Ferost was ondertussen ook opgestaan zoals veel andere mensen nu deden. De meeste verdwenen al naar binnen voor de receptie nu het officiele gebeuren klaar was. Hij liep op Norwood en Madeline af. ''Allereerst gefeliciteerd'' begon hij kalm. ''Verder, heb ik alvast een bruiloftsgeschenk voor jullie twee'' vervolgde hij. Hij tastte in zijn broekzakken maar kon zijn cadeau niet vinden. Hij slikte even ongemakkelijk. Kearan, op zijn schouder, leek even met zijn ogen te rollen. Daarna stak hij zijn snavel in de binnenzak van Ferost' jas en trok er twee gouden ketingen uit. ''Dank je Kearan. Als ik jou toch niet had'' grijnsde Ferost even kort en nam de ketingen over. Aan beide ketingen hing een helft van het officiele symbool van Gren. Samen waren ze een geheel, maar beide helften zaten aan een aparte ketting. ''Ik weet niet goed hoever jullie geschiedenis kennis van Gren reikt, maar vroeger was het hier de gewoonte om zowel een Heer als Vrouwe van het Woud te hebben. Dit om de balans tussen alles te behouden. Later zijn we net als alle andere planeten overgestapt op maar èèn legendarische magican. Maar deze ketingen zijn nog geweest van de allereerste Heer en Vrouwe van het Woud. Ze bezitten veel oude magie en zijn bijzonder krachtig. Het zal jullie nog verbazen hoe zwaar ze kunnen wegen. Maar je deelt het gewicht door samen te werken. Net zoals de zon, en de regen'' zei hij kalm tegen de twee. Daarna deed hij zowel Norwood als Madeline een ketting om.

Kalm liep Esmeralda van onder de schaduw van de boom vandaan en ze liep meteen naar Norwood en Madeline. Ze glimlachte vriendelijk naar hen en ze bleef wachten totdat Ferost klaar was. Normaal zou ze nu al weggegaan zijn, maar voor even wilde ze nog blijven. Iets wat Devil natuurlijk bezorgder maakte, maargoed nadat Ferost klaar was gaf ze Norwood een knuffel. "Proficiat vriend." Zei ze hem rustig en ze keek dan naar Madeline. "Ook jij proficiat Madeline." Zei ze dan ook tegen haar. Dan ging haar blik kort naar Kale en ze glimlachte even naar hem. Toen liep ze weer naar Norwood en ze bracht haar mond naar zijn oor. "Ik blijf nog een tijdje maar daarna ga ik weg, ik heb namelijk een onderdak gevonden om me schuil te houden. Rose heeft me verteld dat ik op haar domein van haar familie mocht gaan schuilen. Niemand kan daar binnen enkel met toestemming van Rose." Fluisterde ze dan in zijn oor en ze nam dan weer een afstand van hem.

Norwood keek naar Kale die hun feliciteerde. Hij knikte als dank. Al snel kwam Ferost hun feliciteren. Hij glimlachte. Hij hoorde de woorden en keek hem glimlachend aan. Een huwelijksgeschenk? Dat was het laatste wat Norwood had verwacht. Hij keek naar Ferost die een ketting tevoorschijn haalde en zijn mond viel haast open. Hij wist precies wat het was. Hij keek Ferost aan en glimlachte. "Dit had je echt niet hoeven doen..." zei hij tegen Ferost. Toch was hij wel dankbaar. Even ging zijn blik naar Madeline. Hij voelde de ketting om zijn nek, maar het leek hem niet zo enorm zwaar. Hij voelde wel dat het zwaarder weegde als een normale ketting zou doen. Zijn blik ging naar Madeline toen Esmeralda aan kwam lopen. Zijn ogen keken kort naar haar. Hij glimlachte. "Dank je..." zei hij vriendelijk.
De woorden van Esmeralda deden hem knikken. "Blijf zolang je kan en wilt. En hou je haaks. Al hoef ik dat niet te zeggen. In mijn jeugd was je al veel beter in jezelf te verdedigen. En ongetwijfelt nu ook..." zei hij en glimlachte. Daarna ging zijn blik naar het huis en had hij moeite zijn lag in te houden. De twee vrienden van Norwood kwamen aanlopen. Ze hadden een roze pruik op. De twee stonden bij Norwood stil. "Nooit gedacht dat ik die weddenschap zou verliezen..." mompelde de een. "Jij moest hem zo nodig aangaan..." mompelde de ander. Norwood glimlachte. "In iedergeval, van harte gefeliciteerd beide." feliciteerde de twee vrienden. Norwood probeerde zo goed mogelijk zijn lach in te houden. De roze pruiken staken wel af van het normale blauwe en groene haar dat ze hadden. Norwood glimlachte en keek naar Madeline. Hij kon het niet laten om haar een knuffel te geven.

(Dat is een metafoor Norwood. Ze zijn niet letterlijk zwaar maar figuurlijk. Denk maar aan dat yin yang gedoe)

Madeline glimlachte even naar Kale toen die hen feliciteerde. ''Dank je Kale. Ik ben blij dat jij en mijn broer konden komen'' zei ze zacht tegen hem. Haar blik ging naar Ferost toen hij aan kwam lopen. Haar ogen werden groot bij het horen van wie die kettingen geweest waren. ''Ferost, dat had je toch niet hoeven doen'' stamelde ze zachtjes tegen hem terwijl hij bij haar de ketting omdeed. Ze keek even naar de hanger. ''Hij is echt prachtig'' zei ze zachtjes. Ze glimlachte even licht naar Esmeralda toen ze hen feliciteerde. ''Dank je Esmeralda'' zei ze kalm. Ze keek met een verbaasde blik naar de vrienden van Norwood toen beide kwamen aanzetten met een roze pruik. Ze grinnikte zacht met een hand voor haar mond. Ze keek Norwood aan. ''Mag ik weten waar die weddenschap over gaat?'' vroeg ze nog na grinnikend.

(XD Hoe moet ik dat nou weten...)

Norwood keek naar Madeline en glimlachte. "Die weddenschap..." zei hij. "Die hadden we al tijdens de schooltijden gemaakt. Ik zat een jaar achter deze twee. We waren goed bevriend. En zo af en toe een plagerijtje ging er wel van af. Op een moment kwam het plagerijtje naar me toe dat ik geen kans bij de meisjes zou maken. En ik had toen met de twee gewed dat ik eerder dan hun zou trouwen..." zei hij. "En de verliezer mocht de winnaar met een roze pruik feliciteren en deze dragen op de hele receptie...." zei hij en glimlachte. De twee vrienden knikte instemmend. Zelf vonden ze het ook niet verkeerd. Norwood keek weer naar Madeline. "Zullen we maar naar binnen gaan. We zullen de taart nog moeten aansnijden..." zei hij en gaf haar een knipoog. De twee vrienden liepen al vooruit, richting de receptie.

(Laat maar Mitch. Die vreemde band tussen Lin en Luc en hoe die twee elkaar aanvoelen zal ik ook nooit begrijpen xD)

Hatori was ondertussen opgestaan en hielp Mèadraid overeind. ''Ga maar vast'' zei hij kalm tegen haar. Daarna liep hij op Kale af en trok hem even apart. ''Je weet dat wij zo weer terug moeten'' zei Hatori nuchter. ''Ik ga het Madeline en Norwood wel vertellen. Neem jij maar afscheid van wie dan ook en kom dan weer mee naar de shuttle'' zei hij zacht tegen hem zodat enkel Kale hem kon horen. Daarna liep Hatori weer naar binnen. Eenmaal binnen liep hij op Norwood en Madeline af. ''Het spijt me te moeten zeggen, maar Kale en ik moeten helaas ook weer gaan. We hoopte dat we langer konden blijven maar ik en vooral Kale kunnen op het front nu echt niet gemist worden'' zei hij verontschuldigend tegen de twee. Hij vond het zo vervelend dat juist op de dag die voor zijn zusje de mooiste van haar leven moest zijn, hij in de oorlog zat.

Esmeralda keek naar beide en ze glimlachte dan ook even kort naar hen. Dan keek ze even in het rond en ze sloot kort de ogen. Langzaam aan keek ze beide weer aan en ze keek voornamelijk naar haar goede vriend. "Graag gedaan hoor Madeline, ik ben blij voor jullie." Zei ze dan ook met een glimlach en ze merkte dan opeens die twee jongens op. Haar blik ging meteen naar de roze pruiken en ze moest haar lach inhouden. "Leuke vertoning." Zei ze dan ook grinnikend tegen de heren. Kalm liep ze zelf ook richting de receptie en voor even keek ze naar de hemel. Devil bleef natuurlijk in haar buurt voor redenen, maargoed ze zou nog blijven en dat moest meneer maar accepteren.

Norwood glimlachte en pakte rustig Madeline's hand vast. Hij trok haar zachtjes mee naar het gebouw waar de zaal was. Hij bleef Madeline voorzichtig meetrekken en glimlachte voor de deur hield hij stil. Hij glimlachte en keek even om. Hij deed de deur open. "Dames gaan voor..." zei hij en na dat Madeline binnen was gegaan liep hij naar binnen. Daar stond op een tafel verschillende dranken en een grote taart. Verder stond er een podium waarop een klein orkestje een rustig deuntje speelde. Hij glimlachte en keek naar het podium waar inmiddels een van zijn vrienden weer eens de aandacht wilde gaan trekken. En daar is het bruidspaar...! Het wordt eens tijd dat we de taart aan gaan snijden want ik heb wel zin in een stuk... riep hij door de microfoon. Norwood keek naar Madeline. Hij bracht zijn mond naar haar oor. "Niet op letten, hij is altijd al zo geweest, nooit opgegroeid..." fluisterde hij in haar oor en glimlachte. Hij keek daarna naar de taart en keek naar Madeline. "Zullen we dan maar?" vroeg hij vriendelijk en glimlachte vriendelijk.

Shong was eigenlijk op zoek gegaan naar Mèadraid, maar toen hij haar in de drukte - nu de receptie op het altaar voorbij was - niet kon vinden, was hij maar op eigen houtje naar binnen gegaan. Daar zou hij haar wel weer tegenkomen, hoopte hij. Hij was wat aan het rondwaggelen door de zaal waar een orkest op een podium zorgde voor rustige achtergrondmuziek, had hier en daar wat mensen gefeliciteerd en wat handtekeningen uitgedeeld voor degenen die hem herkenden als welbekende schrijver van Cassia. Eigenlijk wachtte hij tot bekend gezelschap binnenkwam. Er gleed dan ook een brede glimlach over zijn gezicht toen hij het kersverse bruidspaar zag binnenkomen. 'Gefeliciteerd en op hoop van zegen dat jullie in voor en tegenspoed de jaren mogen slijten. Tivani,' zei Shong hartelijk terwijl hij Norwoods hand, en daarna die van Madeline schudde. Tivani werd gezegd op Cassia en was een standaard woord geworden om te zeggen bij gelukkige gelegenheden. Het betekende eigenlijk precies hetzelfde als de zin die hij ervoor zei, maar om woorden te besparen was het tot één woord gemaakt. Zoals alle sociale Cassiaanse normen en waarden was het één van de dingen die het vroegst in zijn familie werd aangeleerd. Shong bleef Norwood en Madeline nog vriendelijk aankijken, tot zijn blik op de taart viel. 'Oh!' riep hij blij uit. 'Taart!' In een paar kleine pasjes stond hij al enthousiast rond het grote gebak te cirkelen, om ieder klein detail - van de luchtige slagroom tot het kleurige glazuur - in zich op te nemen. Hij moest zich er sterk van weerhouden om het trillende topje van zijn pink boven de taart niet in de room te dippen. 'Excuseer me,' verontschuldigde Shong zich een moment later met een klein beschaamd glimlachje. In plaats van dat hij zich het liefst op de taart wilde storten, schonk hij fatsoenlijk als hij was eerst wat drinken voor zichzelf in om de taart allereerst aan het koppel over te laten, zoals het hoorde.

Norwood glimlachte en keek naar de vriend die op het podium stond. Ineens zag hij Shong naar de taart gaan. Wil de persoon die op het podium staat het podium verlaten. En de getuige, blijf nog even van de taart af. klonk ineens een stem van het podium. Norwood keek op. Hij herkende de stem maar wat goed. Het zou toch niet? Ze konden niet komen. Maar hoe kon dit? Zijn blik ging naar het orkestje dat speelde. Ineens herrinerde hij zich iets. "Was deze zaal niet groter toen ik jong was." mompelde hij. Inderdaad, Norwood, de zaal was inderdaad groter. zei de stem en langzaam verdween het orkestje. Het bleek een illusie te zijn. Zeg Madeline, Norwood heeft nog een geheim. Een geheim die hij je vast nog niet had verteld. Norwood grijnsde licht. De vriend van Norwood had inmiddels het podium verlaten en langzaam schoof er een zwart gordijn omhoog. Onderaan zag Norwood al een paar decoraties die hij herkende. Hij lachte kort. "Dit meen je niet..." zei hij kalm. Dit menen we wel... zei de stem kalm. Even later was het gordijn volledig omhoog en was er een stenen decor te zien waar iemand door middel van magie het langzaam steeds aanpaste. Een persoon stond met een koptelefoon waaraan een microfoon zat. Een gitarist, basgitaar en een drummer stonden op zijn plek. Norwood, wil je je plaats innemen.... Norwood glimlachte en knikte kort. "Madeline ik ben zo terug..." zei hij kalm en gaf haar een klein kusje op haar mond. Norwood liep echter nog eerst naar de persoon met de koptelefoon. "Ik heb al lang niet meer gezongen." zei hij kalm. Was jij het niet die ons zei dat je eerst moest proberen en dan moest stoppen. Norwood grinnikte. "Vooruit dan maar." zei hij kalm. Hij nam de plek in waar een microfoon stond. Hij haalde even diep adem. Hij had nog nooit gezongen in het bijzijn van Madeline. Hij had dit ook nog nooit verteld. Niemand behalve de leden wisten er eigenlijk van. Rustig pakte Norwood de microfoon vast. Hij kreeg nog een oortje toegeworpen. Hij stopte het in zijn oor en hoorde al door welke het zou worden. Hij glimlachte. Dat was niet een moeilijke. "Even voor de duidelijkheid, dit komt voor mij ook als een grote verassing. Maar ik kan er nu toch niet omheen draaien." begon Norwood. "Madeline, dit liedje is voor jou..." zei hij kalm en glimlachte. Rustig werd het donkerder. Als je goed keek kon je opmaken dat de bandleden van de verschillende planeten kwamen. Ineens begon de basgitaar te spelen. Langzaam kwamen er zwarte slierten van zijn handen af. Niet veel later voegde de gitarist zich er bij en kwamen om zijn handen blauwe vlammen. De drummer voegde zich er snel bij en bij iedere drumslag spatte er water weg. Norwood begon even later ook te zingen. Zijn stem klonk nog verassend helder, voor zijn doen. Ondertussen was het lid van Nova bovenin druk met verlichting in de weer. Norwood ging helemaal op in het nummer.
Hij voelde naarmate het liedje zich vordere zich steeds beter. Wat had hij dit gemist. Bij de microfoon kropen langzaam lianen omhoog en bleven als slangen er omheen kruipen. Norwood keek onophoudelijk richting Madeline waar eveneens een spot op gericht was. Hij glimlachte en zong verder.

(Sorry voor de insane lange post. Ik had een overload aan inspiratie.)
(Oh ja het liedje: https://www.youtube.com/watch?v=RjO6CHmd-bg )