In de operatiekamer

Rose had toestemming gehad om naar de operatiekamer te gaan, en daar was ze dan ook erg blij om. Rustig liep ze dan ook richting de ziekenzaal, waarna ze dan even kort naar buiten keek. Haar ogen glinsterden héél even kort, en ze hoopte maar dat ze gelijk gehad heeft, aangezien ze haar lieve Selavin niet wilde verliezen. Ze moest zich bedwingen om niet te gaan huilen, maargoed na een tijdje kwam ze dus aan bij de ziekenzaal. Rustig liep ze naar binnen, en ze liep meteen naar de operatiekamer. Haar blik ging meteen naar Selavin die er nog in coma lag. Vervolgens liep ze op hem af, en ze nam dan ook zijn hand vast. Toch kon ze haar tranen niet bedwingen, en ze hield zijn hand tegen haar wang aan. "Selavin ik hoop dat je me kunt horen. Word alstublieft wakker ik kan niet leven zonder je, mijn hart breekt om je zo te zien liggen." Zei Rose dan ook zacht tegen hem, en ze hield zijn hand stevig vast. Ze hoopte echt dat hij wakker werd, omdat ze anders niet meer zou weten wat ze moet doen. Door hem voelde ze zich vele veiliger, maar ook erg gelukkig na wat er in haar verleden allemaal was gebeurd.

Selavin lag nog steeds in de operatie kamer. Zijn ogen hij gesloten en zijn ademhaling was normaal, als die van een slapende. Hoewel hij niet echt helemaal bij bewustzijn was voelde hij Rose's aanwezigheid wel. Toen ze zijn hand vast pakte bewogen zijn vingers licht alsof hij haar aanwezigheid echt voelde. Zijn ademhaling werd onrustig en zijn hartkloppingen daardoor sneller.

Rose keek naar hem, en ze wist al zeker niet meer wat ze zonder hem moest doen. Even dacht ze wat te voelen, maar dan keek ze weer triestig voor zich. Ze keek dan naar de toestellen waar hij aan verbonden was, en er gleed weer een traan langs haar wang naar beneden. Ze wilde hem echt niet verliezen, aangezien hij haar leven was. Nouja ze kon gewoon niet zonder hem, en dat merk je dan ook duidelijk aan haar. Ze hield zijn hand goed vast, en ze merkte dan dat er wat gebeurde. Ze begon angstig te worden, en dus wist ze al helemaal niet meer wat ze moest doen. "Selavin? Laat me niet in de steek, alstublieft laat me niet in de steek." Herhaalde ze dan ook met tranen in de ogen, en ze ging dan met haar hand langs zijn wang. "Ik hou teveel van je, mijn hart breekt als je zou sterven." Zei ze dan nog tegen hem, en ze drukte dan even haar lippen op de zijne. Toch was het maar een korte kus, en ze hoopte echt dat hij het zou halen.

De woorden die Rose sprak drongen maar amper tot Selavin door. Het klonk enkel als vage geluiden. Net alsof hij doof was. Maar de kus die ze op zijn lippen drukte. Die voelde hij, en dat was wat hem terug naar de werkelijkheid riep. Langzaam, alsof zijn arm van lood was, tilde hij die op en sloot zijn hand om die van Rose die tegen zijn wang aan lag. Hij dwong zichzelf zijn ogen te openen. Eerst vage spleetjes maar later kreeg hij het voor elkaar zijn ogen half te openen. Hij herkende vaag de contouren van Rose's gelaat. ''Rose'' mompelde hij zachtjes. Het klonk meer half fluisterend dan mompelen.

Rose had nog steeds tranen in de ogen, en ze voelde dan plots zijn hand op de hare. Ze bekeek hem dan ook, en bij het horen van zijn stem voelde ze haar hart sneller slaan. "Selavin." Zei ze dan ook al huilend, en ze gaf hem dan een knuffel. Ze was blij dat hij wakker was, en ze liet hem niet meer los. "I-ik was bang, bang om je te verliezen Selavin. Ik heb jou meer nodig dan je zou denken. Jij bent de enige die mij zelfs kan stoppen als ik...als ik in die vorm zit." Zei ze dan ook tegen hem, waarna ze hem dan weer een kus op zijn lippen gaf. Dit keer was de kus vele langer, en ze hield haar ogen dan ook gesloten.

PROFILE MAGICIAN