Patience is the Ultimate Test||Suicune

-.Born a Stranger.-

Een prachtige, zonnige, zaterdagochtend begroette met haar zachte zonnestralen het schoolterrein. De temperatuur kroop samen met de zon langzaam omhoog, de vogels lieten als een stel fanatiekelingen hun ochtendzang horen en de douw vluchtte langzaam weg van de warme zonnestralen. Een prachtige, veelbelovende ochtend die de meeste studenten verspeelde door in bed te blijven liggen, gehuld in een donkere kamer met gesloten gordijnen. Enkelingen waren daarvan echter een uitzondering. Enkelingen zoals Earia. Earia zou nooit een prachtige ochtend als deze aan zich voorbij laten gaan door extra lang in bed te blijven liggen. Een mooie ochtend als deze zou ze niet binnen, onder haar lakens besteden, maar lekker buiten, in de frisse buitenlucht. Een mooie ochtend als deze was perfect voor haar ochtendmeditatie. Een heerlijke, lange, rustige meditatie, aangezien het toch weekend was. Ze hoefde zich niet te haasten om ook nog op tijd aanwezig te zijn in de lessen. Ze kon in alle rust en in haar eigen tempo haar tijd verdelen vandaag. En na de meditatie kon ze buiten direct verder gaan met haar eigen training. Ja, dat klonk wel als een heerlijk plan voor een mooie ochtend als deze. Ze zou de waterval waar ze van gehoord had opzoeken, om daar in alle rust haar ochtend door te brengen.

En zo was Earia uiteindelijk bij de waterval terecht gekomen. Ze had enkele minuten het terrein af lopen zoeken, maar ze had het toch nog weten te vinden. En wat een prachtige plek was het! En zo sereen! Ze had nooit verwacht dat het kletterende water zo een rustgevende werking op haar kon hebben. Ze had dan ook in alle rust haar mediatie kunnen doorlopen en af kunnen ronden. Sinds tijden was haar mediatie niet meer zo heerlijk verlopen. Maar na die mediatie vol rust en kalmte kwam er iets wat de irritaties en frustraties weer bij haar wist op te wekken; haar training.
Vlakbij de rand van het water had Earia zichzelf neerget in de lotushouding. Haar haren had ze opgebonden in een staart, haar jas had ze uitgetrokken en naast zich gelegd, samen met haar enkellaarsjes. Haar vingers lagen in haar schoot in elkaar verstrengeld en haar duimen hield ze zacht tegen elkaar aan gedrukt. Haar ogen waren gesloten en ze haalde diep en rustig adem door haar neus. Kleine zweetdruppels parelde langzaam over haar voorhoofd en ontblote armen tijdens haar diepe, zware concentratie op het stromende water. Een frons die steeds dieper leek te worden verscheen op haar gezicht, wat duidelijk aangaf dat ze moeite had met haar oefening. Het stromende water bij de waterval werd rustiger en rustiger, tot het uiteindelijk helemaal stil leek te liggen. De kouder wordende temperatuur nam beslag van het water waardoor het bevroor. De golfjes en slagen die veroorzaakt werden door de waterval probeerde het nieuwe laagje ijs te breken en te bevrijden, wat Earia in haar concentratie uit alle macht probeerde te voorkomen. Haar ontspannen spieren spande zich aan tijdens deze actie. Ook haar ademhaling werd zwaarder en onrustiger hoe langer ze dit volhield.
Maar daar bleef het niet bij. Toen Earia het gevoel kreeg dat ze het water aardig onder controle had ging ze nog een stapje verder voor zichzelf. Het water wat onder het ijs lag bracht ze samen met het ijs een stukje omhoog om er een betere vorm aan te geven. Een scherpe, puntige vorm, wat iets weg kon hebben van een grote speerpunt. Voorzichtig en moeizaam boog het water en ijs zich om naar Earia haar wil, terwijl ze het wilde water van de waterval nog altijd in toom wist te houden. Tijd voor de derde stap. Langzaam leek er nog een laag over het ijs heen te komen. Maar het was geen extra laag ijs; het was een dun laagje kristal. Tergend traag kwam er een flinterdun, doorzichtig, glazig laagje over het ijs heen om het geheel wat steviger te kunnen maken. Earia klemde haar kaken stevig op elkaar en haar ogen waren stijf dichtgeknepen. Haar spieren waren zo enorm aangespannen dat haar armen en handen trilde van de inspanning wat het allemaal kostte. Zweetdruppels gleden langs haar voorhoofd en wangen naar beneden, waar ze via haar kin naar beneden druppelde en op haar handen terecht kwamen. Haar lichaam en geest probeerde haar te vertellen dat dit teveel voor haar was, maar ze bleef koppig doorzetten. Ze zou dit volhouden! Ze zou doorgaan en zichzelf tot het uiterste drijven! Tot een bonkende hoofdpijn er uiteindelijk toch een eind aan kwam brengen. De zware inspanning was haar teveel geworden wat de oorzaak was geworden van een stekende hoofdpijn die haar concentratie wist te verbreken. Met een zachte kreun en een diepe, geschrokken ademhaling opende Earia haar ogen waarna het kristal samen met het ijs aan diggelen brak en het water weer zijn eigen vorm aannam. De spanning op haar spieren verdween en het water bewoog weer volgens zijn eigen ritme en slagen.
Zachtjes hijgde Earia terwijl ze met een lege blik voor zich uit staarde en weer op adem probeerde te komen. Toen haar hart eindelijk weer een beetje een normaal ritme aan had genomen gleed ze met haar hand door wat losse haarplukken en voelde ze hoe het zweet aan haar lichaam plakte. Gefrustreerd liet ze haar andere hand over haar gezicht glijden om wat van de zweetdruppels mee te nemen. Een halfuur… ze was nou al een halfuur bezig met deze oefening. Ze had het wel tig keer opnieuw geprobeerd, maar elke keer liep ze vast op hetzelfde stuk! Ze kwam voor haar gevoel geen steek vooruit in deze training. Een diepe zucht ontvluchtte tussen haar lippen door. Wat deed ze nou steeds fout waardoor ze niet verder kwam? Wat deed ze verkeerd?

Patience is the Ultimate Test||Suicune Sheet

De zonnige ochtendgloren begroeten Suicune's gezicht. De douw geeft haar omgeving een mysterieuze sfeer. Ze had voor haarzelf besloten om in haar originele vorm buiten te verblijven. Tussen de muren van het kasteel vond ze het te onrustig. Zoveel mensen dat er daar aanwezig zijn. Nee, hier heeft ze tenminste rust. De eerste nacht had ze doorgebracht in de grot achter de waterval. Dat het een bijzondere plaats is voelde ze al voordat ze binnenkwam. De waterval staat bekend om het feit dat de eerste LMers daar de magie leerden kennen. Tot op de dag van vandaag is de waterval een plek met een bijzondere sfeer. De grot achter de waterval bevat tevens veel kristallen. De schoonheid van de kristallen liet Suicune besluiten om daar haar eerste nacht door te brengen. Nu stond ze bovenaan de waterval, op de rotsen die tussen het water liggen. Ze voelt het stromende water langs de rotsen glijden. Ze hoort het water vallen. Vanaf dit punt heeft Suicune een goed uitzicht over de omgeving. Ze ziet het bos, waar vele dingen gebeurt zijn en zullen gebeuren. Ze ziet het stille meer, het water daarvan had ze gisteren nog gezuiverd, als geschenk aan het water. Het water van de waterval heeft ze tevens gezuiverd. Het water daar heeft zelf ook zuiverende eigenschappen. Maar na al die eeuwen is het goed om het water zelf nieuwe kracht te schenken.

Deze planeet is anders dan Cassia. Anders dan alle andere planeten. Het is het gemiddelde van alle planeten bij elkaar, een neutrale zone. Dat vind Suicune zo bijzonder aan deze planeet. Het is het verzamelpunt voor alle magiesoorten. En hiervandaan wil Suicune haar missie uitvoeren, mensen leren het goede voor elkaar te doen.

De douw was ondertussen geheel verdampt, en de mysterieuze sfeer is veranderd. Veranderd, niet verdwenen. Rond Suicune hangt altijd een mysterieuze sfeer. Een kalme sfeer. Maar waar het nodig is kan ze ook angst in haar vijanden inboezemen. Ja, ook de adviseur van de Vrouwe van het Water heeft vijanden. Al eeuwenlang word Suicune gevolgd door een groep die kwade dingen met haar voorheeft. Het was hun bijna gelukt om haar te vangen, waar het niet dat ze Suicune onderschat hadden. Dat was eeuwen geleden gebeurt, maar de organisatie bestaat nog steeds. Suicune had ze allemaal kunnen doden. Maar dat heeft ze niet gedaan. Iedereen heeft namelijk het recht om te leven. Als het echter nodig is kan de serene Suicune haar aanvallers ombrengen. Het kalme water heeft dan de agressie van een vloedgolf en de kracht van een waterval. Al die tijd zal Suicune echter kalm blijven. Haar kalmte, dat is Suicune's belangrijkste eigenschap.

Suicune voelt dat ze niet meer alleen is. Ze voelt de aanwezigheid van een leerling bij de waterval. Met een kalme blik ziet Suicune het meisje mediteren bij de oever van de waterval. Suicune observeert van boven de waterval het meisje. Met een goedkeurende blik ziet ze de rust in het jonge kind. Ja, rust. Rust en water. Suicune voelde dat dit meisje van Cassia afkomstig is. Haar eigen geboorteplaneet. Ze merkte echter ook Novaanse kenmerken op. De overeenkomsten zijn interessant. Gezien het feit dat Suicune een Novaanse basis heeft.

Ze voelt de sfeer veranderen. Irritatie en frustratie zijn te voelen. De emoties komen bij het meisje vandaan. Wat zou er aan de hand zijn, dat ze zich zo voelt? Belangstellend blijft Suicune haar observeren. Het water die van de waterval naar beneden gaat leek langzamer te gaan. Het water koelde ook langzamerhand af. Stromend water bevriezen is voor jonge magiërs niet simpel. Vooral omdat het water van de waterval zelf zowat magisch is. Dat dit meisje het kan vind Suicune best indrukwekkend. Het water was ondertussen bevroren terwijl het water dat naar beneden viel het ijs probeerde te breken. Hoelang zal het meisje dit volhouden? Hoogstwaarschijnlijk niet lang, gezien het feit dat Suicune de vermoeidheid bij het meisje aanvoelde. Het ijs vormde echter een speerpunt. Het was duidelijk dat het meisje geen gebrek heeft aan wilskracht. Maar het volgende wat er gebeurde maakte zeker indruk op Suicune. Over het ijs verscheen een doorzichtige laag. Een kristallen laag. Bewonderend keek Suicune hiernaar, maar het bleef niet voor lang. Het meisje hield het niet lang meer vol. En het ijs spatte, samen met de kristallen laag, uit elkaar.

Kalm heeft Suicune hiernaar gekeken. Jammer dat het niet lukte, maar dit meisje heeft wel potentie. Rustig loopt Suicune weg van de waterval, om langs de rotsen naar beneden te gaan. Ze liet een dikke mist tussen de bomen en over het water ontstaan om zichzelf te verbergen. Ze wachtte even, om vervolgens van uit de mist te verschijnen. 'Ik heb je training gezien en ik ben onder de indruk van je mogelijkheden.' Met een kalme blik keek Suicune het meisje aan. Nu ze dichterbij was voelde ze het meisje beter aan. Zo voelde Suicune de naam van het meisje aan. Een zeer mooie naam. 'Earia, mijn naam is Suicune.' vervolgt ze. 'Sta mij toe om je te assisteren met je training, kristalmagie komt weinig bij magiërs voor en is een bijzonder iets'

Suicune was hier gekomen om mensen het goede te leren doen. Door zelf iemand te helpen hoopt ze het goede voorbeeld te geven. En hoogstwaarschijnlijk zal Earia beseffen wat er voor haar staat. Want vele Cassianen zijn opgegroeid met het verhaal over de Purifier of the Water, Suicune.

(Sorry voor het wachten. Hopelijk kan je er wat mee)

-.Born a Stranger.-

Vermoeid wreef Earia met haar handen over haar gezicht, enig zweet wat nog aan haar gezicht plakte weg vegend. Wat deed ze nou steeds fout waardoor haar training altijd met dit resultaat eindigde... Geërgerd beet ze op haar onderlip. Misschien... Wat nou als ze bij haar volgende poging eerst het water zelf, zonder het te bevriezen de gewenste vorm gaf? Hoe zou het dan verlopen? Ze kon het allicht proberen. Wat had ze ten slotte te verliezen? Rustig en diep haalde Earia adem door haar neus en probeerde ze haar innerlijke rust en concentratie weer te vinden om haar training te vervolgen. Rust en kalmte... Die combinatie was de sleutel naar het succes wat ze wilde boeken. Ze moest gewoon geduld hebben. Geduld was niks meer dan een momentopname. Een test die ze zou overwinnen en waar ze in zou slagen.
Goed... Vanaf het begin maar weer. Rust en kalmte... Rustig en diep begon Earia adem te halen en sloot ze haar ogen om zich weer af te kunnen sluiten van de buitenwereld. Maar toch... Wist iets haar hiervan te weerhouden. Iets leek niet helemaal meer te kloppen. De lucht voelde plots ook zo anders. Verward om dit gevoel opende Earia haar ogen, observerend naar wat er nou eigenlijk aan de hand was. Het was dat bewuste moment dat Earia een merkwaardige verandering in de omgeving ontdekte. Mist? Nu, zo spontaan en uit het niets, op een lentemorgen als deze? Wantrouwend kneep Earia even haar ogen wat samen. Iets klopte er niet aan dit zaakje. Een plotse, rustige, heldere stem wist haar echter uit haar wantrouwende gedachte te trekken en haar aandacht op een nieuwe, bijzondere verschijning te vestigen. Hoewel ‘bijzonder’ eigenlijk nog zacht uitgedrukt was.
Toen Earia haar blik vestigde op waar het stemgeluid vandaan kwam werden haar ogen even groot op het moment dat ze zag bij wie het vandaan kwam. Of beter gezegd; bij wát het vandaan kwam. Wat was… Vol verwarring, maar ook verwondering staarde Earia naar het aangekomen wezen, maar een beetje vaagjes luisterend naar de woorden die het sprak. Ze werd zo in beslag genomen door de vertoning van het wezen dat ze nogal problemen had met het letten op de woorden die gesproken werden. De woorden zoemde eerder als kleine vliegjes aan haar voorbij, dan dat ze echt tot haar door leken te dringen. Op een paar woorden na, die haar als een pijl rechtstreeks wisten te treffen. Wacht… Suicune? De naam was Suicune? Vol ongeloof bleef Earia in stilte het wezen aanstaren. Suicune als in… de zuiveraar van het water? Ze had legendes en verhalen erover gelezen, maar had altijd gedacht dat het wezen slechts dat was; een legende. Maar hier stond het wezen nu… voor haar neus… Haar naam noemend en hulp aanbiedend alsof het de gewoonste zaak van de wereld was.
Verward wreef Earia in haar ogen. Ze droomde toch niet? Opnieuw opende Earia haar ogen om te ontdekken dat het wezen nog altijd aanwezig was. Wat was er aan de hand!? Het idee dat de legende opeens voor haar stond en haar een helpende hand aanbood klonk zo… onwerkelijk. Het voelde eerder als een vage droom dan als de werkelijkheid. Ugh, dit hielp zeker niet mee voor de hoofdpijn die ze had overgehouden aan haar mislukte training. “Sorry, ik, ehm… dit is allemaal een beetje verwarrend,” begon Earia op een verontschuldigende toon. Hoe moest ze hier in godesnaam op de juiste manier op reageren?