De dag van de begravenis...

Norwood zat in het huis van zijn familie en zijn ooms en tantes zaten om een grote tafel. Zijn oma lag in tranen en zijn moeder trooste haar. Zijn opa zat naast hem en sprak hem troostend toe. Wat de opa ook zei Norwood fikste zich maar op 1 geluid. Geklop op de deur. Bijna iedereen was er op Madeline na. Kale zou ook eventueel komen al wist Norwood dat niet zeker. Norwood keek naar het glas water voor zich en nam er een slok van. De dagen die hij hier nog was geweest was vooral geregel van de begravenis en nog wat napraten over herrinneringen. Het verlies viel hem nog steeds zwaar. Hij herrinnerde zich ineens dat hij Esmeralda was vergeten te vragen. Hij hoopte maar dat ze kwam aangezien zij de vader van Norwood erg goed kende. Ook zijn moeder had er om gevragen maar toen kon hij niet meer terug om haar uit te nodigen. Norwood veegde even een pluisje van zijn zwarte pak en keek gefikseerd naar de gang en richtte zijn oren op geluid dat op geklop leek.

Zachtjes en onzeker klopte Madeline op de deur. Daarna deed ze hem zachtjes open. Ze werd nog onzekerder toen ze verschillende paren ogen haar aan zagen staren. Het was duidelijk te zien dat ze een aantal slapeloze nachten achter de rug had. Ondanks dat ze het had geprobeerd te verbergen met wat make up kon je de wallen onder haar ogen nog steeds zien. Madeline was gehuld in een zwarte jurk met een lage v-vormige hals. Ze stond ook op zwarte hakken waardoor ze een paar centimeter langer leek dan ze eigenlijk was. Haar blonde lokken had ze met een zwarte klem opgestoken. Bij haar was een forse man, ook in het zwart gekleed. Hij bleef tegen de muur staan toen Madeline met een misschien iets te haastige pas naar Norwood liep.

Gast PROFILE MAGICIAN

Esmeralda had eerst gedacht niet te gaan, maar toch kwam ze toch maar met een zwarte jurk. Ze keek naar de deur, en ze twijfelde heel even kort. Daarna zag ze plots Madeline staan, maar rustig liep ze gewoon naar binnen. Iemand van zijn familie had haar binnen gelaten, en ze begroette dan ook iedereen. Haar haren had ze dit keer niet losgelaten, maar opgestoken met een speld. Even dwaalde haar ogen af naar Madeline, en ze liep dan kalm naar Norwood toe. "Sorry dat ik wat laat ben, maar ik moest nog dingen met Devil regelen. Zei Esmeralda dan tegen Norwood, en ze gaf hem dan een knuffel. Onderweg naar hier had ze ook weer tranen gelaten, maar ze hoopte niet dat iemand haar rode ogen van het huilen opgemerkt had.

Norwood keek naar de deur en merkte dat er geklopt werd. Hij keek naar Madeline die binnen kwam en er kwam een zwak glimlachje op zijn gezicht. De jonge kinderen waren op pad met de altijd zo grappige oom, die er nou ook als een zoutzak bij was. Norwood stond op en omarde Madeline. Hij gaf haar een kusje op haar mond en daarna keek hij naar Esmeralda die ook gekomen was. Hij knikte haar toe en merkte dat ze hem omarmde. "Geeft niet dat kan gebeuren. We waren toch nog niet onderweg..." zei hij terug. Hij keek naar de familie. Ze keken allemaal verwonderd naar de blonde vrouw. Ze wisten dat het de vriendin van Norwood was en zijn familie keek even goedkeurend naar Norwood. Norwood glimlachte even en keek naar Madeline en Esmeralda. "Zouden jullie wat te drinken willen..." vroeg hij vriendelijk en keek naar de twee.

Madeline kon er niet goed tegen dat de mensen haar zaten aan te staren. Meestal had ze dat geen enkel probleem gevonden. Maar nu, in de wetenschap dat ze een enorm risico neemt en merdere levens op het spel zet dan enkel het hare door hier te komen, zorgde ervoor dat ze zich ongemakkelijk voelde tussen al deze voor haar onbekende mensen. Ze schudde lichtjes haar hoofd toen Norwood vroeg of ze iets wou drinken. Haar smaragdgroene ogen gleden even naar de zijwand waar de man die Madeline hier een beetje in de gaten zou houden met een dolk aan het spelen was.

Norwood keek haar aan en glimlachte. "Okey.." zei hij vriendelijk. Hij keek even naar de familie en daarna naar Madeline. Hij liep even naar de deur en keek naar buiten. Hij zag dat alles al klaar stond. Hij liep daarna naar binnen en keek naar Madeline. Hij ging daarna zitten op een stoel en wachtte even.

Madeline ging op een stoel naast Norwood zitten, haar benen over elkaar geslagen. ''Norwood ik voel me niet zo op mijn gemak hier. Ik neem aan dat Kale je inmiddels wel heeft ingelicht'' zei ze zacht tegen hem zodat enkel hij haar kon horen. Als Kale het inderdaad verteld had zoals Madeline vermoedde dan wist Norwood ook wat ze had gedaan.

Norwood hoorde de woorden van Madeline en knikte. Hij bracht zijn mond bij zijn oor. "Ik weet het inderdaad. Maar dat veranderd niets tussen ons..." zei hij en pakte haar hand. Hij trok haar even naar de gang. Hij knikte even naar de man die Madeline in de gaten hield dat hij ook mee mocht komen. Hij trok Madeline mee naar buiten. Het zou toch nog niet zo lang duren voor het zou beginnen. Als de familie het haar niet op zijn gemak maakte dan zou hij wel even met haar buiten gaan staan. Esmeralda kende de familie al dus is de kans dat zij zich niet zo op haar gemak zou voelen minder. Als ze het toch zo zou zijn dan zou ze ook naar buiten komen. Norwood keek naar Madeline en leunde tegen een muurtje. Hij keek haar diep in de ogen. Hij merkte dat op de achtergrond de pastoor bezig was met het gereed maken van het altaar en Norwood keek naar de grond. "Ik ben blij dat je bent gekomen..." zei hij.

Madeline keek schuldbewust naar haar schoot toen Norwood inderdaad bevestigde wat zij vermoed had. Ze liet zich ook gewoon door hem meetrekken naar de gang. Barend, de man die met Madeline mee was, liep achter hen aan maar bleef op enig afstand. Madeline glimlachte zachtjes naar Norwood toen ze zijn woorden hoorde. Ze legde een hand op zijn wang. ''Natuurlijk ben ik gekomen. Ik ben er altijd voor je dat weet je toch'' zei ze zacht.

Norwood keek even naar Madeline. "Dank je..." zei hij en keek haar aan. "Er is na de begrafenis nog een receptie. Wil je daar ook mee naar toe?" vroeg hij. Ineens kwam de oom aan met de kinderen en die liep richting het huis van Norwood. Gelukkig waren hun al buiten aangezien het anders wat drukker werd. Een kindje rende naar Norwood en pakte zijn arm vast. Ze was ongeveer 6 jaar. "Wie is dat?" vroeg ze met grote ogen aan Norwood. Norwood ging door zijn knieën en glimlachte. "Dit is een goede vriendin van mij...." zei hij. Het kindje glimlachte en keek Madeline aan. "Ik wordt net als jij...een mooie vrouw..." zei ze en rende glimlachend terug naar de oom die even naar Norwood keek. Norwood stond weer op. "Mijn zusje..." zei hij en keek naar Madeline. "Norwood's broer die 16 jaar was liep naast de oom en glimlachte zwakjes naar Norwood, toch zag je het verdriet in ieders ogen. Norwood keek naar Madeline en omarmde haar. "Ik ben blij dat ik jou heb..." zei hij en gaf haar een kusje op haar wang.

''Tuurlijk'' zei Madeline toen Norwood vroeg of ze ook mee ging met de receptie. ''Ik blijf bij je tot het einde'' zei ze zacht tegen hem. Ze keek om toen er een klein meisje aan kwam rennen. Madeline glimlachte zwakjes naar haar. Norwood had zo`n grote familie. Madeline had enkel nog Hatori en Mèadraid. Geen ouders, geen oom en tante. Haar ouders waren beide enigskind geweest. Ze had zelfs geen grootouders meer. En kinderen hadden Hatori en Mèadraid niet. Madeline sloeg haar armen ook om Norwood heen en drukte hem even stevig tegen zich aan. ''Ik ben ook blij dat ik jou heb'' fluisterde ze terug.

Norwood glimlachte. Hij merkte dat de mensen het huis uit kwamen en richting de plek liepen. Norwood keek naar Madeline en zijn glimlach verdween. Hij keek naar de familieleden die naar het altaar liepen en plaatsnamen op verschillende stoelen. Norwood keek naar Madeline en knikte. Hij pakte haar hand vast en keek haar aan. "Kom..." zei hij zacht en keek naar Barend. Norwood liep met Madeline naast hem richting de stoelen. Hij merkte twee plaatsen vrij naast zijn zusje die nu ineens rustig en stil op de stoel zat en wat triestig naar de grond keek. Ze had van Norwood gehoord dat haar vader niet meer terug zou komen. Ze wist nog niet veel van het principe leven en dood. Norwood keek naar naar Madeline en liet haar eerst zitten en Norwood aan het einde. Hij keek even naar de grond. Hij merkte dat zijn ouder en zijn grootouders de kist naar voren draagde en langzaam de kist naar voren draagde. Nu veranderde zijn emotie en kwamen er tranen. Hij keek voor zich en wachtte tot het zou beginnen.

Gast PROFILE MAGICIAN

Esmeralda liep rustig met hen mee, en ze was dan ook wat met zijn moeder aan het praten. Dan keek ze vluchtig in het rond, maar toch liep ze gewoon verder met zijn moeder. Ze vond het zo erg voor hun, maar toch wist ze dat het ook voor hen zover zou worden later. Alleen ze had liever gewild dat hij nog leefde, en ze hield haar blik dan ook op de grond. Ze zou niet in de buurt van de mensen gaan huilen, en kalm ging ze dan maar naast de moeder van Norwood zitten.

Norwood keek met betraande ogen naar de kist. Hij haalde uit zijn zak een papiertje en hield deze vast. Hij moest ergens in de uitvaart nog een toespraak houden. Hij keek naar Esmeralda die mee ging en bij zijn moeder ging zitten. Zijn moeder zou het overigens ook niet makkelijk hebben al zou ze dat zo min mogelijk laten merken. Hij keek naar Madeline en daarna naar de kist. Het zusje keek even naar Madeline maar daarna naar haar broer die naast haar zat. Deze keek ook met betraande ogen naar de kist. Norwood merkte dat de pastoor begon met de uitvaart. Welkom iedereen...bij deze uitvaartmis voor Tralyn... begon hij en praatte verder. Norwood keek van de kist naar de pastoor en terug. Er rolde een paar tranen over zijn wangen en hij keek voor zich uit. Een traan viel op zijn broek en zorgde voor een donker vlekje op de plek waar hij viel.

Madeline keek even opzij naar Norwood. Toen ze hem zag huilen pakte ze zijn hand beet en hield die stevig vast. Ze gaf er een klein kneepje in. Hoewel ze Norwood`s vader niet had gekend riep dit toch gevoelens op wegens haar eigen familie. Zij wist niet eens of haar vader dood of levend was. Bij Madeline rolde er ook een traan over haar wang.

Norwood merkte dat ook Madeline een traan kreeg en legde een arm om haar heen. Hij keek richting de pastoor die nu bezig was met een verhaal over een boom die tot leven kwam. Dat was iets wat ze vaker deden op de begravenissen van zijn familie. Toch zat er aan iedere verhaal een andere draai zodat het te maken had met de persoon in kwestie. Norwood keek naar Madeline. Hij keek even naar zijn moeder die ook tranen kreeg. Zijn ogen keken daarna naar de kist. Er lagen een paar kranzen op en een boeket.

Madeline bleef Norwood`s hand vasthouden. Ook om zelf steun erin te vinden en om hem steun te bieden. Ze keek naar haar schoot en sloot haar ogen. Toch bleef ze wel luisteren naar de woorden van de pastoor. Ze had daardoor niet doorgehad dat zo Norwood`s hand had losgelaten. Ze merkte het pas toen hij zijn arm om haar heen sloeg.

Norwood keek naar Madeline en keek weer terug naar de pastoor. Die wenkte nu naar Norwood dat hij kon komen. Norwood keek naar Madeline en knikte terug. Hij stond op en liep naar het altaar. Het briefje dat hij daarnet vast had vouwde hij open en legde het voor zich neer. Hij keek er op en daarna naar de mensen die er zaten. "Bedankt iedereen voor het komen..." begon hij. "Ik ben blij dat iedereen die hier zit elkaar steunt in deze moelijke tijd. Bij het verlies van mijn vader. Ik weet zeker dat hij daarboven trots is. Net zo trost als vroeger. Trots op mij toen hij er achter kwam dat ik helende krachten had. Net zo trost als op mijn broer. Die op zijn tiende alle planten die op Gren groeiden kende. Net zo trots als op mijn zusje die het snelste met haar magie overweg kon. Hij was ook enorm trots op mijn moeder die ondanks de moeilijke tijden toch voor ons bleef zorgen. En hij zal ook trots zijn op Madeline. Die mij hier steunt." vervolgde hij. "Mijn vader was een vrolijke man die altijd zijn best deed om iets goeds te doen. Voor dier en plant. Ook was hij een persoon die af en toe kwaad kan worden. Maar hoe kwaad hij ook werd we hielden altijd van hem..." ging hij verder. Hij keek even naar het papiertje. "Hij hielp altijd vele mensen, van jong tot oud. Het valt niet alleen de mensen hier zwaar maar ook die hier niet aanwezig zijn. Papa, bedankt..." zei hij en vouwde het papiertje op. Hij liep weer terug en zijn moeder barste in tranen uit. Norwood zelf zuchtte even. Tijdens de speech kon je zijn trillende stem duidelijk horen. Hij ging weer naar Madeline zitten. Hij zuchtte even en de pastoor vervolgde de uitvaart.

PROFILE MAGICIAN