Miss Cassandra stond voor de gymzaal te wachten met een verwachtingsvolle lach op haar gezicht. Deze les was een praktijkles en vond daarom niet plaats in het lokaal van lichtmagie. Hoe ruim en fijn het daar ook was, voor het doel van vandaag voldeed het niet. De leerlingen zouden namelijk wapens in handen krijgen en om dat volkomen veilig te laten verlopen moest Cassandra goed overzicht kunnen houden. Waar kon dat beter dan... In de gymzaal? Ze had dus Master Kana gevraagd of ze van zijn zaal gebruik mocht maken, het was immers zijn terrein. Gelukkig had ze vriendelijke man onmiddelijk ingestemd op voorwaarde dat ze alles netjes zou achterlaten. Dus dat was allemaal dik in orde. De jonge vrouw droeg een simpele sportoutfit, haar lange haren in een hoge paardenstaart. Twee plukjes goudblond haar liepen sierlijk langs haar gezicht, te kort om in de staart te passen. Een zwarte broek sloot strak om haar lichaam, het lichtblauwe shirt stond mooi bij haar ogen. Haar haren waren vanochtend niet meer paars geweest, zoals wel vaker als ze een slechte nachtrust had gehad. Maar ze had niet de behoefte gevoeld om het onmiddelijk te veranderen, had ze tot haar verbazing opgemerkt. Dus liet ze het maar zo. De lerares stond in het zonlicht op te warmen, als je een grote affiniteit had met licht was dit een perfecte dag.

Algauw zag ze Eodan en meteen kwam ze overeind en liep in zijn richting. ''Hey, Eodan!'' sprak ze met een toon van enthousiasme die men moeilijk kon missen. Ze rende op de man af en omhelsde hem kort. Gewoon zo blij dat hij ingestemd had te komen. Om haar te helpen. Dat gaf haar zo'n fijn gevoel diep van binnen. ''Heb je de kristallen?'' Haar ogen stonden vrolijk terwijl ze voor de legendarische magiër uit liep richting de zaal. Daar lagen de houders al klaar, enkel hoefden er nog kristallen in gezet te worden. Apart van de rest lag een houder met een lichtpaarse versiering en een lichtroze kristal, deze was van Miss Cassandra zelf. Ook voor Eodan had ze een houder meegenomen, met lichtblauwe markeringen en een lichtblauw kristal erin. Hij had beloofd de overige kristallen mee te nemen, benodigd voor de les, om haar wat moeite te besparen. ''Ok, laten we ze erin doen.'' Zij aan zij maakten Eodan en Cassandra de les klaar, wachtend op de eerste leerlingen.
____________________________________________________
De kinderen die langzaamaan binnen kwamen druppelen wierp Cassandra allemaal een warme blik toe. Zodra iedereen er was zou ze haar praatje beginnen, wat veiligheidswaarschuwingen geven en dan de zwaarden uitdelen. Zij had er in elk geval zin in. ''Ik wil iedereen graag verzoeken om in het midden van de zaal te verzamelen.'' sprak ze de eerste paar leerlingen toe. ''Straks zal ik alles uitleggen.'' Als er eenmaal een paar mensen hier bij de tafel verzameld waren zou de rest vanzelf volgen, nietwaar? Op de tafel lag een rij met lichtzwaarden, nog niet ingeschakeld. Wat je dus zag was een zwart handvat met simpele witte versieringen, met daarboven een klein topje van een kristal gestoken. Elk kristal had een andere kleur, maar de zwaarden hadden hetzelfde effect. Ze was benieuwd hoe de les zouden verlopen. Het onderwerp had ze samen met Eodan bedacht om de jonge magiërs die Cassandra onder haar hoede had te leren om zichzelf te verdedigen met licht, de magie die altijd als zachtaardig beschouwd werd.

[De mensen die zich voor deze les hebben opgegeven zijn:
-xxx [van Rani]
-Aressuka
-Lightning
-Earia
-Roakes
Verder mogen andere mensen ook vrijelijk mee komen doen~
Kom aub alleen naar deze les als je denkt de hele tijd actief te kunnen blijven. Ik wil absoluut geen doodlopende les, want dit onderwerp lijkt mij heel leuk c:
Eodan is ook uitgenodigd, obviously ]
[Verdere informatie: De kristallen voor de leerlingen hebben de volgende kleuren:
kleurtjes~ maar dan met een zwart handvat en witte streepjes. Hieruit zal iedereen straks mogen kiezen n__n]
[Sorry voor de derppost, maar probeerde het kort te houden x3]

(meh, ik kom lekker met zack meedoen, ik post normaal elke week een of twee keer c:)

Een luide knal, een diepe zucht. Zacht kreunde Zack terwijl hij op de grond lag en dus daardoor gewekt werd. De jongen was dus letterlijk uit zijn bed gevallen en zou vast de hele dag te kampen krijgen met nekpijn en rugklachten. Arme hij toch, dit was nou niet bepaald de bedoeling geweest, maar jammer genoeg was het gebeurd en kon hij dit niet meer ongedaan maken. Met een gekreun stond hij recht terwijl hij voor de zoveelste keer door zijn haar woelde; wat ondertussen al een gewoonte was geworden. Zack strekte zijn rug en kraakte een aantal van zijn ledematen die ondertussen al een stekende pijn afgaven en dan besloot hij naar de badkamer te gaan om zich daar vervolgens klaar te maken voor de les die kwam. Een les lichtmagie die hij had besloten te gaan volgen.
Ondertussen tuurde hij de badkamer rond voor zijn sportkleding. Hij viste een sportbroek uit de stapel propere kleding en een basketshirt dat hij ooit eens uit de kamer van Ace had weggepakt omdat hij kleding had op dat moment. Even verscheen er een grijns bij die gedachte en deed hij rustig alle kleding aan die hij had gekozen voor vandaag, tijdens de les lichtmagie. Ze moesten losse kleding aandoen en zich melden aan de sportzaal. En dat ging hij dus nu ook doen

Met zijn sportkleren aan vertrok hij uit zijn kamer naar de gymzaal die stiekem toch een eindje lopen was. Stiekem hoopte hij dat hij Aressuka tegenkwam onderweg naar de les, maar ze was niet te bespeuren. Een kleine zucht verliet zijn mond en hij liep verder, richting Miss Cassandra die hem vandaag les zou gaan geven. Over wat wist hij nog niet, maar hij was wel heel benieuwd naar wat er op het programma stond voor vandaag. Op een licht haastend tempo beende hij verder door de hal. Zo snel had je hem nog nooit zien wandelen. Mensen zouden hem op dit tempo amper kunnen bijhouden.

Tussen de leerlingenmassa wrong Zack er zichzelf door om toch bij de gymzaal ervan tussenuit de muizen zodat hij niet werd vastgezet in de stroom aan leerlingen die op tijd bij de les moesten zijn. Hij duwde de deur van de gymzaal open en wandelde binnen. Even keek hij rond en zag hij de leerkracht staan. Een glimlach sierde zijn gelaat en hij wandelde richting de leerkracht. “Goedemorgend Miss.” Begon hij met een glimlach, “mijn naam is Zack Fair en ik meld me aan voor de les lichtmagie,” de jongen was groot en gespierd. Misschien kon dat vandaag van pas komen. Met zijn hand ging hij over het kruisvormige litteken op zijn linkerkaak en zijn blauwe, haast lichtgevende ogen keek hij naar Miss Cassandra, vol verwachting dat het een leuke les ging worden. Stiekem gokte hij er op dat dit een praktijkles ging worden, en dat zou hij geweldig vinden. Zoals gevraagd ging hij in het midden van de zaal staan en wachtte hij tot Miss Cassandra met de uitleg zou beginnen.

(mweh wat kort, oh well )

Nachtmerries. Dromen. Beide zijn ze bedrog. Beide hebben ze invloed op de slaper. In dit geval had Aressuka eens een droom in plaats van een nachtmerrie. Sterker nog, het aantal nachtmerries lijkt steeds minder te worden. Misschien komt het wel doordat ze hier op Starshine zit. In ieder geval lag ze nu lekker te dromen. Zo lekker dat ze begon te praten in haar slaap. Het begon met wat gemurmel en gemompel. Maar toen kwamen het hele woorden uit haar mond. Dingen als 'Je bent echt een schat.' en 'Je bent de beste die iemand zich maar kan wensen.' waren in de slaapzaal te horen. Vulpes begreep dat Aressuka op die manier misschien voor overlast kon zorgen. Voorzichtig maakte ze Aressuka dus wakker. Slaperig keek het meisje haar vos aan. 'Wat... is er... Vulpes?' Kwam er traag uit. 'Das waar ook, gymles.' Direct schiet Aressuka haar bed uit en gaat de badkamer in om te wassen en aan te kleden. Ze doet een hederblauw gym T-shirt aan. Daaronder een zwarte gymbroek met een blauwe rand die langs de zijkant van haar benen loopt. En haar gymschoenen ontbreken natuurlijk niet. Tot slot weet ze nog al haar haren in een haarelastiekje op te sluiten. Met deze kleding aan stormt Aressuka richting de gymzaal. De gangen waren echter al enorm vol voor deze tijd van de dag. Aressuka veranderde dus in haar dierlijke vorm. Als edelhert stak ze goed uit en kreeg ze de ruimte die ze nodig had om verder te lopen. Met een duw wist ze de deur van de gymzaal open te krijgen en liep nog steeds als hert binnen. Maar wacht even. Ze heeft toch gym? Waarom ziet ze Miss Cassandra dan staan? Verbaasd veranderde ze weer terug. 'Aressuka is er.' zegt ze in een verbaasde toon. Toen zag ze ook Zack staan. Vragend loopt ze naar hem toe. 'Ik dacht dat we gym hadden, of heb ik me misschien vergist?'

(Lestopics waar ik ingekomen ben hebben prioriteit )
(Ares denkt dus dat ze nu gym heeft, de muts xD)

key to life is accepting challenges. Once someone stops doing this, he's dead.

Met een luide pieptoon vloog Rhine uit bed. Haar wekker was met zijn schelle geluid afgelopen en ze was nog veelt e diep in slaap geweest, daarom schrok ze nu zo, de schelle klanken hadden haar overvallen. Slaperig veegde ze in haar ogen en geeuwend slenterde ze naar de badkamer. Wat een nacht, wat een droom. Rhine begon zich steeds meer af te vragen of het wel een goed idee was geweest om zo laat nog op te blijven, maar ach ze had al vaker de dag overleefd zonder voldoende slaap dus nu zou het ook wel lukken. Na een frisse douche en het uitgebreid ontklitten van haar haar, bond ze de gouden lokken in een losse vlecht die tot op haar heupen reikte. Misschien moest ze toch maar eens naar de kapper gaan? Ach het maakte niet zoveel uit. In een zwarte joggingbroek en een lichtgrijs mouwloos topje liep ze na Skugga nog even een aai over zijn bol te geven de kamer uit. Ze moest zich in de gymzaal gaan melden voor de les lichtmagie. Sinds een paar weken terug was Rhine bezig met zichzelf te verbeteren, en bij die verbetering hoorde dus ook zich keurig melden bij de lessen. Op zich was het niet al te erg, maar toch was het vreemd. Het was vreemd om jezelf helemaal over de boeg te gooien, vreemd om jezelf proberen te veranderen, maar het lukte. Natuurlijk was het moeilijk, natuurlijk zou het tijd kosten maar ach dat had rhine er wel voor over.
Ze kon het niet laten om even te stoppen bij de koffie automaat voor een heerlijke pure kop zwarte koffie. Hmmmm, de bittere drank stroomde door haar keel, bracht de vage oorsprong van een glimlach op Rhines gelaat. Koffie was een prima troost, en een prima middel om wakker te worden. En ach als ze met een beker koffie rondliep had ze in ieder geval iets te doen en hoefde ze de dingen die over haar gefluisterd werden niet te horen. Ookal konden de naamkaartjes die naar haar gegooid werden, de vuile –en angstige- blikken haar niet veel schelen, toch wisten ze haar soms te raken.
Met een zachte krakerig geluid deed ze de deuren van de gymzaal open, hier zou de les namelijk plaatsvinden. Rhine vond dit wel een leuk alternatief eens niet een hele les luisteren en stilzitten nee deze les was prima om dingen af te reageren, om stoom af te blazen. Ja Rhine was best goedgehumeurd, zelfs een beetje blij om hier te zijn. Met een hoofdknikje begroette ze de lerares, en de LM’er die klaarblijkelijk de les zou bijwonen en begeleiden. Alles was goed, tot haar blik over de zaal ging en er haar een bekend tweetal in het oog sprong.
Zack en Aressuka.
Herinneringen bestormde haar. Ze zag alles in flitsen, even voelde het alsof ze zou omvallen, ze kreeg het warm en dan weer ijskoud, haar spieren verstijfden en werden slap. Alles volgde zich op in een rzendsnel tempo, alles veranderde, behalve de versteende uitdrukking die op haar gelaat gekapt leek.
Even keek ze recht in zijn ogen.
Maar daarna kreeg ze de controle weer terug en wendde ze haar blik af.
Rhine ging opzoek naar een meer afzijdige plaats, een donker plekje, net onder een kapotte lamp, een plaats in de duisternis, een plaats waar ze thuishoorde.

(een beetje kort, sawrrie ^^”)

Miss Cassandra voelde haar hart een sprongetje maken toen ze Eodan zag en wellicht maakte zij zelf ook wel dat ene huppelende sprongetje te veel. Ze had gewoon ontzettend veel energie vandaag, ondanks haar slechte nachtrust. In de gymzaal verbaasde ze zich om de reusachtige ruimte. Waren de lokalen maar zo groot. Of nee, toch liever niet. Het was net wat te ruim voor een les naar haar mening. Als er hier dertig tafeltjes in stonden was het nog steeds niet vol. Dan had je van die reusachtige ruimtes tussen de leerlingen. En de echo die je hier al sprekend hoorde was ook niet echt ideaal. Ach, Cassandra hield het maar lekker bij haar eigen vertrouwde zaaltje. Naast Eodan staande voelde ze zich sterk en zelfverzekerd. Precies goed voor deze les, die een hoop orde vereisde om veilig te kunnen verlopen.


Een zwartharige jongen kwam binnen lopen met een glimlachend gezicht. “Goedemorgend Miss. mijn naam is Zack Fair en ik meld me aan voor de les lichtmagie.” Ze knikte hem vriendelijk toe, blij dat ze zo te voelen weer een lichtmagiër in haar les had. ''Goedemorgen, Zack. Je bent de eerste.'' sprak ze opgewekt. Niets tegen de andere magiesoorten, maar het werkte wel een stuk makkelijker had ze gemerkt. De jonge vrouw keek behoorlijk gek op toen een hert met zijn of haar kop de deur open ramde en naar binnen stapte. Toen er algauw een meisje stond grijnsde Cassandra even geamuseerd. De jeugd van tegenwoordig.. Ze gebruikten hun tweede vorm ook echt te pas en te onpas. Het zou haar niets verbazen als er over vijftig jaar meer panters, leeuwen en andere behaarde diertjes rond renden dan leerlingen. Ja, Cass, je bent een oud wijf. sprak ze zichzelf in gedachten streng toe. Straks begin je nog te roepen dat alles vroeger beter was en dan is de hoop voor je al helemaal verloren. Achtentwintig was ze, maar qua levenservaring zeer anders dan de onbespoten bloempjes hier. Voor hen waren scheidingen waarschijnlijk iets wat andere ouders overkwam, iets wat met hun relatie echt nooit zou gebeuren. Ja.. Lach maar. Dat was toch wel een zure appel, als je zoiets voor jezelf moest accepteren. 'Aressuka is er.' Miss Cassandra knikt, had het meisje al herkend, toen ze geen hert meer was tenminste. ''Fijn je weer te zien, meisje.'' spreekt ze warm.

En ja, daar komt de volgende alweer binnen gedruppeld. Zeer lang blond haar, nog langer dan dat van Cassandra. In een vlecht, dus het meisje heeft waarschijnlijk wel naar het advies geluisterd. Rhine. Deze jongedame was zo te zien niet van plan met haar gewoonte van zwijgend binnen komen te breken, maar Cassandra liet het maar zo. Sommigen waren nou eenmaal van weinig woorden, dus een knikje zou volstaan. Het gedoe tussen Zack, Aressuka en Rhine werd opgemerkt door de lerares, maar erop ingaan deed ze niet. Pubers en hun problemen, die zaten vaak niet op de bemoeizucht van ouderen te wachten nee.

Daar kwam een nieuw gezicht, merkte Cassandra op. Het jonge meisje maakte een goede eerste indruk met haar beleefde woorden, wat haar een hartelijke lach opleverde. “Goedemorgen, Miss, Earia Izard. En goedemorgen, Eodan.” Oh, deze Earia kende Eodan al. Wat interessant. ''Mijn naam is Miss Cassandra, leuk dat je er bent, Earia.'' Even keek ze de man aan haar zijde aan. ''Bekende van je?'' Een nieuwsgierige lach speelde om haar lippen terwijl ze zijn reactie in zich opnam.

''Ok, rond je gesprekken af, iedereen. We gaan zo beginnen, we wachten nog even op de laatkomers tot de les officieel begint.'' De laatste minuut voor het officiele begin van de les tikte langzaam weg, terwijl Cassandra geduldig wachtte. En ja hoor, daar was het al. De deur ging lichtjes krakend nog een laatste keer open. Met een zachte zucht rechtte Cassandra haar rug en bekeek de nieuwkomer. Een meisje met bruin haar stapte afwezig binnen. Mooi, nu kon ze beginnen, aangezien meer leerlingen vandaag niet op haar mentale lijstje stonden. "Lightning Scarlet meld zich miss." Haar stem galmde lichtjes door het echo-effect van de zaal. ''Welkom, Lightning.'' was haar simpele, vriendelijke antwoord. Dit werd dus een meiden-les, al hadden ze natuurlijk ook Eodan en Zack nog. Terwijl haar gedachten bijna af waren gedreven werd ze naar de bittere realiteit terug gesleurd door een lichtelijk verwarrend schouwspel.. Dat meisje was zestien, zeventien misschien? En ze kuste hem, omhelsde hem, lebberde Eodan af alsof hij een van haar vriendjes was. Kalm bleef ze staan, een engelachtige lach op haar gelaat. Wat is dit nou, Cass? Geërgerd, really? Starting to get jea-.. No- Impossible.. Wake up, sweetheart?! You're twenty-eight, you have a daugther. You're óld. It's not gonna happen. Soms vervloekte ze haar onzekerheid, hoe ze zich zo gemakkelijk van haar stuk liet brengen. Emotie's wisten Cassandra gewoon makkelijk te raken. Ze slikte en draaide zich naar de rest van de klas toe, waarbij ze Lightnings blik onopvallend ontweek. ''Zo. Vandaag gaan we met lichtzwaarden werken.'' Ze maakte een gebaar naar de houders die netjes naast elkaar lagen. Kop erbij houden nu.
''Zoals je kan zien zijn er een aantal verschillende kleuren kristallen. Dit ligt aan de golflengte van de stralen die Eodan, onze gastdocent van vandaag, in kristalvorm heeft vastgezet. Jullie mogen allemaal een houder uitzoeken, ga alsjeblieft niet wanhopig naar de kleur die met je shirt matcht zoeken, want de effecten zijn uiteindelijk hetzelfde. Als je je houder hebt, ga dan in comfortabele positie staan op een plekje waar je genoeg ruimte voor jezelf hebt en je mij goed kan zien.'' Ze legde haar hand op haar eigen houden en voelde de energie tussen haar en het kristal heen en weer stromen. Toen iedereen een houder had sprak Cassandra verder. Haar houder hield ze in een lichte grip zelfverzekerd voor zich uit.

''Let goed op. Hou de houder vast zoals ik dat doe, de normale zwaardhouding. Door je op het kristal in je handen te focussen voel je als het goed is de energie tussen jou en je kristal stromen. Door je armen, handen en vingers heen. Nu kun je de lichtstralen om je heen met wat energie bundelen en als het goed is flitst je blad dan omhoog. Pas op, allemaal, want als je het goed doet is hij in één keer messcherp.'' In één flits schoot haar lichtpaars pulserende blad omhoog, met een helwitte kern. Haar zwaard was een vertrouwd wapen, dus het vormen ging zonder enige moeite perfect. En dat betekende scherp en heet. Om dat te demonstreren duwde ze er een plankje hout tegen aan wat meteen siste en langzaam doorbrandde. Bij de leerlingen zou het licht waarschijnlijk wat zwakker zijn en minder effectief, maar dat was allemaal met wat training te verhelpen. Ze liet de twee helften van het hout op de tafel vallen met zachte tikjes en bekeek de vorderingen van de klas, klaar om ieder te hulp te schieten. En Eodan? Die durfde ze eerlijk gezegd even niet aan te kijken. Het enige wat ze deed was tegen hem mompelen: ''Let jij op die helft? Dan doe ik de andere helft.'' Haar stem was een tikje minder energiek dan daarstraks, maar dat kon je ook aan het feit dat ze zacht sprak wijten. Zonder een antwoord af te wachten eigenlijk begon ze haar taak uit te voeren: Toezicht houden. Voor zichzelf had ze de helft zonder bruinharige bliksemschichten gekozen, die ze met een kalme lach in de gaten hield. ze was niet kwaad.. Maar wel zeer verward. En degene die van die verwarring katalysator was geweest wilde ze liever niet onder ogen komen.

[OOC mededelingen: Qua leerlingen die zich hebben opgegeven mis ik nog:
-Roakes
Je mag kiezen tussen gewoon meedoen en zeggen dat je char op tijd was, te laat komen als dat je plan was of je terugtrekken uit de les *I won't bite, I swear* Ik wil namelijk niemand dwingen om te posten :3
Sorry als mijn post lang is, ik probeerde het écht compact te houden ]
[Voor kleuren kunnen jullie aan deze dingen denken;;

Spoiler:

“goedemorgen, Zack, je bent de eerste” zei de leerkracht die hem begroette zodra hij dat had gedaan. Met een glimlach ging hij klaarstaan waar hij moest staan. Even moest hij denken aan de dagen voor deze les. Ja die waren geweldig geweest. Vol verassingen moest hij wel toegeven. Even zwijmelde hij helemaal weg, was hij helemaal van deze planeet verdwenen. Aressuka was het meisje waar hij de laatste tijd veel aan dacht, te veel eigenlijk en soms was het zelfs eng te noemen aan hoe soms zijn gedachten helemaal naar haar verdwenen en zijn aandacht vol opeisten tijdens de lessen zodat hij soms helemaal niet meer kon volgen met de lessen en dus zo hopeloos achter raakte.
Al snel werd hij uit zijn gedachten gehaald. Hoorde hij Aressuka’s woorden en meteen begon de jongen te blozen. Zijn blik ging naar het meisje waar hij hopeloos verliefd op was en hij kon het niet laten om te glimlachen om haar vraag of ze nu gym hadden. “Nee gekkie, we hebben nu les lichtmagie.” Zijn behoefte om even in haar haren te wrijven kon hij niet onderdrukken, dus zijn hand ging ook even kort door haar lange haren. Weer het geluid van de deur en Zack draaide zich om om dan oog in oog te staan met Rhine. Zijn glimlach verdween en hij draaide zich al snel weer om, in de hoop dat ze ergens zou oplossen, van deze les zou verdwijnen, weg van hem. Zodat ze geen ellende zou veroorzaken voor anderen, dat ze de mensheid zou besparen van haar komst. Maar blijkbaar kon ze het niet laten om zijn dag te verpesten. Een zucht verliet zijn mond en hij keek weer naar Aressuka. Het meisje dat zijn zorgen wegnam en hem weer helemaal liet ontspannen.

Miss Cassandra zei dat ze de gesprekken moesten afronden dus dan deed hij dat ook. Zwijgzaam keek hij naar Cassandra terwijl zij haar uitleg begon: ''Zoals je kan zien zijn er een aantal verschillende kleuren kristallen. Dit ligt aan de golflengte van de stralen die Eodan, onze gastdocent van vandaag, in kristalvorm heeft vastgezet. Jullie mogen allemaal een houder uitzoeken, ga alsjeblieft niet wanhopig naar de kleur die met je shirt matcht zoeken, want de effecten zijn uiteindelijk hetzelfde. Als je je houder hebt, ga dan in comfortabele positie staan op een plekje waar je genoeg ruimte voor jezelf hebt en je mij goed kan zien.'
Zack liep naar de tafel waar alles op lag en nam een houder met een rood kristal in. Zijn bewonderende blik gleed over het voorwerp dat hij stevig vasthield. Nu werd hij nog nieuwsgieriger. Wat zouden ze gaan doen vandaag?

''Let goed op. Hou de houder vast zoals ik dat doe, de normale zwaardhouding. Door je op het kristal in je handen te focussen voel je als het goed is de energie tussen jou en je kristal stromen. Door je armen, handen en vingers heen. Nu kun je de lichtstralen om je heen met wat energie bundelen en als het goed is flitst je blad dan omhoog. Pas op, allemaal, want als je het goed doet is hij in één keer messcherp.'' Zei Cassandra die haar zwaard liet verschijnen. Dus… Je focus erbij houden en ervoor zorgen dat dit ding ging werken? Geen probleem vast. Zack ging in zijn normale positie staan en focuste al zijn energie naar dat ding dat hij vast had. Langzaam maar gestaag kwam het lichtpulserende blad tevoorschijn. Met zijn ogen gesloten zorgde hij ervoor dat hij gefocust bleef en niets hem kon afleiden. Want anders ging de sterkte weg, niet? Na een tijdje opende hij zijn ogen en zag Cassandra hout doormidden branden. Oh god dat leek echt geweldig eigenlijk. Hij keek naar de houten plankjes op tafel en hield er zijn lightsaber tegen. Het ging werkelijk echt langzaam en met schokken, maar hij kreeg het hout wel doormidden. Al zou het wel een hele tijd duren, maar nu moest hij alleen maar geduld hebben. Het zou wel lukken, daar was hij zeker van.
Maar jammer genoeg dwaalden zijn gedachten en ogen af naar Aressuka, naar hoe zij heet deed. Zijn lightsaber verdween en dat had hij zelfs niet eens gemerkt. Tot hij besefte dat hij wat aan het staren was. Hij schudde zijn hoofd en keek naar zijn houder. Al vloekend binnensmonds kreeg hij zijn zwaard weer aan de praat en ging hij verder met de plank door te branden.

(How sweet, he's staring at her and losing his focus )

Ze dacht serieus dat ze gym had. Daarom loopt ze in haar gymkleren, nietwaar. Maar in plaats van Master Kana, stond Miss Cassandra bij de deur die haar vriendelijk begroette. Samen met Miss Cassandra staat een witharig iemand met rode ogen. Zou dat de LMer van het Licht zijn? Holy Light! De LMer van het Licht is bij de les. Nogal verward liep ze naar de eerste leerling die ze zag staan. En dat was Zack. De jongen die de laatste tijd in haar dromen langskwam. Ze vind het prettig dat het geen nachtmerries meer zijn, maar toch vraagt ze zich af hoe het komt dat Zack in haar dromen voor komt. De vraag die ze echter aan hem stelde was niks van dat alles. Gewoon dat ze dacht gym te hebben. “Nee gekkie, we hebben nu les lichtmagie.” antwoorde Zack met een grote glimlach. Hij ging even met zijn hand door haar haren. Direct kwam er heel flauwtjes wat licht van haar af. Het was echter zo weinig dat niemand het wel op zou merken. Het licht verdween direct toen de opengaande deur het moment verstoorde. Degene die daar binnen kwam lopen maakte een bijna opgewekte indruk. Totdat ze Zack zag. Vervolgens ging dat meisje zich verbergen in een donker hoekje van de gymzaal. Zou dat dan Rhine zijn? Zou kunnen. De vorige les Lichtmagie zag ze er ook niet helemaal goed uit. Jups, het moest Rhine zijn. Ergens vind Aressuka dit nogal awkward. Ze staat hier wel met haar ex te praten. Een hele lieve ex trouwens. Wow Ares, vergeet niet dat je les hebt. Ze begon een beetje met een plukje haar te spelen terwijl er steeds meer mensen binnen kwamen. Erg veel aandacht ging daar niet naartoe. Ze hoopte maar dat er niemand afgeslacht zou worden. Gezien het feit dat relaties die stukgegaan zijn voor elende zorgen. Daarom wil ze het bij vriendschap houden. Daar doet men minder moeilijk over. Maar ze heeft goed door dat Zack wel een hele goeie vriend is.

Miss Cassandra onderbrak haar gedachten en met aandacht luisterde ze naar haar instructies. Wow wat? Lichtzwaarden? Onder de indruk staarde ze naar Miss Cassandra die een lichtzwaard activeerde. Ow man, dat ziet er echt gaaf uit. Aressuka zag al dat Zack een houder had gepakt. Snel pakte ze er ook een. Het kristal dat erin zit is een groene, dezelfde kleur als haar ogen. Het matcht van geen meter met haar helderblauwe gymkleren maar dat maakt haar weinig uit. Zodra ze de houder vastpakte voelde ze dat ze connectie met het kristal kreeg. Een lichtelijk tintelent gevoel was van haar vingers tot aan haar arm te voelen. Ze ging op een rustige plek staan om niemand te raken. Met gesloten ogen concenteerd Aressuka zich op haar innerlijke licht, laat de energie naar haar arm stromen. Naar haar hand. Naar haar vingers. Ze schok lichtelijk toen het blad ineens uit de houder kwam. Met open mond kijkt ze naar haar lichtzwaard. Dit ziet er werkelijk schitterend uit. Een wapen van licht. Een geluid dat tussen zoemen en brommen inzit is te horen. Ze voeld zich helemaal in sync met haar zwaard. En op de een of andere manier voelt het vertrouwt om een zwaard in haar handen te hebben. Voorzichtig maakte ze enkele zwaardbewegingen in de lege ruimte voor haar. Er goed op lettend dat ze niemand raakt. Ja, vreemd genoeg lijkt het zowat vertrouwt aan te voelen. Misschien heeft haar Novaanse oma hier wel mee gewerkt. Ze had vroeger getraint onder de LMer van het Licht. Wie weet kent de huidige LMer haar nog wel. Aressuka kijkt even de zaal door en ziet hoe Zack zijn zwaard weer aan de praat probeert te krijgen. Vreemd, normaal gesproken is zij altijd de klungel. Vreemd dat het nu andersom is.

Haar dag was toch goed begonnen, alles was ongeveer goed gegaan. Geen obstakels was ze tegen gekomen. Tot de deuren opengingen. De deuren van de gymzaal. Krakend waren ze opengegaan. Een quasi blije Rhine was erdoorheen gegaan.
Die Rhine verdween.
Smolt als een ijsblokje dat iemand in de zon had gelegd.
Zack stond slechts een paar meter voor haar.
Zack.
Zack.
Zack.
Was dit de wrede manier van het lot om haar te straffen? Om al haar zonden te wreken? Om haar lekker zout in de opengereten wonden van haar ziel te strooien? Was dit wat ze karma noemde? Rhine begon er steeds meer in te geloven. Vroeger had ze mensen uitgelachen die in karma en dat soort bijgeloof geloofden. Maar nu?
Nu kon ze hen bijna gelijk geven.
Hij draaide zich van haar weg.
Gelukkig maar.
Dat deed pijn.
Rhine keek hem, noch Aressuka niet langer aan.
Ze kon het niet.
Ze wilde het niet.
Met haar hoofd lichtelijk naar de grond gebogen liep ze naar een schaars verlicht, haast duister hoekje van de zaal. Daar ging ze staan, en kwam ze langzaam een beetje tot rust. De deur ging nog een paar keer open. Bracht nieuwe leerlingen in het lokaal tot ze een redelijk groot groepje vormde. Een leerling trok . Een meisje waar je niet langs kon kijken.
Lightning.
Rhine volgde haar met haar oplettende ogen. Zag hoe ze naar de lerares en de LM’er toeging. Hoe ze de witharige man een zoen op zijn wang gaf. Inwendig grijnsde Rhine.
Uitwendig kreeg ze dat niet voor elkaar.
"Weer je duister plekje gevonden?" Vroeg ze sceptisch en ging voor haar staan met armen over elkaar geslagen. “Misschien” Antwoordde Rhine op een lichtelijk sarcastische toon. Voor toch een kleine grijns op haar gelaat doorsijpelde. “Zeg Lighty, is je nieuwe verovering niet een tikje te oud voor je schat?” Vroeg Rhine op een duivels geamuseerd toontje. Ze kon het niet laten om er iets over te zeggen.
Ze wilde het ook niet laten.
Ze had deze afleiding nodig. De afleiding van Lightning. Een van de weinige die ze een soort vriendin kon noemen. En Lightning was een speciaal geval, ze snapte Rhines manier van denken, ze had haar naar een psycholoog gesleept. Iets waar ze haar nog steeds voor wilde terugpakken.
Iets waar ze haar vreselijk dankbaar voor was.
De les ging van start.
Toen de lerares zich naar de leerlingen omdraaide merkte Rhine dat er iets met de vrouw was. Zulke dingen vielen haar nu eenmaal op. Het was een kwestie van het zwakste dier in de kudde herkennen. Rhine merkte dat de vreemd ogende vrouw niet hun richting uitkeek. Zou het iets met haar te maken hebben? Of was het toch eerder Lighty’s schuld? Rhine speculeerde er nog over.
De les werd uitgelegd. Ze gingen dus vechten hmmm? Interessant. Rhines gewelddadige kant vond dit werkelijk geweldig. En ergens was het ook goed. Rhine wilde haar oorspronkelijke magie bijschaven. Lang was ze deze kwijt geweest en nu deze geleidelijk aan het terugkomen was wilde ze haar kracht ten volle benutten.
Oké dus handvat pakken en proberen het blad eruit te laten komen? Zo moeilijk kon het niet zijn, toch? Rhine ging twee houders halen en gooide er een naar Lightning. “Alstu” Sprak ze met een kleine buiging, om het wat theatraler te maken. Net wilde ze beginnen met de opdracht toen de deur nog een laatste maal open ging. Roakes kwam binnen.
Tof.
Nog meer mensen die ze niet wilde zien.
Even dacht Rhine erover om haar een dreigend blikje toe te werpen, tot ze zich herinnerde dat ze zichzelf had voorgenomen een beter mens te zijn. Daarom, met enige moeite perste ze er een miniem glimlachje uit gericht op Roakes. Zo dat zou wel volstaan.
Al haar concentratie richtte zich op het voorwerp in haar rechterhand. Ze voelde de energie die er vanaf kwam. Ook voelde ze haar eigen energie die in conflict raakte met de energie van het kristal. Rhine bleef zich echter concentreren, sloot zelfs haar ogen. Met haar geestesoog zag ze de zwart met gouden stengels die haar energie vertegenwoordigde. Verdomme toch. Waarom moest haar magie altijd tegendraads doen?
Sinds de dag dat haar familie werd vermoord en Rhine werd aangetast door de duisternis deed haar magie al moeilijk. Alsof er een soort duistere mist rond het stralende bolletje - dat de kern van Rhines magie was – zat. Gefrustreerd werd ze ervan. Dat beïnvloedde haar magie, dat flakkerde hem aan. De strengels werden dikker, breder, plakte aan Rhines huid, kronkelde rond haar heen als slangen voor ze zich allemaal naar haar rechterhand begaven, daar samenbundelde en het lemmet lieten verschijnen. Rhine opende haar ogen. Het lemmet was rood.
Rood, de kleur van woede.
Rood, de kleur van bloed.
Bloed.
Bloed.
Dood.

Eodans verklaring. Het was enigzins geruststellend. voor zijn kant van het verhaal dan. De hare was nog steeds beangstigend. Waarom was ze zo verward door één simpel meisje, wat het blijkbaar nodig vond haar lippen op de wang van een eeuwenoude man te plaatsen? Een jongedame die aan haar gedrag en uiterlijk te zien waarschijnlijk een flirt was. Waarom liet ze zich daardoor van haar stuk brengen? Waarom? "Ze had een moeilijk probleem waar ik haar vanaf heb geholpen, vandaar die behandeling van net." Ze grimaste even om de twijfel in haar hoofd en keek hem dan luchtig aan. ''Sorry, het is niet iets wat voor mij alledaags is.'' verklaarde ze. Wat ook wel waar was. Voor Cassandra was het hele flirtgedoe, het hele lichamelijke contact.. Lastig. Als je al een man gehad had, een kind zelfs. Dan waren zulke dingen moeilijk, er zaten vele herinneringen aan vast. Sommige herinneringen goed, sommigen vol pijn en verdriet. ''Ehh, we hebben het er nog over, ok?'' loste ze het dan maar tijdelijk op, om zich weer op de deur te richten. 


En ja hoor. De deur zwaaide open. Het zal toch niet? Nóg een laatkomer. Pff. Gelukkig flikken ze dit niet iedere les, anders zou haar engelengeduld toch wel hevig beproefd worden. Ze keek de bruingharige jongen aan met een glimlach, ietwat vertederd toen ze zijn slaperige koppie zag. Pubers. Ze zouden het ook nooit leren. Of eigenlijk: Ze zouden het leren zodra ze op groeiden. Het was een mooi proces om te zien. Dat hele opgroeien. Puberen. Volwassen worden. Het was nog mooier om dat proces te begeleiden. En daarom hield ze zo van lesgeven. ''Chester Everett meld zich...'' Ze knikte lichtjes. ''Welkom Chester.'' Een korte stilte viel. ''Chester, jongen. Geen kauwgum alsjeblieft. We gaan zometeen intensief aan de gang, dus dat kan gevaarlijke situatie's opleveren. Doe gelijk ook maar even die stropdas af, zorg dat je een beetje kan bewegen straks. Ik leg het zo nog een keer uit, ok?'' Hij is pas net binnen en nu al heeft ze hem terecht moeten wijzen. Maar hij ziet er niet uit alsof het opzettelijk was, dus boos is haar toon niet. Eerder warm en uitleggend. 
En daar, het zou toch niet waar zijn, kwam de volgende alweer binnen. Voordeel: De les werd in elk geval bezocht. Nadeel: Ze zou ze wellicht het concept 'op tijd komen' nog eens uit moeten leggen als het zo door bleef gaan. Op tijd komen was gewoon een teken van respect, zo zag zij het.  ‘Roakes Dust is present, mevrouw.’ Kalm bekeek ze het meisje. ''Ok, Roakes, fijn dat je er bent.'' 

Na haar uitleg waren de meesten meteen al goed aan het werk gegaan. Zack deed het op een kleine mislukking vrij goed en ook Aressuka wist haar zwaard vrijwel meteen op te roepen, observeerde ze met een opgeluchte lach. Tja, van het meisje had ze ook niets anders verwacht, ze was immers een Novaan. En ook Zack was een lichtmagiër, als ze zich niet vergiste. Toch wist haar les ook vreemd genoeg weer duistere magiërs aan te trekken. Ze mocht geen vooroordelen hebben, dat wist ze best. Maar het bleef moeilijk om te geloven dat een Shadraan vrijwillig lichtmagie zou volgen.

Ze keek even de leerlingen aan die het tijdstip niet gehaald hadden. Met haar blik maande ze hen tot opletten. Cassandra pakte haar houder beet en zakte soepel in de standaard positie. Haar greep was losjes, maar zelfverzekerd terwijl ze de lichtmagie door haar aderen voelde razen. ''Voor de laatkomers zal ik het nog een keer kort samenvatten. Pak een houder, neem dezelfde houding aan als ik heb en focus je op je arm, stuur er licht doorheen en probeer het kristal te voelen. Dan komt het blad als het goed is naar buiten, pas op, het is zeer scherp.'' Weer deed ze de demonstratie, riep haar zwaard op en liet de scherpte zien op een klein plankje. ''Ga jullie gang, voor vragen kan je altijd bij ons terecht.'' moedigde ze de late leerlingen aan, zich dan weer op de rest van de groep focusend.

Ok. De status: Zack, Aressuka, Rhine? Check. Die hadden het allemaal voor elkaar gekregen.  Mooi zo. Rood, blauw. Alle kleuren van de regenboog kwamen flitsend naar boven. Vlijmscherpe zwaarden overal. Cassandra lette goed op, altijd in staat de lichtmagie in deze ruimte weg te nemen. Hoopte ze. En anders was Eodan er nog, haar hulp voor vandaag. Hulp. Het was gek. Alsof hij de stagiair was, hij, de LM. 

Ah, mooi zo. Earia, het meisje dat ook contact had gehad met Eodan, stond al een tijd lang sereen stil. Met wat meer moeite, maar niet met een minder goed resultaat wist ook zij een prachtig zwaard tevoorschijn te toveren.Tot nu toe ging alles perfect. 

Nou. Het zag ernaar uit dat ze wel verder kon gaan, nietwaar? Ze schraapte haar keel en wachtte even. ''Ok. Het is tijd voor de volgende stap. Blijf je focussen op je lichtmagie. Allereerst doen we nu een gezamelijke oefening. Zet je voeten iets uit elkaar, ontspan je schouders en probeer je balans te vinden.'' Terwijl ze sprak deed ze het ook voor, ontspannen en volkomen op haar gemak. Dit was hoe zij het zelf geleerd had, op jonge leeftijd al. Priveleraren hé... Hopelijk kwam zij minder streng en afstandelijk over. Onmiddelijk gleed er een glimlach over haar lippen. ''Hou je zwaard voor je, met het lemet zo'n tien centimeter van je gezicht af. Wat we nu gaan doen is heel simpel. Je laat de lichtmagie weg glijden, zodat het lemmet weer tot het kristal terug keert. Als je het moeilijk vind kan het helpen om het je te visualiseren. Voel het, als zand dat door je vingers heen glipt, als water wat langzaam naar beneden druipt vanaf je vingers. Wanneer het blad verdwenen is neem je even rust en probeer je het weer in te schakelen. Doe dit een paar keer, tot het natuurlijk aanvoelt. Neem je tijd, voor sommigen zal het lastiger gaan, raak daarvan niet in paniek, dat is heel normaal. Laat het gewoon los, het voelt eng in het begin. Ik weet hoe vreemd het voelt, maar vertrouw me: Laat de magie maar rustig wegglijden.'' Dit was het teken voor haar om haar blauwe ogen kort te sluiten en in één ademhaling eerst het blad naar beneden te laten schieten, terwijl de lucht haar lippen verliet. Bij haar inademing schoot het glanzende licht als een spookverschijning onmiddellijk weer naar boven. Jarenlange oefening had duidelijk zijn vruchten af geworpen, voor haar ging het zonder nadenken al. ''Oh, bijna vergeten dit nog uit te leggen.'' grijnsde ze, met een lichte blos. Het was ook zo veel om te vertellen, terwijl ze de kinderen liever zelf liet oefenen, zelf liet ontdekken. Ach, het moest gewoon even. 
''Het lemmet als het ware aan en uit zetten is pas het begin. Wanneer je er echt mee in sync bent kun je ook de vorm manipuleren. Langer, korter, bot, scherp. Een kromzwaard? De mogelijkheden zijn enkel afhankelijk van jouw magie.'' Ze liet haar zwaard groeien tot een katana, dan krimpen tot een klein werpmes, wat er nogal knullig uitzag op de middelgrote houder. ''Nou, dat was het voor nu. Dit is de laatste oefening voor we beginnen met het vecht gedeelte. Ga je gang, neem je tijd en ruimte. Wees zoals altijd voorzichtig.'' Cassandra legde haar houder voorzichtig op tafel en met een klapje in haar handen gaf ze aan dat iedereen aan de slag kon. Dan keek ze verlegen Eodan aan. ''En?'' vroeg ze zenuwachtig. ''Hoe vind je het gaan?'' Hij had toch geen spijt van zijn aanwezigheid hier? Was ze wel overtuigend genoeg? Vond hij haar wel een goede lerares? In haar ooghoeken hield ze de klas in de gaten, terwijl haar blauwe ogen Eodan's blik zochten.

[bliepbloep, hierna komt t vechten, I promise >D]
[Ik hoop dat iedereen tijd kan vinden om te posten, als je ontdekt dat je echt geen tijd hebt laat het me dan even weten via een pb op Dominic, zodat we zonodig verder kunnen gaan ]
[Heb geprobeerd het kort te houden ]

Het was vreemd.
Erg vreemd om een wapen in haar hand te voelen.
Een wapen dat leek te leven, als ze haar ogen sloot en zich concentreerde kon ze de pulserende magie voelen, de magie die van haar naar het wapen stroomde. Ze moest haar hoofd erbij houden, ze vond het lastig, dit ding voeden met licht magie. Het was lastig omdat haar duistere magie, die om de kern van haar lichtmagie heen zat alles veel ingewikkelder en gecompliceerder maakte. Het was als een zware deur die de magie tegenhield, een deur die ze maar op een kiertje open kreeg, en zelfs dat was al een uitputtende en moeilijke klus.
Maar ze liet het niet merken.
Uitputting was een teken van zwakte, angst was een teken van zwakte. En wie zich zwak opstelde werd opgemerkt, werd als prooi beschouwd en werd uiteindelijk opgegeten. Zo was eht leven nu eenmaal. Prooi en jager. Je moest bij de juiste soort horen om te kunnen overleven. Anders was je ten dode opgeschreven. Dat zou ze niet laten gebeuren, nee zij zou niet als prooi eindigen. En daarom bleef ze spartelen en wroeten, daarom bleef ze zich inzetten om haar lichtmagie door haar lichaam te jagen, door te geven aan het kristal.
Het bloed rode kristal.
Rhine kon het niet laten om Lightning wat te plagen, zo werkte hun vriendschap nu eenmaal. En tja haar spetterende entree had voor een hoop bruikbaar materiaal gezorgd. Kort lachte Lightning om Rhine.' Don't worry, Ik bedankte hem gewoon meer niet, hij hielp me met men probleem en daarvoor ben ik hem dankbaar." Sprak light simpel weg. Rhine werd stil, alle grappen die zich in haar hoofd hadden gevormd werden meteen uitgewist. “Oh, vandaar…” Mompelde ze zachtjes met een begrijpend knikje. Nee dit was niets om grapjes over te maken. Daar was Rhine zelfs fatsoenlijk genoeg voor. Ze schonk haar vriendin een begrijpende glimlach, zich nog steeds concentrerend op het pulserende wapen in haar klamme hand. Haar blik gleed weer naar het wapen, het rode geval, alsof het uit versteend bloed bestond, bloed van mensen, mensen die ze gekend had. Ze had bloed aan haar handen. Rhines gedachtes waren duister, waardoor het zwaard begon te flikkeren. Dat stopte toen een stem haar uit haar duistere gedachtestroom haalde 'Niet erover nadenken Rhine, ik hoorde je hersens kraken.' Waarschuwde Lightning. Rhine keek haar vriendin kort aan en knikte. “Ik doe mijn best.” Sprak ze zacht, haar houding was sterk, haar stem zelfzeker maar in haar ogen, in haar ogen zag je vagelijk een zwarte kleur groeien. Haar emoties gingen met haar aan de haal, verdriet welde in haar op en dat maakte Zacks aanwezigheid er niet veel beter op. Zeker niet nu zij ook hier was. Nu hij samen met zijn Aressuka was. Rhine probeerde er niet aan te denken, en toch, toch slopen de gedachtes binnen.
Er kwam meer uitleg, meer afleiding, meer obstakels.
Ze moesten de magie weer terug trekken. Het lemmet intrekken en weer laten verschijnen. Dat eerste was niet erg moeilijk, haar magie had sowieso al de neiging om zich terug te trekken in de krochten van Rhines ziel, dus het van dit wapen verwijderen was kinderspel. Rhines lemmet schoot in een flits naar beneden. Ze voelde de magie zich terugtrekken, ze voelde het pulseren. Rhines hart hammerde in haar borst. Lichtmagie gebruiken had altijd een lichamelijk effect op Rhine en meestal was dat niet erg gunstig.
Dat was het simpele deel geweest, nu kwam de uitdaging. Ze moest de magie weer te pakken zien te krijgen. Rhine ademde diep in, liet haarvingers over eht handvat tokkelen. Ze moest de magie te pakken krijgen. Ze sloot haar ogen, concentreerde zich. Het meost lukken, het was haar al eens gelukt. Het zou haar weer lukken. Ze kreeg de magie te pakken, maar hij bood meer weerstand. Of nee de lichtmagie bood geen weerstand, dat deed hij nooit. Het was haar duistere magie, die bood weerstand, die weigerde haar lichaam te delen met zijn tegenpool. Het lemmet ging omhoog, rood, zoals de vorige keer. Weer leit ze de magie van zich afglijden, liet ze het weer omhoog komen, dat deed ze een paar keer. Iedere keer dat het lemmet de hoogte in schoot, werden Rhines ogen donkerder, tot ze uiteindelijk zwart waren. Haar armen trilden lichtjes, ze voelde zich duizelig, haar hart klopte in haar keel. Ze voelde iets, iets kietelen op haar pols, haar zwarte blik gleed naar haar handen, ze zag hoe zwarte strengels zich aan haar polsen hadden gehecht, duistere magie kwam dus omhoog, wilde de lichtmagie uitschakelen. Nee, nee dat wilde ze niet. Haar koppige magie zou dit niet verpesten, het verpestte al genoeg, had al genoeg ellende aangericht, nu zou het blijven. Rhine pompte meer lichtmagie door zich heen, gebruikte haar wilskracht om de duisternis te bedwingen.
Het lukte, het lemmet bleef, de strengels bewogen niet meer. De duizeligheid was toegenomen, maar ze kon het aan, ze zou niet neergaan, daar was wel wat meer voor nodig. Ze had al voor hetere vuren gestaan. Haar blik hield ze op eht lemmet gericht, ze moest zich concentreren. Zorgen dat het aanbleef. Het moest werken, ze kon geen afleiding gebruiken. Rhine hoorde de uitleg, ze konden de vorm dus manipuleren. Fijn, nog meer werk. Ze zuchtte lichtjes en sloot weer haar ogen, ze moest tot rust komen, zich de vorm voorstellen, ze had iets lichts nodig waarmee ze snel kon toeslaan, Rhine was namelijk meer het snelheidstype dan met brute kracht te werken. Een katana, ja dat was het handigste. Ze stelde zich het zwaard voor in haar gedachten, alleen was dit lemmet niet gemaakt van metaal, nee dit was magie, het was rood als een zwaard waarmee gedood was.
Bloed van mensen.
Onschuldigen.
Het gezicht van haar moeder schoot door haar geest.
Het zwaard viel op de grond, het rood was weg.
Rhines handen trilden licht, haar ogen waren opengeschoten, ze keek naar het handvat, dat roerloos op de grond lag. Ze bewoog haast niet, keek alleen naar het handvat, ze was zich niet bewust van haar omgeving.
Kon ze dit wel aan? Was het wel een slim idee geweest om naar deze les te komen?

(leef lesje, leef ~(^-^~))

Echt, deze dag is bijzonder. Ze heeft haar favoriete les, Lichtmagie, en die les ook nog eens met de jongen die haar zoveel vrolijker maakt, haar oude vrolijkheid terugbrengt. Het maakt Aressuka dan ook niet uit dat ze met iets agressiefs als zwaarden werkt. Zolang haar duister niet de kop op steekt gaat het goed. En er zijn genoeg dingen in de omgeving die haar licht houden. De vriendelijke Miss Cassandra, de aanwezigheid van, Holy Light nog aan toe, de LMer van het Licht en natuurlijk die lieve Zack. Alleen Rhine, daar maakt Aressuka zich wat zorgen over. Nee meid, blijven focussen op je zwaard. Een zwaard die opvallend genoeg haar wel erg lekker in de hand ligt. Terwijl ze nog nooit eerder in haar leven met zoiets gewerkt heeft. Waarom voelt het dan toch zo vertrouwt aan?

A, nieuwe opdracht. Terugtrekken en heractiveren. Moet toch lukken? Met gemak trekt ze haar magie terug. De mooie lichtgroene kleur verdwijnt. Vervolgens concentreert ze zich weer. Opnieuw komt het lemmet van licht uit de houder. Aressuka glimlacht naar de lichtgroene kleur van het zwaard, zo lichtgroen als haar ogen. Het volgende vind ze pas echt interessant, het aanpassen van de vorm. Hm, wat zal het worden? Tja, wat vind ze leuk? Het lemmet begint te flikkeren, snel pompt ze weer wat magie erin. De muts had bijna haar zwaard uit laten gaan. Maar wat voor wapens zouden haar het beste liggen? Het zwaard word kleiner, totdat het een dun scherp mes is van ongeveer 10 centimeter lang. Eigenlijk lijkt het nog het meest op een klauw met een scherpe punt. Shit, dat is niet de bedoeling. Dit lijkt teveel op haar duistere klauw. Ze wil het weg doen, maar het beeld uit haar verleden schiet voor haar netvlies. Tot haar grote schrik word bovendien het lichtzwaard donkerder van kleur. Het vrolijke lichtgroen veranderd langzaam in donkergroen. Donkergroen als haar ogen in duistere modus. Waarom gebeurt dit nu? Ze moet dit tegenhouden. Voorzichtig kijkt ze even door de gymzaal, ziet Zack staan die bezig is met zijn oefeningen. Zack, de enige medeleerling die van haar duistere kant weet. De jongen die haar wil beschermen. Aressuka's ogen en zwaard worden weer lichtgroen, er komt zelfs weer een lichte gloed van haar af. Ze kijkt weer naar haar zwaard, die nog steeds die rotvorm heeft. Ze veranderd het, ze maakt het anders. Uiteindelijk heeft heet de vorm van een normaal middeleeuws zwaard van ongeveer 60 cm lang. Opgelucht kijkt Aressuka in het rond, ze heeft zichzelf net weten te overwinnen. Maar ze weet dat er altijd weer een nieuw gevecht tegen haarzelf zal volgen.