genezing nodig

Kikuri liep door de gang naar de ziekenzaal, een ander meisje achtervolgde haar. Ze botste bijna tegen de deur op toen ze binnen kwam lopen. Ze had nog last van haar ogen van bij het stille meer. Ze probeerde tegen niks aan te lopen. Bij het stille meer was het veel makkelijker daar stonden alleen een paar bomen die ze moest ontwijken maar binnen was het tog nog wat moeilijker. 'Hallo, is hier iemand?' Ze keek even rond maar zag zo gouw niemand. Ze draaide zich even om naar het meisje wat achter haar aan was gekomen. 'Moet jij ook geholpen worden of gaat alles goed met jou?' Ze keek haar aan maar voordat ze antwoord kreek greep ze even naar haar buik en draaide om, zoekend naar een dokter of zuster. Ze zuchte even. Ze zag in de hoek een paar stoelen staan en was daar gaan zitten, wachtend voor hulp.

Mao beet op haar lip toen ze zag dat Kikuri bijna tegen de deur van de ziekenzaal botste. Misschien was die laatste actie toch geen goed idee geweest... het kind had duidelijk last van haar ogen. De ziekenzaal was verduisterd, alsof er nooit iemand kwam - iets dat Mao wist dat onwaar was, gezien de roddels die ze had gehoord.
Kikuri riep voor hulp, maar natuurlijk was er geen antwoord.

"Alleen wat duizelig. Maar dat gaat vast over na een nachtje slapen," grijnsde Mao.

Ze was er niet zo erg aan toe. Kikuri had dan ook geen misbruik gemaakt van de situatie - iets dat Mao wel had gedaan. Maar dat boeide niet.
In tegenstelling tot Kikuri, verkoos Mao te blijven staan. Stoelen zaten ongemakkelijk. Ze vond het al erg genoeg dat ze de helft van de dag op een stoel moesten zitten! De stilte viel weer, maar Mao had geen voornemen om een gesprek te beginnen. De slaperigheid was al aanwezig in haar systeem.

Hatori kwam vanuit een zijkamer aanlopen toen hij iemand hoorde roepen. Toen hij zag dat de zaal donker was knipte hij een keer in zijn vingers en de lichtbollen die aan het plafon hingen gloeide fel op terwijl Hatori op de twee meisjes afliep. Hij keek even van de een naar de ander. ''Kan ik jullie helpen?'' vroeg hij kalm. Zijn blinde linkeroog keek afwezig in de richting van de twee terwijl zijn goede oog juist alert en oplettend keek.

Kikuri keek even op toen ze een andere stem hoorde als die van Mao. 'Ik heb last van men ogen en van men buik, rondom mijn maag. Kunt u daar iets aan doen?' Ze keek de man voor zich aan. 'Mijn naam is trouwens Kikuri.' Ze keek even naar Mao of die zich ook ging voorstellen.

Toen ze besefte dat de man Kikuri vast niet veel kon bijstaan met alleen haar naam als informatie, nam Mao de leiding: "Ze heeft een ziel in zich gekregen - u weet wel, van een dode - maar hij kwam er maar met moeite uit. Nu heeft ze een zichtstoornis." Mao wees naar Kikuri, "Ze botst overal tegenaan."

Zin om zich te verantwoorden of om zich voorstellen had ze niet. Ze bleef gewoon naast het kimono-meisje staan met haar armen over elkaar heen gekruist. Defensief, maar toch bereid om mee ter werken. Je wist maar nooit wat er gaande was met autoriteit...

Kikuri keek Mao aan toen ze meer informatie gaf. Ze vond het moeilijk om op datmoment even uit te leggen wat er gebeurt was omdat ze zich probeerde te fokussen om de nieuwe persoon in de kamer te kunnen zien, maar dat lukte niet. Kikuri sloot even haar ogen om te proberen meer te kunnen zien maar het hielp niet. Het was nou ook weer niet zo dat ze helemaal niks zag maar wel dat ze alles onduidelijk ziet. Een vaas met bloemen kon ze bijv. wel zien maar dan wazig en de bloemen waren kleur vlekken.

Hatori knikte even kort toen hij de uitleg van eht andere meisje hoorde. Hij keek naar het meisje in de kimono die zich had voorgestelt als Kikuri. Eigenlijk was zoiets als dit het gebied van Meadraid. Maar ja, die lag met een gebroken arm en een gebroken rib zelf op bed na dat gevecht met Deshas. Hatori was dan ook nog niet klaar met de Heer der Duisternis. ''Ik zal zien wat ik kan doen. Wacht hier'' gebood hij Kikuri en het andere meisje. Zichzelf voorstellen deed hij niet. Dat was voor nu tijd verspilling. Hij was hier om zijn werk te doen, niet om te kletsen. Hij verdween een kamer in. Hierbij had hij Meadraid nodig. Even later kwam hij terug. Hij had een klein langwerpig lampje bij zich. Hij maakte bij een soort keukentje een lichtblauw kleurige drankje klaar. Volgens Meadraid had het zo gemoeten. Zachtjes sprak Hatori er een spreuk over uit en liep ermee naar Kikuri. Hij gaf haar het flesje met de bedoeling dat ze het opdronk.

Kikuri nam het voorwerp aan was de man haar aanbood. Wat ze kon zien was het een flesje achtig dus ze hoopte maar dat ze het moest opdrinken. Ze kiepte het flesje achterover en trok een vies gezicht van het vieze smaakje. Ze knipperde een paar keer met haar ogen. 'Het word al wel weer beter.' Ze zag nu een beter gevormde man voor zich. 'Hoelang duurt het voordat mijn zicht weer optimaal is?' Ze keek de man aan. De pijn in haar buik was ze niet vergeten, maar ze wachte even totdat ze beter zag. Ze keek nu Mao aan die naast haar stond, maar niet lang want ze verwachte nog antwoord van de man voor haar.

''Ongeveer 24 tot 48 uur. Tot die tijd zou ik je aanraden zoveel mogelijk op je etage te blijven. Maak je geen zorgen over je lessen. Dat regel ik wel'' zei Hatori kalm. ''Ik wil alleen nog even je pupil reflexen nalopen'' zei hij. Hij pakte er een stoel bij en ging tegenover Kikuri zitten. ''Je ogen wel even open houden'' zei hij tegen haar terwijl hij met het zaklampje even in haar ogen scheen. Haar pupillen werden direct kleiner en de wazige glans was verdwenen. Hatori knipte het lampje weer uit en stond op. ''Als je wilt mag je gaan tenzij er nog iets is. Wet betrefd die pijn in je buik. Lichte dingen eten en een nacht goed slapen. Dan zal het morgen wel over zijn'' zei hij daarna.

Kikuri bleef stil zitten toen de dokter met het lampje in zijn ogen scheen. 'Dat is opzich best lang, maar alsnog bedankt'. Medicijnen werken nooit snel vond Kikuri. 'Dan kijk ik morgen wel hoe men maag is' en ze gaf een klein glimlachtje. 'Zullen we dan maar gaan, Mao?'. Ze stond alvast op om weg te gaan. Ze keek nog even snel de ruimte door omdat ze die nu wat beter kon zien als daarstraks.

"Mij best,"

Mao liet haar armen zakken en liep naar de deur. Ze had niet echt genoten van het schouwspel. Er viel dan ook niet echt iets spectaculairs te zien. Hup, flesje gedronken en de magie was gespeeld. Met een gaap liet Mao merken dat ze uitgeput was. Ze liep Kikuri voorbij - die nog achter zich staarde - en was al snel de deur uit.

Toen Kikuri terug keek wist ze dat Mao al de deur uit was gelopen en ging haar achter na. Ze had opzich wel iets beters verwacht van een ziekenzaal maar je kon nu ook niet zeggen dat het er belabbert uit zag. Een beetje dromerig liep ze verder.

PROFILE MAGICIAN

» Genezing
» Iemand een schoonmaker nodig?
» Romantiek; Deze persoon heeft een partner nodig
» Attitude - Ik heb een schop onder mijn kont nodig •
» Censored; Deze persoon moet nodig eens de lakens delen

genezing nodig

genezing nodig

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen