Het redden van een hond was niet waar hij aan had gedacht bij het doen van een missie. Helemaal niet zelfs. Hij had werkelijk waar tig dingen kunnen bedenken en niet één keer op een hondenreddingsactie kunnen komen. Niet één keer. Vergeleken met de levensbedreigende missies die hij in zijn leven al had uitgevoerd leek dit wel een vakantie. Maar wat wilde je? Hij zat nu op een school (wonder boven wonder) en daar zaten ze hoogstwaarschijnlijk niet te wachten op het regelen van een plotselinge begrafenis. Of zouden ze hier zoiets afhandelen zoals daar? Alayta schudde zijn hoofd ietwat. Nee, dat zou wel niet. Hopelijk niet.
Maar ja, terug naar die missie. Het was een mooi begin voor iemand zoals hij die weinig ervaring had als het aankwam op dieren. Tuurlijk, hij had Huginn en Muninn die hem 24/7 om de oren vlogen en van tijd tot tijd aandacht vroegen, maar het waren nog altijd vogels –raven om precies te zijn- en geen honden. Wat zouden die twee nu eigenlijk uitspoken? Hij had ze op zijn kamer moeten opsluiten om ervoor te zorgen dat ze hem niet achterna kwamen. Hij kon ze niet gebruiken op een missie als deze, want honden en raven leken hem geen goede combinatie. Hopelijk lieten die twee de boel toch een beetje heel…

Terwijl Jamaya sprak, luisterde Alayta maar half. De meeste informatie was hem al bekend waardoor hij het niet nodig vond om er nog extra aandacht aan te besteden. In plaats daarvan liet hij zijn rode ogen naar de schuttel gaan die al klaar stond voor vertrek. Hij keek er zo niet naar uit om in dat vliegende blik te stappen. Herinneringen aan ritjes met de schuttel behoorde zeker niet tot de beste herinneringen die hij had. Niet dat hij veel goede herinneringen had om mee te beginnen, maar toch. Vanaf zijn zijde kreeg Alayta een foto aangereikt die hij kort bekeek. Het was dezelfde foto als die boven die missiebeschrijving had gehangen. Eigenlijk deed hij deze missie merendeels om wat ervaring op te doen met honden, maar nu hij deze foto zo bekeek, zou hij het ook niet over zijn hart kunnen verkrijgen om dat hondje nog een minuut langer op Puffoon te laten blijven in wie weet wat voor een omstandigheden. Misschien had hij dan toch een zwak voor dieren.. of hij werd gewoon soft. Alayta vouwde de foto dubbel en stopte het in zijn zak zodat ze het later op Puffoon nog konden gebruiken.  

Het groepje kreeg nog een tas met van allerlei dingetjes erin voor de hond met de naam Jenna. Hij wilde nog voorstellen om de tas te dragen gezien hij niets meer dan een mes of twee met zich meedroeg, maar het scheen geen probleem te zijn om alles nog in een van de tassen erbij te proppen. Wat hadden die meiden eigenlijk allemaal wel niet meegenomen? Nee wacht, hij had al zo’n vermoeden. Zouden ze er trouwens aan hebben gedacht dat ze misschien voor een paar dagen op Puffoon vast konden zitten? Er was geen zekerheid dat ze Jenna in één dag zouden kunnen vinden en vangen. En dan is er ook nog dat tijdsverschil. Naja, dat zouden ze later dan wel weer zien. Voor het geval dat had hij toch nog wat geld achter de hand.

Na nog een knuffelpartij van de dames waar hij niet aan meedeed en maar bij stond te kijken, was het eindelijk tijd om te vertrekken, na nog een korte onderbreking van een voorstel dan. Alayta kon niet zeggen dat het een slecht idee was, dus stemde hij ermee in nog voor hij zich richting de schuttel begaf. De rit op zichzelf was minder vreselijk dan hij had verwacht. Wel zat hij tijdens het opstijgen en landen zo ver als mogelijk was in zijn stoel gedrukt en hield hij zich uit alle macht vast aan alles binnen handbereik, maar de rest van de rit was plezant. Zijn andere teamgenoten zaten gezellig te kletsen over van alles en nog wat waar hij zo nu en dan ook over meepraatte, tenzij het hem niet interesseerde, wat wel vaker dan eens zo was. Na het uitstappen was het dan toch eindelijk tijd om echt aan die missie te gaan beginnen. Kriss was de eerste die met een voorstel kwam over hoe te beginnen. Bij haar vraag of iemand een beter idee had knikte hij en zei hij ”Nee.” Hij had geen beter idee.

Terwijl Kriss de eerste de beste persoon die ze tegenkwam ondervroeg, bekeek Alayta de nieuwe omgeving. Hierbij trok hij onbewust de capuchon van zijn zwarte vest over zijn hoofd en werd de blik in zijn ogen ietwat kouder en serieuzer. Het duurde niet lang of het meisje kwam alweer terug met een gedeelte van de route richting de buurt waar de hond mogelijk kon zijn. Het was nog maar de vraag of Jenna niet al ergens anders heen was gewandeld. ”Vijf straten verder,  bij het park al aardig in de buurt en daar verder vragen,” herhaalde hij kortaf om er zeker van te zijn dat hij het goed had begrepen. ”Got it. Zullen we?” vroeg hij en gaf zijn twee teamgenoten de kans om er eventueel op te reageren en zich klaar te maken voor de wandeling. Vervolgens nam hij kort de leiding richting het park dat vijf straten verderop lag. ”Als een van jullie tassen te zwaar wordt dan mag je het gerust zeggen; ik wil ‘em dan wel overnemen,” zei hij tijdens het lopen op een neutrale toon. Hij kon het best begrijpen dat als ze veel moesten lopen dat al dat extra gewicht behoorlijk irritant moest zijn. Door omstebeurt wat te dragen konden ze de last delen.


OOC: Hoop dat jullie er wat aan hebben