<sub>Het is oké zo.
Die twijfel die hij over zijn beslissing moest hij wegdrukken, alles ging toch goed? Ze had niks door en waarschijnlijk zou dat ook voor een lange tijd zo blijven, al dan niet voor eeuwig – Een gedachte die ervoor zorgde dat zijn mondhoeken naar beneden gingen en hij een pijnlijk gevoel in zijn borst kreeg. Als Wren nu precies wist hoe hij zich voelde had ze hem vast met een boek, of iets dergelijks, op zijn hoofd geslagen en gezegd dat hij zich niet zo aan moest stellen. Met iets gevolgd van: “En jij noemt jezelf een vent?” Hij was het niet waard om dat te zijn in haar ogen, hij was zoveel niet waard… Zo ook niet haar herkenning.
Of hij dit alles nu expres deed wist hij niet, maar hij was zichzelf een beetje aan het verdrinken in nare gedachtes – figuurlijk gezien dan. In realiteit liep hij gewoon achter haar aan, niet instaat om iets te zeggen. Hij wist gewoon zeker dat zijn stem het niet aankon en zou breken voordat hij maar één woord had kunnen produceren, zelfs met zijn luchtmagie kon hij het niet verhelpen.
Zelfs dit zorgde ervoor dat hij een scene in zijn hoofd afspeelde die nooit werkelijkheid kon worden. Waarom had hij zo weinig controle over zijn gedachtes? Waarom moest hij zichzelf pijn doen? Wellicht omdat hij zich zo schuldig voelde tegenover het meisje dat hij vond dat hij een straf verdiende. Of gewoon omdat hij een zwak persoon was, dat kon ook. Qua uiterlijk mocht hij dan veel veranderd zijn en qua persoonlijkheid ook wel… Maar hij kon het niet helpen dat hij weer naar zijn oude gewoontes teruggreep in haar bijzijn. Zij het zo dat het ergens een wanhopige poging was om haar te helpen herinneren aan wie hij was, een tevergeefse poging.

Hij haalde diep adem en zuchtte zachtjes wanneer de ander al het lokaal in was gelopen. Stoppen met dat zielige gezeur en concentreer je op het hier en nu. Stiekempjes wegkwijnen ging niet helpen, dus meer kon hij niet doen. In de deur opening bleef hij staan, trok met moeite een grijns op zijn gelaat wanneer ze checkte of hij er nog was. Hij zou nergens naartoe gaan, niet meer althans.
”Dat is ‘m.”
Hij kreeg een ietwat geïrriteerde blik op zijn gelaat. ’Goh,’ merkte hij vrij droog op. Hij was hier degene die overuren maakte als het aankwam op studeren en dan durfde ze nog te doen alsof hij de simpelste dingen niet wist? Zoals hoe een piano eruit zag? Hij was toch een popster in haar ogen, nou dan zou ze moeten weten dat hij wist hoe vrijwel ieder instrument eruit zag. En qua werking kwam hij ook nog vrij ver, maar omdat het nu niet meer belangrijk was – was hij gestopt met dat te leren.
”Ik hoop dat je je eigen muziek uit je hoofd kent?” Hij klemde zijn kaken op elkaar, zette de tas met geforceerde kalmte op de grond. ’Waarom denk je dat de tekst rijmt, slimpie?’ merkte hij uit de hoogte op waarna hij naar haar toeliep en achter haar ging staan. Hij had akkoord wel gehoord, maar negeerde het, had oog voor heel iets anders. Ongegeneerd leunde hij een beetje voorover en pakte haar hand vast. ’Je doet het fout,’ verklaarde hij zijn aanraking, waarna hij haar greep corrigeerde, ’Zo moet het, voelt toch ook vele malen beter? Je handen zijn al niet zo groot, dus is de juiste greep belangrijk voor je.’ Hij zweeg een paar tellen, staarde naar hun handen – waarna hij zich iets realiseerde en zijn hand weer terugtrok en zelfs wegliep.
Hij stond nu met zijn rug naar haar toe, wilde haar niet zien nu. Zachtjes schraapte hij zijn keel. ’Geef me de titel,’ zei hij zachtjes, ’Om te voorkomen dat jij dadelijk fouten maakt en ik het dus niet kan herkennen.’ Het klonk erg afstandelijk en zo was het ook bedoeld. Hij moest zich weer even herinneren aan zijn plek, aan wie hij was in haar ogen – iets wat hij maar bleef vergeten, mede dankzij een deel van hem dat dit alles ontkende. Een deel dat eigenlijk de waarheid sprak, een deel dat zei:
Het is niet oké.

OOC; Ik heb het eerste gedeelte geschrapt omdat er alleen maar onzin uitkwam, meer dan nu.
En ik denk dat iets makkelijks op de piano het beste is ~? Zolang het geen meisje is, is het goed x'D</sub>

<sub>Hij kon zichzelf geen houding geven tegenover haar, het was onmogelijk. Aan de ene kant wilde hij zich gedragen alsof ze elkaar al eeuwen kenden, bij wijze van. Zoals mensen op een reünie, die elkaar blij omhelzen en elkaar vragen hoe het nu met iedereen gaat. Zoiets had hij in eerste instantie ook verwacht, hoewel het dan de Wren versie was die inhield dat ze hem juist zou slaan in plaats van omhelzen en zou uitschelden in plaats van vragen hoe het nu met hem ging. En hoewel dat schelden bij anderen wellicht een beledigde reactie opriep, wist hij van zichzelf dat hij niks anders kon doen dan haar aankijken met een grote grijns – haar daarmee nog bozer makend natuurlijk. Natuurlijk zou hij het niet expres doen, maar… Weet je, hij wist niet eens waarom: maar hij vond het heerlijk hoe ze schold. Het was geweldig, hoe ze zich niet inhield en  gewoon de feiten – in de vorm van woorden – tegen hem gooide. Hem geen kans gaf om het te ontwijken, pure confrontatie. Zij het wel zo dat dit niet altijd zo was, soms deed ze gewoon zo omdat… Wren was en bleef nou eenmaal Wren. Dat moest genoeg zeggen.
Dan was er ook nog de andere houding die hij probeerde aan te nemen, en deze eigenlijk ook moest aannemen omdat de andere onlogisch was in deze situatie met de gang van zaken. De houding waarmee hij probeerde een goede indruk te geven. Omdat hij wilde dat ze hem mo- verdroeg, de andere term was te groots. Vroeger zou hij dit doel zo’n hoge prioriteit hebben gegeven dat hij alles wegdrukte en negeerde, maar momenteel kon hij het niet negeren. Het feit dat hij iets wilde slaan, frustratie die zich opborrelde. Frustratie die onbewust werd gecreëerd door het kleine meisje dat hem niet herkende. Frustratie die normaal niet opgemerkt zou zijn, door hemzelf, maar nu hij er eenmaal mee bezig was – was het moeilijk om dit nog te negeren.
Om te negeren hoe hij zich eigenlijk bij dit alles voelde.

Het was ook fout van hem om de schuld bij haar te leggen, zij was wel de laatste die wat had gedaan. Oké, ze had hem niet herkend: wie zou hem wel herkennen? Zij was de eerste die hem had gezien, stom toeval, dus hij kon helemaal niet oordelen. Wie weet herkende niemand hem wel! Niet dat hij dát erg zou vinden, de enige persoon die hem iets kon boeien was het meisje dat daar op de piano kruk zat. Het meisje dat hij niet durfde aan te kijken toen hij bepaalde woorden sprak. Het meisje waarmee hij iets van een band had gehad, maar die hij kapot had gemaakt door gewoon te verdwijnen. Het meisje waarvan hij verwachtte dat ze alles nog wist, waarvan hij verwachtte dat een bepaald soort vertrouwen er al was. Bepaalde gewoontes, bepaalde uitspraken, bepaalde reacties – alles. Het was allemaal weg, omdat hij niet meer was wie hij was. Zij was nog steeds het zelfde, zo leek het althans, hij was degene die was veranderd en daarom lag de fout dus ook bij hem.
Om dan ook nukkig te doen en beledigende opmerkingen te maken was fout, maar er was even wat tijd voor nodig geweest om tot die realisatie te komen. Vandaar dat hij zich er nu ook eindelijk bij neer kon leggen, hoewel hij geen beloftes met zichzelf durfde te maken wat zijn gedrag betreft. Nee, hij was niet gestoord of iets dergelijks en hij had ook geen directe trauma’s – maar hij verklaarde zichzelf wel instabiel op het moment en hij wist niet of dat nu aan dit moment lag, of gewoon door haar aanwezigheid.

”Goed dan, zeur.”
Het was dat hij wist dat ze hem niet kon zien, vandaar dat hij even liet blijken hoe bij hij wel niet was. Balden zijn handen tot vuisten en hief ze op, een dolblije glimlach op zijn gelaat. Een typische victory pose volgde (je mag hier iedere pose invullen die je wilt, lol), waarna hij weer snel normaal ging staan. Een hand stak hij in zijn zak en de ander haalde hij even door zijn haar. Niks aan de hand, helemaal niks aan de hand.
”Als je zoveel om mij geeft heb ik geen andere keus.”
Weer eens nam een blos bezit over zijn wangen. De paniek in zijn ogen viel bijna niet te missen. Het mocht dan als grap zijn bedoeld, hij nam het erg persoonlijk. Nog steeds was hij bang dat ze wellicht toch stiekem achter de waarheid zou komen, zonder dat het zijn bedoeling was. En als dat gebeurde… Ze was vast geen fan van mensen die tegen haar logen. Daarbij had hij het ook al zo vaak verpest nu, dat hij zich zoiets niet kon veroorloven. Want dan was hij niet alleen irritant, maar ook nog eens een leugenaar! Nee, dat kon hij echt niet gebruiken. Echter kon hij het niet helpen dat hij als een acht jarig kind in protest kwam, althans een aanstalten maakte: ’Doe ik-’
Haar glimlach legde hem zo het zwijgen op, het laatste woord bleef weg en kwam ook niet meer omdat zijn adem stokte in zijn keel. Als ze toch eens wist wat voor effect ze wel niet op hem had. Ja, als ze dat had geweten was ze ook niet naar hem toegelopen en had ze zijn hand niet vastgepakt. Dan zou ze dat vreemd hebben gevonden omdat ze erover zou nadenken. Nu deed ze het gewoon, bracht hem nog meer in een shock. Wist daarom ook niet zo goed wat hij moest doen toen hij weer stilstond en zij gewoon ging zitten. Ietwat verloren keek hij naar haar, blik die afdwaalde naar haar handen waar hij het verschil wel opmerkte.
De akkoorden die ze aansloeg, trokken hem hardhandig weer terug deze wereld in. Knipperde tweemaal met zijn ogen waarna hij zich weer herstelde, dat was waar ook: het was de bedoeling dat hij zou gaan zingen. Hij schraapte eventjes zijn keel, hapte eenmaal naar adem waarna hij inzette – wel fijn dat net op dat moment net zijn eigen woorden even echoden door zijn hoofd:
“Laat me voor je zingen.”

Had hij ooit zoveel moeite gedaan om te zingen? Hij kon zich niet herinneren dat hij er überhaupt moeite voor had moeten doen, het ging gewoon vanzelf. Dit keer was het ook wel zo geweest, had hij dingen hier en daar wel moeten aanpassen aan haar tempo – dat soms nogal schommelde – maar dat had geen probleem moeten zijn. En dat was het waarschijnlijk ook niet. Had hij dan harder gezongen dan normaal? Het had bij sommige uithalen wel gevoeld alsof hij werkelijk alle lucht uit zijn longen perste, iets wat hij nog nooit eerder had hoeven doen. Lag het misschien aan het feit dat hij nog nooit voor maar één persoon had gezongen die dan al zijn fouten kon aanwijzen? Nee, dat was ook niet zo.
Langzaam zette hij een paar stappen achteruit, waarna hij een stoel zocht en ging zitten. Hij was buiten adem, hij kon niet blijven staan. Zelfs zijn handen trilden, iets wat echt door zenuwen moest komen. Zijn rechterhand plaatste hij op zijn borst, wilde niet geloven dat zijn hart zo hard klopte. Maar het feit dat hij het zo zonder enige moeite kon voelen bevestigde het wel.
Hij hief zijn blik op, zocht met zijn ogen naar haar. ’I-Is het hier warm of ligt het aan mij?’ Een nerveus lachje volgde, maar de verwarring die zijn houding uitstraalde was alles overheersend. Hij was bekend met zijn eigen gevoelens, maar alsnog kon hij geen verklaring geven voor dit alles. Wat had hij deze keer anders gedaan dan van al die andere keren dat hij zong?

OOC; pffft, zo. sodeju, dat duurde me toch even. maar beter dan dit wordt het niet vrees ik >.<</sub>

<sub>Misschien was het wel goed geweest dat hij voor haar had gezongen. Enkel om het feit dat hij zichzelf dan een korte pauze gaf, want als hij heel eerlijk was dacht hij nooit echt na als hij zong. Ja, de tekst moes hij even terughalen – maar echt moeilijke gedachtes zaten er niet echt tussen. Het was simpel en hij kon een beetje overschakelen naar een automatische piloot, maar ondanks dat was het toch iets anders geweest deze keer. Het was niet zomaar gewoon zingen, woorden op een aangename manier over je lippen laten komen. Nee, er had iets bij meegespeeld; wanhoop. De gedachte dat hij haar dingen kon vertellen doormiddel van zingen, op een subtiele manier. Wren kennende zou zij dit echter nooit doorhebben, die zou hem dadelijk waarschijnlijk weer vol bewondering aankijken.
Bah.
Het was een blik die niet bij haar paste. Maar natuurlijk zou hij bijna bezwijken als ze hem een glimlach schonk, maar het moest een oprechte zijn en niet eentje omdat ze wat van hem moest. Hij was geen idioot en wist dus ook wel dondersgoed dat het meisje het soort persoon was dat wellicht lief zou doen om dingen voor elkaar te krijgen bij mensen zoals hem: een popster. Zijn connecties reikten ontiegelijk ver, zijn naam verschafte hem toegang tot dingen waar de meesten leeftijdsgenoten enkel over konden dromen – dat soort dingen wilden mensen van hem en Wren was geen uitzondering. Als het kon had hij haar genegeerd, had hij voorkomen dat hij zich nu slecht voelde, maar hoe kon hij het meisje nou negeren? Het was een onmogelijke taak.

Zijn ogen kruisten de hare, werd vastgehouden door het paars van haar ogen. Het was een kleur waar hij eigenlijk nooit op had gelet, enkel haar haren waren hem bekend. De pony, de lengte, de kleur – maar haar ogen… Dat was een ander verhaal. Het enige wat hij wist was dat hij er nooit lang naar durfde te kijken, voor het grootste deel was hij gewoon bang dat ze het zou afkeuren en hem ervoor zou straffen. Maar wat kon het meisje nou precies? Met haar kleine vuistjes tegen zijn borst slaan als een klein kind? Even stond hij bij de gedachte stil, vond het om de een of andere manier wel een leuke gedachte – waarschijnlijk omdat het typisch iets voor Wren zou zijn; boos zijn om niks, de ander moest hiervoor boeten maar ze was en bleef maar een klein meisje.
Wanneer hij merkte dat hij al die tijd dom naar haar had staan grijnzen keek hij gelijk weg, leek ergens boos – omdat hij dit op zichzelf was. Hij moest eens leren om zijn hoofd erbij te houden en niet onnodig te fantaseren, het zorgde ervoor dat hij eruit zag als een idioot. De titel mietje mocht hij dan al hebben gekregen van haar, maar daar moest het ook bij blijven. Het was niet de bedoeling dat hij zich nog erger ging neerzetten voor haar, het moest juist beter zijn! Lorenzo zou gewoon een betere versie van hemzelf zijn, een versie die… Die…
Een zucht verliet zijn keel bij de gedachte die hij wilde fabriceren, maar halverwege afbrak omdat hij wist dat het absurd was. Alsof zoiets ooit zou kunnen gebeuren…
”Ligt aan jou.”
Een paar tellen keek hij op, was even helemaal vergeten dat hij een vraag had gesteld, maar toen de realisatie weer kwam hief hij een hand op en plaatste deze voor zijn ogen (facepalm ~). Wat had hij wel niet gedacht? Dat ze spontaan haar kleren zou gaan uittrekken en zou zeggen dat hij gelijk had? Hallo nieuwe titel! Hij was echt een idioot. Waarom had hij überhaupt iets moeten zeggen, omdat hij de stilte niet had kunnen verdragen. Echter was het antwoord wat op zijn vraag volgde zoveel erger dat hij had gewenst dat hij had gezwegen. Nog een notitie die hij moest onthouden: je hoeft niet altijd wat te zeggen. Hij zou het vast weer vergeten, net zoals hij zijn gedachtes bij de les moest leren houden. Het waren gewoontes die te diep geworteld waren om ze los te knippen.

Hij gaf geen reactie wanneer ze wat zei. Hij had besloten om nu zijn mond te houden, ondanks dat hij dolgraag weer allerlei onnodige opmerkingen wilde vragen. ”Je zingt okay.” De jongen klemde zijn kaken op elkaar na het horen van die woorden. Wat precies betekende okay? Natuurlijk had hij geen groots compliment verwacht, eigenlijk had hij er helemaal geen verwacht want Wren was niet zo van de complimentjes. Dus dan moest het vast een goede betekenis hebben, een erg goede betekenis – ook al werd het niet zo gebracht. Ach, hij gaf er lekker zijn eigen betekenis aan en zou dat dan maar voor zichzelf houden. Dan kon er niks misgaan.
”Bedankt.”
Langzaam liet hij zijn hand zakken, keek naar d’r. Zijn blik liet wel zien dat hij dit niet verwacht: pure verbazing. De manier waarop het woord was uitgesproken deerde hem niet, het feit dat ze het woord over haar lippen had gekregen was genoeg voor hem. Vandaar dat hij haar nu ook aankeek met ogen zo groot als schoteltjes. Dat hij zoiets nog eens mee mocht maken. Ondanks zijn idioterie leek deze dag toch nog vrij goed te gaan, niet geheel soepel – een paar hobbeltjes op de weg.
Eigenlijk moest hij wat terug zeggen, maar dat kon hij niet. Hij kon enkel naar het meisje kijken, kon het nog steeds niet bevatten dat ze het daadwerkelijk had gezegd. Zo volgde hij haar ook met zijn blauwe kijkers wanneer ze opstond en naar de vensterbank keek. Opnieuw viel er een stilte, maar het maakte hem niet uit gezien hij toch met hele andere dingen bezig was in zijn hoofd. Pas toen ze weer wat zei besefte hij dat hij heel erg aan het staren was naar haar, keek dus ook maar weg. ”Weet je nog wat ik zei? Vast niet, maar… Je… Je doet me écht aan iemand denken…” Nu was ze gewoon zout in een open wond aan het strooien. Eigenlijk wilde hij er niet op ingaan, maar dat zou verdacht zijn – dus trok hij met moeite zijn mondhoeken op en lachte het zachtjes van zich af. ’Natuurlijk… Natuurlijk herken je me,’ grijnsde hij bitter, waarna hij opstond. ’Je hebt me al vaker gezien, overal en nergens.’ Eigenlijk hadden zijn woorden helemaal niks met die van haar te maken, maar Wren zou dat toch pas over drie dagen realiseren. Een paar tellen staarde hij naar de grond, waarna hij opkeek. ’Dank je, maar ik heb je nu geloof ik wel lang genoeg lastig gevallen.’ Als het al niet de andere kant op was. ’Ik vind mijn weg zelf wel.’
Hij wachtte niet, dat kon hij niet.
Het lokaal uitkomen was niet moeilijk, de gang doorlopen ook niet – niets was moeilijk. Enkel terugdenken aan het feit dat ze die woorden had gezegd en erop terug was gekomen. Ze zou het vaker doen, dat wist hij. En het was iets wat hij niet kon verdragen.


OOC; Dat duurde onnodig lang. Maar ik heb Luca maar laten gaan omdat ik weet dat ik anders dadelijk alweer zit in de knoop met hem, is hopelijk niet erg? Anders dan Wren maar aan zijn benen hangen of zo :U</sub>