I guess I need help||Open

Hijgend liet ze zichzelf tegen een boom aanzakken. Ze was zo snel als ze kon Oak's field uitgestrompeld, steeds gehinderd door haar gewonde schouder. De kogel was er dwars doorheen gegaan, maar het bloeden leek niet te stoppen. Nogal zonde om nu dood te gaan, ze was bijna klaar met school. Vloekend draaide ze de bijna doordrongen lap om en hield die tegen de wond.
Dus ze was een doorn in het oog van de een of andere huurmoordernaars. Heel creepy. Ze dachten dat ze haar klein konden krijgen, ha! Dan kenden ze Ravenna Dai nog niet. Ze beet op haar tanden toen er weer een hevige steek van pijn door haar schouder drong. Verdorie, ze zou die drommels een mores leren.
Ze begon ook duizelig te worden, als ze nu zou opstaan zou ze zeker flauwvallen. Zweet parelde op haar voorhoofd en ze kon haar ogen bijna niet meer openhouden. Het licht van de zon boven haar hoofd vervaagde elke minuut een beetje....een heel klein beetje...

Ze is een beetje dood aan het gaan dus, graag iemand die d'r een beetje helpt

Als je je ogen dicht zou doen en je heel goed zou luisteren, dan kon je misschien horen dat het te groot was om een dier uit het duistere bos zou zijn. Maar verder bewoog Jareth zich met een snelheid waardoor zelfs de meest doorgewinterde spoorzoekers twee keer moesten kijken voordat ze tot de conclusie kwamen dat de sporen niet van een ander dier, maar van een medemens waren. Het was ook niet praktisch om nu heel veel lawaai te maken. Dat deed je niet als je op jacht was. Niet zomaar een jacht, Jareth was er niet op uit om het beest te doden. Het dier, een hert in dit geval, was akelig ziek. Als hij het niet snel vond zou het dood gaan. Uiteraard was dat hoe de natuur werkte, maar dit was niet natuurlijk. Jareth had aan het begin van het woud sporen van magie gevonden. Slechte, instabiele magie. Dat was wat het hert nu zo ziek had gemaakt.

Een felle rode vlek die ineens naast hem opdook vertelde hem dat Ragna, zijn trouwe gids en vriendin, het spoor van het hert geroken had. Jareth mocht dat misschien goed zijn in spoorzoeken, Ragna’s reukvermogen zou hij nooit kunnen overtreffen. Ze bogen westwaarts af waar de sporen van het hert steeds meer zichtbaar werden. Het dier was aan het einde van zijn krachten en begon steeds meer dingen in zijn omgeving kapot te trappen omdat hij zichzelf niet meer staande kon houden. Al snel had Jareth het dier gevonden. Zonder erover na te denken stortte hij zich op het hert en greep het beest vast. Uit de binnenzak van zijn jas haalde hij een flesje blauwe vloeistof, dat zou ervoor moeten zorgen dat alle instabiele magie uit zijn systeem zou gaan. Zodra het hert de vloeistof op had liet Jareth hem weer gaan en kreeg als dank een flinke trap tegen zijn been. Het gaf niet. Hij zou het ook niet leuk gevonden hebben om zo behandeld te worden. Maar het kon niet anders.

Toen Jareth weer opstond drong ineens een zeer herkenbare metalige lucht zijn neus binnen. Het rook naar bloed. Hij keek opzij naar de vos die met haar oren gespitst de omgeving afspeurde. Ragna had het kennelijk ook geroken. Ineens schoot ze weg, Jareth op de voet achter haar. Erg ver was het niet. Als Jareth het al kon ruiken dan was het, of een grote hoeveelheid bloed, of redelijk dicht in de buurt. In dit geval, dat laatste. Niet ver bij hem vandaan lag een meisje op de grond. Ze had haar hand tegen haar schouder gedrukt en zag eruit alsof ze het elk moment kon begeven. Met een paar passen was hij bij haar terwijl hij Ragna gebaarde om op de omgeving te letten. Jareth knielde bij het meisje neer. Hij legde zijn hand tegen de dichtstbijzijnde boom en maakte zo een afdak door takken en bladeren over elkaar heen te laten groeien. Daarna keek hij naar het gewonde meisje. Ze had een kogelwond in haar schouder. Die kogel moest eruit maar Jareth had er niet de materialen voor. Eigenlijk moest ze naar de ziekenzaal gebracht worden. Het enige wat hij kon doen was iets tegen de pijn geven. Zijn handen begonnen op te lichten en een klein plantje begon te groeien. Hij liet hem helemaal uitbloeien en plukte de zaden. Daarna wenkte hij Ragna om de zaden te vermalen. Als Jareth het zelf zou doen zou dat juist meer gevaar opleveren. Omdat zijn dierlijke vorm een komodovaraan was had hij in menselijke vorm nog steeds die gifklieren. Als hij in iets beet kwam dat gif vrij. Voor hem was het ongevaarlijk, maar anderen konden er dood aan gaan. Toen Ragna van de zaden een papje had gemaakt smeerde hij dat voorzichtig langs de wond en zorgde ervoor dat hij het pijnlijkste deel vermeed, de kogel zelf.

Het was niet anders, ze zou hier sterven en niemand zou erom geven. Zou Zack het erg vinden? Ze hoopte dat hij er niet teveel aan zou denken. Deed doodgaan pijn? Ze begon te geloven van niet, want de steken die net door haar schouder hadden geschoten, begonnen te vervagen. Bijna moest ze glimlachen, ze ging dood en kon er niets aan doen.
Ze ging niet dood! In een vreemde sensatie aan haar schouder merkte ze dat. In de opwelling van schrik en een nieuwe pijnscheut daardoor greep ze de pols vast die de pijn weghaalde. Hijgend van uitputting en en wantrouwen keek ze de persoon aan, woede en achterdocht straalden uit haar ogen. Maar al snel liet ze hem weer los. Zelfs die inspanning was teveel voor haar lichaam. Met een zucht van verlichting nu de pijn weg was, streek ze trillerig haar zwarte haren uit haar gezicht. 'Bedankt...' fluisterde ze, zo zacht dat ze zich afvroeg of hij haar wel hoorde.
Misschien moest ze zich afzetten van het hardnekkige gevoel om geen hulp te aanvaarden. Nu moest ze ervoor zorgen dat ze niet dood ging, ze had er nog geen zin in en hiermee schoot niemand iets op. Hoewel de pijn weg was, wist ze dat de kogel er nog in zat. Hoe diep hij zat, wist ze niet, maar wel dat hij er niet kon blijven zitten. Maar zoals ze nu zat, bebloed, rillend en met een bezweet lichaam, voelde ze er weinig voor om op te staan.
Ze keek de man weer aan, maar zei nog niets. Haar gedachten werkten traag, dus kon ze zich niet indenken wie hij was. Ze wist het, maar toch kon ze er niet op komen.

Het was zorgwekkend om te voelen hoe koud de hand van het meisje wel niet was toen ze zijn pols vastpakte. Jareth stopte voor een moment waar hij mee bezig was en keek haar aan. Maar die hand gleed ook snel weer weg, al bleef Jareth haar aankijken. Ze fluisterde iets, als je het geluid wat uit haar keel kwam nog steeds fluisteren mocht noemen. Ondanks dat kon hij met enig wat moeite het woord ‘’bedankt’’ eruit halen. Het was voor Jareth een teken om het werk waar hij aan begonnen was verder af te maken. Het spul wat Ragna zo goed vermalen had voor hem zou de pijn verdoven zodat het niet meer te voelen was. Maar zodra het eraf gehaald werd zou die pijn weer terug komen. Hopelijk waren ze dan bij een dokter die haar kon helpen. Of in elk geval iemand met meer medische kennis dan hij.

Het geluid van brekende takken en Ragna die een waarschuwend zacht gegrom, of iets wat daar het meeste op leek, gaf liet Jareth omkijken en de omgeving afspeuren. Hij zag nog niemand maar hij hoorde dat ze er waren. Lompe lui die takken afbraken en planten kapot trapte op zoek naar hun prooi. Hun destructieve aard liet het woud huilen. Onhoorbaar voor het menselijk oor, maar Jareth voelde hun pijn diep in zijn hart. Zijn eerste zorg was het meisje hier wegkrijgen. Maar de hele weg terug naar de school afleggen zou haar in haar conditie geen goed doen. Hij moest haar tijdelijk ergens heen kunnen brengen waar ze een beetje bij kon komen.

Uiterst voorzichtig tilde Jareth haar op van de plek waar hij haar gevonden had. Hij liet de takken die als afdak hadden gediend weer terug buigen naar hun oorspronkelijk staat. Het was jammer dat hij nu niets aan het bloed kon doen wat op de grond lag, het enige spoor dat zij hier ooit geweest waren. Als Jareth op dit moment zijn schouders op kon halen had hij dat gedaan. Jammer dan, daar viel niets aan te doen. Als hij zijn sporen goed zou uitwissen op weg naar een rustplek dan zouden ze hen ook niet vinden. Hopelijk.

Haar ogen waren als vanzelf dichtgegaan want hen openhouden zou haar niet gelukt zijn. Ze merkte af en toe iets, maar het merendeel van wat er om haar heen gebeurde ging aan haar voorbij. Hoe frustrerend was het om niet op te kunnen letten, om niet te kunnen focussen. Normaal was ze de valk zelf; niets ontging haar. Maar nu, zoals ze daar lag; uitgeput, bloedend en overgeleverd aan de dood, leek het haar allemaal nog somberder dan normaal.
Ze hoorde niet het geluid dat de man naast haar wel hoorde, nog merkte ze echt goed dat ze werd opgetild. Wel voelde ze dat daarbij wat pijn scheuten waren inbegrepen, maar ze beet op haar tanden en gaf geen kik, hoewel haar gezicht even betrok.
Ze bedacht al hoe ze die mensen te grazen zou gaan nemen, alleen om even haar aandacht op iets anders te richten. Maar ook dacht ze aan de man die zij gedood had. Ze slikte even. Vaak lieten dat soort dingen haar koud, maar het uiteindelijk zelf doen was toch even anders. Hij had zijn verdiende loon al gekregen, niemand schoot zomaar haar arm kapot.
Maar de jongedame zou nog een lesje krijgen zoals ze nooit had gehad. Mochten hun wegen ooit weer kruisen, dan was Ravenna klaar voor haar en zou ze haar afmaken.

Het licht dat tussen de bomen door viel, liet haar merken dat ze werd weggedragen. Naar de school? Ze wilde niet dat iemand haar zo zag, zo kwetsbaar. Maar de school was te ver weg om levend te halen, bedacht ze. 'Waar gaan we heen...?' bracht ze er met moeite uit.

Jareth was aanzienlijk langzamer nu hij zo voorzichtig moest lopen om het meisje zo min mogelijk pijn te laten voelen van haar wond. Gelukkig was Ragna er die op elk gevaar lette en hem waarschuwde als hij op moest schieten. En natuurlijk het voordeel dat je had als Heer van het Woud. De planten en dieren deden allemaal hun best om Jareth zo min mogelijk te belemmeren. Laaghangende takken trokken zich tijdelijk terug omhoog, wortels van bomen drukte zichzelf zo plat mogelijk tegen de aarde.

Jareth's blik ging naar beneden toen hij het meisje weer tegen hem hoorde praten. 'Hopelijk, naar een plek waar je een beetje kunt herstellen,' zei hij. Jareth was nog niet uitgesproken of daar zag hij een plek waar ze tijdelijk konden verblijven. Het was een kleine grot, een volwassene zou er niet rechtop in kunnen staan, maar het was ruim genoeg. Ragna rende vooruit om een kijkje te nemen. En toen ze terug kwam wist Jareth ook dat de grot al een tijdje leeg stond. Hij bukte om de grot in te gaan en legde het meisje daar voorzichtig neer. 'Ragna, zorg ervoor dat haar niets overkomt,' zei hij tegen de vos. Normaal gesproken was hij niet zo bevelend tegen haar, maar ook Ragna begreep dat Jareth gespannen was over het welzijn van het meisje. Ze gaf daarom enkel een knik en bleef bij het meisje zitten.

Ongeveer vijf minuten later kwam Jareth weer terug bij de grot. Ragna had haar zittende positie ingeruild voor een liggende en keek weer op naar Jareth toen hij de grot in kwam. Hij had met zijn magie een blad laten groeien tot abnormale grootte en er een soort kom van gevouwen waar hij water in had gedaan. Behalve dat had hij ook nog wat eten meegenomen, noten en bessen. Hij ging weer bij het meisje zitten en scheurde een stuk van zijn bruine overhemd wat hij in het water nat maakte om daarna de schouderwond schoonmaakte zodat hij er beter naar kon kijken. Het prutje rond de wond zou nu toch wel uitgewerkt zijn.

PROFILE MAGICIAN

» Guess Who's back [Open]
» ||Eve|| Guess I'm a bit stuck...
» Guess who's back
» I guess you are the new one? || Romana.
» GUESS WHOSE BIRTHDAY IT IS

I guess I need help||Open

I guess I need help||Open

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen