Het was nu zomer en goed weer. De zon scheen en langzaam trok Draven de gordijnen open van de kamer van zijn zoon. Zijn zoon die nodig moest inpakken voor de school waar hij naartoe werd gestuurd. “Opstaan en inpakken” zei hij voor hij de kamer weer uitbeende. Een kreun ontsnapte uit de mond van de blonde jongen die onder zijn deken was verstopt. Dit deed hij vaker onbewust. Met weer een gekreun zette hij zich recht op bed en wreef hij de slaap uit zijn ogen. Hij moest dus nu inpakken en douchen. Kon hij nou echt niet wat langer hier blijven? Hij wilde helemaal niet weg naar een andere school. Dat wilde hij gewoonweg niet. Eindelijk voelde hij zich hier een beetje thuis. Hij rekte zich uit en begaf zich naar de douche om zich geheel te wassen. Daarna begon hij gewoon met inpakken zoals zijn vader hem had gezegd.
Alles werd zorgvuldig ingepakt, dan vond hij alles terug. Zijn blauwe ogen speurden zijn bijna lege kamer af, op zoek naar nog iets bruikbaars. Maar hij had alles, dus hij ging op zijn hutkoffer zitten om deze dicht te klikken tijdens het proces. Een opgeluchte zucht was hoorbaar en hij hoorde de luide bonk van de deur, het was tijd om te vertrekken.
Hij liep in volle pas naar de shuttle, hopend dat hij nog op tijd was en gelukkig, net toen hij de shuttle binnen ging, werden de deuren gesloten. Wat had hij toch eventjes altijd geluk zeg. Daar was hij toch wel zeker heel blij om.
Nu moest hij maar wachten, wachten tot hij aankwam op die nieuwe school van hem. Een school waar hij niet naartoe wilde. Weer wreef hij in zijn ogen, waarna hij deze sloot, om de reis sneller te doen laten voorbij gaan.
De shuttle was geland terwijl iemand hem wekte. Ezreal zweeg in alle talen en liep met zijn koffers naar buiten, met een geïrriteerde blik die echt wel duidelijk was af te lezen op zijn gezicht. Ezreal zat nu, hier op een bank, toe te kijken hoe de shuttle terug naar Razen vertrok. Een zuchtge verliet zijn mond en hij staarde er nog steeds naar. Met zijn handen ging hij door zijn haar, zijn blonde haar dat nog net gewassen was, dat had zijn vader nog toegelaten, dat hij nog tijd kreeg om alles te pakken en dan te vertrekken voor Draven naar zijn werk had gemoeten. Ezreal’s vader had geen tijd gehad om hem te onderhouden de laatste tijd, dus werd hij maar naar hier gestuurd. Zijn blauwe ogen keken verveeld en geïrriteerd naar alles wat er zich rond hem bevond. Geen interessante dingen dus, waarom was hij hier? Hij wist het niet, het was al zeker niet leuk te noemen want hij wilde hier zelfs niet eens zijn.
Hij hoorde voetstappen, hij had wel een extreem goed gehoor en hij keek met zijn blauwe ogen richting een schim, die langzamerhand dichterbij kwam.

(volgende keer wordt de post vast langer, nog niet echt iets met hem gepost, nu issie nog een beetje stroef om mee te posten, mijn excuses )

Het meisje haalde een hand door haar haar, waardoor er kleine fonkelingen vanaf kwamen. Blauwe fonkelingen, samen met het vaag knetterend geluid.
Ze was de enige op haar school geweest die dit kon, maar alles had zo ook zijn of haar nadelen: het was het enige wat ze kon. Meestal waren halfbloed magiërs instaat om beiden elementen apart te beheersen – zij niet. Er ging geen dag voorbij of ze gebruikte allebei onbewust waardoor er iets heel anders uitkwam dan verwacht: elektriciteit. In het begin was het leuk geweest: ze hoefde geen muntjes in machines te doen om ze aan te zetten, leerde zelfs hoe ze de computer op school moest hacken om zo haar vrienden een betere lijst te geven en er waren ook zat andere dingen die ze kon. Echter werd er op een gegeven moment van haar gevraagd om maar één soort te gebruiken, lucht.
Ze ging naar een privé school voor meisjes op Puffoon, een school exclusief voor mensen die magie konden gebruiken: dus dan zou het er ooit van komen dat ze enkel lucht moest gebruiken. Dat ging dus niet. Hoe goed ze de woorden van een spreuk ook articuleerde er volgde altijd een of andere explosie of een schok. Nooit enkel lucht. Of vuur desnoods, het maakte niet meer zoveel uit voor het meisje.

Uiteindelijk had men het opgegeven, maar haar ouders weigerden daarmee in te stemmen. Zijzelf had allang gevolgd als een of ander schaap, stiekem omdat ze er niet tegen kon dat het haar niet lukte. Plannen werden veranderd en het meisje werd van school gehaald, overgeplaatst naar een school waar meerdere soorten magie werden bedreven. Misschien was dat ook wel beter, misschien zouden ze daar niet zeuren over haar freaky magie: want zo beschouwde zij het dezer dagen.
Er was niks normaals aan iemand die zijn of haar magie zo wist samen te smelten dat het geheel iets anders werd dan het origineel.
Zoals eerder was gezegd was had het ook zijn positieve kanten, maar ergens was ze de blikken een beetje beu. Iedere keer werd ze aangegaapt als ze haar magie gebruikte, alsof ze geen mens was enkel en alleen omdat ze de term halfbloed een totaal nieuwe betekenis gaf. Natuurlijk deed ze net alsof het haar niks kon schelen, maar ze was dan wel weer het type dat diep van binnen juist heel veel gaf om de meningen van anderen.

Ondanks dat ze een petje op had werd ze alsnog lichtelijk verblind door het felle licht wanneer ze de shuttle uitstapte. Haar ouders hadden geregeld dat haar bagage al eerder was overgebracht en nu wachtte in haar kamer om opengemaakt te worden. Vandaar dat ze enkel een rugzakje had en een kaart: een plattegrond van de school zodat ze zich wegwijs kon maken.
Ze richtte haar blik omhoog, hield de kaart losjes in haar hand en legde deze gedeeltelijk op haar voorhoofd om de zon af te schermen toen ze er bijna recht in keek – haar ogen tot spleetjes kneep zodat ze niet verblind zou worden.
Een briesje verraste haar, rukte zonder enige moeite de kaart uit haar hand. Haar reactievermogen was te traag, waardoor ze net mis graaide en gedwongen werd om erachter aan te rennen.
‘Wacht!’ kwam er zachtjes over haar lippen, kon een paar tellen later niet geloven dat ze zinloos naar een levenloos object had geschreeuwd. Stom.

De kaart werd steeds hoger de wind ingetrokken en maatregelen moesten genomen worden.
‘Ik zei wacht!’ schreeuwde ze nu bijna, om zich later opnieuw te realiseren dat het geen nut had, want het was papier. Papier. Dat luistert toch niet.
Toen ze een bankje zag ging het vrijwel automatisch. Ze zette zich af met een voet, zette de andere op de rugleuning en sprong. Haar vingers raakte het papier net niet aan, maar door simpel wat elektriciteit te gebruiken in de vorm van magnetisme wist ze het uiteindelijk toch te bemachtigen. Was daarna zo trots op zichzelf dat ze vergat dat ze in de lucht zweefde om vervolgens weer terug de realiteit in gerukt te worden toen ze de grond tegemoet kwam. Verzwikte haar enkel toen er teveel gewicht op haar voeten kwam en viel uiteindelijk dus maar helemaal.
‘Shit…’ fluisterde ze zachtjes waarna ze op haar onderlip beet en een beetje overeind kwam, een oog dichtkneep omdat ze zich had bezeerd.
Vervolgens keek ze om zich heen, wilde natuurlijk gelijk checken of dat niemand haar had gezien. Haar blik ging eerst langs jongen, maar ging vervolgens weer terug: keek met grote ogen naar hem. Langzaam kwam er een lichtroze blos ontstaan uit pure schaamte op haar wangen. Hij had haar horen praten, schreeuwen zelfs, tegen dat papier… Vallen deed iedereen.
Maar wie praatte er nou tegen papier?

(Hopelijk is hij goed ^^' )

Energie was de beste magiesoort dat er was.
 
Dat was het statement dat Ezreal had gemaakt sinds hij de energie uit zijn lichaam kon halen voor andere doeleinden dan alleen maar zich in leven houden. Hij had een enorm ego, maar dat was zeker te wijten aan zijn opvoeding die hij als kind had gekregen van zijn vader die niets liever wilde dan dat de jongen op hem leek. Maar eigenlijk kon je het ook niet ontkennen dat hij ontiegelijk veel op zijn vader leek van karakteristiek. Hij was de beste, en dat zou hij altijd denken. Als hij verloor, dan was het gewoon puur geluk omdat hij zogezegd niet oplette. Hij kon gewoon niet bekennen dat er mensen beter waren dan hem. Dat was in zijn ogen onbestaand. Niemand was beter dan hem en niemand zou ook ooit beter worden. Maar uiteindelijk kon hij ook maar een beperkte magie van beide elementen apart. Alleen samengesmolten kon hij iets doen. Maar dit ging hij niet aan de grote klok hangen, dit was zijn kleine geheimpje.
 
Hij zat op de shuttle, gaf niet veel aandacht aan de anderen, was in gedachten verzonken. Hij wilde niet naar SSA, dat was zeker een feit. Hij wilde weer thuis les hebben, een les waarin hij zelf zichzelf bijstudeerde en niemand anders hem de les kon spellen. Want werkelijk niemand kon het beter. Nee echt niemand. Een zucht verliet zijn mond terwijl hij uit de shuttle stapte en het eerste beste bankje opzocht om daar te gaan mokken. Hij was boos omdat hij niet hier wilde zijn. Een zucht verliet zijn mond.
 
‘ik zei wacht!’ werd er geroepen, een kaart waaide zijn richting uit. Ezreal keek er verveeld naar, zag hoe het vlak naar zijn gezicht zou vliegen. De wind zei het hem toch, want volgens zijn berekeningen zou de wind het naar hier blazen. Het meisje viel, verzwikte haar enkel, dat kon je zien aan hoe ze met haar voet had gemanouvreerd. Hij rolde met zijn ogen en ving het papier dat ondertussen tegen zijn gezicht was gevlogen. Ze had naar hem gekeken, ze bloosde uit schaamte omdat ze tegen de kaart had geroepen. Hij tilde haar hand op en stak de kaart onder haar hand. “Who needs a map if you can explore and find things out.” Vervolgens ging hij weer zitten. Hij had al te veel woorden vuil gemaakt aan dit onhandige kind dat naar een stuk papier had liggen reopen.
 

(hopelijk is hij goed)

Ze rende zo snel als ze kon, maar de wind was sneller dan zijzelf.
Als ze nou gewoon haar luchtmagie had kunnen beheersen dan was er niks aan de hand geweest, dan hoefde ze nu achter dat papiertje aan te rennen. Dan stond ze nu wellicht niet voor gek en had ze het niet erger gemaakt door er half tegen te schreeuwen. Waarom moest ze ook al weer zo vreemd zijn?
Omdat ze anders was. In het begin had ze het geweten aan het feit dat ze voor een deel Raziaans was, maar later bleek uit boeken dat ze ernaast had gezeten. Daarbij moest je ook gewoon kijken naar haar opvoeding: deze gaf reden genoeg voor alles om het meisje heen. Het feit dat ze zich niet meisjesachtig gedroeg, ze nogal ruw was met haar doen en laten en ga zo maar door. Wel droeg ze rokjes tijdens schooldagen, maar dat kwam enkel door de privéschool waar ze eerst op had gezeten; daar was het namelijk verplicht geweest. Later had ze er een gewoonte van gemaakt.

En alsof het nog niet erger kon, faalde ze ook nog eens op een manier die alleen zij kon uitvoeren. Ze kreeg het ook nog echt voor elkaar om haar enkel te verzwikken terwijl ze gewoon op een vlak stuk rende. Niemand kreeg dat voor elkaar, enkel zij natuurlijk weer.
Dus uiteindelijk lag ze op de grond en kwam ze maar weer langzaam overeind, bleef zitten op haar bovenbenen. Haar beiden handen had ze nog op de grond, waardoor haar rug licht gekromd was, en langzaam balde ze deze tot twee vuisten. Ze kneep er zo hard in dat haar knokkels wit kleurden en alsof dat haar frustratie nog niet genoeg uitte klemde ze ook nog eens haar kaken hard op elkaar, terwijl ze haar tanden lichtjes ontblootte.
Als ze enkel en alleen niet zo’n vreemd halfbloedje was geweest… Dan… Dan was dit niet gebeurd. Dan was ze haar kaart nu niet kwijt en liep ze het risico niet om hopeloos te verdwalen in dit grote gebouw, dat helemaal onbekend voor haar was. Ze hield er niet van als ze zichzelf niet wegwijs kon maken, had altijd een lichte angst om te verdwalen. Het scheelde dat ze zich verstaanbaar kon maken, maar als dat niet zo was geweest was ze gelijk weer de shuttle ingevuld en weer terug gegaan naar Puffoon.

Iemand pakte haar bovenarm vast, waardoor ze met een ruk opkeek – recht in twee blauwe ogen. Met grote ogen bleef ze naar hem staren terwijl hij de kaart in haar hand duwde en daarna iets zei. In het begin had ze hem niet gevolgd, maar pas toen ze de Engelse woorden omzette snapte ze het. Tegen die tijd had hij haar alweer los gelaten en keek zij met een vreemde blik naar zijn rug.
Wat bedoelde hij daarmee?
Ze kwam overeind, zette een hand in haar zij. ‘Well, mister smart-ass, I don’t have time to explore – you see – I will start with the lessons tomorrow. My parents requested that themselfs, because they are afraid I would otherwise drop behind to much on my future, fellow class mates.’ Ze wendde haar blik af, keek naar de kaart in haar handen. ‘So in that case it’s rather handy to have a map, instead of foolishly guessing where the right classroom is, don’t you think?’ Haar blik werd weer op de jongen gericht, had een scheve grijns op haar gelaat – alsof ze hem ergens scheen uit te dagen. Ze wilde wel weten hoe hij hierop zou reageren. Als hij uit de hoogte kon doen, dan kon zij dat ook en dat zou ze laten merken.

OOC; Je post is goed, daar niet van, maar het lijkt net alsof je de helft van mijn post niet hebt gelezen. Ik heb me maar even flexibel opgesteld en het genegeerd, geïmproviseerd enzovoorts - maar gelieve mijn post wat beter door te lezen de volgende keer ^^' ?

(whoops sorry, niet met mijn gedachten bij de post denk ik)

De wind liet het papier vliegen, en het zou landen op zijn gezicht, hij zou het vangen en dan kon hij haar pesten, maar daar was hij nog niet zo zeker van. Besluiteloos keek hij naar het stuk papier waardat tegen geschreeuwd werd. Wat zou hij doen? Het haar teruggeven of gewoon de gemene bully zijn en het in de fik steken? Dit kon hij allemaal doen, om dit meisje te irriteren, te kwetsen. Maar hij voelde zich te goed om zich zo laag te brengen om zo’n dingen te doen voorlopig, hij was nog maar net hier en dan zou hij al een reputatie hebben? Ik dacht het niet. Het papier zou zometeen naar hem toevliegen en dan had hij het. Dan zou hij een beslissing moeten maken. Het meisje rende op een vlak stuk en Ezreal volgde elke beweging van haar met zijn ogen. Ze viel en verzwikte zo haar enkel. Wat was dat een onhandige actie geweest en een gefaalde poging om het stuk papier weg te grissen uit de lucht. Even moest hij zijn best doen om niet te gaan lachen.
 
Nog steeds keek hij naar haar, kijkend hoe ze vast in zichzelf aan het vloeken was, hoe ze pijn leed. Hij greep de kaart vast en tilde haar arm op om dan de kaart onder haar hand op de grond te leggen. Veel anders deed hij eigenlijk niet, hij had besloten haar niet te irriteren, haar niet te kwetsen. Hij begon gewoon te babbelen, terwijl hij zich eigenlijk veel te goed voor haar. Ze had het genoegen om toch zijn stem eens te horen. Dat was toch al een zeer groot wonder. Normaal gezien was hij het nu allang afgetrapt. Ze kwam overeind, zette een hand in haar zij. ‘Well, mister smart-ass, I don’t have time to explore – you see – I will start with the lessons tomorrow. My parents requested that themselves, because they are afraid I would otherwise drop behind to much on my future, fellow class mates.’ Ezreal haalde zijn schouders op. maar toen het duidelijk werd dat ze begon te grijnzen keken zijn blauwe ogen geamuseerd in haar richting. Wachtend op wat ze nog uit die mond van haar zou laten komen. ‘So in that case it’s rather handy to have a map, instead of foolishly guessing where the right classroom is, don’t you think?’
“Meh, voor mijn eerste schooldag ga ik sowieso al heel de school verkend hebben, gewoon door te memoriseren waar wat is, visuele beelden vastleggen in je geheugen is veel handiger dan zo’n kaart, dan beleef je zelf weer iets en kan je tegelijkertijd ook nog eens je niet vervelen. Maar ik vrees dat jij niet zo visueel aangelegd bent zoals ik.” Nu begon zijn ego duidelijk te worden voor anderen, dat was zeker. Met een lichte sprong zat hij op de rugleuning van het bankje en keek hij het meisje met een geamuseerde grijns aan. Eens zien wat ze daarop zou zeggen. Natuurlijk was niemand zo getalenteerd zoals hij.

(derpy post is derp, Ezreal schiet in actie  )

De ander had geluk dat ze meer bezig was geweest in haar eigen gedachtes, anders had hij gelijk een schok gekregen. Omdat ze niet gefocust genoeg was had ze de elektronen ook niet op tijd kunnen manipuleren en tegen de tijd dat ze weer helemaal was ontwaakt uit haar gedachtes was ze de oorzaak van het gevolg kwijt.
Nadat ze overeind was gekomen klopte ze eerst even het stof van haar broekje af met een hand, degene die de kaart vast had deed niks – want daar kon ze ook niet echt veel mee momenteel. Je kont niet zeggen dat ze echt een dominante hand had, zoals de meesten wel hadden. En dit was dan de rechter, maar bij haar ging dat niet op. Het was allemaal vrij gebalanceerd. Natuurlijk was ze als het op schrijven aankwam rechtshandig, maar er waren ook heel veel dingen die ze met links deed. Zoals dingen aanpakken of weggooien. Normaal deed men dit ook met rechts, maar zij dus niet.
Nu ze erover nadacht, met welke hand had de jongen haar eigenlijk de kaart terug gegeven? Beiden eigenlijk, want met eentje had hij haar hand opgeheven zodat hij hem in de hare kon duwen. Maakte dat hem ook… Gebalanceerd met beiden handen? Vast niet, het was maar een klein dingetje.

Ze kon het niet helpen dat haar uitdagende grijns triomfantelijk werd toen ze antwoord kreeg van de jongen. Ergens had ze al gewonnen, puur door het feit dat hij reactie teruggaf. En daarbij praatte hij geen Engels meer, dus had ze op twee vlakken gewonnen. Het was niet zo dat ze geobsedeerd was met winnen, maar het was wel fijn om een soort van te winnen van een persoon waar je je licht aan irriteerde, toch? Daarbij vroeg hij er zelf om, als hij normaal tegen haar had gesproken – en gedaan – dan had zij dat ook gedaan tegenover hem.
De grijns veranderde later echter in een krampachtige glimlach bij het horen van zijn woorden. Omklemde de kaart net zo krampachtig met haar hand, kon het niet helpen dat ze weer wat elektronen manipuleerde door de frustratie die om de hoek kwam kijken. De blauwe stralen dansten vrolijk rond haar onderarm, gleden er rustig overheen en zo dus ook over de kaart. Ze deden niks pijn, het was maar zwakjes.
‘Je vindt jezelf wel heel goed eh?’ grijnsde ze, terwijl ze haar ogen op hem richtte, ‘Jammer genoeg is uit onderzoek gebleken dat vrouwen op visueel gebied beter zijn dan mannen, jochie.’ Ze ontspande zich weer, liet haar hand van haar zij zakken en haalde deze door de plukken van haar pony terwijl ze voor wat lichte schokjes zorgde, zonder dat ze het zelf doorhad. ‘Daarbij heb ik ook betere dingen te doen dan hier rondzwerven en alles onthouden. Mijn leven is niet zo saai dat ik wanhopig word en opzoek ga naar zo’n soort manier van vermaak, als je het al zo kunt noemen.’
Haar blik dwaalde af naar de achtergrond, naar zijn koffer.
Ze trok een wenkbrauw op. ‘Je moet blijkbaar ook nog eens een omweg nemen. Terwijl jij heel dit gebouw door moet slenteren memoriseer ik deze kaart gewoon uit mijn hoofd, is sneller en efficiënter. Dan kan ik daarna eens opzoek naar echt vermaak, maar dat zal jij wel niet snappen. Zal het je met liefde willen leren, maar je moet dit hele gebouw nog verkennen en tegen die tijd dat je daarmee klaar bent is het waarschijnlijk alweer bedtijd.’ Zoals ze eerder al tegen zichzelf had gezegd: als hij bijdehand ging doen, zou zij nog erger doen. Dat was dan weer het kinderachtige aan het meisje. Ze zag het niet eens als een uitdaging, dat was waarschijnlijk nog het ergste. Ook was het niet echt tijdverdrijf… Ze wist niet wat het was, maar het kwam ergens ook gewoon nooit in haar op om eens weg te lopen. De ander te negeren en het te laten voor wat het was.

Het meisje waar hij mee te maken had gekregen, leek er niet bij te zijn met haar gedachten. De reacties die Ezreal normaal uitlokte bij anderen was meestal pure frustratie waaruit een pure woedeaanval zou volgen. Of ze werden juist heel verbaal agressief, of ze gingen mee in zijn gedachtengang. Het maakte het allemaal des te amusanter voor hem. Ze veegde het stof van haar broek schoon. Ja Ezreal lette op elke beweging die ze deed, nauwlettend hield hij haar in het oog, om zo haar bewegingen te kunnen waarnemen en zo misschien eventuele onverwachtse bewegingen toch te kunnen zien aankomen. Je wist immers maar nooit.

Een triomfantelijke grijns had ze op haar gezicht, maar die lach zou er niet voor lang zijn. Wie het laatst lacht, best lacht, dus Ezreal zou winnen, dat voelde hij gewoon. Maar nog niet nu, nee, eerst zou hij haar laten genieten van haar kleine overwinning. De jongen schakelde over naar het Nederlands, sinds hij niet meer de moeite wilde doen voor dit meisje om er nog een woord superieur engels aan te verspillen. Ze was het niet waard, en dat zou ze snel genoeg weten ook. Haar grijns werd na zijn woorden krampachtig, zie je? Ezreal had altijd een weerwoord, hij moest en zou altijd het laatste woord hebben, dat was gewoon iets vreselijk vervelend aan hem. Hij kon zijn verlies niet toegeven en zou altijd blijven doordrammen tot de andere het zou opgeven. Hij moest en zou winnen, zonder gemaar. Haar hand, ze omklemde de kaart en vonken werden zichtbaar. Ze beheerste elektriciteit? Leuk om te weten. De blauwe stralen waren verbazingwekkend en dat had je vast kort wel van zijn gezicht kunnen waarnemen. Maar die blik was al snel verdwenen. ‘Je vindt jezelf wel heel goed eh?’ grijnsde ze, terwijl ze haar ogen op hem richtte, ‘Jammer genoeg is uit onderzoek gebleken dat vrouwen op visueel gebied beter zijn dan mannen, jochie.’
“Hmm, goh, vast ook het enigste wat jullie goed kunnen, kijken. Maar nog steeds, kan ik beter observeren dan jou in dit geval sinds ik kan zien dat jij een mengeling van beide elementen, zowel vuur als lucht beheerst. Maar, één vraag, kan je ze ook apart gebruiken?” een grijns verscheen op zijn lippen. Als ze beiden apart kon gebruiken, dan zou hij misschien nog onder de indruk zijn. Maar dat viel af te wachten. ‘Daarbij heb ik ook betere dingen te doen dan hier rondzwerven en alles onthouden. Mijn leven is niet zo saai dat ik wanhopig word en opzoek ga naar zo’n soort manier van vermaak, als je het al zo kunt noemen.’
“En ik krijg gelijk. Je observeert en memoriseert niet en ik dacht net dat jij had gezegd dat vrouwen visueel beter zijn, waarom gebruik je dat talent niet? Of ben je te gemakzuchtig?”
Zoals dit meisje vast zou merken, hij ging ver om anderen te kleineren en uit te dagen. Hij was zo’n persoon die nooit genoeg kon krijgen van dit soort dingen. Gewoon mensen serieus irriteren en kleineren om zo dan toch zijn overwinning in de wacht te slepen. ‘Je moet blijkbaar ook nog eens een omweg nemen. Terwijl jij heel dit gebouw door moet slenteren memoriseer ik deze kaart gewoon uit mijn hoofd, is sneller en efficiënter. Dan kan ik daarna eens opzoek naar echt vermaak, maar dat zal jij wel niet snappen. Zal het je met liefde willen leren, maar je moet dit hele gebouw nog verkennen en tegen die tijd dat je daarmee klaar bent is het waarschijnlijk alweer bedtijd.’
Ezreal schudde met een triomfantelijke glimlach zijn hoofd “Ik hoef geen omweg te nemen, ik ken mijn kamer, dus eens even kijken” Een licht gemompel verliet zijn lippen terwijl een witte bol pure energie zijn koffer omwikkelde en deze naar zijn kamer transporteerde. “Ziezo. Handig al zeg ik het zelf. Jammer genoeg ontmoet ik alleen maar saaie mensen die niet naar mijn niveau functioneren, en jij bent ook zo een van die zovelen. Tenzij jij het tegendeel kan bewijzen natuurlijk.” Zei hij met een nonchalante schouderophaal terwijl hij tegen een muur ging leunen met zijn armen voor zijn borst gekruist. Nog steeds haar in het oog houdend met zijn blauwe ogen. Misschien kon die meid nog wel interessant worden, maar dat viel nog af te wachten.

(hij is een genie, niet verdacht worden, hij weet gewoon veel ^^”)

Ze vond het maar niks, de blik van de ander. Alsof hij haar de hele tijd bekeek, wat hij eigenlijk ook deed, maar niet op een leuke vlijende manier; het was een andere manier… Eentje die ze niet goed kon plaatsen. Ze kon niet ontkennen dat ze soms wel in verlegenheid werd getrokken als ze merkte dat een jongen echt naar haar keek, langer dan nodig was, maar bij deze knul: nee bedankt. Niet alleen was hij irritant, er was ook iets aan die glinstering in zijn ogen die ervoor zorgde dat al haar spieren zich aanspanden.
En met die glinstering had hij ook nog eens een grote mond. Een te groot ego, dat ook nog eens. Het leek wel alsof hij irritant gevonden wilde worden, haar niet de kans wilde gunnen om vrienden te worden – want dat wilde ze dolgraag. Ze was jarenlang behandeld als een of andere paria op de kostschool, dus vrienden waren van harte welkom. Maar nee, ze kreeg een of andere kwal die waarschijnlijk niet eens een rijke familie had en stiekem waarschijnlijk ook best zielig en alleen was en daarom enkel een grote mond opzette omdat hij toch nog iets van trots had die hij weigerde opzij te schuiven. Nou, geen vriendschap voor hem dan.
Die laatste gedachte was moeilijk voor haar dan je zou denken.

‘Daar hoef je niet goed voor te kunnen observeren,’ merkte ze op, ‘Iedereen ziet het aan me, voelt zelfs. Het is een koud kunstje.’ Als dieren instaat waren geweest om haar warmte veld te voelen, moesten mensen dat toch ook enigszins kunnen? Tot nu toe wel, iedereen had het wel gemerkt nog voor ze het had kunnen zeggen en eventueel uitleggen. Dan leek het altijd gelijk alsof ze een of andere besmettelijke ziekte had, want op Puffoon werd ze keer op keer vermeden omdat ze een halfbloedje was.
Ze vertrok echter geen spier bij de confronterende vraag of ze de twee soorten apart kon beheersen, zei niks erover. Liegen kon ze niet, maar een pokerface ophouden weldegelijk. Daarbij: wat ging het hem aan? Met zijn blik en betweterige gedoe.
Er kwam een frons op haar gelaat. ‘En jij snapt mijn woorden niet. Als ik moest kiezen tussen het snappen van andermans woorden en het goed kunnen onthouden van dingen, ga ik voor optie een. Dan kom ik tenminste niet dom over.’ Haar ogen waren ietsjes groter en haar mond was een rechte streep, geen echte expressie die haar woorden echt een goede richting moest geven: aanvallend of vragend. Gewoon een normale opmerking. Hij kreeg helemaal geen gelijk want hij snapte haar woorden niet, er was niks wat ze had afgeleid aan noch memoriseren of onthouden met die opmerking. Het was gewoon algemeen, zij had betere dingen te doen dan alles hier memoriseren. Want als je dat wilde doen dan moest je wel een ommetje maken: of begreep ze dat nou verkeerd.
‘Maar als jij er blij van word: oké, dan heb je gelijk.’
Veel gaf ze er niet echt om. Gelijk hebben was soms wel leuk, maar niet tegen een persoon die nog kinderachtiger was dan haar. Alsjeblieft: zo erg was ze dan ook weer niet. En hij zou vast helemaal verdrinken in de trots die hem zou overladen omdat ze hem gelijk had gegeven. Egotrippertje dat het was.

Ze hield haar hoofd een tikje schuin bij het zien van zijn actie. Wacht… Wat?
‘Maar je bent nog helemaal niet op de plek geweest waar je kamer is, hoe weet je dan waar je je koffer naartoe moet sturen? Of ga je nu beweren dat je nu o zo slim bent dat precies alles al weet, want als ik het me goed herinner zei je dat je deze plek nog moest gaan memoriseren.’ Want ze kon niet geloven dat hij hier al eerder was geweest, kom op: hij had een koffer. Dan moet je hier wel pas gearriveerd zijn, dat kan niet anders.
Ze wendde haar blik af naar de grond, had een vage glimlach op haar gelaat. Dus ze was hier… Saai? Waarom voelde dat zo goed om te horen? Omdat ze normaal altijd gezien werd als anders, in het begin speciaal en interessant, maar later als een freak. Dus ergens kwam het haast over al een compliment. Ze hief haar vrije hand op en plaatste deze op haar mond, kon het niet helpen dat ze zachtjes moest lachen.
Ze was saai.
O wat voelde het goed om saai te zijn. Want saai betekent de hoogste vorm van doorsnee, iets wat ze altijd al had willen zijn. En die jongen hier, die door geen enkele deur paste omdat zijn ego zo groot was, noemde haar zowaar saai. Hij had geen idee wat voor plezier hij haar daarmee had gedaan.

Even weer tot rust komen. Ze haalde diep adem en hief haar blik op, liet tegelijkertijd haar hand zakken. ‘De vraag is of ik het wìl bewijzen. En nee, dat wil ik niet.’ Ze had nog steeds een glimlach op haar gelaat, een blije. ‘Ik ben liever gewoon saai, want dat niveau van jou is overgewaardeerd. Ik ben er geweest en het was niet fijn, dus ben ik nu liever gewoon saai.’ Ze keek weg, legde een wijsvinger op haar kin en dacht na. ‘Maar als iedereen beweert om niet saai te zijn… Dan is het uiteindelijk toch juist speciaal om saai te zijn?’ Dat was weer een typische Venita redenering. Als alles probeert anders te zijn en jijzelf gewoon normaal blijft: dan wordt je vanzelf speciaal doordat alles om je heen verandert. Zo simpel was het eigenlijk, net zoals haar gedachtegang meestal.

OOC: Ik word het wel, want je speelt vals >.<
Dat hij kan afleidden dat het met vuur magie te maken heeft, oké: maar lucht gaat iets te ver in mijn ogen. Maar oké, wat jij wilt ~