De eerste zonnestralen schenen de Etage van de Wood Magicians al vroeg binnen. Het blonde meisje strekte haar armen en kwam met een wip overeind, vandaag had ze geen les om te volgen. Zachtjes - om de rest van de slapende studenten niet wakker te maken - stapte ze uit bed en kleedde zich vluchtig om in wat makkelijke kleren. Ze borstelde haar haren een keer goed en draafde de trappen af. Het was echter, zoals ze had verwacht, doodstil in het schoolgebouw, iets wat wel fijn was. Ze opende de deuren en liet deze weer zacht achter zich dichtvallen. In de verte zag ze de silhouetten van de kassen al, daar wilde ze heen. Ze klemde het kladblok onder haar arm en liep langzaam in de richting van de kassen. Het was een mooie herfstdag, met zo hier en daar al bomen die kaal begonnen te worden. Nikita pakte haar haren bij elkaar en nam de hele pluk bij elkaar om deze naar een kant toe te vouwen, zodat de andere kant geheel bloot was. Ze glimlachte en liep verder. Ze zag in de verte een man zitten, met een gitaar, was dat niet een docent? Waarschijnlijk wel. Aangezien ze zo verlegen als wat was liep ze maar door naar de kassen. De heldere klanken die de man zong waren hier nog te horen, en ze genoot er best wel van. Ze liep langs de planten en keek naar een plantje wat er redelijk teer uitzag. Ze pakte haar schetsboek onder haar arm vandaan en begon te plant te tekenen. Haar tekeningen waren altijd erg realistisch, zeker als het om mensen, planten en andere levende wezens ging. Haar anatomie klopte altijd perfect, net zoals de kleine details. Nikita glimlachte en tekende de laatste paar kleine dingetjes. Ze keek weer naar de plant, wat was diens naam ook alweer..  ‘Het is het kruidje-roer-mij-niet’ klonk een kalme stem, dezelfde stem als die ze net buiten hoorde. Ze duwde het schetsboek geschrokken tegen haar buik aan en draaide zich om. ‘Wat je ongetwijfeld al hebt gezien is het een plantje dat zich terug trekt als je het zachtjes aanraakt.’ De man raakte een blaadje aan en het plantje trok zich terug. ‘Je bent vroeg op ten opzichte van vele studenten…’ sprak hij kalm en glimlachte naar haar. Ze glimlachte, maar hield het schetsboek nog altijd zo dat hij niet kon zien wat ze had gemaakt. Ze schaamde zich voor haar tekeningen, altijd dacht ze al dat ze vreselijk waren, en dat ze op deze school weer net zo gepest ging worden als op de vorige. ‘Uit op een lekkere herfstachtige wandeling?’ sprak de man toen vriendelijk en glimlachte naar haar. Langzaam knikte het meisje, en keek hem toen aan. "Een soort van, Master." Klonk haar beleefde stem en ze keek weer naar de plant. Ze kwam hier eigenlijk om te beginnen met een idee waar ze al tijden mee rondliep: een eigen boek van tekeningen maken, en dit kruidje-roer-mij-niet zou de eerste zijn die erin kwam. "Mijn naam is trouwens Nikita." Stelde ze zich toen voor, aangezien dat wel zo beleefd was. Ze was nieuw op SSA, en kende nog niemand.

Haar tekening leek precies op het tere plantje dat zich voor haar zo nu en dan terugtrok als een van haar lokken er zachtjes tegenaan kwam. Ze keek er geïnspireerd naar en zette nog wat kleine details bij de bladeren en stengel. Ze vond het altijd zo fascinerend om te zien hoe elk plantje een eigen ding had, een eigen persoonlijkheid kon je het bijna noemen. Het puntje van haar tong stak een beetje uit toen ze een moeilijk deel moest doen. Met dunne streepjes zette ze de basis en toen het eenmaal goed was trok ze het over met een dikkere streep. Ze had het plantje in het midden van het blaadje geplaatst, zodat het echt centraal stond op het papier. Toen er een mannenstem tegen haar had gesproken had ze het papier tegen haar borst aangeduwd uit schrikreactie. Op haar vorige school kreeg ze namelijk alleen maar negatieve berichten over haar tekeningen. Toen ze ooit een prachtige van een dier had gemaakt had een van haar oude pestkoppen deze voor haar neus in kleine stukjes verscheurt. Hierna had hij deze uit het raam van het klaslokaal gegooid en toen ze na schooltijd naar de laatste stukjes zocht waren deze totaal verteerd geweest door de regen. Ze wierp deze gedachten snel weg omdat ze zich niet wilde laten kennen. Ze luisterde naar hem en stelde zichzelf voor. ‘Je hoeft je niet te schamen, het is zowaar een foto die je neemt op het papier..’ sprak de man met een kalme stem en dit deed haar iet wat rustiger worden. Ze voelde dat hij een Grenaan was, dat voelde je gewoon. En het zou haar ook verbazen als een niet-Grenaan in de kassen kwam kijken. ‘Ik teken het je niet na..’ sprak hij en knipoogde naar haar. Een kleine glimlach speelde om haar lippen. ‘Wees trots op dat talent, Nikita..’ Sprak hij en knikte toen naar haar. ‘De naam is Norwood.’ Sprak hij hierna kalm en ze gaf hem een knikje als bevestiging terug. ‘Master is buiten de lessen niet zo hard nodig, vind ik. Dan voel ik me zo verdomd oud.’ Zei de man en ze grinnikte ook zacht. Hij hurkte bij haar neer en keek eerst even naar haar en toen weer naar het kruidje-roer-mij-niet. ‘Dus je komt ook van Gren?’ Sprak hij toen ter conclusie om een gesprek met haar te starten. Ze knikte kort en glimlachte. "Ja.. M.. Norwood." Ze vond het gewoon raar klinken om iemand bij z'n voornaam te noemen, en dan bedoelde ze een docent. Ze hield het schetsboek iets van zich af en ook zo dat de man het kon zien. Ze vergeleek het met het plantje en tekende nog wat kleinere details erbij als wat schaduw en kleine vaten van de bladeren en stengel. "Vind u het werkelijk.. realistisch?" Vroeg ze wat onzeker, maar durfde hem niet echt aan te kijken. Ze was gewoon een gesloten persoon waarbij je eerst een hele muur af moest breken voordat je bij de echte persoon kwam.