaf en liet Felicia zwijgend volgen door haar weer zacht aan haar arm mee te trekken. 'Vergeef me dat ik je van je bed af houd. Maar ik wil even bijpraten nu het al zo lang geleden is,' legde Savador zacht uit terwijl hij het vertrouwde bospad weer op liep. Hier zouden de wilde bosdieren minder gauw komen. Ze bevonden zich meer dieper in het bos, zoals de open plek waar ze net waren. Hij herkende die plek als de ontmoetingsplaats van veel wilde reeën, die er vooral in de vroege uren actief waren. Savador keek met een zachte glimlach op Felicia neer toen hij haar woorden hoorde. Omdat hier weinig bomen waren die het pad beschaduwden, konden ze elkaar door het heldere maanlicht een stuk beter zien. 'Uitstekend idee.' Na een korte tijd over het pad gewandeld te hebben, minderde hij wat tempo tijdens het lopen. De torens van de school doemden in de verte al als zwarte pieken boven de boomtoppen op. Ze hadden hun weg sneller teruggevonden dan hij had gedacht. 'Hoe kom je eigenlijk hier terecht? Op deze school, bedoel ik?' vroeg Savador opeens.

Kalm volgde ze hem nog steeds, en bij het merken van zijn stilstand moest ze even kort remmen. Ze keek naar hem, en ze grinnikte dan ook even kort. "Ik heb hem wel al eens gezien ja." Vertelde Felicia dan ook rustig tegen hem, en ze keek dan naar de slang. "Bijt hij?" Vroeg ze dan nieuwsgierig, waarna ze doelde op zijn slang. Daarna volgde ze hem weer doordat hij haar bij de arm weer vastnam. Ze liet hem gewoon doen, aangezien ze de weg in het bos nog niet echt kende. "Het geeft niet Savador ik heb toch nog geen slaap." Zei ze dan met een korte glimlach, en ze keek dan even voor zich. Ze merkte dan het maanlicht op, en ze sloot héél even de ogen. Algauw richt ze haar blik weer naar voren, en ze merkte dan de torens op van de school. Eigenlijk wilde ze nog langer weg blijven, maargoed dan bij het horen van zijn vragen keek ze op. "Mam en pap hebben me hier gestuurd, omdat ik vroeger volgens hen altijd spijbelde. En ze dachten dat deze school de beste was om mij eigenlijk te laten straffen voor mijn daden. Al ben ik nog maar een jaar uit mijn coma, maargoed ik had niet gedacht dat jij hier ook zat. Nouja ze wilden me deels ook uit huis, voor sociale contacten op te bouwen. Maar in mijn ogen zijn er velen te dom op deze school." Zei ze dan ook kalm tegen hem, en ze richt dan haar blik op de zijne voor een korte tijd. Daarna richt ze haar blik weer voorzich, en ze glimlachte dan ook even kort.

'Mooi. Dan weet je dus aan wie je raad kan vragen als de blibliotheek geen mogelijke oplossing biedt,' antwoordde Savador kalm op Felicia toen ze hem vertelde dat ze Deshas al eens eerder had gezien. Er verscheen even een brede grijns op zijn gezicht bij het horen van haar vraag. 'Hij bijt maar al te graag,' zei hij sarcastisch. Met een bleke hand duwde hij Saethions kop naar zijn gezicht en fluisterde de slang iets zachts in het Shadraans in. De strakke blik waarmee het dier Felicia al die tijd in de gaten had gehouden, verzachtte wat. 'Maar nu niet meer. Je kunt hem nu gerust aaien, mocht je dat willen,' vervolgde hij glimlachend op Felicia. Savador kon een zachte lach niet onderdrukken door haar laatste opmerking. 'Wen er maar aan. Sommige leerlingen hier trappen liever lol dan dat ze serieus iets aan hun opleiding doen. Zo bewijzen ze maar weer eens hoe breinloos ze zijn,' spotte hij argwanend. Hij tuurde fronsend voor zich uit over het op hen na lege pad. Wanneer hij Felicia's woorden even overdacht, liet het hem even stilstaan. 'Leven je ouders dan nog?' vroeg hij op een zachte, haast ongelovige toon. Hij had nooit geweten dat hij, behalve hier en daar wat neven en nichten, nog andere naaste familie in leven had gehad. En dan vooral niet zijn andere oom en tante. Savador zette langzaam zijn pas weer in richting de steeds dichtbij komende school, al liep hij nu nog een heel stuk rustiger dan voorheen.

Felicia keek dan naar hem, en ze knikte even kort als antwoord. "Hij is wel sexy hoor." Zei ze dan al grinnikend tegen hem, maar ook eerder tegen zichzelf. Daarna keek ze hem aan als hij dat op een sarcastische manier zei, maar dan richt ze even haar blik op de slang. Ze had wel door dat die slang haar strak aankeek, en ze lette er dan ook nie echt op. "Oh fijn dat hij me niet aankijkt alsof ik je ga opeten." Zei ze dan droogjes tegen hem, en ze aaide dan voorzichtig de slang onder zijn kin. Ze keek naar hem, en ze stak plagerig haar tong uit. "Agh ik zal wel 'braaf' zijn hoor." Vertelde ze hem dan plechtig, al was ze dat woordje braaf beu gehoord. Ze keek naar hem als hij plots stilstond, en ze richt haar blik op hem. "Ja, maar ze zijn al zo oud als een oma of opa. Nouja ondanks de vele jaren die ik gemist heb é." Zei ze dan rustig tegen hem, waarna ze haar blik weer even op de slang hield. Dan sloot ze heel even de ogen, en ze liep dan weer verder naast hem. Ze was nog steeds niet moe, maar dat liet ze niet merken aan hem. Algauw ging haar blik kort naar de omgeving, en ze liep al glimlachend weer verder.

Savador trok licht een wenkbrauw op bij het horen van Felicia's grinnikende woorden. Kennelijk had ze haar oog op Deshas laten vallen. Hij kon er niet over oordelen en dat ging hij ook niet doen. Hij vond het best zolang zijn studie als Deshas' opvolger er maar niet onder te lijden viel. Ondertussen liet hij het toe dat Felicia zijn Saethion aaide. De slang liet zich kalm doen en proefde Felicia's geur om het in vertrouwen te nemen door zijn blauwe gevorkte tong in- en uit zijn bek te laten flitsen. 'Het verbaasd me eerlijk gezegd dat ze nog in leven zijn,' uitte Savador zijn gedachten toen zacht. Op hem en Aurore en Mauriccio na, dacht hij dat de rest van de familie al allemaal dood was. Later kwam daar Mizore echter in levende lijve bij en nu ook nog eens Felicia, al was dat geen dochter van zijn gevreesde oom. Savador richtte zijn slangachtige ogen op het punt waar het pad overging in de rand van het bos. Als ze door bleven lopen, gingen ze het bos uit en kwamen ze uit voor de grasstrook voor de school. Op dat punt aangekomen, stonden de bomen weer dichter op elkaar en leek het alsof ze zich weer midden in het bos bevonden. Waar het pad eindigde was echter maar een klein stuk nog bebost, wat de rand vormde. Door de takken en de bladeren keken ze nu recht tegen de school aan, die er vannacht stil en sereen bij stond. Nergens brandde nog licht, wat verriedde dat iedereen in slaap was. Zoals het hoorde. Savador zeeg zwijgend neer op een boomstronk en gebaarde Felicia hetzelfde te doen.

Felicia keek op naar hem toen ze zijn woorden hoorde, en ze kon er verder eigenlijk niet echt iets op zeggen. "Mja ik weet niet hoe ze zich zolang in leven hebben kunnen houden, maargoed waarschijnlijk hebben ze misschien een spreuk ofzo uitgesproken." Zei ze dan zacht tegen hem, aangezien ze het niet wist. Kalm keek ze naar zijn slang, en ze volgde Savador dan ook nog steeds. Nouja eerlijk gezegd liep ze rustig naast hem, en verder zou ze ook niets zeggen over Deshas. De rest moest hij in haar ogen niet weten, noujja op het gebied van wat ze in de kerkers gedaan had dan. Even verscheen er een glimlach om haar lippen, waarna ze dan merkte dat ze bij de rand kwamen van het bos. Op dat moment dacht ze dan ook dat hij meteen naar de school zou stappen, maar in plaats daarvan zette hij zich gewoon neer op een boomstronk. Ze keek dan naar hem, en uiteindelijk ging ze naast hem gewoon zitten. Alweer was het stil tussen beide, en zelf wist ze niets te zeggen. Simpelweg omdat ze geen bepaald onderwerp vond, maar dan keek ze hem gewoon rustig aan.

Savador wachtte geduldig tot Felicia naast hem op de boomstronk kwam zitten, maar liet de stilte heersen. Praten hoefde niet altijd van belang te zijn. Een moment van rust kon ook veelbetekenend zijn. Hij vertroetelde Saethion in stilte en voelde Felicia na enige tijd naar hem kijken. Savador wendde zijn blik af van zijn slang en staarde zwijgend terug. Er ging niet bepaald iets om in zijn hoofd toen hij naar haar keek. Zijn gedachtes waren gewoon leeg, al hoopte hij dat ze met die blik niets bedoelde. Wat ongemakkelijk keek Savador van haar weg en richtte zijn blik in plaats van op haar op de hemel, die van hieruit de sterren en de maan blootstelden. Hij mompelde iets zachts in het Shadraans wat op iets leek dat 'mooie nacht' betekende. Het was een heldere nacht en, als de boomkruinen niet volgroeid waren, had het bos volop in het bleke maanlicht gebaad.

Kalm zat Felicia naast hem neer, en ze keek dan ook weer even in het rond. Ze wist nog steeds niet wat ze moest zeggen, waarna ze dan gewoon haar blik ergens op vestigde. Ze had wel gemerkt dat hij ook ergens anders naar keek. Ze wist niet wat hij dacht, maar toen ze gekeken had naar hem was dat meer om te zien of hij niets wist als onderwerp. "Wat heb je zowat al gedaan in het verleden?" Vroeg ze dan aan hem om de stilte te verbreken, en ze keek even naar zijn slang. Algauw richt ze haar blik op haar handen, en ze wacht dan ook geduldig af op een antwoord. Voor één keer had ze geen slechte gedachten, en ook wilde ze dit keer niet aan de vloek denken. Soms ging dat gemakkelijk, maar ook waren er dagen dat ze het helemaal niet kon vergeten. Daarbij had ze ook nog eens vreemde gevoelens, maar die liet ze dan weer niet merken aan Savador.