Jamaya .
 PROFILE Real Name : Talita ~ Posts : 150 MAGICIAN✦ CHARACTER ✦Magic: AirKlas: Partner: I don't need a boy.
 |  Onderwerp: Things go wrong | &Sasuke  za maa 23 2013, 18:50 | |
| 
Langs de huizen, op de plaatsen waar weinig licht was, gleed een meisje vergezeld door een hond geruisloos door de schaduwen. Het was Jamaya Jones en haar beagle Jenna.
Jamaya was al de hele dag in Oak's Field. Ze had wat gerelaxed, paar dingen gestolen, wat gerend met Jenna. En nu liep ze door de verlaten straten van het anders drukke dorpje, zonder een bestemming te hebben. Gewoon waar haar voeten haar heen brachten.
In haar hand hield ze een flesje fruitsap. Niet gekocht, Jamaya kocht nooit iets. Ze had het van een tafeltje geplukt toen de eigenaar niet keek en was dan doodnormaal weggestapt, het flesje verscholen onder haar jas. Die reactie van de man die het had gekocht was hilarisch, maar het grappigste was dat niemand doorhad dat zij het had.
Ze liep gewoon wat rond, dronk af en toe wat van het flesje. Jenna sjokte langzaam achter haar baasje. Het vele lopen had haar energie weggevreten en op haar laatste restje energie volgde ze. Het leek alsof ze elk moment slapend kon neervallen.
Nu zou een ideaal moment zijn om ergens in te breken. Ze had 'haar' loper op zak en de meeste mensen sliepen. Wie zou haar zien, wie zou haar horen? Niemand. Ze zag geen enkele reden om het niet te doen.
Langzaam stapte ze langs de huizen, drukte haar oor tegen de ramen om te luisteren of er iemand was. Bij het merendeel van de woningen speelde er luide muziek of hoorde er voetstappen, en bij de andere huizen was er een alarmsysteem.
Na enkele huizen, zag ze een klein huisje waar het compleet stil was. Geen muziek, geen tv, geen gesnurk, geen gestap,… Er was geen enkel geluid te horen. Er was ook geen alarmsysteem te bekennen. Dit was het ideale huis om in te breken.
Het slot gaf snel mee. Voorzichtig opende ze de deur, die een piepend geluid maakte toen hij amper 2 centimeter open was. Foute boel! Hoe kon ze hier nu geluidloos binnenkomen als die verdomde deur piepte?
Voorzichtig duwde ze de deur nog een klein beetje open. Het gepiep was gestopt, gelukkig. Het was enkel in het begin. Ze slaakte een opgeluchte zucht en duwde de deur in één grote beweging open. Dat bleek een erg foute keuze te zijn.
De echo van de langgerekte piep die de deur produceerde was tot ver in de straat te horen, dus de bewoner van dit huis, als die er was (ze hoopte dat die er niet was), zou het vast gehoord hebben en zou nu komen kijken wat er aan de hand was. Nog foutere boel.
Jamaya vloekte binnensmonds. Hoe kon ze zo'n fout maken? Dom, dom, dom! Jenna begon aan de lijn te trekken. Fout-level: 100. Jamaya hoorde naderende voetstappen. Het enige wat nu telde was dat ze moest wegraken, en snel!
Ze zette direct een sprint in, Jenna hield haar bij, maar het was niet haar beste sprint ooit. Achter haar hoorde ze de voetstappen, een stem die vloekwoorden riep. Gewoon negeren en lopen. Steegjes, bochten, en zo snel mogelijk. In de verte zag ze de silhouetten van een verlaten huis. Daar kon ze zich verstoppen!
Nu nog een eindsprintje… Ze duwde de haast kapotte deur open, ging op de grond en rolde door tot ze onzichtbaar was voor de mensen die buiten waren, achter een muur. Ze zuchtte even, sloot haar ogen en leunde naar achteren. Dat was nipt. Jenna was in slaap gevallen: ze was volledig uitgeput.
In het huis hing een donkere, griezelige sfeer. Het maanlicht scheen door spleten in de muren. Constant hoorde je het geluid van muizen die her en der over de vloer trippelden. De wind deed alles kraken, waardoor je heel de tijd het gevoel had dat er iemand was.
Na even te wachten, stond ze op. De buitenwereld kon nog even wachten op haar, het was niet veilig. Dan hier maar even de boel verkennen: het kon misschien nog interessant worden.
Jamaya sjokte door het huis. Haar voetstappen kraakten en lieten een griezelige echo door het huis weergalmen. Voor haar voeten schoot een muis voorbij, die ze snel oppakte en op haar hand zette. Het beestje zat zenuwachtig rond te kijken.
Jamaya was niet bang voor deze beestjes: ze gingen haar niks kwaad doen, dus waarom zou ze er schrik van hebben? Die diertjes waren banger voor haar dan zij voor hen… Ze was altijd wel al zo'n type geweest: niet bang voor wat de meeste doorsnee meisjes eng vonden.
Jamaya was allesbehalve een doorsnee meisje, eerder een halve jongen. Ze haatte make-up en andere van die toestanden, was niet bang van vies worden of van dieren, shoppen was de hel voor haar, haar uiterlijk interesseerde haar eigenlijk niet erg, en relaties ook evenmin.
Avontuurlijke dingen interesseerden haar meer. In donkere bossen rondzwerven, op hoge rotsen klimmen, insecten vangen,… Niks was te eng voor haar. De meeste andere meisjes bekeken haar raar, omdat ze er niet uitzagen zoals zichzelf: fake, mooie kleertjes, mooie haartjes, met een leuke jongen aan hun arm.
Ze liet ze haten, zij had al die domme dingen niet nodig. Wat ze ook zeiden over haar, zij bleef gewoon verder leven: waarom zou zij zich aanpassen voor mensen die haar zo niet leuk vonden? Dan moesten ze haar maar gewoon negeren, of bleven ze hun tijd verdoen aan haar bekritiseren en beoordelen.
Jamaya hoorde er inderdaad niet bij, met haar anders-zijn. Ze zat altijd bij haar broers en zussen, bij hen voelde ze zich echt goed. Ze pestte haar broers en zussen, maar ze hield wel van hen: ze beschermde hen als het nodig was en hielp mee tijdens de steeltochten. Het was fantastisch.
Jamaya liep een beetje verder door het huis, niet echt oplettend, waardoor ze tegen iemand opbotste. Ze schrok zo dat ze de muis liet vallen, maar ze gilde niet. Dat deed ze gewoon niet: was te meisjesachtig.
Ze mompelde: 'Oh, sorry.' Ze nam de muis weer op en keek even wie ze omver had gekegeld. 'Alles oké? Geen pijn gedaan?' Ze zuchtte even, keek een beetje verveeld voor haar. Hopelijk was het geen irritante bitch die haar wat ging uitschelden, dan was ze weg.x 1072 woorden ~ record x Ik heb te lang niet gepost... Dat zie je er wel aan c: x Only Sasuke x |
|
