Bruiloft.

Op dat moment kwam er met veel vaart een grote bruine wolf aanrennen. Achter hem, die hem maar met moeite kon bijhouden, een havik. Ferost sprong over het hek heen. Hij hoorde een paar vrouwen gillen toen hij langs ze rende. Hij probeerde af te remmen maar gleed door en knalde tegen Norwood op. Ferost rolde door en kwam plat op zijn buik terecht. Hij piepte even zachtjes. Hij nam zijn menselijke gedaante weer aan en krabbelde overeind. Kearan kwam aanvliegen en ging op zijn schouder zitten. Hij kraste fel tegen Ferost. ''Ja, je had gelijk. Ik had daar rechts moeten gaan. Maar hallo. Ben jij hier ooit geweest? Er veranderd veel in driehonderd jaar hoor'' zei Ferost tegen de havik. Ferost keek alle andere een beetje ongemakkelijk aan. Hij hielp Norwood overeind. ''Sorry voor mijn...'entree'. Ik ben wat laat, ik was de weg een beetje kwijt. Maar ik zou jouw bruiloft voor geen goud willen missen'' zei Ferost verontschuldigend tegen tegen hem.

Mèadraid omhelsde Shong ook even toen hij dat bij haar deed. Ze liet zich door hem mee trekken naar de bank en ging even zitten. Daarna streek ze haar rok glad. Ze keek op toen er een vrouw aan kwam lopen die zei dat ze gingen beginnen. Mèadraid stond dus maar weer op en keek even naar Shong. ''Niet nerveus zijn. Het gaat vast allemaal goed'' zei ze zacht tegen hem. Aangezien Mèadraid ergens anders zat liep ze de andere kant op. Eenmaal in de tuin liep ze naar haar aangewezen plek toe. Ze ging zitten en wachtte af. Ze schrok even toen er een wolf binnen kwam rennen met glimlachte licht toen ze Ferost erin herkende. Ze schudde even glimlachend haar hoofd.

Norwood dacht verder na maar werdt abrupt uit zijn gedachten getrokken door een paar vrouwen die gilde. Hij keek opzij en zag een wolf recht op hem af komen. "Ferost?" zei hij verbaasd en wilde nog op zij springen maar het was al te laat. Hij voelde de wolf met een knal tegen hem aan komen. Door een hoop mos te toveren onder hem wist hij een harde klap te voor komen. Hij stond langzaam op met behulp van Ferost en veegde wat zand van zijn schouder af. Verder was hij niet erg vies geworden. Hij keek even naar Ferost en glimlachte. "Geen probleem. Ik ben nog heel dus heel erg is het niet..." zei hij. Hij glimlachte en keek naar het huis. Madeline zou ieder moment kunnen komen. Hij draaide zich weer naar het altaar en richtte zijn blik weer op Ferost. "Ik ben al blij dat je er bent.." zei hij met een glimlach.

Madeline glimlachte nog even zwak naar Kale. Ze probeerde haar nerveusiteit zoveel mogelijk te verbergen. ''Ik zie je straks weer Dimitri'' zei ze hem expres met zijn derde naam aansprekend. Daarna omhelsde Madeline Hatori even. ''Jullie moeten echt voorzichtiger doen. Ik zag heus wel dat Kale iets aan zijn been heeft en die snee in zijn wang vind ik ook niet geruststellend'' zei ze zacht en bezorgd tegen haar broer. Daarna liet ze hem voor gaan voordat ze zelf de trap af liep. Ze tilde de rok van haar witte jurk een stukje op om er niet over te vallen.

Voor de deur legde Madeline haar arm op die van Hatori. Daarna liep ze samen met hem de tuin in. Nu was er geen weg meer terug. Langzaam liep ze het pad af. Ze hield haar blik gevestigd op Norwood. Haar jurk bestond uit een lijfje dat op haar rug vastgestrikt was. Het lijfje zelf was mouwloos en bezet met kleine kristallen. Rood, wit en groen. Haar rok was van wit satijn en reikte tot aan haar voeten zodat Madeline het met haar vrije hand een klein beetje moest optillen om er niet over te vallen. De onderste rand was bezet met een groen lint met om de zoveel centimeter een rode roos erop vast gezet. Haar haren waren opgestoken en de lossen plukken vielen als blonde pijpekrullen in haar nek. Ze had een kleine tiara op waar dezelfde rode, witte en groene kristallen in terug kwamen in de vorm van rozen. Verder had ze voor haar gezicht een korte doorzichtige sluier hangen die achter veel langer was en als sleep achter haar aan sleepte.

Norwood keek gespannen en staarde licht naar hat altaar. Hij voelde zijn nerveusiteit met de seconde toe nemen. Hij voelde zijn hart in zijn keel slaan. Wat als hij nou niet wist wat hij moest zeggen wanneer hij simpel weg 'ja' hoefde te zeggen. Niet aan denken... dacht hij in zichzelf. Norwood glimlachte licht toen hij de pastoor zag knikken en hij draaide zich langzaam om. Op het moment dat Norwood zag dat Madeline er aan kwam viel zijn mond haast open. Ze zag er geweldig uit. Haar jurk versiert met een rode roos en haar taria was eveneens mooi. Norwood richtte zijn blik daarna op Madeline. Er verscheen een bredere glimlach op zijn gezicht en hij voelde zich helemaal warm worden van binnen. Hij keek even naar de pastoor en daarna ging zijn blik naar Madeline. De moeder van Norwood keek met open mond toe hoe Madeline er uit zag. Norwood had dat nog net tegen weten te gaan. Twee lichtte grijnsjes stonden op de gezichten van Norwood's vrienden. Iets wat vertelde dat ze Norwood een geluksvogel vonden.

Hatori leidde Madeline mee neer beneden. Hij kneep haar voor de deur even bemoedigend in haar hand. Hij leidde haar daarna buiten mee naar het altaar. Hatori voelde hoe nerveus Madeline was. Helemaal voor bij het altaar stopte Hatori. Hij sloeg de sluier voor Madeline's gezicht terug en ging zelf zitten. Hij zat naast Mèadraid en keek haar even met een zwakke glimlach aan.

Gast PROFILE MAGICIAN

Esmeralda stond nog steeds tegen de boom aan, aangezien ze niet neer ging zitten. Een zucht verliet even haar lippen, aangezien ze spijt had dat ze niet langer kon blijven. Dit om er voor te zorgen dat het feest niet verpest zou worden door haar. Even keek ze naar Kale en de anderen, maar dan richt ze zich op de omgeving. Dit om goed in te schatten dat er geen politie in de buurt was, maar gelukkig was ze nog even veilig. Al wist ze niet voor hoelang, en daarbij wist Kale er nog niets over. Ze sloot dan ook even de ogen, waarna ze dan tegen de boom leunde. Even keek ze op toen ze Madeline zag, en een glimlachje was te zien om haar lippen.

Ferost was zelf ook snel gaan zitten. Kearan zat keurig op zijn schouder en leek tevreden toe te kijken. Ferost moest zich half op zijn stoel omdraaien toen Madeline het middenpad af kwam met haar broer. Ook zijn mond zakte een stukje open evenals de snavel van Kearan. Zonder de havik aan te kijken duwde Ferost de snavel weer dicht terwijl hij zijn eigen mond ook gauw sloot. Ze zag er nogal nerveus uit vond hij. Hij ging weer recht op zijn stoel zitten toen Madeline bij het altaar was aangekomen. Ferost glimlachte licht. Die twee waren een goed stel samen vond hij.

Norwood stond voor bij het altaar en voelde zijn hart als een gek in zijn keel slaan. Hij voelde zich met de minuut alleen maar nerveuzer worden. Voor kort sloot hij zijn ogen en haalde hij even diep adem om wat te kalmeren, wat enigzins lukte. Hij keek nog even om en zag dat zowel de mond als Ferost als de snavel van de havik opengingen. Hij glimlachte. Daarna ging zijn blik weer naar Madeline die inmiddels bij het altaar aan kwam. "Je ziet er prachtig uit..." zei hij kalm en daarna keek hij naar de pastoor wachtend tot hij zou gaan beginnen. ondertussen sprak hij in gedachten tegen zichzelf om zich wat geruster te stellen. Het zou goed komen, het kon niet anders.

Madeline glimlachte even licht naar Norwood. Ze pakte zacht zijn hand vast. Daarna richtte ze haar blik ook weer op de pastoor. Die keek even van Madeline naar Norwood en begon toen. Hij schraapte even zijn keel waarna zijn zware stem over de hele tuin schalde. ''Wij zijn hier vandaag bijeen gekomen om deze man en deze vrouw in de echt te verbinden'' begon hij. Madeline kneep even zachtjes in Norwoods hand, meer om zichzelf gerust te stellen dan hem moed in te spreken. Ze luisterde maar met een half oor naar wat de pastoor allemaal zei. Ze keek pas op toen hij naar haar gericht ging praten. ''Madeline Gwendion Marais. Neemt u deze man tot uw wettige echtgenoot? Steunt u hem in gezocndheid en ziekte, arm of rijk, voor- en tegenspoed?'' vroeg de man voor haar. ''Ik wil'' sprak Madeline met een vastberaden stem. Daarna wendde de pastoor zich tegen Norwood en stelde hem dezelfde vragen.

Norwood voelde dat zijn hand werd vastgepakt en keek even naar Madeline. Hij kreeg een glimlach op zijn gezicht en hij merkte dat Madeline zacht in zijn hand kneep. Hij keek daarna naar de pastoor die begon te spreken. Hij keek naar Madeline toen ze de albekende vraag moest beantwoorden. Norwood keek naar de pastoor die nu de vraag moest beantwoorden. "Norwood Rosa Vermella. Neemt u deze vrouw tot uw wettige echtgenoot?" hoorde hij de man bij het altaar nog tegen hem zeggen. Norwood glimlachte. Alsof je daarop het antwoord niet weet... ging het door zijn hoofd. "Ja, dat wil ik..." zei Norwood kalm. "Dan verklaar U hierbij tot man en vrouw. U mag nu de bruid kussen." klonk het van het altaar. Norwood draaide zich naar Madeline. Hij liet zich dat geen tweede keer zeggen. Hij legde zijn hand op haar achterhoofd en gaf haar een tedere kus op haar mond. Ondertussen kreeg zijn moeder al tranen van vreugde en zaten de twee vrienden nog breder te grijnzen dan daarvoor.

(sorry voor de late reactie...heb nog wat problemen thuis en ik had nu de kans om te reageren.)

'NEE! Nog niet beginnen!' Shong kwam in een sukkelpasje haastig aangesneld. Met afgunst zag hij dat Norwood en Madeline al op het punt stonden elkaar te kussen. Het ja-woord was van beide kanten dus al gezegd. Dat hij dat gemist had.. Hij nam met een verbleekt gezicht plaats aan de rechterkant van het paar. Potver! Verkeerde kant. In zijn haast en ontzag was hij totaal verward. Wat beschaamd snelde hij langs het beeld van het kussende paar en sleurde direct onbewust een aantal kaarsen mee, die op het altaar voor de pastoor stonden. Eéntje viel met een dof bonsje op de grond. Twee anderen kon hij nog net van een val voorkomen. 'Pardon!' fluisterde hij benauwd tegen de pastoor terwijl hij snel en slordig de kaarsen terugzette. Zijn onhandigheid kwam op het moment niet bepaald goed van pas. Maar wanneer kwam het dat nu wel? Shong plofte naast Kale op één van de stoelen aan de linkerkant neer en richtte zijn blik ongemakkelijk op de grond, zijn handen bevend en zweterig op zijn schoot in elkaar gesloten. Zijn zwarte ogen schoten een moment later langs de menigte voor hem en bleven op Mèadraid hangen. Shong glimlachte breed en wuifde even kort naar haar. Daarna probeerde hij zich weer te focussen om waarvoor hij hier zat.

Madeline keek om naar Shong toen hij aan kwam rennen. Maar haar blik werd weer naar Norwood getrokken toen ze de woorden van de pastoor hoorde. Ze legde haar hand in zijn nek en kuste hem terug. Na een tijdje week ze terug. De pastoor keek Shong even aan. ''Ik nam aan dat u de ringen heeft. Als u zo vriendelijk wilt zijn om de aan het echtpaar te overhandigen, tenzij u liever eerst nog wat kaarsen omgooit natuurlijk'' zei hij. Het was niet gemeen bedoeld maar Madeline vond het eigenlijk ook geen leuk grapje. Ze glimlachte even zwak naar Shong om aan te geven dat hij zich er niks van aan moest trekken.

Shong keek met een ruk op toen de pastoor tegen hem sprak. Hij schoot zo overhaast overeind dat zijn stoel op zijn poten wankelde. 'Ah, ja! Momentje!' Met een beschaamd gevoel en een rood gezicht ging hij met zijn handen tastend over zijn pak. Waar waren die ringen nu toch! Had hij ze binnen laten liggen? Maar dat kon niet, hij was er vrijwel zeker van dat hij ze toen nog in zijn borstzak had. Twee fonkelende dingetjes op de grond, vlakbij het echtpaar, trokken zijn aandacht. Hij moest ze vast hebben verloren toen hij onbewust de kaarsen meetrok. Op handen en knieën kroop hij als een snuffelende hond over het altaar. De ringen lagen op de meest ontoepasselijkste plaats die hij zich op dit moment ook maar in het hoofd kon halen. Maar hij moest ze zeker toch wel overhandigen? 'Vergeef me,' fluisterde Shong bedompt zijn verontschuldigingen aan Madeline. Daarna kroop hij beverig onder de zoom en verdween hij half onder haar jurk, zodat alleen zijn kleine achterste er nog uitstak. Met een nog roder hoofd van schaamte dan voorheen kwam hij weer tevoorschijn met twee duur ogende ringen op zijn handpalm. Onhandig en vluchtig stopte hij de ringen weer terug in de bijhorende zwarte doosjes, die hij ook had opgeraapt. Die overhandigde hij met een ontwijkende blik aan Madeline en Norwood. De schaamte door dit hele gebeuren was letterlijk van zijn gezicht af te lezen. Shong waggelde gauw terug naar zijn plaats naast Kale en hield zijn blik schichtig op de grond gericht om deze afgang zo snel mogelijk te vergeten.

Norwood keek op toen Shong ineens wat gilde. Hij glimlachte even. Typisch iets voor Shong. Maar het maakte Norwood niet veel uit. Hij keek naar de pastoor die een flauw grapje probeerde te maken. Norwood kon er echter niet mee lachen. Hij keek op toen Shong de ringen zocht en half onder de jurk van Madeline kroop. Hij wilde ingrijpen maar voor hij het wist was Shong er al weer onder uit. Op het moment dat Shong de ringen overhandigde legde hij een hand op zijn schouder. "Shong kalmeer wat, je nerveusiteit neemt de ovehand..." zei hij met een zachte maar kalme stem. Daarna nam hij een ring en keek Madeline aan. Hij pakte voorzichtig haar hand en schoof de ring om haar vinger. Hij keek ondertussen met glunderende ogen naar Madeline. De vrienden zaten wat met elkaar te fluisteren. Norwood wist dat het vast niets negatiefs zou zijn. Hij zag zijn moeder glimlachen. Het was een mooie dag. Het weer, de bruiloft, alles zat mee.

''Je maakt er wel echt een dag van om nooit meer te vergeten, is het niet Shong?'' vroeg Kale zachtjes aan hem zonder zijn blik van Madeline en Norwood af te wenden. Daarna pas keek Kale even opzij. Een lichte grijns was te zien op zijn meestal barse gezicht waar amper een emotie op te zien was. ''Maar toch had ik graag met je geruild toen je onder Madeline's rok moest kruipen'' zei hij met die grijns en zo zacht dat alleen Shong hem had kunnen verstaan. Ook Kale was namelijk van mening dat Madeline er uit zag alsof ze zo uit de hemel was komen vallen.

Hatori had niet eens omgekeken toen Shong aan kwam rennen. Hij miste hem al op de stoel naast Kale. Hij had licht zijn hoofd geschud en zuchtend naar beneden gekeken als een soort teleurgestelde vader. Toen Shong daarna ook nog eens half onder Madeline's rok verdween was Hatori al half opgestaan om Shong persoonlijk bij haar weg te trekken. Als iemand hem niet had tegen gehouden had hij het nog gedaan ook. Langzaam liet Hatori zich weer in zijn stoel zakken. Met over elkaar geslagen armen keek hij verder toe. Zijn goede oog keek om zich heen als dat van een adelaar op zoek naar een prooi. Zijn blinde oog volgde gehoorzaam zijn goede oog.

Shong kneep zijn handen tot kleine vuisten en wreef ze krampachtig over zijn bovenbenen. Hij had het gevoel dat hij er een potje van aan het maken was. En dat kon niet! Niet op een bruiloft. Hij schrok licht op toen Kale hem aansprak. 'Het spijt me,' fluisterde hij zacht. Pas toen Kale hem een zwakke glimlach schonk, besefte hij dat het niet compleet gemeend bedoeld was. Hij glimlachte als een boer met kiespijn terug. Shongs ogen werden even groot op Kale's verdere woorden. 'Ik heb niet.. ik wilde niet..!' stamelde hij vlug en stotterend. 'Pardon, maar ik moest de ringen pakken!' zei hij daarna op een wat verontwaardigde toon. Hij kon er niet mee lachen. Waar zag Kale hem voor aan? Hij was net en sociaal, zoals moeder hem had opgevoed toen ze nog in leven was. Wat geërgerd richtte Shong zich wat zekerder op het publiek.

Gast PROFILE MAGICIAN

Esmeralda stond nog steeds bij de boom te kijken naar de bruiloft en ze keek even naar Kale. Ze zou het hem later wel gaan uitleggen, maar nu was het nog te vroeg. Ook voelde ze opeens de aanwezigheid van Devil, waarna ze dan ook naar de hemel keek. Het was bijna tijd om te vertrekken, alleen had ze liever dat ze nog kon blijven. Nouja ze bleef nog een tijdje bij hen om Norwood en Madeline persoonlijk te feliciteren. Voor de rest ging ze daarna gewoon weer verdwijnen en als het goed was dan had ze misschien een plek waar ze rustig kon leven. Waarschijnlijk had Devil wat gaan regelen, al twijfelde ze nooit aan hem. De valkdemon keek neer op de mensen, enkel was hij niet te zien door zijn onzichtbaarheid. Ze was blij voor Norwood dat hij de juiste vrouw had gevonden, aangezien hij nu gelukkig kon leven. Natuurlijk was zij ook gelukkig, maar op dit moment kon ze voor zichzelf niet gelukkig zijn na wat er thuis was gebeurd. Esmeralda had dan ook nog steeds een wonde die niet verzorgd was en dus kon ze ook niet teveel buigen.

Norwood keek onophoudelijk Madeline aan. Hij keek even kort op zij en merkte dat Shong zelf niet helemaal blij was met zijn acties. Norwood kon het hem vergeven. Hij wierp nog een glimlach naar Shong. Shong, maak je niet druk. Het is een goede dag. Jou actie maakte het er niet negatiever op... sprak Norwood door middel van een spreuk in de gedachten van Shong. Hij glimlachte en keek weer naar Madeline. Hij keek nog even op zij en zag Esmeralda nog staan. Hij was blij dat ze er nog was. Rustig ging zijn blik weer naar Madeline en wachtte tot zij de ring om zijn vinger zou schuiven. Hij voelde zijn hart lichtjes kloppen.

Madeline had ondertussen de andere ring gepakt. Ze pakte zachtjes Norwoods hand en schoof bij hem de ring om zijn vinger. Ze omhelsde hem daarna even. De pastoor kuchte even zodat Madeline even omkeek. ''Het spijt me maar er moeten nog wat officiële zaken geregeld worden'' zei de man zachtjes. Hij pakte en aantal belangrijk uitziende papieren. ''Ik moet de handtekeningen hebben van het nieuwe echtpaar en van hun beide getuigen'' zei de man zacht. Madeline liet Norwood weer los. ''Oke dan'' zei ze zacht en keek even naar Norwood. Ze pakte een pen en zette haar naam, nu met Norwoods achternaam erbij en dan haar eigen achternaam op het document waar aangegeven stond waar zij moest tekenen.

Kale zag het verontwaardigde gezicht van Shong.....en lachte. Hij deed iets wat hij haast nooit deed. Hij lachte. Zachtjes welliswaar, maar zijn schouders schudde ervan. Toen hij een beetje uitgelachen was keek hij Shong weer aan. ''Rustig maar Shong. Zo bedoelde ik het helemaal niet. Ik weet ook wel dat het nooit je bedoeling was. Ik was je een beetje in de maling aan het nemen. En het spijt me ook dat ik begon te lachen. Maar je blik, was nogal komisch moet je begrijpen. Het was niet om je uit te lachen'' zei hij. Eventjes leek Kale een compleet ander mens. Daarna stond hij op omdat ook hem de woorden van de pastoor niet waren ontgaan. ''Ga je mee. Ze hebben onze handtekening daar nodig'' zei hij tegen Shong.

Shong leek even lichtelijk op te schrikken toen er opeens een stem door zijn hoofd klonk. Hij werd meteen wat gerust gesteld toen hij Norwood erin herkende. De woorden die hem toegesproken werden gaven hem nieuwe, frisse moed. Hij wierp even een dankbare blik richting Norwood. Met een verbaasde blik draaide Shong zijn hoofd weer richting Kale toen hij hem vreemde geluiden hoorde maken. Op zijn gezicht stond iets van een glimlach, misschien wel haast een grijns, en zijn schouders schudden op en neer. Later besefte hij dat Kale warempel moest lachen. Hij had hem nog nooit zien lachen. Bijna scheel van verbazing bleef Shong hem aanstaren. Pas toen Kale hem zelf uitlegde waarom, kon er bij hem ook een klein lachje vanaf. 'In dat geval geeft het helemaal niets, meneer,' zei hij opgewekt. Hij gaf met een brede, glunderende grijns een knik toen Kale hem vroeg mee te gaan om een handtekening te zetten. Hij liep met kleine pasjes naar het altaar en ontweek de blik van de pastoor. Shong pakte wat beverig de pen vast en keek even aarzelend naar Kale op. Daarna zette hij met grote sierlijke letters zijn eigen handtekening ergens op de aangewezen plek op de huwelijksakte. Het blad was nu onderaan versierd met Shong ☺ Glimlachend gaf Shong de pen over aan Kale.

Norwood keek Madeline aan toen hij een omhelzing kreeg en legde kort zijn armen om haar heen. De pastoor was echter nog niet tevreden want hij wilde nog een paar handtekeningen hebben. Norwood glimlachte en schreef naast de naam van Madeline ook zijn naam. Hij keek toe hoe Shong zijn naam zette. Kale was de enige die nu nog zijn naam moest schrijven. Norwood glimlachte. Zijn blik ging kort naar Madeline. Ondertussen stonden de twee vrienden van Norwood op en liepen weg. Norwood wist maar al te goed wat ze gingen doen. Hij grijnsde kort van genot. Hij wilde die twee wel zien als ze terug kwamen. Daarna keek hij weer naar Kale en naar Shong.

(Over de achternaam van Norwood. Die heb ik nog geen >.< Rosa vermella zijn zijn doopnamen. Maar ik heb nog geen achternaam voor hem. Het is slecht ik weet het.)

Toen Shong even aarzelend naar hem opkeek knikte Kale hem even geruststellend toe. Waarom die man altijd zo angstig was al een bange mus was hem werkelijk een raadsel. Hij nam even later de pen aan en met korte, geroutineerde bewegingen zette Kale ook zijn handtekening met de vast hand van een geoefend zwaardvechter en schutter. Hierdoor was zijn handschrift ook in schuin en in strakke lijnen. Hij legde de pen weer neer en keek even kort naar de pastoor. Vanuit zijn ooghoeken had Kale al gezien dat de man klaar stond om een nieuwe opmerking te maken tegenover Shong om het feit van zijn aarzelende blik die zogenaamd grappig moest zijn. Pas toen de pastoor de blik in Kale's ijzig kille ogen zag deisde hij onbewust een stapje achteruit, sloeg zijn ogen neer en hield wijselijk zijn mond. Met lichte triomf in zijn ogen ging Kale weer recht overeind staan en keek naar Madeline. ''Van harte gefeliciteerd jullie twee'' zei hij tegen Norwood en Madeline.

PROFILE MAGICIAN