Vanilla was altijd het type geweest dat zich aan regels hield. Het was eerder een gewoonte dan dat ze werkelijk bang was om ze te overtreden. Het was geen eens een teken uit respect, maar echt dat het nooit in haar op was gekomen dat het ook anders kon. Dat je je ook niet aan de regels kon houden. Jarenlang had ze braaf in haar toren gewoond en nooit er uit ontsnapt, omdat ze er simpelweg nooit aan gedacht had dat dat ook mogelijk was. Dus het was een hoogst uitzonderlijke gebeurtenis dat het meisje deze zaterdagnacht door de schoolgangen sloop. De stenen voelde koud aan tegen haar blote voeten met elke stap voorzichtig op de grond neer daalde. Haar hart klopte in haar keel terwijl ze besefte dat ze voor het eerst in haar leven iets deed wat niet mocht. Ze was zowaar 'illegaal' bezig. Als een dief in de nacht. Toch trippelde ze dapper door, want ze was voor een goed doel haar bed uit gekomen. De belofte aan Ya. De koekjes die ze zondag voor hem zou maken. Toen ze had belooft zijn favoriete koekjes te maken, had ze nog niet geweten dat de keuken van de school zondag gesloten zou zijn voor een grote schoonmaak. Anders had ze die belofte ook nooit gemaakt. De dames van de keuken hadden het het meisje na het avondeten vertelt in de wetenschap dat het albino meisje vaak haar zondagen door bracht in de desbetreffende keuken. Ze had het niet tegen Ya durven te vertellen. Ze wilde haar oudere broer niet teleurstellen. Daarom sloopt ze midden in de nacht door de schoolgangen enkel gekleed in haar lange, witte nachtjapon. Er zou nu toch niemand meer wakker zijn, dus Vanilla had geen reden gezien om zich om te kleden. Haar nachtelijke wandeling duurde niet lang. Het meisje wist precies wat de snelste route was om van haar etage naar de grote zaal te gaan en om uiteindelijk daar de deur te openen naar de keuken. Er zat geen slot op de deur omdat je eerst langs een soort balie moest, waar normaal het eten werd uitgedeeld, voordat je bij de doorgang kon komen. Maar zo op dit tijdstip dat de maan op haar hoogst, was er niemand op de deur te bewaken en kon het meisje met de witte lokken zo de keuken in glippen. Na even zoeken klikten haar smalle vingers het licht aan en moest ze onmiddellijk weer haar ogen sluiten. Normaal was het licht in de keuken niet zo heftig, in ieder geval niet zo heftig dat ze last kreeg van haar fotofobie, maar haar ogen waren gewend geraakt aan de duisternis van de nacht en konden niet tegen het opeens wel felle licht van de keuken. Na een paar tellen durfde ze weer haar rode kijkers langzaam te openen om rustig te wenen aan het licht. De fotofobie was misschien wel het lastige om mee om te gaan van haar albinisme. Maar ze merkte dat het deze keer wel goed ging en al snel scharrelde het meisje de spullen bij elkaar die ze nodig had om de koekjes te maken. Haar vingers kneden snel, geoefend met jaren ervaring, het deeg voor de laatste keer door elkaar. Daarna werd het plat gerold en in figuurtjes gesneden met een klein mesje. Sterretjes, hartjes, rondjes; alle cliché dingetjes kwamen voorbij. Totdat het meisje halverwege vertwijfeld stopte. Ya zou dit vast saai vinden. Al die voorspelbare figuren. En ze wilde Ya niet vervelen. Voor kort tuitte ze haar lippen terwijl haar blik over het overige deeg gleed. Toen viel het haar opeens binnen. Muziek. Ya hield van muziek. En al snel gleed het mesje weer door het deeg. Muzieknoten, gitaren en microfoons kwamen te voorschijn. De figuren waren lastiger dan Vanilla had gedacht en hoewel de muzieknoten herkenbaar waren, was het maar de vraag of Ya de overige instrumenten zou kunnen benoemen. Met opgeblazen wangen omdat het niet lukte zoals ze wilde zette ze maar uiteindelijk de oven. Over een half uurtje zou ze weer in haar warme bedje liggen met lekkere koekjes voor Ya. Terwijl ze weer door de keuken scharrelde, opzoek naar een bakblik om de koekjes op te liggen, bekroop een vreemde geur haar neusgaten. Het rook naar, een kleine frons verscheen op haar gezicht, alcohol of schoonmaakmiddel. Of iets waar daar op leek. Schoonmaakmiddel en rook. Verbaasd draaide het kleine gelaat zich terug naar de oven waar donkere rook uit begon te trokken. Dat kon niet goed zijn. Niet wetend wat ze er mee moest doen staarde Vanilla er voor enkele ademhalingen naar. De zwarte rook kringelde rustig om hoog om het plafond boven haar te vervuilen. En toen kwam die keiharde knal waardoor het glas uit de ovendeur barstte en opeens vlammen naar buiten klommen. De mond van het meisje viel open terwijl ze in paniek van haar ene op der andere been begon te springen. Vuur. Ze had vuur veroorzaakt in de keuken. Ze had de keuken in de fik gestoken. Wat nu? Wat nu? In paniek rende ze naar de kraan die ze open draaide. Maar ze moest het water dan wel ergens mee verplaatsen. Een emmer. Waar haalde ze nou weer een emmer vandaan. Ze had een heel groot probleem. En tegelijkertijd besefte ze waarom ze nog nooit eerder de regels had overtreden. Het kon kennelijk gigantisch uit de hand lopen.

//Jonah

Te warm.
Te koud.
Te warm.
Voor de duizendste keer gooide de jongen zijn dekens weg, rolde weer wild op zijn zij en uiteindelijk toch maar weer op zijn rug, staarde naar het plafond. Een diepe zucht verliet zijn keel, waarna hij een beetje overeind kwam: zijn bovenarmen op zijn bed plaatste ter ondersteuning. Zijn blik ging langzaam door de zaal. Hoe konden al die kinderen gewoon slapen? En waarom had dat domme joch met een bed bij de muur niet willen ruilen? Zijn blik bleef op de gozer hangen, kneep zijn ogen fel tot spleetjes. Ventje had geluk dat hij een soort van undercover moest blijven, anders had hij hem allang dat bed uitgeslagen.
Werkelijk waar, arrogant joch dat het was. Hij was ook nog eens kleiner én jonger dan hij, waar hij het lef vandaan haalde om nee te zeggen wist hij niet. Daarbij was het ook meer de toon geweest waarop het was gezegd die hem irriteerde. Anders had hij er nog wel vrede mee kunnen hebben, maar nu -
Stop.
Zo kwam hij nergens. Hoewel het wel erg amusant was om de ander in zijn gedachtes te wurgen, of iets anders akeligs met hem te doen, het bracht hem uiteindelijk nergens. Misschien kon hij beter wat nuttigs gaan doen. Zoals opzoek gaan naar de bibliotheek hier en wat boeken zoeken die hij dan kon lezen. Overdag had hij geen tijd om ernaar toe te gaan omdat hij dan andere zaken – eigenlijk maar één zaak – te doen had. Maar dat kind lag nu vast braaf te slapen, dus nu zou hij het zich wel kunnen permitteren.

Natuurlijk kon hij die zaal niet verlaten zonder normale kleren. Hij sliep al standaard in een spijkerbroek, gewoon omdat hij een hekel had aan andere kleding. Dit was het enige waar hij zich fijn in voelde, veilig eigenlijk. Samen met zijn vertrouwde riem natuurlijk, zonder dat ging hij de deur nooit uit.
Zonder enige moeite sloop de jongen de zaal uit, na al die jaren was hij een meester geworden in geruisloosheid: vooral met behulp van zijn windmagie. Dat maakte alles des te makkelijker. Hij bewoog zich voort als een veertje, licht over de vloer; het leek soms net alsof hij deze niet eens aanraakte. Zijn magie was niet zo goed dat hij werkelijk voor een echte laag lucht tussen de vloer en zijn zolen kon maken, maar dit was meer dan genoeg: dus waarom zou hij meer doen dan nodig? Dat was immers wel een van zijn motto’s.

Oké, waar moest hij nu naartoe? Hij was al langs alle verdiepingen geweest qua slaapzalen enzovoorts, maar er was nergens een bibliotheek geweest. Waarom waren er hier nergens bordjes? Onhandig gedoe ook – O wacht, daar was al een bordje. Grote zaal en bibliotheek waren dus… Naar rechts. Dan moest hij daar dus naartoe. Hij had de hoop bijna opgegeven wat deze plek betreft, maar die bordjes maakten het al wat beter. Niet dat hij ze later nog nodig zou hebben, want dan zou hij deze plek uit zijn hoofd kennen: maar opnieuw had hij nog geen tijd gehad om dat ook echt te doen. Dus moest hij ook maar eens opzoek naar een kaart van deze plek.
Eenmaal bij de grote zaal was er een detail dat hij opmerkte vanuit zijn ooghoek, kon het niet helpen om zijn gehele blik erop te richtten. Licht? Vanuit de keuken. Het was waarschijnlijk gewoon een keukenmeid – nee, die zou niets te zoeken hebben hier, niet rond een tijdstip zoals dit. Met een frons keek hij naar het licht, keek toen naar de gang die nog verder leidde naar bibliotheek en toen weer naar het licht. Een kijkje kon geen kwaad, enkel om zijn nieuwsgierigheid op te heffen: want anders kon hij zich misschien niet meer concentreren op de boeken.
Langzaam sloop hij naar de keuken toe, plaatste zijn handen op de balie en keek er vlak overheen. Een gestalte, waarna een tel verstreek voordat hij deze herkende: Vanilla. Wat deed dat kind nou weer hier? Hij kneep zijn ogen tot spleetjes, probeerde te zien wat ze nou precies deed. Maakte ze nou… Koekjes? Echt? Waarom… Hij begon dit klusje met de minuut meer te haten. Stom kind, ging een beetje koekjes zitten bakken midden in de nacht. Alsof ze niks beters te doen had. Alsof hìj niks beters te doen had!
Misschien kon hij even snel naar de bibliotheek gaan en alsnog wat boeken halen en dan terugkomen? Haar dan in de gaten houden? Nee… Nee, dat kon hij niet doen. Hij vertrouwde haar amper, ze was per slot van rekening al niet normaal in het algemeen: dus dat kon weinig goeds voorspellen… Volgens hem dan.

Gelijk had hij ook nog.
Zijn ogen werden groter. Had ze nou… Nee, zo onhandig kon ze toch niet… Blijkbaar wel dus, maar alsnog…
Een paar tellen staarde hij ernaar, waarna hij zijn hoofd snel schudde en in actie kwam. Sprong met een soepele beweging over de balie en trok met een hand de stofbril naar beneden: voor zijn ogen. Er was nog niet veel rook, maar hij nam liever het zekere voor het onzekere. Wanneer hij in bereik van haar pols was pakte hij deze stevig vast en trok haar met een ruk naar achter, weg van het vuur. Als al iets haar zou verminken dan zou hij het doen, vrij duistere gedachte was dat eigenlijk… Maar hij zou het enkel doen als hem geen andere keus werd geboden. Daarbij wist zij het niet.
Na haar naar achteren getrokken te hebben rende hijzelf verder, dichter naar de vlammen toe.
Dichtbij genoeg naar zijn mening strekte hij zijn armen voor zich uit, de palmen van zijn handen naar het vuur gericht. Hij haalde diep adem, waarna hij zijn adem inhield en hij zijn ogen sloot, probeerde zich te concentreren. Hetgeen wat hij probeerde te doen was een vacuüm creëren, zorgen dat er geen lucht meer bij het vuur kwam zodat het uiteindelijk zou doven. Het lukte ook wel, maar het vergde veel concentratie en rond dit late uur wel erg veel. Niet te zwijgen over het feit dat hij maar een doorsnee lucht magiër bleef, misschien zelfs onder het gemiddelde eigenlijk, en dit redelijk moeilijk voor hem was.
Wanneer het vuur klein genoeg was stopte hij, trok zijn vest uit en gooide deze erop – stampte ook nog een paar keer met zijn voet erop en bleef toen stilstaan.
Hij zakte door zijn knieën, trok zijn stofbril helemaal naar onder – zodat deze om zijn nek hing – en pakte zijn vest. Met een frons op zijn gelaat hield hij deze omhoog. ‘Great…’ kwam er langzaam over zijn lippen. Nu was hij ook al een van zijn vesten kwijt, leuk. Hij had geen geld voor nieuwe kleding, dus als hij iedere keer een van zijn kledingstukken op moest offeren wanneer dat kind in de problemen kwam dan… Er is geen reden om te zeggen hoe het dan zou eindigen, want dat kun je zelf ook wel verzinnen.

OOC; Ik moet nog een beetje inkomen met hem ^^'...
Hopelijk is de post naar wens?

Waar het kind precies mee bezig was, zo dichtbij het vuur staand, maakte hem niet uit: het enige wat hem boeide was dat zij geen brandwonden opliep en dat het vuur werd gedoofd zodat het zich niet kon verspreidden en er geen extreme rampen zouden gebeuren. De schade dus beperken, want zwarte aanslag op het plafond, door al de rook, daar kon hij weinig aan doen.
Gunde zichzelf pas weer de vrijheid om overal echt over te kunnen nadenken nadat hij het vuur had gedoofd. Op het moment zelf was er pure concentratie geweest want hij was niet de beste lucht magiër die bestond, verre van zelfs. Hij kwam wellicht niet eens tot het gemiddelde niveau, zat er zelfs onder, maar het was zijn bijzondere focus die ervoor zorgde dat hij soms wel instaat was om dingen te doen die iemand met zijn kennis eigenlijk niet eens zou kunnen doen. Natuurlijk ging het niet geheel gemakkelijk en kostte het ook iedere keer zijn prijs, maar liever iets dan niets.

Pas nu kon hij zich veroorloven om over bijzaken na te denken. Om te beginnen zijn vest natuurlijk, die het niet had overleefd en die hij nu wel weg kon gooien en ten tweede… Waar was dat kind mee bezig geweest? Vooral als albino was het dom om dichtbij vuur te staan, de kans dat haar huid er tegen kon was vrijwel nihil. Wilde ze soms verbranden? Je moest hem nu niet gaan vertellen dat het kind loco was of iets dergelijks, want dan pakte hij weer de eerste beste shuttle terug naar Puffoon en was hij klaar met deze onzin.
Langzaam stond hij op, keek nog even naar zijn vest dat hij vasthield in zijn beiden handen en keek daarna naar de schade. Het moest opgeruimd worden, iets waar hij dan ook weer voor moest zorgen. Hoe kon hij in godsnaam alles zo snel mogelijk schoon krijgen? Hoeveel tijd hij er precies voor had wist hij niet, maar hij moest sowieso een half uur voordat alles en iedereen wakker werd weer terug in zijn bed liggen: hij mocht niet opvallen, want dan kon zijn cover binnen de kortste keren opgeheven worden en was het game over. Iets wat hij zich niet kon permitteren.
Dus hij moest alles weer spik en span krijgen… Maar dat was zowat onmogelijk. Misschien dat hij het ook gewoon alle sporen van zijn aanwezigheid, en de hare natuurlijk, kon wissen zodat de schade er nog steeds zou zijn, maar dat ze nooit zouden weten wie het had gedaan en dan zouden ze dus vrijuit gaan. Dat was zijn de beste optie waar hij mee kon komen, dus dan moest hij die maar toepassen. Zo moeilijk kon het toch -
Zijn gedachtes stopten abrupt wanneer een hand zich zachtjes op zijn schouder plaatste, maar omkijken deed hij niet. Hij wist wel wie het was en hoe ze eruit zag, dus kijken was overbodig.
Pas bij het horen van haar woorden draaide hij zich langzaam een kwartslag om, keek haar niet begrijpend aan. ‘Pardon?’ Meer zei hij niet, probeerde het te begrijpen. Waarom had ze die naam gekozen? Pas een paar tellen na die vraag kwam de realisatie. Die Legendarische Magiër… Zag ze hem werkelijk voor háár aan? Ten eerste was hij een hij en ten tweede: als hij echt legendarisch was geweest had hij zijn vest niet hoeven te gebruiken, had hij vast ook wat geld gehad en had hij deze stomme klus niet op zich hoeven nemen. Een diepe zucht kwam vervolgens over zijn lippen waarna hij zich volledig naar het meisje toedraaide en haar bekeek. Haar bleke huid scheen in orde te zijn, dus hij was op tijd geweest.
Zonder verder wat te zeggen knielde hij voor haar neer en pakte haar pols vast, degene die hij voorheen ook vast gepakt om haar naar achteren te trekken. Even keek hij ernaar, wilde zich ervan verzekeren dat hij haar geen pijn had gedaan. Dat zou wel erg dom zijn; werd hij gestuurd om iemand te beschermen en deed hij die persoon vervolgens zelf pijn.
‘Gaat het?’ Hij liet het hele misverstand van haar kant achter zich, voelde geen behoefte om zijn echte naam tegen haar te zeggen. Het was waarschijnlijk beter zo. De kans dat ze Réa ooit in het echt zou zien was nihil en hij wilde haar fantasie niet vertrappen door nuchter te gaan doen. ‘Je snapt wel dat we alles zo goed mogelijk moeten opruimen nu, toch?’ Eigenlijk had hij het allemaal zelf moeten doen, maar als zij vrijwillig mee wilde helpen kon hij haar moeilijk tegenhouden. Het was ergens ook zijn taak om haar gelukkig te houden en als hij gemeen deed door te zeggen dat het niet mocht… Dat sprak het een beetje tegen.