Wond verzorgen

Savador was doorgelopen naar de ziekenzaal. In plaats van te kloppen, gaf hij even een luide bons tegen de deur om zijn aanwezigheid aan te tonen terwijl hij er langs liep. Hij wierp een norse blik de zaal in. Kennelijk was er op het moment niemand aanwezig, of ze waren niet in de zaal zelf. Hij was er niet zeker van of Hatori zich nog op de legerbasis bevond. Het kon hem ook weinig schelen. Desnoods behandelde Mèadraid hem. Als zijn wond maar verzorgd werd. Hij streek zijn lange haren achter zijn schouders terwijl hij op één van de bedden neerzeeg en kalm wachtte.

(Sorry dat ik pas zo laat reageer. Ik had het druk met school)

Mèadraid kwam de ziekenzaal net binnenlopen. Haar boog en pijlenkoker hingen over haar schouder. Ze moest in het bos wat kruiden plukken en was meteen even wat gaan oefenen. Ze keek even op toen ze Savador zag zitten. Ze hoefde dan ook niet te vragen wat er aan de hand was. Zijn wond was niet bepaald een speld in een hooiberg. ''Ik vrees dat dat gehecht moet worden'' zei ze stilletjes tegen hem terwijl ze haar spullen opborg.

(Geeft niet)

Savador onderdrukte een zachte kreun door een plotselinge pijnscheut die door zijn middel schoot. Hij haalde zijn hand van zijn wond. Nieuw donkerrood bloed glinsterde op zijn handpalm. Waar was dat mens! Er konden ieder moment gewonden naar hier worden gebracht, en ze was er niet eens om ze te verzorgen. Waaronder op dit moment hijzelf. Hij keek met een ruk op toen hij voetstappen hoorde. 'Waar zat je!' snauwde hij Mèadraid direct toe. Zijn norse blik kalmeerde wat toen hij hoorde dat het gehecht moest worden. 'Ja, dat vrees ik ook,' beet Savador haar vervolgens wat nijdig toe.

Ineens werd de kamer van Madeline open gesmeten. Madeline stond in de deuropening. Ze droeg een zwarte spijkerbroek met daarop een laag uitgesneden, witte top met dunne spaghetti bandjes. Daaroverheen had ze een zwart vest aan waarvan een kant over haar schouder zakte omdat hij eigenlijk een maat te groot was. ''Kan dat lawaai iets minder? Ik moet nu echt even mijn concentratie behouden en dat lukt me niet als iedereen elkaar hier aan het afsnauwen is'' zei ze geïrriteerd. Toen ze Mèadraid en Savador zag leunde ze even met over elkaar geslagen armen tegen de deurpost. ''Nou ja, dat verklaart wel het gesnauw. Maar houd het rustig wil je?'' zei ze iets kalmer tegen beide. Ze streek een lok haar achter haar oor en trok haar vest weer over haar schouder heen terwijl ze naar de kast liep. Ze pakte daaruit een glas en een asperiene. Ze vulde het glas met water en slikte met een paar groteslokken het asperientje in een keer door. ''Hoe kom je daar nou weer aan?'' vroeg ze aan Savador doelend op zijn wond. Er klonk ook een zweem van bezorgdheid in haar stem.

Savador keek op toen de deur met geweld open werd gesmeten. Zijn hart sprong op zodra hij zag dat het Madeline was. Toch wendde hij wat ongemakkelijk zijn blik af. De laatste keer dat hij haar gezien had, was toen hij haar 'dat' had aangedaan. Wat voor een houding hij zichzelf nu moest aannemen, wist hij niet goed. Ze zou zich er immers niets meer van herinneren. Voor haar was het nooit gebeurd. 'Vanwaar dat lange gezicht, Madeline?' vroeg Savador maar grijnzend. 'Je bent een Novaan. Gedraag je er naar.' Hij bekeek haar nog even voor hij zijn blik van haar losscheurde en zich richtte op waar hij hier voor was gekomen. Zijn blik verhardde wat en hij mompelde iets onverstaanbaars toen Madeline vroeg hoe hij aan zijn wond kwam. 'Een leerling met losse handjes. Respectloze jeugd van tegenwoordig,' antwoordde Savador mopperend terwijl hij zijn bovenkleding over zijn hoofd uittrok. De wond was nu beter te zien. Er liep een perfect rechte snee van net boven zijn heup half over zijn onderbuik, die niet leek op te houden met bloeden.

Madeline had even licht een wenkbrauw opgetrokken toen Savador zijn blik ongemakkelijk van haar had afgewend. Zij kon zich niks herinneren van wat zij ooit met elkaar gedaan zouden hebben. Voor Madeline was het nooit gebeurd. Haar gezicht betrok even toen ze zijn wond zag. ''Dat ziet er niet goed uit'' zei ze. Veel kon zij er niet aan doen. Dat was Mèadraids terrein. Ze zuchtte even moedeloos toen ze Savadors vraag hoorde. ''Sinds Hatori nog steeds in de oorlog zit en Mèadraid nog op school heb ik een brief gekregen waarin staat dat ik te laat ben met de huur voor ons appartement op Nova. Meestal betaalde Hatori dat omdat hij het meest verdiende maar nu moet ik er een baan bij nemen. Een vrij stressvolle klus als ik de hele tijd gestoord wordt'' zei ze.

''Sorry Madeline, maar dit blijft nou eenmaal een ziekenzaal. Het is daar niet zo vaak rustig'' verontschuldigde Mèadraid zich zacht tegen haar zus. Ze had haar niet tegengehouden toen ze en aspirientje pakte, maar ze moest nu echt stoppen. Teveel aspirientjes waren niet goed voor je. Mèadraid had ondertussen een kom water, een doek en andere benodigdheden gepakt om Savadors wond te verzorgen. Ze ging naast Savador zitten en begon het bloed een beetje te stelpen. Daarna maakte ze het eerst schoon met water en daarna met ontsmettingsmiddel. Daarna spoot ze snel een plaatselijke verdoving bij hem in zodat hij niets van het hechten zou voelen, maar ook niet helemaal in slaap zou vallen. Daarna met veel snel- en behendigheid hechtte ze zijn wond weer dicht. Ze maakte het nogmaals schoon en legde even voorzichtig een hand op zijn wond. Ze mompelde iets en haar hand en Savadors wond lichtte even op. ''Over drie weken mag de hechting eruit. Er zal dan ook niks meer van te zien zijn'' zei ze zacht tegen Savador terwijl ze weer opstond en alle spullen verzamelde om schoon te maken en op te ruimen.

Terwijl Mèadraid de benodigde spullen pakte om zich gereed te maken om zijn wond te hechten, luisterde Savador peinzend naar Madeline's woorden. 'Werkelijk? Wat voor een baan?' antwoordde hij vragend. Hij wierp Mèadraid een geïrriteerde blik toe toen ze naast hem ging zitten en het bloed uit zijn wond begon te stelpen. Daarna nam hij zich voor niet teveel op haar te letten, maar zijn aandacht bij Madeline te houden. Savador schoot echter een stuk opzij toen het kille gevoel van water dat in aanraking met zijn huid kwam een huivering over zijn ruggengraat bezorgde. Uit schrikreactie haalde hij met een vlakke hand uit naar Mèadraid, maar miste doordat hem op dat moment een verdovingsmiddel werd ingespoten. Even voelde hij zich suf en gevoelloos. Mèadraids woorden vlak nadat ze klaar was met hechten, riepen hem nuchter en bewust weer terug. In zijn gouden ogen flakkerde woede. Zodra Mèadraid weer opstond en alle gebruikte spullen verzamelde, greep Savador met een klamme hand naar haar pols en trok haar ruw naar zich toe, zodat zijn gezicht nog maar een paar enkele centimeters van de hare verwijderd was. 'Er bestaan vast wel andere manieren om wonden schoon te maken dan met water,' siste hij zacht in haar oor. 'Gebruik die dan ook! Wat ben jij? Breinloos? Leer denken, mokkel!' Savadors grip om haar pols verstevigde even. Het was bijna knijpen te noemen. Een moment later liet hij Mèadraid met een ruk los. Savador doelde op zijn zwakke plek. Mèadraid moest immers ook weten dat hij watervrees had, en om plotseling water op zijn blote huid te voelen was geen pretje. Om een bad te nemen moest hij zich er van tevoren al goed op voorbereiden, dat vaak gepaard ging met stress.

''Tja zover ben ik dus nog niet. Ik zoek nog'' zei Madeline zuchtend en streek even met een hand door haar haren. Haar blik betrok even licht toen Savador heftig uitviel tegen Meadraid. Ze kuchte even licht. ''Je hebt het nog wel altijd tegen mijn zusje Savador'' zei ze licht geirriteerd. Ze liep even naar Meadraid toen en legde even kort haar hand op Meadraids arm. Daarna ging ze naast Savador zitten. ''Luister, Meadraid leert om watermagie en genezing te combineren. Je kunt dus wel verwachten dat ze haar magie gebruikt. Ze is doodsbang van je. Je hoeft haar niet altijd zo uit te foeteren. Ze doet echt haar best voor je'' zei ze zacht tegen hem.

Toen Savador Meadraid vastgreep keek ze hem angstig aan. Ze probeerde zichzelf los te trekken. ''Ik doe alleen m'n werk maar'' piepte ze. Toen Savador haar losliet trok ze gauw haar arm terug en liep met snelle passen weg. Ze keek angstig om naar Madeline. ''Maak hem alstjeblieft niet kwaad Madeline. Ik krijg de kriebels van die vent. Hatori kan met dat soort mensen omgaan, ik niet'' zei ze zachtjes tegen haar zus. Daarna verdween ze door een andere deur. Hoe sneller ze weg was van Savador hoe beter vond ze.

Savador keek geërgerd op toen Madeline naast hem op het bed kwam zitten en ze Mèadraids daad goed probeerde te praten. Althans, voor hem was het een daad. 'Dat kan allemaal wel zo zijn, maar wanneer ik hier patiënt ben zoekt ze maar een andere oplossing! Ik ben niet goed gezind op water, verdomme! Dat weet jij en dat weet ik. Dat weet iedereen hier omdat er één of andere dwaas het als een lopend vuurtje door de school heeft laten gaan!' sneerde Savador woedend. Hij richtte zijn felle slangachtige ogen op Mèadraid toen ze de ziekenzaal verliet. Daarna keek hij Madeline weer aan. De woede in zijn ogen leek direct een stuk te zijn gekalmeerd. Hij steunde met zijn onderarmen op zijn bovenbenen en liet zijn hoofd even hangen. Na een zachte zucht te hebben geslaakt telde hij in gedachten tot tien. Tegen Madeline uitvallen vermeed hij immers liever. Zodra Savador weer oprichtte, bevoelde hij Madeline's buik zwijgend met een hand. Dat voelde nog gewoon plat. Ze kon dus niet zwanger van hem zijn, dacht hij opgelucht. 'Ze hoeft niet bang van me te zijn,' ging Savador verder alsof hij niet aan haar buik had gezeten. 'Ik bijt niet. Niet fysiek, tenminste.' Hij staarde met een kleine glimlach naar de grond op die woorden.

Madeline keek Savador even met een opgetrokken wenkbrauw aan toen hij aan haar buik voelde. ''Savador. Wat doe je?'' vroeg ze kalm aan hem maar zeker minst geamuseerd. Ze bleef hem nog even aankijken na zijn volgende woorden, wachtend op antwoord. ''Als je niet wil dat ze bang van je is dan ben je daar mooi te laat mee. Wat zou het jou eigenlijk kunnen schelen of Mèadraid bang van je is of niet. Je mag haar toch niet dus wat zou het?'' vroeg ze daarna. ''Mèadraid is nou eenmaal iemand die snel bang is voor iemand anders. Dat heeft ze vooral te danken aan onze vader en aan het feit dat ze vroeger heel erg ziek was altijd'' vervolgde Madeline die nu ook voor zich uit staarde.

Savador deed alsof hij Madeline's vraag niet hoorde, maar toen ze hem aan bleef staren wachtend op antwoord kon hij niets anders doen dan reageren. 'Niets belangrijks,' antwoordde hij simpel. Hij keek Madeline even kort glimlachend aan. Hij behield liever geen geheimen voor haar, maar het zou beter zijn om wat hij haar aan had gedaan voor zichzelf te houden. Hij wist immers niet hoe ze zou reageren zodra ze het wel zou weten. En als ze kwaad werd, waar hij wel van uitging, dan had hij weer een vriend minder. Savador richtte zijn blik afwezig op de deur toen Madeline verdersprak over Mèadraid. 'Inderdaad. Wat zou het? Ik denk toch niet dat zij en ik ooit dikke maatjes kunnen worden.' Hij streek zuchtend een paar lange lokken achter zijn schouders. 'Het spijt me,' verontschuldigde Savador zich even later zacht. 'Vooral omdat het familie van je is, spijt het me. Het is alleen dat ik geen steek veranderd ben. Dat zou jij moeten weten.' Savador wierp Madeline even met een kleine grijns een veelzeggende blik toe. 'We werken al een lange tijd in hetzelfde gevest,' voegde hij er zacht aan toe. Zijn gezicht betrok even toen hij de gehechte snee onder het praten even betastte.

Madeline keek Savador nog even aan maar een beter antwoord zou ze toch niet uit hem krijgen. Haar blik verzachtte wat toen hij verder sprak. Maar ze schudde haar hoofd op zijn laatste zinnen. ''Nee Savador, dat is niet waar. Je bent veel veranderd sinds ik je leerde kennen. Je bent gegroeid. Niet in lengte, maar als persoon. Vroeger zou je jezelf nooit verontschuldigd hebben. Zelfs niet tegen mij. Je hebt geleerd mensen lief te hebben Savador, je hebt nieuwe magie geleerd, je hebt vrienden gemaakt. In mijn ogen ben je heel erg veranderd, en ik vind ten goede'' zei Madeline zacht maar met een warme glimlach tegen Savador.

Savador keek op toen hij Madeline hoorde zeggen dat het niet waar was dat hij geen steek was veranderd. Diep van binnen ontroerden haar woorden hem, maar hij dacht er niet over die gevoelens nu te uiten. 'Bedankt,' zei hij zo zacht dat het nauwelijks te horen was. 'Maar wat kan ik over jou zeggen?' Savador draaide zijn hoofd richting Madeline en liet grijnzend zijn blik over haar heen glijden, alsof hij daarme enig detail probeerde op te merken qua vordering in karakter. 'Jij bent er in de tussentijd alleen maar mooier op geworden,' kwam hij uiteindelijk met een klein ondeugend glimlachje tot de conclusie. 'Er was al geen negativiteit aan je om mee te beginnen. Niet iets wat ik aan je kon opmerken.' Savador wendde zijn blik weer van haar af en staarde zwak glimlachend naar zijn handen. Het deed hem altijd goed zo nu en dan een praatje met Madeline te maken.

De woorden van Savador bezorgde Madeline lichtjes rode wangen maar ze glimlachte er wel bij. ''Dank je Savador'' zei ze zachtjes. Ze legde bemoedigend haar hand even op de zijneen streek er even kort met haar duim over waarna ze opstond. ''Als je ergens mee zit kun je altijd naar me toekomen hè'' zei Madeline daarna tegen Savador. ''Ik wil er graag voor je zijn'' vervolgde ze daarna zachter op. Ze liep weer terug naar het kleine trappetje tegen de achterste wand van de ziekenzaal die naar haar eigen kamertje leidde. Bij de deur glimlachte ze nog even kort naar Savador. Vervolgens sloot ze de deur weer zachtjes achter zich.

Savador grinnikte zacht om de verkleuringen op Madeline's wangen. 'Het is een feit, lieveling. Daar hoef je me niet voor te bedanken,' stond hij haar dank vriendelijk af. Hij voelde zich voor even warm worden van binnen toen ze haar hand op de zijne legde. Er verscheen een zwakke glimlach op zijn gelaat bij het horen van Madeline's woorden. Het was een goede vrouw. Nu ze zo vriendelijk deed had hij bijna spijt dat hij nog geheimen voor haar had. 'Jij bent ook altijd welkom bij me aan te kloppen als je met problemen zit,' antwoordde hij zacht. Savador keek Madeline glimlachend na tot ze uit het zicht verdwenen was. Daarna trok hij zijn bovenkleding weer aan en verliet de ziekenzaal zachtjes om terug te keren naar zijn kantoor.

PROFILE MAGICIAN

» Madeline verzorgen

Wond verzorgen

Wond verzorgen

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen