Geeuwend stap ik mijn bed uit, mijn bruine haren hangen slordig rond mijn gezicht en hier en daar springt er een eigenwijze pluk helemaal tot in de hoogte. Mijn, normaal vrij grote, ogen zijn nog tot spleetjes geknepen vanwege de slaap die er nog zit en ik als ik zo meteen nog op deze manier rondloop zou men denken dat ik behoor tot de wandelende doden. Niet dat die bestaan, nou ja, niet in zombievorm, dat denk ik toch. Wrijvend door mijn ogen loop ik naar de badkamer en zet ik de douche aan. Een snelle douche zal me hopelijk wel opfrissen, en zo niet, dan heb ik pech. Normaal ben ik niet zo moe aangezien ik goed slaap in mijn eigen bed. Daarbij kon mijn broer me niks doen met mijn vader in de kamer naast mij. Nu ik hier ben is dat anders. Ik slaap een stuk minder goed en lang. Waar ik vroeger gewoon sliep of droomde, met zo nu en dan ene nachtmerrie, heb ik nu bijna altijd nachtmerries. Het si het idee dat hij hier elk moment binnen kan komen in mijn slaap, zonder dat iemand me kan beschermen. Natuurlijk zal hij hier niet zomaar binnen kunnen lopen en me in mekaar slaan, maar het is het gevoeld at me dwarszit. Dat gevoel zal niet zomaar weg gaan.
Met mijn ogen wijd open en mijn haar weer enigszins goed loop ik de badkamer uit, een handdoek rond mijn lichaam geslagen omdat ik alleen mijn ondergoed mee heb genomen. Ik wil niet dat iemand me rond ziet lopen in mijn ondergoed. Uit mijn kast trek ik het gewoonlijke setje, een zwart shortje met donkere panty eronder en zwarte schoentjes met hak. Daarop een bloesje met rode stropdas en nog mijn gewoonlijke jas daarover. Vandaag laat ik de panty echter achterwege omdat het vrij warm is. Ik kam mijn haren nog eens door, breng een laagje mascara aan op mijn wimpers en stop mijn pillendoosje in mijn zak. Ook mijn handen steek ik casually in de zakken van mijn jas als ik richting de eetzaal loop. Ik grijp er snel een broodje mee en een flesje water, dat ik staand opeet. Bijna alle tafels zijn al bezet en zowat iedereen zit in groepjes te praten. Degene die dat niet deden, zaten erbij met zo’n blik dat je wel kon zien dat ze niet graag bezoek hadden aan hun tafel. Geen van beiden wou ik storen, dus blijf ik staan. Het is toch niet zo dat ik van plan ben hier erg lang te blijven als ik in mijn eentje ben.

Ik glimlach als ik eenmaal buiten ben, de frisse lucht doet me goed en het weer is alweer een stuk aangenamer geworden. Ik voel net een beetje de warmte van de zon, maar zo nu en dan voel ik ook helemaal niks van de temperatuur, een perfect weertje. Mijn lessen beginnen pas later vanmiddag en momenteel is het nog vrij vroeg, de meesten zullen nog aan hun ontbijt zitten. Enkele uitzonderingen, zoals mij, bevinden zich al buiten de eetzaal. Ik ben hier nu al omdat ik nog geen mensen heb ontmoet om mee te praten tijdens het eten, een broodje heb ik dan al snel weggewerkt. Misschien kan ik nog even wat uitrusten, dat zal wel wat tegen mijn vermoeidheid kunnen helpen. Mijn ogen staan nu wel wijd open zoals altijd en ik zie er dan niet moe uit, maar ik ben nog wel moe. Wat rust zal me goed doen. Bij de eerste de beste plek laat ik me dan ook neervallen op het grasveld. Mijn handen plaats ik naast mijn lichaam, kleine grassprietjes die tussen mijn vingers omhoog springen. Het gras heeft een frisse, groene kleur die je meteen aan een aangename lente doet denken. Alsof er elk moment kleine lammetjes langs je heen komen huppelen en vrolijk mekkeren. Met een tevreden glimlach op mijn gezicht laat ik me achterover vallen, de geur van het gras opsnuivend voordat ik langzaam in slaap dommel. De vredige uitdrukking op mijn gezicht blijft nog heel even staan, maar veranderd al snel naar een opgejaagde blik. Ik draai van de ene positie tot de andere, alsof ik mezelf uit een nare droom wil schudden, en krimp zo nu en dan in mekaar totdat ik zo klein mogelijk ben. Mijn armen volgen mijn lichaam grotendeels, maar zo nu en dan lijken ze iets of iemand weg te duwen. Zo gaat het nog even door totdat ik uiteindelijk in ene foetus houding in het gras lig met een frons tussen mijn wenkbrauwen.