Hij zat in de les, maar waarvoor wist hij niet. Zijn baas had hem de opleiding toegewezen gelaten en betaalde er ook voor. Maar waarom deed hij het nog? Hij was stekeblind en kon geen fotografie meer beoefenen. Zijn passie was weg. En het ergste was nog, de standaard stoel die vaak bij hem bezet was bij vele lessen was leeg. Het was al vrij snel te ronde gegaan dat Fwinn blind was. Hij was altijd degene die gevreesd werd en degene die fluisterend nagekeken werd door andere leerlingen, maar niemand durfde echt wat te zeggen als hij weer eens nukkig over de gangen liep met een norse blik en zijn tas onverschillig over zijn schouder hangend.

Zwijgzaam luisterde hij naar de stem en probeerde er zo veel mogelijk van op te steken. Notities maken ging niet, hij kon niet zien wat hij opschreef noch het lezen. De notities op het bord die de docent maakte, ging ook niet iets worden. Zwijgzaam wachtte hij op het geluid dat de bel zou maken en aangaf dat de les voorbij was. Of de docent die de klas eerder zou wegsturen omdat hij klaar was met zijn les. Het leek een eeuwigheid te duren. En ondertussen, wanneer de docent niet keek, voelde Fwinn af en toe iets tegen zijn achterhoofd aankomen. De textuur wees hem op papier. Het geluid dat het maakte wanneer het op de grond viel bevestigde het. Iemand gooide propjes naar hem. En op regelmatige basis. De docent maakte zijn zin af en vertelde de klas dat de les voorbij was. Fwinn ruimde rustig zijn spullen in en bleef daarom wat langer achter terwijl de rest al zijn weg baande. De docent kwam dichterbij en schudde zijn hoofd afkeurend. ‘Vanwaar die troep, meneer Sathandiai?’ sprak hij met een strenge stem. ‘Ik kreeg propjes naar me toe gegooid. Ik heb er niets mee te maken..’ sprak hij. ‘Dat zal vast’ sprak de docent. ‘Je ruimt het maar op. Tot de laatste prop…’ sprak de docent. Fwinn begon rustig de propjes op te rapen maar wist dat hij ze nooit binnen een korte tijd allemaal kon vinden alleen. Hij werd gewoon misbruikt op zijn blindheid hier en hij zweeg en luisterde zonder commentaar. Hij veegde over de vloer en greep een voor een de propjes. Het zag er zo moeizaam uit dat na enige tijd hij het beu was en vroeg met een geërgerde stem hoeveel er nog lagen. ‘Vijf’ sprak de docent alsof het niets was. Fwinn beet zijn kaken op elkaar en zocht de ruimte om zijn stoel af en vond de resterende. Hij gooide ze netjes weg en pakte met enige moeite zijn tas na wat zoeken. Hij zuchtte even en liep de klas uit om zijn weg naar de volgende de grote zaal te banen om daar zijn pauze door te zitten. Hij deed het, maar zonder passie. Zonder enige zin om het echt te doen. Maar voor dat hij de lokaal al uitwas ging het mis. Een leerling had hem zien opruimen en had hem opgewacht. Fwinn liep rustig langs hem en de persoon haakte zijn voet aan die van Fwinn en schopte hem hardhandig onderuit. Fwinn viel voorover op de grond en kneep zijn ogen dicht van de klap die het gaf. Zo Stofzuigertje, nu ben je niet meer zo groot he…’ sprak hij spottend terwijl Fwinn en liep lachend met een aantal vrienden weg. Fwinn’s tas was over de grond heen gevallen en zijn pennenzak was open gevallen. De pennen lagen verspreid over de vloer. Fwinn kwam moeizaam overeind voelde een lichte pijn aan zijn arm waar hij op gevallen was. Hij begon moeizaam de pennen op te rapen. Hij wilde het etui pakken toen hij ineens een ander iets voelde. Hij merkte dat het een hand van iemand anders was en hij keek even nors omhoog. ‘Rot toch op!...’ sprak hij even verhit denkend dat het dezelfde jongens waren die het hem moeilijk wilde maken. Toen hij zich besefte dat de persoon niet weg ging maar juist de etui uit zijn handen pakte en hij de pennen er in hoorde geraapt worden bleef hij op zijn knieën voor zich uit kijken. ‘Waarom help je me?’ sprak hij vragend, zich beseffend dat het niet dezelfde kerels waren die het hem nog moeilijker wilde maken en zocht ondertussen met zijn handen naar zijn boeken.

Fwinn struikelde over de voet van de leerling en kreeg de spottende opmerking naar zich toe. Ergens voelde hij woede en toch ook een zwak gevoel over zich heen spoelen. Een gevoel dat hij machteloos was nu hij blind was. Hij kwam moeizaam overeind en ging op zijn knieën de troep opruimen, hij had het horen vallen. Zwijgzaam begon hij met de etui en keek op toen hij een hand voelde. Hij hapte de persoon gelijk toe. Hij had geen behoefte aan gezelschap op het moment. En hulp was welkom maar hij accepteerde het niet. Hij schoot een verhitte blik toen ook nog zijn pols werd vastgegrepen. Maar hij merkte dat het een vrouwen hand was en hij verzwakte wat. Hij liet de etui uit zijn handen pakken. Zwijgzaam besefte hij dat de persoon hem hielp en hij zuchtte even en ging op zoek naar een van de boeken die ook er uit was gevallen. Hij keek niet richting het geluid en vroeg afwezig waarom ze hem hielp. Fwinn stopte met bewegen en staarde leeg voor zich uit. ‘Zwakte?’ herhaalde hij. Zijn woorden hadden toch kracht? Hij wilde niet geholpen worden, dat was toch kracht? Onafhankelijkheid? Hij keek niet richting de persoon toen ze een uitleg gaf. Onmacht? Ja dat voelde hij zeker. Hij voelde hoe zijn pols werd vastgepakt en hij pakte automatisch de pols van haar vast en zwijgzaam kwam hij mee overeind. Hij pakte de tas voorzichtig vast en deed deze om en richtte zijn ‘blik’ nu op de persoon voor zich. ‘Je kent me?’ sprak hij en leek even verbaasd. Hij groef in zijn gedachten naar herkenning in haar stem. Toen pas besefte hij het. ‘Celia?’ sprak hij zacht en licht hees. ‘Het diner met een dierbaar iemand, liep niet zoals gepland…’ sprak hij toen zacht. ‘Ik ben aangevallen en ben lelijk terecht gekomen op mijn achterhoofd…’ sprak hij. ‘Op onverklaarbare rede heeft het me blind gemaakt…’ sprak hij met een lichte trilling in zijn stem. ‘Ik voel me machteloos. Ik zie geen ene zak en het enige wat ik kan doen is alles over me heen laten komen en hopen dat ik niet een ravijn in loop…’ sprak hij met een zucht in zijn stem. Hij beet zijn kaken even op elkaar en balde een vuist terwijl hij even aandachtig luisterde of er nog meer mensen op de gang waren. Maar de rest leek vertrokken te zijn. Fwinn had geen les meer en wilde naar de etage, maar toen dit gebeurde wist hij niet meer wat hij wilde. Hij zocht gewoon vurig naar wat motivatie. Hij kon niets meer zien, zijn grootste passie was weg en toen hij hoorde dat Noëla, zijn model en goede vriendin werd overgeplaatst, brak er iets bij hem. Hij was niet meer dezelfde stevige persoon die hij altijd was geweest. Alles werd hem ontnomen en hij kon enkel machteloos toekijken, nee machteloos aanvoelen hoe hij alles langzaam kwijtraakte. Angst vulde hem, hij wilde niet weer op straat komen. Niet na wat hij al bereikt had.

Fwinn probeerde zwijgzaam zijn spullen te vinden en herhaalde zachtjes haar woorden. Hij stopte het boek voorzichtig in de tas en zocht naar nog meer spullen. Ondertussen vond Celia een stuk meer voor hem en deed het een voor een in de tas. Fwinn liet zichzelf overeind helpen en herhaalde haar woord zwakte even. Hij wist niet goed dat het een teken van zwakte was. Hij wist niet goed wie hij voor zich had op het moment dus hij vroeg de naam die hij als eerst bij de stem koppelde. Haar woorden kwamen bevestigend over en hij wendde even zijn gezicht richting de grond opzij. Hij glimlachte lichtjes. ‘Dat is zeker een tijd geleden…’ sprak hij terwijl hij zijn tas op zijn rug deed en weer vooruit keek waar Celia vermoedelijk stond.

Fwinn hoorde haar toen zacht zeggen dat ze het vervelend voor hem vond. Och gut, nog meer medelijden. Hij hoefde het niet, hij kwam er wel doorheen op een of andere manier. Zwijgzaam verstijfde hij lichtjes toen haar felle woorden echter zijn oren bereikte. ‘Ik maak het geen zwakte van me! Ik ben gewoon….’ Wilde hij er heftig terug op reageren. Maar hoe meer hij er over nadacht des te meer hij Celia gelijk moest geven en vandaar dat hij zijn zin abrupt stopte. Hij zuchtte even. En toen ze over motivatie begon brak hij. Hij liep voorzichtig zijwaarts en leunde tegen de muur en staarde met een lege blik naar het zwarte scherm voor zijn ogen. Hij zuchtte even. ‘Ik heb altijd geleefd voor mijn passie, fotografie..’ sprak hij met een kalmere stem. Hij huiverde licht. ‘Ik ben hier komen studeren op kosten van de baas om in het vervolgtraject naar de school van visual arts te kunnen…’ sprak hij. ‘Mijn studie mag ik hier afronden, maar hij betaald niet meer mijn studie aan de visual arts school…’ sprak hij toen. ‘Ik ben blind, fotografie is onmogelijk. Je kan niet fotograferen wat je niet ziet, Celia…’ sprak hij zacht. ‘Daarbij opgeteld is mijn grootste steunpilaar, Noëla, vertrokken naar een andere planeet om daar te werken voor een andere fotograaf..’ sprak hij. ‘Ik ben ontslagen omdat ik geen werk meer kan leveren…’ vervolgde hij. ‘Ik ben alles langzaam kwijt aan het raken. Mijn motivatie is het laatste waar ik me zorgen over maak, Celia…’ sprak hij toen zacht en duwde zich weer van de muur af. ‘Zien? Met andere zintuigen? Ze zijn niet voor niets anders genoemd, Celia…’ sprak hij met een spottende toon en zuchtte even. ‘Ik weet niet hoe, of wat ik zou kunnen doen om anders te zien, Celia.’ Sprak hij met een verzuchtende stem. ‘Horen is om geluid waar te nemen. Proeven om smaken te definiëren…’ sprak hij. ‘De rest hoef ik niet op te noemen of wel?’ sprak hij toen en leunde weer tegen de muur aan.