Met een brommend geluid verlaat een shuttle de planeet Erd. De planeet van de aarde. Bekend om haar hoogontwikkelde technologie en archeologische vindplaatsen. Niet lang geleden is zij echter berucht geworden om een grote natuurramp. De combinatie van een zware aardbeving en een grote vloedgolf heeft vele levens gekost. Nog veel meer levens zijn hierdoor getekend en zullen nooit meer hetzelfde zijn. Zo ook die van een roodharige jongen die in de shuttle zit. Als enige van het weeshuis heeft hij de aardbeving overleefd. Alles is hij daar kwijtgeraakt, zijn begeleiders, zijn vrienden, zijn vriendin en zijn geheugen. Amper weet hij nog van zijn verleden af. Af en toe komen er wat flarden van herinneringen langs, maar die zijn zo wazig dat hij er weinig uit op kan maken.

'Bjorn heeft trek.' Als reactie daarop pakt de jongen zijn tas die onder zijn benen tegen de stoel aan staat. 'Het is honingtijd.' zegt hij vrolijk. Enkele mensen kijken een beetje op van wat ze aan het doen zijn. Maar ze negeren de jongen alweer terwijl hij een pot honing die in zijn tas zat opent. Hij stopt zijn hand in de pot honing en roert er even doorheen, om vervolgens een hand dat druipt van de honing in zijn mond te stoppen. 'Bjorn vind het lekker.' Nu kijken er enkele mensen lichtelijk verbaasd. Waarom zou een knul op die manier honing eten? En hoe kan hij praten als zijn mond zo vol zit? De jongen lijkt het op te merken. Snel en onhandig likt hij zijn hand schoon. 'Niks aan de hand mensen, jullie hoorden me alleen maar met Bjorn praten.' Dit lijkt echter niet de mensen te kalmeren. Woorden als 'gek' en 'gevaarlijk' bereiken de oren van de jongen. Pff, tis weer zover. Mensen gaan hem zeker weer zien als storend of zo. De lage berenstem die telkens klonk lijkt het ook door te hebben en praat in de jongen zijn hoofd verder. 'Bjorn denkt dat mensen bang voor hem zijn. Bjorn wil ze wel een knuffel geven om minder bang te maken.' 'Het zijn er teveel. Die kunnen we nooit allemaal een dikke knuffel geven. Als we op onze eindbestemming zijn kunnen we heel veel knuffels geven' De gedachte daaraan doet de jongen grijnzen. Bjorn lijkt daarmee tevreden te zijn en zegt verder niets meer. De jongen doet de pot honing dicht en gaat uit verveling maar een dutje doen.

'Jongeman. Wakker worden.' Een oudere vrouw kijkt de jongen aan. 'He wat?' klinkt hij slaperig. Vervolgens schieten zijn ogen open. Ze zijn er al! 'Bedankt granny!' De oude vrouw weet nog net aan een spontane knuffel te ontkomen. Snel grist de jongen zijn tas mee en springt de shuttle uit. 'Whahooo! Nieuwe thuis, ik kom eraan!' De meeste mensen zijn echter al vertrokken. Waar zal de jongen eens naartoe lopen? Zoveel nieuws om te zien. Uiteindelijk begint hij maar met de grond. Op handen en voeten en zijn rugtas op zijn rug, verkend hij de ondergrond. Zijn achterwerk wiebelt vrolijk mee terwijl hij de grond bekijkt. Zo loopt hij lekker rond te snuffelen.


Als een zin onderstreept is word dit dus in gedachte gezegt. Derpt post is derpy Open voor wie wil