Een lange dag, de lessen waren.. best interessant. Alleen Drake, was Drake. Hij zou nooit laten zien aan een docent dat hij het interessant vond. Verveeld zat hij bij het raam en keek naar buiten. Een potlood hing uit zijn mond en hij speelde er af en toe mee. Een verveelde zucht gleed uit zijn mond, waardoor zijn haar in beweging kwam. Drake's zwarte haar, altijd hangend voor zijn bruine ogen. Hij steunde met zijn kin op de handpalm die hij met zijn elleboog op de tafel had steunen. De zon was warm op het zwarte jack dat hij aanhad, maar het witte shirt maakte al snel veel goed. Hij keek naar het schoolbord en in zijn ogen stonden vele verhalen te lezen. De leerlingen om hem heen zaten rustig te werken aan notities of huiswerk, zodat hij bijna verging van de monotone saaiheid. Hij ging meer naar achter zitten in zijn stoel, zijn blik opnieuw naar het bord. In zijn verbeelding zag hij Gilbert er een van zijn beledigende tekeningen maken met een grijns van oor tot oor. Hij zag Hayden sletterig op het bureau van de leraar zitten, voor de jongens op de eerste rij. Drake's fantasie liet hem grinniken. Hij liet het door spelen, waardoor hij zich niet langer meer zo verveelde. Opeens sloeg die deur open en zag hij een Lightning binnen stormen, en ze werd boos op Gilbert. Drake was er graag op in gaan, even een oude vertrouwde discussie. Hij slikte en schudde zijn hoofd terwijl hij zijn ogen sloot. De deur ging niet veel later open en Drake keek op. In een tiende van een seconde dacht hij het roze haar werkenlijk even te herkennen, maar het was slechts een illusie. De vrouw kwam alleen zeggen dat, als ze hun opdrachten af hadden dat ze konden vertrekken. Drake keek naar de vrouw alsof ze van hem verwachtte dat hij de marathon zou gaan lopen. Dus hij stond op en trok de tas over zijn schouder. Voordat de leraar wat kon zeggen, was hij het lokaal al uit.

Met snelle passen liep hij door de gangen. Hij botste af en toe tegen iemand op, maar negeerde de opmerkingen.In zijn eigen hoofd, eigen wereldje was hij verzonken en hij moest niks weten van iedereen die hem nu al beoordeelde. Toen hij de deuren uitliep smeet hij de tas voor zich uit alsof het gif was. Zijn handen kneep hij tot vuisten en hij inhaleerde de buitenlucht. Eindelijk, frisse lucht. Drake liet zijn tas voor wat het was en beende over het veld heen. De wind pakte al snel zijn haren en hij gromde. Was het frustratie, of was hij gewoon boos om niks? Hij schopte een graspol ver weg en snoof. Hij lette niet op waar hij liep, was teveel in zijn eigen gedachten. Herinneringen, dromen en hersenspinsels, ze waren hem aan het pesten. Drake wreef over zijn voorhoofd en probeerde helder te worden.
Hij zag al snel dat hij naar de Ruïnes was gelopen. Oude muren begroeit met mos en klimplanten, het had iets nostalgisch. Hij werd eindelijk weer rustig en liet zijn vingers glijden over de oude stenen. De kou voelde hij door zijn vingetoppen sijpelen. Deze stenen hadden velen verhalen, ze hadden veel gezien, alleen zouden ze de verhalen nooit kunnen vertellen. Hij voelde de wind aan zijn jack trekken. Drake liet zijn blik glijden over de rest van het terrein. Even verderop zag hij een zwarte poes lopen die soepel op een muurtje sprong. Drake keek even gefascineerd naar het beestje, ze was mooi. Het leek enkele seconden te duren, maar in ene begon ze van vorm te veranderen. Tot zijn verbazing.. ze veranderde in een jong meisje. Drake stapte even verbaasd achteruit, die had hij niet zien aan komen. Hij kon er de lol wel van inzien dus moest hij grinniken. ''Goeie truc, ik had je niet door.'' Drake stak zijn handen in de zakken van zijn jack en liep op het meisje af. Ze zat nog steeds op het muurtje terwijl haar benen bungelde. Drake kon haar niet goed zien, de zon zat achter haar. In een flits, leek hij iemand te herkennen.. nee. Hij kwam de hele tijd mensen tegen die hij leek te kennen, maar ze kende hem hier niet. Drake slikte en ging in een andere hoek tegen het muurtje staan, hierdoor kon hij haar gezicht wel goed zien. ''En wie is u?'' grapte Drake.

De tijd was zo snel gegaan. Zijn leven was in een hele korte tijd zo erg verandert, hij kon er zelf amper meer bij. Hij kreeg het gevoel dat hij geen grip meer had op dingen. dat dingen uit zijn vingers ontglipte, tussen zijn vingers door sijpelde als water. Hij snoof en probeerde het, wilde het graag.. maar niets help. Enkel de wind was wat zijn haar weer deed bewegen. Het lukte niet en hij opende zijn ogen, gromde gefrustreerd.  "Waar je ook je magie vandaan haalt. Het is iets wat door je hele lichaam loopt, je moet je eraan overgeven, maar niet te hard proberen." Drake keek Lumina aan, zijn bruine ogen vol raadsels en verhalen. Hij zag twee personen staan.. de gene die hij ooit had gekend en de gene die hij nu leerde kennen. Drake slaakte een zucht, zijn magie. Waar haalde hij zijn magie vandaan? Hij rolde met zijn ogen, gosh dit was moeilijker dan hij dacht. Opnieuw sloot hij zijn ogen, dacht aan de magie. Magie, waar zat dat? Hij wist het eigenlijk niet.. Toen hij aankwam, zat hij zo in gedachte dat bij dat nadenken er eigenlijk niet van gekomen was. Hij keek door zijn wimpers heen, zag zijn nu opgeheven hand. Hij probeerde een vlam te maken.. het bleef uit. Drake beet op zijn lip. Wat was er in godsake met hem aan de hand?! Hij schopte tegen het gras en liep weg van Lumina, greep naar zijn hoofd. Hij grauwde gefrustreerd, dit was hopenloos. Zijn toevlucht ging al snel naar de hemel. De dromerige ogen keken naar de lucht, de wolken.. de vogels. Vliegen, hij wilde vliegen.. zijn hartenwens naast liefde. Vliegen stond voor vrij zijn. Hij  haalde diep adem en bleef even staan. Hij dacht aan vroeger, zijn oom.. zijn vader, moeder, zelfs Lightning nu en al zijn vrienden. Gilbert, Syo, Sarah, Serah, Hun en.. Hayden. Haar naam horen in zijn gedachten, de herinnering van haar stralende lach. De nu toch wel komische preken van Vyndi, Gilbert zijn kattenkwaad.. het eeuwige zuipen. Lightning die altijd wel chagereinig was, hem altijd op iets te bekritiseren had. Ze was liever boos op hem dan dat ze hem een leuk leven gunde. Tenminste, dat was wat Drake altijd van haar had gedacht. Soms had hij met haar gepraat, dan bleek dat er meer achter Lightning zat. Drake is er alleen nooit achter gekomen wat. Hij zag Sarah die.. hij ooit verkeerd begrepen had in de bezemkast.. Hun die altijd opzoek was naar mensen die hij kon opeten en zoveel andere herinneringen. Hij sloot vanzelf zijn ogen, voelde het kriebelen in zijn handen. Haar rode haar, de stralende glimlach.. de zoete geur en hij voelde bijna haar huid tegen zijn handen aan. Hij glimlachte en voelde een tolletje in zijn borstkas. Alle herinneringen, het enige van liefde dat hij ooit gekend had, het was hem dierbaar. Opeens begreep hij waar zijn magie vandaan kwam, waar het bij iedereen vandaan kwam. Magie kwam niet uit het hoofd, maar uit het hart. Je moest niet nadenken maar voelen... Hij ademde zwaarder en zwaarder. Hij concentreerde zich op zijn hart en alles waar hij net aan dacht. Opeens kreeg Drake het gevoel alsof hij door vlammen omvangen werd, wat nóg niet gebeurde. In zijn gesloten ogen keek hij naar zijn beste vrienden en familie -zonder zijn oom- en glimlachte. Opeens riep een meisje, hetzelfde rode haar. "Hey draakje!'' Hij voelde de stem door zijn oren vloeien en hij opende zijn ogen. Nu zag hij dat er wel vuur op zijn ledematen lagen. Het was puur vuur, alle kleuren die er doorheen schenen. Zijn armen hadden opeens een andere kleur en hij voelde zijn lichaam veranderen. Hij zakte door zijn knieën en werd groter. Zijn armen, benen romp alles veranderde en hij dacht dat hij droomde. Hij kreeg ongeveer de grote van een volwassen hengst. Opeens kreeg hij een vreemd gevoel op zijn stuitje, er groeide iets. Als snel zag hij een staart verschijnen. No way.. De vlammen namen af en hij keek naar de poten onder hem, beter gezegd.. klauwen. Je kon nog steeds de gezichtsuitdrukkingen lezen op de snuit van het beest, die er verbouwereerd bij stond. Hij keek naar Lumina.. met een blik 'ik weet niet echt wat ik hier mee moet, maar ik vind het cool' blik.

 

Drake stapte naar voren, de wind door zijn haren. Spelend en trekkend als altijd, hij genoot er altijd van. De stappen in het gras, hoe voelde het neerdalen onder zijn gewicht. Toen hij zich nonchalant omdraaide en naar een muur achter Lumina keek, waarna hij de vraag stelde.. gaf ze antwoord. "Well, het is iets wat iedereen kan, alleen moet je het trucje doorhebben. Eens je weet hoe het moet is het lastig het nog uit te leggen aan een ander. Je moet het voelen. Ooit geprobeerd?" Drake keek haar nu wel aan in de blauwe ogen. Hij beet op zijn lip, snoof en sloeg zijn ogen ten hemel. Leuk weer dit, het was dus gewoon de normaalste zaak van de wereld. Hij voelde zich gelijk weer een sukkel, wat een stomme vraag was het ook. Haar blauwe ogen haakte in die van hem, het roze haar en de slanke armen. Haar kleren, manier van doen, hoe ze er uit zag. Hij gromde onhoorbaar, het irriteerde hem gewoon bijna. Hij kneep zijn hand tot een vuist en zijn ogen versmalde terwijl ze die van Lumina probeerde te doorgronden. Ten slotte, slaakte hij een zucht en keek naar de grond. ''Nee. Ik heb het nooit geprobeerd..'' zei Drake. Hij kon het niet uitstaan wanneer mensen meer konden of beter waren dan hem. Ze was zo jong, een meisje en Drake zou haar hoogstwaarschijnlijk onderschatten, maar evengoed kon hij er moeilijk tegen. Ze kon al veranderen in een kat, hij kon enkel wat vuur in zijn handpalm oproepen en afvuren, wat kleine spreuken. Meer was het ook niet. Hij keek voor zich, in het niets. Hij vroeg zich wel af, welk dier zou hij zijn? Welke vorm zou hij aannemen? Ergens dacht hij het al te weten. Een draak, maar Drake vond dat zo.. hij verdiende die vorm niet. Het was een legendarisch wezen, gevormd door legendes en verhalen. Ze bestonden in deze wereld, dat wist Drake zeker door Mushu. Maar hijzelf? Hij sloot het uit. Hij zou vast een kraai, wolf of met een beetje geluk een leeuw zijn. Of hij had pech en de vorm was een zwijn of rat. Rat, leuk.. dan kon Lumina hem gelijk op peuzelen. Hij sloot zijn ogen maar kon het niet vinden, hij taste in het duister. Zijn ogen gesloten wendde hij zich weer naar Lumina. ''Waar moet je zoeken?''

De tijd was zo snel gegaan. Zijn leven was in een hele korte tijd zo erg verandert, hij kon er zelf amper meer bij. Hij kreeg het gevoel dat hij geen grip meer had op dingen. dat dingen uit zijn vingers ontglipte, tussen zijn vingers door sijpelde als water. Hij snoof en probeerde het, wilde het graag.. maar niets help. Enkel de wind was wat zijn haar weer deed bewegen. Het lukte niet en hij opende zijn ogen, gromde gefrustreerd.  "Waar je ook je magie vandaan haalt. Het is iets wat door je hele lichaam loopt, je moet je eraan overgeven, maar niet te hard proberen." Drake keek Lumina aan, zijn bruine ogen vol raadsels en verhalen. ''Ik zal het proberen.'' Hij zag twee personen staan.. de gene die hij ooit had gekend en de gene die hij nu leerde kennen. Drake slaakte een zucht, zijn magie. Waar haalde hij zijn magie vandaan? Hij rolde met zijn ogen, gosh dit was moeilijker dan hij dacht. Opnieuw sloot hij zijn ogen, dacht aan de magie. Magie, waar zat dat? Hij wist het eigenlijk niet.. Toen hij aankwam, zat hij zo in gedachte dat bij dat nadenken er eigenlijk niet van gekomen was. Hij keek door zijn wimpers heen, zag zijn nu opgeheven hand. Hij probeerde een vlam te maken.. het bleef uit. Drake beet op zijn lip. Wat was er in godsake met hem aan de hand?! Hij schopte tegen het gras en liep weg van Lumina, greep naar zijn hoofd. Hij grauwde gefrustreerd, dit was hopenloos. Zijn toevlucht ging al snel naar de hemel. De dromerige ogen keken naar de lucht, de wolken.. de vogels. Vliegen, hij wilde vliegen.. zijn hartenwens naast liefde. Vliegen stond voor vrij zijn. Hij  haalde diep adem en bleef even staan. Hij dacht aan vroeger, zijn oom.. zijn vader, moeder, zelfs Lightning nu en al zijn vrienden. Gilbert, Syo, Sarah, Serah, Hun en.. Hayden. Haar naam horen in zijn gedachten, de herinnering van haar stralende lach. De nu toch wel komische preken van Vyndi, Gilbert zijn kattenkwaad.. het eeuwige zuipen. Lightning die altijd wel chagereinig was, hem altijd op iets te bekritiseren had. Ze was liever boos op hem dan dat ze hem een leuk leven gunde. Tenminste, dat was wat Drake altijd van haar had gedacht. Soms had hij met haar gepraat, dan bleek dat er meer achter Lightning zat. Drake is er alleen nooit achter gekomen wat. Hij zag Sarah die.. hij ooit verkeerd begrepen had in de bezemkast.. Hun die altijd opzoek was naar mensen die hij kon opeten en zoveel andere herinneringen. Hij sloot vanzelf zijn ogen, voelde het kriebelen in zijn handen. Haar rode haar, de stralende glimlach.. de zoete geur en hij voelde bijna haar huid tegen zijn handen aan. Hij glimlachte en voelde een tolletje in zijn borstkas. Alle herinneringen, het enige van liefde dat hij ooit gekend had, het was hem dierbaar. Opeens begreep hij waar zijn magie vandaan kwam, waar het bij iedereen vandaan kwam. Magie kwam niet uit het hoofd, maar uit het hart. Je moest niet nadenken maar voelen... Hij ademde zwaarder en zwaarder. Hij concentreerde zich op zijn hart en alles waar hij net aan dacht. Opeens kreeg Drake het gevoel alsof hij door vlammen omvangen werd, wat nóg niet gebeurde. In zijn gesloten ogen keek hij naar zijn beste vrienden en familie -zonder zijn oom- en glimlachte. Opeens riep een meisje, hetzelfde rode haar. "Hey draakje!'' Hij voelde de stem door zijn oren vloeien en hij opende zijn ogen. Nu zag hij dat er wel vuur op zijn ledematen lagen. Het was puur vuur, alle kleuren die er doorheen schenen. Zijn armen hadden opeens een andere kleur en hij voelde zijn lichaam veranderen. Hij zakte door zijn knieën en werd groter. zijn armen, benen romp alles veranderde en hij dacht dat hij droomde. Opeens kreeg hij een vreemd gevoel op zijn stuitje, er groeide iets. Als snel zag hij een staart verschijnen. No way.. De vlammen namen af en hij keek naar de poten onder hem, beter gezegd.. klauwen. Je kon nog steeds de gezichtsuitdrukkingen lezen op de snuit van het beest, die er verbouwereerd bij stond. Hij keek naar Lumina.. met een blik 'ik weet niet echt wat ik hier mee moet, maar ik vind het cool' blik.

Drake voelde de vlammen zijn lichaam omvatten. Ze likte aan zijn huid en haren, hij leek zelf uit vuur te bestaan. Het verschil was alleen, dit vuur deed geen pijn.. Het voelde alsof er veertjes langs zijn huid geleden, zacht en comfortabel. Hij snoof en zuchtte uit, waardoor het vuur nog hoger laaide. De verandering zag er prachtig uit, elke schub werd met liefde op zijn huid gelegd en de groei in zijn lichaam was als een massage. Toen Drake op zijn knieën zakte en verder groeide, kwam hij al snel tot de grote van een paard. Een volwassen hengst in de glorie van zijn wilde leven. Hij schudde met zijn kop en de nekstekels die wat flexibeler waren bewogen heen en weer. Hij groef met de klauwen in het gras en snoof met zijn snuit. De groende draken ogen keken naar Lumina, zijn bek draaide in een glimlach. "Zozo, dat is niet niks" hoorde hij haar zeggen. Er kwam een grauwend geluid in de bek wat een lach had moeten zijn. Hij bewoog zijn nek en voelde de schubben mee bewegen, wat was dit heerlijk. Hij liep een rondje om zijn nieuwe lichaam uit te proberen en sprong ook even. Alleen, dat deed hij maar niet nog eens, de grond trilde nogal.  "Is het je toch gelukt, ondanks je eerdere frustratie." Haar stem klonk vrolijk met een licht plagende ondertoon. Drake keek om met stralende ogen. ''Dankje.'' sprak het beest met lage grom stem. Opeens bewoog Drake met zijn schouders en voelde spieren die hij enkel in een heel ver verleden als vertrouwd had gevoeld. Een steek, een lichtflits, het schoot door zijn hart. De groene ogen werden groot. Nee.. dit was niet te geloven. Drake Probeerde de spieren uit en de vleugels die op zijn rug waren bevestig bewogen heen en weer. Opnieuw en opnieuw, de ogen van Drake,...pure blijdschap. Hij begon te springen, steeds hoger. Hij keek Lumina weer aan, en grauwde. ''Mag ik even?..'' sprak de jonge draak. Hij sloeg met zijn staart en draaide zich om. Hij begon te rennen, rennen zo hard als hij kon.. de draak zette bij elke stap harder af tegen het groene gras. Opeens zag hij een oude muur en hij glimlachte. Drake sprong op de stenen, een flinke zet en hij voelde na al die tijd eindelijk weer wat hij had gemist. Hij sloeg met zijn vleugels, wat nog best lastig leek. Ze waren zwaarder dan hij ooit gewend was, waardoor hij naar beneden viel en de grond schampte. Vrijwel direct zette hij zich weer af en sloeg harder met de vleugels. Toen hij op goede hoogte was keek hij naar beneden, en schrok er even van. Hij trappelde met zijn poten en grauwde. Al snel had hij het evenwicht weer gevonden en hij dook door de lucht. Hij voelde zich volledig vrij, vrij als een vogel. Een triomfantelijke brul kwam uit zijn bek, waarvan hij zelf ook nog een beetje schrok. Toen hij verbaasd keek, herhaalde hij het. Wat een prachtig geluid, het leek op het gerommel van een storm, een grote machine of dus een grote draak. Enkele keren brulde hij vanuit zijn hart, dit was geweldig! Toen hij naar de school keek, zag hij Lumina nog staan. Hij glimlachte, ze kon hem pas enkele minuten, maar.. ze had hem gegeven waar hij al zo lang naar verlangde. Hij dacht aan Hayden, waardoor er vuur oplaaide tussen zijn stekels en op de punt van zijn staart. Hij grinnikte, ze was er nog steeds.. in zijn hart. Drake dook naar beneden, liet zich meeslepen in een vrije val. Een tevreden zucht kwam door de neusgaten en hij sloot zijn ogen. Toen hij zijn ogen opende zag hij de grond al snel op hem af komen. Drake draaide zijn buik naar de grond en spreidde zijn vleugels waardoor hij geleidelijk stopte. Hij rende door over het veld en kwam weer bij Lumina tot stilstand. Hij keek haar aan met heel veel dankbaarheid en hij grauwde erdoor. Hij moest haar wat geven, iets om haar te danken. Hij gromde; ''Hoe kan ik je hiervoor ooit bedanken. Misschien.. Wil je.. ook vliegen?'' sprak hij met de krakerige stem. Hij keek haar enthousiast aan. Hij zakte door zijn knieën horizontaal voor haar neer en klapte zijn vleugels in. Uitnodigend keek hij Lumina aan.

Drake voelde dat Lumina op zijn nieuwe lichaam klom. Ze zat tussen zijn schouders en ze was opvallend licht nu. Drake kwam overeind en sloeg zijn wieken weer uit, zodat hij de lucht al onder zijn vleugels voelde gaan. ''Houd je goed vast Lumina.'' zei de zware stem. Hij begon te rennen, de zware poten lieten sporen achter in het gras. De vleugels sloegen heen en weer en hij zocht dezelfde muur op waarbij hij omhoog sprong. Niet veel later, waren ze gewichtsloos en zaten ze in de lucht.