wat vermaak

Mizore was zich gaan vervelen op deze school. Na 50 jaar in ijs te hebben gezeten moest ze weer even iets leuks doen. Dat ratje bij Savador martelen was leuk zei ze zacht tegen zichzelf. Ze keek even naar rechts. Als het goed is, is dit het wood magic lokaal dacht ze. Ze schoof de deur zachtjes open en keek naar binnen, daar was niemand. Ze liep verder naar de kas en deed ook daar de deur zachtjes open, tot haar verbazing was daar ook niemand. Ze glimlachte even breed. Dit was haar kans om haar ijstechnieken bij te spijkeren. Ze liep naar een pland met lange groene bladeren en een rode bloem er in. Haar handen gingen met een grote boog om de bloem heen, het rode van de plant verdween en maakte plaats voor een ijsblauwe kleur. Mizore had eindelijk weer even vermaak. Van wie de planten waren maakte haar toch niks uit. Ze keek nu naar de bladeren. Ook die liet ze van ijs worden waardoor ze ook een ijsblauwe kleur kregen. Het plantje viel nu heel erg op tussen de rest. Met haar hand maakte ze in de lucht schuine hak bewegingen, bij elke beweging ging er een klein stukje van het blad af. Zo ging ze verder totdat het alleen nog maar een bloem was. De bloem vond ze lelijk. Ze had zowiezo wel een hekel aan bloemen met een hand kneep ze in de lucht de bloem samen. de bloem was nu de vorm van een langwerpig papieren propje aangenomen. De ijslaag zat er nog steeds om heen en in de plant. Ze pakte de pot van de tafel waar hij op stond samen met nog een paar anderen en bekeek die aandachtig. Ze hoorde iets bij de deur en zonder er bij na te denken gooide ze de pot daar heen. Toen ze beter keek zag ze dat ze de pot tegen iemand had aangegooid. Ze begon te laggen, het was alleen nog maar meer vermaak voor haar.

Norwood stond op het veld wat uit te waaien en kreeg ineens een teken van de hoofdboom in zijn kas. Hij knikte en verdween in een hoop bladeren. Deze bladeren verzamelde zich voor de deur en hij vormde zich weer terug. Norwood keek strak zijn lokaal binnen. Hij liep recht op de kas af en deed deze open. Hij keek strak naar Mizore. De pot die naar hem werd geworpen liet hem op de grond vallen. Norwood wreef even over de pijnlijke plek. Althans, het leek op Norwood. "Wat zijn we allemaal aan het doen..?" zei een stem achter Mizore. Norwood keek strak naar haar en zuchtte even. Hij pakte haar vast bij haar arm en trok haar mee de kas uit. Hij schoof een stoel van de tafel vandaan en zette haar daar op. "Geef mij een verklaring voor het vernielen van de bloem.." zei hij. Hij keek haar strak aan. Hij had een killige blik in zijn ogen en keek strak naar Mizore zonder zijn blik af te wenden.

Mizore keek nog steeds naar de persoon waartegen ze gegooid had. Achter haar hoorde ze een stem. Hij klonk niet echt vrolijk, ach, nu wist ze wel van wie ze waren. Ze liet zich mee slepen omdat ze kwade leraren altijd leuk vond. Toen ze op de stoel werd geduwd keek ze hem aan en begon te laggen. Nadat ze klaar was met laggen zei ze een beetje laggerig 'Ik heb er geen reden voor het is gewoon lollig.' En ze kreeg een brede glim lag. Uit vermaak lied ze een pot achter in de kas zweven en lied die met volle vaard tegen de hoofd van de man die voor haar stond aan knallen. Zelf moest ze ontwijken om de scherven zelf niet tegen haar gezicht te krijgen.

Norwood keek naar het meisje voor hem. Hij zuchtte even. "Vermaak..." zei hij. "Dat is geen vermaak. Wat zou je er van vinden als ik een goede vriend van jou vermoord..." zei hij en schudde even zijn hoofd. Norwood merkte dat de pot achter in het lokaal begon te zweven en op hem af schoot. Norwood zuchtte en schoot met een liaan er op af. Echter schoot het te snel op hem af om hem op te pakken en schoot de liaan dwars door het ot heen. De scherven klapte verschillende kanten op. Norwood schudde opnieuw zijn hoofd. Hij keek naar het meisje. "Je weet niet wat ik hoor..." zei hij. Norwood maakte een paar zegels en drukte met twee vingers op de voorhoofd van Mizore. "Je hoort nu tijdelijk wat de planten zeggen hier..." zei hij.
Wie denkt ze wel dat ze is?! riep er een... DOOD HAAR!!! riep een ander. Laat haar bevriezen en stukje voor stukje afbreken! riep een andere bloem. Jongens kalmeer nou eens...! zei de centrale boom van de kas.
Norwood schudde opnieuw zijn hoofd. "Aan je gedrag blijkt dat er toch geen exuces uit je gaat komen..." zei hij. "Maar ik vind wel dat je nu moet ophouden..." zei hij.

Mizore keek hem fals aan. 'Als je een vriend van mij wild vermoorden ga je gang. Het gaat je tog nooit lukken zwakkeling. Ik heb men eigen moeder vermoord en heb mijn dorp proberen uit te moorden. En de enige vriend die ik heb is tevens mijn famililid genaamd Savador, dus veel succes er mee om hem te vermoorden. Planten zijn zwak en onnodig.' Na haar woorden kwaad te hebben gesproken haade ze de zegels van haar hoofd. 'Ze drukte die op willekeurige plaatsen bij de man. 'Succes met die duffe planten van je.' Na deze woorden bevroor ze elk plantje in de kas die hij niet zo maar kon ondooien.

Norwood keek strak naar het meisje en zuchtte. Savador? Familie? Hij zuchtte. Erger kon het dus niet worden. Hij zuchtte en keek op toen hij de zegels op zich geplakt kreeg. Hij rolde met zijn ogen. Hij keek op toen ze opstond. Het kon dus werkelijk wel erger. Ze besloot dus meer te gaan bevriezen. Hij liep op haar af en greep met een hand bij haar keel. Een paar lianen schoten uit zijn mouw en verstevigde zijn grip. "Je vriend Savador weet hoe dit voelt. En jij nu ook..." zei hij. "Planten zijn niet nutteloos. Ze zijn net zo goed Organisme zoals jij en ik..." zei hij. Hij liep met haar keel nog steeds vast naar de deur. Hij zette haar daar weer neer op de grond. "Ga ergens anders maar de lastpak uithangen. Ik heb er geen tijd voor.." zei hij. Hij zuchtte en sloeg de deur dicht vlak voor haar neus. "Fijn daar gaat mijn bomen die ik gekweekt heb voor het bos hier.." zei hij zuchtend.

Mizore had geen zin om meer tijd aan deze man te besteden. Hij had geen gevoel voor humor vond ze. Nadat ze bij haar keel werd vast gegrepen en met lianen nog steviger werg gegrepen liet ze zig als een slappe pop hangen dat hielp wist ze, dit was namelijk niet de eerste keer dat ze zo vast gegrepen werd. Toen de man haar buite zette en de deur dicht sloeg en er wat bij zei waar ze niet naar geluisterd had. Molde ze de deur maar haar handen van ijs die nu 4x zo groot waren geworden. 'Je bent niet zo makkelijk van me af.' Zei ze met een duidelijke stem. Ze sprong over de man heen en belande bij de kas, voordat de man haar vast kon pakken deed ze de kas dicht en bevroor het zo goed dat zelfs het vuur van Savador niet zou helpen. Met dat zelfde soord ijs bedekte ze elk plantje in de kas en vernielde het. 'Eigen schuld' Riep ze door het ijs heen, wat waarschijnlijk voor de man aan de andere kant maar vaag te horen was door het ijs. De planten in de kas waren nu machteloos. Ze keek even om zich heen. 'dit lijkt mijn oude ijscel wel.' zei ze nors tegen zich eigen. Het maakte haar nog kwader, als dat nog mogelijk was. Ze keek naar het plafond. Daar zat een raam, ze sprong om hoog en ze deed met ijs nog harder zodat ze de ruit zou breken en niet te veel schaden zou hebben. Toen ze op het dak stond keek ze naar beneden en keen omlaag. De rest van de kamer deed ze ook vol ijs en ging terug naar de deur die ze eerder had gemollestreed.

Norwood zuchtte toen de deur openvloog en rolde met zijn ogen. De planten die nog bevroren werden deden hem op zijn kaken bijten. "Een maand lang van kweken naar de maan..." mompelde hij Nors. Norwood maakte een spreuk en grijnsde. Hij verdween in een kokon. Daarna kwam hij weer achter haar naar boven. Hij keek strak naar haar. De kamer zou hij wel weer ijs vrij maken. De planten maakte hem daarintegen wel boos. Hij keek strak naar degene voor zich. Hij merkte een sterke kracht van watermagie. Dit kon alles behalve iemand jongs zijn. Hij grijnsde. Hij maakte een zegel en grijnsde. "Release.." mompelde hij. Hij kreeg lichtgroene ogen en keek strak naar haar. Langzaam kroop er een laag boomschors om Mizore heen. Madeline zou vast niet goed vinden wat hij nu ging doen maar hij kon het niet meer uit staan. Norwood rende op Mizore af. Hij greep haar bij haar keel vast en wierp haar in de lucht. Hij sprong haar achter aan en er speelde een lichte grijns. Een liaan greep haar vast en smeet haar richting de grond. Maar nog voor ze de grond kon raken schoot Norwood onder haar en trapte haar weer omhoog. Hij deed dit een paar keer en trapte haar toen definitief op de grond. Hij keek strak naar het stof dat door de inslag was opgewaaid. "Je hebt lef..." siste hij.

Edit: Sorry dat ik zo tussendoor kom maar ik wil jullie wel even iets zeggen. Mizore, Norwood blijft wel een leraar. Ik neem aan dat je dit ook niet doet bij je leraren op school in real. Dat je zo brutaal bent bedoel ik dan. En verder voor Norwood, kom op man het blijft wel een leerlinge. Je kan d'r niet in een coma gaan trappen ofzo. Dat kun je gewoon niet maken. Jullie mogen me een zeur vinden maar ik wou dit even gezegd hebben. (Sorry Mitch dat ik jou post hiervoor moest gebruiken. Je reactie was wel begrijpelijk) - Madeline.

(oke, ik dan doe ik wel iets minder brutaal... maar zo is mijn karakter gewoon sorry. En Norwood (mitch) ik snap niet warneer je mij nu aanvalt als ik al bij de deur sta of in die kas. ik hoop dat ik nu mijn post wel goed doe)

Mizore zocht naar Norwood, tot haar spijd zag ze die niet toen ze weer bij de gemollestreerde deur was. Ze voelde iets op haar lichaam komen en toen ze goed keek zag ze dat het boomschors was, maar ze was al telaat. Ze voelde weer een hand om haar keel en dat ze in de lucht was, daarna nog een paar klappen en toen ze eindelijk op de gront terecht kwam stond ze wat trillerig op. 'Ik weet dat ik lef heb, maar ik laat mijn plezier niet door je afpakken' Ze moest even lachen, niet lang wand het deed zeer aan haar borstkas. Toen ze goed recht op stond en keek naar Norwood dacht ze even na. 'Waarom hecht jij zo veel waarde aan die planten?' Ze had nu geen zin meer om haar krachten te verspillen. Dit was dan mischien wel een nederlaag voor haar maar dat kon haar niks schelen. Ze had vaker verloren maar daar leerde ze wel van. Om zich beter te kunnen herstellen deed ze een ijslaag om haar hen. Norwood had geluk gehad dat haar ijsvorm niet naar boven was gekomen, dan had dit gevechtje nog lelijk af kunnen lopen.

(Ach ik dacht dat ik nog vriendelijk was ^^ Ik zal er rekening mee houden...)

Norwood keek naar Mizore die kennelijk sterker was dan hij had verwacht. Hij zuchtte. "Plezier kun je ook hebben..." mompelde hij. "zonder levens te ontnemen!" schreeuwde hij. "Die planten zijn net zo waarde vol als de zuurstof die jij ademt. Zonder planten is er niet eens zuurstof..." zei hij en grijnsde. Het boomschors kroop weer in zijn huid en Norwood keek nijdig naar Mizore. Hij maakte een zegel en een cocon vormde zich om Mizore heen. Deze kroop in de vloer en kwam bij de deur weer omhoog. Norwood vormde een zegel. De cocon klapte open. Norwood vormde nog een zegel. Het ijs vormde in een grote brok achterin. Hij kon het niet laten verdwijnen. De deur werd weer heel en de glasplaat ook. Hij zuchtte even. "leerlingen ook..." mompelde hij.

Mizore voelde de boomschors van haar af gaan. Er kwam een soort van omhulsel om haar heen en het werd donker. Waarschijnlijk was ze nu onder de grond. Ze had verwacht dat de man haar onder de grond zou houden om duidelijk te maken dat zuurstof wel degelijk nodig was en dat planten die maakte, maar tot haar verbazing kwam ze al snel weer boven de grond en ging de omhulsel weer open. 'Ik heb geen zuurstof nodig van planten.' Ze keek de man voor zich aan. 'Om het even makkelijker te maken zal ik maar even zeggen ik ben Mizore. En aan je reactie toenstrax te zien ben jij niet echt blij met Savador. Ik weet niet wat er tussen jullie afspeeld maar als jullie ooit om wat voor reden ook gaan vechten ben ik er bij.' zei ze een beetje nors. De handelingen van de man voor haar hadden haar nu niet echt gekalmeerd en stond nu op het punt om haar ijsvorm los te laten. Ze moest zich proberen gedeist te krijgen maar het hielp voor geen meter. Ach, Savador stond aan haar kand en hij had zelf tegen haar gezecht dat ze alles mocht flikken. Als haar ijsvorm er uit zou komen zou hij het wel begrijpen. Ze moest even terug denken aan haar verleden. Ze wist namelijk niet zeker meer of Savador haar eigenlijk ooit in haar ijsvorm gezien had. Ze keek een beetje geïriteerd naar de zegels van de man. Alweer die dingen? Ze zuchte even en wachte maar op antwoord meer kon ze nu maar beter even niet doen aangezien ze nu zo opgefokt was.

Norwood had de deur weer op zijn plek getoverd en liep naar zijn bureau. Hij pakte een paar boeken en deed deze in zijn tas. Hij glimlachte en keek even naar het brok ijs. Daar zou hij Shong wel voor nodig moeten hebben. Hij liep rustig naar de deur en deed deze open. Hij zag Mizore opgefokt er staan. "Wat jij wilt, je mag er bij zijn. Maar er in mengen laat ik niet toe..." zei hij en glimlachte vriendelijk. Zijn net zo opgefokte houding was weg. Hij glimlachte en wuifde haar nog gedag. "Ik zie je nog wel..." zei hij en liep toen naar het uiteinde van de gang zonder nog om te kijken. Er speelde een grijnsje op zijn gezicht en liep rustig verder.

Mizore bekeek de vreemde reactie van de man. Wat een sufferd, ik stel me voor of hoe je het ook wilt noemen en hij loopt weg zonder zijn naam te zeggen of wat dan ook. Ze kreeg de indruk dat hij bang van haar was. Dat deed haar alleen maar plezieren. 'Mijn woede heb ik ook weer een beetje kunnen uitspelen' zei ze zacht tegen zichzelf. Ze keek naar hoe hij weg liep. Toen hij uit het zicht verwenen was liep te terug het lokaal in verder naar de kas. Ze bekeek haar werk even goed en de duffe planten die er in stonden. Ze liep het lokaal bijna uit toen ze iets in haar oog hoek opmerkte. Bij zijn buro stond een soord van mand, het leek meer op een honde mantje. Kleine witte haartjes lagen er in. 'Dus hij heeft een huisdiertje' Zei ze zacht. Een glimlach kwam op haar gezicht. Waarschijnlijk weer een zwakte punt, misschien wist Savador dit nog niet. Ze besloot het lokaal uit te gaan en naar Savador te gaan. Ze deed de deur open en liep de gangen uit op weg naar Savador.

PROFILE MAGICIAN