Madeline....how are you doing?

Norwood liep met een boeket bloemen in zijn hand richting de ziekenzaal. Hij glimlachte licht maar toch was er een lichte vermoeidheid in hem te bekennen. Norwood keek liep rechtsaf de ziekenzaal in en keek rond. Er was niemand te zien. Hij had al zijn vrije tijd bezig met het lezen van boeken die over woudmagie gingen. Hij heeft zich suf geoefend aan spreuken en hij had dan ook nog eens zijn training als opvloger. Hij had zelfs geen tijd meer besteed aan Madeline. Hij voelde zich daarom een beetje schuldig en was van plan om naar haar toe te gaan. Hij keek naar de trap die naar boven leidde en liep naar boven. Hij glimlachte en keek rond. "Madeline...?" zei hij wat luider zodat hij wat duidelijk te horen was door de ruimte. Hij verborg het boeket in zijn mouw en liep de woonkamer in. Hij keek rond. Hier was ze niet.

Madeline had een rustiger plekje opgezocht dan haar eigen kamer op de ziekenzaal. Sinds Hatori en Mèadraid daar dag in dag uit altijd aan het werk waren was Madeline op het dak gaan zitten. Ze had eeen vest meegenomen en sloeg dat nu om terwijl ze naar de rode gloed van de zonsondergang keek. Het rood dat over ging in oranje en dan steeds donkerder werd tot helemaal aan de andere kant van de hemel de lucht al een diepblauwe kleur had aangenomen waar de eerste sterren fonkelden. Ze pakte haar viool op die ze ook had meegenomen. Ze klemde het instrument tussen haar schouder en kin en begon te spelen.

( https://www.youtube.com/watch?v=lQN9gr-Hb_Q&feature=related ik kan dit muziekstuk btw zelf ook spelen in zingen xD)

Norwood keek rond en merkte dat het inmiddels nacht begon te worden. Hij had de badkamer doorzocht en haar slaapkamer was ook leeg. Hij wilde bijna alle hoop opgeven toen hij ineens wat geluid hoorde op het dak. Hij keek even naar het plafond. Hij glimlachte en klom via het raam op het dak en kwam achter haar te staan. Hij hoorde wat ze op de viool spelen. De zoete klank deed hem heel wat kalmeren. Hij kreeg een fonkeling in zijn ogen en luisterde aandachtig naar het muziek. Hij liep langzaam naar haar toe en ging naast haar zitten terwijl ze speelde. Hij keek over het uitzicht en glimlachte. Hij keek voor zich uit en bleef ondertussen luisteren naar de muziek. Zonder een woord te zeggen, wat haar waarschijnlijk zou storen, verscheen er een glimlach op zijn gezicht.

( Dan kun je meer dan ik ^^ vind het knap dat je zoiets kan...is overigens ook een mooi liedje...)

(xD. Dank je. Ik speel dan ook al vijf jaar hoor xD. Anyway,ik ben even eten. Tot over een halfuurtje ofzo)

Madeline neuride zachtjes met de klanken van haar viool mee. De werkelijke woorden die erbij hoorde waren haar voor een moment ontschoten maar dat hinderde niet. Zolang ze maar kon spelen. Het was lang geleden dat ze hier tijd voor vrij had gemaakt. Toen het liedje ten einde was keek Madeline om. Tijdens het spelen had haar een gevoel bekropen alsof ze bekeken werd. Toen ze om keek zag ze Norwood staan. Ze glimlachte even naar hem. ''Hey'' zei ze zacht ter begroeting.

Norwood glimlachte en keek haar aan. Hij merkte dat het lied ten einde kwam en hij begroet werd. Even keek hij op alsof hij door de muziek gevangen was. "Hey..." zei hij vriendelijk en gaf haar een kus op haar wang. "Je speelt mooi..." zei hij. "Betoverend zelfs..." zei hij met een glimlach. Hij keek voor zich uit en legde een arm om haar schouder. "Ik heb je gemist..." zei hij en glimlachte licht. Hij keek haar aan en zijn oogde straalde vrolijkheid uit.

(Nou, eten wordt kennelijk uitgestelt dus ik heb nog even xD)

Madeline's glimlach werd iets breder. ''Dank je. Ik heb jou ook gemist'' zei ze tegen hem en drukte zachtjes een kus op zijn lippen. ''Je hebt het waarschijnlijk heel druk. Nu je Ferost' opvolger wordt bedoel ik. Je zal wel veel studeren'' zei ze daarna tegen hem. Er klonken geen verwijten in haar stem maar begrip. En misschien ergens ook trots.

Norwood glimlachte om haar woorden. Hij knikte even. "Ja...het is vermoeiend..." zei hij en glimlachte. "Het spijt me dat ik meer aan me training besteed dan aan jou..." zei hij. "Je bent voor mij het belangrijkste dat er is.." zei hij met een schuldbewuste stem. Hij had het er ergens moeilijk mee. "Maar hoe dan ook. Ik heb iets voor je.." zei hij en stak zijn hand in zijn mouw. Hij trok zijn hand er weer uit en een bos bloemen en hield het voor zich. "Sorry dat ze niet mooier konden dan jou..." zei hij met een plagende stem en glimlachte.

Madeline glimlachte even licht. ''Het geeft niet'' wuifde ze zijn excuses weg. ''Je bent nu bij me, dat is belangrijk'' zei ze zachtjes. Ze keek met grote ogen naar de bloemen die Norwood haar daarna gaf. ''Norwood, ze zijn echt prachtig'' zei Madeline zacht. Ze legde haar hand op zijn wang en kuste hem zachtjes en teder op zijn lippen. Toen ze hem losliet steunde ze zacht met haar voorhoofd tegen de zijne. ''Ik hou van je'' fluisterde ze zacht tegen hem.

Norwood glimlachte. Hij hoorde haar woorden en grinnikte. "Niet half zo prachtig als jou..." complimenteerde hij haar. Hij merkte het kusje op en voelde even alle stress die hem op zijn nek zat, wegglijden. Hij merkte dat ze met haar voorhoofd tegen de zijne steunde en hoorde haar woorden. "Ik ook van jou." hij keek met kalme blik in haar ogen en kon de glimlach op zijn gezicht niet weghalen.

Madeline bloosde licht door Norwood's compliment maar door de donkere nachtlucht was dat niet zo goed te zien. Ze gaf hem nog zacht een kusje op zijn voorhoofd en ging daarna op haar rug naar de sterren liggen kijken. ''Moet je eens kijken Norwood. Ik denk dat sterren het egie is wat nooit zal veranderen'' zei ze zacht.

Norwood hoorde de woorden van Madeline en volgde haar voorbeeld. Hij ging op zijn rug liggen en keek naar de lucht. "Je hebt inderdaad een punt..." zei hij kalm. "Er is hier veel veranderd sinds de dag dat ik hier mijn eerste voet neerzette..." zei hij met een zucht. Hij keek naar de sterren en ging met zijn ogen de hemel af. Hij bekeek ieder wit puntje dat aan de hemel stond. Op zijn mond stond een glimlach en hij voelde zich goed nu hij weer bij madeline in de buurt was.

Madeline rolde een beetje tegen Norwood aan. Ze legde haar hoofd een beetje op zijn schouder terwijl ze naar de lucht keek. ''Ik weet zeker dat het allemaal weer goed gaat komen. Dat zul je zien'' zei ze zacht. Maar het klonk vastberaden. Bijna alsof het al vast stond te gaan gebeuren.

Norwood glimlachte toen hij merkte wat ze zei. Kennelijk was ze veel zekerder dan hij was. Hij glimlachte en keek naar Madeline. Hij keek even over het bos heen. Het zag er werkelijk anders uit dan wanneer je er zelf in stond. Hij glimlachte. "Alleen weet ik nog lang niet hoe we dat gaan aanpakken..." zei hij kalm en keek vanuit zijn ooghoeken naar Madeline. Hij glimlachte. "Maar dat komt wel goed..." zei hij en keek over het veld. Hij geeuwde even en keek daarna weer naar Madeline.

PROFILE MAGICIAN

» Madeline!
» Madeline?
» Miss Madeline?
» Madeline terug brengen....
» Madeline verzorgen

Madeline....how are you doing?

Madeline....how are you doing?

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen