{ SPECIALTIES } Zoals eerder al eens is gezegd is Nassir instaat om te veranderen in ieder organisme dat hij maar wilt. Hij kan alles geheel aan zichzelf veranderen, kleuren, vorm, alles. Behalve de kleur van zijn ogen natuurlijk, deze zal altijd groen blijven. Echter is hij wel instaat om gelijk te veranderen in een organisme dat hij ziet, of het nou de eerste keer is dat hij deze ziet of de tiende keer. Als hij eenmaal één keer in dit organisme is veranderd blijft het voor altijd bij hem en kan hij er altijd in veranderen wanneer hij wilt.
Er is wel één grens: hij kan verschillende delen van organismes niet combineren. Zo kan hij dus niet bijvoorbeeld een kat met kieuwen worden, gewoon omdat dit niet bestaat en dus onmogelijk is. Tenzij hij het een keer zou zien natuurlijk.
Verder zijn er ook nog de twee Novaanse kristallen die hij aan een ketting heeft bevestigd en om zijn nek heeft gehangen. Dit is met de simpele reden gedaan omdat de meesten organismen een nek hebben, behalve vissen, slangen en nog een paar anderen dan. Zo is hij er dus van verzekerd dat hij ze vrijwel altijd bij zich kan hebben.
De kristallen zijn instaat om wonden te helen. Van oppervlakkige wonden, tot een diepe die het bot raakt. Aan botbreuken kan hij niet echt veel doen met enkel de kristallen, daar moet hij zijn woudmagie bij gebruiken. En ergere wonden als dat – daar kan hij ook weinig aan doen.
Hij hoeft de desbetreffende wond alleen maar aan te raken met één van de kristallen en deze zal dan oplichten samen met de wond, waarna deze compleet is genezen als de gloed weer wegtrekt. De reden dat hij het bij zich heeft is omdat hij niet beperkt wilt zijn tot enkel het helpen van gewonde planten, maar ook dieren. Vandaar dat hij ze dus ten alle tijden bij zich wilt hebben, zodat hij ervan verzekerd is dat hij ze bij zich heeft als hij ze ook echt nodig heeft.
{ HISTORY } In het begin, pas als er net leven mogelijk is op een planeet, is er niets. Enkel de flora is er.
Toch heeft de fauna de eigenschap om overal te komen. Alsof er een grote paardenbloem is ergens in het universum die haar zaadjes loslaat en ze verspreid over alle planeten. Om vervolgens een levend organisme, wat behoort tot de fauna, tot leven te laten komen. In het begin zullen deze organismen niet overleven, niet lang althans. Het klimaat veranderd voortdurend, je kunt het haast instabiel noemen. Ondanks dat dit jaren kost, voor een klimaat om te veranderen, kun je de levensperiode van een organisme dat in enkel dat klimaat leeft kort nomen. Er zal op een gegeven moment een stop komen. De veranderingen worden klein en er treedt lichte stabilisatie op. Een planeet zal nooit honderdprocent stabiel zijn, maar het veranderingsproces zal wel slomer worden.
Ondanks dit mooie verhaal is er één organisme die zich niet aan deze regels houd. Die ver vooruit ligt in de evolutie, je kunt het ook wel het toppunt noemen. Het eerste zaadje dat op Gren aankwam, het had overleefd. Uit dit zaadje kwam een organisme. Wat het precies is weet niemand, maar het is wel zo dat het de enige is in zijn soort. Zijn eerste vorm is ook onbekend en de kans dat deze ooit bekend zal worden is nihil.
Het organisme heeft geen naam voor zijn soort, maar wel een naam waar het naar luistert. Een naam zoals wij mensen die kennen. Die wij ook geven aan huisdieren waar we een hechte band mee vormen. Aan alle levende organismes die we een naam geven, die enkel voor hun is bedoeld en voor niemand anders. Een ander, ook al is deze er identiek aan, zal nooit drager van deze naam kunnen zijn. Het is bestemd voor één iemand. Één speciaal individu.
Dit individu leeft onder de naam: Nassir.
Sinds het prille begin van de planeet Gren is Nassir er al.
Het leek net alsof de evolutie hem niet kon aantasten, alsof hij zich altijd aanpaste. Wat in zekere zin ook waar was. De reden dat men hem niet in een soort kan indelen, is omdat hij alle soorten is. Dit komt misschien wat verwarrend over, maar misschien zal de term shape shifter dingen ophelderen. Toch kun je Nassir niet indelen in dat “soort”.
Hij is weliswaar instaat om te veranderen in ieder organisme dat bestaat, maar enkel de fauna. Flora is onmogelijk eveneens als levenloze objecten.
Dankzij deze mogelijkheid om te veranderen in ieder willekeurig organisme was Nassir instaat om in leven te blijven al deze jaren, hij veranderde simpelweg in een organisme dat ver genoeg geëvolueerd was om te overleven in de nieuwe omstandigheden. Dat was zijn manier van evolueren, falen hoorde daar niet bij. De harde manier was wel bekend en daarom was er ook die behoefte om zich aan te passen, maar niet om zich voort te planten. Hij had geen echt “soort”. Er was niks om in stand te houden, enkel de wil om te blijven leven. Hij hoefde niet te zien hoe zijn ouders stierven, of hoe zijn nakomelingen stierven omdat deze niet konden overleven in het desbetreffende klimaat – omdat ze er niet waren.
Er hoefde niets dood te gaan door een achterstand in evolutie bij Nassir. Dezer dagen noemen sommigen hem zelfs de evolutie zelf. Het enige prehistorische wezen dat het heeft overleefd, alles door de jaren heen. Door zichzelf te evolueren op een manier die uniek is, iets wat alleen hij kan. De enige in zijn soort, dat niet eens echt een soort is. Hij is het toonbeeld van de term individu. Je kunt hem niet opdelen in een soort.
Jaren gingen voorbij en hij volgde alles, was slechts een toeschouwer. Hij keek toe hoe alles om hem heen veranderde en hoe hijzelf geforceerd werd om mee te veranderen. Steeds opnieuw kon hij Gren weer onderzoeken, want er waren altijd wel dingen die veranderden.
Nassir was de eerste vorm van intelligentie die verder gevorderd was dan die van normale dieren. Althans: zo omschrijft men hem in boeken. De echte waarheid is dat enkel omdat hij instaat was om in andere organismen te veranderen, hij tot de realisatie kwam dat hij anders was. Zijn intelligentie en kunnen op mentaal gebied was altijd beperkt door zijn omgeving. Wat ergens best absurd klinkt gezien zijn omgeving heel Gren was. Toch moet je nagaan dat als je in een simpele wereld leeft, je ook simpel zult denken. Er was geen behoefte aan moeilijke gedachtes, het instinct was genoeg.
Het was te danken aan zijn eigen vaardigheid dat hij ineens echt begon te denken. Zodra iets anders evolueerde, deed hij dat ook. Je kon hem eigenlijk beschouwen als een soort van meelifter.
Er kwam een punt waarop een ander organisme voldoende geëvolueerd moest zijn om meer te gebruiken in de hersens dan enkel de hypothalamus, het gedeelte van de hersens dat zorgt voor de reflexen en het instinct. Nassir evolueerde met deze organismen mee en vanaf daar kwam het punt dat hij echt kon denken. Connecties kon leggen tussen dingen en zo begon te leren. De capaciteit van zijn hersenen was nog niet veel en het hing af van de organismen om hem heen hoe snel dat zou groeien. Ieder organisme heeft zijn of haar fouten en dit was die van Nassir: hij was instaat om zelf een stap verder te zetten in de evolutie. Hij was afhankelijk van de organismen om hem heen. Zag hij iets niet, dan bestond het ook niet en kon hij hier niet in veranderen. Voortplanting was niet mogelijk voor hem, zij het zo dat hij noch de driften ertoe had, noch dat er een tweede van hemzelf rondliep. Opnieuw: hij was geen soort. Een soort moet zich voorplanten wil het een stap vooruit zetten in de evolutie. Omdat dit een onmogelijk iets is voor Nassir zou deze error er altijd zijn.
De intelligentie van het individu groeide steeds verder. En ondanks de capaciteiten, wist hij het iedere keer tot de grenzen op te zoeken. Er was echter zoveel informatie om hem heen dat hij het wel moest opslaan er was geen andere keus. Alle informatie die hij vergaarde over de verschillende organismen waarmee hij leefde, hij sloeg het allemaal op. Leerde meer over Gren zelf en de manier van moeder natuur. Zag soms zelfs in waarom sommige dingen gebeurden, ontdekte zo dat vrijwel alles wat ze deed wel een reden had. Er waren connecties en het leek net alsof ze wilde dat hij deze zag, of hij had gewoon een goede timing. Later kwam hij echter tot het besef dat dit alles zo was omdat er maar één connectie was die ze wilde onthullen:
Die tussen hun twee.
Hij was hier om haar te helpen. Te beschermen.
Pas toen kwam het besef voor alles. Natuurlijk was het logisch dat hij soms wel eens een organisme redde, omdat hij het zicht niet kon verdragen dat deze was verloren en zou doodgaan als er niet werd ingegrepen. Zijn handelingen waren echter fout. Hij werkte moeder natuur tegen. Alles gebeurde met een reden: om de balans in stand te houden. Dus vanaf dat moment gaf Nassir zich over: zag in dat hij het gewoon moest laten gebeuren. Degene die wisten te ontsnappen aan een ramp waren de sterkeren, degene die het niet overleefden... Die waren dat dus niet. Het was doodsimpel de survival of the fittest. En daar kon je weinig aan doen.
Toen kwam daar de mens.
Nassir had ze echter wel gevolgd, was op de hoogte van het feit dat zij zich verder ontwikkelden dan de rest. Zij waren tot dan toe nog niet vast blijven hangen ergens in de evolutie. Dus was het vrij logisch dat hij ze in de gaten had gehouden. Voornamelijk omdat hijzelf wilde overleven en dus op de hoogte moest blijven van mogelijke gebeurtenissen qua evolutie, maar ook omdat hij het ergens niet vertrouwde. Er was een vreemd gevoel wat hij kreeg, iedere keer als hij ze zag. Welk organisme hij ook was, ook als hijzelf een mens was.
Angst.
Hij was bang voor ze. Er klopte iets niet aan ze. Des te meer een reden om ze in de gaten te houden. De ontwikkeling van de mensen was verrassend en Nassir deed met liefde mee. Zij het zo dat hij zich alsnog niet zo ontwikkelden als soorten, maar dit hield niet in dat hij het niet leuk vond om ernaar te kijken hoe iets zich ontwikkelde. Je kon het misschien zien als lichte jaloezie, omdat hij nooit zo’n doorbraak zou hebben. Hij kon niet leren lopen, hij kopieerde dat soort dingen simpelweg over. Het enige wat hij wel scheen te kunnen was leren. Hij leerde door dingen te doen, door dingen te horen: als iemand hem waarschuwde voor iets, of hem vertelde dat iets giftig was. Zij het zo dat zijn informatie wat dat betreft al ver vooruit lag, maar die voorsprong verdween over de jaren.
Wat niet verdween was zijn angst. Deze schepsel, genaamd mensen… Er was iets in hun snelle ontwikkeling wat hem beangstigde. En het was ook terecht dat hij er bang voor mocht zijn, want het er kwamen inderdaad dingen aan waar moeder natuur geen grip op had. Degene die Nassir moest beschermen en helpen.
In het begin was alles vredig. Ja, mensen doodden dieren: maar dit was een gedeelte van de voedselketen. En mensen leken daar bovenaan te staan. Kijkend naar het feit dat het dan het meest logisch zou zijn als Nassir zelf ook voor altijd een mens zou blijven, gezien zijn overlevingskansen dan het grootst waren, deed hij dit toch niet. Tegen de tijd dat hij echt goed kon oordelen, was hij er al achter gekomen dat hij niet voor niets kon veranderen in ieder soort dat hij kende. Het maakte het gemakkelijker om te reizen, reizen over de gehele planeet. Er was geen echt thuis voor hem, niet een plek die hij die term kon geven. Zijn thuis was geheel Gren en maar niet één plekje.
Hij reisde heel de planeet meerdere malen af, hield alles in de gaten. Echter scheen hij niet de behoefte te hebben om zelf te interfereren met alles om hem heen, keek rustig van een afstandje toe. Hij leerde van alles wat hij zag, maar leerde ook om zijn vaardigheid beter te ontwikkelen. Hij benutte ieder aspect van ieder soort tot zijn volle potentie, zij het ook zo dat hij altijd een van de verst geëvolueerde schepsels was van die soorten en dat enorm in zijn voordeel werkte.
Eerst kon hij in alle rust veranderen, niemand stond hem in de weg en niemand vond het vreemd. En toch waren daar weer die mensen: die het speciaal vonden.
Ze dachten dat hij een of andere god was. De waarheid was dat hij niet meer dan een beschermer was, hij kwam niet eens dichtbij de term god. Zo dacht men ook dat hij onsterfelijk was, maar dat was ook niet waar. Nassir was wel sterfelijk, maar was niet gebonden aan de tijd. Het enige waar hij aan gebonden was, was de planeet Gren. Gezien het feit dat een planeet lang in stand blijft, blijft hij dat dus ook. Een echte leeftijd heeft hij niet, omdat toen hij voor het eerst zijn ogen opende hij niet instaat was om te tellen. En mensen hem pas echt begonnen te binden aan een leeftijd later, wanneer ze er zeker van waren dat hij echt bestond.
Hij werd later gezien als een legende en er werd ook een bijgeloof aan hem gegeven: iedereen die Nassir met zijn of haar eigen ogen had gezien, ging een voorspoedig en fijn leven tegemoet. Echter was dit alles behalve waar. Het enige waar je je van kon verzekeren was dat hij echt bestond en meer niet, maar mensen geloven graag dingen – daar was hij al vroeg achter gekomen – en het was onnozel om er iets aan te veranderen. Liever dat ze zijn aanwezigheid als iets positiefs zagen, dan iets negatiefs. Voor hetzelfde geld koppelden ze hem aan natuurrampen, maar omdat deze nog steeds willekeurige verschijnsels waren voor het individu was hij niet altijd op het plaats delict, maar wel vaak.
Er kwam een punt waarop Nassir besloot zich af te zonderen van de mensheid. Hij had vaak aanschouwt hoe hun absurde regels en manieren weer hun hoogte punt bereikten en had er nooit veel van gesnapt. Echter was dat niet de reden dat hij verdween. De reden was simpelweg omdat ze antwoorden wilden. Van hem. Ze wilden weten hoe hij instaat was te veranderen, hoe alles tot stand was gekomen en eigenlijk gewoon antwoord op alles.
Ze wilden hem vangen.
Omdat hij voor zichzelf kon denken wist hij dat hij maar één ding echt kon waarderen in deze wereld die steeds harder werd: zijn vrijheid. Vandaar dat hij weigerde om gevangen te worden en verdween. Het was niet zo dat hij ze geen antwoorden wilde geven, hij zou met liefde al de vragen proberen te beantwoorden voor zover dat mogelijk was: maar de manier waarop ze het hem wilde vragen was fout. Ze wilden hem vangen, in een kooi stoppen en gebruiken puur voor zichzelf. Zijn mogelijkheid om te veranderen in ieder organisme was niet gebonden aan magie – een verschijnsel dat een paar jaar terug was geïntroduceerd – en dus wilde men ook een antwoord daarop. Als je een beetje goed vooruit kunt denken zal je wel inzien dat als hij had gezegd: zelfs ik weet niet precies hoe ik het doe, ze hem vervolgens op een operatie bank hadden gelegd en hem hadden opengesneden. In de hoop het antwoord op dit mysterie in hemzelf te vinden.
Zijn angst voor de mensen groeide langzaam, net toen hij dacht dat zijn vreemde voorgevoel voor niks was geweest. Het waren vreemde en onvoorspelbare wezens, die hij niet kon vertrouwen. De denkpatronen waren anders en soms gewoon onlogisch. Dus trok hij zich terug, terug in de natuur waar hij zich veilig voelde. Waar hij zeker wist dat niemand hem pijn wilde doen.
Toch was het een soort van verplichting om ze in de gaten te houden, maar dan op een voorzichtige manier.
Dankzij het feit dat hij ze toch in de gaten was blijven houden kwam hij erachter dat er zoiets bestond als een Legendarische Magiër. Misschien dat deze ervoor kon zorgen dat mensen stopten met hun absurde ideeën om hem te ontleden, zodat hij zich weer onder ze kon vertonen zonder de angst dat hij ineens ontvoert zou worden en het daglicht nooit meer zou zien.
Zo kwam hij dus bij Ferost aan met zijn klacht. Natuurlijk betaamde het de magiër om op de hoogte te zijn van zijn bestaan en deze was daardoor ook alles behalve verbaasd. Toch kon hij weinig doen, behalve Nassir onder zijn hoede houden – maar hij weigerde dit. Het zou alsnog zijn vrijheid ontnemen. Ferost probeerde iets anders: begon over het verhaal over adviseurs, iets dat interesse opriep in Nassir. Echter weigerde hij opnieuw, om de simpele reden dat hijzelf vond dat hij er niet klaar voor was. Ja, zijn kennis over Gren was groots: maar verder dan dat ging het niet. En hij wist dondersgoed dat er meer was dan enkel deze planeet en Ferost ook. Dus werd er afgesproken dat als hijzelf vond dat hij genoeg kennis tot zijn beschikking had over alles om hem heen, hij terug mocht komen en zijn plaats als adviseur mocht innemen.
De shuttle werd geïntroduceerd en vrijwel gelijk vertrok Nassir naar een andere planeet: dit was Cassia. Hier leerde hij allerlei nieuwe organismen kennen en ook andere mensen. Ze leken weliswaar veel op die op Gren, maar hun gewoontes en manieren waren anders. Een geheel andere cultuur. Toch riskeerde hij niks en hield hij zich afzijdig, misschien zouden de ideeën nog steeds hetzelfde zijn als ze erachter kwamen wat hij kon en wie hij precies was.
Na Cassia volgde Sharda. Opnieuw was er een nieuwe cultuur en waren er nieuwe wezens. Toch werd door deze mensen zijn wantrouwen nog groter. Ook Erd zorgde niet voor een positieve invloed op Nassir. Hij vond de technologie maar een vreemd iets, snapte niet waarom de mens zelf de evolutie wilde bepalen door dingen te maken die beter waren dan hun voorgangers.
Puffoon bracht ook niet veel goeds. Het liet enkel de duidelijke grens zien tussen arm en rijk, een grens die hij niet snapte. Ze waren toch allemaal van hetzelfde soort, waarom deed de een dan zo minachtend naar de ander? Omdat deze minder van het zo geheten geld had? Het was absurd in zijn ogen.
Pas op Razen kwam er verandering in de positieve richting. De mensen waren direct en dit zorgde weliswaar voor kleine ruzies, maar ze waren wel aardig tegen elkaar. Hartelijk. Dat was het. De feesten die er werden gegeven lieten zien dat ze als het waren één waren en er niet zo’n grens was als op Puffoon. Daarbij was het ook een simpel volk, ze deden niet al te moeilijk over dingen – iets wat Nassir kon appreciëren.
Als laatste was Nova aan de beurt en ook deze planeet had een positief effect op de individu. De mensen waren vredelievend en schenen alles te gebruiken voor een positieve uitkomst. Zo bezaten ze ook de mogelijkheid om mensen te helen, iets wat Nassir fascineerde en wat hij erg graag wilde leren. De mensen wilden de kennis met alle liefde met hem delen en zo kwam hij in bezig van een kristal met helende krachten, gezien hij niet instaat was om zelf ook echt lichtmagie te gebruiken. Dit kwam vast door zijn verbinding met Gren, hij kon enkel Woud magie gebruiken en daar hield het op.
Na zijn reis door Kovomaka keerde hij weer terug naar Gren, was tevreden over zijn kennis en was klaar om zijn taak te voldoen als adviseur. Het nieuws dat Ferost was verdwenen kwam best hard aan en zorgde ook voor twijfel. Wat als de man niet door had gegeven dat hij terug zou komen? Wat als de nieuwe Legendarische Magiër hem zou afwijzen?
Dit was echter niet het geval. Degene die zijn plek had overgenomen was een vrouw, genaamd Lesaiah. Ze was op de hoogte van zijn bestaan en had ook van Ferost gehoord dat hij ooit terug zou komen. De vrouw was erg aardig, op haar manier. Toch vond ze het verstandiger als Nassir op Gren bleef, ondanks dat zij daar zelf niet was. Hij zou dingen daar in de gaten houden en er was ook een hoop veranderd na zijn vertrek: nieuwe informatie die hij niet had meegekregen.
Het duurde niet lang of hij nam een vaste vorm aan. Lesaiah haar dierlijke vorm was een hert en ergens vond hij dat ook wel een mooi dier. Ze kwamen altijd puur en sereen over, dus besloot hij om dat zijn vaste vorm te laten zijn. Toch veranderde hij regelmatig nog in een mens, voor bepaalde zaken. En ook omdat wilde leren hoe de vrouw instaat was om zo’n mooie geluiden te maken met voorwerpen genaamd instrumenten. Ze leerde hem met alle liefde hoe hij sommige instrumenten moest spelen. Dat was dan ook hun voornamelijke bezigheid als ze weer herenigd waren: muziek maken.
Het vertrek van de vrouw viel hem ook zwaar. Er was een band tussen ze ontstaan, maar dat was niet genoeg voor de vrouw om te zeggen dat ze hem regelmatig op zou komen zoeken. Het was beter zo. En hij accepteerde haar besluit, protesteerde niet. Bleef enkel wachten op Gren op degene die haar plek zou innemen.
Dit was weer een man, genaamd Grim.
Samen met de man vertrok hij naar Starshine Academy. Er waren teveel connecties die verbonden waren met Lesaiah op Gren en hij wilde het niet riskeren dat hij werd verleid om haar toch te gaan zoeken. Het was veiliger als hij naar een plek ging die onbekend was, waar hij zich met andere dingen kon bezighouden. Er zijn weliswaar nog dingen die hem nog steeds aan haar doen denken, maar ze zijn niet zo sterk als die op Gren.
{ QUESTION & ANSWER } Q: Hoe is Nassir nou precies geboren?
A: Je kunt zeggen dat de natuur zijn moeder is. Dus is hij waarschijnlijk uit een of andere plant gekomen.
Q: Wat was Nassir zijn eerste vorm?
A: Deze is onbekend. Het enige wat duidelijk is, is dat deze vorm geen voedsel of water nodig had om te overleven – anders zou hij het nooit zover hebben geschopt.
Q: Hoe komt hij eigenlijk aan zijn naam?
A: Deze is aan hem gegeven door de mens. Het betekent namelijk beschermer en Nassir is de beschermer van het woud.
Q: Gezien het feit dat hij zich nooit heeft voortgeplant, weet hij wel hoe het moet?
A: Ja. Echter doet hij er niet aan mee en is hij ook enkel en alleen bekend met fenomenen zoals liefde in de vorm van woorden. Hij heeft dat soort dingen nog nooit zelf ervaren en voelt er ook geen behoefte voor.
Q: Gezien Nassir in ieder dier kan veranderen… Wat dacht je van een dino?
A: Het is mogelijk, maar Nassir veranderd er liever niet in. Het zal voor onnodige verwarring zorgen voor de mensen want als dino kun je je moeilijk verstoppen. Daarbij is het ook onlogisch in zijn ogen, want ze zijn niet voor niets uitgestorven.
Q: Vroeger wilde men hem vangen, maar hij kon zich toch gewoon verstoppen en zich veranderen in een bepaald dier zodat hij niet herkent zou worden?
A: Dit is gedeeltelijk waar. Er is altijd één kenmerk dat hetzelfde zal blijven: zijn groene ogen. Ze zijn heldergroen en de kleur erin veranderd keer op keer. Het is geen gehele kleur verandering, maar je moet het zien als een soort van lava lamp met heel veel groene tinten erin, of groenvuur. De groene tinten veranderen continue.
Q: Nassir is onzijdig, hoe komt het dan dat hij toch met het mannelijke woord hij wordt aangeduid?
A: In het begin veranderde Nassir in ieder dier, welk geslacht het dan ook had. Toch ontdekte hij later dat hij logischer was om voor het mannelijke geslacht te gaan. Vooral omdat het verschil tussen man en vrouw in het begin der tijden van de mens erg duidelijk was en hij de overlevingskansen van de mannelijke soorten hoger inschatte dan de vrouwelijke.
Q: Betekent dit dat hij vrouwen mindere wezens vind?
A: Nee, in tegendeel zelfs. Hij vindt vrouwen superieur. Het zijn prachtige wezens die het vermogen hebben om leven te baren. Er is niets zo mooi als een moeder met haar kind. Echter zag hij dat soort dingen pas zo laat in toen hij al vertrouwd was met het “man-zijn”.
Q: Kan Nassir gewoon als een mens praten ook al is hij een ander dier?
A: Nee. Als Nassir in een organisme veranderd, veranderd alles mee: behalve zijn hersens dan. Omdat niet ieder organisme dezelfde stembanden heeft en dezelfde klanken kan maken, kan Nassir enkel de mensen taal spreken als ook hijzelf een mens is. |
PROFILE
Onderwerp: Nassir, the guardian of the forest 
ma jun 24 2013, 00:44
