Een ijskoude druppel water sijpelde over een fris groen blad om daarna zijn plek daar te verlaten en uit elkaar spatte in de nek van een voorbijganger die juist op dat moment onder de boom door liep. Hij vervolgde zijn weg langs de ruggengraat van de lange, slanke man en veroorzaakte daarbij een rilling. Jareth hield zijn pas even in en voelde in zijn nek. Het had geregend die nacht en dat was nog overal aan te merken. Niet alleen de bomen bevatte bladeren vol waterdruppels, ook de grond was vochtig en maakte de onderkant van zijn broekspijpen nat.

Ook Ragna had haar pas ingehouden. De vos had zich omgedraaid en keek Jareth vragend aan. Deze glimlachte even naar haar en liep weer verder. Het was vrij vroeg in de ochtend. Zelfs de meeste dieren sliepen nog. Een paar enkele vogels kwetterde vrolijk tussen de bomen om hun ochtend ritueel van het zoeken naar ontbijt te beginnen. De natuur begon langzaam op gang te komen. Dat waren de momenten die Jareth deed denken aan thuis en de reden dat hij zo vroeg in het bos was.

'Op momenten als dit mis je Gren wel niet waar?' vroeg Jareth zachtjes met een glimlach aan de vos. Ze keek hem even met een scheef gehouden kop aan. 'Jij zult er wel geen last van hebben. Jij voelt je overal thuis,' grijnsde hij. De waarheid was, Jareth was amper buiten Gren geweest al die jaren dat hij leefde. Een paar keer was hij naar een andere planeet afgereisd. En één enkele keer was hij eerder op de academie geweest. Maar destijds had hij alleen de toren gezien. Nog een reden voor zijn verken trip door de bossen.

Jareth had zijn tocht nog niet zo heel lang doorgezet toen een nieuw geluid zijn oren bereikte. Maar dit was geen vogel, nog een ander dier wat je snel in een bos zou horen. Jareth sloot zijn ogen en luisterde. Wat hij hoorde klonk menselijk. Vrouwelijk zelfs zou hij willen zeggen. Jareth opende zijn ogen en volgde het geluid. Ragna rende een paar stappen voor hem uit. Een stukje verderop hield Jareth halt. Enkele meters bij hem vandaan stond een vrouw.

(Hij is niet zo heel erg lang. Hopelijk kun je er iets mee)

Het was vochtig weer vandaag, voor Summer was het perfect. Als rasechte Grenaan genoot ze van dit weer, dit was precies het weer wat goed was voor planten, vocht en een straaltje zonlicht. Vandaag had ze een bloemenjurkje aan, niet zo'n "bloemen"-jurkje maar een jurk gemaakt van échte bloemen. Vandaag waren het madeliefjes, die perfect matchte met haar eeuwige madeliefjes in haar haarband.

Haar voordeel als leraar van Verzorging van Fabeldieren was dat ze zich niet hoefde vast te houden aan een vast huisdier, dus had ze vandaag een Samsara Lotus uit haar eerste les meegenomen. Het beestje genoot duidelijk van de aandacht die het nu kreeg, en het weer verpeste daar helemaal niets van. Vol trots glom het beestje van de natte grasprieten en bladeren die aan de struikjes hingen.

Summer was even gaan lopen, om te kunnen genieten van de stilte die nu even over het duistere bos hing. Ze nam even een diepe teug frisse lucht, en liep daarna weer verder. Plots hoorde ze wat, overduidelijk een vos. Als je met zoveel dieren in aanraking kwam als Summer herkende je de karakteristieke loopjes van dieren. Het beestje kwam aangelopen, en het was duidelijk dat het de aanwezigheid van Summer en de Samsara Lotus had opgemerkt. Rustig ging Summer door haar knieën en wenkte het beestje.

Rustig kriebelde ze het beestje vlak naast zijn snuit, dit was zoals Summer wist, een goede plek om het diertje te laten weten een vriendelijke bedoeling te hebben. Al snel had Summer door dat het hier om een tam beestje ging, en dat het beestje zeer goed onderhouden werd. "Wie hebben we daar? Ja he, dat voelt goed. En waar heb jij je baasje gelaten op dit moment van de dag?" Summer had nog niet opgemerkt dat er een lange slanke man mee was komen lopen met het beestje, al voelde ze wel een sterke gloed van een groot magiër in haar buurt. Ze was echter te veel bezig met het vosje om die op te merken.

Onwetend dat Jareth stil was blijven staan, was Ragna doorgelopen naar de vrouw verderop. Toen die laatste de vos in de gaten kreeg ging haar aandacht naar het dier. Jareth maakte daar meteen gebruik van door de vrouw wat beter te kunnen bekijken. Ze was woudmagiër, dat voelde hij direct. En aan haar leeftijd te schatten te oud om een leerling te zijn. Ze oogde te volwassen. Dat zorgde ervoor dat Jareth erop gokte dat ze, of een lerares moest zijn, of een stagiaire in haar examenjaar. Al leek lerares hem een logischer keuze afgaand op hoe ze met Ragna om ging. Ze wist veel van dieren, dat zag je zo. Ook van fabeldieren. Dat merkte hij aan het dier wat bij haar was. Jareth pijnigde zijn hersens om op de naam van het wezen te komen. Maar fabeldieren was een kennis vlak geweest waar hij in zijn jeugd wel iets meer aandacht aan had mogen besteden. Het was iets met Lotus, dat was het enige wat hij nog wist.

Jareth's blik keerde terug naar de vrouw. Ze droeg vrij excentrieke kleding. Een jurk volledig gemaakt van bloemen om precies te zijn. Een paar van dezelfde bloemen, madeliefjes zag hij nu, zaten ook in haar lange haar vervlochten in de vorm van een haarband. Als hij het niet al had gevoeld, dan was die aanblik genoeg geweest om te vermoeden dat ze woudmagiër was. Na nog enkele seconden van observatie besloot Jareth dat hij maar eens tevoorschijn moest komen. Hij verliet zijn plek bij de boom waar hij nog net een beetje uit het zicht had gestaan en leunde nu in het volle zicht tegen de stam aan. 'Nieuwe vrienden aan het maken, of ben je nu weer gewoon aandacht aan het zoeken kleine profiteur,' zei hij tegen Ragna waarmee hij meteen zijn aanwezigheid aan de vrouw bekend maakte. Hij liep nog een paar passen verder naar hen toe tot hij ook naast Ragna neer kon knielen. 'Het verbaasd me dat ze zo snel op je afging. Ragna houd er niet zo van als anderen aan haar gaan zitten. Je bent vast goed met dieren,' sprak Jareth nu tegen de vrouw terwijl hij haar een kleine glimlach schonk. Ondertussen duwde Ragna even haar kop tegen Jareth's been aan, alsof ze hem wilde laten weten dat ze hem niet vervangen had voor iemand die veel beter wist wat lekker kriebelen was. Maar daarna had ze toch weer alle aandacht voor de vrouw. Jareth bekeek de vos even hoofdschuddend aan. 'Mijn naam is trouwens Jareth. En dat is Ragna. Ik hoop niet dat we je gestoord hebben,' zei hij en stak zijn hand uit naar de vrouw om die in alle beleefdheid te kunnen schudden.

Summer genoot openlijk van het contact wat ze had met de vos, lichtelijk glimlachend was ze helemaal in het dier op gegaan.Hier op Starshine vond je niet veel vossen, en ze vond dat vossen enorm onderschat werden. Het waren prachtbeesten, als je er maar de benodigde zorg aan gaf.

De lange slanke man kwam nu tevoorschijn en begon afkeurend tegen de vos te praten, alsof het beestje aandacht trok bij Summer. "Oh nee, nee! Dat is echt niet het geval, ze kwam toevallig langs en ik ben gek op dieren! Het is echt niet haar schuld!" verantwoorde Summer het gedrag van het dier. Dat is het mooie aan werken met dieren, het weten van benaderen, en omgang met dieren. Het spijt me dat ik me zomaar met uw huisdier inpalm." Ja Summer sprak de man met u aan, het was ook duidelijk dat dit geen leerling meer was. Zou het? Zou ze echt de eer hebben om een Legendarische Magiër te ontmoeten? Summer kreeg bijna een fangirl aanval om enorm hard te gillen. Ze had gehoord over de Legendarische Magiërs hier op Starshine, maar ze had nooit de eer gehad er één te ontmoeten.

De man stelde zich voor als Jareth, en zijn vos droeg de naam Ragna. "Excuseer mij voor mijn onbeleefdheid! Mijn naam is Summer, Fleur Summer. Hier op Starshine beter bekend als Miss Summer, ik ben lerares Verzorging van Fabeldieren. En dit is een Samsara Lotus, mijn lesmateriaal uit mijn allerleerste les hier op StarShine. Ik ben nog niet zo lang lerares hier op Starshine, wat jammer genoeg te zien is aan de resultaten van de desbetreffende leerlingen." stelde zichzelf voor. Plots besefte ze dat ze één van haar grootste klaagzangen aan iemand vertelde waar zij nog een volstrekt vreemde voor was. "Mijn excusses, ik hoor u niet lastig te vallen met mijn kleine problemen." Summer voelde zich niet op gemak bij de man, dat lag niet aan de man zelf, maar ze had nog nooit iemand met zo'n hoge rang ontmoet.

"Ik zou me eerder aan u moeten verontschuldigen! Ik heb me meteen met uw dier ingelaten, dat terwijl ik u niet had moeten storen, ik was alleen bezig met mijn ochtendwandeling, en ik stoor u meteen. Nogmaals mijn Excusses!"

Ondertussen probeerde de Samsara Lotus weer de aandacht weer te krijgen van Summer, ze gaf het beestje even wat boombladeren, en de lotus begon er vrolijk op te knabbelen, al tevreden mompelend.

Jareth voelde zich direct schuldig toen de vrouw zich verontschuldigde. Hij maakte enkel maar grapjes met Ragna. De vos was inmiddels aan zijn flauwe humor gewend en draaide haar poot er niet meer voor om. Maar hij was hier op nieuw terrein, met mensen die hem niet kende. Maar een kans om het uit te leggen was snel weer voorbij aangezien de vrouw verder sprak. Jareth liet het maar zo. Maar hij kon zich niet inhouden toen de vrouw Ragna een huisdier noemde. Hij proestte het even zachtjes uit en sloeg direct een hand voor zijn mond toen Ragna hem pissig aankeek. Ze gaf Jareth nog net geen duw maar aan haar blik te zien was dat precies wat ze wilde doen. 'Je wist dat dit ging gebeuren als we hierheen zouden komen dus kijk niet zo boos naar mij,' grinnikte hij tegen de vos. Daarna richtte Jareth zich weer op de vrouw. 'Het spijt me. Ragna wil absoluut geen huisdier genoemd te worden. Dat is ze ook niet. Ragna is een gids van de levensboom. Ik beschouw en behandel haar als gelijke,' legde hij uit. Het was geen onbekend feit dat de gigantische boom op Gren, de wortel van het het leven daar, al jarenlang dieren naar zijn omgeving aantrok. Dat, en het feit dat de boom magische krachten bezat zorgde ervoor dat het al eeuwen bekend stond als de levensboom. Soms ging er een magiër met bovengemiddelde krachten naar die boom. En als de bedoelingen puur waren kwam er dan een dier naar die magiër. Dat werd zijn gids. Zo waren Ragna en Jareth elkaar tegen gekomen.

Na dat gezegd te hebben stelde Jareth zichzelf en Ragna voor aan de vrouw. Zonder titels, zonder dat almachtige ''ik ben een legendarische magiër, kijk mij eens'' gedoe. Hij kon er nog steeds niet aan wennen dat hij nu de titel van Heer van het Woud droeg, evenals de bijbehorende ring die aan een ketting om zijn nek hing, nog steeds verscholen onder zijn kleding al kon je door de open kraag wel het leren touwtje zien zitten. In zijn eigen gedachte was hij nog steeds gewoon Jareth, slangenmens op de kermis van Merewode, zijn familie.

Jareth keerde met zijn gedachten terug naar het hier en nu toen de vrouw zichzelf op haar beurt ook voorstelde. Fleur Summer. Het was een naam die het plaatje helemaal afmaakte en daarmee eigenlijk niet beter bij haar had kunnen passen. Eveneens vertelde ze dat ze lerares was zoals Jareth al had vermoed en dat haar vakgebied Verzorging van Fabeldieren was. Toen ze de naam van het fabeldier dat ze bij zich had noemde knipte Jareth in zijn vingers. Ragna had de onverwachte beweging niet aan zien komen en keek verstoord op maar Jareth schonk er geen aandacht aan. 'Samsara, dat was het!' riep hij uit. Toen hij besefte dat hij Fleur wel erg bot had onderbroken gebaarde hij haar verder te vertellen.

Toen ze opnieuw verontschuldigde glimlachte Jareth even naar haar. 'Daar hoef je je toch niet voor te verontschuldigen? Dat het gezegd is betekend alleen maar dat het tijd was om eens tegen iemand gezegd te worden. Iedereen houd ervan om wel eens te klagen. Juist liever tegen mensen die ze niet kennen. Die veroordelen minder snel,' zei hij. 'Ik ben zelf ook aardig nieuw. Ik ben gisteren pas aangekomen,' ging Jareth verder om op een ander onderwerp over te stappen waardoor Fleur zich hopelijk iets meer op haar gemak zou voelen. Ineens kwam de gedachte bij hem op dat Fleur misschien wel met iets heel belangrijks bezig was geweest voordat hij zich zo ongevraagd bij haar had gevoegd. In de hoop het goed te maken begon Jareth erover. Maar na Fleurs reactie verscheen er een warme glimlach op zijn gelaat. 'Je hoeft echt niet zo vaak je excuses aan te bieden Fleur. Je doet toch niks fout? Om eerlijk te zijn was ik ook bezig met een ochtendwandeling. Als je zin hebt, dan kunnen we samen verder wandelen,' stelde Jareth voor. Het was een tijd geleden dat hij echt gepraat had met iemand anders dan Ragna. Al jaren deed Jareth zijn best om niet op te vallen en zo min mogelijk aandacht te trekken. Maar hier op het terrein van de academie en dan vooral in de huidige omstandigheden zou dat niet meer gaan. Niet dat hij het erg vond. Hij had ondertussen wel weer behoefte aan goed gezelschap.

Ze moest stoppen met zich steeds te verontschuldigen, maar dat was zo moeilijk! Ze stond wel voor een ware Legendarische Magiër, en zij, die haar Wood-magic zo'n beetje verslonsd had, schaamde zich nu dood. Hoogstwaarschijnlijk zou de Legendarische Magiër haar door hebben, door te voelen dat haar Grenaanse aura zwaar afgezwakt was. Summer had niet het gevoel dat ze veel Wood-Magic nodig had, ze gaf les, in iets waar ze goed in was, ze had niet meer nodig. Alhoewel nu ze even goed naar de Lm'er keek, wou ze misschien wel een privé lesje. Foei.

"Oh het spijt me Ragna! Ik mocht je geen huisdier noemen." En net toen ze het had gezegd schoot haar te binnen dat ze moest stoppen met zich excuseren. "So-... Eeh... ik zou stoppen met excusses!" Waarom stond ze hier zo te schapen als een verdomde tiener, ze was nu toch echt een vrouw, wat was er mis met haar? En de levensboom, dat vond Summer toch altijd zo prachtig, ze was er ooit geweest, maar er was geen dier op haar af komen lopen. Maar dat ging ze natuurlijk de Lm niet vertellen, stel je toch eens voor dat hij nu haar zwaktes aan hoorde!

"Als u het echt geen probleem vind, loop ik graag mijn ochtendwandeling met u!" Dat liet ze haar linkerhand groen opgloeien, en maakte een zwierige beweging naar een struik, de struik werd ontdaan van al haar lange takken. Maar zodra ze er af vielen groeiden ze er weer netjes aan. Summer pakte de takken op, en begon met dezelfde groene linkerhand ronde bewegingen te maken. De takken vlochten zichzelf in elkaar, en vormden zo een mandje. Summer zette de Samsara Lotus er in, en deed hem om haar arm. Ze mocht dan niet veel aan haar magie gewerkt hebben maar de basis die had ze er wel zitten.

"Laten we gaan, misschien dat we nog meer dieren tegenkomen in het bos!"

Fleur was een prettig persoon om mee te praten, maar het was lastig dat ze zich schijnbaar ongemakkelijk bij Jareth voelde waardoor ze zich telkens verontschuldigde. Jareth had zichzelf niet voorgesteld als legendarische magiër. Maar hij had zo het gevoel dat hij dat ook niet had hoeven doen. Fleur leek het toch wel aan te voelen. Jareth zou eerder verbaasd zijn als ze dat niet had gedaan. De meeste docenten voelde wel aan hoe de krachten door hun leerlingen stroomden om zo te kijken hoeveel bijsturing ze nodig hadden. Hoe dan ook, het resulteerde in het feit dat Jareth de stroom van verontschuldigingen met een vriendelijke glimlach en goedbedoelde woorden probeerde tegen te houden.

Het ging niet helemaal vloeiend, maar ze probeerde er wel op te letten en dat was iets wat Jareth al heel erg waardeerde. Jareth's uitnodigende glimlach toen hij Fleur voorstelde samen te gaan wandelen verbreedde zich even in een grijns en schudde zijn hoofd. 'Als het een probleem was geweest had ik het niet gevraagd. Ik zou vereerd zijn als ik met je mee mocht lopen,' sprak hij met zijn eeuwige optimisme als ondertoon hoorbaar in zijn stem. Dat gezegd te hebben stond Jareth op met de soepel- en lenigheid die passend was voor iemand wiens ruggengraat soms meer leek op een spaghettisliert dan een lijn van wervels. Hij wachtte geduldig tot Fleur handig een mandje in elkaar had gevlochten om de Samsara Lotus in te plaatsen. Hij bood even hoffelijk zijn hand aan om haar overeind te helpen. Ragna was ondertussen ook opgestaan en rekte zich uit waarna ze weer alert de omgeving bekeek of er iets was aar ze Jareth voor moest waarschuwen of wat de moeite van het bekijken waard was.

Toen Jareth weer begon met lopen nam Ragna echter snel haar plek vlak naast Jareth in. Soms liep ze een paar passen vooruit om de rest van de omgeving vast te verkennen maar week nooit erg ver van zijn zijde. Plots bleef Ragna staan. Haar oren bewogen als schotels om een nieuw geluid op te vangen. Nieuwsgierig keek ze naar Jareth. Deze knikte. 'Ik hoor ze ook,' sprak hij zachtjes tegen de vos. Met geluidloze passen liep Jareth naar een boom en knielde daar neer. Hij wenkte Fleur om ook dichterbij te komen. Onderaan de boom, tussen de uitstekende wortels bevonden zich kleine wezentjes die eruit zagen alsof ze bestonden uit kleine takjes en plantenwortels. De naam, dat zou Jareth zich echt niet meer kunnen herinneren, maar hij wist wel dat deze wezentjes de boom waar ze leefden beschermden tegen bijvoorbeeld ziektes, maar ook tegen grotere dieren die de boom pijn wilde doen. Op Gren kwam hij ze vroeger regelmatig tegen al lieten ze zich niet graag zien aan wezens die groter waren dan zij.

Summer werd overeind geholpen door Jareth, wat een heerlijke hoffelijkheid. Af en toe had je er nog eentje tussen zitten die wel wist hoe hij een vrouw op haar gemak kon brengen. 'Wel bedankt!" De Samsara Lotus kirde vrolijk in het mandje toen ze langzaam passen zette. Voor dierlijk gevaar hoefde ze niet uit te kijken, omdat Ragna ver voorop liep om de boel een beetje in de gaten te houden. En door alle luchtigheid en veiligheid die ze voelde, genoot Summer echt van de ochtendwandeling.

Toen ze een eindje hadden gelopen stopte Ragna opeens, en spitste zijn oren. Fleur was gewend dat het bij vossen een teken was van gevaar, en wou het al bijna op een lopen zetten. Maar toen ze Jareth dichter naar de vos zag bewegen, had ze door dat de connectie tussen die twee beter was dan verwacht, als die tang van een Sugar dit de leerlingen nou eens leerde bij DierenCommunicatie had de school wat betere resultaten gehad, maar goed.

Rustig liep Summer op haar hoede achter Jareth aan, en ze kwamen aan bij een boom. Tussen het schors kon je nu kleine wezentjes zien die gemaakt leken te zijn van takken en bladeren. "Boomelfjes!" fluisterde Summer zachtjes maar wel degelijk opgewonden. Het waren één van haar favoriete fabeldieren, en ze wist ook zeker hoe ze er mee om moest gaan, voorzichtig. Ze had hier op Starshine nog geen mogelijkheid gehad om ze te kunnen zien, en dit was dan ook een zeer fijne ervaring. Rustig pakte ze een klein takje en stak het een boomelfje toe. Rustig begon het wezentje er aan te knabbelen, en kirde van plezier.

Nu summer wist dat het wezentje op zijn gemak was, stak ze haar arm toe, en het wezentje wandelde er vrolijk op. Nu ik weet dat er boomelfjes zijn, kan ik hier wel vaker wandelen! Het zijn namelijk één van mijn favoriete fabeldieren, ik kan er echter geen les over geven, ik heb al eerder een les over Grenaanse fabeldieren gegeven, en anders wordt mijn lesstof eentonig. En toch is dit een fijne ervaring!" Ze speelde wat af met het boomelfje, en zette het daarna terug. "Laten we niet te lang blijven, als boomelfjes gewend zijn aan menselijke invloeden, verpesten wij hun instinct, en dat wil ik niet op mijn geweten!" Ze pakte het mandje weer vast, en liep rustig verder.

Het was Jareth opgevallen dat steeds meer vogels begonnen te fluiten, de ochtend was nu echt begonnen. En dat liet de natuur al snel blijken toen Jareth en Fleur kleine wezens gemaakt van takken en bladeren tegenkwamen. Boomelfjes wist Fleur hem te vertellen. Met een kleine glimlach keek Jareth toe hoe Fleur interactie zocht met het wezentje, volledig in haar element. 'Het verbaasd me altijd weer opnieuw wat je allemaal kunt tegen komen door enkel naar je omgeving te luisteren,' zei hij zachtjes. Toen Fleur vertelde dat ze beter niet te lang konden blijven stond Jareth weer op. Hij wachtte tot Fleur weer gereed was en liep toen met haar verder.

Met Ragna weer voorop verliep de wandeling weer rustig. 'Het is een tijdje geleden dat ik op Starshine was, maar ik heb toen helaas niet de kans gehad om een wandeling door het bos te maken. Ik wou dat ik dat toen wel had gedaan,' verbrak Jareth de stilte in een poging om een gesprek te beginnen. 'Je had verteld dat je hier nog niet zo heel lang lerares was. Heb je een paar collega's waar je een beetje mee op kan schieten?' vroeg hij met een glimlach.

Vanuit zijn ooghoek merkte Jareth ineens dat Ragna wat langzamer was gaan lopen. Zijn blik vond de hare, maar de signalen die ze hem doorgaf begreep hij niet. Het leek erop dat Ragna zelf ook niet wist wat het was maar dát er iets was. Veel aandacht kon Jareth er niet aan besteden aangezien iets glimmends in de boom een paar meter verderop zijn aandacht trok. Jareth hield zijn pas in. 'Wat zou dat zijn?' vroeg hij in het algemeen. Hij keek naar Ragna. Als de vos haar schouders had kunnen ophalen had ze het gedaan. 'Maar één manier om erachter te komen dan,' zei Jareth. Hij liep naar de boom en greep de onderste tak vast. Via die tak slingerde hij zichzelf de boom in. Zo klom hij steeds verder tot hij bijna bij het punt was waar hij net iets had zien glimmen. Jareth reikte ernaar met zijn hand maar kon er net niet bij. Het had ook geen zin om de tak naar hem toe te laten komen. De takken van de boom groeide te dicht op elkaar, er was meer kan dat wat er ook in die tak zat, naar beneden viel en in het hoge gras verdween dan dat Jareth erin zou slagen om hem te pakken. Jareth pakte de tak waarop hij zat vast en liet zichzelf zakken tot die tak op borsthoogte van hem zat. Toen sloeg hij stevig zijn armen om de tak. Met een slinger beweging vlogen zijn benen naar achteren en strekte zich recht boven zijn hoofd. Omdat zijn benen langer waren dan zijn armen lukte het nu om bij de tak te kunnen. Het bleek een ketting te zijn met iets van een ring eraan. Jareth schoof zijn voet door de ketting en tilde hem zo van de tak. Hij verplaatste zijn gewicht naar zijn rechterarm zodat zijn linker nu vrij was om de ketting te pakken van zijn voet af toen hij deze nog verder naar zich toe boog. Toen hij de ketting had zwaaide Jareth zijn benen terug naar de plek waar ze hoorde en klom weer naar beneden.

'Zo te zien is het een ring aan een ketting. Waarschijnlijk van een leerling geweest,' zei hij tegen Fleur toen hij weer op de grond stond en het kleine zilveren ringetje op de palm van zijn hand bestudeerde. Het was te smal en te klein om de meeste volwassene te passen. Waarschijnlijk had iemand het verloren en had een kraai of iets in die trant het gevonden en meegenomen.

(Jareth heeft zijn show-off momentje. Dit is trouwens een plaatje als je wilt zien hoe het er ongeveer uit ziet wat Jareth deed:klik )

Het bos werd tijdens de wandeling steeds meer wakker, je zag dat de zonnestralen op verschillende plekken al door het bladerdek kwam, en er was steeds meer leven te horen. Summer hoorde zelfs een keer een hoef, en al schattend was het een eenhoorn veulen, die ze dus maar beter met rust kon laten. "Nee, ik ken nog niet veel collega's. Ik heb eens een band willen scheppen door een excursie te organiseren, maar de één is praktisch sociaal overleden, en de ander deelt op een haar na het bed met de hoofdmeester, en zij hebben hetzelfde karakter. Ofterwijl: Zakelijk prima, maar privé wil ik ze niet kennen." hierna gooide ze een hoog giechellachje eruit.

Het wandelingetje was dan ook heerlijk, en werd steeds beter. Ragna was weer gestopt, en Summer was benieuwd wat voor een verrassing er nu weer was. Toen Jareth er naar ging kijken, kon Summer zich niet meer inhouden, ze moest en zou mee naar boven. Gelukkig had ze daar een veel minder, eeh lenige manier voor. Rustig klapte Summer haar vleugels uit, en spreidde ze eens. Het was nu voor het eerst dan iemand haar vleugels kreeg te zien hier op Starshine, het was dan ook niet iets waar ze heel trots op was. Als vond ze ze wel mooi, en had ze ze gekregen door gebeten te worden door een Krangssvlinder een fabeldier ofterwijl iets waar haar hart lag, het was niet normaal voor een mens, niet eens voor een magiër, maar het zat er nou eenmaal. Vleugels van een Krangssvlinder waren gevaarlijk, en als iemand met slechte bijbedoelingen ze er af zou snijden zou die daar vies geld voor verdienen. Maar dat achterwege. Summer spreidde dus haar vleugels, en vloog rustig achter Jareth aan. En toen hij naar beneden ging, volgde Summer hem naar beneden door rustig neer te fladderen. Toen ze weer op de grond stond klapte ze meteen haar vleugels weer in, en verborg ze tussen de madeliefjes van haar jurk. Ze had zich laten gaan, hoe kon ze? Wat moest Jareth wel niet van haar denken?

Ondertussen hing hij de lenigheid uit, door zijn rare houding die hij maakte, zag hij er extra slank uit. En tot haar verbazing kon Summer wel genieten van het uitzicht, ze wist niet of ze het wel kon maken, maar ze begon misschien iets te voelen voor de Lm'er. Of dit was omdat hij praktisch haar held was, en ze daardoor zich steeds gemakkelijker voelde. Of was dit omdat ze echt interesse had in de man, ze wist het echt niet. "De leerling is vast zijn ring alweer vergeten. En hoe zit het met jou ring? Is er een vrouw die de jouwe draagt?" Was dit te doorzichtig?

Jareth staarde naar de weg voor zich terwijl Fleur over haar collega's vertelde. Toen ze begon te giechelen glimlachte hij met haar mee. 'Dat klinken als aparte collega's. Ik hoop dat de mijne wat beter zijn dan de jouwe,' grijnsde hij. Straks waren de andere Heren en Vrouwen van de verschillende elementen ook dat soort typetjes. Nu waren er heel weinig soorten mensen die Jareth echt op zijn zenuwen konden werken. Maar samenwerken ging toch altijd zoveel makkelijker als je wat beter met elkaar overweg kon. Ondertussen was Ragna gestopt met lopen en wisselde een paar vage blikken uit met Jareth. Hetgeen er uiteindelijk toe leidde dat Jareth behendig een boom in klom om er een klein zilveren ringetje aan een ketting uit te halen. Met dezelfde soepelheid waarmee Jareth de boom in was gekomen daalde hij ook weer naar beneden. Hoewel hij zijn aandacht bij het klimmen moest houden wierp Jareth tussendoor een blik op Fleur Hij vroeg zich al af hoe ze het voor elkaar had gekregen zo dicht bij hem in de buurt te blijven, maar nu zag hij het. Twee vleugels aan weerszijde van haar lichaam zorgde ervoor dat onbekommerd kon blijven zweven in de lucht.

Eenmaal terug op de grond had hij het ringetje in zijn handpalm gelegd om het beter te kunnen bekijken. Hij hief zijn blik weer op toen Fleur zich weer bij hem had gevoegd. Na haar vraag bleef hij even stil. 'De laatste keer dat ik verliefd was, was het nog iets te vroeg om het over ringen te hebben. Ik had haar nog niet eens gevraagd wat ze voor mij voelde. Ze overleed niet lang daarna. Vanaf dat moment is het eigenlijk nooit meer gebeurd. Verliefd worden bedoel ik,' antwoordde hij uiteindelijk. Jareth had er geen moeite mee om over Annikja te praten. Hij was achttien geweest toen ze overleed. En ook toen was hij verbijsterend snel over haar dood heen. Alles onder het mom van: zij had niet gewild dat ik jaren lang stil zou staan bij haar dood maar juist vooruit zou gaan. Waarom hij daarna nooit meer een vriendin of iets had gehad wist hij niet. Hij kende genoeg mooie vrouwen, maar hij werd gewoon niet meer verliefd.

'Ik denk dat de enige vrouw in mijn leven op het moment Ragna is,' grapte Jareth daarna om de zware sfeer die met het verhaal over Annikja was gekomen weer op te heffen. 'Wat die ring betreft. Ik draag alleen de ring van mijn functie,' beantwoordde hij haar vraag waarna hij de ring met smaragden onder zijn kleding vandaan trok. Het symbolisme voor zijn functie als Heer van het Woud.

Summer had Jareth zien kijken, ze had even de blik gevoeld naar haar vleugels. Meteen schaamde ze zich weer volop, en stond ze met een rood aangelopen gezicht van schaamte naar haar knieën te staren.

Toen Jareth daarna begon over zijn overleden vriendin kon ze wel door de grond zakken van schaamte, ze haatte haarzelf. Ze had een egoïstische gedachte in haar gedachte gebracht. Hij was nooit meer verliefd geworden, het voelde als een klap in haar gezicht. Was ze er maar nooit over begonnen. Meteen stond ze weer klaar met haar "Sorry!" Toen ze besefte dat ze zich in korte tijd weer had verontschuldigd, wist ze zich even geen houding te geven. Ze stond een beetje onhandig te grimassen, als een klein kind wat het woord kussen hoorde. Ze was ook zo'n idioot. Plots voelde ze traantjes in haar ooghoeken opwellen, ze kwetste de man snoeihard, en dat door een egoïstische gedachte. Ze had het er moeilijk mee, en zou het begrijpen als de man haar een klap had gegeven en Ragna over haar een had laten piesen, en er dan vandoor was gegaan.

In plaats daarvan begon hij over de ring die hij om zijn hals droeg. Hij haalde de ketting tevoorschijn, en Summer zag voor het eerst het fenomeen waar ze als klein kind alleen maar verhalen over had gehoord. Het was een ring belegd met smaragden, iets om meteen van onder de indruk te zijn. Het puntte har maar weer eens op het feit dat ze in dit gezelschap niets voorstelde, en ze snel haar snavel moest houden voordat ze weer verkeerde opmerkingen plaatste. Ze keek geïnteresseerd naar de ring, en vroeg zich stiekem af waarom Jareth hem niet om zijn vinger droeg. Maar wijs geworden door haar vorige stomme vraag durfde ze de vraag die op het puntje van haar tong lag niet te stellen. In plaats daarvan pakte ze de Samsara Lotus en zette hem weer even in het vochtige gras, het beestje eiste weer even alle aandacht op. Deze houding liet wel duidelijk zien dat Summer zich nog steeds kapot schaamde om haar stomme vragen.

In de korte tijd dat Jareth nu met Fleur optrok was hij blij geweest dat ze zich op het einde een beetje wat meer op haar gemak had gevoeld bij hem. En dat alles was in één klap vernietigd toen ze hem naar Annikja had gevraagd. Ze zag eruit als een kind dat voor het eerst bij de kerstman op schoot mocht. En Jareth voelde zich er schuldig over. Fleur bood hem opnieuw haar excuses aan. 'Nee, zeg alsjeblieft geen sorry,' zei hij. Hij zuchtte even zachtjes. 'Mijn ouders hadden op Gren vroeger een kermis. Daar ben ik ook geboren. We hadden artiesten vanuit het hele Kovomaka stelsel. Als kind waren we altijd onderweg en waren mijn enige vrienden en leeftijdsgenoten de kinderen van andere artiesten. Eén van hen heette Annikja. Zij was destijds mijn beste vriendin. Samen met haar heb ik mijn eerste magische spreuken geleerd. Toen we beide oud genoeg waren wilde we onze ouders helpen met de kermis. De kermis bevatte ook een circustent waar onze artiesten kun kunsten vertoonden. Annikja's moeder en oom waren messenwerpers. Het was alleen maar logisch dat zij in haar moeders voetstappen zou treden. Toen ik achttien was besefte ik pas dat ik iets voor haar voelde. Maar Daren, Annikja's partner tijdens de show, voelde hetzelfde voor haar. Hij wilde indruk op haar maken met een nieuwe act. Zij moest voor een doel gaan staan en hij zou geblinddoekt de messen precies naast haar lichaam gooien. Daren miste. Of eigenlijk, hij raakte. Het mes had een belangrijke slagader in het hart geraakt en Annikja was dood nog voor ze de grond raakte. Niemand had haar kunnen redden. Het was een vreselijk ongeluk. Maar het is iets dat ver in het verleden ligt en ik ben verder gegaan,' vertelde hij. Het had eruit gemoeten.

Jareth legde zachtjes zijn hand op Fleurs wang. Met zijn vrije hand plukte hij een blaadje van een struik en maakte er een zakdoek van. Voorzichtig depte hij haar tranen weg en gaf toen de zakdoek aan haar. 'Ik had wel altijd gehoopt nog iemand te vinden waar ik net zo van m'n stuk door werd gebracht. Maar misschien is dat juist wat ik fout deed. Ik moet niet zoeken naar hetzelfde, maar naar iets unieks. Wat ik wil zeggen is dat ik er niet langer verdrietig om kan zijn. Dus waarom zou jij jezelf daar wel mee willen kwellen,' vroeg hij met een opbeurende glimlach.

Tijd voor een ander onderwerp. Nu ze het toch over ringen hadden trok Jareth de zijne tevoorschijn. De ring die al generaties lang over ging op elke legendarische magiër. Elke Heer of Vrouwe van het Woud had deze ring in handen gehad. Fleurs geïnteresseerde blik toen Jareth de ring gepakt had was hem niet ontgaan. 'Weet je wat het ergste aan die ring is? Ik kan dat stomme ding niet eens om. Ik denk dat de eerste Heer of Vrouwe van het Woud echt enorme vingers had. Of de mijne zijn gewoon te klein. Maar ik pas hem niet,' zei hij met een grijns terwijl hij liet zien dat de ring hem om geen enkele vinger paste. Zijn vingers waren gewoon te smal. Hij hoopte met die grap de sfeer wat opklaring te geven. Of in elk geval Fleur zich beter te laten voelen.

Het verhaal van Jareth over Annikja klonk nog triester dan het had geleken, Summer kreeg medelijden met haar. Tussen de grappen en grollen van de clowns gebeurde wat sommige va het publiek stiekem wel hoopten. Het "doelwit" werd geraakt door de messenwerper. "Hoe je er ook overheen bent, het klinkt afschuwelijk!"

Summer accepteerde het zakdoekje, en trok een grijns die welgemeend vrolijkheid uitstraalde. Nu opeens snapte weer waarom Jareth Lm'er was. Hij was zo sterk, en uit zijn kleinste daden kon een individu zoveel kracht halen, het bracht haar zo weer in haar comfort-zone, en deed haar weer veilig voelen. "Het spijt me, ik trek me gruwelijke verhalen veel te snel aan, ik ben ook af en toe een enorm wrak om andermans leed!" Ze lachte snel de situatie weg, en keek Jareth weer aan.

Haar vraag die in haar hoofd op was gekomen werd, alsof telepathie bestond, beantwoord in de reactie van Jareth op haar geïnteresseerde blik. Hij paste hem gewoon niet, de ring leek wel 4 slagen te groot. "Welke Grenaan heeft nou worstevingers die in die ring passen?!" Bij de gedachte aan een Grenaan met zulke enorme vingers begon ze meteen te schaterlachen. Het was dan ook zo'n enorm hilarisch beeld!

Door de afleiding van Jareth was Summer de Samsara Lotus geheel vergeten. En die was mooi op de loop gegaan. "De Samsara is er vandoor! Hij is tam opgevoed voor de les, en zal het geen uur overleven in dit bos!" Meteen sprong Summer op en speurde rond. "We moeten hem vinden!"

Jareth had besloten om Fleur het verhaal over Annikja te vertellen. Hij zou het één keer vertellen en daarna moesten ze het onderwerp laten rusten. Hij knikte op de woorden van Fleur die ze sprak nadat hij het verhaal verteld had. Het was ook afschuwelijk geweest. En het had geen zin om het weer op te rakelen. Vandaar dat Jareth over de ring begon. Toen Fleur begon te schaterlachen wist Jareth dat de vervelende sfeer van zoeven weer verdwenen was. Hij haalde bij haar vraag zijn schouders op. 'Wie weet was de originele eigenaar wel een reus of iets in die richting,' probeerde hij.

Maar de vrolijke sfeer was ook snel weer verdwenen toen Fleur verschrikt mededeelde dat de Samsara Lotus ervandoor was gegaan. Jareths glimlach was direct verdwenen. Een harde blik verscheen in zijn ogen. Eentje die hem serieuzer liet ogen. Hij zakte op één knie en riep Ragna bij zich. ‘Ga vast vooruit. Jij bent sneller dan wij. Als je de Samsara vind laat je het weten, goed?’ zei hij tegen de vos. Ragna knikte en sprintte ervandoor. Jareth stond weer op en liep naar de dichtstbijzijnde boom. Hij legde zijn hand ertegen aan en sloot zijn ogen. Ruim een minuut bleef hij zo staan. Daarna heropende hij zijn ogen en keek Fleur weer aan. ‘De boom zegt dat een groepje sparren wat verderop iets hebben gezien wat op de Samsara leek die ik omschreef. Hij waarschuwt ook de rest van de bomen dus ver zal hij niet kunnen komen,’ zei hij.

De bladeren in de bomen ruiste, veel heviger dan zou moeten voor de hoeveelheid wind die er stond. ‘Hij is in oostelijke richting gegaan,’ zei Jareth nadat hij geconcentreerd naar de bladeren had geluisterd. Hij wenkte Fleur en begon te rennen. ‘Het spijt me dat je door mij nu die Samsara kwijt bent,’ verontschuldigde hij zich onder het rennen. Als hij Fleur niet zoveel had afgeleid, dan was ze haar Samsara nooit uit het oog verloren.

Toen Jareth het had over een reus die vroeger de LM was geweest stond ze hem even vaag aan te gapen. Een reus, van Grenaan? Summer kende echter geen reuzen dus kon ook niet weten of ze op Grenaan rondliepen, maar ze was altijd uitgegaan van niet.

En nu zag Summer waarom Jareth LM'er was, hij gebruikte het woud, en het woud liet het toe. Dus gaf het woud tips over de plek van de Samsara. Ze hadden niet lang de tijd, als het beestje over het pad wandelde en er zou een groter beest aankomen, was hij snel voedsel. En omdat hij tam opgroeide, was het nog een simpel doelwit ook. Verderop. Sparren. Fleur zette het meteen op een lopen, ze moest het wezentje vinden.

Oostelijke richting. Summer vouwde haar vleugels uit. Persoonlijke issues gaat het nu niet over, in de lucht zou ze meer zicht hebben. "Het is niet jouw schuld! Ik ben zo dom om geheel afgeleid te zijn, daar kun jij niets aan doen!" Ze maakte een sprong, en vloog een meter omhoog, nu had ze op meerdere meters zicht op het pad. Net toen ze iets dacht te zien in de vorm van een wandelend bloemetje, scheen de zon recht haar ogen in. Verblind voor een moment vloog Summer recht tegen een grote dikke tak aan, die op één meter hoogte uitstak, en niet meegaf. Summer stortte neer en veegde nog drie meter door in het zand, rustig wankelde ze op handen en knieën, maar lang hield ze het niet vol. Haar jurkje zat vol gaten, en haar knieën zaten vol bloed, haar pols werd al aardig blauw en haar haren zaten door de war. Dat was en aardige klap geweest.

Jareth zag hoe Fleur opnieuw haar wonderbaarlijke vleugels ontvouwde. Ze wuifde zijn eerdere verontschuldiging weg, nam een sprong en steeg op. Jareth concentreerde zich op het pad dat zich voor hem bevond. Springend over stenen en uitwijkend voor bomen baande Jareth zich op nog redelijke snelheid een weg door het bos. Het woud hielp hem door uitstekende wortels terug te trekken als hij voorbij kwam. Vogels trokken takken weg zodat ze niet in zijn gezicht zouden slaan als hij erdoorheen liep. Ook hij dat voor een moment iets op te merken wat zou kunnen wijzen op de Samsara Lotus. Maar toen gebeurde het onverwachte. Hij zag hoe Fleur ineens tegen een dikke tak aanvloog. Ze stortte neer tegen de grond. Jareth struikelde bijna over zijn eigen voeten, zo snel remde hij af. Hij kon Fleur hier niet alleen laten, maar als hij niet verderging, dan was de Samsara er geheid geweest. Tot overmaat van ramp kreeg hij van Ragna ook nog het signaal door dat ze het wezentje gevonden had. Jareth haalde diep adem om zijn gedachten leeg te maken en om heldere gedachte te creëren.

Jareth ging rechtop staan en concentreerde zich op het woud. Naast hem begonnen losse bladeren, takken, mos, eigenlijk alles wat er te vinden was in de natuur samen te vlechten. Het resultaat was een tweede Jareth, gemaakt uit spullen uit het woud. Zijn woud kloon opende zijn ogen die niets anders waren dan twee groen oplichtende gaten. Hij keek zijn schepper aan. Jareth legde zijn hand over de ogen van zijn creatie. Hij gaf zijn kloon de opdracht Ragna te vinden en de Samsara veilig mee terug te nemen. Toen Jareth zijn hand weghaalde draaide de woud kloon zich om en rende verder over de weg die Jareth en Fleur even daarvoor nog gevolgd hadden. Jareth liep naar Fleur en ging naast haar zitten. Hij trok zijn jas uit en maakte daar een geïmproviseerde hoofdsteun van. Hij dwong Fleur zachtjes om op haar rug te gaan liggen en legde de steun voorzichtig onder haar hoofd. Daarna stroopte hij zijn mouwen op. Zijn handen gloeide groen op en naast hem begon een klein plantje te groeien. Er groeide blauwe bloemen aan die Jareth er met een woord van dank in het oud- Grennaans eraf plukte. De bloemblaadjes legde hij zachtjes over Fleurs kapotte knieën. 'Dit prikt even, maar het desinfecteert. Wat gebeurde er precies?' vroeg hij zacht. Het was vervelend dat hij Fleur niet meer kon helpen dan enkel eerste hulp te geven.

Ze was gevallen, neergestort. Hoevaak was haar wel niet verteld dat ze boven het bladerdek moest vliegen omdat er anders ongelukken gebeurden? Ze miste het gehele gedeelte van het knap staaltje woud magie wat Jareth liet zien. Het enige wat ze zag was dat Jareth blaadjes op haar knieën legde. Ah, dat prikte gemeen!

Met een beetje wou magie repareerde Summer haar kleren. Om de wonden te helen had ze een ander plannetje. Les drie Verzorging van Fabeldieren. Petit Angels. Ze sprak rustig: "Dominus, do, do le da Angelina!" En voorzichtig, voorzichtig begon er voor hun neus een kleine tornado. Hij werd steeds iets groter tot het dertig centimeter hoog was. Toen verdween plots de tornado en was er een kleine petit Angel ontstaan. Angelina, de profeet der engelen in de zeventiende hemel. Het wezentje had meteen door wat er mis was.

Het liet haar Halo zweven naar de knie van Summer. Het genas in een rap tempo. Ze liet het langs de rest van de wonden gaan, en ook die genazen. "Dankje Angelina, je hebt me prachtig geholpen!" De kleine engel knikte en verdween daarna in net zo'n rap tempo als het was verschenen.

"Ik denk dat we te laat zijn, de Lotus heeft het vast niet gered. En dat is mijn fout." Summer ging op een grote boomwortel zitten, en begon te mokken.

Petit Angel:

(iets later, was hem in het begin vergeten) Samsara Lotus::

Het enige wat Jareth kon doen op het moment was ervoor zorgen dat Fleur geen rotzooi in haar verwondingen zou krijgen waardoor het kon ontsteken. Ondertussen was Fleur haar kleding aan het repareren. Toen ze later een klein vliegend wezentje liet verschijnen ging Jareth aan de kant. Hij wist niet genoeg van geneeskunde om Fleur echt van dienst te kunnen zijn. Maar dit wezentje blijkbaar wel, dus het enige wat Jareth nu kon doen was haar niet in de weg zitten. Blijkbaar heette het wezentje Angelina. Tenminste zo noemde Fleur haar toen ze het wezen bedankte dat ze haar genezen had. Veel meer echter zou Jareth er voorlopig niet over te weten komen aangezien Angelina, nu haar werk erop zat, weer even snel verdween als dat ze gekomen was en Jareth weer alleen met Fleur was. Die laatste leek er best doorheen te zitten vanwege de Samsara. En waarom ook niet. Het was vreselijk als een levend wezen, elk levend wezen, zo aan zijn einde moest komen.

Jareth stond ook op en pakte zijn jas van die grond die hij uitklopte. Hij hing hem om Fleurs schouders en ging naast haar zitten. Ineens hoorde hij een vrij bekend geluid. ‘Ik zou niet zo snel een conclusie trekken Fleur. Ik geloof dat Ragna de Samsara heft gevonden,’ sprak hij terwijl hij weer opstond. Op een paar meter afstand kon hij Ragna al aan komen zien rennen, met achter haar zijn ‘’woudkloon’’. In zijn borstkas waar ze van takken een soort kooi van hadden gemaakt, zat de Samsara. Toen de twee terug bij Jareth waren liet hij de takken en bladeren weer uiteen vallen en ving de Samsara op voordat deze op de grond viel. Hij gaf het wezen terug aan Fleur en als dank kriebelde hij Ragna even achter haar oren. ‘Gratias tibi, amice,’ fluisterde hij haar zacht toe.

Summer was teleurgesteld in haarzelf, in plaats van zorgen voor haar fabeldier, had ze er nu één waarschijnlijk laten sterven. De Samsara lotus was nu zeker opgegeten door een of ander groot eng dier. Ze stelde zich voor hoe het dier zijn laatste minuten had doorgebracht, waarschijnlijk tussen de kaken van een muil.

Maar net toen ze alle hoop had opgegeven, kwam Ragna terug. Met één of ander wood wezen. Het was een schim van takken, bladeren, en de rest wat het woud tijdelijk tot beschikking had gesteld voor Jareth. En aan dat beest, hing vrolijk kirrend, alsof het een schooluitje was geweest, de samsara lotus!

Summer vloog Jareth om zijn hals, en kirde zelf mee van plezier. "Dankje Dankje Dankje Dankje!" Ze kon de LM'er wel zoenen, maar dat kon ze niet maken, toch? "Ik ben je echt dankbaar! Heel erg, hoe kan ik dit ooit goedmaken, ik sta bij je in het krijt!" En toen besefte ze dat ze Jareth nog steeds omhelsd had. Snel liet ze hem los met een enorme blos op haar wangen, en nam de Samsara lotus over. Handig dat beestje, het kon altijd aandacht opvragen als Summer even geen houding wist te geven. Dus begon ze de bloembladeren van de Lotus rustig te poetsen met een blaadje.

Jareth viel bijna achterover toen Fleur hem om zijn hals vloog. En ineens kon hij haar hart voelen kloppen. Hij zou zweren dat hij elke ademteug hoorde die haar longen met lucht vulde. Nu ze zo dichtbij stond rook hij zelfs de aangename geur van bloemen die om haar heen hing. Voor een moment wilde hij met zijn vingers langs haar lichaam strijken en de lijnen ervan volgen. Maar toen ze hem weer losliet verdween dat gevoel weer langzaam. Hij onderdrukte de neiging om een stap naar achteren te zetten. Dan zou Fleur misschien alleen maar meer vermoeden. 'Het is al goed. In principe heb ik alleen gedaan waar ik voor ben aangesteld als Heer van het Woud,' sprak hij. Gelukkig klonk zijn stem nog normaal. Hij was even angstig geweest dat zijn stem zou gaan overslaan of hij hem even helemaal kwijt was. Dat was pas echt beschamend geweest.

Een brandende blik van Ragna liet Jareth omkijken toen Fleur bezig was met de Samsara Lotus. De vos keek hem doordringend aan alsof ze wilde zeggen dat ze heus wel doorhad wat er gebeurd was. Normaal gesproken luisterde Jareth altijd naar wat Ragna hem te zeggen had. Als gids kon zij vaker onafhankelijker over dingen oordelen dan hij dat kon. Maar ditmaal wendde hij zijn blik af. Niet om haar te negeren, dat zeker niet. Dit waren van die zeldzame momenten dat Jareth en Ragna het niet met elkaar eens waren. Dat Jareth zijn blik afwendde was voor Ragna een teken dat de onzekerheid in hem toesloeg. De vos liep naar hem toe en duwde haar kop tegen hem aan. Daarna liep ze een paar passen verder en keek weer om naar Jareth.

'Ik moet weer terug naar de Toren. Ragna wijst me er terecht op dat ik daar nog werk te doen heb. Waarschijnlijk zie ik je nog wel een keer,' zei hij met een zwakke glimlach tegen Fleur. Hij bleef nog even wachten om fatsoenlijk afscheid van haar te kunnen nemen.