Een meisje met rood haar en rode ogen liep door het duistere bos. Haar blik was emotieloos naar de omgeving gericht. Een valse grijns sierde haar lippen. Ze was hier geboren. Haar vader had haar grootgebracht en een tijdje was ze weggegaan sinds zijn dood. Ook haar moeder was dood maar dat.. Dat interesseerde haar echt niets meer. Haar zus was hier ook of was ergens anders. Ze hoopte haar niet tegen te komen want dan zou ze woedend zijn. Maar diep vanbinnen wilde ze dat juist wel, om haar te kunnen vermoorden. Ze grijnsde vals en keek om haar heen. Het duistere bos, een perfecte plek voor haar. Ze was eigenlijk nieuwsgierig wie haar zou herkennen, wie haar ouders kende en haar. Zijzelf wist niet zoveel meer maar toch was ze er nieuwsgierig over. Ze gaapte even verveeld en zag een konijntje. Ze rolde met haar ogen en balde haar vuisten. Een donkere flits kwam uit haar vuisten en het diertje lag dood. Ze grijnsde en stamptte er eens tegen. Ze snoof en hoorde iets. Ze keek even rond en liep dan rustig verder.

Het was nog altijd zijn meest favoriete plek om patrouille te lopen, op de kerkers na. Hier had hij immers een grote kans leerlingen te kunnen betrappen en straffen doordat ze onder lestijd of diep in de nacht, wanneer ze in hun bedden hoorden te liggen, hier ronddwaalden. Savador was diep in het bos ergens op een plek rijk aan schaduw gaan zitten, want hij had een hekel aan licht; of dat nu van de zon of van de maan kwam, al viel dat laatste wel mee. Hij had al een heel stuk van het bos gehad maar had besloten wat tijd voor zichzelf vrij te maken. Zittend op een oude rotte boomstronk en met een dik boek over duistere magie op zijn schoot, las hij kalm het boek door, alsof de enge geluiden en de geheimzinnige schimmen die af en toe opdoken tussen de boomstammen hem niet deerden. Zijn dier Saethion, een grote paarsachtige ratelslang, was gaan jagen. Die slang was voor hem zo tam als wat, maar van vreemdelingen moest hij het niet hebben. Het was daarom ook de reden dat Savador het boek met een klap dichtsloeg toen hij een hevig gesis gepaard met geratel in de verte hoorde. Met het boek onder een arm beende hij met forse stappen naar de plek waar het gesis vandaan kwam. Zodra hij zich weer met zijn slang herenigd had, zag hij dat Saethion op een leerlinge was gestuit. 'Vi faris grandan,' prees Savador zijn dier zacht in de Raziaanse taal. Daarna keek hij met een norse blik op naar het meisje. 'Wat doe je hier?' snauwde hij direct op een aanvallende toon. Hij had deze leerlinge nooit eerder gezien, maar hij herinnerde zich het leerlingendossier te zien van een nieuwe leerling die zich meteen ook in zijn mentorklas had aangemeld. Vitani, als zijn vermoedens juist waren. De naam kwam hem vaag bekend voor. Savadors gouden slangachtige ogen gleden van Vitani naar het gedode konijn achter haar. Saethion had het ook gezien en gleed er meteen op af. Een dode prooi was veel makkelijker onder hoede te houden dan een springlevende. Het bespaarde heel wat jaagwerk, maar daar was Savador niet blij mee. Het roofinstinct van zijn dier moest hetzelfde blijven als wanneer hij in de vrije natuur zou leven. En dat betekende dat Saethion zelf voor zijn prooien moest zorgen. De slang begon het dode konijn al in zijn geheel door te slikken. Savadors blik viel weer op Vitani. 'Hopelijk ben je waardig genoeg om deel uit te maken van mijn klas. Maar bij dit aanzien stel je me meteen al teleur. Savador, leraar vuurmagie, het schoolhoofd en je mentor,' stelde hij zich op een onhartelijke toon voor. Verder verspilde hij er geen woorden meer aan, maar besloot af te wachten wat voor excuus dit meisje had om rond te dolen in het duistere bos.

(Excuses dat het wat lang duurde, moest wat dingen doen tussendoor Dx en nu moet ik eten xd)

Het meisje hoorde iets en keek op. Ze zag de slang en snoof even. Rustig en kalm bleef ze staan, haar blik op de slang gericht. Haar rode ogen flitsten even op maar ze concentreerde haar op zichzelf. Dat had ze ook van haar vader geleerd. Ze zag toen een leraar, haar leraar blijkbaar. Ze hoorde wat hij vroeg en grijnsde lichtjes. "Ik loop hier" zei ze kalm en keek hem rustig aan. Ze merktte dat de slang het konijn opat en rolde met haar ogen. Ze richtte haar emotieloze blik weer op haar leraar. Ze hoorde wat hij zei en bleef hem kalm aankijken. Ze zweeg en meteen grijnsde ze weer. "Ik heb een hekel aan konijnen, sorry ik kon het niet laten" zei ze dan en grijnsde vals. Ze vond het altijd wel leuk een dier te doden die ze haatte. Ze bekeek haar mentor even en herkende hem vaagjes. Ze dacht even aan haar vader en een beeld van hem met iemand anders kwam in haar op. Zou die andere gedaante haar mentor geweest zijn? Ze wist het niet en eigenlijk wist ze ook niet dat ze in een klas zat. Haar vader had haar vast ingeschreven. Ze haalde droog haar schouders op en richtte haar blik op haar mentor.

Savador trok lichtelijk een wenkbrauw op bij het horen van Vitani's antwoord op zijn vraag. 'Dat zie ik,' zei hij bars. De verticale pupillen, als bij een slang, versmalden zich toen hij de reden hoorde van de afslachting van het konijn. 'En mijn slang heeft niets liever dan konijnen. Graag levend houden, dan heeft hij nog wat te jagen.' Savador liep langs Vitani heen en nam haar in het voorbijgaan vanuit zijn ooghoeken met een sluwe blik in zich op. Hij wist dat hij hier met een bijdehandje te maken had, dat was overduidelijk aan haar gedrag en manier van spreken. Maar hij moest haar toch niet betrappen op daden die niet door de beugel kunnen. Ze zat in zijn mentorklas, dus had hij een verantwoordelijk ontferm over haar. Ergens was Savador toch blij dat hij tot nu toe alleen maar meisjes in zijn klas had zitten, waarvan het merendeel goed handelbaar was. Hij begon nu zo zijn twijfels te trekken nu Vitani ook een leerling in zijn klas was. Niet omdat ze minder was dan de rest, maar omdat ze alles behalve vredelievend uit de hoek kwam. Savador knielde neer bij zijn slang, waarbij een flinke opbolling te zien was in zijn grote lijf. Saethion siste voldaan toen hij over de schouders van zijn meester werd gelegd. Met de slang om zijn schouders draaide Savador zich weer naar Vitani om. 'Nu je een mentorleerling bent eis ik hoge verwachtingen van je. Ik weet niet of deze school en haar regelementmethodes al bij je bekend staan, maar sinds ik hier de leiding heb zijn de regels wat aangepast. Harder en strenger. Slecht gedrag kan tot opsluiting in de kerkers leiden, en gedrag dat me totaal niet zint, daarbij kan ik wel een bezoekje aan de martelkamer regelen. Met soft gedoe bereiken we immers niets, wel dan?' Hij bleef Vitani doordringend aanstaren. Zijn laatste zin had vragend geklonken, maar in zijn ogen was te zien dat hij het meende. 'Het is maar dat je het weet, snoes. Je wilt wellicht niet voor verassingen komen te staan,' eindigde Savador zacht.

Vitani keek haar mentor rustig aan en grijnsde licht. "Mij best" zei ze rustig en keek even naar de slang. Ze dacht kort aan haar vader en schudde de gedachte weg. Ze zuchtte even en keek weer naar hem. Ze luisterde naar de woorden die hij sprak. Een grijnsje sierde haar lippen. Streng en hard? Niemand kon haar klein krijgen. Ze snoof en keek hem strak aan. Waarom had haar vader haar er nou ingeschreven?! Vitani, luister naar hem. Hij kan je goed opleiden zodat jij wraak kunt nemen. Luister naar hem liefje zei opeens een stem. Ze schrok en keek rond. Haar vader zei dat? Ze slikte en keek even naar de hemel. Ze snapte het niet en keek naar haar mentor. Zou hij het ook gehoord hebben of was ze haar dingen aan het verbeelden? En welke wraak? Ze wist eigenlijk niets over de dood van haar vader. Ze wist zelfs niet dat hij vermoord was. Ze schudde haar hoofd even en keek naar haar mentor.

Savador streek Saethion zacht over zijn schubben en siste hem zacht liefkozende woordjes toe in het Raziaans. Over Saethions kop priemden zijn gouden ogen weer in de rode ogen van Vitani toen ze op zijn eerdere woorden reageerde. Hij zag haar meer dan eens grijnzen en vroeg zich af wat er dan zo te grijnzen viel. Vooral nadat hij haar duidelijk had gemaakt dat het softe regelement op deze school zo goed als uitgestorven was. Het volgende moment keek Vitani hem weer strak aan en daarna leek ze ergens van te schrikken, waarna ze haar ogen ten hemel richtte. Savador kneep zijn ogen halfdicht. Wat een eigenaardig kind. Hij was benieuwd of ze het goed kon doen qua schoolwerk en hoe ze was tegenover andere leerlingen in de lessen. Ruziezoekers vatte hij graag bij de kraag. 'Goed,' zei Savador uiteindelijk, nog als antwoord bedoeld op haar eerdere reactie. 'Voor vragen of besprekingen kun je terecht bij het hoofdkantoor. Als ik niet in mijn lessen zit of geen surveillancedienst heb, kun je me daar vinden. Tenzij er op het moment iets is wat je dringend aan me kwijt moet?' Savador trok even een wenkbrauw op maar liet niet zien dat hij in de gaten had dat Vitani iets dwarszat, al wist hij dan niet waarvan ze zo geschrokken was.

Vitani zweeg een lange tijd en keek dan snel weer naar Savador. Ze hoorde vaag wat hij zei en vroeg en keek hem aan. "Nou euh" zei ze zacht en dacht aan de stem. "Heb je ook een stem gehoord?" vroeg ze dan. Ze voelde haar even anders, kwetsbaarder. Ze kon nu niet kwaad doen, gemeen doen nu ze aan haar vader dacht. Ze wilde meer weten over haar verleden en de dood van haar vader. Maar wie zou hem kennen? Wie wist wat er gebeurd was en wie snapte wat hij bedoelde met wraak? Ze had er geen idee van. Ze keek even rond en haar blik gleed even naar de slang. Ze richtte haar rode ogen weer op haar mentor en wachtte af. Hij vond haar nu vast raar. Ze zweeg en keek hem aan. Zwijgend..

Savador staarde Vitani net zo lang aan als het moment dat ze zweeg. Er verscheen een chagerijnige frons in zijn voorhoofd toen ze over een stem begon. 'Wellicht speelt dit oeroude bos al spelletjes met je? Het drijft je tot waanzin als je te lang tussen de fluisteringen en de schimmen blijft. Uiteindelijk raak je in de vergetelheid,' sprak hij zacht terwijl hij een aantal geheimzinnige blikken over haar schouder naar de rest van het bos achter haar wierp. Savador keek haar daarna met een sinistere grijns om zijn lippen aan. Het was eigenlijk meer om Vitani bang te maken. Maar niet plagend bang. Treiterend bang.

Vitani keek hem aan en hoorde wat hij zei. Ze rolde met haar ogen en keek hem droog aan. "Nu ben ik bang" zei ze nep zielig en snoof. "Ik meen het hoor, het was die van mijn vader. Hij zei dat ik naar je moet luisteren omdat je me goed kunt trainen om wraak te nemen, al snap ik het niet goed" vertelde ze dan en keek hem aan. Ze zuchtte even en keek om haar heen. Ze keek kort naar de lucht en richtte haar blik weer op Savador. Ze wist echt niet goed waarom die stem door haar hoofd spookte, wat wilde haar vader duidelijk maken? Ze slikte even en dacht kort aan haar zus. Ze verzette de gedachte en richtte haar blik op haar mentor. Rustig wachtte ze af.

Savadors gezicht betrok onmiddellijk bij het horen van Vitani's woorden. Hij kon het moeilijk hebben dat leerlingen zijn woorden tegengingen met bijdehante opmerkingen. Hij draaide zich met een ruk om, zodat zijn lange zwarte haren Vitani bijna in het gezicht sloegen, en liep met snelle passen verder het bos in. Savador bleef echter abrupt staan toen hij Vitani over haar vader hoorde praten. Hij wist dat die man dood was en ook op welke manier, al was hij dan nog een groot magiër geweest in het verleden. Het was beter als dit onderwerp vergeten zou worden. En het was vooral beter als Vitani er niets over te weten kwam. Savador draaide zijn hoofd zodat hij haar vanover zijn schouder een norse blik kon toewerpen. 'Je behoort me met 'u' aan te spreken,' zei hij daarom snauwend, totaal van het onderwerp over haar vader afwijkend. Deels ook om het feit verborgen te houden dat hij er meer over wist. Savador draaide zijn hoofd daarom weer terug en deed alsof hij al zijn aandacht aan Saethion schonk. In het geheim zat hij diep in gedachten verzonken en vocht met alle feiten die hij wist over de dood van de vader van dit meisje.

Vitani keek hem aan en stapte iets achteruit. Ze keek haar mentor aan en zweeg. Ze dacht weer aan haar vader en staarde naar de grond. Ze keek hem weer aan toen hij wat zei tegen haar. "Sorry" zei ze zacht en keek hem aan. Ze keek rond en dan naar hem. Hij deed zo anders en iets in haar zei dat hij meer wist. "U weet het wel he? Ik mag het niet weten, toch?" vroeg ze dan. Ze schrok dat ze dat vroeg en zweeg meteen. Het leek alsof ze zelf die woorden niet gesproken had. Wat had ze toch? Ze voelde haar goed en toch.. Ze verzette haar gedachte snel weer en keek haar mentor aan. Wat zou hij nu antwoorden? Haar gedachte zei net als de stem dat hij meer wist..

Savador reageerde niet op Vitani's verontschuldiging. Hij staarde met een lege blik voor zich uit terwijl hij Saethion afwezig aaide. Maar zijn blik werd klaarhelder en zijn pupillen versmalden zich bij het horen van haar volgende woorden. Ze sloeg de spijker precies op z'n kop, maar hij gaf geen kick. 'Ik weet niet waar je het over hebt!' praatte hij halverwege midden in haar zin snel en snauwend door haar heen. Hij sloeg haar woorden daarbij af, maar dat kon hem niets schelen. 'Sla geen wartaal uit als je zelf geen flauw benul hebt waar je het over hebt.' Tijdens het spreken draaide Savador zich niet naar Vitani toe, maar bleef met zijn rug naar haar toegekeerd staan. Vooral om de geërgerde blik in zijn ogen verborgen te houden. Ze was er veel te vroeg achtergekomen dat hij er meer over wist. Dat had niet mogen gebeuren.

Vitani hoorde wat hij riep en snoof. Ze liep naar hem toe en ging voor hem staan. Ze keek hem recht in de ogen, hij loog. "U liegt, u weet wel meer over mijn vader. Ik mag het dus niet weten" zei ze dan iets zachter. Ze keek even naar de grond en balde haar vuisten. Ze haalde even diep adem en keek weer naar haar mentor. "Vertel het me, ik weet zeker dat u meer weet. Het was mijn vader en hij betekende veel voor me. Ik moet het weten" zei ze tegen hem en slikte. Ze schudde haar hoofd even en liep een stukje weg. Ze zei niets meer en plofte neer op een boomstam die omgevallen was. Ze sloeg haar armen over elkaar en staarde naar de grond. Wat was dat grote geheim nou toch? Ze moest het weten! Al kreeg ze straf, het interesseerde haar niets, ze wilde alles weten. Alles!

Savador staarde Vitani een lange tijd strak in haar ogen aan toen ze pal voor hem ging staan. Meer om niet te laten blijken dat hij wist dat ze gelijk had en het moest toegeven. Dat zou hij niet doen. Hij liet haar woorden over dat hij loog en dat hij meer wist over zich heenkomen. Hij bleef daarbij emotieloos staan, maar zijn pupillen versmalden zich nog meer, zodat ze nu niet meer waren dan flinterdunne streepjes in zijn gouden irissen. Vitani volgde met nog meer woorden, en Savador staarde kalmpjes op haar neer. Een moment later krulden zijn mondhoeken om in een brede onaangename grijns. Het deed hem ergens goed haar zo gefrustreerd te zien. Geen denken aan dat hij er een woord over los zou laten. 'Liegen is een handeling wat ongehoorzame leerlingen doen. Hoe kan ik je alles vertellen over iets waarbij ik zelf mijn schouders ophaal?' zei hij zwak schouderophalend terwijl zijn bleke gelaat nog steeds gesierd werd met een brede grijns. Een moment later zakten zijn mondhoeken omlaag en verhardde de blik in zijn ogen zich. 'Het is je eerste dag hier, kind. Ik zou me maar gedragen zoals ik van je verwacht, in plaats van dat je me zonder pardon als leugenaar uitmaakt,' zei Savador nu op een sissende, dreigende toon. Zijn ogen boorden zich geïrriteerd in Vitani's rug, die inmiddels op een omgevallen boomstam was gaan zitten.

Vitani zweeg een lange tijd en keek voor haar uit. Ze reageerde en antwoordde niet meer. Ze wist zeker dat hij liegde en ze snapte het niet. Ze snapte gewoon niet waarom hij het niet wilde zeggen. Was er dan iets ergs gebeurd? Dat ze kwaad of verdrietig zou worden? Of was ze te jong? Ze snapte het niet meer. Ze haalde diep adem en een diepe zucht verliet haar keel. Ze keek met haar emotieloze blik naar de grond. Ze zweeg en zei niets meer. Haar gedachten dwaalden steeds naar haar vader. Beelden schoten door haar hoofd. Iemand die tegenover haar vader stond. Hij schoot iets af en haar vader zakte in. Ze schrok en slikte even. Wat was dat?! Ze had zoiets nog nooit gezien..

Savadors uitdrukking verzachtte weer wat, al was dat nauwelijks zichtbaar. Vitani reageerde niet op zijn woorden, stelde ook geen vragen meer en smeet geen willekeurige conclusies meer wildeweg in het rond. Ze leek het op te hebben gegeven. Mooi, dan kon dat onderwerp dat hij liever vergat nu rusten. Dat werkte alleen maar in zijn voordeel. Wat had je immers aan een te groot ontferm over je vermoorde vader? Wat maakte het ook uit? Zijn eigen ouders waren als engelen voor hem geweest toen ze nog leefden. Maar zijn oom Marcus had alles verpest. Hij was mede verantwoordelijk geweest de kans op een gelukkige jeugd ongenadelijk weg te nemen. Savador zou liefde voor familie niet meer zo snel kunnen begrijpen als vroeger. Enkel voor zijn eigen gestichte familie met Diva, misschien. En zijn nichten die hier ook op school zaten en waar hij het nog wel goed mee kon vinden. Hij begreep dan ook niet echt waarom Vitani er zo mee zat. Savador bleef nadenkend staan tussen een aantal doornstruiken terwijl hij Saethion onophoudelijk over zijn lange slangenlijf bleef aaien.

Vitani lette even niet meer op Savador. Ze zuchtte diep en staarde voor haar uit. Ze had haar armen over elkaar geslagen en haar rode ogen stonden emotieloos. Ze was weer eens in gedachten verzonken. Ze dacht aan alles wat er al gebeurd was. Haar geboorte, haar moeder, haar stomme zus, de trainingen, haar vrienden, haar vader, alles.. Ze schudde de gedachte weg en opnieuw kwam het beeld in haar op. De man die stond te grijnzen naar haar vader die hij vermoord had. Een rilling liep over haar rug en ze snoof. Ze keek even naar Savador en richtte haar blik weer op de grond. Wat waren die gedachten nou? Wat wilden ze haar duidelijk maken?

Savador richtte zijn blik na een lange tijd met overpeinzingen te hebben geworsteld weer op Vitani, maar wendde zijn blik direct weer af toen zijn blik de hare kruisde. Haar ogen leken als vlammende vuurstenen die hem leken te beschuldigden dat hij er meer over wist, maar er niets over los liet. Hij zou het ook niet wagen. Hij kon daarmee een persoon die voor hem belangrijk was verraden. Om zichzelf maar een betere en zekerdere houding te geven, zeeg hij neer op een zwerfkei tegenover de omgevallen boomstam waar Vitani op zat. Hij ging er met zijn rug naar haar toegekeerd op zitten en legde het dikke spreukenboek weer op zijn schoot. Hij sloeg het open op de bladzijde waar hij gebleven was, maar in plaats van verder te lezen staarde hij naar de kleine witte ruimte tussen de letters en dacht verder na over de zaak van Vitani's vader. Zolang hij zich slim hield, hoefde ze er niet meer over weten te komen.

Vitani keek naar de grond en merktte dat hij ging zitten met zijn rug naar haar toe. Ze waren beide erg stil. Ze vond het zo lastig. Ze wilde weten wat er echt met haar vader gebeurd was. Opeens hoorde ze opnieuw zijn stem. Vitani, je zal erachter komen maar wacht af. Hij zal het je wel vertellen. Hij weet meer, vele meer dan dat hij je gaat vertellen. Dat is niet erg, je zal er nog wel achter komen zei de stem tegen haar. Vitani keek rond en even gleed haar blik naar de lucht. Ze zuchtte diep en nam een foto van haar vader. Zij, hem en Antony stonden erop. Ze staarde ernaar en slikte even.

Alsof Savador de stem ook gehoord had en het een grote invloed op hem maakte, gaf hij onbewust een hint. 'Vermoord,' ontsnapte er uit zijn mond. Hij wist zelf nauwelijks waarom hij het zei, maar direct nadat hij het gezegd had voelde hij een ongemakkelijk klemmend gevoel in zijn borst. Zijn beste vriend verraden was wel het laatste wat hij wilde doen. Savador stond wat overhaast op en veegde het vuil van zijn kleding, waarna hij zich met forse passen van de kei verwijderde. Wat boos over het feit wat hij zojuist gezegd had. Dat was duidelijk te zien aan zijn snelle manier van doen en lopen. 'Door wie doet er niet toe!' beet hij Vitani snauwend toe in haar voorbijgaan, ook boos over het feit dat zij het ongetwijfeld ook gehoord had. 'En hoe ook niet. Dat is niet een moment voor nu om je daar wijzer over te maken. Later wellicht.' Zwaar ademend van alle frustratie wilde Savador al weglopen en verdwijnen tussen de bomen.

Vitani staarde voor haar uit en schrok toen ze hoorde wat hij zei. Vermoord?! Ze voelde woede in haar opkomen en balde haar vuisten. Ze keek naar haar mentor die snel liep en haar nog toesnauwde dat het niet uitmaakte wie het deed. Ze mocht het nu niet weten. Ze dacht aan wat haar vader gezegd had. Ze keek naar hem terwijl hij wegliep. Ze wist niet goed wat zeggen eigenlijk. Ze zou er zeker achterkomen wie haar vader vermoord had. Ze zou wraak nemen. "Savador, ik heb nog 1 vraag" zei ze zo kalm mogelijk. Het was moeilijk omdat ze diep vanbinnen woedend was. Woedend en razend op de moordenaar. Ze snoof en haar rode ogen flitsten even op. Ze schudde haar hoofd en keek naar haar mentor.

Savador beende snel en haastig van Vitani weg. Saethion richtte zijn kop even verbaasd naar zijn meester op, zichzelf afvragend wat hem dwarszat. Hij hoorde Vitani hem nog kalm naroepen, en kneep zijn ogen stijf dicht. Met alle geweld wilde hij volhouden te geloven dat hij niets had gezegd. Dit vergat hij even liever. Maar Vitani maakte het hem alsmaar moeilijker door in zijn buurt te blijven en hem na te roepen. Als hij zijn geduld verloor deed hij haar nog wat. Savador liet zijn hand ontvlammen met zwart vuur, en ramde zijn vuist in een willekeurige boomstam om wat van de frustratie kwijt te kunnen. Het hielp niet veel. Hij draaide zich met een ruk om naar Vitani. 'Je behoort me met 'Master Savador' aan te spreken!' siste hij haar ziedend toe. Daarna draaide hij zich om en negeerde haar verdere woorden. Althans, dat probeerde hij. Zijn pas verlangzaamde wat, maar hij hoopte vurig dat Vitani er niet verder op door zou vragen.