 |  Onderwerp: Because it can || Yosh  za jan 12 2013, 19:37 | |
| Words; 627 || Tagged; Yosh || Notes; Sorry voor de late reactie D=
De uitdrukking die op zijn gezicht stond sprak gewoon boekdelen, dat was iedereen al opgevallen al zouden ze nooit precies kunnen raden wat hij ging doen. Natuurlijk wisten ze dat hij iets van plan was, maar wat en wie was de vraag. Sommigen hadden vermoedens, maar durfden ze niet luidop uit te spreken. Het enige dat hen wat hielp met raden, was het geluid van ijzere bussen die tegen elkaar sloegen. Het was de eerste keer dat ze Charlie met een tas zagen rondlopen waar ook degelijk iets in zat. Zachtjes fluitend liep de jongen door, de blikken die op hem geworpen werden negerend. Alleen de meisjes kregen een glimlachje als hij hen voorbij liep, voor de rest bleef hij gewoon voor zich uit kijken met die grijns op zijn gezicht. Goed, hij had al even niets meer van zich laten horen, dus was het tijd om de mensen te laten weten dat hij nog altijd aanwezig was. Vooral aan Savador, die waarschijnlijk gehoopt had dat hij op de een of andere reden gestorven was ofzo. He wish, zo makkelijk kwam hij niet van hem of zijn broer af. Daar had je wel wat meer voor nodig dan de dood. Nee, dan zouden ze waarschijnlijk als geesten iedereen blijven treiteren, gewoon omdat het kon. Niemand zou ooit van hem af kunnen komen, zeker Savador niet. Misschien kregen ze het voor elkaar dat hij van ellende van een brug sprong ofzo, al zou dat ergens wel spijtig zijn. Dan moesten ze een nieuw slachtoffer zoeken voor hun pesterijen en het was niet makkelijk om een slachtoffer als de hoofdmeester te vinden. Het was een uitdaging om over de schreef te gaan, om te zien hoe ver ze konden gaan totdat hij echt serieus kwaad werd. Dat was een keer gebeurd, met behulp van een paar anderen. Wat voor straf die anderen gehad hadden, wist hij niet precies, maar het zou wel iets minder erg geweest zijn als die van hun. Een korte rilling gleed over zijn rug en even schudde Charlie met zijn hoofd om de gedachte weg te krijgen. Als de hoofdmeester uitvond wat hij nu van plan was, zou hij waarschijnlijk terug naar de kerkers kunnen gaan, maar dat was het waard.
Hoe dichter hij bij de klaslokalen in de buurt kwam, hoe groter de grijns op zijn gezicht werd en hoe harder zijn vingers begonnen te jeuken om aan de slag te gaan. Onbewust versnelde hij zijn pas en stopte pas toen hij voor het lokaal fire magic stond, het lokaal waar onze geliefde hoofdmeester les gaf. Even wierp Charlie nog een blik door de gang voordat hij de paperclip uit zijn broekzak haalde. Dit werkte in films, dus moest het bij hem ook lukken. Na een paar moeten prullen, verbrak een droge klik de stilte en opende hij met een triomfmatelijke uitdrukking op zijn gezicht de deur om deze daarna direct terug te sluiten. Op zijn gemak zette hij zijn tas op de grond en haalde de graffitibussen eruit. Goed, waar zou hij beginnen te spuiten? Misschien de muur recht voor de deur zodat niemand het kon missen. Ja, dat was een goed idee. Charlie had net de dop van de bus afgehaald toen hij hoorde hoe de deur openging en verstuift op zijn plaats bleef staan. Pas na een paar seconden durfde hij zich om te draaien om te zien wie er binnen was gekomen een een opgeluchte zucht verliet zijn lippen toen hij merkte dat het een leerling was. “Hai.” De grijns was terug in alle glorie op zijn gezicht verschenen en iets of wat ongeduldig wachtte hij tot de jongen iets zou zeggen. Hij moest verder doen, anders had hij straks geen tijd meer om heel het lokaal vol te spuiten.
|
|
PROFILE
