Met een klik sluit Reese haar koffer. Alles wat ze nodig heeft zit erin. Met een zucht kijkt ze even voorzichtig naar Lola. 'Bedankt…voor alles.' fluistert ze zacht. 'Graag gedaan Reese.' Een beetje bezorgd kijkt Lola Luminia naar Reese. Ze had alles wat in haar kunnen zat gedaan om Reese te helpen. Het arme kind is het vertrouwen in de medemens bijna volledig kwijtgeraakt. En nu haar zusje is weggelopen naar Starshine had ze niemand meer. Het heeft Lola veel moeite gekost om het vertrouwen van Reese te winnen. Het koste haar nog meer moeite om Reese naar een psychiater te laten gaan. Daarom ging ze altijd met haar mee. Helaas bleek haar jongere zus het niet leuk te vinden tussen alle andere kinderen die ze samen met haar man opving. Om die reden is haar zus naar Starshine gegaan. Dat Reese nu zelf ook naar Starshine gaat is voor haar dan het beste. Lola kijkt nog even naar het meisje die tot diep in haar hart is binnengedrongen. Een meisje met paarse ogen en lang donker haar. Een simpele schooluniform. Als iemand haar zo zou zien zou niemand beseffen wat dit meisje achter haar aan heeft zitten. Lola zucht even. 'Reese, het ga je goed. Vergeet niet dat de wereld altijd nog wat goeds heeft.' 'Be…dankt' lispelde Reese zachtjes. Hard praten is iets wat Reese al een jaar niet meer gedaan heeft. Het opgewekte meisje was in één klap veranderd in een stil muisje, een emotioneel wrak, geestelijk beschadigd. Ze schokt even als ze een hand op haar schouder voelt. Ze kalmeert echter als ze ziet dat Lola het is. 'Ik wil je wat meegeven Reese.' Vanaf Lola's hand verspreid er een warmte die vanaf Reese haar schouder door haar gehele lichaam gaat. Net zo snel als het begon verdwijnt het weer. 'Waar je ook bent, ik zal over je waken. Noem slechts hardop in je gedachten mijn naam, dan zal je bewaker verschijnen.' '¿Que?' Vragend kijkt Reese haar peetoma aan. 'Probeer het maar.' Reese knikt even en doet wat er van haar gevraagd werd. Meteen verschijnt er een azuurblauwe vlinder. 'Zolang jij en ik in leven zijn zal deze vlinder je bijstaan. Via haar zal ik je helpen.' 'Gracias.' Tranen schieten in haar ogen en Reese omhelst even kort de vrouw die een jaar lang voor haar gezorgd heeft. 'Reese, het is bijna tijd om te gaan.' 'Hai.' Gedwee volgt Reese Quilinius, de enige man in wie ze nog een beetje vertrouwen in heeft. Samen met hem en Lola loopt ze naar de shuttle die haar van Nova naar Starshine zal brengen. De azuurblauwe vlinder was weggevaagd in het niets, maar Reese weet dat ze die op ieder moment weer op kan roepen. Die gedachte stelt haar gerust. Voordat ze de shuttle instapt zwaait ze nog even haar peetgrootouders uit. Twee mensen die een jaar lang voor haar gezorgd hebben. Twee mensen die ze in haar bange hart heeft gesloten.

De rit in de shuttle verloopt rustig. Af en toe kijkt Reese in het rond of ze iets verdachts ziet. Maar alles lijkt veilig te zijn. Ondanks dat blijft ze continu op haar hoede. De hele rit lang.

Met een bonk komt de shuttle veilig aan. Pas als een van de laatsten stapt Reese voorzichtig uit de shuttle, met de koffer achter zich aan rollend. Zuchtend gaat ze op een bankje zitten. Van de hele tijd paraat blijven is ze best moe geworden. Toch gunt ze zichzelf geen rust. Zeker niet nu ze uit de verte een persoon dichterbij ziet komen.

(Sorry voor het wachten en de derpy einde. Ik vind het een beetje flut dat laatste stukje maar ik wilde je niet langer laten wachten)[/i]

Met een lege blik staart Reese wat in de verte. Dit is dus de plek waar Starshine is. En waar haar zusje een jaar lang is. Hoe zou het eigenlijk met haar gaan? Ze schud de gedachten van haar af. Zometeen krijgt ze haar antwoorden wel. Op dit moment moet ze gewoon het kasteel zoeken. Een kasteel dat vol met gevaren zit. Zal ze het wel uithouden op deze onbekende plek? Ze zucht even. Ze staat er nu helemaal alleen voor.

Ineens voelt ze getik op haar schouder. Direct verstart ze totdat ze een bekende stem hoort. Een stem die ze een jaar lang heeft moeten missen. Omdraaien is niet nodig omdat op het volgende moment het gezicht van een vrolijk meisje de hare aankijkt. Tegelijk met haar zus laat Reese hetgene dat zij vasthield vallen. Synchroon vallen de tas van Roakes en de koffer van Reese op de grond. Het gewicht van haar zusje hangt om Reese haar nek terwijl haar oren bestookt worden met vragen. Na een stortvloed aan woorden houd Roakes haar oudere zus nog steeds vast. Het is een complete verassing voor Reese om haar zusje zo snel weer terug te zien. De tranen schieten in haar ogen. Haar zusje, ze is bij haar. 'Roa. I missed you. Glad to see you again.' Zachtjes klinken de woorden van Reese. Een traan glijd over haar wang. 'Found friends?' vraagt ze voorzichtig. Op dit moment hoopt ze alleen maar dat alles goed is met haar zusje. Toch moet ze wel de vragen van Roakes beantwoorden. Het probleem is echter dat Reese amper praat. Voor haar doen heeft ze al veel gezegd. Maar dit is haar zusje, de enige die ze geheel vertrouwt. 'Lola, Quilinius, gaat prima.' Een vage glimlach verschijnt op Reese haar gezicht. Deze verdwijnt echter weer als ze het volgende zegt. 'Me, well I'm alive.' ze haalt hierbij even haar schouders op. '¿Donde eres el castillo?' Van het lange stilstaan begint Reese kramp te krijgen. Het liefst zou ze nu in beweging willen komen en al lopend de verhalen van haar zusje willen horen.

(Donde eres el castillo: Waar is het kasteel)
(Korter dan gedacht. Ik blijf het stom van mezelf vinden dat ik pas kort jouw reactie zag)