Amelie snoof in het rond. Over in het bos kon ze horen en zien dat de mensen met hun persoonlijke zaken bezig waren. Ze zong een liedje en Lopunny , haar konijntje 'petoinkte' rustig achter haar aan. "Doe geen moeite Lopunny , met die manke poot van jou haal je me nooit in" Zei ze droog en paradeerde rustig verder door het bos. Je kon ruiken dat het net geregend had. Dat vond ze heerlijk. Dus snoof ze lekker verdr. Als ze naar boven keek zag je , dat de zon door de takken scheen. AF en toe hoorde ze hier en daar wat geritsel en gefritsel door de inwoners van het bos. Soms waren ze schattig en soms angst aan jagend. Amelie stond op een gegeven moment stil. En lopuny volgde haar beweging roekeloos.


Lopunny =

Gina liep langzaam aan door het donkere bos. Ze zuchtte. "Ik mis je... Ik mis je... Mudly" mompelde ze, voor Amelie was het hoorbaar. Jaja, ze miste Mudly. Ze liep in de richting van Amelie. "Wat is er?" vroeg ze in de richting van Amelie, en wachtte haar antwoord af. Ze keek ook eventjes maar in de richting van Lopunny. "Heb jij één trouwens ook konijntje?"" vroeg ze in de richting van Amelie, en wachtte haar antwoord af. Ze kreeg stilletjes aan traantjes in haar oogjes. "Ik mis... Ik mis... Mijn konijntje" mompelde ze, voor Amelie was het hoorbaar. "Het spijt mij. Maar... mijn naam is trouwens Gina" zei ze, en terwijl... veegde ze stilletjes aan haar traantjes af in haar oogjes.

"Hallo?" Zei ze voorzichtig "Heb ik jou al eens eerder gezien?" Zei ze en ze gaf heer een kanten zakdoek met haar naam er op geborduurd. " Veeg je tranen droog" Zei ze geforseerd.
Achter haar hoorde ze weer geluid in de bosjes. "Blijf roekeloos staan en zwijg alsjeblief" ze ze en er kwam een grote zwarte wolf uit de bosjes. Een zweet druppel verscheen op amelie's voorhoofd en ze kreeg het benauwd. "Shit! wat nu!"

Gina keek stilletjes aan terug in de richting van Amelie. "Ben jij één nieuwe leerling of een oud leerling van Starshine Academy?" vroeg ze in de richting van Amelie, en wachtte haar antwoord af. Ze gaf haar een kanten zakdoek met haar naam er op geborduurd. "Nee... nee..." zei ze. Ze keek in de richting van Amelie. "Het is een persoonlijke kanten zakdoek met je naam er op geborduurd" vervolgde ze. Er kwam een grote zwarte wolf uit de bosjes. Ze keek in de richting van een grote zwarte wolf, en terug in de richting van Amelie. "Gewoon maar rustig blijven" beantwoordde ze op " Shit! wat nu!" Ze gaf haar haar kanten zakdoek terug met haar naam er op geborduurd. "Pas op! Trouwens voor je konijntje!" vervolgde ze.

"ik ben nieuw hoor" zei ze terwijl ze naar het grote beest keek. Er kwam schuim uit zijn bek en zijn ogen stonde enorm groot en rood. Het was een eng beest. Zijn tong hing uit zijn mond. "Eurhmm... Gina? jij weet wel iets zeker?" Zei ze met een trillende stem.

Norwood rende door de bossen. Hij had gehoord dat er een wolf met hondsdolheid rondliep en hij wilde dat de leerlingen niet onnodig gevaar liepen. Het was Savador's verantwoordelijkheid maar hij kende hem al langer dan vandaag en die zou er niets aan doen. Norwood had een naar gevoel in zijn buik, hij naderde het dier. En ja hoor, snel daarna zag hij twee meisjes zitten, Gina en het meisje van het veld. De wolf stond hongerig en schuimbekkend naar hun te kijken. Norwood slikte. De zwarte wolf stormde op de meisjes af om ze aan te vallen maar Norwood was eerder. Hij sprong er voor en werd in zijn arm gebeten. Hij slikte even. Dit was niet bepaald een fijne wond. En de hondsdolheid zou voor hem een dagje griep zorgen. Zijn lichaam zou het wel verder genezen. Dat was het handige aan de healing touch. Lang ziek was je amper. Norwood merkte dat de wolf naar hem kwam gerend. Norwood drukte de wolf tegen de grond en probeerde hem tegen te houden. Dit was nogal lastig omdat deze wolf volwassen was. Ondertussen legde hij zijn andere hand tussen de ogen van de wolf en mompelde hij een spreuk. Langzaam zwakte de stribbelingen van de wolf af en viel hij in slaap. Norwood slikte even. De wond prikte nogal. Maar hij negeerde het nu. Veiligheid voor leerlingen ging voor zijn eigen veiligheid.

Amelie staarde met open ogen. Wat was er zonet de laatste 10 seconden gebeurt? de zwarte wolf lag op de grond. Het het schuim loste zachtjes op. Van uit haar oog hoek keek ze naar gina om te zien wat haar reactie was. Amelie was met stomheid geslagen. "Da.. danku master Norwood... Dat had ik niet verwacht." Na een paar seconden kan ze weer met haar ogen knipperen en ging ze weer op een normale houding staan. "fwooee , dat was schrikken!" en ze schudde met haar dikke har om de blaadjes er uit te krijgen. "Wa..Waar is Lopunny?"

Gina keek langzaam aan in de richting van Master Norwood. "Master Norwood?!" vroeg ze in de richting van Master Norwood, en wachtte zijn antwoord af. Met een trillende stem Ze keek eventjes maar in de richting van Amelie, en terug in de richting van Master Norwood. "Is alles in orde met u?!" vroeg ze in de richting van Master Norwood, en wachtte zijn antwoord af. Nog steeds met een trillende stem. Ze keek in de richting van Amelie. "Waar je konijntje is? Ik bedoel... Ik bedoel... Lopunny" vroeg ze in de richting van Amelie, en wachtte haar antwoord af. Ze keek van Amelie naar Master Norwood, van Master Norwood naar Amelie.

Norwood keek kalm naar Amelie. "Geen dank..." zei hij kalm. "Ik zie niet graag een leerling verwond worden door een dier..." zei hij kalm. Hij haalde uit zijn zak een potje. Kalm pakte hij een naald. Deze stak hij er in en vulde hem met de vloeistof. Hij spoot het onder de oksel van het dier. Die zou nu makkelijker kunnen genezen. Norwood keek naar Amelie en Gina. "Lopunny? Oh je konijn..." zei hij. Norwood wist niet precies of hij hem had gezien toen hij aan kwam rennen. Norwood kon met planten communiceren en probeerde een poging. Hij kwam er echter niet achter. Zelfs de planten wisten niet waar het konijn was. Dat werd dus de omgeving afzoeken. Met een wond als deze werd dat nog vervelend. Norwood was echter een doorbijter en had erger meegemaakt. Deze wolf kon nog niet half aanrichten wat Deshas hem had aangedaan. "Maak je om mij maar geen zorgen Gina..." zei hij kalm. "Zolang jullie maar in orde zijn..." vervolgde hij.

Er klonk geritsel en het knappen van twijgjes, maar deze keer was het geen dolle wolf die uit de struiken tevoorschijn sprong. Voor sommigen was het nog erger dan dat. Savador stond midden in een doornstruik en hield met een arm een tak voor zijn gezicht opzij gebogen. Hij was op het gerumoer afgekomen. Zijn gouden slangachtige ogen gleden over Gina, een meisje dat hij nog niet eerder had gezien en het roerloze lichaam van een volwassen zwarte wolf op de grond. Zijn gezicht betrok onmiddellijk toen hij Norwood zag. 'Wat een.. aangename verassing,' begon hij op een onhartelijke toon. Hij trok licht een wenkbrauw op. 'En ik dacht nog wel dat jij zo'n vreselijke goeddoener was als het om dieren ging, Norwood.' De doorns aan de struiken grepen en haakten aan Savadors broek toen hij dichter bij het gezelschap kwam, maar hij negeerde het onbekwaam. 'Aah..' Er verscheen een onaangename glimlach op zijn bleke gelaat. 'Dus hier is dat beest.' Hij zei het op een manier alsof hij de wolf nu pas had opgemerkt. 'Ik hoorde iets over een wolf en hondsdolheid en een gevaar voor de leerlingen. En dat kan ik mijn lieftallige studenten toch niet aandoen, wel dan?' ging Savador verder op een gemaakte zielige toon. 'Wat een geluk dat de held van de dag er weer net op tijd bij was. Bravo.' Hij klapte alles behalve enthousiast een aantal keer in zijn handen, doelend op Norwood. Zijn blik ging daarna naar de wond in Norwoods arm. 'Helaas heeft de held nu te kampen met een bijtwond en is nu zelf een slachtoffer geworden aan hondsdolheid als het schurftige vlooienbeest dat hij is. Wat jammer nu. Ik was in de buurt om het welzijn van mijn leerlingen te beschermen, natuurlijk. Saethion hielp me bij het zoeken naar die grote kwaadaardige wolf, maar dat maakt hem ook hongerig. Het was dat ik zocht naar een prooi voor mijn slang, anders was ik er op tijd bij geweest.' Savador haalde een sneeuwwit albino-konijn tevoorschijn en hield het spartelende dier stevig vast aan de oren. Als reactie daarop, schoot de kop van een grote paarse slang plotseling met een ruk op. Saethion had al die tijd onopgemerkt, alsof hij gecamoufleerd was, om Savadors schouders gelegen. De grote slang liet zijn zwarte tong in- en uit zijn bek flitsen terwijl hij zijn kop hongerig dichter naar het konijn toewaagde. De rode ogen van het beestje waren groot van angst en waren gericht op Amelie.

Norwood keek naar de wolf en hoorde geritsel. Zijn ogen flitste naar Savador. Hij voelde licht zijn woede opborrelen. "Hondsdolheid ben ik immuum voor, hetzelfde voor andere vele ziektes..." zei hij. "Het voelt alleen als een griepje..." zei hij nors. Hij keek naar de wolf. "Ik ben ook een dierenvriend..." zei hij. Norwood maakte een zegel en drukte op de voorhoofd van de zwarte wolf. De gele ogen schoten open. Rustig stond de wolf op. Norwood aaide hem over zijn hoofd. Niet meer zo bijten hé... zei hij tegen de wolf. De leerlingen en Savador zouden het horen as grom en geblaf. Norwood stond op de wolf liep weg en daarna ging zijn blik naar Savador. Hij merkte het konijn op. Hij voelde woede opborrelen. Zo behandel je een dier niet in het bijzijn van zijn baasje. Hij liep wat naar Savador toe. Hij keek hem in de ogen en al snel sloeg Norwood met een vuist in het gezicht van Savador. Hij pakte de hand vast waar het konijntje in zat en maakte het konijntje los van Savador's greep. Het konijntje liet hij op zijn arm rusten en hij voelde het nog natrillen van angst. Norwood liep naar Amelie. "Sorry dat je dat moest zien..." zei hij. "Dat is Savador, het schoolhoofd, en grootste zak van de school..." zei hij kalm. Hij gaf het konijntje terug aan Amelie.

Amelie keek op toen Savador in zijn handen klapte. Ze moest grinniken, Ze vond dit schouwspel tegen Norwood wel grappig. Ze luisterde aandachtig hou hij hem kleineerde. En genoot ervan. Tot dat begon over een hapje voor zijn slang , kreeg Amelie het benauwd. "Mijn konijntje is misschien in gevaar" mompelde ze bezorgd. Ze schuifelde met haar voeten en maakte met haar tong een vreemd geluidje. Ze hurkte zich. "Hier Lopunny , tut tut tut tut tut... Lopunny!" Zei ze zacht. Tot ze achter haar een irritant gepiep hoorde, draaide ze zich met een enorme ruk om. Ze zag dat de slang , wat hoogst waarschijnlijk het huisdier was van savador , naar haar konijntje hapte. Ze sprong recht en greep naar het beest. "Geef het terug!" Riep ze nog. Toen ze norwood's vuist in het gezicht van savador zag, schrok ze even maar werd weer gekalmeerd toen ze haar geluksbrengertje weer in haar armen kreeg.

Savador proeste binnensmonds om Norwoods woorden, later gevolgd door een zacht gelach. Hij luisterde niet naar hem, maar richtte zich tot Saethion, die zijn kaken al ver had opengesperd. 'Saethion,' sprak hij hem kalm toe. De slang draaide zijn kop met een ruk richting zijn baas. 'Ne. Tenad ĝi.' Langzaam maar zeker trok Saethion zich weer terug, maar in de turkooiskleurige slangenogen was grote tegenzin te zien. Savador aaide de slang over zijn flinke geschubde lichaam om hem toch enigzins tevreden te stellen. Ondertussen had Norwood de wolf, die weer bij zijn zinnen gekomen was, laten gaan. Toen Savador weer opkeek stond Norwood pal voor zijn neus. De geamuseerde uitdrukking op zijn gelaat gleed direct van zijn gezicht en nam plaats voor een harde norse blik. Het volgende moment, als in een flits, voelde hij een rake klap in zijn gezicht. Savador wankelde wat achteruit tot hij met zijn rug tegen een boom stond in de schaduw. Saethion siste nijdig en richtte zich in een fractie van een seconde in zijn volle lengte op. De slang staarde furieus op Norwood neer, want niemand kwam ongestraft aan zijn meester. Savador veegde met de rug van zijn hand het bloed van zijn lippen terwijl hij Norwood met een vurige blik bleef aanstaren. Als blikken konden doden had hij zo makkelijk van Norwood af kunnen komen. De woorden die Norwood tegen het nieuwe meisje zeiden deed hem beven van woede. 'Je zou het goede voorbeeld moeten geven, Norwood. Je slaat toch geen collega's, en dan vooral niet in het bijzijn van leerlingen? Erg intelligent van je. Het imago als grote vriend van alles en iedereen sla je ermee stuk,' siste Savador nijdig. Zijn bleke hand tastte naar Saethions kop om hem weer tot rust te stellen zonder zijn blik van Norwood los te scheuren. Wat haatte hij die man toch. 'Je kunt me slaan, kleineren en pijnigen zoveel je wilt. Maar of het wat uithaalt is een ander verhaal..' Savador kwam met langzame passen uit de schaduw gelopen, maar bleef op een afstandje verwijderd van de rest staan. 'Ik was aan het zoeken naar een prooi voor mijn slang, ja. Dat gaat immers voor, niet? En ik had er één gevonden. Maar wie zegt dat ik van plan was dat beest aan mijn Saethion te voeren? Denk na voor je stomzinnige acties uitvoert!' Hij bracht een trillerige zucht uit, waar duidelijk aan op te merken was dat hij zijn woede grotendeels inhield. 'En jij!' snauwde Savador plotseling terwijl hij met een vinger in Amelie's richting priemde. 'Je mag hier dan wel nieuw zijn, maar brutaliteit of enige vorm daarvan tolereer ik niet. Ik zeg het nu vast voor je voor onprettige verassingen komt te staan. En hou in het vervolg je springbeest bij!'

Norwood draaide zich met een ruk om en staarde recht in de ogen van de slang. Angst voor de slang had hij niet. Nee alles behalve. "Ik ben geen vriend van 'alles' en iedereen." zei hij kalm. Ineens viel hij uiteen in bladeren en stond vlak voor de neus van Savador. Hij greep hem bij zijn keel en keek hem strak in de ogen. "Ik sla inderdaad geen collega's...." zei hij kalm. "Ik weiger te werken met mensen zoals jij en je bent voor mij ook geen collega..." zei hij woedend maar met een zachte stem. "Na wat je met Madeline gedaan hebt, ben ik je vort spuug zat..." zei hij op diezelfde manier. "Savador, hou die stomme opmerkingen voor je..." zei hij wat kalmer. "Je doet hier een meisje zowat pijn..." siste hij woedend naar hem. Toen Savador ook nog eens begon te snauwen tegen haar was voor hem de maat vol. Norwood greep Savador bij zijn keel duwde hem tegen een boom die zowat vloeibaar leek. Langzaam verdween Savador voor een deel er in. Op den duur werd het weer hard en zat Savador vast. "Je moet mensen eens leren respecteren en met een andere toon aan te spreken..." zei hij wat harder in zijn gezicht. Die leerling komt hier nieuw op school en wordt gelijk de eerste de beste keer dat ze het schoolhoofd ziet afgeblaft door hem." zei hij kalm. "Madeline was anders, toen Madeline hier het schoolhoofd was zorgde dit voor rust. Iedereen, ik herhaal, iedere leerling en leraar hier ziet jou niet als het schoolhoofd. Alleen die bloedverwanten van jou accepteren het. Verder wil iedereen hier Madeline terug. En ze mogen bij mij aan het lokaal komen als ik geen gelijk heb..." zei hij. "Madeline was aardig, hielp leerlingen. Maar jij en je zielige maatje Deshas moesten deze school ruineren. Het verbaasd me dat er nog leraren en leerlingen komen..." zei hij. Daarna liet hij de keel van Savador los en draaide zich om. Hij liep van Savador weg en liet hem vast zitten. Hij zou toch wel vrij komen. Daarna liep hij naar Amelia en Gina. "Het spijt me, ik ga naar de ziekenzaal.." zei hij kalm. "Ik hoop dat Savador jullie niet te veel van last zal zijn." zei hij kalm.

"Master Norwood, geen probleem. Ga maar naar het ziekenzaal" zei ze, en liep dichterbij bij Amelie en dichterbij bij Master Savador. "O, ook hallo. Master Savador" zei ze. Wat was er gebeurt tussen Master Savador en Master Norwoord samen met Amelie? "Amelie?! Wat was er gebeurt?!" vroeg ze in de richting van Amelie, en wachtte haar antwoord. Gelukkig maar... Lopunny was terug!

Savador bleef onbewogen staan toen Norwood in bladeren opging en vlak voor zijn neus weer verscheen. Hij knipperde ook niet met zijn ogen toen hij bij zijn keel gegrepen werd. Saethion onderdrukte onder het spreken van Norwood een dreigend gesis en begon zich langzaam om zijn hals heen te wikkelen. Savador liet hem doen. Zijn starende blik boorde zich immers in Norwoods ogen. 'Nee, ik ben ook geen collega van je,' leek hij er zacht mee in te stemmen. 'Voor nu ben ik je baas! Ik kan je laten doen wat ik wil, ik kan je laten zwoegen en zweten tot bloedens toe en als ik wil beschik ik ook over de mogelijkheid je te ontslaan. En laat ik dat nu net heel graag willen..' Savador onderdrukte een zachte kreun toen Norwood hem tegen een boom aanduwde, waar hij door de stam deels werd overmeesterd. Hij probeerde zich weer los te rukken maar hij zat voor een helft muurvast. Daarom richtte hij zich maar weer zwijgend tot Norwood terwijl hij verder begon te spreken. Hij wuifde zijn woorden over Madeline met zijn vrije hand en een achteloze glimlach weg. 'Mijn koesterende vriend, daar hebben we het al vaker over gehad,' zei Savador kalm. 'Er zijn al talloze pogingen geweest mij van mijn juiste positie te ontdoen. En allemaal liepen ze uit tot mislukte doeleinden. Wat betekent dat? Dat betekent dat de taak als schoolhoofd speciaal voor mij is weggelegd. Het behoort aan mij toe. Iedereen die mij niet als schoolhoofd wil accepteren zal ik tot de dood toe dwingen tot acceptatie!' Van kalm gingen zijn woorden over in een hels geschreeuw, gevolgd door een vuistslag tegen de stam. Savador voelde zijn woede alles behalve zakken toen Norwood over Deshas begon. 'Oh.. dat moest hij eens horen. Spreken op zo'n toon over de Heer der Duisternis. Je zou geen seconde langer geleefd hebben, precies naar mijn voldoen. Ik snap zowiezo niet waarom een zwakkeling als jij aangesteld is tot opvolger. Maar het is immers al langer bekend dat Groenhoofdjes de slimste niet zijn. Zie Ferost, zo hersenloos als hij is met het Grense bloed dat door zijn aderen stroomt, kiest hij warempel één van de meest nutteloze personen hier uit om in zijn voetsporen te treden.' Savador glimlachte kil om die woorden. Het gaf hem een tevreden gevoel nu hij die mening gezegd had. Hij keek vals toe hoe Norwood hem losliet en van hem wegliep om de twee meisjes iets te zeggen terwijl hij met zijn vrije hand Saethions lichaam omsloot om de woedende slang in bedwang te houden. Zijn gouden ogen gingen nors richting Gina toen ze tot hem sprak. 'Zwijg,' beet Savador haar alleen maar toe. Hij voelde weinig voor een vrolijk gesprek.

Amelie stond met stomheid geslagen. Ze had de neiging in Master savador's gezicht te spuwen. Maar dat liet ze , dus tufte ze op de grond. Nog zonder een woord de te zeggen liep ze weer verder. "Gina... Kom je mee of blij je daar bij de pakken zitten?" Vroeg ze toen ze langzamer liep. "Ik voel geen intensieve drang om hier nog te blijven" Zei ze onder de zin van de aanwezigheid van Master Savador.

"Het spijt mij. Master Savador. Maar... ik heb een probleem" zei ze. Ze keek in de richting van Amelie. "Ik kom zo. Ik kom zo" beantwoordde ze. Ze keek in de richting van Master Savador. "Met mijn nieuwe huisdier" vervolgde ze. Vroeger was haar huisdier een konijntje. Maar nu... een slang. "Helpt u mij?" vroeg ze in de richting van Master Savador, en wachtte zijn antwoord af.

Alsjeblieft" vervolgde ze, anders Master Norwood.

Savadors slangachtige ogen gleden van Amelie naar Gina, en weer terug. Dat nieuwe kind stond zijn schoolterrein onder te tuffen. Het gaf hem direct een beeld van een onopgevoed en respectloos kreng, zoals iedereen hier wel onder de leerlingen. Op zijn eigen familieleden en Diva na, natuurlijk. Hij bleef Gina ijzig aanstaren toen ze hem iets vroeg over haar nieuwe huisdier. Leuke timing om hem daar juist nu mee op te zadelen. Het maakte hem alleen maar norser. Savador legde een hand op de boomstam en sloot geïrriteerd zijn ogen. 'Libero.' Op die spreuk ontstond er vanonder zijn handpalm een zwarte verkleuring, die zich als een inktvlek over de stam van de boom verspreidde. Een moment later vielen er stukken schors van de boom en hingen de takken en bladeren slap. Zolang Norwood nog in de buurt was liet hij de boom expres doodgaan. Savador stapte heelhuids uit de stam en veegde wat bladeren en viezigheid van zijn kleding. Daarna keek hij Gina weer aan. 'In de bibliotheek ligt een heel leuk boek; 'Hoe een huisdier te houden voor Dummies',' gaf hij uiteindelijk nors antwoord op haar vraag.

Gina kreeg van Master Savador een titel van een boek: Hoe een huisdier te houden voor Dummies. "In de bibliotheek?" vroeg ze in de richting van Master Savador, en wachtte zijn antwoord af. Ze keek in de richting van Master Savador. "Ik heb een ander probleem met mijn nieuwe huisdier. Geen onderhoud problemen" zei ze. Ze zuchtte. "Laat maar... Laat maar... Maar toch bedankt" vervolgde ze.

"Ik kom! Ik kom! " riep ze naar Amelie. Ze liep dichter en dichter bij Amilie.

Norwood keek kalm naar Savador toen hij zijn laatste woorden sprak. Hij negeerde het. Savador was het niet eens waard om naar geluisterd te worden. Hij leefde in zijn eigen wereldje. Een wereldje waar hij alles was en dacht iedereen maar te kunnen domineren. Dan mocht hij toch duidelijk weten dat niet iedereen er mee eens was. Deshas had hij dan wel wat verkeerds over gezegd maar hij was kwaad. Dan viel er zoiets wel te begrijpen. Norwood liep echter kalm weg. "Gina, kom met je huisdier maar naar mijn lokaal..." zei hij nog. Als Savador haar niet zou helpen dan zou Norwood het maar doen. Kalm liep Norwood naar het schoolgebouw om naar de ziekenzaal te gaan.