De verbintenis

Norwood liep met zijn tas door de gangen en glimlachte. Hij liep met een stevig looppasje door de gangen en kwam uiteindelijk bij het lanceringsplatform aan. Hij glimlachte. Hij merkte dat de shuttle naar Gren er al stond. Maar Ferost was er zo te zien nog niet. Norwood keek naar een paar leerlingen die hier in alle rust aan het studeren waren. Hij glimlachte. Het deed hem altijd deugd om te zien dat er toch leerlingen waren die ijverig waren. Norwoods blik ging weer naar de ingang van het platform en wachtte geduldig op Ferost.

Ferost kwam niet veel later zelf ook aanlopen. Davali had nieuwschierig zijn kop uit de tas gestoken en Kearanvloog achter de twee aan.De loopgang van Ferost was lang niet zo stevig als die van Norwood. Met een betrokken gezicht keekFerost omhoog naar de shuttle. Hij keek even onzeker naar Norwood. ''Om eerlijk te bekennen Norwood. Heb ik nogal vliegangst. En ik heb nog nooit met een shuttle gereisd'' zei hij zachtjes. Zowel de slang als de havik leken Ferost weer een beetje uit te lachen.

Norwood keek op toen hij Ferost zag. Het betrokken gezicht was hem zeker niet ontgaan. Toen hij de woorden van Ferost hoorden keek hij hem even aan. "Ik kan er ook voor zorgen dat je de hele reis niet eens merkt." zei hij. "Een simpele slaapspreuk is genoeg... " zei hij en keek even naar Ferost. Alleen moest Ferost er zelf ook mee eens zijn. Hij glimlachte vriendelijk en in tegenstelling tot de dieren van Ferost probeerde hij een oplossing te bedenken voor Ferost.

Ferost schudde zijn hoofd. ''Vriendelijk van je maar ik ben niet zo'n voorstander van slaapspreuken'' zei hij zacht. Hij zou zijn angsten gewoon onder ogen moeten zien. Dat was meestal de enige remedie om ervanaf te komen. Hij nam het Davali en Kearan niet kwalijk dat ze hem uitlachte. Vooral van Kearan niet. Als geboren eersteklas vlieger was hij niet gewend aan mensen die daar doodsbang voor waren zoals Ferost.

Norwood glimlachte. "Ik wist dat iemand zoals jij dat niet zo willen..." zei hij en glimlachte. "Ferost. Ik wil wel zeggen dat er weinig fout kan gaan." zei hij. Het was meer om Ferost gerust te stellen. Hij keek naar de shuttle en liep er naar toe. "Dan zullen we maar eens gaan..." zei Norwood en keek nog even naar Ferost voor hij de shuttle in zou gaan lopen.

Ferost glimlachte even zwakjes. Hij keek even van Kearan op zijn schouder naar Davali in zijn tas. ''Wat ben ik toch ook een watje als het om vliegen gaat'' zei hij tegen de dieren. Die knikte heftig met hun koppen van ja. Ferost zuchtte even. ''Fijn dat jullie me bijstaan in deze moeilijk periode'' zei hij sarcastisch. Davali duwde zijn kop even tegen Ferost' hand aan om te laten merken dat ze het niet zo kwaad meende. Ferost glimlachte even licht en stapte toen achter Norwood aan de shuttle in. Hij ging zitten en zette de tas op een van de stoelen naast zich. Kearan ging op de leunong zitten. ''Oke, nog even voor alle duidelijkheid. We gaan niet in de shuttle rotzooi trappen. En jullie laten de piloot met rust. Ik heb geen zin in brokken omdat jullie je niet kunnen gedragen'' zei Ferost streng tegen hen als een vader tegen zijn kinderen.

Norwood keek nog even naar Ferost die tegen zijn dieren sprak en ging daarna in een stoel zitten. Hij keek even uit het raampje en glimlachte. Hij keek daarna naar Ferost. Norwood keek naar de richting van de cockpit. Hij glimlachte. Terwijl de piloot de motor starte pakte Norwood uit zijn tas een boek over dieren. Hij bladerde er rustig door heen. Hij glimlachte en dat liet zien dat hij zich goed voelde.

Ferost maakte wat ongemakkelijk zijn gordel vast en richtte zijn blik uit het raampje. Hij zag hoe ze de academie ver achter zich lieten en onderweg naar Gren waren. Gelukkig lag Gren niet ver weg in de banen van de planeten. Naarmate ze steeds langer vlogen begon Ferost' gespannen gevoel iets af te nemen en maakte plaats voor iets anders: heimwee. Het gevoel om weer eens op Gren rond te lopen deed hem zelfs lichtjes glimlachen. Gelukkig gedroegen Kearan en Davali zich een beetje en hoefde Ferost zich over hen geen zorgen te maken.

Norwood glimlachte en merkte dat op den duur de shuttle dichter en dichter bij Gren kwam. Steeds voelde hij zich een stukje beter. Na een paar minuten stond de shuttle veilig aan de grond en liep Norwood direct naar buiten. Hij ademde even diep in. "Het is weer fijn om hier te zijn..." zei hij en grinnikte. Daarna draaide hij zich om en wachtte tot Ferost naar buiten zou komen. Hij glimlachte en voelde een briesje tegen zijn gezicht aan. Het deed zijn haren licht wapperen in de wind. Hij voelde zich nu alles behalve slecht.

Ferost maakte zijn riem weer los en pakte de tas met Davali op toen de shuttle geland was. Pas zodra Ferost voet op Gren had gezet gebeurde er iets met hem. De wind werd iets krachtiger en liet het zand rond hem opstuiven. Toen de wind en het zand weer een beetje waren gaan liggen zag Ferost er anders uit. Zijn haar was langer met zwartgekleurde punten en reikte nu tot zijn schouders. In zijn hals, op zijn armen en op zijn schouders had hij ook allemaal vreemde schilderingen staan. Hij was verder nog iets breeder gebouwd dan gewoonlijk. Om zijn nek hing een leren koord met een slagtand en een veer eraan. Verder zat in zijn haar ook een kleine vlecht die aan het uiteinde vast zat met een veer. Al met al leek Ferost een beetje op een soort indiaan zo. Hij keek even glimlachend naar Norwood. ''Vroeger moet je begrijpen, zagen de mensen van Gren er anders uit dan nu. Ik kan mijn uiterlijk op de andere planeten veranderen in iets dat meer op de mensen van nu lijkt maar zodra ik voet op Gren zet veranderd dat terug'' legde hij uit terwijl hij tussen zijn riem een dikke stok pakte. Deze liet hij groeien todat die boven hem uit reikte. Het blad van de zeis dat in het hout verscholen zat liet Ferost nu nog even ingeklapt.

Norwood keek rond en genoot van het zicht. Het was altijd prachtig op Gren. Tenminste dat vond hij. Even keek hij op toen de wind duidelijk wat sterker werd. Hij keek richting Ferost die nu van uiterlijk veranderd was. Hij glimlachte. "Al heb je tien verschillende uiterlijken je blijft voor mij gewoon ferost..." zei hij en grinnikte. Hij keek rond en wist niet waar hij moest beginnen met zoeken. Het bos leek hem de geschiktste plek. Hij glimlachte en keek naar Ferost. "Dan wordt het maar eens zoeken naar een jong dier dat mogelijk met mij een verbintenis aan wil gaan.." zei hij en keek naar Ferost.

Ferost glimlachte even met misschien iets van dankbaarheid en knikte daarna op Norwoods woorden. Hij floot naar Kearan die direct kwam aanvliegen en op Ferost' schouder ging zitten. Ferost kraste iets tegen hem en Kearan vloog weg. ''Ik heb Kearan vast vooruit gestuurt. Als hij iets interesanst ziet komt hij dat direct melden. Ondertussen kunnen wij ook op ons gemak rondkijken'' zei hij. Ferost wachtte nog even op Norwood maar liep toen richting het begin van het bos.

Norwood knikte en liep met Ferost mee. Zelf keek hij rond en glimlachte. De bossen waren weer mooi groen rond deze tijd. Beter dan in de winter vond hij. Norwood liep rustig rond en keek af en toe over een struik heen. Hij glimlachte. Hij zag vele dieren. Van mollen die boven de grond kropen tot vogels die voorbij vlogen. Vele, maar weinig jonge dieren. Hij gaf de moet nog niet op. Hij zou er zeker een vinden dat wist hij. Ineens werd zijn aandacht getrokken door een zacht gepiep. Norwood liep in de richting er van en keek even kort naar Ferost.

Het gepiep had inmiddels ook de oren van Ferost bereikt. Hij knikte Norwood bemoedigend toe dat hij gerust eropaf kon gaan. Gevaarlijk kon het niet zijn als je naging wat voor geluid het maakte. Ferost herkende het geluid. Hij wist maar al te goed wat voor dat was. Ondertussen keek Ferost alert rond. Hij had het gevoel alsof er iets slechts gebeurd was al wist hij niet precies wat.

Norwood knikte even naar Ferost dat hij het begreep. Hij liep rustig verder en merkte ineens op wat er gebeurd was. Norwood slikte even. Hij zag een zwarte volwassen wolf liggen die voeding gaf aan de jongen die ze had. Die waren eveneens zwart. Maar op een afstand lag een klein wit wolfje dat zacht zat te piepen. Het kreeg geen voedsel van de moeder, alsof het verstoten was. Norwood keek er naar en zuchtte. Hij liep naar het wolfje toe en ging door zijn knieën. Hij haalde uit zijn tas iets wat op een thermoskan leek. Ook haalde hij er een schaaltje uit. Het leek alsof hij iedere mogelijke situatie al had uitgedacht en dit er een van was. Op het schaaltje deed hij een wittige vloeistof. Althans wit. Het was meer wat gebroken wit. Norwood had een samenstelling gemaakt wat een soort van moedermelk was. Het was dan wel niet precies de samenstelling dat de normale moedermelk van een wolf bevatte maar het was voor nu genoeg om het diertje te voeden. Norwood glimlachte toen hij zag dat het wolfje langzaam opstond en er naar toe liep. Rustig begon het van de melk te drinken. Norwood kreeg een glimlach op zijn gezicht. Het wolfje zag er wat verwilderd uit. De haren waren door de war en hij had een paar zwarte vegen op zijn vacht. Norwood keek toe hoe het wolfje er rustig van dronk en glimlachte. Dit zag hij als een mooie kans.

(ben even eten. Tot zo...)

PROFILE MAGICIAN